ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Siren charms” – IN FLAMES
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2014
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Sony Music
ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ: Daniel Bergstrand, Roberto Laghi, IN FLAMES
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Anders Friden
Κιθάρα – Bjorn Gelotte
Κιθάρα – Niclas Engelin
Drums – Daniel Svensson
Μπάσο – Peter Iwers
Ανέκαθεν ήμουν ένας ακροατής που δεν με πείραζε η αλλαγή μουσικής πλεύσης ενός συγκροτήματος, πόσο μάλλον ενός συγκροτήματος που αγαπώ πολύ και δηλώνω οπαδός του. Αρκεί όμως βέβαια αυτό που ακούω να με εκφράζει και να το γουστάρω. Στο κάτω κάτω μιλάμε για μουσικούς, οι οποίοι με την σειρά τους επηρεάζονται από άλλους μουσικούς ή και πρόσωπα (παραγωγούς, εταιρείες, κτλ) ή το πιο σημαντικό, ότι είναι άνθρωποι που μεγαλώνουν και η μουσική που τους εκφράζει να παίζουν αλλάζει.
Στην περίπτωση των IN FLAMES, από την αρχή της πορείας τους είχαμε τα σημάδια μιας μπάντας που δεν θα ρίσκαρε να πειραματιστεί στη μουσική της. Ακόμα και στο μαγευτικό παρελθόν της, στη περίοδο που κυκλοφορούσε το ένα αριστούργημα μετά το άλλο, υπήρχαν τα σημάδια που φανέρωναν τη διάθεση να ενσωματώνουν νέα στοιχεία κάθε φορά στη μουσική τους. Εκτός και αν κάποιος θεωρεί ότι το “Clayman” για παράδειγμα είναι ίδιο με το “Jester race” (και τα δύο έπη, τι να λέμε τώρα).
Ως οπαδός τους, θεωρούσα το “A sense of purpose” το πρώτο τους αδύναμο άλμπουμ αλλά το βαθύ πρόβλημα μου ξεκίνησε στο “Sounds of a playground fading”, που ενώ είχε τις 2-3 καλές στιγμές του, φάνηκε πως οι IN FLAMES θα πορεύονταν σε ένα μουσικό μονοπάτι που για εμένα προσωπικά απείχε μακράν από αυτό που μου αρέσει να ακούω. Το άνοιγμα στην αμερικάνικη αγορά ήδη το είχαν καταφέρει, πλήθος νέων οπαδών εξύψωνε στα ουράνια τις νέες τους κυκλοφορίες, πάρα πολλά συγκροτήματα metalcore άρχιζαν να επηρεάζονται τρελά από τους IN FLAMES, ήρθε και η ένταξη τους σε έναν κολοσσό όπως η Sony Music και το “Siren charms” ήταν το φυσικό επακόλουθο, ενός άλμπουμ τουλάχιστον μέτριου (στα δικά μου αφτιά είναι απλά κακό).
Ήταν τέτοιο το σοκ της απογοήτευσής μου, που συνειδητοποίησα μόλις τώρα που γράφονται αυτές οι σειρές, ότι πρέπει να είναι μόλις η τρίτη ή η τέταρτη φορά που ακούω το άλμπουμ. Οι δύο πρώτες σίγουρα ήταν όταν βγήκε το “Siren charms” και πραγματικά ήταν τέτοια η «παγωμάρα» μου, που ήταν σαν να ένιωσα το συγκρότημα να μου κλείνει την πόρτα στα μούτρα. Αυτήν την πόρτα που προσπαθείς να περάσεις, για να τους ακολουθήσεις και να καταλάβεις που θα σε οδηγήσουν, αλλά τελικά εκεί που φτάνεις νιώθεις ότι είσαι έξω από τα νερά σου. Η νερόβραστη αισθητική του “Siren charms”, τα αταίριαστα και κάτω του μετρίου καθαρά φωνητικά του Friden και οι πειραματισμοί που παρέπεμπαν σε έναν ήχο, που δεν μιλάμε πλέον για σύγκριση με την παλιά εποχή τους, αλλά για το αν είναι έστω λίγο metal, ήταν και οι λόγοι που θεωρώ το συγκεκριμένο άλμπουμ μία αποτυχία.
Did you know that:
- Στο τραγούδι “Rusted nail” συμμετέχουν στα φωνητικά οπαδοί του συγκροτήματος.
Δημήτρης Μπούκης
