a
- Rockhard
Στις 17 Ιανουαρίου, ο «νονός του power metal», Kai Hansen, έκλεισε τα 57 του χρόνια και ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία στη στήλη μας, Band of the week, να τιμήσουμε τον αγαπημένο μουσικό μιλώντας για τους GAMMA RAY (αφού για τους HELLOWEEN, έχει γίνει ήδη αυτή η δουλειά!). Μαζευτήκαμε λοιπόν, οι περισσότεροι νοματαίοι του Rock Hard, είπαμε τη γνώμη μας για τον σπουδαίο αυτόν μουσικό και όλοι εσείς μπορείτε να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο από τους GAMMA RAY.
Δεν θυμάμαι. Είναι 2003 ή 2004… Μεγάλος άνθρωπος, να με συγχωράτε! Αποφάσισα να κάνουμε με το τότε περιοδικό μου, το Rock On, ένα party με καλεσμένο τον Kai Hansen και πολλά δώρα. Μ’ ένα απλό e-mail, δεν ήθελε πολύ να πεισθεί ο Kai. Του στέλνω τα εισιτήρια και όλες τις λεπτομέρειες, έχω κλείσει ξενοδοχείο και τρέχουμε το party!!! Την προγραμματισμένη μέρα το απόγευμα, πάω με τον Σειρηνάκη στο αεροδρόμιο να τον παραλάβουμε. Η πτήση από το Αμβούργο έχει φτάσει, εκείνος όμως άφαντος!!! Έχει βγει μέχρι και ο πιλότος, οπότε αποφασίζω να τον πάρω τηλέφωνο. Μέσα στην τρελή χαρά, το σηκώνει και στην ερώτησή μου που βρίσκεται, μου απάντησε “I’m in Gamma Ray studio, getting ready for the party next week”!!! Δεν περιγράφω άλλο!!! Όπως μου περιέγραψε ο Σειρηνάκης που ήταν δίπλα μου και φυσικά άκουγε μόνο εμένα, το μελιτζανί χρώμα του προσώπου μου, ήταν πιο έντονο κι από αυτό του Ομπράντοβιτς, όταν του γυρίζει το μάτι ο Μαχμούτογλου!!! Εννοείται ότι πλήρωσε από μόνος του το αεροπορικό εισιτήριο και ήρθε δύο εβδομάδες αργότερα κι έγινε χαμός.
Όταν μιλάμε για Kai Hansen, δεν μπορεί παρά να μου έρχεται αυτή η εικόνα στο μυαλό, συγνώμη. Α, και το ότι κάνοντας βόλτες με το αυτοκίνητο στην Αθήνα, θυμόταν μέχρι και που έπεφτε το Πεδίο του Άρεως, όπου είχαν παίξει πρώτη φορά με τους GAMMA RAY. Και το αγαπημένο του φαγητό που λεγόταν «στιφάδο»!!! Βέβαια, πέρα από αυτό, στο μυαλό μου έρχονται οι θρυλικές τους συναυλίες στην Ελλάδα, με την αλήστου μνήμης βουτιά από τον εξώστη στο «Ρόδον», οι ατελείωτες ώρες ακρόασης του “Land of the free” και τόσων άλλων υπερδίσκαρων που κυκλοφόρησαν, ιδιαίτερα στην αρχή της καριέρας τους, αλλά πάνω απ’ όλα το χαμόγελό του που βγαίνει από την ψυχή του και ο πάντα ευδιάθετος χαρακτήρας του, που βγαίνει στην μουσική του. Το τραγούδι που επέλεξα, δεν είναι απλά το αγαπημένο μου, αλλά το video clip έχει έντονο άρωμα από το περιοδικό μας, αφού πρωταγωνιστικό ρόλο, παίζει ο τότε αρχισυντάκτης του Γερμανικού Rock Hard!!!
Σάκης Φράγκος
Μια αγαπημένη προσωπικότητα είναι ο Kai Hansen για μένα. Όντας φανατικός των ΗΕLLOWEEEN από τα πρώτα χρόνια τους, με το έμπα των 90΄s ήμουν από αυτούς που ακολούθησαν με πίστη και αφοσίωση τους GAMMA RAY. Θυμάμαι έντονα την πρώτη μεγαλειώδη συναυλία των GAMMA RAY στο πεδίο του Άρεως (7 Οκτωβρίου του 1990) όπου όταν παίχτηκαν τραγούδια από την περίοδο των ΗΕLLOWEEN τα μπροστινά κιγκλιδώματα πήγαν να σπάσουν από τον πανικό που επικράτησε στο “Ride the sky” . Άλλωστε, εκείνη την εποχή ήταν ότι πιο κοντινό σε ΗΕLLOWEEN μπορούσαμε να δούμε, οπότε ο πανικός ήταν δικαιολογημένος αλλά και αναμενόμενος.
