ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Prophecy” – SOULFLY
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Max Cavalera
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρα, berimbau, sitar, φωνητικά – Max Cavalera
Κιθάρα, κιθάρα flamenco – Marc Rizzo
Μπάσο – Bobby Burns
Drums – Joe Nuñez
Πόσο όμορφο συναίσθημα να γράφεις για δίσκους, από τους οποίους έχεις αναμνήσεις ούτε λίγο ούτε πολύ σε πραγματικό χρόνο. Στα 2004, ο γράφων θυμάται τα video clip για SOULFLY να δίνουν και να παίρνουν, μιας και ο Max Cavalera, ήταν ακόμα σε δαιμονιώδη φόρμα τότε, φτύνοντας εξαιρετικούς δίσκους με το σχήμα των SOULFLY. To “Prophecy” για το οποίο μιλάμε σήμερα, ήταν ο τέταρτος εξ αυτών. Τέταρτος δίσκος, σε 6 χρόνια, με το στυλ τους ως εκείνο το σημείο, να είναι πιο κοντά στο υβρίδιο όπως το είχαν παρουσιάσει στο “Roots” οι SEPULTURA (το οποίο με τη σειρά του χρωστούσε στους nu metal πιονέρους KORN), συν κάποιες πολύ μερακλίδικες διασκευές σε κομμάτια όπως το “One nation” των SACRED REICH φερ’ ειπείν.
Σε αυτό το δίσκο, εκτιμώ ότι η μπάντα γίνεται πιο μεταλλική και riff-άτη, προσεγγίζοντας τη πραγματική δύναμη του συνθέτη της. Συν ότι εδώ πάμε πιο κοντά στο “Chaos AD” (γκαζώνοντας) ενώ συνθετικά, μιλάμε για τη κορυφαία στιγμή των SOULFLY αγκαζέ με το διάδοχο του από τους οποίους τους χωρίζουν πραγματικά λίγα πράγματα. Το μπάσιμο με το ομώνυμο και το “Living sacrifice”, αρκεί για παράδοση αμαχητί, στην αθάνατη γκρούβα για την οποία απέκτησε τόσο μεγάλη φήμη αυτό το σπουδαίο σχήμα. Μελωδίες δεξιά – αριστερά στρατηγικά βαλμένες από τον Marc Rizzo, ένας Max να θεριεύει σε κομμάτια – σφηνάκια όπως το “Execution style”, το “Defeat u” ή το “Porrada” που φεύγει μπροστά μαρσάροντας, θυμίζοντας μέχρι και τις NAILBOMB μέρες του.
Από την άλλη, κομμάτια όπως το “Mars”, το “Born again anarchist” (μανούλα μου βοήθεια!) δεν σταματούν στιγμή να διαλύουν το σβέρκο, παρά τις μικρές ανάπαυλες με flamenco κιθάρα (α ρε Marc Rizzo ΠΑΙΧΤΟΥΡΑ – λίρα εκατό ήσουν μπαγάσα….) που συνθέτουν ένα πλούσιο μωσαϊκό ήχων (μέχρι και reggae ακούμε μέσα) και ουχί ένα μονοδιάστατο αποτέλεσμα. Αίσθηση προκαλούν επίσης το πειραματικό “Moses” (ξανά reggae αέρας – με καλεσμένους τους Σέρβους reggae punk-ηδες EYESBURN) και το instrumental “Soulfly IV”, τα οποία δείχνουν πραγματικές σοβαρές ικανότητες τραγουδοποιίας πέραν του κοπανήματος, ανεβάζοντας κατηγορία τον ήδη σπουδαίο αυτό δίσκο. Ξεφεύγοντας από το κύριο μοτίβο του δίσκου, κάνουν πραγματικά τη διαφορά, τοποθετημένα σοφά στη μέση και προς το τέλος αντίστοιχα.
Μεγάλη μπάλα στα τύμπανα από τον Joe Nunez. Ο τύπος αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας γιατί ο Lombardo ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ τον είχε προτείνει για τις audition των SLAYER λίγα μόλις χρόνια πριν. Καταστροφέας ολκής, που ταυτίστηκε, όχι άδικα, με τη σπουδαιότερη περίοδο των SOULFLY. Ξεχωριστά να σταθούμε σε δύο διασκευές. Η μια στο “In the meantime” των HELMET. Δεδομένου ότι ο Max ήταν είναι και παραμένει οπαδός, αποτελεί μια από τις πιο όμορφες στιγμές απότισης φόρου τιμής σε μια από τις μπάντες που μεγαλούργησαν στο δικό τους ύφος. Η έτερη, είναι “κρυμμένη” μετά το “Wings”, είναι στο “Marš na drinu” του Stanislav Binički. Ένα Σέρβικο πατριωτικό εμβατήριο, γραμμένο κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, αφιερωμένο από τον Binicki στον αγαπημένο του διοικητή του Σέρβικου στρατού, τον Milivoje Stojanović. O Stojanović πολέμησε στη μάχη του Cer, ενώ σκοτώθηκε αργότερα στην μάχη του Colubara. Πάντα έδεναν οι ιστορικές φιγούρες σε τέτοιους δίσκους, τέτοιες μπάντες, αλλά εδώ έτι περισσότερο.
20 χρόνια μετά, το αποτύπωμα του “Prophecy” είναι φαρδύ πλατύ και πέρα ως πέρα υπερήφανο. Ακούγεται το ίδιο ξεσηκωτικό, καταστροφικό και εν γένει φρέσκο όπως όταν πρωτοβγήκε στα ράφια, ενώ ξεκάθαρα, πρόκειται για μια από τις καλύτερες δουλειές στις οποίες συμμετείχε ο Max σε όλη του την μετά – SEPULTURA δισκογραφία, που ενώ πλούσια σε ποσότητα (SOULFLY, CAVALERA CONSPIRACY, GO AHEAD AND DIE, KILLER BE KILLED και παίζει να ξεχνάω και κανένα!), το θέμα της ποιότητας ήταν (από ένα σημείο και πέρα) υπαρκτό και σε ορισμένες φορές έγινε και πρόβλημα. Ωστόσο, το “Prophecy” ήταν μια υπέροχη αντανάκλαση μιας περιόδου όπου η ποιότητα ήταν εκεί, η θεά έμπνευση χαμογελούσε στον λατρεμένο Βραζιλιάνο και τα κεφάλια πήγαιναν πάνω κάτω επειδή οι δίσκοι σκότωναν. Τελεία.
Did you know that?
– Τη μίξη, ανέλαβε ο υπερλατρεμένος μου, θρυλικός παραγωγός, Terry Date. Αν σου είναι άγνωστος (μάλλον απίθανο, αλλά λέμε τώρα), απλά θα αναφέρω OVERKILL (“The years of decay”, “Horrorscope”), DARK ANGEL (“Time does not heal”), PANTERA (από “Cowboys from hell” και πέρα) ενώ πιο πρόσφατο παράδειγμα του τι φανταστική αντίληψη έχει είναι οι σπουδαίοι εκπρόσωποι του metalcore, UNEARTH και το υπέροχο “III: in the eyes of fire”.
Γιάννης Σαββίδης
