a
Η επαφή μου με τη θρυλική αυτή μπάντα, μου προκαλούσε πάντοτε ένα χαμόγελο. Δεν ήταν γέλιο αποδοκιμασίας για τα φωνητικά τους, ούτε επιδοκιμασίας για το ασυμβίβαστο στυλ που είχαν στα early/mid 80s. Ήταν περισσότερο μια ασυνείδητη αντίδραση απέναντι σε μια μπάντα που προσωποποιούσε τα κλισέ του heavy metal με έναν αγνό και ανόθευτο τρόπο.
Αυτή η αντιμετώπιση μου κόπηκε απότομα όταν τους είδα στο Rockwave το 2005. Δεν περίμενα τίποτα και εισέπραξα ακόμα λιγότερα, επιβεβαιώνοντας τους φόβους μου και για το reunion και για την εν γένει παρουσία τους στη σκηνή. Είχα τη βαθιά πεποίθηση πως ακόμα και να τους έβλεπα live στα 80s δε θα με άγγιζαν και θα με έκαναν να νιώθω αμήχανα μπροστά στον κοντοπίθαρο και γραφικό Udo, στην προβλέψιμη κίνηση των κιθάρων πάνω κάτω και στην άνευρη παρουσίαση των κομματιών τους live. Εκείνο το βράδυ οι ACCEPT ήταν απλώς για εμένα η απογοήτευση ενός ολόκληρου festival! Όλα αυτά έμειναν μέσα μου μέχρι τις 22 Μαίου του 2010…
Βλέποντας ότι μπορούσα να πάω να βιώσω την εμπειρία του Rock Hard festival, ζήτησα από τον αρχισυντάκτη μας να επικοινωνήσει με τους Γερμανούς, ώστε να με φιλοξενήσουν. Κύριος λόγος ήταν η εμφάνιση των RAGE με τη Lingua Mortiis orchestra! Οι ACCEPT εμφανίζονταν πριν τους KREATOR με το νέο τους τραγουδιστή και ήταν η περίοδος που ο κόσμος ανυπομονούσε να τους δει. Ο λόγος; Δύο νέα κομμάτια είχαν αναστατώσει όλο τον κόσμο του metal και δικαιωματικά όλοι ανυπομονούσαν για το νέο τους album!
Εκείνο το πρωινό είχε κανονιστεί η προακρόαση του σε κεντρικό ξενοδοχείο του Geselkirchen, κάτι που δε με ενθουσίαζε και τόσο πολύ σαν ιδέα, γιατί θα έχανα κάποια σχήματα που έπαιζαν. Με μισή καρδιά πήγα και άκουσα με άλλους περίπου 15 συντάκτες το “Blood of nations”. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα έπαθα τέτοιο σοκ με τον ήχο, που έγραφα σειρές ατελείωτες από παρατηρήσεις για τη δομή των κομματιών.
Είχα σταματήσει να σκέφτομαι τι ακούω, γιατί μου άρεσε τόσο πολύ ό,τι άκουγα, που δε χρειαζόταν καν να το επεξεργαστώ! Γιατί; Πολύ απλά γιατί ήταν ευθύβολο και δοσμένο με μια απίστευτη ενέργεια! O Andy Sneap είχε κάνει το θαύμα του και ο Mark Tornillo είχε περισσότερες ερμηνευτικές δυνατότητες από τη μονοδιάστατη ερμηνεία του Udo! Τι καλύτερο από το να τους συναντήσεις τετ α τετ και να μιλήσεις μαζί τους γι’αυτό το θαύμα; Οι συνεντεύξεις, όμως, ακυρώνονται γιατί ήθελαν να είναι ξεκούραστοι για την εμφάνιση τους το απόγευμα! Με το που άκουσα αυτή την απόφαση τους, τότε κατάλαβα πως θα βρισκόμουν μπροστά σε κάτι παραπάνω από εξαιρετικό! Σκεφτείτε ότι έβαλαν στην άκρη το promotion του δίσκου, για να είναι πιο χαλαροί για την εμφάνιση τους σε ένα festival! Και να πεις ότι ήταν και headliners ή ότι θα έπαιζαν στο Wacken μπροστά σε 100.000 κόσμο, πάει στο διάολο. Η σοβαρότητα αυτή με έκανε να αδημονώ σε τεράστιο βαθμό….