Επίσης οι GAMMA RAY έχουν προσφέρει εξαιρετικά albums στον χώρο με τα πέντε πρώτα θεωρώ ότι ξεχωρίζουν από την δισκογραφία τους. Κοιτώντας τις λίστες μου με τα καλύτερα albums ανά τα χρόνια βλέπω ότι κάθε album τους είναι στα 30 πρώτα μου, οπότε προσωπικά θεωρώ ότι η μπάντα όλα αυτά τα 30 χρόνια κυκλοφορεί σταθερά αξιόλογους και ποιοτικούς δίσκους για τα δικά μου standards. Oπότε εδώ και 30 χρόνια όχι μόνο αγαπάμε Kai Hansen αλλά και τον στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Είναι πολύ σημαντικό που στην επανένωση των ΗΕLLOWEEN συμμετείχε και αυτός (όπως και ο Kiske φυσικά) και έδωσαν την ευκαιρία σε χιλιάδες κόσμου να παρακολουθήσει τα φοβερά αυτά show όπως ομολογούν όσοι τους είδαν ανά την Ευρώπη αλλά και όπως αποτυπώθηκε στο ίσως καλύτερο live album της περασμένης δεκαετίας “United & Alive in Madrid”.
Είναι καιρός για ένα καινούργιο album με τους RAYS (πέρασαν τόσα χρόνια) και εύχομαι στον Kai να είναι πάντα γερός και δυνατός και να συνεχίσει να μας προσφέρει το ταλέντο του απλόχερα και τα επόμενα χρόνια. Άλλωστε η προσφορά του είναι τεράστια που και τίποτε άλλο να μην κάνει, θα βρίσκεται πάντα στο πάνθεον με τους πιο σπουδαίους μουσικούς στο heavy metal.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Γενέθλια για τον πατέρα της ευρωπαϊκής power metal σκηνής, τον πάντα χαμογελαστό και αγέραστο Kai Hansen και αυτή την εβδομάδα ασχολούμαστε με το δεύτερο πνευματικό του παιδί, τους GAMMA RAY, τη μπάντα δηλαδή που δημιούργησε όταν αποχώρησε από τους HELLOWEEN το 1989. Με τους GAMMA RAY, ο Hansen κατάφερε ξανά να μεγαλουργήσει επαναπροσδιορίζοντας τον ήχο του και να δώσει στο power metal μια γερή ώθηση, τη στιγμή που το είδος το είχε ανάγκη, με δίσκους όπως το ντεμπούτο τους, “Heading for tomorrow”, το ορόσημο κατά πολλούς “Land of the free” ή το φανταστικό “Somewhere out in space”. Όσο για την συναυλιακή τους παρουσία, προσωπικά ακόμα θυμάμαι την εμφάνιση τους στο Ρόδον μαζί με τους HAMMERFALL και είδικά την απίστευτη βουτιά του Hansen στο κοινό, με κίνδυνο μάλιστα της ζωής του. Η επιστροφή του Hansen στη φυσική του θέση , δηλαδή στους HELLOWEEN, μοιραία έβαλε τους GAMMA RAY στον πάγο όμως πάντα οι GAMMA RAY θα είναι το αποκούμπι του και θα δρστηριοποιείται εκεί όταν θα κάνει διάλειμμα από τις Κολοκύθες. Είναι πραγματικά απίστευτο αν σκεφτεί κανείς πόσα χρωστάει η μουσική μας σε αυτόν τον άνθρωπο. Το μόνο που εύχομαι να είναι πάντα γερός και δυνατός για συνεχίσει να δημιουργεί αριστουργήματα.
Θοδωρής Κλώνης
Ο Kai Hansen είναι από αυτούς τους μουσικούς που δεν χωράει καμία αμφιβολία και αμφισβήτηση η προσφορά του στο heavy metal. Πραγματικά τον αγαπάω αυτόν τον άνθρωπο, γιατί αυτός είναι ο πατέρας αυτού που ονομάζουμε power metal ή για να μην παρεξηγούμαστε με τις ταμπέλες, Euro power metal. Δεν χρειάζονται συστάσεις πραγματικά. Άλλωστε τι παραπάνω να πεις για τον βασικό υπεύθυνο του “Keeper of the seven keys pt.1” και του “Land of the free”; Εξαιρετικός τόσο πίσω από το μικρόφωνο όσο και στα καθήκοντα του κιθαρίστα, αλλά εξίσου φανταστικός συνθέτης, ο Kai Hansen είναι αυτό που λέμε τοτέμ. Είναι το είδωλο που με την επιτυχία που κέρδισε και το ρεύμα που δημιούργησε, αρχικά με τους HELLOWEEN και αργότερα με τους GAMMA RAY, ενέπνευσε άπειρες μπάντες εκεί έξω. Η λίστα είναι ατελείωτη και το γεγονός ότι το 90% των συγκροτημάτων στο Euro power, δεν θα υπήρχε ή δεν θα ήταν ίδιο όπως είναι τώρα, αν δεν ήταν αυτός ο κύριος με το μόνιμο εγκάρδιο χαμόγελο, μπορεί από μόνο του να φανερώσει την συνεισφορά και το μεγαλείο του. Χρόνια πολλά μεγάλε και σε ευχαριστώ για όλα. Έφτασα τα τριάντα δύο, είκοσι χρόνια μαγεμένος με το metal και τα είκοσι χρόνια ήσουν εκεί με το “I want out”, με το “Ride the sky”, με το “Rebellion in dreamland” και με όλους τους υπόλοιπους ύμνους που έχεις γράψει. Πάντα δυνατός να είσαι ρε παικταρά!
