Οι –κατά βάση- Ολλανδοί symphonic metallers, EPICA, κυκλοφόρησαν πριν λίγες μέρες, έναν από τους κορυφαίους δίσκους της καριέρας τους, το “Omega”. Το Band of the week, το τελευταίο με αυτή τη μορφή, αφού από την ερχόμενη εβδομάδα θα έχει ένα πιο «εύχρηστο» format, τιμά το συγκρότημα αυτό και κλείνει έναν κύκλο τριών και πλέον ετών. Ας δούμε τι είχαν να πουν οι συντάκτες του Rock Hard και φυσικά να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο τους. Μην ξεχάσετε, να ακούσετε το τρίωρο αφιέρωμα από τον Σάκη Φράγκο στο διαδικτυακό μας ραδιόφωνο, την Πέμπτη 4/3, απλά κλικάροντας τον player στο site μας.
Τον Mark Jansen, ιθύνοντα νου των EPICA, τον ακολουθώ από το ντεμπούτο των AFTER FOREVER και ποτέ δεν παρέλειπα να εκθειάζω το συνθετικό του ταλέντο. Νομίζω ότι τους αδικούσε μέχρι κάποιο σημείο, στα πρώτα χρόνια των EPICA, το γεγονός πως μάλλον δινόταν από τον κόσμο μεγαλύτερο βάρος απ’ όσο έπρεπε στην –εξωπραγματική ίσως- ομορφιά της τραγουδίστριάς τους, Simone Simons, η οποία όμως φωνητικά, χωρίς να είναι κακή, υπολειπόταν της ομορφιάς της. Ένα θέμα που με ενοχλούσε επίσης, σε σημεία, ήταν ότι για να μπει να τραγουδήσει η Simone, έπρεπε να σιγάσουν σχεδόν όλα τα υπόλοιπα όργανα ώστε να αναδειχθεί η φωνή της, κόβοντας ίσως τον ειρμό των τραγουδιών. Αυτό όμως που έχουν καταφέρει να πετύχουν οι EPICA, με τις δαιδαλώδεις συνθέσεις, τα brutal φωνητικά και τα ακραία σημεία τους, είναι ένα επίτευγμα που δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα γνώριζε τόσο μεγάλη επιτυχία. Όταν βρήκαν τη χρυσή τομή, στους τελευταίους δίσκους τους, έτσι και μπεις στη διαδικασία να μελετήσεις εξονυχιστικά τις συνθέσεις τους, θα μείνεις με ανοιχτό στόμα. Ιδιαίτερα το “Omega”, που βγήκε πριν λίγες μέρες, είναι ένας καταπληκτικός δίσκος, δουλεμένος μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, προοδευτικός, σκληρός, συμφωνικός και με ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ παραγωγή από τον Joest van der Broek, που είναι το νέο μεγάλο όνομα πίσω από τις κονσόλες. Νομίζω ότι η εμμονή να κοιτάζει ο κόσμος τη Simone λίγο παραπάνω απ’ όσο πρέπει (είπαμε, η ομορφιά της είναι πραγματικά κάτι μαγικό, αλλά και η φωνητική της βελτίωση είναι πάρα πολύ μεγάλη), μας κάνει μερικές φορές να υποτιμούμε τα εξαιρετικά τραγούδια που έχουν γράψει –ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια- οι EPICA, που έχουν αλματώδη πορεία και είμαι πολύ περίεργος για το επόμενο βήμα τους.
Σάκης Φράγκος
Όλοι όσοι είχαμε ενθουσιαστεί με τα δυο πρώτα albums των AFTER FOREVER εκεί στις αρχές του 2000, μόλις μάθαμε ότι ο βασικός συνθέτης της μπάντας Mark Jansen χώρισε τα τσανάκια του με το σχήμα και δημιούργησε τους ΕPICA, στους οποίους θα είχε για τραγουδίστρια την μικρούλα τότε Simone Simons, σαφώς και ακολουθήσαμε την νέα του μπάντα.
