a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Nightlife” – THIN LIZZY
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1974
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Vertigo Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Ron Nevison
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Phil Lynott – Φωνητικά, μπάσο
Scott Gorham – Κιθάρα
Brian Robertson – Κιθάρα
Brian Downey – Τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Gary Moore – Κιθάρα
Frankie Miller – Φωνητικά
Jean Roussell – Πλήκτρα
Jimmy Horowitz – Διεύθυνση ορχήστρας
Παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1974. Οι original THIN LIZZY, η τριάδα δηλαδή των Phil Lynott, Brian Downey και Eric Bell, θα βρίσκονταν για τελευταία φορά μαζί. Ο ένας από τους τρεις «αλήτες του δυτικού κόσμου» (“Vagabonds of the western world”), ο Eric, θα αποχωρούσε, συνειδητοποιώντας πως δεν ήθελε και δε μπορούσε να συνεχίσει τη ζωή αυτή. Εκ των υστέρων, η κίνηση αυτή, απεδείχθη ευεργετική. Ο Bell ήταν ένας καλός κιθαρίστας, ευφάνταστος, που στις πρώτες δουλειές του γκρουπ ταίριαξε «γάντι». Στο κάτω-κάτω, είναι ο άνθρωπος που έπαιξε, όπως ουδείς άλλος, το “Whiskey on the jar”, αυτό και μόνο αρκεί για να τον εκθειάζουμε. Από την στιγμή όμως που το management (με σύμφωνο τον Phil) επέμενε στην αλλαγή σε δυο κιθάρες, δεν ξέρω κατά πόσο ο Eric θα μπορούσε να ακολουθήσει.
Ήταν βλέπεις η εποχή που το rock άφηνε πίσω του για τα καλά τη μια κιθάρα και ζούσε στον ρυθμό των δυο. Τα λέγαμε και για τους JUDAS PRIEST, για τον ίδιο λόγο άλλαξαν κι αυτοί, την ίδια μάλιστα χρονιά! H αλλαγή λοιπόν έγινε, η μπάντα σώθηκε στο «παρά πέντε» και οι αντικαταστάτες του Bell, έμελλε να συνθέσουν ένα από τα πιο εμβληματικά κιθαριστικά ντουέτα στην ιστορία του «σκληρού ήχου». Scott Gorham και Brian Robertson τα ονόματά τους και τι να σου λέω τώρα… τα ξέρεις, πιθανόν και καλύτερα από μένα! Ο Αμερικανός πέρασε από audition μετά από πρόταση του κουνιάδου του, του Bob Benberg των SUPERTRAMP, ο “Glaswegian” (έτσι ονομάζονται οι κάτοικοι της Γλασκώβης) πιτσιρικάς όταν άρπαξε τη δεύτερη Lizzy κιθάρα, ήταν ακόμη… ανήλικος!
Διαφορετικοί ως χαρακτήρες, ο ένας ήταν το ιδανικό συμπλήρωμα του άλλου, παικτικά. Μαζί μεγαλούργησαν αλλά μη νομίζεις, και για αυτούς ίσχυε το «κάθε αρχή και δύσκολη». Στις πρώτες τους εμφανίσεις, περισσότεροι ήταν ως παρευρισκόμενοι το προσωπικό του εκάστοτε μαγαζιού, παρά οι οπαδοί… Πτοήθηκε ο Philo; Όχι. Ήξερε πολύ καλά τις δυνατότητες του νέου line up, τί είδους δρόμοι ανοίγονταν μπροστά του και ήξερε επίσης, το κυριότερο, πώς να τους περπατήσει! Και κάπου εκεί, έφτασε η ώρα να μπουν στο studio, για να ηχογραφήσουν το καινούργιο τους δίσκο…
Όταν ξεκίνησαν οι πρόβες, οι THIN LIZZY έπαιζαν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που έπαιζαν και στην σκηνή, με την ένταση… στα κόκκινα! Ωστόσο, κάποιος δεν τους ήθελε έτσι: Ο παραγωγός Ron Nevison, ο οποίος πραγματικά, ιδέα δεν έχω τι μπορεί να σκεφτόταν. Από την αρχή των ηχογραφήσεων, το κύριο μέλημά του ήταν να «χαμηλώσει» τις κιθάρες! «Παίζαμε», λέει ο Scott Gorham «και μας έλεγε να χαμηλώσουμε. Χαμηλώναμε, παίζαμε και ήθελε κι άλλο, ακόμη πιο κάτω τον ήχο. Και η ένταση του ήχου συνέχισε να μειώνεται και να μειώνεται, σε σημείο που τα τραγούδια δεν είχαν πια δυναμισμό. Όλοι απορούσαμε λέγοντας: ‘τι στο διάολο γίνεται δω;’». Γι’αυτό και η καταιγιστική διπλή κιθαριστική επίθεση – σήμα κατατεθέν της μπάντας, απουσιάζει.