Δημήτρης Μπούκης
Το δίχως άλλο, το όνομα του τεράστιου και τόσο συμπαθούς Kai Hansen είναι απόλυτα συνυφασμένο με το ιδίωμα του power metal το οποίο του οφείλει τα μέγιστα. Ολόκληρη η metal σκηνή πρέπει να αισθάνεται τυχερή με αυτόν τον χαρισματικό μουσικό στους κόλπους της, που έχει προσφέρει τόσα στα σχεδόν 40 χρόνια παρουσίας του, τόσο με τους HELLOWEEN όσο και με τους GAMMA RAY. Τόσοι διαχρονικοί ύμνοι φέρουν την σφραγίδα του, τραγούδια με τα οποία μεγαλώσαμε και που μας μύησαν στη metal μουσική, που αποτέλεσαν τη βάση από την οποία κάποιοι από εμάς ξεκινήσαμε τις μουσικο-μεταλλικές μας αναζητήσεις.
Πέραν της πολύτιμης προσφοράς του όμως, ένας ακόμα λόγος που υποκλινόμαστε στον Γερμανό είναι και η συνέπεια του στο πέρασμα των δεκαετιών, αφού μέχρι και σήμερα δεν υπάρχει δουλειά του που να μην ήταν όχι απλώς αξιόλογη, αλλά πραγματική ποιοτική με κάποιες πανέμορφες συνθέσεις, άκρως ευχάριστες στο άκουσμά τους.
Αυτός είναι και ο λόγος, που ειλικρινά αισθάνομαι πως δεν έχω αγαπημένο δίσκο από τον μοναδικό αυτό μουσικό-συνθέτη. Σίγουρα έχω πολλά αγαπημένα κομμάτια με το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό αυτή τη στιγμή, να είναι ο ΥΜΝΟΣ, “Rebellion in dreamland”, ο οποίος δε χάνει ποτέ την ικανότητα του να προκαλεί ρίγη ανατριχίλας στο άκουσμά του.
Ας ευχηθούμε στον αγαπητό Kai να ζήσει λοιπόν και να συνεχίσει να είναι δραστήριος και δημιουργικός για πολλά χρόνια ακόμα!
Χαρά Νέτη
Γενέθλια για τον Kai Hansen, μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που γέννησε η συγκεκριμένη μουσική, ένας ωραίος τύπος που άλλαξε τον τρόπο που παιζόταν το heavy metal! Το πνευματικό του παιδί, οι GAMMA RAY, είναι από τα συγκροτήματα τα οποία γαλούχησαν, όχι μόνο εμένα, αλλά ένα τεράστιο μέρος όλων εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους οπαδούς του σκληρού ήχου. Η πρώτη μου επαφή με την μπάντα ήταν μέσω εκείνης της θρυλικής βιντεοκασέτας του Metal Invader, η οποία είχε το “Rebellion in a dreamland” μέσα. Καλοκαίρι του 1997 ή 1998 αν θυμάμαι καλά! Η πρώτη τους κυκλοφορία που πέτυχα σε πραγματικό χρόνο ήταν το “Powerplant” το 21 χρόνια μετά το λατρεύω όπως τότε! Δεν έχει αλλάξει τίποτα! Τεράστια μπάντα, τεράστιος καλλιτέχνης, υπεύθυνος για έναν από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών, αυτός που αποκαλείται “Land of the free”! Αδιανόητα πράγματα! Βέβαια, θα ήθελα να μοιραστώ την προσωπική μου στιγμή με τον κύριο Hansen, τη μία και μοναδική φορά που τον είδα face to face. Κάποια συναυλία είχαν οι GAMMA RAY στην Αθήνα, το 2006 νομίζω. Με τον κουμπάρο μου ανεβαίναμε με το αμάξι την Λεωφόρο Αλεξάνδρας για να πάμε rock bar στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Του είπα να σταματήσει στο περίπτερο για να πάρω τσιγάρα. Κατεβαίνω και ζητάω το πακέτο μου! Δίπλα μου έρχεται ένας κοντός τυπάκος με σκουφί και μαύρη καπαρντίνα και αρχίζει να μιλάει αγγλικά στον περιπτερά. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον Kai Hansen! Τον ρώτησα απευθείας για σιγουρευτώ. «Kai;». «Yes my friend» απάντησε… Τα υπόλοιπα ήταν οπαδικές σκηνές τις οποίες θα κουβαλάω για πάντα μέσα μου! (σ. Σάκη Φράγκου: Ήταν προφανώς στο party που είχαμε κάνει, επειδή έμενε σε ξενοδοχείο εκεί δίπλα!)
