a
Μια εξαιρετική βραδιά Σαββάτου, έμελλε να έρθει το τελευταίο Σ/Κ του Νοεμβρίου. Οι φοβεροί, τρομεροί AMKEN, μετά τη ΔΙΣΚΑΡΑ “Passive aggression” (δεν ακούω κουβέντα, ΕΙΝΑΙ δισκάρα), ήρθε επιτέλους η ώρα να τη παρουσιάσουν και ζωντανά. Σημείο συνάντησης, το Temple δίπλα στο Κεραμεικό. O χώρος που τόσους έχει φιλοξενήσει, και με τη σειρά του αναδείξει. Από μικρούς μέχρι μεγάλους, από εγχώρια μέχρι εισαγόμενα ονόματα. Οι AMKEN ήρθαν με διάθεση να μας αποδείξουν αυτό που γίνεται πλέον κοινή συνείδηση. Ότι η ελληνική σκηνή, πλέον αφήνει το δικό της στίγμα στις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο, επιδεικνύοντας εργατικότητα και διάθεση να πάρουν κεφάλια. Στο πλευρό τους, οι death metal μερακλήδες ABYSSUS και οι ιδιότυποι μα άκρως σοβαροί και ποιοτικοί speed/thrashers SHADOWMASS (υπό τους ήχους των οποίων γράφεται αυτό εδώ το κείμενο).
Οι οποίοι SHADOWMASS με μια καθυστέρηση 20 λεπτών ανέβηκαν στη σκηνή. Τους είχα δει άλλη μια φορά πριν κάποια χρόνια, και μου είχαν αφήσει μια πολύ ωραία εικόνα. Ήταν μια μπάντα γεννημένη από τις στάχτες των επίσης thrashers FADOM (για όσους θυμούνται το “Thrash bandicoot” EP και το “Pantophobia” στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας) με τον Σταμάτη Συράκο και τον Κώστα Παναγιωτόπουλο (κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα και τότε και τώρα) από τη τότε σύνθεση, και τον Γιάννη Βότση (πανταχού παρών και τα πάντα δέρματα καταστρέφων της ελληνικής σκηνής), με μια έντονη “μαυρίλα” στην αισθητική τους, που εκφράζεται σε κάφρικα φωνητικά του Κώστα, ενώ το σύνθημα δίνουν τα πιο αλήτικα thrash-αριστά φωνητικά του Σταμάτη.Τεχνικοί, φρενήρεις, μελωδικοί, με τόσο το ομώνυμο άλμπουμ, όσο και το “Oculus diaboli” EP να έχει αποσπάσει θετικότατες εντυπώσεις από το εγχώριο underground, ξεκινώντας ένα δικό του μύθο, με ανεβασμένο επίπεδο από το ήδη πολύ καλό των FADOM. Θαυμάζω επίσης την ιδιαίτερη ταυτότητα τους. Μιλάμε για το σημείο συνάντησης της λύσσας και αλητείας των AURA NOIR, της απόκρυφης αισθητικής και μελωδικότητας των PORTRAIT, με παικτικές αναφορές σε μπάντες όπως οι MEGADETH. Οι κύριοι παρότι ολιγομίλητοι (πρεσβεύοντας το ρητό του τιτάνα Joe Perry των AEROSMITH “let the music do the talking”), επί σκηνής σάρωσαν, παρέσυραν άπαντες στο ρυθμό τους και απέσπασαν ένα θερμότατο χειροκρότημα. Άξιοι, άξιοι και πάντα τέτοια!
