Christopher Michael Oliva 1963 – 1993
“You see… Believe… And I’m always there…”
Λένε πως η ζωή είναι πάντα απρόβλεπτη. Πως πρέπει να ζεις έντονα την κάθε στιγμή γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει η επόμενη μέρα. Αυτές είναι έννοιες και εκφράσεις που όλοι έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας συνεχώς, άσχετα αν πολλές φορές τις ξεχνάμε, όντας εγκλωβισμένοι μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Σίγουρα όμως όλα τα παραπάνω παίρνουν μια ιδιαίτερα τραγική διάσταση όταν αναφερόμαστε στον Criss Oliva, συνιδρυτή και κιθαρίστα των Αμερικανών SAVATAGE, μιας από τις πιο ξεχωριστές και ποιοτικές μπάντες που έβγαλε ποτέ η hard rock και heavy metal μουσική. Ένα ξεχωριστό άνθρωπο, ο οποίος στο απόγειο της καριέρας του, έχασε τη ζωή του τόσο ξαφνικά σε ηλικία μόλις 30 χρόνων από τροχαίο δυστύχημα για το οποίο μάλιστα δεν ευθυνόταν. Στις 17 Οκτωβρίου συμπληρώνονται 27 χρόνια από το θάνατό του και θεωρήσαμε χρέος μας να ρίξουμε μια πιο ενδελεχή ματιά στη ζωή του σπουδαίου αυτού καλλιτέχνη…
Όταν ο ιταλικής καταγωγής Criss Oliva μετακόμιζε το 1976 σε ηλικία 13 ετών από την California στη Florida, σίγουρα δε θα μπορούσε να φανταστεί τι του επεφύλασσε το μέλλον σε αυτή τη μεριά της Αμερικής. Λίγο καιρό πριν είχε ανακαλύψει την αγάπη του για να παίζει μουσική μέσω του αδερφού του Jon, με τον οποίον έπαιζαν σε μια μπάντα διασκευών στους KISS με το όνομα BLACK DIAMOND, όπου ο Jon έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε ενώ ο Criss έπαιζε μπάσο. Η αγάπη του Criss για την κιθάρα δεν άργησε να εμφανιστεί και αφού έμαθε κάποια βασικά ακόρντα από τον Jon, άρχισε να περνάει αμέτρητες ώρες πάνω στην κιθάρα προσπαθώντας να βγάλει τα αγαπημένα του τραγούδια. «Όταν εγώ και ο Criss ήμασταν μικρά παιδιά ακούγαμε BEATLES και συνηθίζαμε να παίρνουμε τις ρακέτες της αδερφής μου για κιθάρες και να χοροπηδάμε πάνω στους καναπέδες τρελαίνοντας τους γονείς μας! Πάντα είχαμε τη μουσική μέσα μας», θυμάται ο Jon.
Ο Criss θαύμαζε ιδιαίτερα κιθαρίστες όπως ο Ritchie Blackmore, ο Jimmy Page, ο Brian May, ο Randy Rhoads αλλά και ο Eddie Van Halen. Όταν δυσκολευόταν να παίξει κάποιο συγκεκριμένο σημείο έβγαζε τη δική του εκδοχή, κάτι που τον βοήθησε στη σύνθεση δικών του τραγουδιών αργότερα. Το 1978 δημιουργούνται οι METROPOLIS (ή METROPLIS ή METROPLIS USA όπως εμφανίζονταν σε διάφορα flyers της εποχής) έχοντας στις τάξεις τους τον Jon Oliva στα φωνητικά και τον Criss στην κιθάρα. (Στην μπάντα έπαιζε μπάσο και ο Tony Ciulla, ο οποίος πολλά χρόνια αργότερα εμφανίστηκε στο προσκήνιο ως manager του Marilyn Manson.) Οι METROPOLIS ανάμεσα σε πολλές διασκευές από μπάντες όπως οι RUSH, VAN HALEN, LED ZEPPELIN και BLACK SABBATH αρχίζουν να παίζουν και δικό τους υλικό και μάλιστα κυκλοφορούν κι ένα δυσεύρετο σήμερα 45άρι, το “Let’s get rowdy”. Ο Criss είχε μεγάλη αδυναμία στους ZEPPELIN και είχε πει χρόνια αργότερα ότι εκείνοι ήταν ο λόγος που αποφάσισε να γίνει κιθαρίστας. Λίγο αργότερα οι METROPOLIS αποφασίζουν να διαλύσουν κι έτσι τα αδέρφια παίρνουν για λίγο ξεχωριστούς δρόμους, ο Criss με τους TOWER και ο Jon με τους ALIEN. Ο Jon δεν άργησε να ενσωματωθεί στους TOWER, ενώ εκείνο τον καιρό γίνεται και η γνωριμία τους με τον Steve “Dr. Killdrums” Wacholz, οποίος μάλιστα ήταν fan των METROPOLIS. Ο Criss είχε ήδη αρχίσει να ξεδιπλώνει το ταλέντο του κι αυτό έγινε πιο εμφανές όταν σε ηλικία 17 ετών κέρδισε ένα τοπικό διαγωνισμό για νέους κιθαρίστες, παίζοντας το “Eruption” των VAN HALEN και παίρνοντας σαν έπαθλο μια λευκή Stratocaster, η οποία όμως κλάπηκε μερικές μέρες αργότερα σε μια συναυλία.