Ντίνος Γανίτης
Τους GAMMA RAY τους γνώρισα όπως και όλοι της γενιάς μου από το “Land of the free” (όποιος πει κάτι διαφορετικό είναι ψεύτης και παπαρολόγος, μην τον ακούτε). Δίσκος – σταθμός για την επανεκκίνηση του ευρωπαϊκού power metal, πρέπει να γέννησε περισσότερα παιδιά και από την Μάρω Κοντού στην «Οικογένεια Χωραφά». Αφού λοιπόν «λιώσαμε» το εν λόγω άλμπουμ, μας ήρθε δύο χρόνια μετά στο «κεφάλι» το “Somewhere out in space” και μας αποτελείωσε. Ο τελευταίος κλασσικός δίσκος της μπάντας, που με αυτόν στις «αποσκευές» τους ήρθαν με τους HAMMERFALL το 1997 στο ΡΟΔΟΝ=LIVE και πάθαμε ultra-multi-πολιτισμικό σοκ. Έχετε δει μουσικό να ανεβαίνει σε ύψος 4-5 μέτρων και να κάνει stage diving; Εμείς είδαμε τον Kai Hansen. Από τις ελάχιστες φορές που θα ήθελα να υπήρχαν κινητά στον χώρο ώστε να καταγράψουν το συμβάν… Για έναν ακόμη χρόνο λοιπόν προσωπικά έπλεα σε πελάγη άγνοιας και πλαστής ευτυχίας, μέχρι που το 1998 ήρθαν οι PRIMAL FEAR ως support των SKYCLAD (άλλο απίστευτο live εκείνο, τι έχουμε δει σε αυτό το ΡΟΔΟΝ ρε γαμώτο…) και έπαιξαν ένα τραγούδι που δεν το ήξερα. Ταράχτηκα, ρώτησα, έμαθα. “One with the world”, από τον δίσκο “Sigh no more”. Internet δεν είχαμε τότε όπως τώρα, έτρεξα, έψαξα και φυσικά τι άλλο, αντέγραψα κασσέτα με επιλογές από τα προ του “Land of the free” άλμπουμ. Αυτό ήταν, ποτέ ξανά η θεώρηση των πραγμάτων δεν θα ήταν η ίδια. Αυτόματα η πρώτη περίοδος της μπάντας έγινε η αγαπημένη μου και αυτό δεν άλλαξε ποτέ. Βλέπεις, όταν ακούς την καλύτερη κεντροευρωπαϊκή φωνή (Ralph Scheepers) σε απανωτά ρεσιτάλ ερμηνειών και μια αδιάκοπη Priest-ίλα δεν θες και πολύ για να λατρέψεις… Επίσης έχω εδώ και χρόνια κατασταλάξει ότι οι GAMMA RAY δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν από το 2003 και μετά και το εξαίσιο “Skeletons in the closet” live. Μετά από αυτό, μόνο μετριότητες (στην καλύτερη) κυκλοφόρησαν, άσε που βρίσκονται και σε παρατεταμένο συναυλιακό ντεφορμάρισμα… Λοιπόν, αρκετά με τα λόγια, τώρα τοποθετούμαι: ΦΥΣΙΚΑ το αγαπημένο μου άλμπουμ είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ “Keeper of the seven keys III” που ονομάζεται “Heading for tomorrow”, το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας και από εκεί έχω ένα δίλημμα: Να διαλέξω το ομώνυμο κομμάτι, αυτό το σχεδόν 15λεπτο έπος, το “Victim of changes” του power metal, ή μήπως ένα λυρικό QUEEN-ικό αριστούργημα που όλη η γερμανική σκηνή να μαζευόταν μαζί, να το πει ΕΤΣΙ δεν θα μπορούσε με τίποτα; Well… Ralph Scheepers είσαι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ αγόρι μου.
Δημήτρης Τσέλλος
Οι GAMMA RAY ήταν, είναι και θα είναι μεγάλη προσωπική αδυναμία. Βασικά, αποτελούν μεγάλο κομμάτι του soundtrack της ζωής χιλιάδων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο και ειδικά στην Ελλάδα ο Kai Hansen χαίρει καθολικής εκτιμήσεως αφού δικαίως θεωρείται γεννήτορας ενός ολόκληρου κινήματος. Σίγουρα τα τελευταία χρόνια το επίπεδο ποιότητας των δίσκων των GAMMA RAY δεν είναι το επιθυμητό και θα έλεγα μάλιστα ότι υπάρχουν δίσκοι (όπως π.χ. το “Majestic” ή το “To the metal”) που δεν έχουν αντέξει καθόλου στο πέρασμα του χρόνου. Όμως, από την άλλη υπάρχουν συνθετικοί ογκόλιθοι που δύσκολα θα αναπαραχθούν στο μέλλον όχι μόνο από τους ίδιους αλλά και από τη συντριπτική πλειοψηφία των συγκροτημάτων εκεί έξω. Και για να ακριβολογούμε, δίσκοι σαν το “Land of the free” και το “Heading for tomorrow” ανήκουν δικαιολογημένα στο πάνθεον των σπουδαίων κυκλοφοριών για το power metal.
