Θεωρώ ότι ακόμα κι αν δεν έτυχε να διαβάζετε συχνά τα κείμενα μας, όλο και σε κάποιο κείμενο με την υπογραφή μου που θα αφορά τους ANNIHILATOR θα έχετε πέσει. Να κάτσω τώρα να προσθέσω τι και πως και γιατί σε όσα μπορεί από την άλλη να έχετε διαβάσει δεκάδες (πραγματικά, μαζί με τους RAGE και τους VOIVOD, έχω πάρει εργολαβία στο περιοδικό από τον αγαπητό μου αρχισυντάκτη Σάκη Φράγκο ο οποίος ανταμείβει την αγάπη μου για όλους τους με ειδικές αποστολές), το βρίσκω κάπως περιττό και κουραστικό για όλους τους αναγνώστες μας. Αυτή τη φορά, η αποστολή είναι δυσκολότερη και ειδικότερη όλων, καθώς πρέπει να βάλω –άκουσον άκουσον- σε σειρά προτίμησης τα τραγούδια του τιτάνιου ντεμπούτου τους, “Alice in hell”! Για τον δίσκο έχω εκφραστεί ποικιλοτρόπως, μέχρι και αφορμή υπήρξε για να κάνουμε ραδιοφωνικό αφιέρωμα την Δευτέρα που μας πέρασε σε ότι αφορά τα απόλυτα thrash ντεμπούτα, ενώ θα το συνεχίσουμε και την προσεχή εβδομάδα. Η άποψη πάρα πολλών (χιλιάδων για την ακρίβεια) ανθρώπων εκεί έξω, είναι ότι αποτελεί το τελευταίο ΤΕΡΑΣΤΙΟ thrash ντεμπούτο της ιστορίας κι ότι καμία άλλη αρχική δουλειά μπάντας δεν ήταν τόσο υπέροχη (μπορεί κάποιος να τους αδικήσει;), ενώ άλλοι το θεωρούν το κορυφαίο μεταλλικό ντεμπούτο γενικά!
Τώρα το αν και κατά πόσο αλήθεια ή ψέματα, ή υποκειμενικά/αντικειμενικά είναι τα παραπάνω, αυτό είναι θέμα προτίμησης και πόσο έντονα το βίωσε ο καθένας εκεί έξω. Ο υποφαινόμενος από τη μέρα που θυμάται τις αρχικές του αναζητήσεις στο μεταλλικό ήχο, έπεσε πάνω του –και λόγω ξαδέρφου- με τη μια, συνεπώς μπορεί να μην είναι ο πλέον αντικειμενικός αλλά παραμένει δίκαιος και τα λέει όλα όπως θεωρεί ότι ισχύουν κι όχι όπως θα ήθελε να ισχύουν. Το να πω λοιπόν ότι κάθε κομμάτι στο “Alice in hell” είναι ορισμός του λεγόμενου 11/10 και ότι σε όποιο δίσκο και να βρίσκονταν, θα τον ανέβαζαν επίπεδο, θεωρώ ότι δεν είναι υπερβολή αλλά αδιαμβισβήτητη πραγματικότητα. Άλλωστε, βασικός λόγος που οι ANNIHILATOR προκάλεσαν πάταγο ήταν το γεγονός ότι έπαιζαν όπως κανείς και μάλιστα θεωρήθηκαν πολλά παραπάνω από μια απλή thrash μπάντα, καθώς δεν περιοριζόντουσαν μόνο σε υψηλές ταχύτητες αλλά και σε γενικότερη ανώτερη παικτική αισθητική, προφανώς λόγω της κλάσης του αναμφισβήτητου ηγέτη τους Jeff Waters. Συνεπώς με τη θηλειά στο λαιμό και με τον κίνδυνο ειδικών και ακατάληπτων ευχολογίων να συνοδεύσουν την ανάγνωση του κειμένου, θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω γιατί θα βάλω στη συγκεκριμένη σειρά τα κομμάτια ενός εκ των πλέον αγαπημένων δίσκων της ζωής μου. Παρατίθενται αυτούσιες οι σημειώσεις του αρχηγού στα κομμάτια διότι πάντα αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος της επεξήγησης των στίχων.