Με την ενσωμάτωση του Wacholz εμφανίζεται το όνομα AVATAR κι έτσι η μπάντα αρχίζει να κάνει συναυλίες με αυτό το όνομα, παίζοντας μάλιστα ως τρίο, με τον Jon Oliva να αναλαμβάνει τριπλό ρόλο σε φωνητικά, μπάσο και πλήκτρα. Σιγά-σιγά τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν το δρόμο τους κι έτσι οι AVATAR μετά από τη συμμετοχή τους σε μια ραδιοφωνική συλλογή του τοπικού σταθμού 95YNF με τα κομμάτια “Rock me” και “Minus love”, υπογράφουν με την Par Records και κυκλοφορούν το 7” “City beneath the surface” ενώ λίγο πριν κυκλοφορήσει το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, “Sirens” αναγκάζονται να αλλάξουν το όνομά τους σε SAVATAGE, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Από δίσκο σε δίσκο ο Criss εμφάνιζε συνέχεια νέες πτυχές του ταλέντου του, κάτι που δεν πέρναγε απαρατήρητο από τους fans και τον hard rock και metal Τύπο. “Όταν ερχόταν η ώρα για το guitar solo του Criss γκρεμιζόταν το club από τις φωνές!” σύμφωνα με τον Wacholz.
Από το “Hall of the Mountain King” και μετά, όταν είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί και μεταλλικές πένες ο ήχος του είχε γίνει ακόμα πιο προσωπικός και ειδικά στα 3 τελευταία άλμπουμ που ηχογράφησε, τα “Gutter ballet” , “Streets” και “Edge of thorns”, ο τόνος της κιθάρας του είχε γίνει εξωπραγματικός. Ακούγοντας τα leads και τα solo σε αυτούς τους δίσκους αισθάνεσαι ότι η κιθάρα πραγματικά μιλάει μέσα στα τραγούδια. Ο ίδιος είχε δηλώσει αργότερα ότι θεωρούσε πως το solo στο “Summer’s rain” ήταν το καλύτερο που είχε γράψει ποτέ. Ο Criss είχε αποκτήσει το σεβασμό και των συναδέλφων του και μάλιστα ο Dave Mustaine εντυπωσιασμένος από το ταλέντο του, του είχε ζητήσει να μπει στους MEGADETH στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Τελικά εκείνος αρνήθηκε θέλοντας να αφοσιωθεί στους SAVATAGE και η ιστορία είναι γνωστή μιας και ο Marty Friedman ήταν εκείνος που πήρε τελικά τη θέση.
Βέβαια η αποθέωση από τους οπαδούς των SAVATAGE και το metal Τύπο, αλλά και ο σεβασμός που βίωνε ο Criss από τους συναδέλφους του δεν συγκίνησαν τους υπεύθυνους ύλης στα μεγάλα κιθαριστικά περιοδικά της εποχής Guitar World και Guitar Player ώστε να του αφιερώσουν κάποια συνέντευξη. Αυτό ήταν κάτι που σχολίαζε ενίοτε με μια δόση πικρίας ο Criss σε συνεντεύξεις της εποχής. Διατυμπάνιζε επίσης με περηφάνια τη συμφωνία για endorsement που είχε κάνει με τις εταιρείες Jackson/ Charvel και Laney και η οποία του είχε αποφέρει 20 κιθάρες και 20 ενισχυτές αντίστοιχα. Το 1992, όταν ο Jon Oliva αποχώρησε από την μπάντα μετά την περιοδεία για το “Streets”, ο Criss πέρασε μια δύσκολη περίοδο όπου ήταν απογοητευμένος και μάλιστα υπήρξαν για λίγο αμφιβολίες σχετικά με το μέλλον του συγκροτήματος . Εκείνο τον καιρό είχε στο μυαλό του να κυκλοφορήσει και ένα solo instrumental δίσκο, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Ο Criss θεωρούσε το “Streets” μεγάλο επίτευγμα για την μπάντα και το όνειρό του όπως δήλωνε μεταξύ σοβαρού και αστείου ήταν να γίνει πλατινένιο. Εκείνο τον καιρό έλεγε ότι απολάμβανε περισσότερο τη δουλειά στο studio από τις περιοδείες, κι αυτό όχι γιατί δεν του άρεσε να παίζει αλλά γιατί σιχαινόταν τα μεγάλα ταξίδια που αυτές απαιτούν.
