ANTHRAX – “Among the living” – Worst to best

Σαν σήμερα, πριν 35 ολόκληρα χρόνια, το άλμπουμ που άλλαξε ολοκληρωτικά επίπεδο τους λατρεμένους μας thrashers ANTHRAX κυκλοφόρησε με τίτλο “Among the living”. Δε νομίζω ότι μπορούμε να ξεκινήσουμε διαφορετικά τούτο το κείμενο παρά με την εξής φράση γραμμένη μέσα στο booklet:

“This album is dedicated to Cliff”

Για όποιον ενδεχομένως δεν το γνώριζε, στην Ευρωπαϊκή περιοδεία των METALLICA για το “Master of puppets”, support σχήμα ήταν οι ANTHRAX. Εκείνη την περιοδεία που κατέληξε να σημαδεύεται τραγικά από το θάνατο του Cliff Burton. Παρένθεση: άλλο ένα άλμπουμ αφιερώθηκε στη μνήμη του, το “The dark” των METAL CHURCH (έτερων πολύ καλών φίλων του αγαπημένου μου συγκροτήματος), και χρόνια μετά, το “The awakening” των Σουηδών death/thrash ηρώων MERCILESS. Κλείνει η παρένθεση.

Μετά το “Spreading the disease” και το ντεμπούτο των S.O.D. “Speak english or die”, οι ANTHRAX μπήκαν με άλλη διάθεση στο στούντιο, με τον Eddie Kramer πίσω από τη κονσόλα. O Kramer, ήθελε ένα πιο “γυαλισμένο” ήχο για το συγκρότημα, όμως εκείνοι επέμεναν να διατηρηθεί η ωμότητα που εν τέλει θα χαρακτήριζε τον ήχο του συγκροτήματος. Αποτελεί από τα σημαντικότερα βήματα στη καριέρα τους και άξια μνημονεύεται ως μια από τις καλύτερες και πλέον χαρακτηριστικές στιγμές τους. Προλογίστηκε από δύο singles: το ισοπεδωτικό “I am the law”, και φυσικά, το εμβληματικό “Indians”.

Αυτά, ήταν τα εύκολα όμως. Τα δύσκολα, είναι να τα “κατατάξουμε”. Πάμε και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.

The “Among the living” countdown:

9) “Imitation of life” 4:10
Σφαγή αμάχων, το φινάλε του δίσκου. Μιλάμε για ισοπεδωτικό άσμα, φτιαγμένο για συναυλιακές κλωτσοπατινάδες χωρίς τέλος. Στιχουργικά δε, δριμύ κατηγορώ κατά των πρώην “φίλων” που πιάνουν τη καλή, και όχι μόνο αλλάζουν όσα με πάθος πρέσβευαν, αλλά τραβάνε και εμάς μέσα σε αυτό. Είμαι σίγουρος ότι μπορείτε να σκεφτείτε τέτοια παραδείγματα, που ζουν μια απομίμηση ζωής όπως οι ίδιοι οι ANTHRAX την αποκαλούν. Ο μόνος λόγος που μένει εδώ, είναι επειδή είναι ανώτερο το υπόλοιπο άλμπουμ, τόσο απλά!

8) “A.D.I./Horror of it all” 7:49
Mid-tempo οδοστρωτήρας, με την εισαγωγή του, με τις riff-άρες του, με τα όλα του γενικότερα. Με τον Joey Belladona, και τα “woah oh ohh my grief turns to aaaangeeer”. Και πάνω από όλα, πιο φιλοσοφημένους στίχους για τα δεδομένα των ANTHRAX. Είναι σαφές πως έκαναν πολλή μελέτη οι ANTHRAX για να καταλήξουν στα στιχουργικά θέματα γι’ αυτό το δίσκο (θα δούμε και μετά τέτοια παραδείγματα). Εδώ, βλέπουμε το κόσμο μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που συνειδητοποιεί ότι ο κόσμος, ε δεν είναι και το πιο ρόδινο μέρος!

7) “One world” 5:56
Προσωπική προτίμηση από τα “deep cuts” του δίσκου, που δεν παίζονται και συχνά live. Ρεφρενάρα, για το πως δε θα έπρεπε να υπάρχουν διαμάχες μεταξύ των κρατών, και πως θα έπρεπε συχνότερα να παλεύουμε για την ειρήνη, παρά να επιδιώκουμε τον πόλεμο. Γιατί στο φινάλε, ένα κόσμο έχουμε, και αυτόν θα παραδώσουμε στα παιδιά μας. Μια σύνθεση οριακά κάτω από 6 λεπτά, που ξεδιπλώνει τόσο τη φωνάρα του Belladona όσο και τα απίστευτα ρυθμικά, των Spitz/Ian.