Όταν ξεκίνησαν με το “Metal heart” ήταν φανερό ότι είχαμε να κάνουμε με μια μπάντα αναγεννημένη! Η άνευρη εμφάνιση του 2005 στο Rockwave φάνταζε σαν ανέκδοτο και ο Tornillo ήταν τόσο άνετος, που νόμιζες πως ήταν αυτός πάντα στη μπάντα! Σοκαρισμένος τράβηξα πολλά videos για να τα στείλω στο Σάκη Φράγκο, για να του μεταφέρω τι είχα πάθει! Με είχε, όμως, προλάβει ο υπεύθυνος της Nuclear Blast που με είχε δει σοκαρισμένο να του μιλάω συνέχεια για το πόσο απίστευτοι είναι! Στο photo pit έγινε ο μεγαλύτερος χαμός από τους φωτογράφους! Γιατί; Πολύ απλά είναι Γερμανοί και ήταν το γεγονός της ημέρας αυτή η εμφάνιση! Στήνονταν τέλεια και στις κάμερες, δίνοντας μου και εμένα τη δυνατότητα να τραβήξω μια πολύ καλή συνολική τους φωτογραφία, που συνόδευε το studio report στην έντυπη μορφή του περιοδικού μας. Αυτή η φωτογραφία μου χάρισε και την πιο διασκεδαστική στιχομυθία που είχα με το Δημήτρη Σειρηνάκη.
– Ρε Δημήτρη βάζε και κανένα credit στις φωτογραφίες τις δικές μας
– Πάντα βάζω ρε Λευτέρη, γιατί το λες;
– Να αυτή που βάλαμε στο studio report των ACCEPT
– Δική σου ήταν; Νόμιζα πως ήταν promo photo από τη Nuclear Blast!
Στο κείμενο εκείνο προσπάθησα να αποφυγω τον αρχικό ενθουσιασμό μου, αλλά οι σημειώσεις με ανάγκασαν να υπερθεματίσω τις αρετές του album. Αποτέλεσμα; Τηλέφωνο από το Γιώργο Κόη σχεδόν απειλητικό: «Είναι τόσο καλό; Αν δεν είναι θα σε σφάξω με αυτά που γράφεις»! Εγραψα ό,τι άκουσα και πίστευα με όσα είδα και live! Ομολογώ πως αν δεν ήταν η εμφάνιση τους, ίσως και να φοβόμουν να είμαι τόσο θετικός! Η κυκλοφορία του δισκου με έφερε ενώπιον εκείνων των αρχικων εντυπώσεων και ήμουν στην ευχάριστη θέση να βλέπω κόσμο να αναγνωρίζει το αληθές όσων ισχυριζόμουν! Οι Γερμανοί είχαν επιστρέψει για τα καλά! Από εκεί που δεν είχα ιδιαίτερη επαφή μαζί τους, βρέθηκα να ασχολούμαι σε τέτοιο βαθμό που να έχω να μιλήσω με τον κιθαρίστα τους και ιδρυτικό μέλος τους από το 1976, Wolf Hoffman.
Οι πληροφορίες που μας είχε δώσει ήταν πολλές και παρουσιάζονται τώρα για πρώτη φορά.
