Πάντοτε, η κυκλοφορία ενός καλού δίσκου από κάποιον καλλιτέχνη ή κάποιο συγκρότημα, πριν από κάποια συναυλία του, είναι ένα πολύ δυνατό, επιπλέον κίνητρο ώστε να σηκωθείς από τον καναπέ σου και να δώσεις το «παρών». Για τους ACHELOUS και το πόσο καλό είναι το “Tower of High Sorcery” που κυκλοφόρησε ούτε ένα μήνα πριν, τα έχω γράψει, τα έχει πει κι ο Σάκης Φράγκος από μικροφώνου, συνεπώς, δε χρειάζονται περισσότερα λόγια. Ίσως τον καλύτερο επίλογο στα όσα είπαμε και γράψαμε, να τον πρόσθεσε το βράδυ εκείνου του Σαββάτου το γεμάτο από (παραπάνω από) ένθερμους οπαδούς Temple, σε ένα live που θα συζητιέται για καιρό και που έτσι κι αλλιώς, θύμιζε άλλες εποχές.
Συνήθως, όταν μια περιοδεία ξεκινά, η εμφάνιση στην «έδρα» του καλλιτέχνη λαμβάνει χώρα τελευταία. Οι ACHELOUS δεν ακολουθούν τον άγραφο αυτόν κανόνα και το αθηναϊκό live είναι το δεύτερο της “Tour of High Sorcery 2024”, μετά από την αρχή στο Open the Gates Festival της Λευκωσίας. Μαζί τους, σε ρόλο υποστηρικτικό, οι SERVANTS TO THE TIDE, οι οποίοι ανέβηκαν στην σκηνή ακριβώς στην ώρα τους, στις 20:30. Πάνε τρία χρόνια από τότε που οι Γερμανοί κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους από την No Remorse Records, που μου είχε αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων, ως πρώτο βήμα. Ένα πολύ καλό δείγμα άκρως πεσιμιστικού, λυρικού doom metal, με πολύ ωραίες μελωδίες και πολύ αξιόλογα τραγούδια, από τα οποία ξεχώριζε ως πραγματικά εξέχουσα σύνθεση, το “North sea”. Είχα λοιπόν παραπάνω από απλή περιέργεια, να ακούσω το υλικό αυτό live.
Όταν καλούμαι να γράψω τα τεκταινόμενα συναυλιών, θα ήθελα όλες μου οι ανταποκρίσεις να αρχίζουν με επαίνους και να τελειώνουν με ύμνους. Αυτό εκ των πραγμάτων, δε γίνεται. Προσπαθώ λοιπόν να μην κουβαλώ μεγάλο φτυάρι, όταν βλέπω κάτι που δεν είναι καλό και όσο γίνεται, να «λειαίνω» τις περιγραφές μου, ακολουθώντας μια πιο «διδακτική» ανταπόκριση, σαν να έπρεπε να συμβουλεύσω κάποιους φίλους μου για το τι είναι καλύτερο για αυτούς. Οπότε, θα δω ως φίλους τους SERVANTS TO THE TIDE και θα τους πω πρώτον να μπουν στο studio για να κάνουν ΠΟΛΛΕΣ πρόβες, δεύτερον να κοιτάξουν ξανά το ζήτημα «δεύτερη κιθάρα» και τρίτον να βιντεοσκοπήσουν τις συναυλίες τους και κατόπιν, να τις παρακολουθήσουν. Και εξηγούμαι.
