Αλλάξαμε look στο site προσθέτουμε καινούργια πράγματα σιγά-σιγά, αλλά δεν ξεχνάμε και αγαπημένες στήλες που υπάρχουν. Μία από αυτές είναι το One way or another και είπαμε να ξεκινήσουμε λίγο… μελαγχολικά. Φινλανδία εναντίον Μεγάλης Βρετανίας. Ή αλλιώς, AMORPHIS εναντίον PARADISE LOST. Αγαπημένα γκρουπ και τα δύο, οπότε αναμένεται μάχη μέχρι τελικής πτώσης. Διαβάστε τις επιλογές της συντακτικής μας ομάδας και φυσικά… ψηφίστε και οι ίδιοι πιο γκρουπ από τα δύο προτιμάτε!
AMORPHIS ο Σάκης Φράγκος
Δηλαδή εσείς πιστεύατε ότι θα μπορούσα να κάνω αλλιώς και να είχα τον Σαμοΐλη να μου πρήζει τα συκώτια; Πέρα από την πλάκα, έχουμε δύο σχήματα που μου αρέσουν πολύ αμφότερα. Ξεκινάω με τους PARADISE LOST, που το ξεκίνημά τους, ποτέ δεν με ενθουσίασε (το βρετανικό doom/death metal με ολίγη –ή και περισσότερη- από gothic, ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου), αλλά “Icon” και “Draconian times”, είναι all-time classics. Το “Host” μου άρεσε περισσότερο από το “One second” (όσο περίεργο κι αν ακούγεται), από εκεί και πέρα, τα “Symbol of life”, “Paradise lost” και “In requiem” μου άρεσαν πραγματικά, όμως η απέλπιδα προσπάθεια να επιστρέψουν στις πρώιμες φόρμες τους, είτε τους έβγαινε, είτε όχι, μου έδινε κάποια πολύ ωραία τραγούδια, αλλά ως σύνολο δεν με κάλυπτε απόλυτα. Το περσινό “Obsidian”, με κέρδισε και ήταν από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις των τελευταίων ετών. Συναυλιακά, αυτό το 70λεπτο, μου κάθεται στο λαιμό και ώρες ώρες παραείναι διεκπεραιωτικοί… Από την άλλη, πάμε στους AMORPHIS, το ξεκίνημα των οποίων επίσης δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον, αλλά από το “Tales…” μέχρι σήμερα, ελάχιστοι είναι οι δίσκοι που δεν μου άρεσαν πολύ. Αν εξαιρέσω το “Far from the sun” κι ένα-δύο άλμπουμ της εποχής Joutsen (κυρίως το “The circle” αλλά και το “The beginning of times”) που φαίνεται σαν να ανακυκλώνουν τον εαυτό τους, μιλάμε για άλμπουμ που έχω ακούσει εκατοντάδες φορές, τους έχω ευχαριστηθεί live, άντεξαν την αλλαγή τραγουδιστή και το “Eclipse” ήταν εντυπωσιακά καλό, όπως και τα δύο τελευταία τους άλμπουμ, που δείχνουν ένα σχήμα με όρεξη και έμπνευση. Τι στο καλό, όταν έχεις ένα συγκρότημα που σου αρέσουν πολύ εννιά δίσκοι από τους δεκατρείς, είναι καλύτερο ποσοστό από το 7/15. Προσωπικά μιλώντας πάντα, έτσι;
PARADISE LOST ο Θοδωρής Κλώνης
Δυσκολεύτηκα λίγο να επιλέξω, είναι η αλήθεια, καθώς εκτιμώ τόσο τους AMORPHIS, όσο και τους PARADISE LOST. Και οι δύο μπάντες μου έχουν προσφέρει στιγμές μεγάλης απόλαυσης, με αυτές των LOST να είναι λίγο πιο… ένοχες (βλέπε “Host” ). Kατέληξα, όπως είπα, με αρκετή δυσκολία στους Βρετανούς, και αυτό διότι είμαι πιο συναισθηματικά δεμένος με τη δισκογραφία τους παρά με αυτήν των AMORPHIS. Προφανέστατα και δεν αγνοώ την συνολκή προσφορά των Φινλανδών. Έχουν κυκλοφορήσει δισκάρες, εκ των οποίων ορισμένες πραγματικά τις λατρεύω. Απλά… πώς να πω, οι LOST είναι από εκείνες τις μπάντες που με έχουν συντροφέψει σε κάθε φάση της ζωής μου, ήταν εκεί πάντα δίπλα μου, στα καλά και στα άσχημα. Από εκείνες τις μπάντες που στιγματίζουν τόσο την ψυχή σου που είσαι διατεθειμένος να τους συγχωρήσεις κάθε τους παραστράτημα , καθώς εκείνα που σου έχουν προσφέρει είναι πολλά περισσότερα. Ενδεχομένως αν δούμε το δίλημμα με την ψυχρή ματιά της λογικής η ψήφος να πήγαινε στους AMORPHIS καθώς εκτιμώ ότι έχουν πιο πλήρη δισκογραφία, αλλά επειδή μιλάει η καρδιά, η επιλογή για μένα ήταν μονόδρομος.