Προσωπικά ανήκω στη μερίδα εκείνη των οπαδών τους που γουστάρουν απίστευτα την περίοδο 1997-2002 αφού και οι τρείς δίσκοι εκείνης της πενταετίας είναι εξαιρετικοί αν και υστερούν όταν συγκρίνονται με το “Land of the free”…αλλά και ποιος power metal δίσκος δεν υστερεί απέναντι σε αυτό το δίσκο (με εξαίρεση τα 2 “Keepers”); Όσο και να χαίρομαι για την επανασύνδεση των HELLOWEEN άλλο τόσο στενοχωριέμαι που έχουν περάσει 6 χρόνια χωρίς να ακούσουμε κάτι καινούργιο από τον Hansen και την παρέα του…και ίσως θα κάνουμε πολύ καιρό να ακούσουμε κάτι αφού είναι πολλά τα λεφτά (Άρη)! Ωστόσο, οι αναμνήσεις μένουν (συμπεριλαμβανομένης της…πτώσης του Kai από τα πλάγια του Ρόδον το 1997 στην περιοδεία με τους HAMMERFALL…απίστευτες εικόνες)! Αγαπημένα τραγούδια των GAMMA RAY είναι πάρα πολλά…ένα είναι όμως αυτό που πάντα θα ξεχωρίζει και φυσικά δεν θα πρωτοτυπήσω καθόλου γιατί απλούστατα μιλάμε για το Magnum Opus του Kai με τους Rays…
Σάκης Νίκας
Οι GAMMA RAY είναι για τον γράφοντα κάτι σαν τη σοκολάτα Lacta – η πρώτη και παντοτινή αγάπη (ή κάπως έτσι). Ο Kai Hansen και οι GAMMA RAY μου πρώτο έμαθαν τι σημαίνει ορθόδοξο, γερμανικό power metal. Πολύ πριν τους HELLOWEEN και τα δύο “Keeper of the seven keys”, κάπου στο 1998, έπεσε στα χέρια μου το τιτάνιο έργο ζωής του Hansen με τίτλο “Land of the free”. Μιλάμε για έναν δίσκο που τοποθετώ ψηλά σε οποιαδήποτε λίστα και που δε σταματά να μου προκαλεί συγκίνηση. ΑΥΤΟ για μένα εστί power metal. Από κει και πέρα ακολούθησαν πολλές άλλες μπάντες του είδους αλλά πρωτίστως οι GAMMA RAY. Από το ξεκίνημα τους το 1990 με το “Heading for tomorrow” και με τον Ralf Scheepers στα (τρομακτικά ψηλά και δυνατά) φωνητικά και για δεκαετίες, δεν έκαναν κανένα σφάλμα. Αλλαγές στο line-up και οι εμμονές του Hansen με τους JUDAS PRIEST, ACCEPT και IRON MAIDEN, μπορεί να έβαλαν μερικές τρικλοποδιές στη πορεία αλλά τα συγχωρώ. Στη τελική, η ιστορία έχει γράψει για τον Γερμανό και τους GAMMA RAY με φωτεινά γράμματα και τα λάθη τους είναι αναπόσπαστα κομμάτια σε μια πορεία ζωής και ανεκτίμητης προσφοράς. Το τελευταίο τους άλμπουμ, “Empire of the undead”, σήμανε μια επιστροφή στον ήχο και τη τεχνοτροπία που με έκαναν να τους αγαπήσω αλλά από κει και πέρα, το μέλλον είναι αβέβαιο μιας και ο Hansen έχει συγκεντρωθεί πλήρως στους HELLOWEEN και την συνεχιζόμενη Pumpkins United περιοδεία, πράγμα που δε μας χαλάει. Για κομμάτι σήμερα, το πιο QUEEN τραγούδι της μπάντας με τον Scheepers να μην αφήνει τις τρίχες του σβέρκου μου να αναπαυθούν.
Φίλιππος Φίλης
Δοξασμένο το όνομα του ανεπανάληπτου Kai Hansen, ο οποίος και είναι ο λόγος που μπάντα της εβδομάδας είναι οι GAMMA RAY. Ο νονός του power metal και ο άνθρωπος που υπήρξε συνώνυμο με τις χαρές του κόσμου ανά τον πλανήτη έκλεισε τα 57 και μαζί του η μπάντα του έκλεισε τρεις και κάτι δεκαετίες ζωής. Οι GAMMA RAY ήταν η απάντηση του γελαστού Γερμανού στην κατιούσα που έβλεπε να παίρνουν οι HELLOWEEN και αφού αυτομόλησε σε στιγμή που ήταν στα ντουζένια τους, μπόρεσε να συνεχίσει την μεγάλη του δημιουργικότητα και έμπνευση με το νεοσύστατο τότε σχήμα, το οποίο μάλιστα είχε περάσει και από τη χώρα στα πρώτα βήματα του με το μνημειώδες “Heading for tomorrow”. O Kai στο πρόσωπο του Ralf Scheepers (κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι, ΑΡΡΩΣΤΟΙ Priest-άκηδες και οι δύο) είχε έναν εκ των κορυφαίων τραγουδιστών στην ιστορία του μεταλλικού ήχου και μαζί μεγαλούργησαν μέχρι το σωτήριον έτος 1993, όπου ο Ralf αποτέλεσε παρελθόν, θέλοντας να δοκιμάσει την τύχη του στο να εισέλθει στους JUDAS PRIEST, γνωρίζοντας