Δυστυχώς, δεν ήταν προβαρισμένοι. Φαινόταν πως ήσαν ανέτοιμοι. Ο τραγουδιστής ήταν ασταθέστατος, η κοπέλα στην κιθάρα ήταν επιεικώς πάρα πολύ αδύναμη και δεν είχαν ουδεμία σύνδεση μεταξύ τους, ως σύνολο. Επιπροσθέτως, το αργόσυρτο, μεγάλης διάρκειας υλικό τους δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να μείνει πιστό στην studio ατμόσφαιρά του, οπότε, ούτε αυτό βοήθησε. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. To heavy metal και ειδικά κάποια συγκεκριμένα είδη του, όπως το λυρικό doom καλή ώρα, είναι «επικίνδυνη» μουσική. Στο studio μπορείς να δημιουργείς ως και μικρά θαύματα (για πολλούς χτυπά η καμπάνα) και επί σκηνής να εκτίθεσαι. Δουλειά λοιπόν, για να πούμε καλύτερα λόγια την επόμενη φορά. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Και δεν πάει μόνο στους SERVANTS TO THE TIDE αυτό, προς όλους απευθύνεται. Μη νομίζεις πως δε βλέπουμε παρόμοιες καταστάσεις στην ελληνική σκηνή…
SETLIST: 1. With starlight we ride 2. A wayward sons’ return 3. White wanderer 4. Your sun will never shine for me 5. Sunrise in Eden 6. North sea
Τους ACHELOUS τους έχω παρακολουθήσει «ζωντανά» πολλές φορές. Είμαι δε μεταξύ αυτών που τους ακολουθούν από τις μέρες του πρώτου τους EP (“The cold winds of Olympus”), οπότε έχω κάθε δικαίωμα να ισχυριστώ ότι οι Αθηναίοι πραγματοποιούν συνεχόμενα άλματα προόδου, έχουν φτάσει σε ένα εξαιρετικό επίπεδο πολύ γρηγορότερα απ’ όσο και οι ίδιοι ίσως περίμεναν και είναι πάντα εγγύηση επί σκηνής. Χώρια που έχουν πια όχι έναν, αλλά τρεις πολύ καλούς δίσκους στη φαρέτρα τους, άρα η setlist θα είναι από τούδε και στο εξής διευρυμένη και γεμάτη αγαπημένες στιγμές. Ακόμη όμως κι εγώ, πριν το live, απέκλεια κάθε πιθανότητα να εντυπωσιαστώ. Ήξερα εκ των προτέρων, ήμουν σίγουρος πως θα έβλεπα μια υπέροχη συναυλία, αλλά ΑΥΤΟ το πράγμα, όχι, ΔΕΝ το περίμενα και δεν το περίμενες ούτε συ που με διαβάζεις αυτήν την στιγμή και ήσουν εκεί. Γι’ αυτό, σε πάω ό,τι στοίχημα θες!
Σαν έκλεισαν τα φώτα και οι νότες του “Whispering forest” γέμισαν την αίθουσα, το αίσθημα αδημονίας όλων των παρευρισκομένων, συνοδεύτηκε από αυτό της έκπληξης. Το καλλιτεχνικό δίδυμο των “Soul sisters”, οι Εβελίνα και Αναστασία Μεγαλοκονόμου, που διανθίζουν με τις υπέροχες φωνές τους το “Tower of High Sorcery”, ήταν οι πρώτες που βγήκαν στην σκηνή. Ναι, δε θα γινόταν καμία «έκπτωση» στην απόδοση του νέου υλικού, εκείνο το βράδυ. Και καθώς υποχωρούσε η γλυκύτητα των φωνών τους, οι ACHELOUS έπαιρναν την σκυτάλη, με «μάτι που γυάλιζε» και «αέρα βετεράνων», μέσα σε πραγματική αποθέωση από ένα club, που θύμιζε Ρωμαϊκή αρένα. Τότε ήταν που ακόμη και ο λιγότερο υποψιασμένος, είχε πια αρχίσει να «πιάνει» στον αέρα πού είχε έρθει και τι θα έβλεπε. Μαζί κι εγώ.