Οι όποιες ομοιότητες του πρώιμου ήχου των ΕPICA με την πρώην μπάντα του ήταν απολύτως φυσιολογικές,μιας και αυτός ήταν ο βασικός συνθέτης και δημιουργός πίσω από τα κομμάτια. Τα δύο πρώτα albums από την μικρή Ολλανδική εταιρία Transmission Records ήταν αρκετά για να καθιερωθεί η μπάντα στον χώρο. Αστείρευτο ταλέντο ο Mark Jansen και πάνω από όλα μεταλλάς ο ίδιος (προς τιμήν του δεν έχει εξαλείψει τα growls από τα τραγούδια όλα αυτά τα χρόνια), είχε ξεκάθαρο όραμα για το σχήμα και το ακολούθησε χωρίς παρεκτροπή. Στο τρίτο τους δίσκο “The divine conspiracy” θα έρθει το συμβόλαιο με την καθιερωμένη πλέον Νuclear Blast και οι μετοχές της μπάντας θα εκτοξευθούν ακόμα περισσότερο. Με το “Design your universe” θα ανέβουν κι άλλο στο μεταλλικό στερέωμα, και κάπου εδώ πλέον καθιερώνονται σαν μια υπολογίσιμη δύναμη στο συμφωνικό metal στερέωμα.
Προσωπικά είχα την τύχη και την χαρά να τους παρακολουθήσω στο Μetal Female Voices Fest το 2009 στο οποίο ήταν headliners την πρώτη ημέρα (ένα festival στο οποίο κάθε μπάντα με γυναικεία τραγουδίστρια κυνηγούσε να εμφανισθεί εκείνα τα χρόνια) και το έβλεπες παντού το πόσο μεγάλη μπάντα είχαν γίνει. Από τις ατελείωτες ουρές για αυτόγραφα, στο merchandise , στις εκατοντάδες κόσμου που κυκλοφορούσε με t-shirts της μπάντας και τέλος στο εκρηκτικό δίωρο live που μας πήραν και τα σώβρακα. Ένα live που επιβεβαίωσε τότε σε εμένα το ότι άνηκαν στην κορυφή του είδους. Απόλυτα και ξεκάθαρα.
Η συνέχεια όμως ήταν ακόμα πιο εξαιρετική. Η μηχανή των ΕPICA δεν επαναπαύθηκε ούτε δευτερόλεπτο με όσα είχε μέχρι τότε καταφέρει. Κυκλοφόρησε ακόμα πιο εξαιρετικούς δίσκους. Τέτοιοι ήταν τα “Requiem for the Indifferent” και “The Quantum enigma” που ακολούθησαν. Μάλιστα στην περιοδεία του τελευταίου πέρασαν και από το Fuzz club και μας απέδειξαν γιατί αποτελούν το κορυφαίο συναυλιακό σχήμα στο είδος που υπηρετούν.
Με το πρόσφατο “Omega” απλά επιβεβαιώνουν με περίσσια άνεση ότι δεν είναι ένα από τα κορυφαία σχήματα του συμφωνικού metal αλλά ΜΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΊΑ ΑΠΟ ΜΌΝΟΙ ΤΟΥΣ. Τεράστια μπάντα, κόσμημα του σύγχρονου μεταλλικού ήχου. Τους λατρεύω.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Αυτήν την εβδομάδα φιλοξενούμε στη στήλη τους πολύ αγαπητούς symphonic metallers EPICA. Από τα πολύ δυνατά χαρτιά του χώρου οι Ολλανδοί , αποτελούν μια σταθερή αξία και εκτιμώ ότι είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που δεν έχουν κάποιο κακό δίσκο. Τουναντίον, κάθε δίσκος αποπνέει φρεσκάδα και ποιότητα. Δεν το λες και εύκολη δουλειά αυτό. Το ίδιο ισχύει και για την πρόσφατη τους δουλειά με τίτλο “Omega” όπου για μια ακόμη φορά κερδίζουν τις εντυπώσεις. Η αλήθεια είναι ότι το συμφωνικό metal δεν είναι και το πολύ δυνατό μου χαρτί, έχω όμως την εντύπωση ότι οι EPICA υπερτερούν σε σύγκριση με άλλες, πιο διαφημισμένες μπάντες του ήχου αυτού. Και ακούγοντας ξανά τη δισκογραφία τους, η εντύπωση αυτή τείνει να γίνει βεβαιότητα.
