Ήμασταν ήσυχοι, καθόμασταν και περνούσαν οι μέρες ωσάν το νεράκι (αυτό που δεν πίνεται… ίσως και με bubbles), ανάθεμα αν παίρναμε και χαμπάρι στο μέγιστο βαθμό τι γίνεται γύρω μας, βλέπαμε ακόμη ένα χειμώνα να είναι νεκρός από συναυλίες, οι κυκλοφορίες, από εκεί που έδειχναν να παίρνουν πάλι τα πάνω τους, άρχισαν να αναβάλλονται και όλα ήταν όπως μάθαμε την εποχή του Covid στο μικρό Γαλατικό χωριό μας. Και οι αχτίδες φωτός ήρθαν από τη μαυρίλα την ίδια, εκεί στο Βορρά (το λες και ποιητική αηδία, αλλά πάμε παρακάτω). Καλώς τα παιδιά!
Mε συνοπτικές διαδικασίες, η νεοσύστατη (αλλά μόνο νέα στο χώρο δεν είναι και ειδικά όσοι την τρέχουν) εταιρεία Atomic Fire Records (για να το κάνουμε όπως στα συγκροτήματα, η νέα εταιρεία πρώην μελών της Nuclear Blast), ανακοινώνει νέο άλμπουμ AMORPHIS και μαζί μία online προακρόαση για media από όλο τον κόσμο. Είχαμε την χαρά και την τιμή φυσικά, να είμαστε ένα από αυτά τα media σαν ROCK HARD Greece και προφανώς δεν θα την αφήναμε να πάει χαμένη. Το ραντεβού μας ήταν μέσω Zoom, και ξαφνικά η οθόνη του κάθε παρευρισκόμενου γέμισε με πρόσωπα από όλο τον πλανήτη (κοντά στα 50 άτομα ήμασταν) και φυσικά τα μέλη της μπάντας, τον Jens Bogren, που έκανε τα μαγικά του πίσω από την κονσόλα, αλλά και τον Jean-Emmanuel Simoulin (aka Valnoir), ο οποίος ανέλαβε για ακόμη μία φορά εξώφυλλο σε κυκλοφορία των AMORPHIS.
Η σειρά ήταν απλή. Καλωσόρισμα, λίγες κουβέντες από τον συντονιστή της βραδιάς, τον Bogren, τoν Valnoir και τον Esa Holopainen, ακρόαση δίσκου και μετά μία ας πούμε συνέντευξη τύπου. Επομένως πάμε στο πιο βασικό κομμάτι αυτής της διαδικασίας, την ακρόαση του νέου και 14ου παρακαλώ άλμπουμ των Φινλανδών μαστόρων, ονόματι “Halo”. Σημείωση: τα συμπεράσματα είναι από τη μία ακρόαση ολόκληρου του άλμπουμ. Μπορούσε να το ακούσει ξανά όποιος ήθελε, αλλά δεν ήθελα να γίνω μισητός σε τόσο κόσμο και να με περιμένουν να το πάω όλο από την αρχή. Πρώτη εντύπωση λοιπόν για το κάθε κομμάτι του άλμπουμ.
“Northwards”: Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός λένε. Και η αρχή του δίσκου, σκοτώνει! Ένα up tempo κομμάτι, groove-άτο, με δίκασα τόσο στο intro όσο και στο ρεφρέν, πολύ ωραίο groove-άτο κουπλέ με brutal φωνητικά, μία «καθαρή» γέφυρα, ωραίο ρεφρέν και με ένα πολύ ωραίο σημείο μετά τη δεύτερη γέφυρα που είναι καρφί λες και βγήκε από το “Elegy”. H προσθήκη κάποιων χορωδιών πριν το τελευταίο ρεφρέν, δίνει ακόμα περισσότερο σε ένα κομμάτι που με το «καλημέρα» δείχνει ότι θα ξεχωρίσει!
“On the dark waters”: Παραδόξως, συνεχίζουμε σε up tempo. Groove-άρουμε επίσης πάλι. Πάρα μα πάρα πολύ ωραίο κουπλέ με brutal φωνητικά, καμία γέφυρα, αλλά απευθείας ένα λυρικό και πολύ ωραίο ρεφρέν με δίκασο και καθαρά φωνητικά, ωραίο lead και ένα Ανατολίτικο «άδειασμα» μετά το δεύτερο ρεφρέν. Κάπου εδώ στέλνω και μήνυμα στον Φράγκο λέγοντας «2 κομμάτια μόλις και θέλω να παραγγείλω τα πάντα». Και δεν εννοώ προφανώς σουβλάκια και φαλάφελ.