THE “ALICE IN HELL” COUNTDOWN:
8) Schizos (Are never alone parts I & II) (4:32)
“There are so many people in my mind, all trying to speak at once. How can it be so quiet on the outside when there is such a confused noise in my head? My brain is racing, pounding. I want to be free and happy, but the voices are so angry, they contradict my wish to be content. Voices. Voices. Will I never be alone?”…
Ντροπή, αίσχος και όνειδος να μπει αυτό το ΚΟΡΥΦΑΙΟ instrumental στο τέλος, ένα κομμάτι το οποίο είμαι βέβαιος ότι όλοι θα ήθελαν να έχει στίχους, ενώ σίγουρα ΟΛΟΙ οι συνθέτες εκεί έξω θα ήθελαν να έχουν σκεφτεί έστω ένα μέρος του. Τώρα από τη σκέψη στην εκτέλεση έχουμε μια ειδοποιό διαφορά, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση για μελλοντικό κείμενο (αποκλείεται να μην υπάρξει, την ξέρω τη μοίρα μου). Μοναδικός λόγος που το βάζω στο τέλος είναι ότι λόγω της φύσης του, αποτελεί «ατελές» κομμάτι το οποίο με στίχους θα βρισκόταν σίγουρα στην πρώτη τριάδα του δίσκου. Το τι κάνει μέσα εδώ ο Jeff Waters αποτελεί σεμινάριο για όποιον θέλει να ασχοληθεί με την εξάχορδη θεά γενικότερα. Ελάχιστες φορές ένα ορχηστρικό κομμάτι έκλεψε τόσο την παράσταση, ενώ το σχόλιο που πολλάκις έχω δει «είχε θέση στα πρώτα 4 άλμπουμ METALLICA» πιστεύω τα λέει όλα!
7) Ligeia (4:47)
“Edgar Allan Poe’s strange tale of a gentleman whose true love succumbs to a fatal illness, is retold in the true fashion of the bizarre. A dreamy, drug induces state is no escape from the pain felt after losing his beautiful Ligeia. In time, he remarries. Soon after, however, wife number two falls ill and becomes comatose. Life now drained from her body, an odd cry is heard from her death bed. The eyes stare back… Ligeia is reborn.”…
Για όσους έχουν εμβαθύνει στα άδυτα της τεραστιότητας του Edgar Allan Poe, η ιστορία “Ligeia” που πρωτοεκδόθηκε το 1838, είναι από τις πλέον αγαπημένες των φανατικών του θαυμαστών (ο υποφαινόμενος ένας εξ αυτών, ενώ δεν είναι οπαδός του διαβάσματος και της λογοτεχνίας γενικότερα, ο Poe όμως πράγματι είναι ΑΛΛΟ επίπεδο). Η ιστορία ακολουθεί την περιγραφή ενός ανθρώπου που έχει χάσει την πανέμορφη όπως περιγράφεται γυναίκα του –τη Λιγεία δηλαδή- η οποία αρρωσταίνει και τελικά πεθαίνει. Η Λιγεία περιγραφόταν ως μια γυναίκα που τα μαλλιά της ήταν μαύρα σαν ένα κοράκι! Στη συνέχεια ο αφηγητής παντρεύεται τη Lady Rowena η οποία κι αυτή δυστυχώς ακολουθεί τη μοίρα της Λιγείας και με τη σειρά της πεθαίνει, αφού κατά το δεύτερο μήνα του γάμου τους ανεβάζει πυρετό. Λίγο καιρό μετά πεθαίνει. Καθώς μέσα στη θλίψη του ο αφηγητής μένει άγρυπνος πάνω από το σώμα της, παρατηρεί σιγά σιγά το χρώμα να επανέρχεται στο δέρμα της και τα μάτια της να αποκτούν ξανά χρώμα! Αποδεικνύεται τελικά ότι η Lady Rowena έχει επανέλθει στη ζωή και έχει μεταμορφωθεί στη Λιγεία!!! Στιχουργικά το κομμάτι είναι αρκετά περιγραφικό για την ατμόσφαιρα που περικλείει τα όλα συναισθήματα, ενώ το βασικό του riff είναι ανεπανάληπτο στη δισκογραφία τους και έδειχνε τις πτυχές του ταλέντου του Jeff Waters.
