a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ – “Brave” – MARILLION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ – 1994
ΕΤΑΙΡΙΑ – EMI
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – Dave Meegan
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ
Steve Hogarth – φωνητικά
Steve Rothery – κιθάρες
Pete Trewavas – μπάσο
Ian Mosley – τύμπανα
Mark Kelly – πλήκτρα
Ο έβδομος δίσκος των MARILLION έμελλε να είναι ο πιο κομβικός της ταραχώδους καριέρας τους. Το αριστούργημα που ακούει στον μονολεκτικό τίτλο “Brave” σηματοδότησε ένα ρήγμα με την δισκογραφική, έδειξε προς το μέλλον της διοίκησης της μπάντας και θεμελίωσε τα στυλιστικά και ηχητικά μοτίβα των MARILLION στα 90s μέχρι και το παρόν. Είναι επίσης ένα άλμπουμ-κειμήλιο στην prog κοινότητα που τριάντα χρόνια μετά συνεχίζει να συγκινεί με τον άρτιο συνδυασμό συναισθήματος και εκτελεστικής δεινότητας που λίγοι κατέχουν όπως οι MARILLION. Στις αράδες που ακολουθούν, θα προσπαθήσω να σας μιλήσω γι’ αυτό το αγαπημένο άλμπουμ χωρίς να φλυαρώ. Πρέπει επίσης να σας παραπέμψω στο worst to best που έκανε ο συνάδελφος Γρηγόρης Μπαξεβανίδης που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Το 1994, οι MARILLION ήταν μια από τις δημοφιλέστερες μπάντες της Βρετανίας. Έχοντας περάσει από την θρυλική τους πρώτη φάση, την εφηβεία τους αν θέλετε, με τον μοναδικό Fish στο μικρόφωνο και την ανέλπιστα τεράστια επιτυχία του “Misplaced childhood”, η μπάντα των Rothery, Kelly, Trewavas, Mosley βρήκε τον νέο της frontman και άλλον έναν μοναδικό ερμηνευτή στο πρόσωπο του Steve Hogarth. Το πρώτο άλμπουμ της δεύτερης φάσης της μπάντας, της ενηλικίωσης της, το “Seasons end”, ήταν παραδόξως πολύ επιτυχημένο και έγινε αποδεκτό από την prog κοινότητα και το τονίζω αυτό γιατί μετά από τη φυγή ενός χαρισματικού frontman που ευθυνόταν σε μεγάλο βαθμό για το παρουσιαστικό και το σύμπαν εν γένει των MARILLION, ποιος θα το περίμενε ότι ένας διαφορετικός frontman, με ένα pop βιογραφικό και μια πιο προσγειωμένη μπάντα θα περνούσαν χωρίς ενστάσεις;
Μέχρι τότε, η εμπορική καταξίωση δεν φαινόταν να αποτελεί έναν άφθαστο στόχο αφού σχεδόν κάθε άλμπουμ τους είχε αποκτήσει κάποια πιστοποίηση με το, ομολογουμένως πολύ εμπορικό μουσικά, “Holidays in Eden” να σηματοδοτεί την πρώτη κυκλοφορία χωρίς κάποια πιστοποίηση. Λες και αδιαφορούσαν πλήρως για το εμπορικό τους στίγμα από δω και στο εξής, οι MARILLION θα μπουν στο στούντιο τον Φεβρουάριο του 1993 για να δουλέψουν στο άλμπουμ που θα ακολουθούσε το πιο ανάλαφρο της μέχρι τότε καριέρας τους. Το διακύβευμα, εν αγνοία της μπάντας, ήταν αν θα συνεχίσουν στο pop μονοπάτι που απλωνόταν μπροστά τους, ή αν θα αναζητήσουν την καλλιτεχνική καταξίωση που φέρνουν η καινοτομία και το ρίσκο. Εν τέλει, επέλεξαν το πιο δύσβατο μονοπάτι, εκείνο της υστεροφημίας έναντι της άμεσης εμπορικής επιτυχίας.
