ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Storm corrosion” – STORM CORROSION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2012
ΕΤΑΙΡΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Steven Wilson
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Steven Wilson – πλήκτρα, κιθάρες, φωνητικά
Mikael Akerfeldt – Κιθάρες, φωνητικά
Gavin Harrison – τύμπανα
Ξέρετε πως συχνά περιγράφουμε κάποιους δίσκους ως «σκοτεινούς» είτε γιατί ο ήχος είναι μουντός, είτε γιατί οι συνθέσεις συχνά κρύβουν ντιμινουίτες και «αυξημένες» συγχορδίες ή γενικότερα για την θεματολογία τους; Το ένα και μοναδικό άλμπουμ που έγραψαν οι Steven Wilson και Mikael Akerfeldt υπό την επωνυμία STORM CORROSION δεν είναι απλά σκοτεινό… είναι το σκοτάδι το ίδιο σε μουσική μορφή, μια κατ’ εμέ προσομοίωση του ερέβους που ούτε οι πιο υποχθόνιοι black metal καλλιτέχνες δεν φτάνουν. Τώρα, όσον αφορά το είδος που αυτό το άλμπουμ, που κυκλοφόρησε πριν από δέκα χρόνια από την Roadrunner records, εκπροσωπεί, τρέχα γύρευε αφού είναι ένα συνονθύλευμα που κρύβει πολλές και διάσπαρτες επιρροές από μπάντες των 70s μέχρι τα 00s. Το βρετανικό περιοδικό Prog έσπευσε να το ονομάσει δίσκο της χρονιάς για το είδος και γιατί όχι αφού οι Akerfeldt και Wilson ήταν (και παραμένουν) prog rock πιονιέροι όσο και ζωντανές prog εγκυκλοπαίδειες. Άσε που στα λιγοστά τύμπανα που ακούγονται εδώ, ακούμε τον Gavin Harrison, επομένως τρία στα τρία!
Ωστόσο, δύσκολα το λες αυτό το άλμπουμ ξεκάθαρα prog αλλά περισσότερο σαν ένα νωχελικό και αινιγματικό ambient soundtrack. Μπορεί να φανερώνει κάποιες πτυχές των PORCUPINE TREE και OPETH, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα άλμπουμ φόρος τιμής στις πιο εκκεντρικές μπάντες και καλλιτέχνες του ευρωπαϊκού prog rock όπως τους Ιταλούς GOBLIN και το διάσημο τους soundtrack για την ταινία ορόσημο του τρόμου “Suspiria” του Dario Argento. Εδώ ακούμε επίσης πολλές αναφορές στους Βρετανούς COMUS, την πιο αινιγματική και σκοτεινή μπάντα της folk σκηνής του Canterbury που άνετα τρομάζουν τους πιο μοχθηρούς black μεταλλάδες. Το πρόβλημα είναι πως λέμε prog και ο κόσμος θα φανταστεί ένα πέραν του δέοντος πλούσιο μουσικό σύμπαν με ατέλειωτα solos, εναλλαγές και παιχνιδιάρικα μουσικά μέτρα. Το “Storm corrosion” είναι το άκρον άωτον, νωχελικό και ήσυχο σαν να θέλει να σε νανουρίσει, με απαλές κιθάρες και πλήκτρα που ωφελούν την ατμόσφαιρα παρά τη μελωδία. Μιλάμε επομένως για ένα εκλεκτικό άκουσμα, για όσους έχουν υπομονή και προτιμούν όντως να «αφουγκράζονται» μια ατμόσφαιρα και έχουν ως εικόνισμα ανορθόδοξους και εκκεντρικούς songwriters όπως τον αδικοχαμένο Nick Drake ή τον Scott Walker.
Ο δίσκος θα λέγαμε ήταν φυσική απόρροια της πρώτιστης συνεργασίας των δύο αντρών στα πλαίσια του πέμπτου δίσκου των OPETH, το τιτάνιο “Blackwater park” που κυκλοφόρησε πριν από είκοσι ένα χρόνια (επίσης αναφορά σε άλλη μια άσημη και σκοτεινή 70s prog μπάντα με τον ίδιο τίτλο). Όπως όλοι γνωρίζουμε, την παραγωγή του δίσκου ανέλαβε ο Wilson που μπόλιασε τον ήχο των OPETH με τον trademark Wilson ήχο που ακούμε ειδικά στα σόλο άλμπουμ του, έναν ζεστό 70s αναλογικό ήχο, σηματοδοτώντας έτσι την αρχή της πιο prog μεταστροφής των Σουηδών. Ήταν κάπου τότε που συζητήθηκε επίσης το ενδεχόμενο ενός project και άλμπουμ, όπερ και εγένετο το 2012 το ομώνυμο άλμπουμ των STORM CORROSION.
Το θλιβερό της υπόθεσης είναι πως τελικά υπερίσχυσε η πρόθεση του Akerfeldt να γράψουν ένα πιο ambient και ατμοσφαιρικό άλμπουμ με singer/songwriter αναφορές, με ελάχιστα τύμπανα. Και λέω θλιβερό όχι γιατί δεν μ’ αρέσει το τελικό αποτέλεσμα, αλλά διότι αρχικά ο Wilson ήθελε να γράψει κάτι πιο heavy και κοντά στους OPETH και μάλιστα με τον Mike Portnoy στα τύμπανα, ο οποίος επίσης, όντας οπαδός των OPETH, ήθελε να γράψει μουσική που δεν μπορούσε με τους DREAM THEATER ή τους TRANSATLANTIC και LIQUID TENSION EXPERIMENT. Αυτό θα ήταν πραγματικά όχι μόνο ένα super group αλλά ένα από τα πιο μνημειώδη projects στην ιστορία της prog μουσικής και ειλικρινά πιστεύω πως έχουμε ένα ωραίο άλμπουμ εδώ αλλά και μια χαμένη ευκαιρία. Εκεί γύρω στο 2001, οι DREAM THEATER περιόδευσαν με τους PORCUPINE TREE και φυσικά τα δύο ανήσυχα καλλιτεχνικά πνεύματα των Wilson/Portnoy συναντήθηκαν, με τον Portnoy να εκφράζει ακόμα και σήμερα την απωθημένη του επιθυμία να συνεργαστεί με τον Akerfeldt, πράγμα που τελικά δε συνέβη. Βλέπετε, ούτε ο Akerfeldt ούτε ο Wilson ήθελαν να σχηματίσουν κάποιο super group, ούτε να ξεφύγουν από τις υποχρεώσεις τους με τις κύριες μπάντες τους. Έτσι λοιπόν, με όλες τις υποχρεώσεις τους και τις περιοδείες, ακόμα περιμένουμε έναν διάδοχο, με τον Akerfeldt να λέει εν έτει 2019 πως το συζητάνε. Προσωπικά θα περιμένω και θα συνεχίσω να ελπίζω αφού ένα project από τα δύο αυτά τεράστια μυαλά, ότι και να παίξουν, καλό θα είναι.
Did you know that:
- Το video clip για το πρώτο single “Drag ropes” σκηνοθετήθηκε από την Jess Cope, υπεύθυνη για τα μελαγχολικά animation video του “The raven that refused to sing” και “Drive me home” του Steven Wilson.
Φίλιππος Φίλης