Μετά την κυκλοφορία του “Edge…” ο Criss δήλωνε ότι είχε παρουσιάσει την καλύτερη και πιο ώριμη κιθαριστική δουλειά του ως τότε μιας και ήταν και η πρώτη φορά που συνέθεσε τόση πολλή μουσική αφού ο Jon είχε επικεντρωθεί κυρίως στα φωνητικά και την εκπαίδευση του “νέου” Zak Stevens. Επίσης είχε αναλάβει και μεγάλο μέρος της παραγωγής, κάτι που τον έκανε να αισθάνεται ακόμα πιο περήφανος για το τελικό αποτέλεσμα. Στο μεταξύ για το εξώφυλλο του “Edge…”, είχε ποζάρει η γυναίκα του, Dawn Oliva, με την οποία ήταν παντρεμένος από το 1984. Το “Edge of thorns” έδειξε να ανοίγει το δρόμο της επιτυχίας για τους SAVATAGE αφού το ομώνυμο κομμάτι παιζόταν πια από πάνω από 100 ραδιοφωνικούς σταθμούς στην Αμερική και το άλμπουμ πούλαγε πολύ καλύτερα από όλα τα υπόλοιπα. Μάλιστα σε συνέντευξή του τότε ο Criss έλεγε ότι συζητούσαν να κάνουν περιοδεία με τους DREAM THEATER που τότε έκαναν το μεγάλο break με το “Images & words” και το video του “Pull me under” ενώ είχαν ήδη κλεισμένη και μια αμερικάνικη arena tour ως support του Vince Neil από τους MOTLEY CRUE, κάτι που σίγουρα θα τους έκανε πιο γνωστούς και σε ένα πιο mainstream κοινό.
Τίποτα από όλα αυτά δε συνέβη όμως αφού η τραγωδία χτύπησε την οικογένεια των SAVATAGE στις 17 Οκτωβρίου του 1993. Στις 3.30 τα ξημερώματα εκείνης της μέρας κι ενώ ο Criss μαζί με τη γυναίκα του Dawn βρίσκονταν καθ’ οδόν προς το ετήσιο Livestock Music Festival της Florida, ένας μεθυσμένος οδηγός ονόματι Garth McNamee πέρασε στο αντίθετο ρεύμα και χτύπησε μετωπικά το Mazda RX7 που οδηγούσε ο Criss. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος ενώ η γυναίκα του γλίτωσε αφού νοσηλεύτηκε για λίγο καιρό σε κρίσιμη κατάσταση. Ο McNamee επέζησε με ελάχιστα τραύματα και στη δίκη που ακολούθησε καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση συν 10 χρόνια με αναστολή. Τελικά έμεινε στη φυλακή μόνο 18 μήνες ενώ υποχρεώθηκε να καταβάλει μηνιαίως στην Dawn Oliva το εξευτελιστικό ποσό των 100$ για ψυχική οδύνη.
Στην κηδεία του Criss Oliva που πραγματοποιήθηκε τρεις μέρες μετά το δυστύχημα συγκεντρώθηκαν πάνω από χίλια άτομα και ο Gary Smith (φίλος του Criss και υπεύθυνος για τα εξώφυλλα των SAVATAGE από το “Hall…” μέχρι και το “Handful of rain” αλλά και για τις αερογραφίες στις κιθάρες του Criss), φιλοτέχνησε μέσα σε μια νύχτα ένα υπέροχο ασπρόμαυρο πορτραίτο με τον Criss να κρατάει στην αγκαλιά του την κιθάρα που είχε ζωγραφισμένο με αερογραφία το πρόσωπο της γυναίκας του. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι παρ’ όλο που ήταν μια αρκετά ήσυχη μέρα, όταν ξεκίνησε η τελετή φύσηξε ένας απότομος αέρας που έριξε κάτω από τη βάση του το πορτραίτο…
Στις 20 Νοεμβρίου του 1993 πραγματοποιήθηκε στο Boatyard Village Pavilion το πρώτο Criss Oliva Memorial Concert με τη συμμετοχή κάποιων τοπικών συγκροτημάτων και φυσικά των SAVATAGE. Ήταν μια πολύ φορτισμένη βραδιά με τον Jon Oliva φορώντας μαύρα γυαλιά να βρίσκεται στο κέντρο της σκηνής αναλαμβάνοντας τα φωνητικά και το πιάνο. Οι SAVATAGE εμφανίστηκαν χωρίς κιθαρίστα και στη θέση του Criss ήταν τοποθετημένη μια λευκή Charvel με τυλιγμένα γύρω της κόκκινα τριαντάφυλλα. Αν δει κάποιος το video σίγουρα θα ανατριχιάσει ειδικά στα σημεία που θα έμπαιναν τα solo αλλά τώρα ακούγεται μόνο το rhythm section με τον Jon να φωνάζει “Listen!”. Η κιθάρα αυτή δωρίστηκε από τους γονείς του Criss στο Hard Rock Cafe στο Orlando όπου εκτίθεται μέχρι και σήμερα με διάφορα άλλα αναμνηστικά. Το 2003 πραγματοποιήθηκε το δεύτερο Memorial Concert στο The Masquerade στη Florida, μια εκπληκτική συναυλία στην οποία ο γράφων είχε την τύχη να παρευρεθεί. Εκεί εμφανίστηκαν οι STREETS (tribute μπάντα στους SAVATAGE), οι CIRCLE II CIRCLE και οι JON OLIVA PROJECT, οι οποίοι ήταν προπομπός των JON OLIVA’S PAIN. (Στην συναυλία είχε παρευρεθεί και η Dawn Oliva, η οποία απεβίωσε τον Οκτώβριο του 2005 από αδιευκρίνιστη μέχρι στιγμής αιτία), Η σύνθεση των SAVATAGE περιλάμβανε τους Jon Oliva, Chris Caffery, Steve Wacholz, Johnny Lee Middletton, John Jahner (ο οποίος αποτέλεσε touring μέλος των SAVATAGE στην περιοδεία του “Streets” και τώρα είναι μέλος των JON OLIVA’S PAIN) ενώ έκανε και μια guest εμφάνιση ο Zak Stevens τραγουδώντας μερικά κομμάτια από το “Edge of thorns”. Η εμφάνιση αυτή αποτελεί την τελευταία που έχει πραγματοποιηθεί με το όνομα SAVATAGE από τότε.
