ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “7800° Fahrenheit” – BON JOVI
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1985
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Lance Quinn
ΕΤΑΙΡΙΑ: Mercury
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jon Bon Jovi: Φωνητικά
Richie Sambora: Κιθάρες
Alec John Such: Μπάσο
David Bryan: πλήκτρα
Tico Torres: Drums
Όλοι ξέρουμε πόσο πολύ μαγικά ήταν τα χρόνια της δεκαετίας του ‘80, και πόσο καλές κυκλοφορίες είχαμε από όλα τα είδη του metal, αν και τότε δεν ξεχωρίζαμε και πολύ το τι παίζει ο καθένας, ούτε εμείς το κοινό, ούτε οι κριτικοί. Γι’ αυτό και πολλές φορές συναντούσες μπάντες που δεν μπορούσες πολύ εύκολα να κατατάξεις τον ήχο τους κάπου, να είναι στην ίδια κατηγορία και να έχουν μάλιστα και το ίδιο κοινό. Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα οι MARILLION που για κάποιον, σήμερα, άγνωστο λόγο είχαν κατηγοριοποιηθεί ανάμεσα σε metal σχήματα, όπως και στην αρχή συνέβη με τους BON JOVI οι οποίοι αν και ηχητικά δεν είχαν πολύ σχέση με μπάντες όπως οι RATT, DOKKEN, MOTLEY CRUE και TWISTED SISTER να μπουν στην κατηγορία του hair metal. Είχαν όμως κοινό image και αυτό λειτούργησε προς αυτή τη κατεύθυνση.
Τα δυο του πρώτα άλμπουμ των BON JOVI, της μπάντας από το “New Jersey” είναι αλήθεια ότι βρίσκουν την μπάντα σε μια αναζήτηση ταυτότητας και ήχου, μιας και τα δυο λοξοκοιτάνε μια προς το AOR, και μια προς πιο hard rock κατευθύνσεις, αλλά πάντα με την μελωδία να είναι σε πρώτο πλάνο. Έκαναν εντύπωση με το ντεμπούτο τους, και το δεύτερο του βήμα θα ήταν ζωτικής σημασίας μιας και ο ανταγωνισμός γύρω τους δεν τους έδινε ούτε χώρο, ούτε χρόνο. Όσες ευκαιρίες έδινε τότε η μουσική βιομηχανία σε νέες μπάντες να ανέλθουν, άλλο τόσο σκληρή και αδυσώπητη ήταν για συγκροτήματα που δεν άρπαζαν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Do or die! Οι BON JOVI ήταν υποχρεωμένοι να πάνε όχι ένα, αλλά πολλά βήματα μπροστά με το “7800° Fahrenheit” ή να χαθούν στην λήθη. Είχαν ήδη κάνει αισθητή την παρουσία τους στη rock σκηνή, αλλά δεν είχαν ακόμα σταθεροποιήσει την θέση τους, ούτε είχαν εγγυημένο συμβόλαιο. Το *7800° Fahrenheit* ήταν το άλμπουμ που θα καθόριζε αν η μπάντα θα συνέχιζε προς την κορυφή ή αν θα χανόταν στη σκιά των πιο εδραιωμένων hard rock συγκροτημάτων της εποχής.
Είχαν δημιουργηθεί μόλις το 1983, στο New Jersey, και αρχικά ήταν ένα σόλο project του Jon Bon Jovi (John Francis Bongiovi Jr.) ο οποίος δούλευε τότε στο Power Station Studio και ηχογράφησε το “Runaway” ως demo με session μουσικούς. Όταν έδωσε το τραγούδι στον dj Chip Hobart αυτός το έπαιξε σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης και από το πουθενά έγινε τοπική επιτυχία, οπότε ο και ο Jon κατάλαβε ότι έπρεπε να σχηματίσει μια κανονική μπάντα. Κάπως έτσι οι Richie Sambora, David Bryan, Alec John Such και Tico Torres, μαζί με τον Bon Jovi φυσικά, ξεκίνησαν ένα ταξίδι που θα τους πήγαινε πολύ, μα πάρα πολύ μακριά…. Το πρώτο άλμπουμ το 1984 στην Mercury Records, είχε αρκετή επιτυχία, φτάνοντας στο νο 43 στο Billboard με το “Runaway” να γίνεται το breakout single, φτάνοντας στο νο 39 στο Billboard Hot 100. Ήταν ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα, το οποίο από μόνο του όμως δεν ήταν αρκετό. Ακολούθησαν περιοδείες σε Ευρώπη και Ιαπωνία μαζί με μπάντες όπως οι SCORPIONS, KISS και JUDAS PRIEST, όπου ο δυναμισμός και η ενέργεια των live εμφανίσεών τους, βοήθησε πολύ στην αύξηση φήμη της μπάντας.