6) “I am the law” 5:57
Ένας από τους μεγαλύτερους έρωτες των ANTHRAX, ήταν τα comics. Έκαναν λοιπόν, το πάθος τους, θέμα κομματιού. Συγκεκριμένα, τον Judge Dredd της IPC Media, ο οποίος αποτέλεσε και εξώφυλλο στο single του κομματιού. Η σύνοψη των τριών εξουσιών του κράτους: δικαστής, ένορκος και εκτελεστής. Δεν υπηρετεί το νόμο. ΕΙΝΑΙ ο νόμος και ΕΙΝΑΙ οι ANTHRAX. Το πιάσατε; Χαίρομαι, γιατί όσοι δεν το πιάσατε, μαύρο φίδι που σας έφαγε! Είτε το ισοπεδωτικό εισαγωγικό riff, είτε ο τυφώνας που ξεκινάει στη μέση του κομματιού, είτε το ρεφρέν αυτό καθ’ αυτό, προειδοποιούν: RESPECT THE BADGE, HE EARNED IT WITH HIS BLOOD, FEAR THE GUN, YOUR SENTENCE MAY BE DEATH BECAUSE I AM THE LAW, AND YOU WON’T FUCK AROUND NO MORE!

5) “Indians” 5:40
Πλησιάζουμε στη κορυφή. Οι γλυκιές αρμονίες στην αρχή, το χτίσιμο μέχρι το μαρσάρισμα του τιτάνα Charlie Benante (ο κερατάς ακόμα παίζει ΕΤΣΙ, 35 χρόνια μετά – είπατε κάτι; Α όχι, ωραία πολύ χαίρομαι!), και μετά το χαρακτηριστικό mid-tempo riffing των Νεουορκέζων, στρώνουν το έδαφος ιδανικά για όσα θα ακούσουμε στιχουργικά. Η σφαγή και κακομεταχείριση των Ινδιάνων από τους αποικιοκράτες, ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Από εκείνα τα κομμάτια που δείξανε το κοινωνικά ευαίσθητο πρόσωπο του Αμερικάνικου και όχι μόνο thrash. Το δε “WAAAAAAARDAAAAAAAAAANCE” σημείο, εκτός του μνημειώδους riff που το συνοδεύει, έχει άρρηκτα συνδεθεί στο μυαλό μου, με την εικόνα του φίλου και συναδέλφου Άγγελου Κατσούρα στη συναυλία τους το 2019, να το γκαρίζει σαν γορίλλας σε περίοδο αναπαραγωγής!

4) “Caught in a mosh” 4:59
Το Bay Area, είχε το “Toxic waltz” των EXODUS. Η Νέα Υόρκη, έχει το “Caught in a mosh” των ANTHRAX. Το κομμάτι που συνδέθηκε άρρηκτα με τις “αθλοπαιδιές” ενός thrash κοινού και μιας thrash συναυλίας. Στη περίπτωση των ANTHRAX βεβαίως, δεν είναι “οδηγίες” για τον συγκεκριμένο “χορό”, μα μια ιστορία ενός ζεύγους ή δύο φίλων (δεν ξεκαθαρίζεται, αφήνεται πιθανότατα ανοιχτό το ενδεχόμενο και για τα δύο) που αδυνατούν πια να συνεννοηθούν. “it’s just you and me in our theatre of hate” όπως εύγλωττα λέει ο Belladona. Το δε mosh part (όπως ονομάζονται όλα τα ανάλογα σημεία στο δίσκο) ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΣ: THINK BEFOOORE YOU SPEAK, OR SUFFEEEEER, FOR YOUR WORDS! LEARN, TO GIVE RESPECT THAT OOOOTHERS, GIVE TO YOU!!

Μικρή σημείωση εδώ: οι ANTHRAX είχαν φοβερή σχέση με την κλασσική hardcore σκηνή της πόλης. Και έτσι, ήταν η πρώτη μπάντα που είχαν mosh pit στις συναυλίες τους. Πως έγινε αυτό; Μα φυσικά φέρνοντας στις συναυλίες τους hardcore-άδες φίλους από το θρυλικό club CBGB’s!