και την κάψα του Kai να (ξανα)τραγουδήσει όπως έκανε στις πρώτες του μέρες στους HELLOWEEN. Οι GAMMA RAY μέχρι το τέλος των ‘90s πήγαν τρένο, έστω κι αν μετά το ασύγκριτο “Land of the free” (top 3 δίσκων στην ιστορία του είδους, ξεφτίλισε ότι υπήρχε και θα υπάρξει και προσωπικά το έχω ανώτερο κι από τα 2 “Keeper…”) υπήρξε μία πτώση που στο “Powerplant” έγινε κατακραυγή. Μετέπειτα υπήρξε μία συντήρηση του ονόματος τους, με ενεργητικές και χορταστικές συναυλίες, χωρίς να μπορέσει ποτέ να επαναληφθεί το παλιό μεγαλείο. Δε θεωρώ ότι ξεφτιλίστηκαν όσο πολλοί ισχυρίζονται, η φάση είναι περισσότερο «μέχρι ενός σημείου καλά ή αρκετά καλά» άλμπουμ, κράτησαν ζωντανό όλο το είδος σε χρυσές εποχές και η 7η Οκτωβρίου του 1995 που τους είδα πρώτη φορά στην περιοδεία του “Land of the free” θα παραμένει πάντα μία από τις ευτυχέστερες μέρες της ζωής μου. Επειδή ότι ανεβαίνει κατεβαίνει, 2 χρόνια μετά (πάλι Οκτώβρης το ’97) είδα τους HAMMERFALL (νιούφηδες τότε) να συντρίβουν τους Γερμανούς σαν τελετή παράδοσης-παραλαβής. Θυμάμαι ακόμα τον Kai σαν έφηβος να ανεβαίνει τις σκαλωσιές στη σκηνή και να τραγουδάει “Heeeeaaaaaavyyyyy meeeetaaaaaal” και δε θα το ξεχάσω ποτέ. Αγαπημένη μπάντα οι GAMMA RAY αλλά ακόμα πιο αγαπημένος άνθρωπος ο Kai. Από τους ευγενέστερους που μπορεί ένας οπαδός να συναντήσει στη ζωή του (μέχρι για φαγητό μας έβγαλε όσους τον περιμέναμε κάποτε) και ένα από τα μεγαλύτερα πρότυπα γενικότερα. Σ’αγαπώ αιώνια. Σ’ευχαριστώ για όλα. Να ζήσεις 1000 χρόνια να μας θάψεις όλους αν χρειαστεί. Κομμάτια έγραψες πολλά, αλλά ένα θα είναι πάντα αυτό που θα δείχνει από τι πάστα ήσουν φτιαγμένος…
Άγγελος Κατσούρας
Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα όπως οι GAMMA RAY που θα μνημονεύονται για πάρα πολλά χρόνια από τους metal οπαδούς για πολλούς λόγους. Σίγουρα ο πρώτος θα είναι ότι μας χάρισαν δουλειές που, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο, έχουν μείνει στο πάνθεον σαν αντιπροσωπευτικά δείγμα Ευρωπαϊκού power metal. Όταν ο Kai Hansen αποφάσισε να φύγει από τους HELLOWEEN, σαφώς ήταν μια είδηση-βομβα της εποχής. To 1990 όμως όταν είδε το φως της δημοσιότητας η πρώτη δουλειά του group “Heading For Tomorrow” θυμάμαι σαν τώρα την άκρως θετική απήχηση που είχε στον κόσμο και τις προσδοκίες που δημιούργησε. Ευτυχώς η συνέχεια ήταν ανάλογη του ντεμπούτου. Ένα χρόνο αργότερα το “Sigh No More” έμελε για τον γράφοντα να είναι ένα από τα κορυφαία albums που είχε ακούσει στο χώρο. Νομίζω ότι ήταν από τα albums που είχα «κολλήσει» όσο λίγα άλλα τότε. Η συνέχεια φυσικά είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Ότι κυκλοφόρησαν έκτωτε απλά τιμούσε στο έπακρο το είδος, με φυσικά μπροστάρη το “Land Of The Free” του 1995, μια από τις κορυφαίες δουλειές της δεκαετίας, έναν δίσκο όμως που ποτέ δεν είχε την συνέχεια που ίσως όλοι θα περιμέναμε και μάλλον τους «στοίχειωσε». Ίσως γι’ αυτό και οι GAMMA RAY ποτέ δεν έγιναν το τεράστιο όνομα που θα γέμιζε γήπεδα, προκαλώντας φρενίτιδα ενθουσιασμού όπου έκαναν ζωντανές εμφανίσεις. Από την άλλη όμως κανείς δεν μπορεί να τους προσάψει κάτι αρνητικό αφού και σχετικά συχνή δισκογραφική παρουσία είχαν αλλά και ποιότητα συνθέσεων με δίσκους που αν μη τι άλλο δεν βαριόταν να ακούει ο οπαδός. Αν και έχουν πολλά χρόνια από την τελευταία δισκογραφική τους κίνηση, νομίζω ότι όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι οπαδοί που αγαπούν το power metal ιδίωμα, θέλουν ένα νέο δίσκο από αυτούς και όχι αδίκως αφού αναφερόμαστε σε ένα από τα καλύτερα σχήματα σε όλο το φάσμα του heavy metal. Για να δούμε…..
