John Arch. Προικισμένος από την Φύση με μια φωνή που όσες δυνατότητες έχει, άλλο τόσο ιδιαίτερη είναι. Φωνή που την λατρεύεις, ή την μισείς. Δεν μπορώ να θυμηθώ να έχω συναντήσει κάπου μια πιο μετριοπαθή στάση απέναντί του. Ο τραγουδιστής – ερμηνευτής του έπους “The spectre within”. Η φωνή που στιγμάτισε το αριστούργημα “Awaken the Guardian”, έναν από τους κλασσικότερους power metal δίσκους όλων των εποχών, τον σημαντικότερο στην ιστορία των FATES WARNING από πλευράς ιστορικής αξίας και «ειδικού βάρους», και για πολλούς τον καλύτερό τους και στα “must have” του US power. Ο ιδιόρρυθμος τραγουδιστής που κατέθεσε μερικές από τις πλέον συγκλονιστικές ερμηνείες όχι μόνο στο power metal, αλλά γενικά στον metal χώρο. Ο υπογράφων ιδιαιτέρων, αλληγορικών, υπέροχων στίχων. Jim Matheos. Ένας από τους καλύτερους συνθέτες/στιχουργούς του σκληρού ήχου, ανεξαρτήτου ιδιώματος. Ένας από τους «στύλους» του US power, ένας από τους «γεννήτορες» του progressive metal. Ο δημιουργός αριστουργηματικών δίσκων, ο μέγας ψυχαναλυτής – ψυχολόγος – εξομολόγος του εσωτερικού μας κόσμου. Ένα πηγαίο ταλέντο που, εκτός από τους FATES WARNING, μας έχει δώσει και κάποια προσωπικά διαμαντάκια, όπως για παράδειγμα εκείνο το υπέροχο “First impressions” (1993) και το “Away with words” (1999).
Το πόσο σημαντική είναι κάθε φορά που αυτοί οι δύο τιτάνες του progressive metal συνεργάζονται, είναι τόσο μα τόσο ξεκάθαρο. Πίσω στα 80’s κανείς δεν είχε παίξει όπως έπαιξαν οι FATES WARNING το ‘85-‘86, και κανείς δεν μπόρεσε να παίξει έτσι στη συνέχεια. Προσπάθησαν κάποιοι, όπως για παράδειγμα οι θεοί STEEL PROPHET, αλλά δεν τα κατάφεραν στον απόλυτο βαθμό. Δεν ήταν μόνο οι maiden-ικές μελωδίες που έμοιαζαν δοσμένες σε εξωγήινες κλίμακες. Ήταν κυρίως οι φωνητικές ακροβασίες του Arch, που καταργούσαν το όποιο μάθημα σολφέζ. Πολλά χρόνια μετά, το “A twist of fate” (2003) σηματοδότησε την επιστροφή του μεγάλου αυτού τραγουδιστή στα μουσικά δρώμενα και την εκ νέου συνεργασία του με τον Matheos. Ένα εξαιρετικό άλμπουμ, το οποίο απογοήτευσε όσους περίμεναν ένα “Awaken the guardian” Νο. 2. Βλέπετε, πολλοί δεν ξέρουν, ή δεν θέλουν να καταλάβουν πως κάθε δίσκος, αντικατοπτρίζει την εποχή του. Όσοι όμως περίμεναν έναν σύγχρονο progressive δίσκο, αποζημιώθηκαν με το παραπάνω. Και στο “Sympathetic resonance” που ακολούθησε (2011), αναγνώρισαν ένα ακόμη αριστούργημα, που μνημονεύεται και θα μνημονεύεται με διθυράμβους στα χρόνια που θα έρθουν.
Λες και βαδίζουν βάσει συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος, (2003-2011-2019), «ο Γιάννης και ο Μήτσος» συναντώνται ξανά για τον δεύτερό τους δίσκο υπό την επωνυμία ARCH/MATHEOS. Δεν έχει σημασία βέβαια αυτό, καθώς είτε ως JOHN ARCH (“A twist of fate”), είτε ως ARCH/MATHEOS (“Sympathetic resonance”), το line up είναι το ίδιο, η φιλοσοφία εξίσου, ο σκοπός ιερός: η δημιουργία υψηλών προδιαγραφών προοδευτικής μουσικής. Progressive metal όμως με την πραγματική έννοια του όρου. Όσοι έχετε «πέσει» πάνω στην άποψή μου περί progressive, την ξέρετε ήδη. Θεωρώ πως ο όρος έχει πια τόσο ξεχειλώσει, που έχει χάσει την ουσία του. Όχι κύριοι, δεν είναι progressive όποιος παίζει απλά τεχνικά. Φτάνει πια με την εκμετάλλευση τεχνικοτάτων σχημάτων, που βαπτίζονται progressive κακώς και αδίκως. Η προοδευτική μουσική βρίσκεται παντού και μπορεί να υπάρχει και εκεί που δεν θα περίμενε κανείς να την συναντήσει, ακόμη και στις πιο απλές δομές. Και το πατριωτάκι μας ο Μαθιός, το γνωρίζει καλά αυτό.