PARADISE LOST ο Φίλιππος Φίλης
Όταν μιλάμε για τους AMORPHIS, όσο και αν δεν μ αρέσει να το λέω, είμαι ελιτιστής και τέρμα σνομπ. Για μένα, οι Φιλανδοί άγγιξαν τη κορυφή με την τριάδα “Tales from the thousand lakes”, “Elegy” και “Tuonela” και οι τρεις δίσκοι που ακούω σήμερα με την ίδια όρεξη και πριν από είκοσι και χρόνια. Από κει και έπειτα, ομολογώ πως ενίοτε βάζω στο ίδιο καλάθι και το “Am universum” που είναι σαφώς κατώτερο αλλά και πάλι όμορφο. Από κει και πέρα όμως το χάος, λυπάμαι. Οι AMORPHIS από το κάκιστο “Far from the sun” και έπειτα έγιναν μια μπάντα του συρμού και, όχι, δεν έχω κανένα πρόβλημα με το εμπορικό τους εκτόπισμα που ομολογουμένως εκτοξεύθηκε τη τελευταία δεκαετία. Αυτό που με ενοχλεί είναι που η μουσική τους έγινε προβλέψιμη και απλοϊκή, σε σχέση πάντοτε με τη μαγική τους τριάδα. Οι PARADISE LOST από την άλλη, μετά το “One second” με έχασαν. Πραγματικά σταμάτησα να τους ακολουθώ για χρόνια, μένοντας στο “One second” και όλα τα σπουδαία άλμπουμ που προηγήθηκαν τα οποία αποτελούν ορισμό του gothic metal. Με το “Tragic idol” το ενδιαφέρον μου για τους Άγγλους κάπως επανήλθε αλλά στους επόμενους δίσκους βρίσκω μονάχα μεμονωμένα κομμάτια που με αγγίζουν…. Μέχρι το περσινό “Obsidian” που ανήκει στα τοπ δέκα του 2020 και μ’ έκανε να πω πως οι PARADISE LOST ανακάλυψαν εκ νέου τη παλιά και πετυχημένη συνταγή. Οι AMORPHIS από την άλλη κι ας έχουν εκατομμύρια οπαδούς που θα διαφωνήσουν, με κουράζουν και δεν βρίσκω καν μεμονωμένα κομμάτια στη μετά “Am universum” δισκογραφία τους. Επομένως… PARADISE LOST δαγκωτό.
AMORPHIS ο Θοδωρής Μηνιάτης
Ο αρχισυντάκτης μας και αυτή την εβδομάδα, έχει κέφια αφού το δίλημμα που μας έθεσε, τουλάχιστον για μένα, «ακροβατεί» σε μια κλωστή. PARADISE LOST vs AMORPHIS ή και το ανάποδο. Δυο σχήματα που ηχητικά μοιάζουν μεταξύ τους και για όσους δεν είναι τόσο «κοντά» στο ιδίωμα που πρεσβεύουν, οι λεπτομέρειες που τους χωρίζουν είναι πολύ λίγες.
Από την μια οι PARADISE LOST, ένα group που θα έχει για πάντα τα πρώτα 6 album του σαν φροντιστήριο για τις επόμενες γενιές. Ειδικά τα “Icon” του 1993 και “Draconian times” του 1995, θα είναι οι δουλειές που αφενός οι ίδιοι δεν θα ξεπεράσουν ποτέ και αφετέρου δεν θα μπορέσει κανείς να δημιουργήσει κάτι ανάλογο. Δυστυχώς οι ηχητικοί πειραματισμοί που δοκίμασαν, την εξαετία 1999-2005, σίγουρα τους «έριξαν» στα μάτια των οπαδών και σίγουρα έχασαν την ανοδική πορεία που προμηνυόταν μετά και την κυκλοφορία του “One second” 1997. Ευτυχώς από το “In requiem” το 2007, μέχρι και σήμερα, έχουν διαλύσει κάθε αρνητικό σχόλιο για αυτούς, επιστρέφοντας και πάλι στα γνώριμα παρελθοντικά τους ηχητικά μονοπάτια.
