ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Shout at the devil” – MOTLEY CRUE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1983
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Tom Werman
ΕΤΑΙΡΙΑ: Elektra
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Φωνητικά – Vince Neil
Μπάσο – Nikki Sixx
Κιθάρες – Mick Mars
Drums – Tommy Lee
Σαράντα χρόνια πίσω από την δημιουργία του άλμπουμ που έβαλε στην τροχιά του Αμερικάνικου Ονείρου, της επιτυχίας και της καταξίωσης μια μπάντα που ήταν πραγματικά πεινασμένη, έτοιμη και πρόθυμη να φτάσει στην κορυφή και να την κατακτήσει με κάθε μέσον. Όλα όσα ονειρεύτηκαν οι MOTLEY CRUE ότι θα μπορούσαν να γίνουν, τελικά έγιναν. Τα κατάφεραν να φτάσουν πέρα από τις προσδοκίες τους, να γίνουν μέχρι και ταινία, να γραφτούν για αυτούς βιβλία, βιογραφίες, να πιάσουν την κορυφή του κόσμου, να πέσουν από εκεί, να ξανανέβουν, να πεθάνουν και να αναστηθούν. Ένα συγκρότημα που ξεκίνησε στην κυριολεξία από τους υπονόμους, ό,τι μπορούσε να φανταστεί σαν άπιαστο όνειρο το έκανε πραγματικότητα, αλλά παράλληλα μετέτρεψε σε καθημερινότητα και τους χειρότερούς του εφιάλτες, γιατί η επιτυχία έχει και το κόστος της.
Το “Shout at the devil” επί της ουσίας ήταν η επιτομή της μπάντας, το άλμπουμ που τους έδειξε σε αυτούς τι σημαίνει επιτυχία και στον υπόλοιπο κόσμο ότι την σωστή στιγμή, με την σωστή συγκυρία, η κάθε μπάντα σε αυτόν τον πλανήτη δικαιούται να έχει όνειρα τα οποία ενδεχομένως να γίνουν πραγματικότητα. Για τους MOTLEY CRUE, με αυτό το male/female image, την άκρατη προκλητικότητα, τον πρόδηλο σεξισμό, την βίαιη συμπεριφορά και μια μουσική πρόταση ανάμεσα σε μια πιο heavy έκδοση των AEROSMITH, πιο punk εκδοχή των RAMONES, μια ακάθεκτη glam έκδοση των MOTORHEAD και μια πιο metal αντιγραφή των KISS και του Alice Cooper, ο χρόνος, ο τόπος και το σύμπαν είχαν ευθυγραμμιστεί προς όφελός τους.
Τον δρόμο τον είχαν ανοίξει οι σύγχρονοί τους QUIET RIOT, RATT, DOKKEN κλπ και ο κόσμος, χωρίς να το ξέρει ήταν πρόθυμος για το επόμενο μουσικό σοκ που θα έρχονταν από τους βρώμικους δρόμους των Αμερικάνικων μεγαλουπόλεων. Απλό, αγνό, δυνατό, αλήτικό, σαν γροθιά στο στομάχι το “Shout at the devil” ήταν βούτυρο στο ψωμί της Αμερικάνικης νεολαίας, που χρειάζονταν να αποθεώσει ότι της έμοιαζε πως θα ήταν ενάντια στον συντηρητισμό και θα σόκαρε την τότε Αμερικάνικη κουλτούρα και τρόπο ζωής. Και αυτό ακριβώς συνέβη τελικά και οι «ερμαφρόδιτοι» (έτσι τους αποκαλούσαν τότε ακόμα και metal οπαδοί, μερικοί επιμένουν μέχρι και σήμερα, τι να πει κανείς) MOTLEY CRUE πέτυχαν ακριβώς αυτό που επιδίωκαν και από την μία μέρα στην άλλη όλοι μιλούσαν για αυτούς και οι δίσκοι τους πουλούσαν σαν ζεστό ψωμί στα δισκάδικα!
Από την μια τρόμαξαν τον κόσμο, από την άλλη συσπείρωσαν γύρω τους την νεολαία της εποχής. Όμως όλοι μιλούσαν για το “Shout at the devil”! Ωμό, βίαιο, ακατέργαστο, επιθετικό σα μπουνιά στο στομάχι rock n’ roll (στα όρια του heavy metal από άποψη όγκου, γιατί με την έννοια των JUDAS PRIEST και IRON MAIDEN καμία σχέση με metal δεν είχαν) και με απλοϊκά τραγούδια που τσάκιζαν όμως κόκκαλα, όπως τα ομώνυμο, τα “Looks that kill”, “Red hot”, “Too young to fall in love”, “Ten seconds to love” η οσμή της «βρώμας» των Αμερικάνικων φτωχογειτονιών του L.A. έγινε το αγαπημένο σέξι άρωμα που ηδόνιζε και προκαλούσε μέχρι τους παροικούντες στις βίλες με τις πισίνες του Beverly Hills.