Η τελευταία δήλωση που είχε κάνει ο πατέρας ήταν ότι «Ο Criss ζούσε για την κιθάρα. Όποτε και να πήγαινα στο σπίτι του να τον δω έπαιζε κιθάρα. Ό, τι και να έκανε, είτε μίλαγε στο τηλέφωνο, είτε έτρωγε ποτέ δεν αποχωριζόταν την κιθάρα του». Τον ίδιο καιρό ο Jon Oliva είχε πει για τον αδερφό του «Ο Criss ήταν απίστευτα αφοσιωμένος μουσικός. Έκανε κάτι που εμένα σίγουρα θα με τρέλαινε. Έπαιζε κιθάρα 6-8 ώρες τη μέρα, κάθε μέρα! Ήταν όλη του η ζωή. Και το φοβερό ήταν ότι δεν τον ένοιαζε η θεωρία. Βασιζόταν αποκλειστικά στο αυτί του και σε ό,τι αισθανόταν να παίξει. Έβγαζε όλη του την ψυχή πάνω σε αυτές τις χορδές. Για μένα ήταν κάτι σαν τον Μότσαρτ. Είχε κάτι το θεϊκό μέσα του».
Θα ήθελα να κλείσω αυτό το αφιέρωμα με κάτι που είχε πει ο ίδιος ο Criss σε κάποια συνέντευξή του σχετικά με το πώς θα ήθελε να τον θυμούνται μετά από χρόνια και στην ουσία τα συνοψίζει όλα… «Θα ήθελα να με θυμούνται σαν ένα σπουδαίο συνθέτη, ικανό κιθαρίστα και πάνω απ’ όλα καλό άνθρωπο…»
Rest in peace Criss…
Με αφορμή τη θλιβερή επέτειο του θανάτου του Criss Oliva, επικοινωνήσαμε προσωπικά με κάποιους από τους ανθρώπους που τον έζησαν από κοντά κατά τη διάρκεια της λεγόμενης “χρυσής εποχής” των SAVATAGE. Κάποιοι από αυτούς δε μιλούν συχνά στον Τύπο αλλά δέχθηκαν με χαρά να είναι μέρος αυτού του αφιερώματος.
Paul O’ Neill (συνοδοιπόρος για χρόνια στους SAVATAGE, παραγωγός του γκρουπ)
Τι θυμάσαι από εκείνες τις μέρες κοντά στο δυστύχημα;
Για να είμαι ειλικρινής πάντα φοβόμουν ότι κάποια στιγμή θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα μου πουν ότι έχει πεθάνει ο Jon. Ο άνθρωπος ήταν εντελώς τρελός και ζούσε πάντα στα άκρα, είτε αυτό ήταν αλκοόλ, είτε ναρκωτικά είτε δεν ξέρω κι εγώ τι. Μια μέρα που γύρισα σπίτι και βρήκα 80 μηνύματα στον τηλεφωνητή μου το μυαλό μου πήγε κατευθείαν εκεί. Όμως όταν μου είπαν ότι είχε σκοτωθεί ο Criss το σοκ ήταν τεράστιο. Σκεφτόμουν ότι δεν ήταν δυνατό να έχει συμβεί. Όχι στον Criss… Και σαν να μην έφτανε αυτό, έπρεπε να είμαι εγώ αυτός που θα το έλεγε στον Jon…Όλη η μέρα κύλησε σαν ένας πολύ άσχημος εφιάλτης…
Μιας και είσαι αυτός που έζησε περισσότερο απ’ όλους τα αδέλφια μέσα στο studio, ποιο είναι το πιο χαρακτηριστικό πράγμα που θυμάσαι από τη μεταξύ τους σχέση στις ηχογραφήσεις;
Είναι πολύ αστείο… Ο Jon και ο Criss είχαν πάντα μια πολύ ξεχωριστή σχέση όταν ερχόταν η ώρα να συνθέσουν ή να ηχογραφήσουν. Πάντα συμπλήρωνε ο ένας τον άλλο με ένα σχεδόν μαγικό τρόπο. Πολλές φορές ήταν τέτοια η ένταση της δημιουργίας που αν τους έβλεπε κανείς απ’ έξω θα νόμιζε ότι τσακώνονταν γιατί μίλαγαν πολύ έντονα μεταξύ τους. Το ακριβώς αντίθετο όμως συνέβαινε! Εκείνη την ώρα βρίσκονταν στο απόγειο της συνεργασίας τους! Θα ερχόταν ο Criss με ένα πολύ δύσκολο και τεχνικό riff και θα έλεγε στον Jon «Για τραγούδα πάνω από αυτό μαλ**α!». Έτσι τσίτωνε ακόμα περισσότερο το Jon ώστε να βρει κάτι ακόμα πιο ξεχωριστό για να τον εντυπωσιάσει. Μια ανάλογη σχέση είχα κι εγώ με το Jon μετά, όταν π.