Ωραίο πράγμα μετά από του τρελούς ρυθμούς της εβδομάδας και πριν μπει στο Σαββατοκύριακο να τη «σβήνεις» με ένα live, παρέα με φίλους, καλή διάθεση, να βλέπεις στο χώρο τόσους γνωστούς και όλα αυτά τα όμορφα των συναυλιών. Όταν έχεις και το πακέτο ARCH ENEMY με JINJER, ακόμα καλύτερα.
Οι ARCH ENEMY δείχνουν να ανεβαίνουν και πάλι, μετά από εκείνο το σερί των δυσανάλογων ποιοτικά (συγκριτικά με το παρελθόν τους) δίσκων που είχαν βγάλει. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τραβάνε μαζί τους και τη νέα γενιά, κάτι που φάνηκε όταν έβλεπες γύρω σου αρκετά νέα πρόσωπα ανάμεσα στους 1000 περίπου νοματαίους που ήρθαν για να θαυμάσουν τις δύο μπάντες.
Ακριβώς στις 21:00 (να τα λέμε όταν τηρείται το πρόγραμμα), πρώτη στη σκηνή και προσωπική μου περιέργεια για τις live εμφανίσεις τους (καλό το YouTube, αλλά είναι αλλιώς να βλέπεις τα πράγματα μπροστά σου και να τα ακούς κανονικά) ανέβηκαν οι Ουκρανοί JINJER. Προσπερνάω το στήσιμο των τυμπάνων του Dmitriy Kim (μα πόσο χαμηλά ρε άνθρωπε;;;) και περνώντας στο μουσικό κομμάτι, η μπάντα βγήκε μπετό! Ο ήχος έφτιαχνε όσο προχωρούσε το set, με τον ηχολήπτη τους να βολτάρει συνεχώς ανάμεσά μας διορθώνοντας επί τόπου πράγματα και μάλιστα ακόμη και στο τελευταίο κομμάτι (δεν ξέρουν οι ξένοι λέμε…) και έδινε το δικαίωμα στο σχήμα να ξεδιπλώσει το metalcore του με τον καλύτερο τρόπο, ειδικά σε κόσμο που μία μεγάλη μερίδα του δεν είχε έρθει σε επαφή μαζί τους.
Νομίζω στο τέλος της εμφάνισής τους, έπεισαν έναν πολύ μεγάλο μέρος του κοινού και σίγουρα άξιζαν το χειροκρότημα που εισέπραξαν, ενώ αυτοί που ήδη τους άκουγαν, έμειναν απόλυτα ικανοποιημένοι. Και λογικό, όταν έχεις έναν εξαιρετικό μπασίστα, τον Eugene Kostyuk, που και με τον ήχο, αλλά και με τα γεμίσματά του, όπως και με τη groove-α του, καθοδηγούσε τη μπάντα ρυθμικά, για να έρθει η Tatiana Shmaylyuk να προκαλέσει θαυμασμό, τόσο για τις φωνητικές της ικανότητες, όσο και για την παρουσία της σαν frontwoman. Έχει όλο το πακέτο το κορίτσι. Μόνο μείον και δεν το καταλαβαίνω, γιατί είναι μπάντα που έχει παίξει αρκετά πλέον, η τρομακτική στατικότητά τους πάνω στη σκηνή. Αγαλματάκια ακούνητα, με εξαίρεση την Tatiana. Ειδικά στο metalcore, κακό αυτό. Πάντως η Tatiana προσωπικά με κέρδισε στα καθαρά φωνητικά της παραπάνω και από τα «κάφρικα» και το κλείσιμο με το ιδιαίτερο “Badwater” ήταν ταιριαστό επιστέγασμα της εμφάνισης των JINJER. Ωραίο support.
Η σκηνή στημένη, η μουσική που έπαιζε σταματάει, τα ηχεία δυναμώνουν και το “Thunderstruck” των AC/DC παίζει δυνατά και ξεσηκώνει τον κόσμο, που τραγουδάει, χαμογελάει και κουνιέται. Συναυλία δηλαδή! Πρώτος στη σκηνή ο Erlandsson και δίνει το έναυσμα για μία από τις καλύτερες εμφανίσεις των Σουηδών στην Ελλάδα. «Πολύ καλησπέρα σας» με το “The world is yours” και τα πάντα παίρνουν το δρόμο τους.