6) Wicked mystic (3:38)
“Hatred in its personified form surely is the devil itself. Those who are weak are easily controlled by this emotion so destructive and overpowering. The capacity to hate lies dormant in each one of us and when in full force, it changes who we are, as if by possession”…
Το πρώτο μικρό χρονικά κομμάτι του δίσκου, έρχεται μετά τη θύελλα του αθάνατου διδύμου στην αρχή και δείχνει ότι πέρα από ταχύτητα, οι ANNIHILATOR είχαν μια ιδιαίτερη βαρύτητα που ελάχιστοι απέκτησαν στην πορεία. Όπως πολύ σωστά και γλαφυρά περιγράφει ο ίδιος ο Waters, το κομμάτι μιλάει για το πώς μπορεί το μίσος σαν συναίσθημα να σε καταβάλει. Επικρατεί πολλάκις ακόμα και των πιο συνετών και ήρεμων ανθρώπων και μυαλών, ενώ σε σημεία το θύμα του μίσους, δεν αναγνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό. Ο τρόπος με τον οποίο το συναίσθημα αυτό φτάνει στο σημείο το θύμα ή οι οικείοι του να το χαρακτηρίσουν δαιμονισμό, δείχνει την κορύφωση του και ότι σε πολλές περιπτώσεις, μάλλον δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Οι αντιθέσεις της περιγραφής των παραπάνω ενισχύει το μήνυμα του κομματιού. Να προσέχετε όλοι σας την ψυχική σας υγεία όσο γίνεται. Δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο στη ζωή του καθενός μας. Όλα τα άλλα έρχονται μετά!
5) Word salad (5:49)
“White coats swarm about the patient. They’ve come to see inside his head. White coats say he’s incoherent and tell him that he’s sick. Straps and restraints don’t hold back the horrible visions, and the syrup in the syringe only causes them to melt into a vile blob. They don’t understand his monosyllabic utterances, yet the patient babbles on in his foreign tongue… Lobotomy”…
Το μεγάλο κομμάτι της δεύτερης πλευράς του δίσκου. Οι απίστευτες αρμονικές στιγμές στην καριέρα του Waters εν πολλοίς ορίζονται από αυτό το κομμάτι. Μπορούμε να πούμε ότι είναι από τα κομμάτια που πραγματικά μέσα τους έχει παίξει ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΤΟΥ, μιλάμε για θεόπνευστη έμπνευση, αλλαγές που σοκάρουν και βασικό λόγο που οι ANNIHILATOR προκάλεσαν θαυμασμό. Ο ασθενής τον οποίο περιγράφει το κομμάτι το έχει χάσει πλήρως, οι γιατροί γύρω του προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν λύση στο πρόβλημα του ενώ όσο προοδεύει το κομμάτι, τόσο προοδεύει και η έλλειψη λογικής μέσα του, οι άναρθρες κραυγές του δεν μπορούν να εισακουστούν και να περιγράψουν τον πόνο και την αγωνία που νιώθει, έτσι η μόνη λύση στο τέλος για να απαλλαγεί από όλο αυτό, είναι η λοβοτομή! Τρομερά δυσάρεστο το συναίσθημα των στίχων αλλά οι ANNIHILATOR ήταν μπροστά και σε αυτό περιγράφοντας ιστορίες καθημερινότητας που δεν ήταν καθόλου απίθανο να συμβαίνουν ανάμεσα μας!
4) Burns like a buzzsaw blade (3:34)
The realization of fantasy beyond what is pleasurable. Seizure of both mind and soul as lust and passion overcome their bodies in rhythmic waves of sexual delight. Gushing energies generate intense erotic sensations, fulfilling every imaginable yearning. The ultimate gratification of physical love.”…
Νομίζω ότι ελάχιστες φορές η ερωτική περίπτυξη έχει περιγραφεί τόσο αλληγορικά, σε σημείο που η φλόγα μεταξύ των δυο εραστών να καίει όπως η λεπίδα ενός αλυσοπρίονου! Κι όμως αγαπητοί αναγνώστες. Δεν ξέρω αν το αντικείμενο των στίχων ή το γεγονός ότι η αρχή του κομματιού φέρνει λίγο σε μια παραλίγο ανέμελη punk αισθητική συνεισέφεραν στο αποτέλεσμα, αλλά εδώ μιλάμε όπως μας δήλωσε κι ο ίδιος ο Jeff για το αγαπημένο κομμάτι του Randy Rampage στις ημέρες του με τους ANNIHILATOR. Είναι το μικρότερο κομμάτι του δίσκου και ο ίδιος ο σχιζοφρενής της καρδιάς μας στα φωνητικά, το αποδίδει λίγο πιο έντονα σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου του. Αυτή η απειλητική βραχνάδα της φωνής του το κάνει ακόμα πιο υπέροχο και το ότι το έχουμε ακούσει ζωντανά ενώ είναι ένα αρκετά δύσκολο κομμάτι παικτικά έχει γεμίσει πολλά από τα πιθανά κενά της ζωής μας. Έπος, θρίαμβος, καπνογόνα στη μέση του δρόμου για πάρτη του!
3) Human insecticide (4:51)
“Incarcerated in an age old asylum , his cell runs rampant with menacing little creatures who flaunt their freedom by roaming so freely. Powerless to the cruelty and extreme disconcern of his human restraints, he finds timeless contentment by playing officer, judge and executioner over his ‘cell mates’. The final sentence is always obliteration.”]
Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου και ίσως η πιο ΜΟΝΟ ΘΡΑΣ στιγμή του. Ένα κομμάτι που κι ο ίδιος ο Waters λατρεύει ακόμα δεόντως και το οποίο έχουμε δει επίσης να αποδίδεται ζωντανά και να γίνεται Ο χαμός από κάτω. Ο ψυχασθενής έγκλειστος στο τρελοκομείο δεν έχει καμία απολύτως διάθεση να μοιραστεί το χώρο με τους λοιπούς έγκλειστους και σε ότι κι αν υπάρχει γύρω του, λέξεις όπως αφανισμός, εκμηδένιση και κάθαρση προκρίνονται οποιασδήποτε σκέψης. Ο ίδιος τους βλέπει πραγματικά σαν έντομα ενοχλητικά που προφανώς θέλει να εξαλείψει, έτσι οδηγούμαστε σε μια κατάσταση που θεωρεί ότι λειτουργεί εκ μέρους όλης της ανθρωπότητας και θα γίνει από μόνος του η ανθρώπινη εντομοκτονία (ΜΑ ΤΙ ΤΙΤΛΟΣ ΚΟΜΜΑΤΙΟΥ ΘΕΕ ΜΟΥ). Αν η αρχή σε ένα δίσκο είναι το ήμισυ του παντός, το σωστό τέλος είναι στην κυριολεξία τα πάντα. Από τα καλύτερα closing tracks δίσκου όλων των εποχών, πραγματική αφορμή για μελλοντικό ραδιοφωνικό αφιέρωμα.
2) W.T.Y.D. (3:56)
“Death seen through the eyes of the dying and a summons from the great beyond to join the masses of lapsed lives. Mystery and, sometimes, fantasy. Theory and legend. The plight of dying or the fight to freedom? A supernatural transition to a world that is known only in dreams and in death. Welcome…”
Θα πεθάνεις! Θες δε θες! Δεν μπορείς να ξεφύγεις. Δεν μπορείς καν να σκεφτείς την σιγουριά του θανάτου σου. Δε θες καν να σκεφτείς με ποιον τρόπο θα συμβεί. Η ολότητα του τέλους της ζωής σου κυριεύει τα πάντα. Σε πιάνει τρόμος, η ζωή σου περνάει μπροστά από τα μάτια σου. Ο πανικός δε μπορεί να σε καταβάλλει γιατί δεν υπάρχει χρόνος να το σκεφτείς. Το τέλος ήρθε και είσαι προ των πυλών. Δεν τελειώνεις, γιατί δεν άρχισες ποτέ. Είσαι ήδη ανάμνηση και δε θα μείνει κανείς που θα θυμάται ότι υπήρξες, τόσο πολύ θα σβηστείς από την ύπαρξη. Σχεδόν μεταφυσικά. Εκεί που η θεωρία συναντά την πράξη, μεταβαίνεις στον κόσμο των ονείρων που η φαντασία είναι πραγματικότητα και τα όνειρα γίνονται εφιάλτης. Καλώς ήρθες στην άλλη πλευρά. Σε περιμέναμε!
Για το κομμάτι καθαυτό οι λέξεις είναι φτωχές να το περιγράψουν σε αντίθεση με το στιχουργικό του κομμάτι. Μιλάμε για αρχή λες και παίζουν τρεις κιθάρες μαζί με την διαφορά ότι τα έπαιζε όλα μόνος του ο Jeff. Ηγεμονικό riff, κατέβασμα τόσο απλό, πειθήνιο και σίγουρο, γίνεται ένα με όλο σου το είναι. Δε μπορώ να φανταστώ άνθρωπο που το άκουσε πρώτη φορά και δεν ήταν βέβαιος ότι πέρασε στην ιστορία. Στακάτο όσο ελάχιστα κομμάτια στην ύπαρξη, νομίζω ότι πιο πλήρως μεταλλικό μπορούσε κάποιος να ακούσει στα τέλη των 80s και με τους ANNIHILATOR να δείχνουν να εγγυώνται ότι θα κάνουν ότι μπορούν να βασιλεύσει το metal και στα 90s, όπερ και εγένετω και βάλανε κι αυτοί το δικό τους λιθαράκι σε αυτό!
