AYREON – “Transitus” (Mascot)

Ο Arjen Lucassen, είναι ένας από τους καλλιτέχνες για τους οποίους έχω ένα soft spot στην καρδιά μου. Ένας ευγενέστατος γίγαντας (με ύψος πάνω από δύο μέτρα), ένας gentleman με απεριόριστο ταλέντο και ενέργεια, που μας μαγεύει για πάνω από 3 δεκαετίες, 2+ απ’ αυτές, με τους AYREON και τις rock όπερές του. Είχα την τιμή να με προσκαλέσει στο σπίτι του πριν πολλά χρόνια, για να ακούσουμε το “The human equation”, ενώ να μην ξεχνάμε, ότι μία από τις μετρημένες στα δάχτυλα ζωντανές εμφανίσεις του τα τελευταία πολλά χρόνια, την έκανε ως καλεσμένος του Rock Hard, σε ακουστικό show μαζί με την Anneke van Giersbergen. Όσοι ήρθαν, μπορούσαν να καταλάβουν τη θετική ενέργεια που εκλύει αυτός ο καλλιτέχνης.

Κάθε φορά που κυκλοφορεί δίσκο, ανυπομονώ να τον ακούσω σαν παλαβός, αφού θέλω να αποκαλούμαι οπαδός των AYREON αλλά και προσωπικός του. Το “Transitus”, είναι ένας δίσκος που του πήρε τρία γεμάτα χρόνια να τον δημιουργήσει και ο λόγος είναι ότι προσπάθησε να βάλει καινούργια στοιχεία, ώστε να το διαφοροποιήσει από τα προηγούμενα. Οι αλλαγές έχουν να κάνουν ακόμα και με το concept, που δεν είναι sci-fi, αλλά εκτυλίσσεται τον 19^ο αιώνα και είναι μία gothic ιστορία με στοιχεία τρόμου και υπερφυσικού. Ακόμα και drummer άλλαξε μετά από πάρα πολλά χρόνια που έπαιζε ο Ed Warby, βάζοντας τον Juan van Emmerloot, ο οποίος έδωσε ένα διαφορετικό τόνο στο δίσκο, είναι η αλήθεια. Η AYREON ατμόσφαιρα παραμένει απαράλλακτη, μόνο που έχει περισσότερα στοιχεία από το κλίμα δίσκων όπως το “The dream sequencer”, αλλά και πολύ rock opera, με στοιχεία από soundtracks.

Στην επιλογή των καλεσμένων, για μία ακόμη φορά, ο Lucassen πετυχαίνει διάνα, βάζοντας στους βασικούς ρόλους τον Tommy Karevik (KAMELOT) και την εκπληκτική Cammie Gilbert (OCEANS OF SLUMBER), παρέα με τη Simone Simons (EPICA), Dee Snider (TWISTED SISTER), Joe Satriani, Marty Friedman και πολλούς άλλους. Όπως, φυσικά, και αυτά τα folk στοιχεία που μας μάγευαν όλα αυτά τα χρόνια, με τα πνευστά όργανα, δίνουν το παρόν με ιδιαίτερα δυναμικό τρόπο, κάνοντας την ακρόαση του διπλού άλμπουμ, για μία ακόμα φορά ποικιλόμορφη.

Όμως, υπάρχει ένα στοιχείο που μετά από πάρα πολλές ακροάσεις, συνειδητοποίησα πως με «χάλαγε» και δεν έφταιγαν οι συνθέσεις. Στην προσπάθειά του να μας παρουσιάσει κάτι όσο over the top γίνεται, ο Lucassen, έβαλε ως αφηγητή τον διάσημο Tom Baker, που είχε ενσαρκώσει το ρόλο του Doctor Who. Κάθε τραγούδι, στην εισαγωγή του, έχει μία μικρή αφήγηση, που διαρκεί κάτι παραπάνω από 20-30’’. Αν λάβει υπόψη κανείς ότι το δεύτερο CD έχει μάλιστα πολλά τρίλεπτα τραγούδια, κόβεται εντελώς η ροή της ακρόασης με τις αφηγήσεις και δεν είναι η πρέπουσα, ιδιαίτερα όταν ακούς το άλμπουμ χωρίς να έχεις στα χέρια σου το εικονογραφημένο μυθιστόρημα που το συνοδεύει και εκεί που ακούς μουσική για 2-2.5 λεπτά, υπάρχει μία αφήγηση για άλλο μισό λεπτό και αυτό συμβαίνει επαναλαμβανόμενα για πολλές φορές. Καταλαβαίνω ότι κάτι τέτοιο, εξυπηρετεί το concept, όταν όμως το review copy δεν έχει στίχους και δεν μπορείς να «μπεις» στην ιστορία, αυτό δημιουργεί πολλά κενά στην ακρόαση, δημιουργώντας μου εντυπώσεις ότι ο δίσκος δεν είναι τόσο καλός, όσο στην πραγματικότητα είναι.

Πάντως, αν απομονώσεις την μουσική, το “Transitus” δεν φτάνει το “The source”, που ήταν μεγαλειώδες. Εκτιμώ πάρα πολύ τα νέα στοιχεία που έχει προσπαθήσει να εισάγει στη μουσική του ο Arjen Lucassen. Μου άρεσε πολύ το εντελώς PINK FLOYD “Two worlds now one”, το folky “Talk of the town”, το up tempo “Get out! Now!” με τον Dee Snider να το απογειώνει, το καταιγιστικό “Condemned without a trial”, για να αναφέρω απλά μερικά τραγούδια, αλλά το σύνολο –ίσως και λόγω των αφηγήσεων- θεωρώ ότι είναι κατώτερο των τελευταίων προσπαθειών του.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Όταν λέμε ότι δεν είναι τόσο καλό όσοι οι προηγούμενοι δίσκοι του, εννοούμε ότι δεν αγγίζει την τελειότητα, να εξηγούμαστε. Η συνεισφορά των AYREON στην προοδευτική μουσική είναι τεράστια και σίγουρα όχι αυτή που πιστεύει ο μέσος οπαδός και οι δίσκοι τους από το “Into the electric castle” είναι μνημειώδεις. Νομίζω ότι στο “Transitus” εμφανίζονται κάπως πιο «γήινοι», αλλά ακόμα κι έτσι, γελοιοποιούν την συντριπτική πλειονότητα των γκρουπ που βαυκαλίζονται ότι παίζουν προοδευτική μουσική. Οι συνθετικές ικανότητες του Arjen Lucassen είναι ανεξάντλητες και οφείλετε να ακούσετε ένα άλμπουμ που έχει μεράκι, ποιότητα και ΜΟΥΣΙΚΗ. Πολλή και καλή μουσική.

8/10

Σάκης Φράγκος