Θοδωρής Κλώνης
Οι DEATH του συμφωνικού ήχου (όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ), έχουν τη τιμητική τους, ένεκα της κυκλοφορίας ενός ακόμα εξαιρετικού δίσκου, του “Omega”. Ο λόγος για τους EPICA από την Ολλανδία. Την άκρως αγαπημένη μου μπάντα του είδους. Ένα συγκρότημα που πηγαίνει μόνο ανοδικά, επεκτείνεται προς όλα τα μήκη και πλάτη του ήχου τους, και μοιάζει να σπέρνει και να προσαρμόζεται στην εποχή της, χωρίς καν να πιέζεται. Ένα συγκρότημα που γράφουν ΌΛΟΙ, κανένας δεν είναι βεντέτα, μόνο υπάρχει ο άνθρωπος με το όραμα, επ’ ονόματι Mark Jansen. Ως άλλος Chuck Schuldiner καθοδηγεί την ομάδα, χωρίς να θέτει περιορισμούς σε κανένα από τα μέλη της ως προς την έκφραση τους.
Όσο κι αν ψάξετε την 20ετή σχεδόν δισκογραφία των κυρίων (και κυρίας) από τις Κάτω Χώρες, αδύναμη στιγμή δε θα βρείτε. Αξίζει να σημειωθεί επίσης, πως σαν μπάντα ουδέποτε έγιναν αντικείμενο εξωμουσικής συζήτησης, παρά την κάποτε σχέση των Jansen – Simmons. Που δε ξέρω για σας, αλλά εγώ το θεωρώ προσόν να εστιάζεις αυστηρά στα μουσικά και να μη δίνεις τροφή οπουδήποτε για το οποιοδήποτε εξωμουσικό σχόλιο (όπως θεωρώ ότι τη πάτησαν οι NIGHTWISH φερ’ ειπείν). Όπως και το να είσαι τόσο δεμένος με τους οπαδούς σου, πράγμα όχι τόσο αυτονόητο όσο θεωρούμε. Κομμάτι τώρα…θα επιλέξω ένα προσωπικό κόλλημα από το τελευταίο άλμπουμ!
Γιάννης Σαββίδης
Οι Ολλανδοβέλγοι symphonic metallers EPICA μόλις κυκλοφόρησαν το νέο τους δίσκο “Omega”, όποτε αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους. Δημιουργήθηκαν (αρχικά με το όνομα SAHARA DUST) από τον ιθύνοντα νου της μπάντας, Mark Jansen, μετά τη φυγή του από τους AFTER FOREVER, ο οποίος τελικά έδωσε τον ρόλο των γυναικείων φωνητικών στην τότε κοπέλα του Simone Simons (εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο τιτανοτεράστιος Richie Blackmore!).
Στους EPICA βρίσκουμε διαχρονικά μια πολλή καλή ισορροπία ανάμεσα στα μελωδικά/οπερετικά γυναικεία, τα brutal αντρικά και τα χορωδιακά φωνητικά, καθώς και ανάμεσα στα συμφωνικά και πιο τεχνικά (στα όρια του death metal) μουσικά μέρη. Στους τελευταίους τους δίσκους παρατηρείται μια ένταση των συμφωνικών μερών και η εμφάνιση αρκετών progressive στοιχείων στη μουσική τους, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Το αντίθετο μάλιστα. Σε όλη τους τη δισκογραφία έχουν επιδείξει μια συνέπεια στις καλές κυκλοφορίες, έχοντας μάλιστα μια αξιοσημείωτη άνοδο στην ποιότητά τους την τελευταία δεκαετία, γεγονός που οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό στην ομοιογένεια που έχουν αποκτήσει, καθώς έχουν διατηρήσει το ίδιο line-up από το 2012! Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, λέει ο θυμόσοφος λαός μας, και αυτό εφαρμόζουν οι EPICA με μεγάλη επιτυχία.
