Band of the week αυτή τη φορά, οι Αμερικάνοι deathsters από τη Florida, οι OBITUARY των αδερφών John και Donald Tardy, οι οποίοι κυκλοφορούν σε πολύ λίγες μέρες τον ομώνυμο δίσκο τους. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κι εμπορικά επιτυχημένα γκρουπ του ιδιώματος, με αρκετές επισκέψεις στη χώρα μας και οι συντάκτες του ROCK HARD έσπευσαν να γράψουν την άποψή τους.
Κάτι τρελαμένοι με το underground φίλοι, είχαν μία κασετοσυλλογή με τους R.A.V.A.G.E. (μετέπειτα ATHEIST) και XECUTIONER (μετέπειτα OBITUARY), την οποία μου είχαν δώσει και είχα πάθει πλάκα με τα απόκοσμα φωνητικά του John Tardy. Όταν βγήκε το “Slowly we rot”, είχαμε πάθει όλοι πλάκα, το “Cause of death” όμως, υπήρξε κομβικό για τη σχέση μου με το συγκρότημα. Το βινύλιό του “C.o.d.”, με το μάτι και τους σκελετούς (που για την ιστορία ήταν να χρησιμοποιηθεί για το “Beneath the remains”), ήταν το πρώτο πράγμα που έβλεπες για πολλά χρόνια μόλις έμπαινες στο δωμάτιό μου και η μητέρα μου συνεχώς με έβριζε γιατί αγριευόταν!!! Βέβαια, γελάω ακόμα με το γεγονός ότι οι πρώτοι δίσκοι δεν έχουν στίχους, παρά μόνο λέξεις βγαλμένες από τα σωθικά του Tardy, αλλά στην τελική η μουσική μετράει. Δεν ξεχνάω επίσης το CD-rom που συνόδευε το “Back from the dead”, που είχε διάφορες φωτογραφίες, μία εκ των οποίων είχε μία λεκάνη τουαλέτας από την περιοδεία τους, τίγκα στο …φυσικό της περιεχόμενο!!! Όπως και να έχει, η επάνοδός τους, με το “Frozen in time”, υπήρξε τουλάχιστον τίμια και η πρώτη εμφάνισή τους –τουλάχιστον- συγκλονιστική, με ήχο που σε κόλλαγε στον τοίχο. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους πολυπαρακολουθώ τα τελευταία χρόνια, απλά έχω ακούσει 1-2 φορές τους δίσκους τους, αλλά έχουν το απόλυτο respect μου αφού είναι από τα ελάχιστα γκρουπ με τόσο trademark ήχο, που από την πρώτη νότα τους καταλαβαίνεις με κλειστά μάτια…
Σάκης Φράγκος
AOYΡΓΚΚΚ!!! Μια από τις πολύ αγαπημένες μου death metal μπάντες, αλλά και πολύ αγαπημένες σε όλο τον μεταλλικό κόσμο είναι φυσικά οι ήρωες της Tampa, OBITUARY.
Το μαγικό που έχουν καταφέρει στα τόσα χρόνια πορείας τους, είναι ότι μαζί με τους DEATH του αδικοχαμένου Chuck, είναι οι μπάντες που κατάφεραν να είναι αποδεκτές και σε φίλους άλλων μουσικών χώρων του heavy metal π.χ. δεν υπάρχει thrasher που να μη σέβεται τους Αμερικανούς φίλους μας. Ο λόγος φυσικά είναι το ύφος της μουσικής των OBITUARY.
Η ταχύτητα δεν υπάρχει για την ταχύτητα και μόνο, με αποτέλεσμα οι ρυθμοί και τα riff να heavymetal-ίζουν επικίνδυνα σε σημείο που μπορώ να πω ότι οι OBITUARY είναι οι CELTIC FROST του death metal.
Το θρυλικό άλμπουμ της καριέρας τους είναι φυσικά το “Cause of Death”, το άλμπουμ που μνημονεύεται από τους περισσότερους. Εγώ πάλι είμαι αιρετικός στην περίπτωσή τους και το άλμπουμ που φτάνει στο CD player μου όλο και περισσότερο με τα χρόνια είναι το “The End Complete”. Θυμάμαι τότε κριτικές της εποχής που το χαρακτήριζαν καλό αλλά απογοήτευση σε σχέση με το “Cause of Death”. Να γελάσω ή να κλάψω τώρα;
Το “The End Complete”, με το τρομερό artwork που μέχρι σήμερα παραμένει το best selling t-shirt της Roadrunner, είναι ένα βάρβαρο, ρυθμικό, σκοτεινό και ατμοσφαιρικό δείγμα death metal της καλύτερης ποιότητας. Τα πράγματα εδώ έχουν αλλάξει λίγο, με τις κιθάρες να μην τρέχουν απαραίτητα με 200χλμ. στην εθνική οδό, αλλά να σε παρασέρνουν σε ρυθμούς που κάνουν τον αυχένα να πονά επικίνδυνα. Ο Tardy είναι καλύτερος από ποτέ και τα γρυλίσματα του, αφήνουν για μια ακόμη φορά ιστορία, βάζοντας τον στις top3 αναγνωρίσιμες φωνές του death metal. Πιο αργό λοιπόν από το “Cause of Death”, αλλά με μεγαλύτερη ποικιλία στις συνθέσεις.