Η γνωριμία μου με τους AMORPHIS έγινε το 1994, με το “Tales from the thousand lakes”, ένα album που παρόλο που δεν ανήκε στα πρωτεύοντα ηχητικά μου γούστα, με εντυπωσίασε αναπάντεχα και μου έδωσε το έναυσμα να ασχοληθώ μαζί τους από εκείνο το σημείο και μετά. Μέχρι και σήμερα, το ατού του group, για μένα, είναι ότι έχει κρατήσει και ακολουθήσει μια συγκεκριμένη ηχητική ταυτότητα με δισκογραφική συνέπεια και υλικό που σε καμία δουλειά τους δεν βαριέσαι, αλλά αντίθετα ακούς με περίσσεια ευχαρίστηση. Αν και εκ προοιμίου ξέρεις τι θα συναντήσεις, το περιμένεις με ανυπομονησία, αφού γνωρίζεις ότι σε κάθε δίσκο θα υπάρχουν τραγούδια με πολύ καλές κιθαριστικές μελωδίες αλλά και εξαίσιες μελωδικές γραμμές στα φωνητικά που δεν μπορείς να αμελήσεις.
Αυτός είναι και ο λόγος που η δίκια μου ζυγαριά γέρνει προς τους AMORPHIS. Ασυναίσθητα λόγω του διλήμματος που μας τέθηκε, ανακάλυψα ότι στο ρου των ετών, έχω ακούσει πιο πολλές φορές τα τραγούδια τους σχετικά με αυτά των PARADISE LOST, χωρίς η διαφορά να είναι αισθητή. Οι AMORPHIS λοιπόν κόβουν πρώτοι το νήμα κερδίζοντας στις λεπτομερείς, αλλά έστω και για ελάχιστο νικούν.
AMORPHIS η Χαρά Νέτη
Κανένα δίλημμα απολύτως. Οι PARADISE LOST είναι μια μπάντα που απλά μου αρέσει και οι AMORPHIS μια μπάντα που λατρεύω πολλά χρόνια τώρα. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για μια ηχηρή ψήφο υπέρ των Φιλανδών. Παρ’ όλα αυτά και αλλιώς αν ζυγίσω τα δεδομένα για τα δύο αυτά σχήματα, πάλι στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξω. Με εξαίρεση μια κακή στιγμή στην δισκογραφική τους πορεία, o Esa Holopainen και η παρέα του, μας έχουν χαρίσει μόνο εξαιρετικές, ή έστω πραγματικά καλές δουλειές, εν αντιθέσει με τους Βρετανούς που έχουν σημειώσει πολλές μεταπτώσεις στη διάρκεια των χρόνων, ακόμη κι αν υπάρχουν αρκετές κυκλοφορίες τους που γουστάρω πολύ. Ηχητικά επίσης, το στυλ των PARADISE LOST δεν είναι και τόσο του γούστου μου μια και αρκετοί δίσκοι τους βγάζουν μια μαυρίλα που δεν συμβαδίζει με τον δικό μου εσωτερικό κόσμο. Στον αντίποδα, όταν ακούω τους αγαπημένους AMORPHIS, είτε πρόκειται για τα 90s, είτε για αργότερα, είτε για το σήμερα, μόνο ψυχική ανάταση μπορώ να αισθανθώ. Οπότε ας μην το κουράζω άλλο, η απάντηση είναι ξεκάθαρη.