Μη νομίζεις βέβαια πως το “Nightlife” δεν είναι ένα καλό άλμπουμ… το αντίθετο! Είναι ολοκληρωμένο, ισορροπημένο, με πολύ καλά τραγούδια τα οποία μπορεί η μπάντα μετέπειτα να μην τα προτίμησε ιδιαίτερα στις συναυλίες της, πλην ελαχίστων από αυτά, ωστόσο οι οπαδοί τα λάτρεψαν και τα λατρεύουν. Το υπέροχο “She knows” με τις πρώτες διπλές κιθαριές στο solo, το παθιάρικο bluesy ομώνυμο κομμάτι, το “Still in love with you” που έγραψε τη δική του ιστορία με τις συμμετοχές των Gary Moore και Frankie Miller (Gale Claydon τον πλήγωσες, αλλά τουλάχιστον βγήκε αυτό το αριστούργημα, χαλάλι…), το “Showdown” με την νυκτόβια, μπαρόβια αύρα, το folky “Philomena”, το “Sha-La-La” που θυμίζει CREAM… εντάξει, θα τα γράψω όλα όπως το πάω, αλλά άδικο δε θα έχω. Το “Nightlife” είναι εξαίσιο και ακριβώς επειδή διαφέρει τόσο από όσα προηγήθηκαν, όσο και από όσα ακολούθησαν, έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου!
Η συνέχεια γνωστή. Το συγκρότημα απέκτησε τον ήχο που διακαώς επιθυμούσε και που έγινε trademark στην συνέχεια, οι κιθάρες έγιναν ΤΟ σημείο αναφοράς, ο Philo εξελίχθηκε σε έναν στιχουργό – πραγματικό ποιητή του δρόμου και της ζωής, το σερί που μας δόθηκε από το “Jailbreak” μέχρι το καταληκτικό άλμπουμ “Thunder & lightning”, περιείχε μοναχά αριστουργήματα… το “Nightlife” όμως πάντα θα περιμένει την σειρά του υπομονετικά, για να το ακούσεις όπως πρέπει, όταν ισορροπήσεις από την καταιγίδα της περιόδου 1975 – 1983 και σίγουρα, να το εκτιμήσεις.
Did you know that:
– Η deluxe edition του δίσκου που βγήκε το 2012, περιλαμβάνει έναν bonus δίσκο με live εκτελέσεις του υλικού του “Nightlife” από τις ραδιοφωνικές εκπομπές του John Peel και του Bob Harris. Φυσικά, μιας και μιλάμε για τους THIN LIZZY, οι εκτελέσεις εκείνες είναι πιο «ωμές» και «χύμα», όπως θα τις ήθελε ο Phil να ηχούν στο studio. Αξίζει και με το παραπάνω να κοιτάξεις κατά κει.
– Το εξώφυλλο του άλμπουμ, σχεδιασμένο από τον Jim Fitzpatrick, δείχνει ένα πλάσμα που μοιάζει με πάνθηρα, σε μια φωτισμένη, νυχτερινή μεγαλούπολη. Ο πάνθηρας αυτός θεωρείται από τους οπαδούς ότι αντιπροσωπεύει τον Lynott, αλλά ο Fitzpatrick επιβεβαίωσε ότι ο πάνθηρας ήταν μια μνεία στους Μαύρους Πάνθηρες και σε αφροαμερικανικές πολιτικές προσωπικότητες όπως ο Malcolm X και ο Martin Luther King Jr.
– Οι «νέοι» THIN LIZZY έκαναν το ντεμπούτο τους στο Reading Festival του 1974, όπου στην αφίσα η μπάντα αναγραφόταν λανθασμένα ως… “Thin Lizzie”!
Δημήτρης Τσέλλος