Ο ήχος στην αρχή δε μας τα λέει τρελά καλά, κάτι που όμως στην πορεία ευτυχώς έφτιαξε και ήταν όπως έπρεπε για να απολαύσουμε την αρμάδα του Amott όπως πρέπει. Πολύ ωραίος φωτισμός επίσης, κάτι που δεν άλλαξε στο ελάχιστο καθ’όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, ενώ και η ενέργεια του συγκροτήματος-καλοκουρδισμένης μηχανής, στα επίπεδα που πρέπει, με πρώτη φυσικά την Alissa.
Πρώτη βουτιά στο παρελθόν με το “Ravenous”, για να περάσουμε στο “War eternal” με το “Stolen life”. Ο ήχος έχει έρθει στα σωστά επίπεδα και έτσι απολαμβάνουμε το ομότιτλο κομμάτι του “Wareternal” στο έπακρο. Ρίχνουμε λίγο ταχύτητες και πάμε κάποια χρόνια πίσω με το κλασικό “My apocalypse” που «κουνάει» το Piraeus, για να γυρίσουμε στο σήμερα και το τελευταίο άλμπουμ των Σουηδών, με το “Blood in the water”.
Ο Sharlee D’Angelo επιβλητικός πάνω στη σκηνή, έχοντας πάρει τα κιλά του για κάποιο λόγο, οργώνοντας πάντως με το μπάσο του. Ο Erlandsson δεν είναι τυχαίο που βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, ούτε ότι έχει περάσει από όλα αυτά τα συγκροτήματα, αλλά αυτό που δε μπορεί παρά να θαυμάσει, απολαύσει, προσκυνήσει κάποιος, είναι το δίδυμο που έχουν φτιάξει οι Amott και Loomis. Οργασμικό απλά!
“War eternal” και πάλι με το “You will know my name”, για να τσιτώσουμε τα γκάζια και να κοπανηθούμε και λίγο με ένα εκ των πολύ αγαπημένων μου κομματιών από το νέο δίσκο, το “Therace”. Το “The eagle flies alone” ρίχνει ταχύτητες, αλλά καθόλου την ένταση του κοινού, αφού δείχνει ότι έχει αγαπηθεί πολύ ιδιαίτερα από τη νεότερη γενιά οπαδών του σχήματος και γιατί όχι, αφού και τη Σουηδίλα του έχει και groove-άρει super! Πάλι “War eternal” με “As the pages burn” για να ξανανάψουν τα αίματα και να τραγουδήσει ο κόσμος μαζί με την Alissa στο ρεφρέν, για να πάμε πίσω στο χρόνο με το “Burning angel” και τη lead-άρα του.
Ο μοναδικός εκπρόσωπος του “Khaos legions” στο live ήτανε ίσως και το καλύτερο κομμάτι του, το “No gods, no masters”, με το Αλισάκι να δίνει το έναυσμα και τον κόσμο να ανταποκρίνεται στο έπακρο χοροπηδώντας στο ρυθμό του κομματιού. Φουλ συναυλιακό άσμα. Ξανά “Wages of sin” για τη συνέχεια, με ultra-groove-άτο, πορωτικό “Dead bury their dead”, για να κλείσουμε το πρώτο μέρος του setμε το “We will rise” και την Alissa να κουνάει κλασικά τη σημαία της μπάντας.
