a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Soul temptation” – BRAINSTORM
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2003
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Metal Blade
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Achim Köhler, Ingmar Schelzel
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Andy B. Franck – Φωνητικά
Torsten Ihlenfeld – Κιθάρα
Milan Loncaric – Κιθάρα
Andreas Mailänder – Μπάσο
Dieter Bernert – Τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Michael “Miro” Rodenberg – Πλήκτρα
Όταν βγήκε το “Hungry”, το 1997, με το χαρακτηριστικό “Alien” εξώφυλλο, από την «κούτσικη» B.O Records (τρέχα γύρευε δηλαδή, δεν υπάρχει πια, ευτυχώς καταστήματα σαν το Rock City τότε έφερναν τα πάντα και μπορούσες να το βρεις), διαβάζαμε για τη νέα ελπιδοφόρα μπάντα της γερμανικής power metal σκηνής. Το ίδιο και το επόμενο, το υπέροχο “Unholy”, το 1998. Αυτό όμως είχε καλύτερη διανομή (κυκλοφόρησε και σε εκείνη την super μεταλλική θήκη, για όποιον θυμάται) και σίγουρα, το ακούσαμε περισσότεροι, βοηθώντας να χτιστεί σιγά-σιγά ένα καλό όνομα για λογαριασμό της μπάντας. Αμφότερες όμως οι δυο αυτές κυκλοφορίες, δεν ήταν παρά το «ζέσταμα των μηχανών» για μια λαμπρή συνέχεια.
Η εκτόξευση των BRAINSTORM, ήρθε με το εξαιρετικό “Ambiguity”. Και δεν ήταν μόνο η εύρεση, στον απόλυτο βαθμό, της δικής τους μουσικής ταυτότητας και η καθιέρωση του ήχου τους στο album εκείνο, που οδήγησε σε αυτό το γεγονός. Ήταν, πρωτίστως, η έλευση του Andy B. Franck. Καλός, χρυσός ο Marcus Jürgens, αλλά σαφέστατα τραγουδιστής λιγότερων δυνατοτήτων σε σύγκριση με τον Franck. Με ένα τέτοιο υπερ-όπλο στο οπλοστάσιό τους και με την έμπνευση να ξεχειλίζει από μπατζάκια, τσέπες και μανίκια, το θεϊκό “Metus Mortis” ήρθε αβίαστα. Οι BRAINSTORM δεν ήταν μια ανατέλλουσα δύναμη στον χώρο του ευρωπαϊκού power metal. Ήταν ήδη ένα πραγματικό “powerhouse”! Προσοχή όμως, του ευρωπαϊκού power metal, όχι του Europower, έχει διαφορά!
Γεωγραφικά, ήταν και είναι Γερμανοί. Έχουν μάλιστα όλα αυτά τα χρόνια μια από τις πιο σταθερές συνθέσεις, σε ολόκληρο το metal στερέωμα. Ηχητικά όμως, ουδεμία επαφή με την «Kai Hansen κληρονομιά». Δεν περνούν καν έξω από το Στρουμφοχωριό, πόσο μάλλον να κατοικούν σε αυτό! Οι BRAINSTORM είναι εντελώς Αμερικανοί επί του πενταγράμμου και ακόμη πιο συγκεκριμένα, μάλλον τα αξιότερα τέκνα των VICIOUS RUMORS (έχουν και διασκευή στο “Don’t wait for me”), με συγκροτήματα όπως οι METAL CHURCH, JAG PANZER, SAVATAGE και ICED EARTH να τους ακολουθούν στην κατάταξη των επιρροών. Μια περίπτωση ανάλογη δηλαδή με τους MYSTIC PROPHECY που είδαμε πρόσφατα, ή με αρκετές άλλες (κυρίως σκανδιναβικές) μπάντες, τύπου TAD MOROSE και MORGANA LEFAY.
Αρκετοί «ομοιοπαθείς», εννοώ οπαδοί του group, θεωρούν το “Soul temptation” ως το καλύτερο album του. «Πάσο με καρέ του άσσου», που λέει και μια ατάκα. Κανένα πρόβλημα, καμία ένσταση. Οι Γερμανοί είναι μια μπάντα με δισκογραφία τέτοια, που σε σύνολο δεκατριών δίσκων, θα βρεις σίγουρα 3-4 να διεκδικούν την πρωτιά επί ίσοις όροις, μην πω πέντε. Και στο “Soul temptation” βρίσκεις τα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα, αυτά που τους έκαναν ένα από τα καλύτερα (και πιο υποτιμημένα) σχήματα της γενιάς τους, στον υπερθετικό βαθμό. Τα τεράστια riffs, τις διακριτικές «πλάτες» των πλήκτρων, τη ΦΩΝΑΡΑ του Andy Franck, τα θεϊκά refrains.
Όπως όλα τα BRAINSTORM albums, έτσι κι αυτό ξεκινά με ένα σπουδαίο κομμάτι, το “Highs without lows”, για να ακολουθήσει ένα μπαράζ από καταπληκτικά τραγούδια, που τελειώνει στην τελευταία νότα της τελευταίας σύνθεσης. Η τριλογία “Trinity of Lust” (“Shiva’s tears” – “Fornever” – το ομώνυμο) είναι βέβαια αυτή που ξεχωρίζει και δικαίως, αφού πρόκειται για τεράστιο ΕΠΟΣ, με την oriental «αύρα» της να μαγεύει. Γερμανικό power metal σου λέει μετά… Αν είχε καθιερωθεί/διατηρηθεί αυτός ο ήχος στην ηπειρωτική Ευρώπη, θα είχαμε γλυτώσει και από όλους αυτούς τους αστείους τύπου DRAGONFORCE και GLORYHAMMER που έχουν ρεζιλέψει ένα ολόκληρο μουσικό ιδίωμα, το οποίο κάποτε μεγαλουργούσε.
Για τον γράφοντα, οι BRAINSTORM είναι ένα συγκρότημα που θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον 4-5 θέσεις στη δισκοθήκη κάθε heavy/power metal οπαδού, χωρίς να έχει κυκλοφορήσει μέτριο δίσκο. Η ποιότητά τους είναι ξεκάθαρη. Το γιατί δεν έγιναν ακόμη μεγαλύτεροι (όχι πως είναι μικρό όνομα, μην παρεξηγηθώ), ίσως έχει να κάνει με το ότι είναι μουσικοί πολύ χαμηλών τόνων και προσπαθούν να προωθήσουν μόνο τη μουσική τους. Αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να κάνουν όλοι, αλλά οι επιταγές της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας, μάλλον (τι μάλλον, σίγουρα!) δεν το ευνοούν και επιβάλλουν το ακριβώς αντίθετο. Α! Και κάτι εξίσου σημαντικό: Κάποιος να τους φέρει για μια συναυλία… γίνεται; Δύο-τρεις φορές πρέπει να έχουν έρθει (δύο σίγουρα), μόνο μια φορά τους έχω δει, με τους ARMORED SAINT, σε εκείνο το live-ορυμαγδό στο ΑΝ… Όχι τίποτ’ άλλο, επί σκηνής είναι εγγύηση!
Δημήτρης Τσέλλος