“The moon”: Εδώ ρίχνουμε λίγο τις ταχύτητες, πάμε πιο mid tempo, αλλά κρατάμε το groove φυσικά, έχουμε ένα υπέροχο lead και ένα «καθαρό» ρεφρέν που είναι τόσο poppy όσο έχουμε μάθει σε τραγούδια που τα τελευταία αρκετά χρόνια γίνονται «χιτάκια» από τους AMORPHIS. Υπάρχει και μία progressive αισθητική σε όλο το κομμάτι, αλλά και ένα υπέροχο σημείο μετά το δεύτερο ρεφρέν. Συνήθως, αυτά τα κομμάτια, τα τελευταία πολλά χρόνια, τα κάνουν βίντεο. Ως τώρα 3/3 super!
“Windmane”: Αρχίζω και ανησυχώ, γιατί η ποιότητα δεν λέει να πέσει ούτε στο τέταρτο κομμάτι του άλμπουμ. Mid προς up tempo εδώ, με progy κουπλέ με brutal φωνητικά, μία σκοτεινή γέφυρα πάλι με brutal φωνητικά και ένα psychedelic prog rock ρεφρέν με καθαρά φωνητικά. Το up tempo και straight groove-άτο σημείο μετά το δεύτερο ρεφρέν με το υπέροχο σόλο, δένει το γλυκάκι.
“A new land”: Εδώ έχουμε από αυτά τα κομμάτια των παιδιών που ενώ τα στοιχεία που πρέπει είναι όλα εκεί, κάπου κάτι δεν είναι τόσο super και στο τέλος σε αφήνει το κομμάτι με μία γλυκόπικρη γεύση. Up tempo, δίκασο κουπλέ με brutal φωνητικά, γέφυρα με καθαρά αντρικά και γυναικεία φωνητικά, κομμάτι με εναλλαγές, heavy σημεία, δεν πέφτει ποτέ, όμως κάπου οι μελωδίες δεν είναι τόσο δυνατές. Και μιλάμε για AMORPHIS, οπότε…
“When the Gods came”: Εξαράκι! Αγάπη και λατρεία τα εξάρια προσωπικά και το συγκεκριμένο είναι ωραίο. Up tempo και πάλι, φοβερό intro, κουπλέ με brutal φωνητικά, μία γέφυρα όμως που δεν είναι αυτή που θα περίμενες ακούγοντας το κομμάτι ως εκεί και ένα καλό ρεφρέν με καθαρά φωνητικά, λίγο poppy. Πάντως έχει πολύ ωραία δουλειά στην ενορχήστρωση, ειδικά του δεύτερου κουπλέ, ενώ έχει super τελείωμα.
“Seven roads come together”: Κι όμως, πάλι up tempo τραγούδι. Μπαίνει πολύ καλά, με δίκασο, ωραίο lead και groove-α, έχει ένα beatdown Ανατολίτικο κουπλέ με brutal φωνητικά, μία ΟΚ γέφυρα με brutal φωνητικά επίσης και ένα ΟΚ ρεφρέν με καθαρά φωνητικά. Στην κατηγορία του “A new land”.
“War”: Αυτό είναι το πιο ποικιλόμορφο τραγούδι του άλμπουμ. Και από τα πιο ωραία επίσης. Brutal φωνητικά στο κουπλέ, σταθερά, ένα ωραίο και πιο απαλό ρεφρέν με καθαρά φωνητικά, μία ωραία ελαφρώς folk ατμόσφαιρα στο κομμάτι γενικότερα, πολύ ωραίες χορωδίες μετά το δεύτερο ρεφρέν και ένα φοβερό heavy και σκοτεινό σημείο. Ωραίο κομμάτι!
“Halo”: Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, δεν είναι και το πιο δυνατό του. Μάλλον είναι στα πιο αδύναμα, αλλά θα δούμε όταν με το καλό λιώσουμε το δίσκο. Up tempo κομμάτι, δίκασο και lead στην εισαγωγή, ένα απαλό κουπλέ με καθαρά φωνητικά, δίκασο ρεφρέν που είναι απλά ΟΚ, στο δεύτερο κουπλέ έχουμε και αντρικά και γυναικεία φωνητικά μαζί και ένα ωραίο «άδειασμα» μετά από λίγο με γυναικεία φωνητικά. Αλλά έχει πάρα πολύ καλύτερα ο δίσκος.