Με τα χρόνια κατάφερε να ξεπεράσει σε πωλήσεις και το “Cause of Death”, έχοντας δώσει μέχρι στιγμής πάνω από μισό εκατομμύριο αντίτυπα σε όλο τον κόσμο!
Γιώργος Καραγιάννης
Το ότι εγώ θα έγραφα -έστω και δυο γραμμές – για τους Αμερικάνους death metallers δεν το περίμενα. Πόσο μάλλον πως θα είχα να πω και δυο καλές κουβέντες. Αυτό, διότι όταν οι ίδιοι γιγαντωνόταν ως όνομα, εγώ είχα κολλήσει στο κλασικό metal. Βέβαια, όσο μεγαλώνω διευρύνω και τα ακούσματά μου. Από την άλλη, δίχως να έχω ασπαστεί τους OBITUARY οφείλω να παραδεχτώ πως η μουσική τους είναι αρκετός λόγος για να τους προσέξει κάποιος με τα καταστροφικά τους ριφ που είναι βουτηγμένα σε κλασικές φόρμες, έστω κι αν τα φωνητικά του Tardy είναι ακραία. Πάντως το “World demise” παραμένει το μόνο άλμπουμ που έχω… (ας πούμε) ευχαριστηθεί. Η μπάντα, πιστεύω πως ζει μια δεύτερη νεότητα και το “Inked in blood” το απέδειξε. Τώρα μένει να δούμε τον αντίκτυπο του επερχόμενου άλμπουμ, που κουβαλά το βάρος του ομώνυμου! Πάντως όποτε ο Andreas Marschall έβαλε την υπογραφή του, οι Αμερικάνοι δεν απογοήτευσαν.
Γιώργος Κουκουλάκης
Ότι πιο Αμερικανικό στο death metal. Δημιούργησαν σχολή με τα brutal φωνητικά, τις λασπωμένες κιθάρες και το ρυθμικό υπόβαθρο που θα ταίριαζε στον σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι. Μαζί με τους MORBID ANGEL και DEICIDE, ότι πιο γνήσιο έβγαλε η Βόρεια Αμερική στον ακραίο ήχο. Σημαντικοί όσο και οι JOURNEY για το AOR. Τα τρία πρώτα άλμπουμ τους είναι κλασικά του ήχου. Ακραία ηχητικά ανοίγουν νέους δρόμους και μουσικα στέλνουν μουσικούς τύπου Malmsteen ξανά στο ωδείο να μάθουν τι εστί παραμόρφωση. Αγαπημένοι σε κάθε φίλο, κάθε μεταλλικού ιδιώματος, λόγω τιμιότητας και γνησιότητας.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα από την Florida έγινε στο τέλος της σχολικής χρονιάς 1993-94, όταν φίλος μου έδωσε σε κασέτα το “Slowly We Rot”. Ήταν από τις πρώτες μπάντες ακραίου ήχου που μου άρεσαν αμέσως και έψαξα να ξεθάψω τότε ότι υλικό είχαν κυκλοφορήσει. Η συνέχεια έγινε με το “The End Complete” και στο τέλος το “Cause of Death”. To “World Demise” κυκλοφόρησε 3 μήνες αργότερα. Ο δίσκος που λάτρεψα είναι ο “Cause of Death”, όμως το “Internal Bleeding” από το “Slowly We Rot” με στοίχειωσε καθώς ήταν το πρώτο τραγούδι που με έφερε σε επαφή με αυτή την μπάντα.
