a
Πριν μερικούς μήνες επικοινώνησε μαζί μου ο Σάκης Φράγκος και μου ανέλυσε το όραμά του για ένα ανανεωμένο, ακόμα πιο «ανοιχτό» Rock Hard από τη νέα σεζόν. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχα κάποια ιδιαίτερη επαφή μαζί του, αν και φυσικά τον ήξερα από τα κείμενά του από την 90s εποχή, είχα σε εκτίμηση τις μουσικές του γνώσεις και η σχέση μας περιοριζόταν σε ένα τυπικό «γεια» σε καμία συναυλία και αργότερα σε κανένα like στο Facebook. Nothing more, nothing less.
Μου πρότεινε λοιπόν να γράφω μια στήλη με υλικό που κάποια θα μπορούσαν άνετα να μπουν στο πλαίσιο του Rock Hard, αλλά κυρίως κάποια τα οποία δεν θα χωρούσαν σε αυτό το πλαίσιο (το οποίο είναι ήδη διευρυμένο, βλέπε και “Beyond The Pale”, στήλη του Γιώργου Κόη) και θα πρότεινα σε εβδομαδιαία βάση μέσω των δικών μου αναζητήσεων και ανακάλυψεων .
Για λόγους που δεν χρειάζεται να αναλύσω, δεν ήταν μια εύκολη απόφαση. Και αν τελικά δεν ήταν το Beer Alley, αυτή η εξαιρετική, ποιοτική pub στη Νέα Φιλαδέλφεια να στηρίξει αυτό το εγχείρημα και με όλη την ειλικρίνεια που με διακρίνει, δεν θα έμπαινα στην διαδικασία να κάνω κάτι παρόμοιο, 22 χρόνια μετά.
1 φορά την εβδομάδα λοιπόν, Autonomous Zone (τον τίτλο τον έκλεψα από τους KILLING JOKE) με 3 κυκλοφορίες που θα προτείνω + Spotify playlist με ότι με εκστασιάζει μουσικά στο συγκεκριμένο timing, το οποίο φυσικά θα ανανεώνεται και αυτό weekly. Δεν θα είναι ελιτίστικo πάντως. Θα έχει και mainstream κυκλοφορίες που γουστάρω, θα έχει και την άγνωστη μπάντα που αξίζει να ακούσεις.
Ευχαριστώ τον Σάκη, ευχαριστώ το Beer Alley και ξεκινάμε. Cheers!
THE MARS VOLTA – “The Mars Volta” (Cloud Hill)
Ακόμα θυμάμαι την εποχή που κυκλοφόρησε το “Relationship of command” των AT THE DRIVE IN, τον Σεπτέμβριο του 2000. Παραμιλάγαμε (όσοι γουστάραμε τέλος πάντων) από αυτό το τόσο φρέσκο blend Post Hardcore meets FUGAZI meets Alt.Rock και φυσικά, στο “One armed scissor”, είχα βρει ένα ιδανικό track για τα dj sets μου εκείνης της εποχής. Η συνέχεια γνωστή: Διαφωνίες σε μουσικό και προσωπικό επίπεδο έφεραν την διάλυση των AT THE DRIVE IN και έτσι γεννήθηκαν 2 νέες μπάντες από πρώην μέλη των ATDI, οι MARS VOLTA και οι -υποτιμημένοι σε σύγκριση με τους MARS VOLTA- SPARTA. Αξίζει να ασχοληθείς με τους SPARTA έστω και αργά.