3) “A skeleton in the closet” 5:32
Άλλο ένα κομμάτι – σεμινάριο ανάπτυξης, από το εισαγωγικό riff – σφυροκόπημα, στο λυσσασμένο διπέταλο του Benante, στα μανιασμένα gang φωνητικά των Bello/Ian, χωρίς να σταματάει στιγμή, ούτε για το break μπάσου του Frank Bello! Θέμα μας ετούτη τη φορά; Οι κρυφές ιστορίες, τα μυστικά, οι ενοχές του ατόμου. Ή όπως λέει και αυτό το Αμερικάνικο ρητό που τιτλοφόρησε τούτο τον ύμνο “ο σκελετός στη ντουλάπα”. Αυτό που τόσο σε τρομάζει να αντιμετωπίσεις, αλλά υπάρχει εκεί, στοιχειώνοντας το μυαλό σου, και τη κάθε σου ανάσα. Καθηλωτικό, απλά. Οι στίχοι περιέχουν θα έλεγε κανείς, μια ειρωνική/σαρκαστική διάθεση, σαν ο ίδιος ο “σκελετός” που έχει το πάνω χέρι και σε βασανίζει: TELL ME A STORY – WILL YA, WILL YA? A REAL GOOD STORY – I WON’T LEAVE TILL YA SPILL YOUR GUTS, OLD MAN!

2) “Among the living” 5:16
Μια ανάσα από τη κορυφή. Το ομώνυμο κομμάτι. Το άνοιγμα που πάρα μα πάρα πολλοί θα ζήλευαν, και το χτίσιμο που ελάχιστοι εκτέλεσαν τόσο άρτια. Ισοπεδωτικό όσο ελάχιστα στο δίσκο και πλούσιο στα πάντα του. Riff-άρες επιθετικές, mid-tempo, gang φωνητικά, τα πάντα όλα μέσα, και κερασάκι στη τούρτα, θέμα στιχουργικό εμπνευσμένο από τον θρυλικό συγγραφέα Stephen King και το βιβλίο του “The stand” (σας είπα ότι διάβασαν πολύ!). Άρρηκτα συνδεδεμένο βεβαίως-βεβαίως, και με το εξώφυλλο, με τον χαρακτήρα στη μέση του πλήθους, να είναι ο Randall Flagg, παρμένος από το σύμπαν του βιβλίου αυτού. Μια φιγούρα που ηγείται μέσω φόβου και ελέγχου των πολιτών. I’M THE WALKING DUDE, I CAN SEE ALL OF THE WORLD, TWIST YOUR MINDS WITH FEAR, I’M THE ONE WITH THE POWER, AMONG THE LIVING, FOLLOW ME OR DIE!

1) “N.F.L. (Efilnikufesin)” 4:54
Η απόλυτη προτίμηση μου από το δίσκο. Η αρμονία στην αρχή, τα γκάζια μετά, η μεταμόρφωση του riff από το πρώτο μέρος του κομματιού στο δεύτερο με το solo, το solo αυτό καθ’ αυτό, η ρεφρενάρα μαζί με την καλύτερη ίσως γέφυρα για ρεφρέν που έχουν γράψει οι ANTHRAX, οι riff-άρες που συνοδεύουν με τσίτα ένταση κάθε δευτερόλεπτο αυτού του ύμνου και τέλος, στη κορυφή όλων, οι στίχοι που γράφτηκαν γι’ αυτό. Ένας άνθρωπος, που ξεκίνησε από το σχολείο σαν “κωμικός”, θέλοντας απλά να κάνει το κόσμο να γελάει. Έξυπνος, ταλαντούχος, μα δεν μπορούσε να επιτύχει. Μα και όταν το κατάφερνε, οι μόνοι φίλοι του, του έσκαβαν το λάκκο. Έτσι, κατέφυγε σε καταχρήσεις (“You lived a life of excess, goddamn shame it’s such a waste, just one too many cookies, from the batch no one should taste”) και να ζήσουμε να τον θυμόμαστε. Who knows what he’d have done?
WAAAASTING YOUR LIIIIFE, NOOOO FUUUUTURE’S BRIIIIIGHT
DAAAANCING OOOON YOUUUR GRAAAAVE
LIIIIVING LIIIIKE A SLAVE!

O δίσκος, αγαπήθηκε τα μάλα (#62 στο Billboard 200) από τους οπαδούς, οδηγώντας σε φοβερές περιοδείες (μια εξ αυτών, ξανά Ευρωπαϊκή, ξανά με METALLICA), με κορύφωση το live VHS που βιντεοσκοπήθηκε στο ιστορικό Hammersmith Odeon της Αγγλίας, που παρατίθεται αυτούσιο! Αποτελεί το πρώτο δίσκο της μπάντας που έγινε χρυσός κιόλας. Χώρια το ότι έχει παιχτεί κατά καιρούς, ένεκα επετείων στην ολότητα του ζωντανά!

Γιάννης Σαββίδης