Η post/blackgaze μπάντα του αγαπητού Νιφάδα aka Neige, ALCEST, τρία χρόνια μετά το επιτυχημένο “Kodama” και πέντε μετά το αποτυχημένο “Shelter” (ναι, μου έχει μείνει ψυχολογικό τραύμα!), κυκλοφορεί δύο μήνες πριν την δύση της δεκαετίας του ’10 και συγκεκριμένα στις 25 Οκτωβρίου, το καινούριο της μουσικό πόνημα με τίτλο “Spiritual instinct”, υπό τη στέγη της Nuclear Blast.
Μετά τη κυκλοφορία του “Shelter” το 2014, ακούω με αγωνία κάθε καινούρια κυκλοφορία της μπάντας, αφού φοβάμαι την επιστροφή σε αυτό τον γλυκανάλατο ήχο του συγκεκριμένου άλμπουμ. Με το “Kodama” διαψεύστηκα, αφού ξανακούσαμε αυτό τον ωραίο γλυκό, ακραίο ήχο που ήταν σήμα κατατεθέν των Γάλλων και γι’ αυτό τους λατρέψαμε άλλωστε. Στο “Spiritual instinct” τα πράγματα αλλάζουν. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι, “Les jardins de minuit” διακρίνεις μία αλλαγή στην παραμόρφωση της κιθάρας, η οποία «βρωμίζει» ελαφριά. Με ξένισε αρκετά ο συγκεκριμένος ήχος και μου πήρε αρκετά ακούσματα για να τον συνηθίσω. Πριν γίνει αυτό δε μπορούσα να «συγκεντρωθώ» στις συνθέσεις και γενικά ήμουν ολίγον τι απογοητευμένος. Αφότου κατάφερα να τον αφομοιώσω στα αυτιά μου όμως, ο δίσκος ακουγόταν πιο γνώριμος. Ο τρόπος που τραγουδά ο Neige, είτε στα Γαλλικά είτε στη δική του «νεραιδογλώσσα» που έχει δημιουργήσει, είναι αυτός που διαχρονικά μένει σταθερός στις κυκλοφορίες της μπάντας. Γενικά, έχουμε αρκετά black metal ξεσπάσματα, με τα φωνητικά να είναι λίγο πιο διακριτικά σε σχέση με τη μουσική και συνάμα αρκετές ταξιδιάρικες μελωδικές κιθάρες. Υπάρχουν στιγμές που θυμίζουν έντονα τους πρώτους δίσκους, ιδιαίτερα στο 5ο κατά σειρά τραγούδι, με τίτλο “Le miroir”, το οποίο είναι και κατ’ εμέ η καλύτερη στιγμή του “Spiritual instinct”, ενώ από κοντά ακολουθεί και σε ύφος το “L’île des morts”. Τα υπόλοιπα τέσσερα κομμάτια θα έλεγα ότι είναι ελαφρώς… άγευστα, αφού μέσα σε αυτά το μόνο που μου έμεινε στο μυαλό είναι το εναρκτήριο “Les jardins de minuit”. Ξέρω ότι αρκετοί γουστάρατε το “Protection” το οποίο κυκλοφόρησαν σαν videoclip πριν λίγο καιρό, αλλά προσωπικά το θεωρώ ένα απλά καλό κομμάτι. Ο δίσκος παρόλα αυτά θα σας ταξιδέψει νοερά, όπως άλλωστε και η προηγούμενη κυκλοφορία, σε καταπράσινα δάση αποικισμένα από νεράιδες, αλλά θα είναι ένα… απλά ευχάριστο άκουσμα και τίποτε παραπάνω.
Δεν υπάρχει θέμα με το “Spiritual instinct”, αφού είναι ένας καλός και ποιοτικός δίσκος, όπως άλλωστε και όλη η δισκογραφία των ALCEST. Απλά, είναι εν μέρει αδιάφορος συνθετικά και, ας μου επιτραπεί η έκφραση, «λιγότερο ψαγμένος». Σίγουρα μια μουσική στιγμή των Γάλλων που απλά δε θα αφήσει το στίγμα της όπως άλλες στο παρελθόν.
7/10
Γιώργος Δρογγίτης