Στη συνέχεια, στο σανίδι ανέβηκαν οι σπουδαίοι ABYSSUS. Γνωστή καραβάνα, τα είπαμε και με τους ASPHYX, τα λέμε και εδώ. Η μπάντα διανύει περίοδο φορμαρίσματος, διαλύοντας τα πάντα στο πέρασμα της. Έμπα με “Summon the dead”/”Enthrone the insane” και αρχίζει το μακελειό! Το θρασαριστό, παλαιάς κοπής death metal ήρθε και κούμπωσε με τη βραδιά, όπου είχαμε τη μαυρίλα των SHADOWMASS και την μοντέρνα προσέγγιση των AMKEN. To ήδη αγαπητό “Metal of death” αγκαζέ με το “The witch” από το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ “Death revival”, δείχνουν πόσο αυτό αγαπήθηκε από το κοινό, με τα κεφάλια να μη σταματούν να πηγαίνουν πάνω κάτω. Η δε μπάντα, σαρωτική, σε πιο “οικογενειακές” συνθήκες ούτως ειπείν που ευνοούν τη χαλαρή διάθεση, μα και με πλήρη επαγγελματισμό.
Κάπου εδώ έρχεται το ντουέτο των “Echoes of desolation”/”The beast within”, να συγκλονίσει τη σπονδυλική μας στήλη και να τη τεστάρει πόσο μπορεί να αντέξει τα απαντωτά riff-ο-χτυπήματα των ABYSSUS. Εν συνεχεία, το “Genocide” με τη τόσο χαρακτηριστική του ποντιακή λύρα, γραμμένο φυσικά για τη γενοκτονία των Ποντίων και Αρμενίων (και αφιερωμένο στη μνήμη τους) συγκινεί και συγκλονίζει με το πόσο μεστό είναι, ενώ η βουτιά στις πρώιμες δουλειές με το “Sacrifice” αποδίδεται με το ανεβασμένο επίπεδο της μπάντας ακόμα καλύτερα. Για το συγκεκριμένο live, έφεραν στο σετ και το “Operation ranch land” από το “Unleash the storm” EP, προς τέρψη των οπαδών της μπάντας (ο γράφων προφανώς εις εξ αυτών). Φινάλε ρίχνουν παραδοσιακά τα “Into the abyss” και “Those of the unholy” (αφιερωμένο σε εμάς). Κάπου εδώ να τονίσω την αδελφική σχέση μεταξύ των μπαντών, με τον Κώστα των ABYSSUS να εξαίρει την απόδοση των SHADOWMASS, σε μια μικρή αλλά όμορφη στιγμή.
Επίσης, να τονίσω, ότι όλες οι μπάντες βοηθούσαν στο στήσιμο και στο ξεστήσιμο όλου του σκηνικού. Μηδενός εξαιρουμένου. Άμα αυτό δεν είναι απτότερο των παραδειγμάτων του πως πρέπει να δουλεύει μια σοβαρή εγχώρια διοργάνωση από μπάντες της σκηνής, τότε δε ξέρω τι είναι. Όλοι από δίπλα σε περίπτωση που κάποιος χρειαστεί το οτιδήποτε από τη μπάντα που εκείνη τη στιγμή έπαιζε. Ξέρω τι θα μου πείτε. “Μα καλά ρε Γιάννη, μας δουλεύεις; Αυτό είναι αυτονόητο πως πρέπει να συμβαίνει”. Όχι τόσο όσο μπορεί να φαντάζεστε και όχι για όλους. Γι αυτό δεύτερη φορά μπράβο σε όλα τα παιδιά που είχαν τους υπόλοιπους από δίπλα, στην οποιαδήποτε περίπτωση χρειαστούν το οτιδήποτε. Αυτό τα τελευταία χρόνια το παρατηρώ, καιρός είναι να γίνεται επιτέλους κοινή συνείδηση.
Λίγο μετά τις 23:00, τα τέσσερα άτομα που απαρτίζουν τους AMKEN πατήσανε στο σανίδι. Θα μου επιτρέψετε, να αισθανθώ και να επικοινωνήσω μέσα από αυτό το κείμενο μια προσωπική συγκίνηση. Αποτελούν μια από τις μπάντες που όπως έχω πει και στη παρουσίαση του τελευταίου δίσκου τους, πίστεψα πολύ στις δυνατότητες τους, στο πόσο δουλευταράδες είναι και στο πόσο ταπεινοί είναι παρά τα όσα σπουδαία έχουν πετύχει κάνοντας τα βήματα σωστά και μεθοδικά. Το να τους βλέπω λοιπόν σε μια απόδοση διεθνών προδιαγραφών, να παίζουν “μεγάλη μπάλα” (στο κλίμα των ημερών), είναι άκρως συγκινητικό και έχω την εντύπωση πως τα σπουδαία και τα μεγάλα τώρα αρχίζουν να συμβαίνουν γι αυτά τα παλικάρια.
