Είχα μεγάλη περιέργεια για τη συγκεκριμένη συναυλία. Η τελευταία φορά που είχαμε δει τους APOCALYPTICA στα μέρη μας ήταν πριν δώδεκα χρόνια, σε εκείνη την καταπληκτική συναυλία στο Gagarin205, όπου το μισό set ήταν πάλι βασισμένο στους METALLICA και όλοι οι παρευρισκόμενοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια. Η επιλογή ενός τεράστιου χώρου όπως το Gazi Music Hall μου γέννησε πολλά ερωτηματικά ως προς το πώς θα μπορούσε να γεμίσει και αν τελικά έχουν μετατραπεί σε τόσο μεγάλο συγκρότημα, αλλά το βράδυ της Παρασκευής δόθηκαν όλες οι απαντήσεις.
Άνθρωποι από κάθε πιθανή και απίθανη «φυλή», είχαν σχεδόν γεμίσει τον χώρο της Ιεράς Οδού. Μεταλλάδες στην πλειοψηφία, αρκετοί hipsters (ζουν ακόμη ανάμεσά μας), δεσποινίδες με ψιλοτάκουνα και έντονο μακιγιάζ πριν τη βραδινή εξόρμηση στα μπουζούκια, μεσήλικες σοφιστικέ τύποι που λατρεύουν την κλασική μουσική, πιτσιρικάδες που έχουν σχέση εξάρτησης με το κινητό τους τηλέφωνο. Αυτή η συναυλία είχε να δώσει κάτι σε όλους και έτσι ήταν απόλυτα δικαιολογημένος ο συνωστισμός.
Χωρίς καμία καθυστέρηση ελέω απουσίας support group, βγήκαν στη σκηνή οι τέσσερεις Φιλανδοί, με τον πρόσφατα επιστρέψαντα Antero “Wayne Hussey” Manninen να τους συνοδεύει στο τέταρτο τσέλο. Ξεκίνημα με “Enter sandman” και η παλιά καλή συνήθεια να τραγουδά το κοινό τους στίχους από τα τραγούδια έκανε τη νοσταλγία να χτυπήσει κόκκινο. Ο ήχος ήταν άψογος όπου και να στεκόσουν (αυτό έλειπε), ο φωτισμός ήταν εξαιρετικός με τα τέσσερα σκοτεινά είδωλα να παίζουν κι αυτά στο background και όλο το πρώτο set ήταν όλο το ντεμπούτο τους track by track, πιστό στις πρώτες εκτελέσεις χωρίς τη συνοδεία κρουστών. Για όσους είχαν λιώσει εκείνο το “Plays Metallica by four cellos” το set αυτό ήταν λουκουμάκι, αλλά η πλειοψηφία του κόσμου είχε διαφορετική άποψη, αφού είτε ασχολούνταν με το κινητό τηλέφωνο είτε συζητούσε περί ανέμων και υδάτων.
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα ξαναβγαίνει στη σκηνή τετράδα και μετά την εισαγωγή του “Fade to black” μπαίνουν και τα κρουστά του Mikko Siren στο παιχνίδι και η συναυλία αρχίζει να αποκτά μεγαλύτερο παλμό. Η στατικότητα εξαφανίστηκε και έδωσε τη θέση της στο headbanging και στη σκηνική παρουσία, με την εξαίρεση του δικαιολογημένου τραυματία Paavo Lotjonen, ενώ το γενικό πρόσταγμα της συναυλία δόθηκε από τον Eicca Toppinen στον σαφώς πιο κινητικό και εκδηλωτικό Perttu Kivilaakso. Οι κορυφαίες στιγμές κατ’ εμέ αυτού του μέρους ήταν το διαχρονικότατο “For whom the bell tolls”, το αιώνια αδικημένο “Escape” και το θριαμβευτικό κλείσιμο του “Seek and destroy” με τα κάτι ψιλά από το “Zorba the Greek”.
Το encore με τα “Nothing else matters” και “One” ήρθε να βάλει το κερασάκι σε μια πολύ ωραία συναυλία, που διακρίθηκε για τους χαμηλούς τόνους της, την απουσία ιδρωτίλας, την ποιοτική διασκέδαση που προσέφερε στους ετερόκλητους παρευρισκόμενούς της. Την επόμενη φορά, όποτε κι αν είναι αυτή, πάλι θα δώσουμε το παρόν.
Γιώργος Κόης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