χ. γράφαμε το “Chance” όπου εκείνος μου φώναζε λέγοντας ότι έχουμε ξεφύγει καθώς το κομμάτι περνούσε τα οκτώ λεπτά κι εγώ επέμενα να το κρατήσουμε έτσι και δικαιώθηκα. Αντίστοιχα κι αυτός επέμενε με τη σειρά του για το ορχηστρικό σημείο στη μέση που εμένα δε μου άρεσε αλλά τελικά είχε δίκιο. Πάντως αυτό που θα θυμάμαι πάντα για τον Criss, και νομίζω ότι δεν θα βρεις ούτε έναν άνθρωπο στον κόσμο που θα πει το αντίθετο, είναι ότι ήταν ο πιο ευγενικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ. Συμπεριφερόταν σε όλους ακριβώς όπως ήθελε και οι άλλοι να συμπεριφέρονται σ’ εκείνον. Ήταν μοναδικός.
Chris Caffery (κιθαρίστας των SAVATAGE)
Τι θυμάσαι από τον καιρό που μπήκες για πρώτη φορά στους SAVATAGE και έπαιξες μαζί με τον Criss;
Ο Criss βασικά δεν ήθελε δεύτερο κιθαρίστα αλλά ο ήχος τους είχε γίνει πιο πλούσιος στα “Hall…” και “Gutter…” και ο Paul O’Neill τους πρότεινε εμένα για τη δουλειά. Όταν τους πρωτοσυνάντησα στις ηχογραφήσεις του “Hall…” είχα μάθει όλα τα κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει ποτέ και αυτό ήταν κάτι που τους εντυπωσίασε. Τα πράγματα βέβαια δεν πήγαν πολύ καλά στην περιοδεία για το δίσκο κι έτσι αναγκάστηκα να φύγω. Αργότερα και πριν βγει το “Gutter ballet” o Jon με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να πάω στη Νέα Υόρκη. Τους συνάντησα στο studio και ανεβήκαμε στην ταράτσα όπου συνηθίζαμε να αράζουμε. Τότε ο Criss με κοίταξε σοβαρά και μου είπε: «Αν και πιστεύουμε ότι είσαι μαλ***ς θέλουμε να έρθεις πίσω στην μπάντα!» Μετά γέλασε και μου ζήτησε συγγνώμη για την κατάσταση στην περιοδεία του “Hall…”. Από τότε με είχε σαν μικρό αδερφό. Έμαθα πολλά δίπλα του.
Πώς πήρες την απόφαση να φύγεις από τους SAVATAGE μετά το “Gutter…”; Φαινόταν ότι είχατε φτιάξει ένα δυνατό δίδυμο στη σκηνή μαζί με τον Criss.
Πριν μπω στους SAVATAGE έπαιζα με τον αδερφό μου σε μια μπάντα, τους WITCH DOCTOR. Εκείνο τον καιρό ο αδερφός μου ήταν πολύ άσχημα ψυχολογικά και μου ζήτησε να ξαναφτιάξουμε την μπάντα. Εγώ δέχτηκα και γι’ αυτό έφυγα από τους SAVATAGE. Αυτή είναι μια απόφαση που θα μετανιώνω για όλη μου τη ζωή… Έχασα 2 χρόνια από τη ζωή του Criss από αυτή την απερισκεψία. Όταν του το ανακοίνωσα, μου είπε ότι θα με άφηνε να γράψω και leads στο “Streets” αν έμενα. Τον απογοήτευσα και με πονάει πολύ που δεν θα μπορέσω ποτέ να του ζητήσω συγγνώμη. Όταν έμαθα ότι σκοτώθηκε δεν μπορούσα να συνέλθω. Έκλαιγα ασταμάτητα για 2 μέρες. Ο λόγος που γύρισα στους SAVATAGE το 1995 ήταν για να τιμήσω τη μνήμη του Criss. Τον αγαπούσα σαν αδελφό και μάλιστα όταν ήρθε ο Pitrelli στην μπάντα η μοναδική απαίτηση που είχα ήταν να παίζω εγώ τα solo του Criss.