Χαλαρά AMORPHIS ο Γιώργος Κουκουλάκης
Δύο τόσο διαφορετικά συγκροτήματα, με πορείες παράλληλες και παραπλήσιο κοινό. Ακόμα και μουσικά, οι AMORPHIS έχουν ομοιότητες με τους PARADISE LOST όμως η δισκογραφική τους πρόοδος διαφέρει. Τους Βρετανούς τους λάτρεψα με το “Icon” και το “Draconian times” κι εύκολα ασπάστηκα το “Gothic” και το “Shades of God”, αλλά η κατηφόρα που ακολούθησε με έκανε να χάσω το ενδιαφέρον μου για μια δεκαετία, αν και πάντα έδειχνα ενδιαφέρον για την μουσική που κυκλοφορούσαν. Βέβαια, η επιστροφή τους εκεί που ανήκουν, έκαναν και πολλούς σαν κι εμένα να ξανασχοληθούν σοβαρά με τους PARADISE LOST. Από την άλλη, με τους AMORPHIS, ποτέ δεν έχασα επαφή. Από το “Tales from the thousand lakes” και για 25 συναπτά έτη, όχι μόνο γουστάρω την μουσική τους, αλλά θαυμάζω τον τρόπο που καταφέρνουν να μεταλλάσσουν μερικώς τον ήχο τους, δίχως να θυσιάζουν τον χαρακτήρα τους. Οι Φιλανδοί είναι μάστορες σε αυτό (ακόμα κι όταν φλέρταραν με τους LAKE OF TEARS στο “Am universum”) και για μένα, εύκολα βγαίνουν νικητές στην σύγκριση με τους PARADISE LOST. Άσε που κάθε φορά που τους πετυχαίνω να παίζουν ζωντανά, ξέρω πως θα τα σπάσουν όλα και δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ, σε αντίθεση με τους Βρετανούς, που μια-δυο φορές η βαρεμάρα μου έφτασε σε επίπεδα….ANATHEMA (γκούχου-γκούχου). Για να μην είμαι άδικος, ακόμα και σε αυτό έχουν βελτιωθεί οι LOST τελευταία. Πάντως η ψήφος μου ανήκει καθαρά στους AMORPHIS.
PARADISE LOST ο Ντίνος Γανίτης
Για μένα προσωπικά δεν υπάρχει κανένα απολύτως δίλλημα. Είμαι ξεκάθαρα με τους PARADISE LOST. Όχι γιατί δεν μου αρέσουν οι AMORPHIS, απλά οι Άγγλοι είναι αυτό που λέμε παιδικός έρωτας!
Ήταν καλοκαίρι του 1996 στο μαγευτικό Δερβένι Κορινθίας. Έπαιζα bubble bubble (τίγκα 80s) στο Columbia, το μαγαζί με τα ουφάδικα. Εκεί ήταν και ο κατά τρία χρόνια μεγαλύτερος από μένα, κύριος Κωνσταντίνος Ζαφειρόπουλος. Με πλησίασε και μου είπε: “Ψιτ, μικρέ το έχεις ακούσει αυτό; Αν όχι, τσίμπα το και άκουσέ το”. Μόλις μου είχε δώσει το “Draconian times” και εγώ χάζευα το εξώφυλλο. Όταν πήγα σπίτι το έβαλα να παίξει. Εκείνα τα πλήκτρα, η ατμόσφαιρα και εκείνος ο μαγικός στίχος “Like a fever inside of me”…
Η ίδια ανατριχίλα με τότε. Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα. Έβερεστ. Η επιλογή ήταν, είναι και θα είναι πολύ εύκολη. Άλλωστε, τα έχουμε πει πολλές φορές. Η μουσική είναι μνήμες και συναισθήματα. Και εγώ διαλέγω πάντα με την καρδιά μου. Και η καρδιά μου ανήκει στους Άγγλους όπως γίνεται σχεδόν πάντα !
PARADISE LOST ο Γιάννης Σαββίδης
AMORPHIS εναντίον PARADISE LOST. Φινλανδία εναντίον Αγγλίας. Helsinki εναντίον Yorkshire. Άκρως αγαπημένες μπάντες αμφότερες, στη κορυφή μου προσωπικά αναφορικά με την εκάστοτε χώρα. Ωστόσο το δίλημμα λήγει πολύ εύκολα στο κεφάλι μου. Πάμε να τα δούμε συνοπτικά και όμορφα.
Στις death metal μέρες τους, το “The Karelian isthmus” είναι ανώτερο από το “Lost Paradise”. Όταν φτιάχνουν σιγά σιγά τον ήχο τους, οι Βρετανοί παίρνουν το προβάδισμα με τη σειρά “Gothic”/”Shades of god”/”Icon”/”Draconian times” να κερδίζει έστω στα σημεία, ως πρόδρομος χρονικά, τα “Tales from a thousand lakes”/”Elegy”/”Tuonela”. Τα δε πειραματικά των LOST με σκλαβώνουν (“One second”, “Host”) με κάνουν και γουστάρω, τα αντίστοιχα των AMORPHIS, όχι τόσο. Πανέμορφα επίσης τα άλμπουμ αμφοτέρων από το “Symbol of life” και το “Eclipse” (κατ’ αντιστοιχία) και έπειτα!
