a
Autonomous Zone Vol 14 στο οποίο γράφω τη γνώμη μου για τα νέα albums των PERIPHERY και HYPNO5E που παρά το γεγονός και τα 2 groups τα λες Progressive με την ευρύτερη έννοια, οι διάφορες τους είναι μεγάλες και για να κάνω και κάτι διαφορετικό αυτή την φορά, μεταφέρω τις εντυπώσεις μου από τις 2 συναυλίες των αμερικανών STARBENDERS που έπαιξαν πριν μερικές μέρες στο Gagarin (ως guests των PALAYE ROYALE). Ταυτόχρονα, αναλύω γιατί χρειαζόμαστε περισσότερες μπάντες σαν τους STARBENDERS στην τωρινή αποστειρωμένη εποχή… Όλα αυτά, όπως πάντα, με τη χορηγία του Beer Alley (Σμύρνης 10, Νέα Φιλαδέλφεια).
PERIPHERY – “Periphery V: Djent Is Not A Genre” (3 Dot Recordings)
Προβοκατόρικος ο τίτλος όπως καταλαβαίνεις και αν κρίνω από το πως συζητιέται (σε κριτικές ή στα social media) καταλαβαίνεις πόσο πέτυχαν τον σκοπό τους τελικά.
Άλλωστε για μένα οι PERIPHERY πάντα ήταν μέρος της ευρύτερης Progressive Metal σκηνής (που προσκυνούσε τους MESHUGGAH και το παραδέχονται και οι ίδιοι anyway) ενώ δεν φοβόντουσαν να είναι μουσικά περιπετειώδεις (αυτό είναι νόημα). Έτσι κι εδώ, στο 7ο τους album και μάλιστα θα έλεγα πως το πάνε και ένα βήμα παραπέρα (βλέπε jazz στο “Wildfire”), έτσι ώστε να μην ξέρεις τι σε περιμένει στο επόμενο δευτερόλεπτο.
Σίγουρα εκεί που ως αποτέλεσμα λειτουργεί καλύτερα το “Periphery V” είναι στις μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις (στο ξεκίνημα και στο τέλος του δίσκου δηλαδή, σε 6 συνολικά συνθέσεις), γιατί στη μέση του album έχεις την αίσθηση πως κάποια κομμάτια απλά μπήκαν για να μπουν (χωρίς να σημαίνει πως δεν ακούγονται μια χαρά σε ροή, απλά κακομαθαίνεις με τέτοιο ξεκίνημα- βλέπε “Wildfire”, “Atropos” και “Wax Wings”). Ξαναστρώνει το πράγμα και σου καίει το μυαλό στα 3 τελευταία tracks και ειδικά στο 12λεπτο “Dracul Gras”.
Με άλλα λόγια , αν δινόταν λίγο παραπάνω προσοχή στην μέση του album θα μιλούσαμε μάλλον για την καλύτερη τους κυκλοφορία ever και που σίγουρα θα το δούμε ψηλά στις λίστες της χρονιάς.
Προς το παρόν όμως πάω να ακούσω ξανά το “Fauna” των HAKEN (ίσως το καλύτερο Progressive Metal album των τελευταίων 5 χρόνων-ίσως και παραπάνω)
7 / 10
HYPNO5E – “Sheol” (Pelagic Records)
Πολύ ιδιαίτερη (και αθόρυβη μέσα στα χρόνια) περίπτωση αυτοί οι Γάλλοι. Παίζουν ένα Cinematic Metal (θα έλεγε κανείς), ενώ ταυτόχρονα διακρίνεις ξεκάθαρα την επιρροή των CYNIC και των GOJIRA μέσα στα χρόνια, αλλά και μεγάλο κομμάτι της Post Rock σκηνής (EXPLOSIONS IN THE SKY και MONO για παράδειγμα).
Το “Sheol” είναι το 8ο τους album , αλλά προσωπική μου αδυναμία και αγαπημένο παραμένει το “Alba- Les Ombres Errantes” του 2018 (φτιαγμένο για soundtrack ταινίας), ένα πραγματικά πανέμορφο album, που κάνει και τον πιο άνιωθο να νιώσει.
