ONOMA ΑΛΜΠΟΥΜ: “Plastic green head”- TROUBLE
ETOΣ KYKΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΙΑ: Bullet Proof Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: TROUBLE & Vince Wojno
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Eric Wagner
Kιθάρες – Βruce Franklin
Κιθάρες – Rick Wartell
Mπάσο – Ron Holzner
Τύμπανα – Jeff Olson
Πριν μιλήσουμε για το “Plastic green head” καλό είναι να δούμε λίγο πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Η δισκάρα “Manic frustration” που προηγήθηκε κυκλοφόρησε το 1992 και ήταν ο δίσκος που το doom metal σχήμα αποφάσισε να μπολιάσει και άλλο τον ήχο του, πιο ξεκάθαρα αυτή την φορά και πιο απελευθερωμένα, με BEATLES στοιχεία αλλά και γενικά ψυχεδέλεια των τελών της δεκαετίας του ‘60. Έτσι, σ’ αυτόν το δίσκο βλέπουμε την μπάντα να διασκευάζει Donovan (ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς της folk) και να κυκλοφορεί ένα δίσκο πιο groovy από ποτέ, χωρίς όμως να χάνεται ούτε η ταυτότητα αλλά και ούτε o doom χαρακτήρας της μπάντας. Όλοι τότε το αγαπήσαμε τρελά και λιώσαμε και το βινύλιο από τα απανωτά παιξίματα (σημείωση: οι δίσκοι εκείνης της περιόδου ήταν φυσικά τρομερής αντοχής και ποιότητας σε σχέση με τα σημερινά σκουπίδια και φυσικά δεν έχουν πάθει το παραμικρό, παρά το λιώσιμο που έχουν υποστεί) αλλά ο δίσκος δυστυχώς δεν κατάφερε να κερδίσει νέους οπαδούς και σε μια grunge/alternative εποχή από την μια και επιπλέον με την δισκογραφική τους να τους αγνοεί μιας και η ίδια αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, είχε σαν άμεσο αποτέλεσμα οι TROUBLE να βρεθούν χωρίς εταιρία πολύ σύντομα.
Θα υπογράψουν όμως στην Γερμανική Bullet Proof Records (μια μικρή αλλά δυναμική και δραστήρια εταιρία που είχε στο δυναμικό της σπουδαία ονόματα εκείνη την εποχή σαν τους SCATERBRAIN, TAD, LETHAL, CROWBAR, PSYCHOTIC WALTZ, MIND OVER FOUR και άλλα) λίγο καιρό μετά και μόλις τρία χρόνια έπειτα θα δει το φως της δημοσιότητας το “Plastic green head” υπό την στέγη της.
Εδώ παρατηρούμε ότι η μπάντα θα εμβαθύνει κι’ άλλο στον ψυχεδελικό ήχο που μας είχαν παρουσιάσει προ τριετίας και αυτό μαρτυρούν κομμάτι σαν το bonus track “Till the end of time”, το ψυχεδελικό flower pop “Flowers”, η διασκευή στους ΜΟΝΚEYS (το σχήμα αυτό θεωρείτο τότε η απάντηση της Αμερικής στους BEATLES και είχαν τεράστια εμπορική επιτυχία) στο κομμάτι “Porpoise song” που βγήκε το 1968, στο peak της ψυχεδελικής μουσικής. Επίσης, δεν θα μπορούσε σε μια εποχή που απ’ ότι φαίνεται η μπάντα αδιαφορούσε για της επιταγές της δισκογραφίας και της τρέχουσες τάσεις της μουσικής να μην διασκευάσει την αγαπημένη της μπάντα, και φυσικά δεν λείπει μια εξαιρετική διασκευή στο “Tomorrow never knows” των BEATLES (η πρώτη εκτέλεση υπάρχει φυσικά στο “Revolver” του 1966) που κλείνει τον δίσκο και ίσως ο τίτλος του να αποτελεί και ένα statement τους για την τρέχουσα κατάσταση που βρίσκονταν σαν σχήμα εκείνη την εποχή!
Όμως ο δίσκος δεν είναι όλος ψυχεδέλεια φυσικά και το doom metal στοιχείο δεν μπορεί παρά να υπερισχύσει. Το εναρκτήριο ομότιτλο κομμάτι είναι απλά εκπληκτικό και οι κιθάρες των Franklin/ Wartell θερίζουν, το “The eye” που ακολουθεί δείχνει ότι μουσικά συνεχίζουν από εκεί που μας αφήσαν στο “Manic frustration”. Της ίδιας αισθητικής doom άσμα είναι και το μαγευτικό “Opium-eater” που είναι άνετα ένα από τα καλύτερα κομμάτια εδώ μέσα. Τα ταξιδιάρικο heavy- doom “Hear the earth” φέρει την μαγική σφραγίδα της μπάντα και εδώ απολαμβάνουμε τρομερή ερμηνεία από το Eric Wagner, στο groovy δε “Below me” οι ταχύτητες έχουν ανέβει σε αντίθεση με το ψυχεδελικό doomy “Another day”. Την μαγική μπαλάντα “Requiem” αξίζει να την ακούσει κανείς για να καταλάβει την στόφα και την μεγάλη κλάση αυτού του σχήματος.
Moυσικά έχουμε να κάνουμε με άλλο ένα εξαιρετικό TROUBLE δίσκο που όμως δεν μπόρεσε να προσφέρει διάρκεια στην μπάντα γιατί ο δίσκος αρχικά δεν κυκλοφόρησε στην πατρίδα τους και το συγκρότημα μετά την ακύρωση της Ευρωπαϊκής τους περιοδείας θα μπει στον πάγο, και θα μείνει στην αδράνεια για αρκετά χρόνια. Να πούμε ότι για το άλμπουμ αυτό θα γυρίσει στο σχήμα ο ντράμερ Jeff Olson (ο οποίος έγραψε και το “Till the end of time”) και επιπλέον ξεχωρίζει και το τρομερό εξώφυλλο του Jeff Sadowski με το μωβ και πράσινο χρωματισμό να αποτελούν από τα highlight για εμένα του όλου δίσκου. Μπορεί σαν δίσκος να μην βρίσκεται από πολλούς οπαδούς τους στις ψηλές θέσεις της δισκογραφίας τους, μπορώ να το καταλάβω αυτό και να το αποδεχτώ, πιστέψτε με όμως ο χρόνος του έχει φερθεί άψογα και πλέον, τριάντα χρόνια από την αρχική κυκλοφορία του, ακούγεται το ίδιο φρέσκος, περιπετειώδες και ουσιαστικός όπως τότε, ανασύροντάς μου μνήμες από την εποχή που το CD σαν format ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος για την αγορά των νέων κυκλοφοριών μας και την ενημέρωση μας γενικότερα στα metal δρώμενα.
In loving memory of Eric Wagner (24 April 1959 – 22 August 2021). RIP
Γιάννης Παπαευθυμίου