Ως εκ τούτου, βγαίνουν μπροστά οι PARADISE LOST. Συν τοις άλλοις, τη βιωματική σχέση που οι Βρετανοί έχουν εδραιώσει μαζί μου, δεν την έχουν, στο ίδιο βαθμό οι αγαπημένοι Φινλανδοί. Έτσι, συνοπτικά και όμορφα, οι PARADISE LOST βρίσκονται νικητές, και στο “δίλημμα” και στη καρδούλα του υποφαινομένου.
AMORPHIS ο Δημήτρης Μπούκης
Αγαπάω πολύ τους PARADISE LOST και είμαι χωμένος στην μουσική τους για πολύ μεγαλύτερο διάστημα απ’ ότι είμαι σε αυτή των AMORPHIS. Καταλαβαίνετε ότι για ακόμα μία φορά το δίλημμα αυτής της στήλης με βρίσκει ανάμεσα σε δύο πολύ αγαπημένα συγκροτήματα. Η επιλογή μου όμως είναι πολύ εύκολη. Δεν θα μιλήσω για το ποιο από τα δύο αυτά συγκροτήματα είναι καλύτερο, αλλά για το ποιο είναι το αγαπημένο μου. Οι AMORPHIS είναι με διαφορά ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Όσοι μας διαβάζετε τακτικά εξάλλου, γνωρίζετε πάνω-κάτω τα γούστα του κάθε συντάκτη και εγώ δεν έχω κρύψει καθόλου τον έρωτα μου για τον ευρωπαϊκό βορρά. Μία από τις μεγαλύτερες και πιο βασικές αδυναμίες μου είναι οι AMORPHIS. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι είμαι οπαδός τους, προσπαθώντας πάντα να είμαι αντικειμενικός στο μέγιστο που μπορώ, θεωρώ ότι αν εξαιρέσουμε την μαύρη στιγμή της καριέρας τους με το “Far from the sun”, ότι άλλο άλμπουμ έχουν κυκλοφορήσει ξεχειλίζει από ποιότητα. Από την άλλη πλευρά έχουμε βέβαια τους PARADISE LOST, με δίσκους που έχουν σημαδέψει γενιές ολόκληρες και με πολύ μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα από τους AMORPHIS, τουλάχιστον στην χώρα μας. Όμως οι AMORPHIS είναι στην καρδιά μου πολύ ψηλά και η ψήφος μου ήταν δεδομένη από την πρώτη στιγμή που τέθηκε το ερώτημα. Someday fire wipes the rain, fears are frozen tears, whisper things that no one hears.. Μωρή μπαντάρα.
PARADISE LOST ο Γιώργος Βογιατζής
Η απάντηση σε αυτό το δίλημμα είναι χωρίς δεύτερη σκέψη οι PARADISE LOST. Αν και οι τελευταίες κυκλοφορίες των AMORPHIS, και η γενικότερη μουσική κατεύθυνση που έχει ακολουθήσει η μπάντα μετά την είσοδο του τραγουδιστή Tomi Joutsen σε αυτή, μου αρέσουν πολύ περισσότερο από τις αντίστοιχες κυκλοφορίες των PARADISE LOST, εν τούτοις η σύνδεσή μου με τους τελευταίους είναι περισσότερο συναισθηματική.
Οι PARADISE LOST ήταν από τις πρώτες μπάντες που άκουσα κατά τα αρχικά μου βήματα στον σκληρό ήχο και πέρασα μεγάλο μέρος της εφηβείας μου κάνοντας headbanging υπό τους ήχους τραγουδιών όπως τα “True belief”, “Embers fire” και “The last time”. Είναι μια από τις επιδραστικότερες μπάντες στη metal μουσική, έχουν κυκλοφορήσει κλασικούς δίσκους και είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και στους πιο αδύναμους δίσκους τους έχουν τουλάχιστον ένα εξαιρετικό τραγούδι. Και όλα αυτά οφείλονται στον ιθύνοντα νου τους, Greg Mackintosh, ο οποίος έχει μια μοναδική ικανότητα να γράφει «πιασιάρικα» τραγούδια!