Η Alissa όσο περνάει ο καιρός γίνεται και ακόμη καλύτερη. Ολοκληρωμένη frontwoman, λέει μια χαρά και τα κομμάτια της Angela, διαρκώς σε κίνηση, μια χαρά επικοινωνιακή με τον κόσμο και φυσικά όντας και τόσο όμορφη, μαγνητίζει τα βλέμματα. Τέλειος συνδυασμός και η μία από τις δύο μεταγραφές επιπέδου Champions League που έκανε ο Amott και ευτυχώς αναγέννησε τη μπάντα του. Η άλλη φυσικά είναι ο Loomis. Δεν υπάρχουν λόγια απλά!!! Πέραν του ότι τον βλέπεις στη σκηνή και λες ότι ο χρόνος δεν τον έχει ακουμπήσει, αφού σου δημιουργεί απόλυτα deja-vuμε την τελευταία εμφάνιση των NEVERMORE στη χώρα μας, ο άνθρωπος είναι τιτάνας της κιθάρας. Ούτε νότα ο αθεόφοβος, super παρουσία και πραγματικά μοναδικό δίδυμο με τον Amott, με τα δίσολα να νομίζεις ότι βγαίνουν κατευθείαν από το CD. Μαθήματα κιθάρας επί σκηνής από δύο εξαιρετικούς κιθαρίστες.
Μετά από ελάχιστη παύση, οι Σουηδοί βγαίνουν για το encore, το οποίο και ξεκινάει με το “Avalanche” από το “War eternal” και πάλι, για να περάσουμε στο “Snowbound” και να απολαύσουμε εννοείται πεντακάθαρα κιθαριστικά παιξίματα, πριν μπούμε στη χιτάρα της μπάντας, το “Nemesis”, που δεν αφήνει προφανώς κανέναν ασυγκίνητο και ακούνητο στο χώρο. Κερασάκι στην τούρτα όμως, ήταν το “Fields of desolation”, από το “Black earth” και στα κλασικά «πηγαδάκια» μας οι ατάκες «α ρε πούστη Amott όταν θες» πήγαιναν και ερχόντουσαν!
Οι ARCH ENEMY ήτανε επιβλητικοί στη φετινή τους εμφάνιση. Αυτή είναι η καλύτερη λέξη που μπορώ να βρω και να περιγράψω το live. Δυστυχώς δεν ήμουνα στην προηγούμενη εμφάνισή τους για να συγκρίνω, όμως φαίνεται ότι Loomis και Alissa είναι ακόμα πιο δεμένοι και άνετοι με τη μπάντα, ενώ τα πάντα λειτουργούν παντελώς καλοκουρδισμένα στη μηχανή του Amottκαι της παρέας του. Ήχος καλός, φώτα super, απόδοση πάρα πολύ καλή, setlist μια χαρά, κόσμος, όλα όπως πρέπει για ένα πολύ ωραίο βράδυ.
Μία παρατήρηση για το setlist μόνο (κλασικά!)… περισσότερα κομμάτια παίξανε από το “War eternal” (5), παρά από το τελευταίο τους (4), παρόλο που είναι για την προώθησή του, δείχνοντας πόσο σημαντικό άλμπουμ είναι για αυτούς το προηγούμενο, καθώς τους αναγέννησε (ναι, τη χρησιμοποίησα πολλές φορές τη λέξη, αλλά ισχύει απόλυτα). Και στα συν ότι το αμέσως επόμενο άλμπουμ σε αριθμό τραγουδιών ήταν το “Wages of sin”.
Είναι ωραίο να βλέπεις μπάντες να φέρνουν νέο κόσμο στο heavy metal. Και οι ARCH ENEMY είναι μία από αυτές. Αλλάξανε σε σχέση με κάποτε; Τρελά! Είναι αντίστοιχοι ποιοτικά; Για τους πιο «παλιούς» όχι μεν, αλλά τι έχει να λέει όταν ανανεώνεται ο κόσμος που ακούει τη μουσική που αγαπάμε. Και μπάντες όπως αυτοί, οι AMON AMARTH, οι ICED EARTH (που είναι και επίκαιροι φυσικά), το κάνουν αυτό στο έπακρο. Και δεν είναι τυχαία τα άλλα δύο ονόματα, καθώς μουσικά έχουν παρόμοιες πορείες σε θέματα αλλαγής, ποιότητας κλπ για τους μεγαλύτερους από εμάς ηλικιακά. Μια χαρά κάνουν τη δουλειά τους. Περισσότερα ίσως σύντομα σε ένα σχετικό αρθράκι. Με το καλό να μας ξανάρθουν τα παιδιά!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