Όμως πίσω στο σπίτι όταν γύρισαν, βρήκαν μπροστά τους μια δισκογραφική εταιρία η οποία τους προσγείωσε στην πραγματικότητα. «Νέο άλμπουμ τώρα και πωλήσεις ανοδικές» το σαφές μήνυμα, μιας και η εποχή ευνοούσε σαφώς την εμπορικότητα της hard rock, hair metal σκηνής. Η μπάντα είχε μόλις επιστρέψει από περιοδεία και έπρεπε να ηχογραφήσει το άλμπουμ σε μόλις έξι εβδομάδες. Παρότι η δισκογραφική προωθούσε ένα πιο εμπορικό ήχο, οι BON JOVI ήθελαν, για κάποιο λόγο, το επερχόμενο άλμπουμ τους τότε, να έχει ένα πιο ωμό, πιο βαρύ, πιο «σκοτεινό» αλλά και συναισθηματικό στυλ. Δεν θα είχε την νεανική αφέλεια και ορμή του πρώτου τους, αλλά θα έδειχνε ότι έγινε υπό πίεση, πως δυσκόλεψε την μπάντα και δεν θα είχε την «κοφτερή» προσέγγιση που είχαν σε πολλά σημεία στο ντεμπούτο τους, αλλά και στην συνέχεια της πορείας τους.
Το “7800° Fahrenheit” δεν θα ήταν και ούτε ποτέ έγινε ένα αισιόδοξο, θετικό και “party album” σαν τα “Slippery When Wet” ή το “New Jersey” ή έστω το πρώτο τους, αλλά είχε μια διάχυτη αίσθηση πίεσης και στενάχωρη ατμόσφαιρά. Είναι η πιεσμένη προσπάθεια μιας μπάντας ανάμεσα στο να επαναλάβει τον εαυτό της και να βρει μια μουσική ταυτότητα, ώστε να καθιερωθεί. Και αυτό είναι το πρόβλημα του άλμπουμ. Ενώ έχει μελωδίες, έχει συναίσθημα έχει ορμή, δεν έχει χαρούμενη διάθεση αλλά και ούτε συνθέσεις ανώτερες από το ντεμπούτο τους ώστε να σπρώξουν την μπάντα έστω ένα βήμα παραπέρα. Η μπάντα, και λόγω προσωπικών προβλημάτων των μελών της, βάλτωσε. Είναι ό,τι χειρότερο έχουν να μας επιδείξουν μέχρι τα χρόνια του “Have a nice day”, αλλά για να είμαστε και τίμιοι είναι καλύτερο απ’ ότι σαχλαμάρα έβγαλαν μετά από αυτό. Άλλωστε δεν είναι και τυχαίο ότι ο Μουσικός Τύπος της εποχής δεν το δέχτηκε και με τις καλύτερες κριτικές, αν και δεν το έθαψε, γιατί η προσπάθεια της μπάντας είναι φανερή, οι κριτικές κυμάνθηκαν σε πολύ μέτρια επίπεδα.
Από την άλλη η αύρα των BON JOVI στο κοινό, ώθησε το άλμπουμ να φτάσει μέχρι το νο 37, να γίνει χρυσό σύντομα και το 1987 πλατινένιο. Έβγαλε τρία singles τα “Only lonely”, “in and out of love”, και “The hardest part is the night” από τα οποία τα δύο πρώτα πήγαν μόλις μέχρι τα νο 54 και 69 αντίστοιχα στο Billboard. Και τα τρία τραγούδια αν και πολύ καλά, συν το “Price of love”, είναι ότι καλύτερο ακούσαμε στο “7800° Fahrenheit” δεν έχουν ούτε χαρούμενη ατμόσφαιρά, ούτε party ύφος, ούτε την χάρη και ξενοιασιά που θα έπρεπε να χαρακτηρίσει μια μπάντα που ήθελε να αρπάξει το κόσμο από τα μούτρα και να σαρώσει τα πάντα. Όλα ήταν μουντά και γκρίζα με παραπάνω από τις μισές συνθέσεις να είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτριες κιόλας..
Δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να γίνει ένα break έτσι. Όμως η εμπειρία τους από αυτό το άλμπουμ, οδήγησε εταιρία και μπάντα στο να πάρουν αποφάσεις, να πάρουν χρόνο και να αναδιοργανωθούν σωστά ώστε το επόμενο βήμα να ήταν στην σωστή κατεύθυνση. Αν δεν υπήρχε το “7800° Fahrenheit” να προβληματίσει και να μην πετύχει, ίσως να μην υπήρχε “Slippery when wet” και ότι έγινε ακολούθως. Και τελικά αυτή να είναι και η πιο σημαντική του προσφορά στην καριέρα των BON JOVI. Το λάθος βήμα που οδήγησε στην σωστή κατεύθυνση! Σε αυτό θα του δώσω credits. Αλλά μόνο για αυτό γιατί με τρία-τέσσερα τραγούδια να ακούγονται σε σύνολο δέκα, είναι πολύ φτωχό σκορ για μπάντα σαν τους BON JOVI, εξαιρετικά μικρό..
Δημήτρης Σειρηνάκης