Στην αντίπερα όχθη οι AMORPHIS, όπως προείπα, τα τελευταία 15 χρόνια, έχουν κυκλοφορήσει δίσκους πολύ υψηλού επιπέδου, με αποκορύφωμα το “Under the red cloud”. Μου αρέσει πάρα πολύ η στροφή που έχουν πάρει στον ήχο τους και σίγουρα τους κατατάσσω ανάμεσα στις αγαπημένες μου μπάντες.
Όμως αυτή είναι μια από τις περιπτώσεις όπου υπερισχύει το συναίσθημα, αν και μουσικά «τα κουκιά» είναι μοιρασμένα. Οι PARADISE LOST έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο (μουσικά) χωρίς την ύπαρξή τους.
AMORPHIS (μα σοβαρά τώρα με ρωτάτε κάτι τέτοιο;;;) ο Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Συννεφιά σήμερα στην Αττική, κάτι περίεργο, αν συγκρίνουμε με τις προηγούμενες ημέρες. Και αυτή είναι η μόνη έκπληξη που θα υπάρξει σε αυτό το κείμενο, γιατί η απάντηση στο AMORPHIS vs PARADISE LOST δεν είναι, προφανώς, για εμένα προσωπικά.
Τα παιδιά από την Φινλανδία κερδάνε (sic). Οι PARADISE LOST είναι πιο σημαντική μπάντα, καθώς όρισαν και έδειξαν το δρόμο για πολλές άλλες; Ναι. Οι PARADISE LOST ήταν (δεν ξέρω τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή) μεγαλύτερη μπάντα εμπορικά; Ναι. Οι PARADISE LOST έχουν δώσει ένα (τουλάχιστον) από τα διαχρονικότερα άλμπουμ των 90s και με σχεδόν καθολική αποδοχή (λέγε με “Draconian times”); Ναι. Βάλτε όσα επιχειρήματα θέλετε και σε πολλά, όπως στα παραπάνω, θα συμφωνήσω. Αλλά! Μιλάμε για τα παιδιά από την Φινλανδία. Και εκεί δεν υπάρχει σύγκριση για εμένα στο «σκοτεινό», «ατμοσφαιρικό» (ανάλογα την εποχή και την κατεύθυνση του εκάστοτε δίσκου) ήχο του metal.
Εννοείται και αγαπάω τους PARADISE LOST. Από τις μαύρες και άραχνες εποχές τους, αφού μαζί με τους δίσκους τους (όπως και με των AMORPHIS, SENTENCED, TIAMAT, MOONSPELL, ANATHEMA και λοιπών δυνάμεων της εποχής) αγάπησα αυτό το παρακλάδι του metal, που έδωσε αριστουργήματα στα 90s. Τους γουστάρω και στα 00s φυσικά, όχι το ίδιο, αλλά αυτό το “Symbol of life” πόσο δισκάρα παρεξηγημένη είναι; Και με τα πάνω και τα κάτω στη σχέση μας, γούσταρα πάρα πολύ και το τελευταίο τους άλμπουμ, το “Obsidian”. Αλλά απέναντι είναι οι AMORPHIS και η αρρώστια είναι αρρώστια. Δεν έχει καν νόημα να αρχίζω να γράφω κατεβατά γι’ αυτήν τη μπάντα, την πορεία (επίσης με τα πάνω και τα κάτω της) και τα λοιπά. Αυτό ο ιδιαίτερος και μοναδικός ήχος τους, που έπαιζαν κάτι το δικό τους, με το δικό τους τρόπο, η «μαγεία» και το «ταξίδι» που προσφέρουν, μου κάνει αυτό το κλικ, που πέραν από όποιες αντικειμενικές διαφωνίες (και ολόσωστες πολλές φορές) μπορεί να έχει κάποιος, υποκειμενικά, τους έχει στην κορυφή. Τόσο απλά και ειλικρινά. Οι χίλιες λίμνες να κερδάνε…
AMORPHIS η Έλενα Μιχαηλίδου
Είναι ορισμένες φορές που ο αρχισυντάκτης μας νομίζω ότι θέλει να μας βασανίσει. Άκου τώρα να επιλέξεις ανάμεσα σε PARADISE LOST & AMORPHIS! Ένας όμως από τους λόγους που αγαπώ αυτά τα διλήμματα είναι γιατί αναγκάζομαι να ξανακούσω όσο πιο αντικειμενικά γίνεται τι μας έχει προσφέρει διαχρονικά κάθε συγκρότημα και να αποφασίσω προς τα που θα ψηφίσω.