«Ολα ξεκίνησαν την άνοιξη του 2009 όταν και γνωρίσαμε το Mark Tornillo. O Udo δεν ήθελε να είναι μέρος μιας επαναδραστηριοποίησης των ACCEPT και απέρριψε την πρόταση μας να βγουμε σε περιοδεία το 2009. Για πολλά χρόνια είχαμε συζητήσεις μαζί του, αλλά δεν ήθελε να ξανακάνει περιοδεία μαζί μας. Συγκεκριμένα κάθε χρόνο του το προτείναμε, αλλά μας απέρριπτε εκτός από το 2005 που δώσαμε κάποιες εμφανίσεις μαζί. Ελεγε πως δεν έχει χρόνο και ήθελε να αφοσιωθεί στη δική του μπάντα, τους UDO. Πλέον τους έχει 20 χρόνια, πολύ μεγαλύτερο διάστημα απ’ο,τι ήταν στους ACCEPT! Είμασταν όμως δυσαρεστημένοι, γιατί θέλαμε να βγουμε σε περιοδεία. Το 2009 απέκλεισε το ενδεχόμενο να ξαναείναι μέρος των ACCEPT και μας έλεγε πως δε θέλει να ξαναγράψει μουσική μαζί μας. «We are out of the business» μας έλεγε.
Μόλις λίγες βδομάδες μετά γνωρίσαμε το Mark και του προτείναμε να ξεκινήσουμε κάτι μαζί. Δεν ήταν απλώς ένας αντικαταστάτης, αλλά πολλά περισσότερα! Το αποτέλεσμα ήταν να ξεκινήσουμε να γράφουμε κομμάτια κατευθείαν και το “Blood of nations” γράφτηκε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2009. Κανένα κομμάτι του δεν είναι κάποια παλιά ιδέα. Ο λόγος που μπήκαμε κατευθείαν στη διαδικασία να ετοιμάζουμε νέα κομμάτια ήταν γιατί θέλαμε να έχουμε νέο υλικό όταν θα βγαίναμε σε περιοδεία. Δε γίνεται να έχουμε νέο τραγουδιστή και να μην έχουμε νέο υλικό να παρουσιάσουμε μαζί του. Αν είχαμε μείνει με τον UDO; μάλλον δε θα κυκλοφορούσαμε ποτέ νέο δίσκο και θα αρκούμασταν να παίζουμε τα παλιά κομμάτια».
Καθοριστικό ρόλο στον ήχο των δύο τελευταίων δίσκων τους είναι η παρουσία του Andy Sneap στη θέση του παραγωγού. Το πως επιλέχτηκε εκείνος για να αναλάβει το νέο ήχο των ACCEPT έχει ιδιαίτερη σημασία.
«Για την ακρίβεια ο Andy μας βρήκε, ακούγοντας τις φήμες για την επαναδραστηριοποίηση μας με νέο frontman. Είναι για πολλά χρόνια φίλος της μουσικής μας και μας ζήτησε να συμμετέχει στη δημιουργία του δίσκου. Ετσι ήρθε μέχρι την πόλη που κατοικώ, το Nashville στις Η.Π.Α. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι είναι ένας παγκοσμίου φήμης παραγωγός, αλλά και ένας οπαδός των ACCEPT. Μας ξέρει από την οπτική γωνία ενός οπαδού, γεγονός που του έδινε τη δυνατότητα να μας λέει τί είδους κομμάτια αρέσουν στους fans μας. Ξέρει ποια είναι τα βασικά στοιχεία αυτής της μπάντας και πως μπορούν να αξιοποιηθούν σε ένα νέο κομμάτι. Η παραγωγή του δίσκου κύλησε πάρα πολύ ομαλά και περάσαμε πάρα πολύ καλά μαζί του. Ενιωσε σαν να ειναι μέλος της μπάντας, κάτι δηλαδή πολύ περισσότερο από απλά παραγωγός.