Ποια είναι η πιο χαρακτηριστική ανάμνηση που έχεις από εκείνον;
Θα σου περιγράψω δύο: Η μια ήταν όταν παίζαμε το τελευταίο live των DOCTOR BUTCHER στη Florida και του ζήτησα να ανέβει και να παίξει μαζί μας το “Sirens”. Εκείνος αρνήθηκε αλλά πριν το ακουστικό σημείο κατέβηκα και του έδωσα την κιθάρα λέγοντας «Μπορείς να με βοηθήσεις λίγο γιατί δεν μπορώ να το παίξω ακριβώς;» Τότε εκείνος πήρε την κιθάρα και μου είπε «Κοίτα μικρέ πως γίνεται και μην τα ξανασκατώσεις»! Η άλλη είναι από την τελευταία φορά που τον είδα στην περιοδεία του “Edge of thorns”. Ήμασταν στο tour bus και μου έδωσε την μπλούζα του από την περιοδεία του “Edge…”, με αγκάλιασε και μου είπε να προσέχω τον αδερφό του. Που να ήξερα εγώ τότε τι έννοια θα έπαιρνε αυτό τρεις μήνες αργότερα. Μέχρι σήμερα αισθάνομαι πραγματικά ευτυχισμένος και τυχερός που έπαιζα, είχα και έχω φίλους μου ανθρώπους σαν τον Criss και τον Jon Oliva.
Johnny Lee Middleton (μπασίστας των SAVATAGE)
Τι θυμάσαι από τον πρώτο καιρό της γνωριμίας σου με τον Criss;
Πριν μπω στους SAVATAGE, έβγαζα λεφτά από τη μουσική με μια μπάντα, τους LEFTY. Οι γονείς μου δεν ήταν πολύ ευτυχισμένοι απ’ αυτή μου την απόφαση μιας και ήθελαν να ακολουθήσω την οικογενειακή επιχείρηση, μια εταιρία κλιματιστικών. Εγώ όμως, αν και είχα σπουδάσει σχετικά με το αντικείμενο, δεν ήθελα να έχω σχέση με αυτά, ήθελα να παίζω μουσική. Έλα όμως που αυτή ήταν η δουλειά που έκανε ο Criss στα πρώτα χρόνια των SAVATAGE. Την πρώτη φορά που ήρθε να με πάρει για πρόβα, οδηγούσε ένα φορτηγάκι από την εταιρία κλιματιστικών που δούλευε. Μου φάνηκε σαν εφιάλτης (γέλια)!
Πώς τα περνάγατε στις περιοδείες;
Είχαμε γίνει κολλητοί στο δρόμο. Αυτό που ήταν χαρακτηριστικό ήταν ότι και οι δύο δεν ήμασταν party animals σαν τους υπόλοιπους στην μπάντα. Ο Criss ήταν ήδη παντρεμένος ενώ κι εγώ είχα μια πολύ σοβαρή σχέση. Συνηθίζαμε λοιπόν να μένουμε στο ίδιο δωμάτιο και να αράζουμε βλέποντας τηλεόραση. Έτσι λοιπόν μας κόλλησαν το παρατσούκλι “The Gerbs” (σ.σ. από μια εταιρεία παιδικών τροφών στην Αμερική με το όνομα Gerber). Από τότε έτσι φωνάζαμε ο ένας τον άλλο για χρόνια.
Πώς έμαθες για το δυστύχημα;
Ήταν πολύ άσχημο… Ξέρεις ο Criss έμενε απέναντί μου κι έτσι βλεπόμασταν κάθε μέρα. Μια μέρα χτυπάει η πόρτα και ήταν ένας αστυνομικός που με ρώταγε που μπορούσε να βρει τους γονείς του Criss Oliva. Τον ρώτησα τι συνέβη και μου είπε ότι δεν μπορούσε να μου πει γιατί έπρεπε πρώτα να βρει τους γονείς του. Του έδωσα τηλέφωνο και διεύθυνση και αφού έφυγε πήγα στο σπιτονοικοκύρη μου που είχε στείλει τον αστυνομικό σε μένα για να ρωτήσω τι συνέβη. Εκείνος μου είπε ότι ο Criss ήταν νεκρός και φυσικά δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήμουν ένα ράκος για πολύ καιρό. Το χειρότερο ήταν ότι είχα αναλάβει να φροντίζω το σκύλο και τη γάτα του μέχρι να βγει η Dawn απ’ το νοσοκομείο. Δεν άντεξα να το κάνω για πολύ. Μετά από μερικές φορές έστελνα τη γυναίκα μου γιατί μου ήταν αφόρητο να είμαι στο σπίτι του και να σκέφτομαι ότι δε θα ξαναέβλεπα ποτέ το φιλαράκο μου… Αν είχε ένα ελάττωμα ο Criss αυτό ήταν ότι ήταν πολύ καλός με όλους. Αυτό και το ότι έπαιζε λίιιγο πιο δυνατά!(γέλια)
Dr. Killdrums (ντράμερ των SAVATAGE)
Πώς ήταν να ζεις με τον Criss και να τον βλέπεις να μεγαλώνει και να ωριμάζει μέσα στα χρόνια;
Κοιτώντας πίσω, ήταν κάτι το μαγικό! Ο Criss ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη καρδιά και τεράστιο ταλέντο στην κιθάρα. Από τότε που τον γνώρισα στα 14 του δε σταμάτησε ποτέ να παίζει και να βελτιώνεται.