Η μπάντα ήταν, ή σωστότερα είναι (γιατί να μη χρησιμοποιήσω Ενεστώτα χρόνο;), σε καταπληκτική κατάσταση. Σε δαιμονιώδη φόρμα. Η τριπλέτα “Dragon wings”, “Macedon” και “Northern winds”, δηλαδή τα τρία εναρκτήρια τραγούδια των αντίστοιχων full lengths (έξυπνο!), αρκούσε ώστε όχι απλά να κερδίσει, αυτό ήταν ήδη δεδομένο, αλλά να παρασύρει το κοινό. Όσον αφορά το υπόλοιπο set, οι ACHELOUS, πολύ σοφά, θα το στήριζαν ολόκληρο στο “Tower of High Sorcery”, προσθέτοντας τα κομμάτια εκείνα του παρελθόντος που χρειάζονταν, ώστε αυτό (το set) να μην «χάνει» και να μην κάνει «κοιλιά» πουθενά.
Η επιστροφή του Χάρη Ντίνου στη δεύτερη κιθάρα, υπήρξε κι αυτή με την σειρά της ανανεωτική για το συγκρότημα. Η παλαιά χημεία είναι εδώ, παρούσα, μόνο που είναι τρεις φορές πιο εκρηκτική! Η σκηνή του Temple ήταν πολύ μικρή για να χωρέσει τις αέναες κινήσεις του group και τις «χορογραφίες» του, από την άλλη του έδινε ένα επιπλέον εφόδιο ώστε αυτό να παρουσιαστεί πιο ορμητικό και δυναμικό από ποτέ. Οι «παλιοσειρές» Chris Achelous και Chris Kappas δίνουν ο καθένας το δικό τους show, ο «εξάχορδος» μαέστρος Μαυρομάτης με τον Ντίνο αλληλοσυμπληρώνονται σε τέτοιον βαθμό που δύσκολα σκέφτεσαι τον έναν δίχως τον άλλο, ο επιβλητικός Ρούσσης στα τύμπανα απλά ισοπεδωτικός… Οι ACHELOUS έχουν μετατραπεί σε ένα σχήμα, πραγματικό οδοστρωτήρα!
Δεν ξέρω αν μπορώ με σιγουριά και ασφάλεια να μιλήσω για τις καλύτερες φάσεις της συναυλίας, αλλά επί προσωπικού, θα ανατρέξω στην ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ απόδοση του “Istar” (ερμηνεία ζωής από τον Κάππα, με τα κορίτσια να τον υποστηρίζουν τέλεια και εκτέλεση ανώτερη της studio), στο ακουστικό medley των “When the angels bleed” και “Pagan fire” (εδώ οι “Soul sisters” το πήραν επ’ ώμου μονάχες τους) όπου ανατρίχιασαν και τα σοβατεπιά, στο ήδη κλασσικό “Blood”, στο φολκλορικό έπος “Savage king” και στο “Into the shadows”, το οποίο όχι μόνο το κουβάλησε ολόκληρο στις πλάτες του ο Κάππας, καίτοι στο studio το μισό το λέει ο σπουδαίος Tyrant, αλλά σαν να μην έφτανε αυτό, παίχτηκε και προτελευταίο! Εμ και τραγουδάς τις φωνητικές γραμμές ολόκληρου Τυράννου, εμ και το λες μετά από σχεδόν δυο ώρες; Ήρωας! Είδες τι κάνει η σωστή προπόνηση;
Ξέχωρα όμως από όλα αυτά, υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες που όντως, κάνουν τη διαφορά. Τη μέχρι την παραμικρή πτυχή προσεγμένη διοργάνωση, την βλέπεις μόνον από μπάντες πραγματικά μεγάλες, εμπορικά και καλλιτεχνικά. Στον ήχο, στα φώτα, στα τεχνικά ζητήματα των οργάνων, παντού, οι ACHELOUS είχαν δικούς τους ανθρώπους. Εντύπωση μου έκαναν και οι κάμερες σε διάφορα σημεία, ίσως μαρτυρούσαν πως στην πορεία να έχουμε και κάποιο νέο video, με live πλάνα τη φορά αυτή. Η φοβερή τους απόδοση επί σκηνής, είναι αποτέλεσμα αμέτρητων ωρών στο προβάδικο. Εκεί που άλλοι παίζουν σαν να προβάρουν, οι ACHELOUS προβάρουν σαν να παίζουν. Καταλαβαίνεις την τεράστια διαφορά του ενός από το άλλο; Οι τύποι έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο όπου βρίσκονται ακόμη με κλειστά μάτια!