Ο νέος τους δίσκος, λοιπόν, είναι πλέον γεγονός, και για άλλη μια φορά η μπάντα δε μας απογοήτευσε. Το “Omega” είναι ένα άλμπουμ αντάξιο των υψηλών στάνταρντ που οι ίδιοι μας έχουν συνηθίσει και ήδη θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για να είναι στη λίστα με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Αν θα έπρεπε να διαλέξω τον αγαπημένο μου δίσκο τους, αυτός θα ήταν το “The quantum enigma”, τον δίσκο που έχω ακούσει περισσότερο από κάθε άλλο από τη δισκογραφία τους.
Γιώργος Βογιατζής
Οι Ολλανδοί έχουν αποτυπωμένο το δικό τους στίγμα στη σκηνή συμφωνικού (female fronted) metal, καθώς είναι από τους πρώτους που καθιέρωσαν το συνδυασμό «κούκλα τραγουδίστρια με αξιοκρατικά καλή φωνή, κάνει ντουέτο με κάφρο μεταλλά που τραγουδά brutal». Ήταν και είναι από τους σημαντικούς της όλης…φάσης, όπως και να το κάνουμε. Όχι όμως μόνον αυτής. Όπως πολύ εύστοχα είχε πει κάποτε ο μπασίστας της μπάντας Rob van der Loo «…κάθε φίλος της metal μουσικής, μπορεί να βρει κάποια στοιχεία που θα του αρέσουν στη μουσική μας». Εγώ θα προσθέσω πως κάθε φίλος του σκληρού ήχου γενικά που αναζητά τη ποιότητα, μπορεί να βρει κάποια στοιχεία που θα του αρέσουν στη μουσική των EPICA. Δε χρειάζεται να είσαι αποκλειστικά οπαδός του ευρύτερου στυλ τους για να απολαύσεις τέτοια μουσική. Φανατικός τους οπαδός δε δηλώνω. Τους ακούω όμως πάντα με προσοχή και ευχάριστη διάθεση. Τούτες τις μέρες οι Κατωχωρίτες κυκλοφορούν το νέο τους άλμπουμ με τίτλο “Omega”, για το οποίο λογικά έχεις ήδη διαβάσει από τον καλό συνάδελφο Φραγκίσκο Σαμοΐλη. Στα όσα έγραψε, θα ήθελα να υπερθεματίσω ως προς την κατακόρυφη άνοδο, ποιοτικά, των τελευταίων ετών, σε όλους τους τομείς: σύνθεση, ερμηνείες, παραγωγή. Θεωρώ δε, πως έπιασαν ταβάνι με το “The holographic principle” του 2016 (εξαιρετική δουλειά) και έχουν πια ως στόχο την διατήρηση πάνω-κάτω αυτού του επιπέδου. Ξέρω τι θα πεις. “The score…”, “The divine conspiracy”… όχι, λυπάμαι, αλλά είναι κατώτερα συνθετικά. Επίσης θα ισχυριστείς πως η Simone είναι καλλίφωνη, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο και πως περισσότερο σε μαγεύει εμφανισιακά, παρά ερμηνευτικά. Ωραία, για την οικονομία της συζήτησης, ας πούμε πως συμφωνώ. Από πότε απαγορεύεται μια τραγουδίστρια να είναι όμορφη; Και από πότε πρέπει από κάτω όλοι να κάνουν σαν λιγούρια όταν την βλέπουν; Ακόμη θυμάμαι τα παράπονά της, σχετικά με τον σεξισμό που συναντά ως τραγουδίστρια στη μπάντα. Δυστυχώς, έχει δίκιο και, δυστυχέστατα, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Τέλος θα πεις πως αυτά που παίζουν, τα έχεις ακούσει και από αλλού, καλύτερα. Μπορεί να έχεις και δίκιο. Αυτό αφαιρεί κάτι από την αξία τους; Με τίποτα. Σου είπα ποιο θεωρώ καλύτερό τους άλμπουμ. Θα σου πω ευθύς και ποιο είναι το αγαπημένο μου, ή έστω ένα από τα αγαπημένα μου, τραγούδια τους.
Δημήτρης Τσέλλος