Γυρνώντας όμως στο “Sheol” (που σε concept συνεχίζει από εκεί που το άφησαν στο προηγούμενο album “A Distant Dar Source”), βρίσκουμε για άλλη μια φορά τους HYPNO5E σε συναισθηματικό ντελίριο: Έγχορδα, ακουστικές κιθάρες, φωνές που στάζουν λαχτάρα και αναμνήσεις στιγμών που θα άξιζε να κρατήσουν παραπάνω, ηλεκτρικές κιθάρες εκεί που πρέπει, χωρίς να υπάρχει ούτε μία νότα χαμένη…
Στο τέλος πάντως, είναι οι μη Metal στιγμές του δίσκου που κάνουν την διαφορά τελικά. Το ζήτημα είναι να το πάρουν είδηση και οι υπόλοιποι.
8 / 10
STARBENDERS live report (12 & 13/3, Gagarin205)
Ήταν αρχές Ιανουαρίου όταν το Gagarin ανακοίνωσε ότι οι PALAYE ROYALE θα έπαιζαν στην Αθήνα στις 13 Μαρτίου. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία , ακριβώς επειδή οι Palaye δεν είναι και τόσο η φάση μου (παραδέχομαι όμως πως αυτό που κάνουν το κάνουν καλά και πειστικά και έχουν appeal στην youth culture -χίλιες φορές δηλαδή να ακούν PALAYE ROYALE παρά trap- λέμε τώρα).
Η συγκεκριμένη ημερομηνία όμως απέκτησε άλλη διάσταση για μένα, όταν περίπου ένα μήνα μετά προστέθηκαν και οι STARBENDERS ως special guests (οι οποίοι ήταν έτσι κι αλλιώς μέρος της όλης περιοδείας που πήγαινε σε 32 ευρωπαϊκές πόλεις συνολικά).
Θα σε πάω μερικά χρόνια πίσω όμως πρώτα: Oι STARBENDERS από την Atlanta δημιουργήθηκαν το 2013 κυκλοφορώντας δειλά-δειλά singles, μέχρι να υπογράψουν στην Institution Records του (ελληνικής καταγωγής) Nico Constantine, ο οποίος πέρα από το label και πολλά σημαντικά projects στα οποία ήταν involved από τα 90s, έχει να επιδείξει επίσης και το ότι υπήρξε ο music director/κιθαρίστας της Lady Gaga στο ξεκίνημά της και από τότε έχει τους STARBENDERS under his wings.
Περίπου στο 2016, ο αλγόριθμος τoυ Discover Weekly του Spotify άρχισε να μου σκάει σκόρπια singles και tracks των STARBENDERS και αν και ήταν ξεκάθαρο πως όλα ήταν σε ένα εμβρυικό, αρχικό, άγουρο στάδιο, αν είχες την διορατικότητα , καταλάβαινες πως εδώ είχαμε να κάνουμε με μία περίπτωση που θα άξιζε να γίνει huge. Δεν ήταν μόνο η ανιδιοτελής αγάπη για τα 70s, το Glam, τις RUNAWAYS, την Pat Benatar, τις HEART, τα anthemic catchy refrains, η pop φλέβα που πάσχιζε να βγει, αλλά και η εικόνα τους ταυτόχρονα, με την επιβλητική frontwoman Kimi Shelter (πόσο τέλειο λογοπαίγνιο) να δεσπόζει και να ξεχωρίζει.
Το 2020 κυκλοφορούν τον 1ο proper τους δίσκο “Love Potions”, τον οποίο είχα και στην λίστα μου με τα πιο αγαπημένα και πολυπαιγμένα albums εκείνης της χρονιάς. Πλέον, αυτό που μερικά χρόνια φάνταζε σαν κάτι που ψαχνόταν, είχε βρει πια την μορφή και την “φωνή” του. Δεν υπήρχαν fillers στα 14 κομμάτια του album. Ήταν ένα love letter όχι μόνο στις επιρροές/references που ανέφερα πιο πάνω αλλά πλέον ακόμα και στα bigger than life 80s, στα 90s, στους CONCRETE BLONDE και σε κομμάτι της Alternative Rock σκηνής. Τα ρεφρέν τους δεν έλεγαν να βγουν από το κεφάλι μου κι έλεγες τελικά, πως σχεδόν όλα τα tracks θα μπορούσαν να γίνουν άνετα ραδιοφωνικά hits ή να παίζονται στα bars, αν ο κόσμος είχε ιδέα για τους STARBENDERS.
