Για να είμαι ειλικρινής, είχα την εντύπωση πως οι Σουηδοί melodeathsters ABLAZE MY SORROW δεν υπήρχαν πλέον. Ψάχνοντας πληροφορίες για τη μπάντα μόλις έλαβα το promo, διαπίστωσα ότι όχι μόνο επανενώθηκαν το 2013, αλλά είχαν βγάλει και δίσκο πριν πέντε χρόνια, το “Black”. Για την άγνοιά μου, ίσως φταίει πως πέρα από κάποιες εξαιρέσεις, το συγκεκριμένο genre έχει πέσει στην υπόληψή μου, παρόλο που υπήρξα φανατικός του είδους κάποτε και δεν το ψάχνω και πολύ. Ο λόγος είναι ότι η εξέλιξή του είναι σχεδόν μηδαμινή. Επαναλαμβάνω για να μη παρεξηγηθώ, πέρα από κάποιες εξαιρέσεις! Στα μέσα Φεβρουαρίου λοιπόν, η μπάντα κυκλοφόρησε τον 2ο δίσκο μετά την επανένωσή της και τον 5ο συνολικά από το 1993, που υφίστανται ως μπάντα, ο οποίος φέρει το τίτλο “Among ashes and monoliths”.
Προσπαθώντας να τιμήσω μια μπάντα, την οποία άκουγα αρκετά τη δεκαετία του ’90, όπου ελέω AT THE GATES, DARK TRANQUILITY και IN FLAMES, το melodeath ήταν από τα αγαπημένα μου είδη, άκουσα τη νέα τους δουλειά αρκετές φορές εδώ και μια βδομάδα. Δυστυχώς όμως, πέρα ότι μου επιβεβαίωσε το λόγο που δεν ακούω πολύ melodeath τα τελευταία χρόνια, πιστεύω ότι ακόμα και γι’ αυτούς που παραμένουν πιστοί στο είδος, αυτός ο δίσκος θα τους απογοητεύσει. Προσπάθησα να βρω κάτι που ξεχωρίζει (κοινώς «ψείρισα τη μαϊμού»), αλλά όσες φορές και να άκουσα το “Among ashes and monoliths”, οι εντυπώσεις μου δεν άλλαξαν. Πρόκειται για έναν «επίπεδο» δίσκο, χωρίς αξιομνημόνευτες στιγμές, χωρίς τραγούδι που να ξεχωρίζει, χωρίς αξιόλογα riffs! Μόνο το τελευταίο φτάνει, αφού melodeath χωρίς riffs, είναι σαν στιφάδο χωρίς κρεμμύδι! Αν το άλμπουμ είχε βγει πριν καμιά 25αριά χρόνια, ίσως κάτι να πρόσφερε στον ακροατή. Εν έτη 2021 όμως, απλά ακούγεται σαν μια μπάντα που μπήκε στο στούντιο απλά για να ξε…θυμάνει. Είναι άκρως απογοητευτικό, μέσα σε 12 συνολικά τραγούδια, να μη βρίσκεις κάτι αξιόλογο, αλλά ακόμη χειρότερα, τα κομμάτια που σου μένουν στο μυαλό, είναι για αρνητικό λόγο, όπως για παράδειγμα το “Black waters” και το “Her cold embrace”, το οποίο έχει guest γυναικεία φωνητικά, που σε έναν έμπειρο ακροατή, είναι πασιφανές ότι απλά προσπαθούν να γίνουν πιο εμπορικοί. Μα ότι και να κάνουν, είτε στις mid tempo, είτε στις γρήγορες στιγμές τους, το άλμπουμ παραμένει σταθερά άγευστο.
Οι ABLAZE MY SORROW, θα πρέπει να ξανασκεφτούν τι πορεία θα ακολουθήσουν, γιατί δίσκοι σαν και αυτόν, δεν τιμούν την ιστορία τους. Το “Among ashes and monoliths”, σίγουρα θα ξεχαστεί πολύ σύντομα (το μόνο θετικό της υπόθεσης), ως ένα επίπεδο, μονόχνοτο, ψευτορετρό άλμπουμ. Νιώθω άσχημα για τους οπαδούς της μπάντας με αυτά που γράφω, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα κατά την ταπεινή μου άποψη.
6 / 10
Γιώργος Δρογγίτης
