OΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Songs of darkness, words of light” – MY DYING BRIDE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΙΑ: Peaceville
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Andrew Craighan
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Aaron Stainthorpe
Κιθάρα – Andrew Craighan
Κιθάρα – Hamish Glencross
Μπάσο – Adrian Jackson
Πλήκτρα – Sarah Stanton
Τύμπανα – Shaun Taylor-Steels
Το ένα μέλος της “Ανίερης Τριάδας του gothic/doom/death”, όπως τους ονομάζω εγώ προσωπικά, μαζί με τους ANATHEMA και PARADISE LOST, είχε βγάλει το “Dreadful Hours” το 2001, ξανακερδίζοντας το χαμένο έδαφος που είχαν χάσει με εκείνο το πειραματικό “34.788%” (1998) και που είχε αφήσει πολλούς από εμάς παγερά αδιάφορους (άσχετα αν μετά κι εμείς ανακαλύψαμε το trip hop και καταλάβαμε επιτέλους που το πήγαιναν), οπότε το ζήτημα ήταν εάν θα μπορούσαν να κάνουν ένα δίσκο ισάξιο τουλάχιστον εκείνου.
Οι οποιεσδήποτε αμφιβολίες εξανεμίστηκαν με τις πρώτες νότες του “The Wreckage of My Flesh”, ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά κομμάτια τους: η καταθλιπτική και αποπνιχτική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η δραματική φωνή του Aaron και οι κιθάρες που μοιρολογούν χάρη στο χαμηλό κούρδισμά τους περιμένοντας την στιγμή να ορμήσουν σαν ερινύες πάνω μας και να μας ξεσκίσουν, βάζουν την βάση για να έρθει μετά και το εκκλησιαστικό όργανο, για να μας συνοδεύσει ως νεκρώσιμη ακολουθία μέχρι την κρύπτη, την τελευταία μας κατοικία, σε ένα τοπίο λες και είναι βγαλμένο από ταινία της Hammer. Καταλαβαίνω ότι οι παραπάνω γραμμές θα φαντάζουν μέχρι και κιτς, αλλά αδιαφορώ, γιατί έχει να κάνει με μια από τις αγαπημένες μου μπάντες και δεν περιμένω από τους άλλους να καταλάβουν τα συναισθήματα που μου ξυπνάν μέσα μου οι ΜDB ούτε να φανταστούν τα μέρη που με ταξιδεύουν.
Τι να πούμε για τις ενορχηστρώσεις με τα βιολιά (από synthesizer βέβαια αλλά τι να κάνουμε τώρα; Ο προϋπολογισμός τους έφυγε στο μιξάρισμα στα θρυλικά Abbey Roads) στο “The Scarlet Garden” ή για το γεγονός ότι τόλμησαν να κάνουν την πρώτη power gothic ballad στην Ιστορία με το “My Wine in Silence”; Με το “Prize of Beauty” μας βάζουν όλους στην κατάλληλη ψυχική κατάσταση για να αρχίζουμε να κόβουμε φλέβες (το εκκλησιαστικό όργανο και το πένθιμο πιάνο δεν βοηθάνε την κατάσταση). Οι απειλητικές κιθάρες κουρδισμένες στα πιο χαμηλά στρώματα της Αβύσσου του Νίτσε, κυριαρχούν στο “Blue Lotus”, κάνοντας τον Aaron να τραγουδά λες κι έχει καταληφθεί από το πνεύμα μιας μοιρολογίστρας.
Από πλευράς στίχων, ένας τομέας που για μένα ήταν πάντα δευτερεύων (αν ήθελα ποίηση θα άνοιγα κανένα βιβλίο και δεν θα άκουγα δίσκους) ο Aaron όχι μόνο μας δείχνει όχι μόνο την αγάπη του για τους Ρομαντικούς του 19ου αιώνα (“Catherine Blake” είναι μια αναφορά στην γυναίκα και μούσα του Άγγλου ποιητή και ζωγράφου William Blake) αλλά και για τον Nick Cave, μιας που τα περισσότερα τραγούδια έχουν να κάνουν με κάποιον που καταστρέφεται λόγω του ερωτικού πάθους.
Σβήστε τα φώτα λοιπόν, ανάψτε κηροπήγια, βάλτε λίγο κόκκινο κρασί (ή ότι σας αρέσει), απομακρύνετε τα κοφτερά αντικείμενα από τριγύρω σας, καθίστε αναπαυτικά… κι απολαύστε έναν από τους καλυτέρους δίσκους των μαέστρων του gothic doom.
Γιώργος Γκούμας