“The wolf”: Και ένα από αυτά και έκπληξη κιόλας, είναι το “The wolf”! Up tempo, straight heavy groove, σκοτεινό κουπλέ με brutal φωνητικά, ωραίο δίκασο ρεφρέν με καθαρά φωνητικά, πολύ ωραία σημεία και σόλο μετά το δεύτερο ρεφρέν και πάρα πολύ ωραίο και heavy τελείωμα. Αυτό το κομμάτι έχει από τα πιο heavy σημεία που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια από τους AMORPHIS και θα μπορούσε και αυτό να πάει για βίντεο (όπως και 3-4 άλλα). Πολύ καλό.
“My name is night”: Μετά την καταιγίδα έρχεται η ηρεμία. Και αυτό είναι το “My name is night”, που «κλείνει» και το δίσκο. Μπαλάντα στο στυλ των AMORPHIS, με φανταστικό κουπλέ με γυναικεία φωνητικά μόνο, πολύ ωραίο lead και ρεφρέν με γυναικεία και αντρικά καθαρά φωνητικά. Πολύ ωραίο κομμάτι και αυτό και ιδανικό για το τελείωμα του συγκεκριμένου δίσκου.
Μιλάμε για ένα δίσκο, που κλείνει στην ουσία τη μουσική τριλογία που ξεκίνησε με το “Under the red cloud” και συνεχίστηκε με το “Queen of time”. Δεν ξέρω αν είναι “Under the red cloud”, πράγμα δύσκολο, αφού μιλάμε για αριστούργημα, αλλά είναι καλύτερο του “Queen of time” στο σύνολό του. Η βασική διαφοροποίηση εδώ, παρόλο που είναι φυσική συνέχεια των δύο προηγούμενων άλμπουμ, είναι ότι είναι πιο οργανικός και ευθύς δίσκος και λιγότερο folk, ή τουλάχιστον στο folk που μας έχουν μάθει οι AMORPHIS. Κιθάρες, μπάσο, τύμπανα είναι πιο μπροστά, πλήκτρα και χορωδίες είναι περισσότερο συνοδευτικά και για να δίνουν αυτό που πρέπει και όσο πρέπει και δεν έχει κάποιο ξεκάθαρο hit που λέμε, αλλά πολλά πολύ καλά τραγούδια, με 2-3 εξαιρέσεις. Ο Bogren το χαρακτήρισε περισσότερο “poppy”, ο Εsa περισσότερο “heavy” και εγώ θεωρώ ότι ναι, είναι πιο heavy (άλλωστε έχει μάλλον τα περισσότερα brutal φωνητικά που έχουμε ακούσει εδώ και καιρό από τα παιδιά), είναι πιο straight rock/heavy, με όλες τις επιρροές της μπάντας, αλλά και σε αρκετά σημεία και κυρίως ρεφρέν, οι μελωδικές γραμμές των φωνητικών, δίνουν αυτό το “poppy” που λέει ο Bogren. Και δεν το λέω για κακό, αλλά το αντίθετο. Πολύ δουλεμένος δίσκος ενορχηστρωτικά, με πάρα πολλές λεπτομέρεις και στη μίξη, που αν τις ακούσεις βλέπεις ότι είναι από τα πιο μουσικά που έχουν κάνει τελευταία. Μου μοιάζει σαν δίσκος που κλείνει μία εποχή και ανοίγει μία καινούργια. Δεν ξέρω αν θα είναι πιο heavy τελικά, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είναι τίγκα με μουσικότητα, όπως άλλωστε μας έχει μάθει αυτή η μπάντα, συνδυάζοντας όλες τις επιρροές της, από τα brutal, στα prog, στα psychedelic rock, στα ότι θέλουν. Άλλωστε, αν το σκεφτείτε λίγο, σχεδόν πάντα οι AMORPHIS είχαν τύπου «τριάδες» στα άλμπουμ τους. “Karelian”, “Tales”, “Elegy”, είναι μία τριάδα, με τις διαφορές τους φυσικά, αλλά και τις πολλές κοινές γραμμές τους. “Tuonela”, “Am universum”, “Αυτό που δεν προφέρω καν το όνομά του”, μία ακόμη τριάδα. “Eclipse”, “Skyforger”, “Dark waters”, μία άλλη τριάδα, μετά έχουμε μία δυάδα (ευτυχώς) με “The beginning of times” και “Circle” και τώρα η συγκεκριμένη.
Σύνοψη: Μπράβο στα παιδιά!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
