ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “My God-given right” – HELLOWEEN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2015
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Charlie Bauerfeind
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Andi Deris
Κιθάρες – Michael Weikath / Sascha Gerstner
Μπάσο – Markus Grosskopf
Drums – Dani Löble
Πιστεύω αν όχι όλοι, οι περισσότεροι αγαπάμε τις κολοκύθες του Power Metal! Δεν έχει μείνει να πούμε κάτι που δεν έχει ειπωθεί ήδη πολλές φορές, οπότε πάμε κατευθείαν στο ψαχνό και να μιλήσουμε για το “My God-given right”, ή αλλιώς τον 15ο δίσκο των HELLOWEEN, 10ο με τον Andi Deris στο μικρόφωνο. Ξεκινώντας με το που βρισκόταν η μπάντα όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ αυτό. Η αλήθεια είναι πως την προηγούμενη δεκαετία και όσον αφορά τις στούντιο δουλειές, οι HELLOWEEN δεν αποτέλεσαν αιτία για εορτασμούς και πυροτεχνήματα. Έγραψαν πολύ ωραία τραγούδια προς τέρψη των πολυάριθμων φανατικών τους οπαδών, το πρόβλημα όμως είναι πως επιλέξανε την ποσότητα εις βάρος της ποιότητας, στριμώχνοντας κάθε φορά 13 κομμάτια σε κάθε κυκλοφορία, με αποτέλεσμα οι καλές στιγμές να χάνονται.
Αφετηρία στο “7 Sinners” όπου πιστεύω η ποιότητα ακολουθεί την ποσότητα από πολύ κοντά, αφού μετά από όλα τα κλασικά τους (“Walls…”, “Keepers…”, “Time…” κλπ) ίσως είναι από τις αγαπημένες μου στιγμές τους. Πάμε στο “Straight out of hell” που είχε τις κομματάρες του αλλά τα fillers άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Καταλήγουμε στο “My God-given right” όπου ο μεγάλος αριθμός του tracklist κάνει πραγματικά κακό στην τελική εντύπωση, αφού παρά το γεγονός πως και εδώ υπάρχουν ωραία τραγούδια, λείπουν τα hits και καταλήγω πως μου μένουν πιο πολύ μεμονωμένα σημεία παρά ολόκληρες συνθέσεις. Λείπει ένα “Nabataea” από το οποίο δεν μπορούσα να ξεκολλήσω με τίποτα, ενώ υπάρχει κομμάτι που να μπορεί να κοιτάξει χωρίς ντροπή τα “Who Is Mr. Madman?”, “Long Live the King” και “If a Mountain Could Talk”;
Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν πως όταν έπεφτε το βλέμμα μου στο “My God-given right”, σφύριζα αδιάφορα καθώς δεν μου ερχόταν ούτε ένα τραγούδι στο μυαλό. Επαναφέροντάς το στην καθημερινότητά μου στα πλαίσια της στήλης αυτής, επαληθεύτηκε για άλλη μια φορά η άποψη αυτή, αφού ο χρόνος που πέρασα με το άλμπουμ δεν ήταν ικανός να κουνήσει την βελόνα σε πιο θετική κατεύθυνση. Θυμήθηκα όμως κάποια πράγματα που αξίζουν. Τα “Heroes” και “Lost in America” έχουν άκρως κολλητικά ρεφραίν ας πούμε, οι lead μελωδίες του “Russian Roule” είναι σε άλλο επίπεδο, ενώ ας πάμε και στο “Creatures in Heaven” με το “Come along, come along, can you see there’s more?” μέρος να είναι σκέτη πώρωση. Στο “If God loves Rock ‘n’ Roll” συναντάμε και την πιο ανάλαφρη στιγμή του δίσκου, η οποία τυχαίνει να έχει και πολύ ωραίες μελωδίες, οπότε εκτός από τον χαβαλέ της υπόθεσης έχουμε μια συμπαθητική σύνθεση. Υπάρχουν δηλαδή τραγούδια που έχουν αυτό το χαρακτηριστικό HELLOWEEN στοιχείο, θα περάσεις ωραία όταν τα ακούσεις, αλλά σε τελική ανάλυση και σε σύγκριση με την υπόλοιπη δισκογραφία τους, καταλήγουν να είναι μία από τα ίδια σε ακραίο βαθμό.
Η ατμόσφαιρα που αποπνέει ο δίσκος είναι πιο ποικιλόμορφη από την σκοτεινότερη και βαριά προσέγγιση των “7 sinners” και “Straight out of hell”. Επανέρχεται η πιο χαρούμενη και ευχάριστη πτυχή της μπάντας, που συνεπάγεται σε μεγαλύτερο αριθμό happy happy Helloween στιγμών, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και σοβαροφάνεια όπως π.χ. στο “The swing of a fallen world”. Για άλλη μία φορά οι συνθετικές ευθύνες μοιράζονται από τα μέλη της μπάντας, με τον Andi Deris να παίρνει το χρυσό μετάλλιο από άποψη ποσοτικής συνεισφοράς, με το όνομά του να βρίσκεται σε 7 τραγούδια. Ακολουθεί ο Gerstner με 4, ο Weikath με 3, ο Grosskopf με 1 (“Living on the edge” που είναι και αδιάφορο”), ενώ ο Löble είναι ο μόνος που έμεινε εκτός.
Αν συγκεντρώσουμε μόνο τα δυνατά σημεία για χάριν ενός πιο συμπαγούς και μαζεμένου συνόλου, είμαι σίγουρος πως το “My God-given right” θα άφηνε μία πιο γλυκιά επίγευση. Δεν είναι αυτή η περίπτωση όμως, αφού συναντάμε και αρκετή μετριότητα. Αν πάρουμε και μία από τις special edition που ανεβάζει τον αριθμό του tracklist στα 15 ή 16, η ολοκλήρωση μιας πλήρους ακρόασης γίνεται ακόμα πιο δύσκολη υπόθεση. Βάζοντας στο τσουκάλι ένα κακό εξώφυλλο και ένα τελείως κιτς βίντεο για το ομότιτλο κομμάτι, ολοκληρώνουμε την συνταγή για έναν δίσκο που θα ακούσουν αποκλειστικά οι πιο ταγμένοι οπαδοί των HELLOWEEN, οι οποίοι δεν χορταίνουν να τους ακούν, και μάλιστα όχι όλοι. Ευτυχώς το μέλλον έφερε μεγάλες αλλαγές στο στρατόπεδο των pumpkins, αφού λίγα χρόνια μετά από την κυκλοφορία του δίσκου ήρθε η στιγμή για το reunion, με τους Kiskse και Hansen να επιστρέφουν ως μόνιμα μέλη. Αυτή η σύμπραξη που ήρθε χέρι χέρι μαζί με ένα σημαντικό διάστημα αποχής έξι χρόνων από τη δισκογραφία, έδωσαν το φιλί της ζωής στους αγαπημένους πατέρες του Ευρωπαϊκού Power Metal, κάτι που είχαν πολύ μεγάλη ανάγκη αν με ρωτάτε.
Παύλος Παυλάκης