Joey Vera, Bobby Jarzombek, Joe Dibiase, Mark Zonder, Steve Di Giorgio, Sean Malone Matt Lynch, Baard Kolstad και Thomas Lang. Δυστυχώς, ο Frank Aresti την φορά αυτή δεν συμμετέχει. Μικρό όμως, ως και ασήμαντο, το κακό. Τα ονόματα από μόνα τους, καταλαβαίνουμε πως χρειάζονται απλά καλές ιδέες για να αποδώσουν εκπληκτικά. Εδώ όμως όλα πάνε ένα, ή σωστότερα, πολλά βήματα μπροστά, και οι ιδέες είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλά καλές. To άλμπουμ ξεχειλίζει από ποιότητα, ενθουσιασμό νεανικής μπάντας (αιώνιοι νεανίες όλα τα μέλη βέβαια) και το κυριότερο, αποτελείται από ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τραγούδια. Τραγούδια που έχουν όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των δημιουργών τους και που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή από το πρώτο δευτερόλεπτο. Εννέα συνθέσεις, σχεδόν 70 λεπτά διάρκεια. Με κάποιες στιγμές που όχι μόνο θα ακουστούν πολύ, αλλά ίσως μείνουν και κλασσικές ακόμη! Προσωπικά, ξεχώρισα το “Solitary man” (οι DREAM THEATER θέλησαν να γράψουν κομμάτι για το “No Exit”, απέτυχαν παταγωδώς, αλλά το αποτέλεσμα «σκοτώνει»), το “Wrath of the universe” με το rhythm section των Di Giorgio και Jarzombek να «ξεσαλώνει», το “Straight and narrow” με το κορυφαίο refrain, τον σκοτεινό λυρισμό του “Pitch black prism” και το 13λεπτο “Kindred Spirits”, ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έγραψε ο Matheos τα τελευταία χρόνια… όχι βέβαια πως τα υπόλοιπα υστερούν. Για το τέλος άφησα το “Tethered”. Μια μελωδικότατη σύνθεση, μια υπέροχη μπαλάντα, η οποία μαγεύει με την ατμόσφαιρά της – προϊόν κυρίως των υπέροχων ηλεκτρακουστικών κιθαρών του Matheos – και με τον Arch να τραγουδά σαφώς πιο…προσγειωμένα σε σχέση με αυτό που έχουμε μάθει τόσα χρόνια από αυτόν.
Τελικά, θα ρωτήσει κάποιος, είναι τόσο καλό το άλμπουμ; Ναι, είναι. Ξεκαθαρίζω όμως πως αφορά πρώτον όσους λατρεύουν την φωνή του Arch και δεύτερον όσους λατρεύουν το ΣΥΝΟΛΟ της δισκογραφίας των FATES WARNING. Δεν αφορά όσους περιμένουν να ακούσουν αποκλειστικά ένα ακόμη “Awaken the Guardian” (σας καταλαβαίνω εσάς τους τελευταίους, είμαι ένας από σας, αλλά δυστυχώς αυτό δεν γίνεται πια), και φυσικά δεν αφορά όσους θεωρούν ντεμπούτο των FATES WARNING το “No Exit” (υπάρχουν και αυτοί, δυστυχώς, και δεν καταλαβαίνω πως σκέπτονται). Το “Winter Ethereal” είναι ο τέλειος συγκερασμός της οπτικής υπό την οποία βλέπει το metal o Jim Matheos σήμερα και του πως το έβλεπε πάντα ο John Arch. Θα μπορούσε δηλαδή να είναι, ΜΟΥΣΙΚΑ, το νέο άλμπουμ των FATES WARNING, αν τραγουδούσε ο Ray Alder. Ακριβώς εδώ όμως, έρχεται και αλλάζει τις ισορροπίες ο Arch. Με τις ακραίες του φωνητικές γραμμές και με τους “one of a kind” στίχους του. Αν είναι καλύτερο το “Winter Ethereal” από το “Sympathetic resonance”; Εξαρτάται. Αν θέλετε το progressive σας «σπαστικό» και «γραμμωμένο», προτιμήστε το πρώτο. Αν το θέλετε πιο «στρωτό» και ατμοσφαιρικό, αυτό εδώ. Για μένα, υστερεί ελαφρώς τούτο δω.
Σιχαίνομαι τους βαθμούς σε έναν δίσκο. Ήμουν και είμαι πάντα της άποψης πως ο βαθμός θα πρέπει να μπαίνει από τον αναγνώστη – ακροατή. Να διαβάζει (αν θέλει) το κείμενο, να ακούει (πολλές φορές) το άλμπουμ, και να κρίνει μόνος του. Ένας ακόμη λόγος που σιχαίνομαι τις βαθμολογήσεις δίσκων, είναι πως πρέπει να βάλω βαθμό κατά την διάρκεια μίας (1) συγκεκριμένης περιόδου – στιγμής. Να κρίνω τον δίσκο που ακούω, εκείνη την στιγμή. Αλλά τι να κάνουμε, αφού έτσι συνηθίζεται, ας «χορέψουμε». Αναλογιζόμενος λοιπόν την ιστορία των προσωπικοτήτων που μοιράζονται τα credits, ακούγοντας το άψογο παίξιμο κάθε μουσικού ξεχωριστά, τα μεγάλα κέφια του Matheos και τον ΑΓΕΡΑΣΤΟ John Arch (θαύμα της φύσης ή προϊόν μαγείας;) και προσπαθώντας να χαλιναγωγήσω την υπέρμετρη αγάπη μου για το «FATES WARNING σύμπαν»…
8 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
Αγοράστε το άλμπουμ από το Music Megastore