Άνοιγμα συναυλίας με το φερώνυμο οδοστρωτήρα του “Passive aggression”, και όλα ίσωμα. Τι παίξιμο, τι μεστότητα ήχου, τι απόδοση που να με πάρει και να με σηκώσει. Δε σήκωσαν κεφάλι από το κοπάνημα, δε σταμάτησαν να πηγαίνουν πάνω κάτω, και το κοινό τους αγκάλιασε θερμά. Το “I am the one” αποτελεί ενδεικτικό της ωρίμανσης τους, ένα mid-tempo μεγαλείο που ανεβάζει την μπάντα επίπεδο. Ο Γιάννης στα φωνητικά και ο Βάνιας να συμπληρώνει είναι η σοφότερη επιλογή κατά την άποψη μου που θα μπορούσαν να κάνουν, για να ανέβουν κατηγορία σαν συγκρότημα. Η ποικιλία και τα πράγματα που δυνητικά μπορούν να κάνουν με αυτό το συνδυασμό θα τους πάει πολύ μακριά. Χώρια η συγγραφική ποικιλία που έγινε εμφανής σε κομμάτια όπως το “Somewhere past the burning sun” ή το σαρωτικό “The underdogs”.
Βουτιά στο παρελθόν με το “Shattered sanity” το “Souls crypt” και το ομώνυμο του “Theater of the absurd” (2017) να ξυπνούν υπέροχες μνήμες ξύλου, κύκλων και φάπας από εδώ ως την άλλη ζωή. Θυμίζω ότι εκεί είδαμε τις πρώτες στιγμές ωριμότητας του συγκροτήματος και αυτά τα μελωδικά riffs που αναπτύχθηκαν στο “The li(f)e we lead”, στο “Bliss” καθώς και στο (CAUSE THEY WERE BORN IN) “Dead man’s land”. Δεν έλειψε από το σετ το “Zombie pets” από το “Adrenaline shot” EP (2014), που τους έκανε πρώτη φορά γνωστούς προ 8 ετών, τότε που είχαν μόλις 3 χρόνια ύπαρξης, όχι 11 όπως τώρα. Σε μια φάση, καθόμουν και καμάρωνα τα συγχρονισμένα “ελικοπτεράκια”, το τσαμπουκά, το πως μέσα σε όλη αυτή την ενέργεια και την αδρεναλίνη δεν έχαναν νότα, και είχα ένα μόνιμο χαμόγελο καρφωμένο.
70-75 λεπτά μετά, οι AMKEN έκαναν σαφές σε ένα ΚΑΤΑΜΕΣΤΟ Temple, ότι με σοβαρή και πολλή δουλειά όλα μπορούν να συμβούν και όλα τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Επίσης, έδωσα έμφαση στο κατάμεστο, διότι είναι σαφές πως η μπάντα μεγαλώνει τρομερά και πάει για ακόμα μεγαλύτερους χώρους στο μέλλον. Δεν νομίζω πως αργεί η μέρα που θα φτιαχτούν μπάντες εμπνευσμένες από το ύφος μα και τη νοοτροπία μπαντών όπως οι AMKEN, όπως προ 13 ετών, οι SUICIDAL ANGELS πρώτοι έδωσαν το σινιάλο για την γιγάντωση και εδραίωση της ελληνικής thrash σκηνής. Και θα χαρώ πάρα, μα πάρα πολύ να το δω από πρώτο χέρι. Εις το επανιδείν!
Γιάννης Σαββίδης
Photos: George Gazis