Οπότε στο συγκεκριμένο δίλημμα πάμε να δούμε λίγο την τεράστια και πλούσια δισκογραφία των PARADISE LOST που έχει να καυχιέται ότι δημιούργησε το Gothic Metal το ίδιο, έχει φέρει και έχει γαλουχήσει γενιές μεταλλάδων και έχει ενώσει οπαδούς διαφορετικών ειδών. Βέβαια έχει να δείξει και ένα “Host” που έχει διχάσει περίπου όσο και το “Load” ίσως και λίγο περισσότερο. Συνθέσεις πιασάρικες, βαριές, φωνητικά καθαρά, brutal και πάντα εμπορικοί. Ειδικά στη χώρα μας δεν υπάρχει φορά που να έχουν έρθει και να μην έχει γίνει το αδιαχώρητο σε συναυλία τους.
Από την άλλη έχουμε τους AMORPHIS που έχουν διαφορετικές «season» σαν σειρά του Netflix με διαφορετικούς τραγουδιστές και μια πορεία που έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου. Με folk στοιχεία και πιο underground ήχο δεν έχουν φτάσει ποτέ την εμπορικότητα των PARADISE LOST που ας το παραδεχτούμε τους ξέρουν ακόμη και οι μη μεταλλάδες. Η μουσική των Φινλανδών όμως τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά είναι μεγαλύτερη περιπέτεια. Σε πάει μέσα από folk μονοπάτια, σε ξεναγεί στα σκοτεινά δάση της χώρας τους και γενικά έχει κάτι πιο παραμυθένιο. Άσε που με τις περιόδους που έχουν περάσει είναι σχεδόν σαν να μιλάμε για διαφορετικές μπάντες σε κάθε εποχή.
Οπότε ναι, το παραδέχομαι θα επιλέξω AMORPHIS γιατί με κάθε κυκλοφορία μου έχουν παρουσιάσει κάτι διαφορετικό, γιατί εξελίσσονται και γιατί η μουσική τους είναι ταξίδι με τεράστιο ενδιαφέρον.
PARADISE LOST ο Γιώργος Κόης
Πολύ άδικη η σύγκριση. Και αυτό γιατί αγαπώ σχεδόν εξίσου και τους PARADISE LOST και τους AMORPHIS. Ξεκινώντας από τους τελευταίους, η παρέα των Tomi Koivusaari, Esa Holopainen και των υπολοίπων παιδιών, έχουν κυκλοφορήσει μια σειρά albums τα οποία μου έχουν προσφέρει πολλές ώρες ευφορίας στα αυτιά μου, με πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα τα “Tales from the thousand lakes”, “Tuonela” και “Am universum” (το τελευταίο είναι προσωπικό κόλλημα πολλών ετών).
Δυστυχώς όμως, σε κάτι τέτοιες συγκρίσεις, υπάρχουν τα τεράστια ΑΛΛΑ. Και στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για τους PARADISE LOST. Το μεγαλύτερο gothic metal συγκρότημα όλων των εποχών. Αυτούς τους παράξενους τύπους από το Halifax, που ειδικά για την περίοδο από το “Gothic” μέχρι και το “One second” κυκλοφόρησαν albums-βιώματα ζωής. Που τραγούδια όπως το “Eternal”, το “True belief”, το “The last time” θεωρούνται από τα πιο κλασικά της ευρύτερης metal μουσικής.
Για να μιλήσω λοιπόν με αμιγώς αθλητικούς όρους, αιώνια αγάπη η Leeds United, ΑΛΛΑ το ειδικό βάρος της Manchester United είναι ασήκωτο. Συμπαθέστατοι οι Denver Nuggets, ΑΛΛΑ όταν σκέφτεσαι ότι τη φανέλα των 76ers τη φόρεσαν, μεταξύ άλλων θρύλων, ο Doctor J και ο The Answer, ξεχνάς τα πάντα γύρω σου. Κρίμα για τους AMORPHIS, ΑΛΛΑ τα παράπονά τους στον Φράγκο.
Οριακή επικράτηση των AMORPHIS, με 7 ψήφους έναντι 6 των PARADISE LOST. Για να δούμε, τι ψηφίζετε εσείς σ’ αυτό το δίλημμα;