Με τις αλλαγές που έγιναν και στο line up τα προηγούμενα χρόνια πρόσθεσε επίσης πως πλέον το image της μπάντας ήταν συμπαγές, με αγνό rock star attitude που δεν συναντάμε δυστυχώς πλέον (περισσότερα γι’ αυτό , σε λίγο).
Μετά την κυκλοφορία του “Love Potions” (και μέχρι σήμερα) οι STARBENDERS κυκλοφόρησαν άλλα 5 νεα singles ( “No One Listened”, “Seven White Horses”, “If You Need It”, “Blood Moon”, “The Game”) , ενώ το 2021 η Kimi Shelter μαζί με την πραγματικά φοβερή drummer Emily Moon εμφανίστηκαν στην υπεργαμάτη σειρά “Paradise City” του Amazon Prime (που στο ελληνικό Prime δεν παίχτηκε ποτέ, δεν θα ήταν αρκετά politically correct μάλλον) διασκευάζοντας μάλιστα το “I Don’t Believe In Love” των QUEENSRYCHE.
Όλα αυτά μας φέρνουν στις 2 νύχτες του Μαρτίου, στο Gagarin. To 13 Μαρτίου είχε γίνει ήδη sold out και οι διοργανωτές πρόσθεσαν 2η ημερομηνία για την Κυριακή 12/3: Μόνο για ένα τέτοιο live θα απαρνιόμουν το AEK-Ολυμπιακός που ήταν την ίδια ώρα (αποδείχθηκε σοφή κίνηση τελικά) και σε ένα Gagarin με περίπου 400 άλλους ανθρώπους είδα STARBENDERS για πρώτη φορά. Όλα όσα υποψιαζόμουν αποδείχθηκαν στην σκηνή: Μπάντα με Rock star quality και εικόνα που δεν συναντάς πια, αλάνθαστη, σφιχτοδεμένη όσο δεν πάει stage performance που δεν ήξερες που να πρωτοκοιτάξεις, αλλά το κυριότερο -ήταν ξεκάθαρο πια – πως και σε live περιβάλλον μιλάμε για υλικό φτιαγμένο για arenas, με anthemic ρεφρέν που αξίζει να τραγουδιούνται από χιλιάδες στόματα ταυτόχρονα.
Αφιέρωσαν την διασκευή του “Precious” των DEPECHE MODE στα θύματα της πρόσφατης τραγωδίας στα Τέμπη, θαύμασα την άψογη ελληνική προφορά της Kimi (που δεν περιοριζόταν σε μερικές λέξεις) και απέδειξαν πόσο παθιασμένοι είναι στο όραμά τους όταν η Kimi προλογίζοντας είπε “Μας είπαν να μην κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, γιατί το Rock And Roll είναι νεκρό. Το μόνο που τους λέμε είναι “Όχι ρε μαλάκα, Rock And Roll is not dead”. Με αυτό τον ιδανικό τρόπο έκλεισε το live τους και αν η φωνή της Kimi ήταν λίγο χαμηλά στην τελική μίξη και η κιθάρα λίγο πιο πάνω χάνοντας ελάχιστη από την μαγεία, υπήρχε και η επόμενη νύχτα για να γίνουν όλα τέλεια.
