Οι Έλληνες melodeathsters AETHERIAN, οι οποίοι φέτος συμπληρώνουν 10 χρόνια καριέρας, κάπου στα μέσα του προηγούμενου μήνα, κυκλοφόρησαν τη νέα τους δισκογραφική δουλειά “At storm’s edge”, 6 χρόνια μετά το θετικό ντεμπούτο τους “The untamed wilderness”.
Ομολογώ πως με το συγκεκριμένο genre είμαι κάπως καχύποπτος, αφού προσωπικά είμαι της άποψης ότι το συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα έχει περιέλθει σε δημιουργικό τέλμα. Σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις, που όμως είναι ελάχιστες. Ακούγοντας την καινούρια δουλειά της μπάντας, μπορώ να πω ότι όχι μόνο μου άρεσε, αλλά προς έκπληξή μου, μετά από μερικά ακούσματα με ενθουσίασε.
Οι AETHERIAN έγραψαν έναν όχι απλά μελωδικό extreme δίσκο, που συνδυάζει την λυρικότητα με την επιθετικότητα, αλλά ένα άλμπουμ που δύσκολα δε θα σου «καρφωθεί» στο μυαλό. 8 τραγούδια συνολικής διάρκειας 42 περίπου λεπτών, πλημμυρισμένα από ευφάνταστα lead riffs, με χαρακτηριστικές μελωδίες, που σου χαράσσονται θέλοντας ή μη στη μνήμη. Έπιασα τον εαυτό μου ουκ ολίγες φορές, να σιγομουρμουρά τις μελωδίες, ή ακόμα και να τις σφυρίζει, κάτι που για μένα είναι εξαιρετικά σπάνιο. Ιδίως η τριάδα των “Army of Gaia”, “Πυρ Αέναον” και πάνω απ’ όλα το ομώνυμο, δεν λένε εδώ και μερικές εβδομάδες να ξεκολλήσουν από το μυαλό μου. Δεν υπάρχει κάτι που να υστερεί ο δίσκος. Στιβαρό drumming και γενικά rhythm section, μοναδικής ποιότητας brutal φωνητικά, ακουστικά κιθαριστικά περάσματα και αψεγάδιαστη παραγωγή, τις οποίας κύριος υπαίτιος δεν είναι άλλος από τον Φώτη Μπενάρντο (NIGHTFALL, SIXFORNINE, ex-SEPTICFLESH). Φυσικά τη παράσταση κλέβει η lead κιθάρα, όπως άφησα να εννοηθεί πιο πάνω. Μεγάλη επιρροή σαφέστατα θα πρέπει να θεωρούνται οι Φιλανδοί INSOMNIUM ή και γιατί όχι και οι WOLFHEART. Ωστόσο ότι και αν έχουν βγάλει οι πρώτοι, δεν έχω καταφέρει να το γουστάρω στην ολότητα του, παρά μόνο κατά μονάς, κάτι που δε συνέβη με το “At storm’s edge”. Γενικά, στο συγκεκριμένο δίσκο ξεφεύγουν από το Σουηδικό στυλ, γίνονται πιο «επικοί» και πάνε πιο ανατολικά, στη χώρα των Λαπώνων. Από κει προέρχονται και οι περισσότερες εξαιρέσεις του genre, όπως προείπα.
Το ότι θα ενθουσιαζόμουν τόσο πολύ με έναν melodeath δίσκο εν έτει 2023, δε μπορώ να πω ότι το περίμενα. Ανεξαρτήτως προτιμήσεων όμως, όταν ένα άλμπουμ είναι τόσο καλό και δεν απέχει τόσο πολύ από τα ακούσματα σου, δεν είναι δυνατόν να μην το ακούσεις. Αυτό έκανα λοιπόν και δε το μετάνιωσα στιγμή, αφού θα μνημονεύω το “At storm’s edge” των ΑΕΤΗΕΡΙΑΝ, για πάρα πολύ καιρό ακόμα!
8,5 / 10
Γιώργος Δρογγίτης