Θοδωρής Μηνιάτης
Όταν ο Kai Hansen έφυγε από τους λατρεμένους μου HELLOWEEN, έμελλε να φτιάξει μια εξίσου σπουδαία μπάντα, στην οποία πολλοί μεταλλάδες θα οφείλανε άπειρα. Ο λόγος για τους GAMMA RAY. Κοινός συνδετικός κρίκος, εκείνος βεβαίως. Ο βασικός συνθέτης των GAMMA RAY, και εορτάζων των προηγούμενων ημερών, μπορεί να καυχιέται (παρόλο που είναι φύσει ταπεινόφρων άνθρωπος) ότι το Ευρωπαϊκό power metal του ανήκει. Σωρεία ύμνων με τους GAMMA RAY, είτε με τη φωνάρα του Ralf Scheepers (προτού συνεχίσει τις τσιρίδες στους συμπατριώτες τους, PRIMAL FEAR) στα “Heading for tomorrow”, “Sigh no more”, “Insanity and genius”, είτε με την δική του φωνάρα στα άλμπουμ από το “Land of the free” και πέρα.
Ακόμα κι αν δεν έμειναν ως κλασσικοί όλοι οι δίσκοι των GAMMA RAY, η ποιότητα και η τσίπα αυτού του συγκροτήματος δεν αμφισβητείται ούτε από τον πλέον εμπαθή. Άλλο ένα συγκρότημα απόδειξη του πόσο “Γερμανός” ήμουν είμαι και θα παραμείνω στο power metal μου. Ο δε Kai, προσωπικά μιλώντας, είναι δικός μου άνθρωπος, μια και αποτελεί έναν από τους πλέον σεσημασμένους PRIEST-άκηδες του κόσμου. Χώρια τα κομμάτια που έχουν “δανειστεί” (να το θέσω ευγενικά) riffs από την απόλυτη Βρετανική metal μπάντα (“To the metal” – “Metal gods”, “Solid” – “Rapid fire”….τουλάχιστον κλέβει καλά ο άνθρωπος, να τα λέμε κι αυτά!). Στο δε τελευταίο άλμπουμ τους “Empire of the undead”, ο ύμνος “Hellbent” (ναι, ξέρω που πήγε το μυαλό σας. Παρομοίως!), ακούγεται λες και βγήκε από κάποια ξεχασμένη κασέτα του “Painkiller”!
Το ζουμί όμως είναι, πως όλα αυτά τα χρόνια, είτε είσαι/έγινες πιο ακραίος στα ακούσματα σου, έναν σεβασμό στον Kai Hansen, τον είχες τον έχεις και θα τον έχεις. Και επειδή, είναι βίοι παράλληλοι με τους HELLOWEEN, το χιούμορ και η χαρά, παραμένουν ανέπαφα (ακούστε το υπέροχο “Free time” από το “Heading for tomorrow” και αν δε σκάσετε χαμόγελο, σας παρακαλώ κοιτάξτε το!). Οφείλω τη περαιτέρω ενασχόληση μου με το power metal σε εκείνους (και κατ’ επέκταση στον αδερφικό μου φίλο, Στάθη, το πιο σεσημασμένο power-ά που έχω γνωρίσει στη ζωή μου), και στον πρότερο, φυσικά, έντιμο μου βίο τόσο με BLIND GUARDIAN, όσο και με HELLOWEEN. Κομμάτι τώρα, πως να επιλέξω μου λέτε; Έρχονται 15-20 κομμάτια στο έτσι, που μπορώ να βάλω. Ένα από αυτά, λοιπόν, είναι το κομμάτι – δήλωση “Lust for life” από το εκπληκτικό “Heading for tomorrow”. “Let us fly away, let us praise the days, when the lust for life is stronger than the fear. Though we shiver and shake and we sometimes need a break, It’s the lust for life that never disappears…”
Γιάννης Σαββίδης
BOTW αυτή την εβδομάδα είναι μια αγαπημένη μου μπάντα οι GAMMA RAY, κι ευκαιρίας δοθείσης ας πω και τα χρόνια πολλά στον λατρεμένο καλλιτέχνη, ιδρυτή και ηγέτη του σχήματος, Kai Hansen. Νομίζω γενικά πως πολλά-πολλά δεν χρειάζονται στην περίπτωση των RAY’S και του Hansen, καθώς μιλάμε για τον πατέρα του power metal και για την μπάντα που δημιούργησε μετά την ”I want out” φυγή του από τους HELLOWEEN της πρώτης δικής του περιόδου. Οι RAY’S στο μυαλό του γεννήθηκαν μάλλον ως η συνέχεια, αυτή που ο ίδιος πίστευε ότι έπρεπε να έχουν οι HELLOWEEN. Το αν το πέτυχαν μάλλον δεν στέκει ως ερώτημα, καθώς σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, και ειδικά μέχρι να βγουν οι κολοκύθες από το τέλμα με την προσχώρηση και την καθοδήγηση του άγιου Σώστη “λέγε με Andi Deris”, οι GAMMA RAY κυκλοφόρησαν ουκ ολίγες εκπληκτικές δουλειές, που έδωσαν πνοή και αίγλη στο χώρο του power metal. Τέτοιες είναι σίγουρα το ντεμπούτο ”Heading for tomorrow”, το ”Insanity and genius”, το ”Power plant”, τα 10 άρια ”Somewhere out in space” και ”No world order”, αλλά