1) Crystal Ann (1:41)/Αlison hell (5:01)
“Poetry without words, so delicately arousing, taking you away beyond mere notes where Crystal Ann’s ethereal beauty seems more like presence than mere song”…
“A young girl, terrified, there’s something out there. But is it real? It must be, because it’s watching her. Her pleas for comfort and reassurance are ignored, and soon, all she has left is her imagination… and that’s the most terrifying thing of all.”…
Από την πράγματι αιθέρια (και άνευ προσωπικής περιγραφής του Waters) εισαγωγή με το συγκινητικά υπέροχο “Crystal Ann”, ο ακροατής έβλεπε να έρχεται κάτι νέο και μεγάλο. Τι αρχή δίσκου θεέ μου. Τι πανέμορφο ακουστικό πέρασμα! Αρκούν 101 δευτερόλεπτα για να καταλάβεις ότι γεννήθηκε ένα τεράστιο συγκρότημα εδώ πέρα; Αρκούν και περισσεύουν είμαι βέβαιος ότι θα απαντήσετε όλοι. Τόσο απλό αλλά και τόσο μεγαλειώδες παράλληλα. Εύθραυστο αλλά προσδίδει ασφάλεια. Απλό αλλά δύσκολο να κατανοηθεί πως συνετέθη. Μικρό σε διάρκεια, μεγαλειώδες στα χρονικά!
Όσο για το εναρκτήριο πλήρες κομμάτι του δίσκου, πέρασαν 33 χρόνια από τη μαγική στιγμή της ακρόασης του και μπορώ να σας πω ότι κάθε φορά από τις χιλιάδες ακροάσεις του με τα χρόνια, νιώθω το ίδιο δέος, συγκίνηση και χαρά όπως τότε. Ακόμα ταξιδεύω στο χρόνο όποτε το ακούω, τότε που άκουσα αυτή την κορυφαία αρχή που μεταμορφώθηκε σε αυτό το δαιδαλώδες riff που ξανά όμοιο του δεν υπήρξε, αυτή την πρώτη επαφή με τη χροιά του Rampage στον πρώτο στίχο “Alice isn’t it frightening? Alice aren’t you scared?”, σχεδόν με ενοχλούσε που λάτρεψα αυτό το κομμάτι τόσο με βάση ότι καταλάβαινα ότι δεν πραγματεύεται κάτι ευχάριστο. Αλλά ελάτε στη θέση μου και πείτε μου ότι δεν νιώσατε κι εσείς το ίδιο εκείνη τη στιγμή. Καλά για το γεγονός της απίστευτης τρέλας που με έπιασε όταν είδα και το βίντεο κλιπ πρώτη φορά δε μπορώ να μιλήσω. Νομίζω ότι αυτό που έπαθε η άμοιρη Αlice υπό τον φόβο του… μπαμπούλα που την κατατρέχει σε σημείο να μην ξέρει τι και αν και πόσο αλήθεια είναι, δεν πιάνει μια μπροστά στη φρενίτιδα που έπαθα βλέποντας πρώτη φορά τις φάτσες τους εκτός από το βιβλιαράκι της κασέτας μου. Αυτό το ακομπλεξάριστο κόκκινο μπλουζάκι του Jeff, αυτό το σκληροκαριόλικο attitude βλέμμα του Rampage και το γυαλισμένο «τώρα θα σε καθαρίσω, μετά θα σε καθαρίσω, πάντως θα σε καθαρίσω, δε γλυτώνεις» μάτι του δεν τα ξεχνάς ποτέ. Στη δική μου τουλάχιστον ζωή, αποτελεί ένα από τα 10 κορυφαία κομμάτια που άκουσα στην ιστορία της μουσικής. Ξέρω ότι είναι μεγάλη δήλωση αλλά το βάζω υπεράνω πολλών πιθανών κλασικών κομματιών από πολύ μεγαλύτερες μπάντες εντός κι εκτός μεταλλικού ήχου, με δεκαετίες ιστορίας πίσω τους. Είναι τόσο ξεκάθαρα βιωματικό, τόσο ολοκληρωτικά υπέροχο, τόσο πλήρες, τόσο διαφορετικό όλων όσων είχαν ακουστεί ως τότε και ακούστηκαν μετέπειτα, που όσα worst to best κι αν κάνουμε, όσο κι αν σε μερικά μπορεί οι προτιμήσεις μας να διαφέρουν από την πλειοψηφία ή και την κοινή λογική, εδώ δε γίνεται να μπει κάποιο άλλο στην κορυφή. Και αυτή τη φορά δε γίνεται να μην το βάλω μαζί με την κορυφαία εισαγωγή του, συνήθως οι εισαγωγές ή αντίστοιχες στιγμές μπαίνουν στο τέλος ως μη πλήρη κομμάτια, αλλά έχουμε την εξαίρεση στον κανόνα αυτή τη φορά και δεν ξέρω αν υπάρξει άλλη.
Άγγελος Κατσούρας