Το να επιλέξεις τα σωστά κομμάτια ήταν μεγάλη υπόθεση και μας βοήθησε πολύ σε αυτό τον τομέα, πέρα από το να βοηθά στη δομή των κομματιών και στις ενορχηστρώσεις.Είχαμε γράψει πάρα πολλά κομμάτια και εκείνος επέλεξε τα κομμάτια που θα ήθελε να ακούσει σαν οπαδός. Ενα ακόμα πολύ σημαντικό που μας έκανε ήταν το να μας βάλει μια λίστα κομματιών από τους παλιούς μας δίσκους, λέγοντας ότι πρέπει να τα ξανακούσουμε για να καταλάβουμε ποια ειναι τα βασικά στοιχεία του ήχου μας. Επίσης μας έδειξε ποια δεν είναι και τόσο τυπικά για τον ήχο μας και δεν υπάρχει λόγος να εστιάσουμε σε αυτά. Εκανε τέτοιες κινήσεις που ήταν καίριες για το πως βγήκε ο δίσκος τελικά».
Κομμάτια σαν το “Shades of death”, τους εμφανίζουν με ενορχηστρώσεις παράξενες για τα δεδομένα τους και διάρκεια που υπερβαίνει τα 7 λεπτά! Ποιος να περίμενε ότι θα ακούγαμε τόσο μεγάλης διάρκειας κομμάτια από τους ACCEPT, που να έχουν ακόμα και βιολί;
«Πολλά από τα κομμάτια είναι επηρρεασμένα από την κλασική μουσική, με την οποία ασχολούμαι. Γι’αυτό και υπάρχουν και ενορχηστρώσεις σαν αυτές και δε μας ενδιαφέρει πλέον αν ένα κομμάτι είναι μεγάλο σε διάρκεια. Είναι πλέον τα πράγματα τελείως διαφορετικά και δε μας ενδιαφέρει να είναι ένα κομμάτι μικρό σε διάρκεια, γιατί δε θα παιζόταν στο ραδιόφωνο. Εκείνη η εποχή έχει περάσει και πλέον όλα ακούγονται στο Internet και δεν υπάρχει λόγος περιορισμού.
Προσπαθήσαμε, όπως λες, να κάνουμε ένα album με πολλές εκπλήξεις και όχι κομμάτια με τυπική δομή με κεντρικό riff, ρεφραίν και σόλο. Εχουμε κάνει πολλά κομμάτια τετοιου τύπου σαν φόρμουλα και είναι κάπως βαρετό με πολλά εμβόλιμα μέρη και μεγαλύτερα σε διάρκεια riffs και intros».
Η Nuclear Blast ανέλαβε να παρουσιάσει την νέα τους εκδοχή, παίρνοντάς την ολοκληρωμένη και χωρίς παρεμβάσεις.
«Ο δίσκος είχε ήδη ηχογραφηθεί χωρίς να υπάρχει κάποια εταιρία να περιμένει την ολοκλήρωση του. Παρουσιάσαμε το δίσκο σε πολύ κόσμο και η Nuclear Blast ήταν εκεί που καταλήξαμε στο τέλος με το management μας. Αυτο έγινε την άνοιξη του 2010 και ο λόγος που άργησε η κυκλοφορία του δίσκου ήταν γιατί επέλεξε η εταιρία να μην το βγάλει στην αγορα μέσα στο καλοκαίρι. Αν και είναι έτοιμος ο δίσκος εδώ και δύο μήνες, θα κυκλοφορήσει τελικά τέλη Αυγούστου. Ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους και πως να προωθήσουν ένα metal δίσκο. Είναι ενθουσιασμένοι να δουλεύουν μαζί μας πάντως».
Αναπόφευκτα το κύριο ερώτημα είναι για το ποιες είναι οι βασικές διαφορές στη σύνθεση των νέων κομματιών με τον Udo στα 80s και πλέον με τον Mark Tornillo.
«Ο Udo δεν έγραφε τίποτα από στίχους και από μουσική. Δεν έπαιζε κάποιο όργανο και δε μιλούσε αγγλικά στα 80s. Η manager μας και σύζυγος μου έγραφε όλους τους στίχους! Η μόνη διαφορά, λοιπόν, με τότε είναι ότι έχουμε τον Stefan Schwarzmann που είναι drummer και ξέρει και κιθάρα. Επί της ουσίας όμως η μουσική γραφόταν από εμένα και τον Peter Baltes και το ίδιο ισχύει και σήμερα. Σε ένα μόνο κομμάτι συμμετείχε ο Herman Frank.Ο Udo δεν ήταν ποτέ μέρος της σύνθεσης των κομματιών έτσι κι αλλιώς. Αντίθετα ο Mark έγραψε όλους τους στίχους του album».