και η φυσική συνέχεια των ”Keepers …”, χαρακτηριζόμενο από πολλούς ως το τρίτο part τους, ”Land of the free”. Ως παλμαρέ λοιπόν δεν το λες και άσχημο με βάση τους έντεκα μέχρι σήμερα δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει οι GAMMA RAY. Σημαντικό επίσης στην περίπτωση τους και το γεγονός πως και οι υπόλοιπες δουλειές κινούνται σε πολύ καλά επίπεδα, χωρίς να μπορείς να βρεις κάποια που να είναι πραγματικά μέτρια ή κακή, ίσως μια αλλά μέχρι εκεί. Θα κλείσω ευχόμενος και πάλι χρόνια πολλά στον ιδρυτή, ηγέτη και νονό του power metal Kai Hansen και με την ευχή να συνεχίσουν όποτε μπορεί τόσο ο ίδιος όσο και οι υπόλοιποι RAY’S να μαζεύονται και να κάνουν τον χαβαλέ τους ως σχήμα. Κάτι που μάλλον δεν πολυφαίνεται στον σύντομο τουλάχιστον χρονικό ορίζοντα, καθώς τόσο ο αρχηγός με το reunion των HELLOWEEN, όσο και οι υπόλοιποι με τα διάφορα project που ασχολούνται, δείχνουν να έχουν βάλει τους GAMMA RAY στον πάγο προς το παρόν. Καλύτερος δίσκος ακολουθώντας τη λογική θα πω το ”Land of the free” αν και πάντα στο μυαλό μου υπήρχε μια σύγκρουση με το ”Somewhere out in space”. Όσο για κομμάτι, είναι τόσα τα έπη που έχουν μας έχουν προσφέρει που τί να πρωτοδιαλέξεις, ας βάλουμε ένα ”New world order” έτσι για το καλό και για να αποφύγω και λίγο τα κλισέ που φυσικά υπερλατρεύω έτσι και αλλιώς.
Παναγιώτης “The unknown force” Γιώτας
Επ’ ευκαιρία των γενεθλίων του τεράστιου Kai Hansen, τιμητική θέση έχουν αυτή την εβδομάδα οι GAMMA RAY. Οι GAMMA RAY αποτέλεσαν την Ιθάκη του Kai όταν έφυγε από τους HELLOWEEN και κράτησαν ζωντανή τη φλόγα του power metal όταν οι HELLOWEEN κινήθηκαν προς πιο εμπορικούς «δρόμους».
Η πρώτη επαφή μαζί τους ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ’90 με το video clip του “Rebellion in Dreamland”, όπου μετά το σοκ (και δέος) που έπαθα, έτρεξα να αγοράσω το “Land of the free”. H πρώτη ακρόασή του ήταν σαν γροθιά στο σαγόνι! Ο ένας ύμνος διαδέχονταν τον άλλο! Ο συγκεκριμένος δίσκος έπαιξε σημαντικό ρόλο στις μετέπειτα μουσικές αναζητήσεις μου.
Οι GAMMA RAY έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του heavy/power metal ήχου την εικοσαετία 1990-2010, σε σημείο που αναρωτιέμαι πως θα ήταν σήμερα οι HELLOWEEN αν δεν είχε φύγει ο Hansen. Σίγουρα δε θα είχαμε τις εκπληκτικές (και τόσο διαφορετικές) από αυτές τις δύο μπάντες. Η απάντηση ίσως δοθεί με το νέο reunion album των HELLOWEEN.
Για αγαπημένο δίσκο εμφανώς θα διαλέξω το “Land of the free”, που για εμένα αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη και ώριμη κυκλοφορία τους και για τραγούδι το υποτιμημένο “Abyss of the void”, από τον ίδιο δίσκο!
Γιώργος Βογιατζής
Στην Ελλάδα οι GAMMA RAY είναι εξαιρετικά δημοφιλείς. Από την πρώτη δουλειά μετά την αποχώρησή του από τους HELLOWEEN ο Kai Hansen έδειξε τις τάσεις του για μελωδικό metal, αν και στην πορεία έδειξε να κατασταλάζει στο γρήγορο heavy power, με έντονα στοιχεία PRIEST και MAIDEN. Ακόμα και χωρίς τους GAMMA RAY το όνομά του θα παρέμενε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Ευρωπαϊκού ήχου, πόσο μάλλον όταν μας σύστησε τον Ralf Scheepers, κυκλοφόρησε ένα “Insanity & genious”, ένα “Land of the free” κι ένα “Somewhere out in space”. Κάπου ανάμεσα στα δυο τελευταία, είχα την ευκαιρία να τον επισκεφτώ για μια ατελειώτη συνέντευξη στα στούντιο (που δυστυχώς κατστράφηκαν πρόσφατα) εφ’ όλης της ύλης. Όπως καταλαβαίνετε, υπάρχει επιπλέον προσωπικοί λόγοι που λατρεύω αυτό το συγκρότημα. Ευχόμενος στον ιδρυτή τα καλύτερα αυτή την εβδομάδα, παρότι έχει βάλει τους RAYs στον πάγο, βάζουμε “Land of the free” και όχι μόνο.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
