ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Danzig II: Lucifuge” – DANZIG
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1990
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Def American Recordings
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Rick Rubin
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Glen Danzig – Φωνητικά, πλήκτρα
Eerie Von – Μπάσο
John Christ – Κιθάρα
Chuck Biscuits – Τύμπανα
Ο Glen Danzig είχε πετύχει διάνα στο να αιφνιδιάσει τον κόσμο με την κυκλοφορία του πρώτου ομότιτλου άλμπουμ του το 1988. Ένα άλμπουμ που προήλθε από ένα όραμα του Rick Rubin αρχικά. Ο διάσημος παραγωγός ήθελε να υπογράψει μόνο του τον Glen, ωστόσο ο κοντός έθεσε βέτο να είναι μαζί του στη σύνθεση ο μπασίστας Eerie Von, με τον οποίο ήταν μαζί στους SAMHAIN. Το άλμπουμ έφτασε με τα πολλά στο νούμερο 125 του Billboard και με τα κατάλληλα «κονέ» του Rubin, οι DANZIG έφτασαν αρχικά να ανοίγουν τις συναυλίες των SLAYER για την περιοδεία του “South of heaven” και στη συνέχεια τις αντίστοιχες των METALLICA για το “…and justice for all” κατά τη διετία 1988-1989. Στη συνέχεια το συγκρότημα έκανε τη δική του headline περιοδεία έχοντας ως κατά καιρούς support τους MURPHY’S LAW, MUDHONEY, ACCEPT, ARMORED SAINT, CIRCUS OF POWER, WHITE ZOMBIE, SICK OF IT ALL και CARNIVORE. Φτάνουμε αισίως στο καλοκαίρι του 1989, και συγκεκριμένα τον Ιούνιο, όπου και αρχίζει η προπαραγωγή και δημιουργία του δεύτερου δίσκου του συγκροτήματος. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε τρία διαφορετικά στούντιο, τα Hollywood Sound Recorders, Larrabee Sound Studios και Summa Music Grouo, όλα στην περιφέρεια του Hollywood και με ιδιαίτερα μεγάλο budget.
O δίσκος σε σχέση με τον ομότιτλο προκάτοχο του έχει ένα μεγαλύτερο blues feeling και γενικά οι στίχοι του έχουν να κάνουν με την έννοια του κακού. Αρχικός του τίτλος ήταν το “777” αλλά τελικά ονομάστηκε “Lucifuge”, το οποίο σε ελεύθερη μετάφραση είναι σαν προσταγή «ξέφυγε από το φως», επίσης υπάρχει στο Μεγάλο Γριμόριο ένας δαίμονας που ονομάζεται Lucifuge Rofocale και αρκετοί θεώρησαν ότι είναι αναφορά σε αυτόν. Σύμφωνα με τον Danzig, το συγκρότημα είχε βελτιωθεί σε όλους τους τομείς όσον αφορά την δημιουργία του δίσκου, η οποία ήταν πολύ πιο συλλογική: «Είμαστε πολύ πιο άνετοι ο ένας με τον άλλο πλέον. Περιοδεύσαμε πολύ, γνωρίσαμε καλύτερα ο ένας τον άλλο. Η ρυθμική βάση είναι πολύ πιο σφιχτή. Είμαστε πολύ καλύτερο συγκρότημα αυτή τη στιγμή κι αυτό βγαίνει στον ήχο του δίσκου». Και πράγματι με το που ανοίγει ο δίσκος με το “Long way back from hell” είναι λες και ακούς άλλη μπάντα σε σχέση με το πρώτο άλμπουμ. Πολύ πιο πειθήνιοι στο παίξιμο τους, ο ήχος «φυσάει» στην κυριολεξία (τρομερή παραγωγή από τον «γκουρού» Rick Rubin), ενώ η μεγάλη διαφορά είναι στον ήχο του κιθαρίστα John Christ, o οποίος έχει βασίσει το συνθετικό κομμάτι σε αρκετά blues περάσματα στο δίσκο.