Όλα ξεκίνησαν με τον Hogarth και μια ιστορία που άκουσε στο ράδιο στα 80s για την περίπτωση ενός κοριτσιού που βρέθηκε την τελευταία στιγμή προτού ενδεχομένως αυτοκτονήσει σε μια γέφυρα της Αγγλίας. Εδώ θα σας παραπέμψω πάλι στο κείμενο του Γρηγόρη Μπαξεβανίδη για το προσκείμενο του σπαρακτικού concept που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του δίσκου. Μιλάμε για μια από εκείνες τις περιπτώσεις όπου μουσική και στίχοι λειτουργούν αυτοτελώς. Η ιστορία του χαμένου κοριτσιού που βρέθηκε στην Severn γέφυρα στα μέσα των 80s, μια τοποθεσία γνωστή για αυτοκτονίες, έδωσε το έναυσμα για μια εξερεύνηση του τι θα μπορούσε να την είχε ωθήσει στην αυτοκτονία. Αν το concept ήταν μυστήριο, σκοτεινό και μελαγχολικό, η μουσική σίγουρα δεν θα μπορούσε να είναι προσβάσιμη, κάτι που η EMI επεδίωκε με κάθε μέσο, προσλαμβάνοντας έναν νέο μεσάζοντα που θα βοηθούσε το συγκρότημα να βρει τον ιδανικό παραγωγό ώστε να γράψουν γρήγορα έναν indie δίσκο όπως πρόσταζε η εποχή. Αν και ο Hogarth, ένας εργασιομανής και παράλληλα ανυπόμονος σε σημείο παθολογικό, δεν φαινόταν να ενοχλείται από αυτό το ενδεχόμενο, οι υπόλοιποι δεν ήταν καθόλου σύμφωνοι.
Για να μην μακρηγορώ, η μπάντα βρέθηκε μέσω του νέου τους μάνατζερ με έναν νέο παραγωγό, τον Dave Meegan, με τον οποίο είχαν ήδη κάποια επαφή όταν ο Meegan δούλευε στο στούντιο όπου ηχογραφήθηκε το άλμπουμ “Fugazi” επί Fish. Κόντρα σ’ αυτό που ήλπιζε η εταιρία, η κατά MARILLION προσέγγιση βρήκε αντίκρισμα στον Meegan ο οποίος είχε δουλέψει με τους YES στο παρελθόν και δεν τον ενοχλούσε καθόλου να παίρνει το χρόνο του. Αμέσως μετά την επανένωση με τον Meegan, τους δόθηκε η ευκαιρία να μεταφέρουν ουσιαστικά το στούντιο τους από την Αγγλία σε ένα κάστρο στο γαλλικό νότο.
Δύο μήνες μετά την μετακόμιση τους, τα μέλη της μπάντας είχαν αρχίσει να αγχώνονται βλέποντας πως ακόμα δεν έχουν φτάσει σε κάποιο τελικό αποτέλεσμα. Κόντρα, πάλι, στις προσδοκίες και ελπίδες της EMI, ο Meegan τους ξεκαθάρισε πως έτσι γράφονται τα αριστουργήματα, και έληξε εκεί η υπόθεση. Έτσι, η μπάντα έμεινε τρεις γεμάτους μήνες στη Γαλλία, γεγονός που προκάλεσε προστριβές στην οικογενειακή ζωή του Hogarth ο οποίος βρισκόταν στο γνωστό δίλημμα που πολλοί μουσικοί βρίσκονται μετά από μήνες περιοδείας και ηχογραφήσεων. Τρεις μήνες μετά όμως το άλμπουμ ακόμα δεν είχε ολοκληρωθεί, γεγονός που επετεύχθη τέσσερις μήνες αργότερα στα Parr street studios του Λίβερπουλ. Και κάπου εδώ η εταιρία άρχισε να ασκεί περισσότερη πίεση αφού, όπως φαντάζεστε, αυτή η καθυστέρηση κοστίζει πολύ και διάφοροι παράγοντες, συμπεριλαμβανομένου του Mark Kelly, είχαν αρχίσει να έχουν αμφιβολίες για την ποιότητα του δίσκου που είχε αρχίσει να φαίνεται στον ορίζοντα.