Οι MOTLEY CRUE με το “Shout at the devil” έγιναν οι αγαπημένοι αλήτες της μουσικής βιομηχανίας, (δεν έχει σημασία τόσο τι είσαι αλλά το εάν πουλάς πολύ, τότε όλα καλά), αλλά και της κοινωνίας των Η.Π.Α σε σημείο που τόσο πολύ τους είχε ανάγκη (όπως μερικά χρόνια αργότερα έγινε και με τους GUNS N‘ ROSES) ώστε να τους συγχωρούν και να διαγράφουν επί της ουσίας, οποιαδήποτε βλακεία (ακόμα και φόνο εξ αμελείας) κι εάν έκαναν. Οι CRUE δεν ήταν μόνο αυτοί εξαρτημένοι από τα ναρκωτικά. Ήταν και οι ίδιοι το «ναρκωτικό» της Αμερικάνικης κοινωνίας και με αυτό τον τρόπο λειτούργησαν. Έτσι, ένα μάτσο (μουσικά και μη) αλήτες, κατέκτησαν το ευάλωτο Αμερικάνικο star system αφού ο νόμος της επιτυχίας αυτό επιτάσσει! Money, sex, drugs and rock n’ roll, σταρχιδισμός και η ζωή είναι ωραία! To “Shout at the devil”, είναι η απόλυτη έκφραση του αλήτικου rock n roll των 80s, η έκφραση μιας μπάντας που μετουσίωσε έναν αμφιλεγόμενο τρόπο ζωής σε ονειρικό lifestyle, η κατάθεση ψυχής μιας παρέας που δεν την ένωσε ποτέ η φιλία και κάποιο συναίσθημα συντροφικότητας, αλλά μόνο η επιτυχία, οι πωλήσεις, οι ατελείωτες περιοδείες, τα λεφτά κλπ. Η ανάγκη τους να τα έχουν όλα αυτά μαζί (και ναρκωτικά φυσικά), τους κράτησε μαζί έως και πολύ πρόσφατα. Αλλά και την αλήθεια να την λέμε, όλοι μας κάθε φορά που ακούμε τον ακατέργαστο ήχο του “Shout at the devil” υψώνουμε τη μπουνιά μας στον αέρα και τραγουδάμε στην εκκωφαντική του εισαγωγή “Shout! Shout! Shout…”.
Did you know that:
- Κάποτε μετά την κυκλοφορία του “Shout at the devil” σκεφτήκανε να αλλάξουν το Mick Mars και στην θέση του να φέρουν έναν κιθαρίστα στο στυλ του Y. Malmsteen. Καταλαβαίνετε τώρα… Ο τότε μπασίστας του OZZY ο Bob Daisley τους μίλησε και τους άλλαξε τελικά την γνώμη.
- Η πεντάλφα στο πρώτο εξώφυλλο του “Shout at the devil” ήταν ένα σύμβολο που χρησιμοποιούσαν και οι SISTER, η μπάντα που ήταν ο Nikki Sixx με τον Blackie Lawless. Ο Sixx ζήτησε την άδεια του αρχηγού των WASP προκειμένου να την έχουν στο άλμπουμ.
- Στην διάρκεια των ηχογραφήσεων ο Sixx μεθυσμένος όπως πάντα, έκλεψε μια Porsche και κατόπιν ενεπλάκη σε σοβαρό τροχαίο ατύχημα. Μια φίλη του από τότε τον πίεζε, μάταια, να μπει σε πρόγραμμα στους Ανώνυμους Αλκοολικούς. Λέγονταν …. Demi Moore!
- 3.500$ ξόδευε ο Sixx την ημέρα σε ναρκωτικά…
- Το τραγούδι “Bastard” είναι γραμμένο για την Tipper Gore, που ηγείτο τότε της περίφημης PMRC.
- Υπολογίζεται πως οι πωλήσεις του άλμπουμ μέχρι και σήμερα έχουν ξεπεράσει μόνο στην Αμερική τις 4.000.000 κόπιες.
- Γενικά ως μπάντα έχουν πουλήσει πάνω από 100 εκατομμύρια άλμπουμ παγκοσμίως, έχουν 9 studio άλμπουμ, 3 EPs, 32 videos clip, 9 video (χώρια τις ..τσόντες), 3 live, 30 singles, 8 συλλογές και 3 box sets.
Δημήτρης Σειρηνάκης