Ποια είναι η πιο αστεία ιστορία που θυμάσαι από αυτόν;
Ήταν ένα φοβερό περιστατικό! Θα παίζαμε συναυλία και ο Criss μαζί με τον Johnny θα έρχονταν με ένα παλιό νοικιασμένο αυτοκίνητο, ένα σαράβαλο. Ξαφνικά το αμάξι τους έμεινε. Το πήγαν στην άκρη και προσπάθησαν να το βάλουν μπροστά αλλά δεν έπαιρνε. Τότε άρχισαν να το σπρώχνουν και αυτό έβγαλε φωτιά από την εξάτμιση με αποτέλεσμα να αρπάξει όλο το ξερό γκαζόν που ήταν στην άκρη του δρόμου. Καθώς το αμάξι είχε αρχίσει να τσουλάει η φωτιά εξαπλωνόταν κι έτσι αποφάσισαν να το παρατήσουν για να μην καθυστερήσουν περισσότερο. Άρχισαν να τρέχουν με τις κιθάρες στον ώμο για να βρουν κάποιο ταξί να τους φέρει στο χώρο της συναυλίας. Ερχόμενοι λοιπόν βλέπουν τα πυροσβεστικά να έρχονται ενώ είχε ντουμανιάσει όλος ο τόπος! Ήταν πολύ αστείο να τους βλέπεις να έρχονται για το live ιδρωμένοι και μπαρουτοκαπνισμένοι!
Θα μπορούσες να μας διηγηθείς μια ιστορία για τον Criss που o πολύς κόσμος δεν ξέρει;
Όταν παίζαμε στο New Jersey για το “Gutter…” για κάποιο λόγο ο Criss έπινε όλη μέρα. Όταν έφτασε η ώρα της συναυλίας ήταν πια εντελώς κομμάτια. Αφού λοιπόν έπαιξε τα πρώτα κομμάτια 3 φορές πιο αργά, μετά από λίγο λιποθύμησε και ο Chris Caffery ανέλαβε όλες τις κιθάρες. Όταν συνήλθε ήταν τόσο στεναχωρημένος που σχεδόν έβαλε τα κλάματα. Φυσικά όλοι τον συγχωρέσαμε γιατί ήταν η μοναδική φορά που του συνέβη κάτι τέτοιο και φυσικά δεν ξαναέγινε ποτέ.
Zak Stevens (τραγουδιστής των SAVATAGE)
Τι θυμάσαι πιο έντονα από τον καιρό που πέρασες με τον Criss;
Wow! Ήταν σαν ένα roller coaster! Περάσαμε μαζί ένα χρόνο και κάτι αλλά μου φάνηκε σαν 5 χρόνια γιατί περάσαμε τόσα πολλά. Ξέρεις, η πίεση για το δίσκο ήταν μεγάλη. Ήταν ο πρώτος δίσκος των SAVATAGE χωρίς τον Jon και παράλληλα η πρώτη επαγγελματική μου ηχογράφηση. Έπρεπε να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να τους εντυπωσιάσω όλους. Όταν με πήραν στο συγκρότημα ο Criss μου είπε, “Θα μείνεις μαζί μου μέχρι να τελειώσουμε το δίσκο και θα μάθεις πώς δουλεύουν όλα”. Έτσι έγινε και μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα έμαθα τόσα πολλά από όλους τους. Όλα δούλευαν με τρελή ταχύτητα αλλά στο τέλος δικαιωθήκαμε με την επιτυχία του δίσκου. Και όμως εκείνο το βράδυ του Οκτωβρίου τελείωσαν όλα… Πραγματικά πιστεύω ότι η μπάντα έχασε την ευκαιρία να γίνει πολύ μεγάλη όταν χάσαμε τον Criss.
Alex Skolnick (κιθαρίστας των SAVATAGE στο “Handful of rain” και πρώτος αντικαταστάτης του Criss Oliva)
Πότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσες για τον Criss και τι θυμάσαι από την πρώτη φορά που τον συνάντησες;
Όταν είχε βγει το “Sirens” η μπάντα ήταν αρκετά δημοφιλής στο underground αλλά δεν μπορούσες να βρεις εύκολα το δίσκο. Έτσι εγώ όπως και όλοι οι φίλοι μου το είχαμε αποκτήσει από 2ης και 3ης γενιάς γραμμένες κασέτες. Τότε μου είχαν κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση και πίστευα ότι θα γίνουν τεράστιοι. Φαντάσου την έκπληξή μου όταν μερικά χρόνια αργότερα, στο “Gutter ballet” άνοιγαν για μας (σ.σ. τους TESTAMENT). Σκεφτόμουν ότι κανονικά εμείς θα έπρεπε να ανοίγουμε τη συναυλία. Όταν λοιπόν τους άκουσα τότε ειλικρινά πίστευα ότι είχαν πάρει άλλο κιθαρίστα. Ο τύπος είχε γίνει 100 φορές καλύτερος! Είχαμε περάσει φοβερά σ’ εκείνη την περιοδεία. Έκανα πολύ παρέα με τους Oliva, είχαν απίστευτο χιούμορ.