Οι MARS VOLTA με Omar Rodríguez-López και Cedric Bixler-Zavala έγραψαν νέα ιστορία με αυτό το δαιδαλώδες, περιπετειώδες, λαβυρινθώδες Progressive Rock/Metal, Experimental ύφος τους και πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να διαλέξεις ποιο album υπερέχει κάποιου άλλου, γιατί και τα 6 ήταν σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο. Όλα αυτά βέβαια μέχρι την στιγμή που κυκλοφορεί το “Noctourniquet” album τους (μάλλον το αγαπημένο μου MARS VOLTA album) και χωρίς πολλές εξηγήσεις οι MARS VOLTA διαλύονται…
To 2017 σκάει εντελώς απρόσμενα AT THE DRIVE IN reunion κυκλοφορώντας μάλιστα το (απλά συμπαθητικό και τίποτα παραπάνω) “in*ter a*li*a” album. Μέχρι που ένα χρόνο αργότερα και σε εντελώς AT THE DRIVE IN στυλ, η μπάντα μπαίνει ξανά στον πάγο… Σε εκείνο το χρονικό σημείο ο Omar σκέφτεται να βάλει μπροστά μια ιδέα που είχε από παλιότερα και ποτέ δεν είχε κάνει πραγματικότητα: Ένα pop album με τους MARS VOLTA. Όταν βέβαια αναφέρει την λέξη Pop δεν εννοεί κάτι που να θυμίζει Britney Spears ή Dua Lipa, αλλά Pop για τα δεδομένα των MARS VOLTA. Μειώνοντας δηλαδή όλο το experimental κομμάτι που ήταν trademark του ήχου τους και δίνοντας έμφαση στην απλότητα και στην αμεσότητα.
Προσεγγίζει τον Cedric, του περιγράφει το όραμά του για το reunion των MARS VOLTA και έτσι δημιουργείται το “Mars Volta” που μόλις κυκλοφόρησε.
Και μόνο βέβαια που το ονόμασαν “Mars Volta”, είναι σαν να σου λένε πως εδώ γίνεται μια καινούρια αρχή, είναι ένα άλλο, διαφορετικό κεφάλαιο. Για να απολαύσεις το “Mars Volta” πρέπει απαραίτητα να το προσεγγίσεις με ανοιχτό μυαλό (και σίγουρα να το ακούσεις πολλές φορές από την αρχή μέχρι το τέλος και όχι αποσπασματικά).
Η ανυπομονησία δηλαδή, ενός καινούριου MARS VOLTA album, μετά από τόσα χρόνια, μπορεί να σε παρασύρει σε προσδοκίες και στερεότυπα («μα γιατί δεν ακούω το νέο “Frances The Mute”;») και να απογοητευτείς (αρχικά). Από την άλλη, βέβαια, ακόμα και στην πρώτη experimental, πολύπλοκη εποχή τους, ξεχώριζες ξεκάθαρα μία αντίστοιχη φλέβα που πάσχιζε να φανεί (“With twilight as my guide”, “The widow”, “Empty vessels make the loudest sound” και θα μπορούσα να αναφέρω και μερικά ακόμα tracks ως καλά παραδείγματα). Απλά στο νέο album αφαιρούν σχεδόν ολοκληρωτικά τον όλο Progressive χαρακτήρα τους, αλλά οι ρυθμοί της Καραϊβικής και τα latin στοιχεία συνυπάρχουν αρμονικά με τα ηλεκτρονικά και το αναπόφευκτο σκοτάδι, όπου και αυτό progressive είναι, απλά με άλλο τρόπο… Επίσης, δύσκολα θα αμφισβητήσει κανείς του πόσο δεξιοτεχνικά είναι παιγμένο και εκτελεσμένο όλο αυτό.
Σε στιγμές, βέβαια, σκέφτηκα πως ίσως θα ήταν πιο δίκαιο να κυκλοφορήσει αυτός ο δίσκος με άλλο όνομα, αφού ακούγεται σαν ένα διαφορετικό project κατά μια έννοια. Θέλει όμως αρ**δια να κυκλοφορήσεις έναν τόσο γενναίο δίσκο, όταν όλοι (όταν λέω όλοι εννοώ προφανώς οι fans) περίμεναν ένα MARS VOLTA album by the book. Και τελικά πόσο MARS VOLTA είναι αυτό που επέλεξαν να κάνουν, κόντρα σε όλα .
7 / 10
THE CULT – “Under the midnight sun” (Black Hill Records)
Δύσκολα θα βρεις οπαδό των CULT (όσοι έχουν απομείνει anyway, γιατί να τους μάθει νέος κόσμος λίγο δύσκολο) να σου αναφέρει ένα album που να άρεσε πραγματικά και να πέρασε την μετριότητα μετά το 1991. To “Ceremony” δηλαδή ήταν το τελευταίο καλό album (θυμίζω, αυτό μας κάνει 32 χρόνια πριν). Σίγουρα οι CULT είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας που οι δυναμικές μεταξύ Ian Astbury και Billy Duffy είναι αρκετά εύθραυστες εδώ και δεκαετίες, με αποτέλεσμα να περνάνε και διαστήματα παύσεων δοκιμάζοντας την τύχη τους σε projects αμφίβολης ποιότητας και μικρής διάρκειας (HOLY BARBARIANS, COLOURSOUND, CIRCUS DIABLO, CARDBOARD VAMPYRES).