Όπως προστάζει η παράδοση, το “Brave” έγινε αποδεκτό από τον μουσικό τύπο που αναγνώρισε την αδιαμφισβήτητη καλλιτεχνική αξία ενός MARILLION concept δίσκου εβδομήντα λεπτών, κάτι που φυσικά δεν αναγνώρισε το νεανικό κοινό της εποχής που όντως έψαχνε κάτι πιο κοντά σε britpop. Ακόμα όμως και οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί αποξενώθηκαν από το σαφώς σκοτεινό και μινόρε περιεχόμενο του “Brave” κάτι που φάνηκε και στην περιοδεία όπου οι MARILLION επιχείρησαν εμπορική αυτοκτονία παίζοντάς το στην ολότητα του. Αμελητέο το να σας αναλύσω γιατί η εταιρία τώρα βρισκόταν στα πρόθυρα χωρισμού με τους progsters. Το επόμενο άλμπουμ θα ερχόταν μόλις έναν χρόνο μετά και μ’ αυτό το αντίο από την ΕΜΙ. Στη συνέχεια, η μπάντα θα υπέγραφε ένα καταστροφικό συμβόλαιο με την Castle και, αφού χρεοκόπησαν, θα διέγραφαν πρώτοι το μονοπάτι του crowd funding που τελικά αποτέλεσε το αντίδοτο στη μουσική βιομηχανία.
Τριάντα χρόνια μετά, το έβδομο άλμπουμ των MARILLION έχει γίνει καθολικά αποδεκτό και αντικείμενο θαυμασμού από οπαδούς και μπάντες. Είναι ένα από τα κορυφαία concept άλμπουμ των 90s και, γιατί όχι, όλων των εποχών. Περιέχει μερικές από τις πιο συγκινητικές και σπαρακτικές ερμηνείες που έχω ακούσει, χάρη στη μοναδική ικανότητα του Steve Hogarth να σου τρυπάει τα εσώψυχα. Μουσικά, εκτελεστικά και ηχητικά είναι τίποτα λιγότερο από άψογο, με τους μήνες κόπου και λεπτομερούς εργασίας να διαγράφονται σε κάθε νότε και στίχο. Το “Brave” μπορεί να μην είναι τόσο prog όσο ένα “Clutching at straws” ή το αγαπημένο ντεμπούτο των MARILLION. Είναι όμως το πιο ώριμο, προσγειωμένο και παράλληλα τόσο απαιτητικό άλμπουμ γιατί αντί για ένα δυνατό μπαμ, σε κοιτάει με ύφος αινιγματικό και ζητάει να περάσεις χρόνο μαζί του για να αφουγκραστείς αντί να ακούσεις.
Did you know that:
- Το chateau στο οποίο είχαν μετακομίσει προσωρινά οι MARILLION και ο Meegan, δεν ήταν κανένα τυχαίο κάστρο αλλά το chateau Marouatte που ανήκει στον αδερφό του Stewart Copeland (τύμπανα στους THE POLICE), Miles.
- Το κορίτσι, που τελικά δεν πήδηξε από τη γέφυρα, γύρισε στους γονείς της και έληξε εκεί η υπόθεση.
- Το άλμπουμ έχει παιχτεί στην ολότητα του σε άλλες δύο περιοδείες το 2003 και 2011.
- Επί σκηνής, ο Steve Hogarth έβγαινε με κραγιόν και κοτσίδες ερμηνεύοντας έτσι το κορίτσι του concept.
- Το τραγούδι “Made again” που προλογίζει την κατακλείδα του δίσκου, γράφτηκε από τον Steve Rothery για τη νεογέννητη τότε κόρη του.
- Στο τέλος της κατά Hogarth ιστορίας, το κορίτσι πέφτει από τη γέφυρα κάτι που καταλαβαίνει ο ακροατής αν προσέξει τους ήχους της θάλασσας.
- Φυσικά και ανέλαβε ο Steven Wilson μια remixed εκδοχή του “Brave”, το 2018.
- Το κομμάτι “Paper lies” είχε γραφτεί πρωτύτερα και με θέμα, όπως υποδηλώνει ο τίτλος, τα ψέματα των εφημερίδων της Αγγλίας που είχαν αρχίσει να γράφουν μόνο κουτσομπολιά και σκάνδαλα διασημοτήτων. Με αρκετές αλλαγές σε σημεία, ο Hogarth το ταίριαξε με το υπόλοιπο concept.
Φίλιππος Φίλης
