a
Κάθομαι στο αγαπημένο μου spot στην Beer Alley, στη Νέα Φιλαδέλφεια (στην μπάρα δηλαδή ή σε ένα συγκεκριμένο τραπέζι μέσα ) και μόλις έχω στείλει με mail το Vol 3 της στήλης που διαβάζεις.
Αποθεώνω το νέο άλμπουμ των KING BUFFALO, ξεδιπλώνω την άποψη μου για το neo progressive με αφορμή το νέο δίσκο των MARATON και χαλαρώνω στο τέλος ακούγοντας τη νέα κυκλοφορία της A.A. Williams…
KING BUFFALO – “Regenerator” (Stickman Records)
Το trio από τη Νέα Υόρκη είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις των τελευταίων ετών. Βουτηγμένοι σε ένα νεο-ψυχεδελικό trip (δεν είναι τυχαίο πως μου θυμίζουν έντονα το μεγαλύτερο μέρος του καταλόγου της Αγγλικής δισκογραφικής εταιρίας Delerium, που από το 1991 και μέχρι το 2003 ευθύνεται για μπάντες όπως οι PORCUPINE TREE, οι αγαπημένοι μου DEAD FLOWERS, OMNIA OPERA, SONS OF SELINA και πολλοί ακόμα), αλλά ταυτόχρονα μπλεντάρουν CLUTCH, QUEENS OF THE STONE AGE, ακόμα και JANE’S ADDICTION.
To “Regenerator” είναι η 5η τους full length κυκλοφορία που κλείνει στην πραγματικότητα την τριλογία των pandemic albums τους.
Η παραγωγή, ηχοληψία και η μίξη έχει γίνει από την ίδια την μπάντα (φαίνεται, γιατί είναι εντελώς λάσπη και το μπάσο πασχίζεις να το ακούσεις) και αν εξαιρέσεις αυτόν τον παράγοντα, ο δίσκος σε παρασύρει στο ταξίδι από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο…
Χωρίς αμφιβολία , στις καλύτερες κυκλοφορίες του 2022 που θα επιστρέφεις συχνά και στα χρόνια που θα έρθουν.
8 / 10
MARATON – “Unseen Color” (Indie Recordings)
Για κάποιο λόγο, το 2019, είχα κολλήσει με το single “Almost Human” των Νορβηγών MARATON. Από τις σπάνιες , εμμονικές μου on repeat ακροάσεις εκείνο τον καιρό… Έμοιαζε σαν την επιτομή του Neo-Progressive Metal , με ένα ρεφρέν που συνέχιζες να τραγουδάς ακόμα και όταν επικρατούσε η σιωπή. Όταν έμαθα μάλιστα πως θα ανοίξουν την συναυλία των LEPROUS στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 2020 (περιοδεία “Pitfalls”, αυτή μαζί με τους KLONE εννοώ), ήμουν ήδη έξω από το venue.
Όπως και τα περισσότερα υπόλοιπα groups της σκηνής του σύγχρονου progressive metal (LEPROUS , PORT NOIR , VOLA, AGENT FRESCO, για να αναφέρω μερικά, αλλά και για να εξαιρέσω τους HAKEN και τους SOEN ταυτόχρονα) ήρωές τους είναι οι MUSE και σίγουρα όχι οι DREAM THEATER, οι FATES WARNING ή οι PSYCHOTIC WALTZ. Μοιράζονται το δόγμα “λίγο μας νοιάζει αν στο δεύτερο συνθετικό υπάρχει ή δεν υπάρχει η λέξη metal”, το συναίσθημα και η αμεσότητα υπερέχουν της τεχνικής επίδειξης και το falsetto στην φωνή είναι ο αναμενόμενος άγραφος κανόνας. Αποτέλεσμα, το θετικό στοιχείο του να βλέπεις στις συναυλίες μία νέα γενιά οπαδών του ιδιώματος που προφανώς και τους “μιλάει” όλο αυτό πολύ περισσότερο (και καλά κάνει, γιατί η μουσική προχωράει ευτυχώς, αλλά το αρνητικό είναι πως αυτό το κοινό δεν το βλέπεις πουθενά αλλού).
Στο 2ο album τους, οι MARATON αφαιρούν ακόμα περισσότερο τις κιθάρες (σε σύγκριση με το ντεμπούτο “Meta +” του 2019) , φέρνουν τα keyboards ακόμα πιο μπροστά και με αυτό τον τρόπο, η φωνή του Fredrik Bergersen Klemp (2-3 φορές να τον ακούσεις και κάνεις ταχύρρυθμα μαθήματα falsetto & head voice) είναι ακόμα περισσότερο σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αν έχεις αποδεχθεί πως ένα μεγάλο μέρος του progressive ακούγεται έτσι σήμερα, δεν σε ενοχλεί η μικρή παρουσία κιθάρας και συνθέσεις που διαρκούν 22 λεπτά δεν είναι τόσο η φάση σου , τότε θα γουστάρεις το “Unseen Color”.
Κορυφαίο track του album, το ανατριχιαστικό, 7λεπτο “A Body Of Your Own”, αλλά και το ομώνυμο που κλείνει το album.
Με πολύ περιέργεια και αναμονή για να δούμε που θα καταλήξει όλο αυτό τελικά. Προς το παρόν όμως, απλά αφήνεσαι και απολαμβάνεις.
8 / 10
A.A. Williams – “As The Moon Rests” (Bella Union)
Το μόνο θετικό από εκείνη την ανεκδιήγητη συναυλία των SISTERS OF MERCY στην Αθήνα (θα μου πεις ποια απ’ όλες και θα είχες δίκιο , αλλά αναφέρομαι σε αυτή του 2019 ) ήταν το ότι είδαμε για πρώτη φορά την A.A. Williams (σαν support των SISTERS) που μας συστήθηκε με αυτή την θρηνητική ατμόσφαιρα.
Το ντεμπούτο album της ήρθε 1 χρόνο αργότερα (και αδικήθηκε από την παραγωγή), αλλά καταλάβαινες πως είχαμε να κάνουμε κυρίως με μια βρετανική εκδοχή της Chelsea Wolfe. Το πρόβλημα είναι πως ενώ έχει όλα τα “εργαλεία” γι’ αυτό (και για κάτι ακόμα πιο αυθεντικό στο μέλλον) είναι σαν να φοβάται να βουτήξει στην άβυσσο, σαν να μην θέλει να εκτεθεί καλλιτεχνικά /ολοκληρωτικά στο κοινό της (κάτι που η Chelsea Wolfe το έχει κάνει τουλάχιστον 3 φορές, σε 3 ισάριθμα albums).
Παρόλα αυτά (κι εξαιρώντας την για άλλη μία φορά μέτρια, μουντή παραγωγή), εδώ έχουμε 11 τραγούδια διάρκειας 60 λεπτών συνολικά, στο ύφος που ξεκίνησε και με το debut δίσκο της, με σκοτεινές ιστορίες λαχτάρας και πόθου που όλα πήγαν λάθος στο τέλος.
Κι επιμένω: Ακόμα δεν έχουμε δει τι πραγματικά αξίζει η A.A. Williams.
7 / 10
“Forever Blue” (2019)
“Songs From Isolation” (2021- album με διασκευές)
https://aawilliams.bandcamp.com
Γιώργος Φακίνος