Ούτε ένα, ούτε δύο αλλά τέσσερα (!) βίντεο γυρίστηκαν για το δίσκο σε επιθετικό μάρκετινγκ άνευ προηγουμένου. Ο λόγος για τα “Her black wings”, “Killer wolf”, “I’m the one” και “Devil’s plaything”. Tα συγκεκριμένα βίντεο όπως και η εν γένει συνθετική τελειότητα του δίσκου, το βοήθησαν να φτάσει στο νούμερο 45 του Billboard, 80 θέσεις πάνω από το ντεμπούτο, παρόλα αυτά με κάποιο παράξενο τρόπο, δεν κατάφερε να ξεπεράσει τις πωλήσεις του (οι οποίες ωστόσο παρέμειναν υψηλές). Στιχουργικά και μετά από δηλώσεις μέσα στα χρόνια, ο Danzig δίνει το δικό του στίγμα για τα κομμάτια. Το “Killer wolf” είναι μια blues έκδοση μιας ιστορίας για ένα τύπο που παραμονεύει όλα τα κορίτσια μιας πόλης (wolfs around όπως λέει ο Glen). To “I’m the one” μιλάει για κάποιον που αντιλαμβάνεται ποια θα είναι η μοίρα του. Το συγκεκριμένο κομμάτι μάλιστα είχε ηχογραφηθεί για το ντεμπούτο, αλλά κρατήθηκε για το δεύτερο άλμπουμ καθώς θεωρούσαν ότι θα ταίριαζε καλύτερα με το υπόλοιπο υλικό, η κατεύθυνση για το δεύτερο δίσκο προϋπήρχε στο μυαλό των μελών από τις ηχογραφήσεις ακόμα του πρώτου δίσκου. Πράγμα που εξηγούσε όταν ρωτήθηκε για το “Her black wings”: «Ξέρω πάντα τι δίσκο θέλω να κάνω. Αυτά τα κομμάτια ορίζουν τον τελικό ήχο».
Το συγκεκριμένο κομμάτι χαρακτηρίστηκε περιπετειώδες στο να τελειώσει, αλλά έτσι ήταν το σωστό για να βγει στο τέλος όπως βγήκε σύμφωνα με τον Danzig. Στο “777” όπου ακούμε μια φοβερή slide κιθάρα, ο κοντός αναφέρεται στη ιστορία του Αρμαγεδδώνα, ενώ το “Blood and tears” μιλάει για την αποτυχημένη σχέση μιας κοπέλας και το βασανιστήριο που περνάει ύστερα από αυτό το αποτέλεσμα. Το “Tired of being alive” σύμφωνα με τον κιθαρίστα John Christ, αντιπροσωπεύει το πώς ένιωθε γενικότερα ψυχολογικά εκείνο τον καιρό ο Danzig. Τα υπόλοιπα κομμάτια αναφέρονται σε (πρωτότυπα για τον Danzig που δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοια) θέματα τύπου θρησκεία, έρωτας και σεξ (αλίμονο). Το “Lucifuge” χαιρετήθηκε άμεσα ως μια κορυφαία δουλειά και 30 πλέον χρόνια μετά (απίστευτο, σαν ψέμα φαίνεται) παραμένει στην καρδιά όλων το καλύτερο άλμπουμ που έκανε ποτέ με το προσωπικό του σχήμα (άλλοι μιλάνε για την κορυφαία δουλειά όλης της καριέρας του συνολικά). Μιλάμε για ορισμό δίσκου “all killers/no fillers”, όπου ακόμα και η σειρά των κομματιών βοηθάει στο να κυλήσει καλύτερα και να ακούγεται αψεγάδιαστο. Μετά την κυκλοφορία του ο Rubin αποστασιοποιήθηκε από τη μπάντα, με τον Danzig να αναλαμβάνει πιο ενεργό ρόλο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για μελλοντική αφήγηση…
Did you know that:
-Στο “I’m the one” ο Danzig παλεύει με έναν αλιγάτορα σε ένα πλάνο του βίντεο. Προς αποφυγή οποιασδήποτε πιθανής αμφισβήτησης, ο αλιγάτορας ήταν ζωντανός!
-Το αρχικό εξώφυλλο περιείχε τα πορτραίτα των μελών της μπάντας, βγήκε και σε Longbox το οποίο εξαντλήθηκε ταχύτατα, ενώ τα αρχικά βιβλιαράκια στα cd σχημάτιζαν έναν ανάποδο σταυρό το οποίο περιείχε και το απόφθεγμα “Ye are of your father the devil, and the lusts of your father ye will do”…
-O δίσκος διανεμήθηκα από την Geffen Records, η οποία αρνήθηκε να μπει το λογότυπο της στο άλμπουμ λόγω της φύσης του υλικού!
-Το αυθεντικό longbox περιείχε το μήνυμα “Contains Language Which May Be Objectionable To Some Listeners”. Στις κανονικές εκδόσεις μπήκε το κλασικό parental advisory αυτοκόλλητο.
Άγγελος Κατσούρας
