a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Set the world on fire” – ANNIHILATOR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1993
ΕΤΑΙΡΙΑ: Roadrunner Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jeff Waters
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Aaron Randall – φωνητικά
Jeff Waters – κιθάρα, μπάσο
Neil Goldberg – κιθάρα
Wayne Darley – μπάσο (δεν έπαιξε στο δίσκο, ήταν όμως στις φωτογραφίες!!!)
Mike Mangini – ντραμς
Στη χώρα μας, νομίζουμε ότι επειδή εμείς είχαμε «πιάσει» τους ANNIHILATOR από το ξεκίνημά τους, με το “Alice in hell” και το “Never neverland”, το γκρουπ ήταν ultra mega stars. Είχαν πουλήσει κάποια αντίτυπα, αλλά μην φανταστεί κανείς ότι είχαν κάνει τον πάταγο που πιστεύουμε εμείς… Είχαν πάει καλά, αλλά μετά το “Never…”, είχε αρχίσει η κατρακύλα του thrash metal, οπότε, όπως η συντριπτική πλειοψηφία των συγκροτημάτων του είδους, δέχτηκαν τις «οχλήσεις» της εταιρίας τους, για αλλαγή πλεύσης!!!
Είναι δεδομένο, ότι ο Monte Conner και τα υπόλοιπα κεφάλια της Roadrunner, είπαν στον Jeff Waters, ότι αν ήθελε το συμβόλαιό του, έπρεπε να ανακρούσει πρύμναν και να παίξει κάτι πιο εμπορικό. Έτσι, λοιπόν, τρία χρόνια ύστερα το “Never…”, ο ηγέτης των ANNIHILATOR, πήρε τον Aaron Randall στα φωνητικά, που ήταν σαφώς καλύτερος στα πιο μπαλαντοειδή τραγούδια από τους προκατόχους του και γενικότερα ταίριαζε στην μουσική κατεύθυνση του άλμπουμ. Το “Set the world on fire”, βέβαια, είναι και ο δίσκος στον οποίο πρωτοεμφανίστηκε ο τεράστιος Mike Mangini, ο άνθρωπος που σχεδόν 20 χρόνια αργότερα, αντικατέστησε τον Mike Portnoy στους DREAM THEATER. Μετά τους ANNIHILATOR, έπαιξε στους EXTREME, μετά στον Steve Vai και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Το “Set the world on fire”, είναι ένας δίσκος που οι περισσότεροι τον θεωρούν λίγο πάνω από μέτριο. Εγώ είμαι από εκείνους που τους αρέσει ακόμα περισσότερο. Εννοείται ότι οι speed/thrashers, ξενέρωσαν ΕΝΤΕΛΩΣ, αφού δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι που να θυμίζει τα δύο πρώτα άλμπουμ. Βέβαια, μπορεί να έριξε ρυθμούς ο Waters, αλλά δεν έπαψε να γράφει τραγουδάρες, όπως το mid-tempo ομώνυμο που άνοιγε το δίσκο, το “No zone” που ήταν ό,τι κοντινότερο στο “Never, neverland”, το “Knight jumps queen”, που πάντα το θεωρούσα διασκεδαστικό και μου αρέσει πάρα πολύ στις ζωντανές του εκτελέσεις και φυσικά το “Brain dance” που κλείνει το δίσκο και είναι το κλασικό, παρανοϊκό ANNIHILATOR τραγούδι με μελωδίες “Fun palace” και ατμόσφαιρα “Never, neverland”.
Από εκεί και πέρα, πολύς κόσμος ξενέρωσε με τις μπαλάντες. Το “Phoenix rising”, η πιο καραμπινάτη από τις τρεις, είναι κλασική, cheesy metal μπαλάντα, που δεν μου λέει πάρα πολλά, αν κοιτάξει κανείς τα streams όμως, θα δει ότι είναι ΜΑΚΡΑΝ του δεύτερου το πιο δημοφιλές τραγούδι του δίσκου. Το “Snake in the grass”, μπορεί να ξεκινά σαν μπαλάντα, αλλά εξελίσσεται σ’ ένα δυναμικό τραγούδι με στίχους που μπορούμε να κάνουμε relate πάρα πολλοί από εμάς, με διάφορα φίδια που είχαμε κατά καιρούς στον κόρφο μας. Το δε “Sounds good to me”, επί σειρά ετών, υπήρξε αυτό που λέμε “staple” στα dj sets μου, οπότε, καταλαβαίνετε εύκολα, πόσο πολύ μου αρέσει.
Σε γενικές γραμμές, το “Set the world on fire”, δεν είναι ένας μέτριος δίσκος. Απλά είναι διαφορετικός. Δεν ήταν thrash και δεν θύμιζε τα «παλιά». Αλλά πιο thrash γκρουπ, το 1993, ακουγόταν όπως το 1987 – 1991; Άλλοι πήγαν σε πιο industrial μονοπάτια, άλλοι σε πιο hardcore, άλλοι το διέλυσαν το μαγαζί. Οι ANNIHILATOR, ακολούθησαν τον πιο εμπορικό δρόμο. Που τελικά δεν τους βγήκε και σε καλό, αφού η Αμερική τους γύρισε την πλάτη και το ίδιο έκανε και η Roadrunner, που τους απέρριψε και πήγαν στη Music For Nations, αφού ο Waters τους έδιωξε όλους και πήρε τον Randy Black στα τύμπανα μόνο, βγάζοντας το “King of the kill” (και στη συνέχεια τσακώθηκε πολύ χοντρά ΚΑΙ μαζί του, πιξελιάζοντάς του τα μούτρα στις ύστερες εκδόσεις του video clip, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία, για έναν άλλο δίσκο).
Did you know that:
- Πείτε μου τώρα, δεν περιμένατε να θίξω το ψεύδισμα του Aaron Randall; Πραγματικά είναι αδιανόητο το γεγονός ότι πήρε έναν τραγουδιστή με πραγματικά καλή φωνή αλλά και πολύ εμφανές ψεύδισμα!!! Αυτό το «Δη έντδ» (The edge) ή το «Θετ δε γουόρλντ ον φάιαρ», βγάζουν μάτι, αυτί και παραμένουν αντικείμενο σχολιασμού/χλευασμού 30 χρόνια μετά. Η «επίσημη» δικαιολογία πάντως, σε σχέση με αυτό, ήταν ότι ένα τεχνικό πρόβλημα με το μικρόφωνο που χρησιμοποιούσε στις ηχογραφήσεις (αλλά τελικά αποφάσισαν να το κρατήσουν από άποψη; Λέω εγώ τώρα!).
- Στο booklet εμφανίζεται ο Wayne Darley ως μπασίστας, αλλά μάλλον τον έβαλαν ως μορφονιό, γιατί το μπάσο το έπαιξε ο Jeff Waters. Άλλη μία λεπτομέρεια, ότι αρκετούς στίχους τους έγραψε ο προηγούμενος τραγουδιστής τους, Coburn Pharr. Άλλη μία εντελώς άχρηστη πληροφορία, είναι ότι για να ηχογραφήσουν το “Phoenix rising”, άλλαξαν πάρα πολλά στούντιο και κατέληξαν να του κάνουν τη μίξη στο home studio του Bryan Adams!
Σάκης Φράγκος