Πως αισθάνθηκες όταν σου πρότεινε ο Jon να πάρεις τη θέση του Criss όταν αυτός σκοτώθηκε;
Μου φάνηκε πολύ περίεργο αλλά όταν συναντήθηκα με το Jon και μιλήσαμε για τη μουσική αλλά και για το πώς ήθελε να είναι αυτός ο δίσκος ένα tribute στον Criss, αισθάνθηκα πολύ άνετα και έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό. Το σπουδαιότερο για μένα ήταν ότι δεν ήθελαν κάποιον που θα κοπιάρει τον Criss αλλά κάποιον που θα σεβαστεί τη μουσική κληρονομιά του και θα βάλει τα δυνατά του να τιμήσει τη μνήμη του. Και αυτό ακριβώς έκανα…
John Zahner (touring member των SAVATAGE στην περιοδεία του “Streets”)
Τι θυμάσαι από την πρώτη φορά που έπαιξες μαζί με τους SAVATAGE πριν την περιοδεία;
Την πρώτη φορά που συνάντησα τον Criss και μιλήσαμε, με ρώτησε αν θα μπορούσα να μάθω όλο το υλικό για την περιοδεία του “Streets” μόνος μου γιατί πραγματικά μισούσε τις πρόβες. Ο Jon έπρεπε στην κυριολεξία να τον βάλει με το ζόρι να κάτσει σε όλη την πρόβα! Μετά την πρώτη πρόβα ο Criss είπε ότι ήμασταν άψογοι και δε χρειαζόμασταν άλλες. Τελικά φύγαμε για την περιοδεία έχοντας κάνει μόλις 4 full band πρόβες.
Ποια είναι η αγαπημένη σου ιστορία από την περιοδεία του “Streets”;
Σίγουρα η πιο μεγαλειώδης στιγμή ήταν στο Tokyo στην Ιαπωνία όπου είχαμε παίξει στο περίφημο Budokan ανοίγοντας για τον Yngwie Malmsteen. Ο promoter εκεί κανόνισε μια συνάντηση για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε τον περίφημο Yngwie, αλλά προφανώς κανένας δεν τον είχε ενημερώσει. Έτσι λοιπόν αρχίζουμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες για να πάμε στο καμαρίνι του. Ο Criss ήταν μπροστά με τον Jon, το Steve, εμένα και τον Johnny να ακολουθούμε. Στεκόμαστε μπροστά στην πόρτα και ο promoter πάει στον Yngwie και του συστήνει τον Criss και την υπόλοιπη μπάντα. Εκείνη τη στιγμή αυτός έπαιζε κιθάρα ή κάποιο video game, και χωρίς ούτε καν να γυρίσει λέει δυνατά «Πες τους να πάνε να γαμ****ν»! Τότε ο Criss πάει μπροστά του, κολλάει το μεσαίο του δάχτυλο μπροστά στη μούρη του και του λέει «Είσαι πολύ μεγάλος μαλ***ς»! Μετά βγαίνει τσατισμένος από το καμαρίνι με τους υπόλοιπους να έχουμε μείνει και να τον κοιτάζουμε. Όταν πέρασε μπροστά από τον Jon, εκείνος τον χτύπησε ελαφρά στην πλάτη κοιτώντας τον με ένα βλέμμα απίστευτης περηφάνιας που δε θα ξεχάσω ποτέ! Φεύγοντας, τα μέλη από την μπάντα του Malmsteen μας κοιτούσαν και μας χειροκροτούσαν σιγανά! Εκείνο το βράδυ ο Criss είχε βάλει σκοπό της ζωής του να θάψει τον Yngwie! Όταν παίζαμε το “City beneath the surface”, ο Criss συνήθως έκανε ένα solo για 20 δευτερόλεπτα και μετά έμπαινε στο βασικό riff. Εκείνο το βράδυ τρελάθηκε τελείως και έπαιξε το πιο πολύπλοκο και εξωπραγματικό solo για πάνω από 2 λεπτά! Ήταν φοβερό, ο Criss έπαιζε με τέτοιο τρόπο που ο Jon ξεχνούσε τους στίχους και κοίταζε τον αδερφό του όλη την ώρα. Σύμφωνα με τον Jon, είναι ίσως η καλύτερη εμφάνιση του Criss, ever! Μου λείπει και λυπάμαι που δεν μπορέσαμε να παίξουμε περισσότερο μαζί! R.I.P. bro!
Γιάννης Βογιαντζής