Από την άλλη, λίγοι μπορούν να περηφανευτούν για ένα επικό σερί albums σαν και αυτό της 80s era τους (“Dreamtime” – “Love” – “Electric” – “Sonic temple”).
Φτάνοντας στο “Under the midnight sun”, είναι πραγματικά το 1ο CULT album που απόλαυσα πραγματικά μετά από δεκαετίες. Organic ήχος, μακριά από pretentious πειραματισμούς (που δεν τους ταίριαζαν έτσι κι αλλιώς) κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Τουλάχιστον 4 από τα 8 tracks του “Under the midnight sun” θα μπορούσαν να βρίσκονταν άνετα στο “Love”, στο “Dreamtime” ή στο “Sonic temple” (το ομώνυμο δηλαδή, το “Mirror”, το “Give me mercy” και το “Impermanence”) με τα υπόλοιπα φυσικά να μην υστερούν σε ποιότητα.
Σαν να είσαι στην Φινλανδία δηλαδή τέλη Ιουνίου και να μην πιστεύεις πως έχει ήλιο στις 3 το βράδυ.
8 / 10
BILLY TALENT – “Crisis of faith” (Dudebox / Universal)
To “Crisis of faith” δεν είναι τωρινή κυκλοφορία, το άλμπουμ έχει βγει από τον Ιανουάριο του 2022, αλλά δεν είδα όλους αυτούς τους μήνες να έχει γραφτεί κάπου κάτι για αυτόν τον δίσκο και είναι κρίμα. Δεν μου κάνει εντύπωση βέβαια, γιατί ελάχιστοι ασχολήθηκαν με αυτούς τους Καναδούς (είναι από τον Καναδά, είναι καλό) όλα αυτά τα χρόνια και να σκεφτείς πως κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ το 2003. Τι κι αν το ντεμπούτο τους έγινε 4 φορές πλατινένιο; Τι και αν έχουν κυκλοφορήσει συνολικά 6 albums πουλώντας τρελά παίζοντας σχεδόν παντού; Στην Ελλάδα αγνοήθηκαν και όσοι τελικά τους άκουσαν φευγαλέα, τους χαρακτήρισαν ακόμα και ΕΜΟ (Duh…). Η φωνάρα του Benjamin Kowalewicz είναι τόσο χαρακτηριστική και παθιασμένη όταν φτύνει τις λέξεις και οι μελωδικές γραμμές τόσο εθιστικές που σου εντυπώνονται από το πρώτο άκουσμα. Οι κιθάρες του Ian D’ Sa κοφτές και groovy και το rhythm section στην εντέλεια…
Δεν είναι εύκολο να τους κατατάξεις και αυτό είναι από τα πιο θελκτικά στοιχεία φυσικά. Λίγο Alternative Rock, λίγο progressive , λίγο εμπορικοί όταν γουστάρουν και όλα αυτά μαζί κάνουν ένα blend που θα εκτιμηθεί από λίγους (στην Ελλάδα πάντα).
Το φετινό “Crisis of faith” album τους δεν είναι το καλύτερό τους (θα έλεγα να ξεκινήσετε από τις πρώτες 3 κυκλοφορίες τους), αλλά είναι στα γνωστά υψηλά BILLY TALENT επίπεδα και πραγματικά αξίζει να ασχοληθούν περισσότεροι μαζί τους. Άσε που live σκοτώνουν.
7 / 10
Albums:
“Billy Talent”
“II”
“III”
“Dead silence”
“Afraid of heights”
“Crisis of faith “
Line Up:
Benjamin Kowalewicz (φωνητικά)
Ian D’ Sa (κιθάρες, πλήκτρα, φωνητικά)
Jonathan Gallant (μπάσο)
Jordan Hastings (ντραμς)
Γιώργος Φακίνος
