Αρέσουν δεν αρέσουν, οι ARCH ENEMY είναι από τις πολύ μεγάλες μπάντες της εποχής μας. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια βασικά. Και τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτήν τη μουσική. Τα έχουμε ξαναπεί. Το εφήμερο στο χαρίζουν. Τη συνέχεια ποτέ. Και για να συνεχίζουν να είναι τόσο ψηλά τόσα πολλά χρόνια, ε ρε δγιάολε, κάτι κάνουν καλά.
Η μεγάλη αλήθεια, είναι ότι τα τελευταία αρκετά χρόνια, οι δίσκοι τους δεν ήταν αυτό που λέμε “δισκάρες”, είχαν τα πάνω και τα κάτω τους, αλλά φρόντιζαν να έχουν σε κάθε έναν από αυτούς minimum 2 κομματάρες, από αυτές που λέμε “χιτ” και τράβαγαν το δίσκο από το χεράκι. Το lineup δε, που έχουν από το “War eternal” (2014) και μετά, με την προσθήκη της Alissa στα φωνητικά στη θέση της manager πλέον του σχήματος, της Angela, αλλά και με τη δημιουργία ενός απόλυτου κιθαριστικού διδύμου με την έλευση του τεράστιου Jeff Loomis, τους αναζωογόνησε σε κάποια πράγματα και τους εδραίωσε και σαν live powerhouse. Γιατί τέτοιο είναι.
Πάνω από όλα όμως, οι ARCH ENEMY, είναι μία μπάντα που ξέρει τι κάνει και λειτουργεί πανέξυπνα και στο θέμα του marketing. Γιατί; Γιατί φρόντισε φυσικά και έβγαλε μπροστά τα κορυφαία (μακράν) κομμάτια του -12ου παρακαλώ- δίσκου τους, του “Deceivers”, με δουλεμένη σειρά κιόλας και δημιούργησε μεγάλο ντόρο γύρω από το άλμπουμ, προμηνύοντας στην ουσία μία δισκάρα, από αυτές που είχαμε χρόνια να ακούσουμε από τους Σουηδούς. Είναι έτσι όμως τελικά; Προσωπικά, όχι απόλυτα. Και αυτό γιατί αν εξαιρέσουμε τα ήδη υπάρχοντα βίντεο του δίσκου, “Handshake with hell”, “Deceiver, deceiver”, “In the eye of the storm”, “House of mirrors”, “Sunset over the empire” (με σειρά προσωπικής αδυναμίας) και “The watcher”, τα υπόλοιπα 4 τραγούδια του δίσκου (δεν πιάνουμε το “Mourning star” που είναι σαν ιντερλούδιο), δεν είναι για κανένα λόγο στο ίδιο επίπεδο, αλλά αρκετά υποδεέστερα. Βέβαια, σε ένα σύνολο 10 τραγουδιών, να έχεις 6 πάρα πολύ καλά σε μέσο όρο και τα υπόλοιπα να είναι καλά μεν (καλύτερο όλων το “Exiled from earth” που έχει κάτι σημειάρες, αλλά το χαλάει κάπως το ρεφρέν), αλλά σαφώς κατώτερα, με το κάθε ένα να έχει πάντως τα πολύ καλά στοιχεία του, όπως όμως και αυτά που λες “να ήταν λίγο καλύτερο εδώ ή εκεί”, μόνο κακό δεν το λες.
Δεν το λες δισκάρα επίσης στο σύνολο. Το λες όμως το καλύτερο άλμπουμ που έχουν γράψει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ακριβώς επειδή η ισορροπία της ποιότητας των τραγουδιών είναι σε πολύ καλύτερα επίπεδα από προηγούμενες κυκλοφορίες. Γιατί αυτή είναι η βασική του διαφοροποίηση με τους ARCH ENEMY των τελευταίων πολλών ετών και ειδικά αυτής της σύνθεσης, καθώς η νοοτροπία είναι η ίδια, η συνταγή δοκιμασμένη και άκρως πετυχημένη εμπορικά και με εξαίρεση κάποια καθαρά φωνητικά της Alissa και λίγο περισσότερο Loomis σε σημεία, δεν έχουμε κάτι νέο. Τι έχουμε όμως; Πάρα πολύ ωραία στην πλειοψηφία τραγούδια. Και αυτό φτάνει και περισσεύει. Έχουμε και την παραγωγάρα του Jacob Hansen που τα κάνει πιο τούμπανα και όλα ηχούν ακόμα ωραιότερα στα αυτιά μας.
Το “Deceivers” είναι ένας κλασικός δίσκος ARCH ENEMY των τελευταίων ετών, με τα στοιχεία τους όμως να είναι ακόμα καλύτερα τοποθετημένα, μοιρασμένα, με κάποιες ματιές στα 00s τους, αλλά κυρίως με περισσότερες πάρα πολύ καλές στιγμές από ότι τα προηγούμενα άλμπουμ και περισσότερη ισορροπία. Επομένως τι είναι; Ο καλύτερος δίσκος τους από την εποχή του “Rise of the tyrant”. Ε, θέλετε περισσότερα;
7,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