Ξανά λοιπόν στο Gagarin την Δευτέρα 13/3, με την ουρά έξω από το venue να φτάνει μέχρι την γωνία του τετραγώνου (θυμίζω ήταν η sold out μέρα με την πλειοψηφία του κόσμου να έχει έρθει φυσικά για τους PALAYE ROYALE) και αφού είδα τους Έλληνες OCEANDVST (οι οποίοι θέλουν αρκετή δουλειά ακόμα, αν και on stage είναι πολύ άνετοι, που μόνο θετικό είναι αυτό φυσικά) είχε (ξανα)έρθει η ώρα των STARBENDERS. Πλέον σε ένα (ανθρώπινο και όχι σαν αυτά τα απάνθρωπα που θυμόμασταν κάποτε) sold out Gagarin, οι STARBENDERS έλαβαν από τα πρώτα λεπτά το feedback που τους άξιζε και με σύμμαχο τον ήχο που δεν έλειπε τίποτα πια , ξεδιπλώθηκε όλο το μεγαλείο σε ιδανικές συνθήκες… Δεν είχε σημασία πως τα πιτσιρίκια που είχαν έρθει να δουν PALAYE ROYALE δεν ήξεραν νότα ή στίχο από STARBENDERS , απλά παραδόθηκαν στην καταλυτική παρουσία και εμφάνιση της Kimi και της υπόλοιπης μπάντας. Έκλεινα τα μάτια και ορκιζόμουν πως έπαιζαν σε στάδιο, γιατί αυτό τους αξίζει τελικά… Με 2 παραπάνω tracks στο setlist σε σύγκριση με την Κυριακή αποθεώθηκαν δίκαια από όλους και όσοι δεν τους ήξεραν, ε, όχι απλά τους έμαθαν, αλλά έγιναν και fans.
Κρατώντας άλλη μία μπύρα από το μπαρ, χαμένος στις σκέψεις μου από αυτό που είχα βιώσει για 2η συνεχόμενη νύχτα, κατέληξα στο πόσο χρειαζόμαστε μπάντες σαν τους STARBENDERS, στην τωρινή εποχή… Στην αποστειρωμένη, ανέραστη, unsexy, βαρετή, clean κοινωνία που ζούμε τα τελευταία χρόνια και με την ελεύθερη έκφραση ευνουχισμένη (βασικοί υπαίτιοι σε όλο αυτό φυσικά είναι ο νέο-συντηρητισμός , το political correctness που τα έχει διαλύσει όλα σε όλες τις τέχνες , το υποκριτικό “Woke” movement (η λίστα είναι μεγάλη, αλλά βαριέμαι να τσακώνομαι μετά) οτιδήποτε είναι -ή θεωρείται- Rock And Roll παραγκωνίζεται με συνοπτικές διαδικασίες , επειδή για την πλειοψηφία των κοινωνικών hypes και trends (και συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων) πιστεύουν πως ανήκει σε άλλες εποχές , που τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Όσο για την εικόνα μίας μπάντας γενικότερα , έχω βαρεθεί να βλέπω τα καλά παιδιά της διπλανής πόρτας πιστεύοντας οι ίδιοι πως αυτό τους φέρνει πιο κοντά στους οπαδούς τους , ταυτίζοντας τους εαυτούς τους με τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη πιο εύκολα λέγοντας “ω , τελικά είναι σαν και εμάς”.
Και όχι αγαπημένε μου καλλιτέχνη δεν με ενδιαφέρει να σε βλέπω σε story να βγάζεις βόλτα τον σκύλο η να κάνεις barbeque στην αυλή σου την Κυριακή. Για αυτό λοιπόν μπάντες σαν τους STARBENDERS (και παρόμοιες μπάντες) -που δίνουν σημασία στην εικόνα τους- αντιμετωπίζεται από την μίζερη πλειοψηφία ως “υπερβολική”. Υπερβολική γι’ αυτούς, normal για εμάς.
Γι’ αυτούς και για πολλούς ακόμα λόγους χρειαζόμαστε μπάντες σαν τους STARBENDERS (και μερικές ακόμα που είναι στο ίδιο μήκος κύματος) να κάνουν την διαφορά μήπως και τελικά αλλάξουν τα πράγματα κάποια στιγμή. Αλλά αυτό – μαντεύω- πως θα γίνει μόνο όταν καλλιτέχνες από όλες τις τέχνες (και όχι μόνο από την μουσική) αποφασίσουν να γίνουν πιο τολμηροί σε όλα τα επίπεδα, χωρίς να είναι έρμαια του κάθε ιντερνετικού troll.
Κλείνω με κάτι που είχαν πει οι STARBENDERS σε μια παλιότερη συνέντευξή τους που δείχνει και την αίσθηση του χιούμορ τους (among other things): “Μπορεί να βάζουμε όλοι μας πολύ glitter, αλλά είμαστε αυτοί που θες να έχεις δίπλα σου στον δρόμο αν γίνει καμιά στραβή”.
Γιώργος Φακίνος