Σχεδόν όλοι οι θεατές της συναυλίας, φορούσαν κάποιο από τα (πολλά) t-shirts του group. Αυτά του τελευταίου album αποτελούσαν την πλειοψηφία, ωστόσο είχαμε εκπροσώπηση όλων των σχεδίων, όλων των κυκλοφοριών (στο παρά πέντε δε φόρεσα τον über cult δράκο, το μετάνιωσα). Άρα, επρόκειτο για κόσμο που ακολουθεί το συγκρότημα όλα αυτά τα χρόνια, με το ηλικιακό του εύρος να ξεκινά από μικρά παιδιά και να καταλήγει σε «παλιογεροντάρες». Αν μη τι άλλο, κάτι το αισιόδοξο, πέραν από κολακευτικό. Μόνο ένα στοιχείο εντόπισα, που σίγουρα θα δημιουργήσει μέγα πονοκέφαλο στη μπάντα: Με τρεις δίσκους, τον ένα καλύτερο του άλλου, ήδη υπάρχει η δυνατότητα για χορταστικό set και κάποια αγαπημένα κομμάτια, μοιραία μένουν έξω. Από τον επόμενο, θα υπάρξει σοβαρό πρόβλημα στην κατάρτιση της λίστας! Ο καλύτερος πονοκέφαλος που θα μπορούσε να έχει ένας μουσικός.
Ποιο είναι το καταστάλαγμα όλων αυτών… οι ACHELOUS είναι, το έχω ξαναπεί αυτό πολλές φορές και δε θα βαρεθώ να το λέω, μια περίπτωση που πρέπει να μελετηθεί. Ξεκίνησαν από το απόλυτο μηδέν, χωρίς κανέναν «από πίσω», με μοναδικά εφόδια και «όπλα» το πάθος, το μεράκι και τη δίψα τους για μουσική. Δούλεψαν όσο ελάχιστοι, πίστεψαν στις δυνάμεις τους και πέτυχαν, μέσα σε λίγα χρόνια, ένα μικρό «θαύμα». Έχουν το δικό τους “fan base” και θωρούν το μέλλον από την καλύτερη δυνατή οπτική γωνία. Τέτοιες μπάντες χρειαζόμαστε, τέτοιες μπάντες θέλουμε και τέτοιες μπάντες πρέπει να βλέπουμε σαν παράδειγμα προς μίμηση. Μπράβο για όλα!
Κρυφός πόθος; Ένα live με SACRED OUTCRY και TRIUMPHER, για να μη μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα!
SETLIST: 1. Intro/Whispering forest 2. Dragon wings 3. Macedon 4. Northern winds 5. Istar 6. Crystal shard 7. The oath 8. Fortress of sorrow 9. Warriors with wings 10. When the angels bleed/Pagan fire 11. Tower of High Sorcery 12. Blood 13. Face the storm 14. Gaugamela 15. Savage king 16. Into the shadows 17. Flames of war
ΥΓ: Με το intro του μεγαλύτερου wrestler όλων των εποχών, του θεού Bret “The Hittman” Hart δε βγήκε καμία metal μπάντα, ποτέ. Μόνο και μόνο για αυτό, θα μπορούσα να πω πως οι ACHELOUS έδωσαν το καλύτερο live της χρονιάς και άντε μετά εσύ, να βρεις επιχείρημα για να με αντικρούσεις!
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