Επίσης στη σκηνή πλέον οι ACCEPT έχουν και δεύτερο κιθαρίστα, το Herman Frank, και ο ήχος τους είναι καταιγιστικός στις κιθάρες.
«Λειτούργησε πολύ καλά το 2005 και είπαμε να συνεχίσουμε έτσι. Ο κόσμος έχει συνδέσει την εικόνα των ACCEPT με τις δύο κιθάρες και έτσι θέλουμε να είμαστε και σήμερα. Νιώθω πολύ καλά που είναι μαζί μου στη σκηνή και είναι πολύ καλός κιθαρίστας».
Η αναγγελία της εμφάνισης τους στο Gagarin 205 έφερε όπως ήταν αναμενόμενο αναστάτωση! Εγώ που ήξερα τι να περιμένω εκείνο το περσινό βράδυ της 13ης Φεβρουαρίου, ήμουν σίγουρος πως ό,τι δω θα είναι τουλάχιστον αποστομωτικό! Αλλά δεν περίμενα με τίποτα μια μπάντα 50αρηδων να παίζει σερί 2 ώρες χωρίς ανάσα και χωρίς «πάμε χεράκια» για να κερδίσουν χρόνο και ομιλίες για να πάρει κάποιος ανάσες! Για να μη μιλήσω για ατελείωτα σολαρίσματα και λοιπές κοινότυπες πρακτικές άλλων group! Οι ACCEPT ήταν συγκλονιστικοί με ένα setlist 21 κομματιών, στο οποίο το νέο τους album είχε την τιμητική του! Με το που τελείωσε κατάλαβα πως στο Rock Hard Festival είχα δει απλά μόνο λίγες από τις δυνατότητες που έχουν! Σε κλειστό χώρο ως headliners απλά δεν έχουν αντίπαλο! Είναι δικαιωματικά η καλύτερη live μπάντα στο χώρο του κλασικού metal σήμερα και δε στηρίζεται αποκλειστικά στο παρελθόν της, αλλά παρουσιάζει εκτενώς νέο υλικό!
Εκτοτε είναι για μένα η μόνη μπάντα που θα επέλεγα εν έτει 2012 για να δείξω σε κάποιον τι σημαίνει παραδοσιακό heavy metal. Το φετινό “Stalingrad” album είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι η χημεία που υπάρχει στα μέλη του group δεν είναι τυχαία. Είναι πλέον ικανοί να παράγουν το πιο πολυδιάστατο υλικό στην ιστορία του group! Με αυτό στις αποσκευές τους θα εμφανιστούν την Πέμπτη 18 Οκτωβρίου στο Fuzz club της Αθήνας και την Παρασκευή 19 Οκτωβρίου στο Principal club της Θεσσαλονίκης. Πιστεύω πως αξίζει να να είστε παρόντες στη συναυλιακή εμφάνιση της μόνης μπάντας στον κόσμο του κλασικού metal που κυκλοφορεί δίσκους σήμερα, που κάνουν πάταγο και ο κόσμος ανυπομονεί να τους ακούσει live! Αλήθεια ξέρετε πολλές μπάντες να έχουν την πολυτέλεια να παίζουν νέο υλικό και το κοινό να το γουστάρει εξίσου με κομμάτια θρυλικά όπως το “Balls to the wall” και κομβικά για την πορεία ολόκληρης αυτής της μουσικής όπως το “Fast as a shark”;
Μην τους χάσετε!
Λευτέρης Τσουρέας
Σημείωση: Οι φωτογραφίες μου με το λογότυπο του Rock Hard είναι από το Rock Hard festival του 2010 και από την περσινή τους εμφάνιση στο Gagarin 205 της Αθήνας
