Η ιστορία τούτων εδώ των Φινλανδών ξεκινάει μερικά χρόνια πίσω, όπου ως CEMETERY FOG τους μάθαμε μέσα από τις μικρές τους κυκλοφορίες (1 demo & 1 EP το 2014) από την Iron Bonehead, δύο ηχογραφήσεις αρκετά συμπαθητικού doom/death στα early 90’s Βρετανικά πρότυπα. Ακολούθησε η προσθήκη ενός ακόμη μέλους στην κιθάρα και η αλλαγή ονόματος σε ASPHODELUS, με το πρώτο τους ΕΡ να έρχεται από την ίδια δισκογραφική δύο χρόνια αργότερα. Αλλαγή που δεν θα είχε και νόημα αν δεν συνοδευόταν από αλλαγή και στον ήχο του γκρουπ. Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα και την πρώτη του full-length κυκλοφορία, με τίτλο “Stygian Dreams”.
Μετά από ένα intro που θυμίζει παλιούς SEPTIC FLESH, μας χτυπάει ένα κύμα βγαλμένο από το πρώτο μισό των 90’s, τότε που το ατμοσφαιρικό metal έβγαινε μέσα από το death metal κουκούλι του και παρέδιδε για μερικά χρόνια αδιαπραγμάτευτα αριστουργήματα. Πρώιμοι KATATONIA, TIAMAT, ΑΝΑΤΗΕΜΑ, αλλά και με σαφείς επιρροές από την Ελληνική σκηνή και μπάντες όπως οι προαναφερθέντες SEPTIC FLESH, οι NIGHTFALL και οι HORRIFIED, οι Φινλανδοί παίζουν μ’έναν ήχο γνώριμο, χωρίς ιδιαίτερες προθέσεις ακόμα για καινοτομίες. Μελαγχολικές μελωδίες, θρηνητικά growls, πλήκτρα και ακουστικές κιθάρες συνθέτουν κατά βάση το τοπίο, που θεματολογικά παίρνει αρκετά από την Ελληνική μυθολογία (όπως μαρτυρά γενικότερα και η ονοματοδοσία τους). Σημαντικό είναι και το γεγονός ότι παίζουν αρκετά με τους ρυθμούς και παρά τις χαμηλές ταχύτητες που προστάζει το είδος τους, δεν διστάζουν να παίξουν και σε πιο mid tempo grooves, προσδίδοντας στο άλμπουμ πόντους, χωρίς να το αφήνουν να πέσει στη μονοτονία.
Το “Stygian Dreams” συνοδεύεται από όλες τις αλλαγές που θα περιμέναμε σε μια μετάβαση από demo/EP σε full-length, ήτοι καλύτερο ήχο, πιο μεστές συνθέσεις, με μεγαλύτερη προσοχή σε τομείς όπως η ενορχήστρωση και τα φωνητικά και μια ωριμότητα που όσο κλισέ και αν ακούγεται είναι εμφανής και στο παίξιμο και εν τέλει όλα αυτά οδηγούν όχι μόνο στο καλύτερο αποτέλεσμα αλλά και στο πιο προσωπικό τους μέχρι στιγμής.
Χωρίς να έχει την συνθετική ευφυΐα ενός “Clouds” λόγου χάρη, αλλά ούτε και την μνημονευτική αξία του, είναι σε πολύ καλό δρόμο όντας αρκετά λειτουργικό, ποντάροντας κυρίως στην ατμόσφαιρα και τη νοσταλγία του όλου θέματος. Και εκτός αυτού είναι αρκετά ευπρόσδεκτο από τη στιγμή που μιλάμε για έναν ήχο όχι και τόσο δημοφιλή πλέον, πόσο μάλλον όταν αποδίδεται χωρίς τον μοντέρνο παράγοντα, με καθαρά αναλογικό ήχο και “παλιακή”, στα πλαίσια του ρομαντισμού, 90’s αισθητική. Εικάζω ότι ειδικά οι λίγο μεγαλύτεροι ηλικιακά που μεγάλωσαν με τέτοια “Δρογγιτο-Σαμοϊλικά” ακούσματα μπορεί εδώ να βρουν μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς.
7/10
Νίκος Χασούρας