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
Από τις πιο τίμιες και εργατικές μπάντες του χώρου οι OBITUARY και πρωτοπόροι όσον αφορά τον ακραίο ήχο, βγήκαν σαν τα φαντάσματα του βάλτου από τα bayou της Florida αποφασισμένοι να σοκάρουν τον κόσμο. Και τα κατάφεραν. Με σήμα κατατεθέν τα εφιαλτικά φωνητικά του John Tardy, τα riffs που σε ρουφούν σαν να βρίσκεσαι σε κινούμενη άμμο και έχοντας φιλοξενήσει κατά καιρούς στις τάξεις τους σχεδόν την αφρόκρεμα του death metal, οι OBITUARY χαίρουν τον απόλυτο σεβασμό από όλο τον μεταλλικό κόσμο. Για να είμαι ειλικρινής, έχω χάσει τα ίχνη τους τα τελευταία χρόνια, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πάψω να αντιμετωπίζω με δέος τις πρώτες τους δουλειές και ιδίως αυτό το κολασμένο “Cause Of Death” που όποτε το ακούω μου δημιουργεί τις ίδιες ανατριχίλες με την πρώτη φορά που το άκουσα, το μακρινό 1990…
Θοδωρής Κλώνης
Δεν έχω να πω πολλά για τους Αμερικανούς Deathsters, που δεν έχουν ειπωθεί αυτά τα 30 σχεδόν χρόνια ύπαρξής τους. Από τα πρώτα extreme συγκροτήματα που άκουσα ποτέ, χωρίς να γίνω τρελός οπαδός όμως. Γενικά, το είδος μου άρεσε αλλά δεν ήταν από τα αγαπημένα μου. To “Cause of death” ήταν ο πρώτος δίσκος που άκουσα από τη μπάντα, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90, σε μια 90άρα TDK, την οποία «μοιράζονταν» με το αγαπημένο “Leprosy” των DEATH. Το πασίγνωστο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο μου μέχρι και τις μέρες μας.
Γιώργος Δρογγίτης
Με το death metal δεν το έχω γενικότερα, δεν έχω εμβαθύνει. Έκανα πολλές απόπειρες να ακούσω το συγκεκριμένο είδος αλλά κάθε προσπάθεια έπεφτε στο κενό. Σέβομαι, βέβαια, τα συγκροτήματα του χώρου καθώς και τους ηγέτες αυτής της σκηνής. Και οι OBITUARY είναι ηγέτες για το death metal. Προερχόμενοι από τη μεταλλομάνα Tampa στη Florida, κατάφεραν να ταράξουν τα ήσυχα νερά του χώρου με τον δίσκαρο που ακούει στο όνομα “Slowly we rot”. Και σα να μην έφτανε η γροθιά στο στομάχι με την κυκλοφορία αυτή, μια χρονιά μετά εξαπολύουν το δυναμίτη του “Cause of death”. Για να πω την αμαρτία μου είναι τα μόνα άλμπουμ που έχω ακούσει από το συγκρότημα καθώς όπως προανέφερα δεν είμαι και ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του death metal. Όπως και να ‘χει όμως, μιλάμε για ένα συγκρότημα ιστορικό με δίσκους, όπως οι δύο πρώτοι, που καθιέρωσαν ένα νέο ήχο, πρωτόγνωρο για τα μέχρι τότε δεδομένα. Καθόρισαν εν ολίγοις κατά πολύ μεγάλο βαθμό τον ήχο που θα ακολουθούσαν οι μεταγενέστερες μπάντες τη δεκαετία του 1990 για να γιγαντωθεί το συγκεκριμένο είδος.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Με ένα από τα καλύτερα one-two punch στην metal ιστορία με τα υπερ-κλασικά “Slowly We Rot” και “Cause Of Death” και μια από τις πιο χαρακτηριστικές και επιδραστικές φωνές στο είδος, δεν τίθεται καν θέμα για το αν οι OBITUARY αξίζουν το status και την επιτυχία που απέκτησαν. Ωστόσο η πορεία τους από το 1992 και μετά ήταν πτωτική, κάτι που δεν αφορά τόσο στην δημοφιλία της μπάντας, όσο στην ποιότητα, με τις γκρουβιές και την “καγκουρίλα” να κερδίζουν χώρο σε βάρος του death metal feeling και την έμπνευση σταδιακά να πηγαίνει για βρούβες, με τους Αμερικανούς να επαναλαμβάνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Από την μία, ο οπαδός ξέρει τι θα πάρει με κάθε δίσκο και κάθε συναυλία της μπάντας, από την άλλη το να βγάζεις το ίδιο άλμπουμ -με μικρές παραλλαγές- σε χειρότερη εκδοχή κάθε φορά, προσωπικά δεν με αφορά πλέον.
Νίκος Χασούρας
OBITUARY, η βοθρίλα που αγαπάμε να ακούμε όπως συνηθίζω να λέω. Η πρώτη μου επαφή μαζί τους ήταν στις αρχές του λυκείου όταν έπεσε στα χέρια μου μία κασέτα, που από την μία πλευρά είχε το “Beneath the remains” των SEPULTURA και από την άλλη το “Cause of death” των OBITUARY. Αν και η αγαπημένη μου death metal μπάντα είναι οι DEATH, οι OBITUARY για μένα θα είναι πάντα ένα από τα συγκροτήματα που κράτησαν αυτόν τον ήχο σε υψηλά standards και με μεγάλη εμπορική επιτυχία επίσης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το album “The end complete” είναι το πιο επιτυχημένο death metal album σε πωλήσεις σημειώνοντας 200.000 πωλήσεις στην Αμερική και πάνω από μισό εκατομμύριο παγκοσμίως! Το τραγούδι που επιλέγω είναι φυσικά από το πρώτο album που άκουσα ποτέ από τους OBITUARY.
Δημήτρης Μπούκης
