BAND OF THE WEEK: ROCK HARD!!!

Ναι, σωστά διαβάσατε!!! «Μπάντα της εβδομάδας», είναι το Rock Hard!!! Αυτή την εβδομάδα, κλείσαμε τα 15 χρόνια ύπαρξής μας στην Ελλάδα, αρχικά ως έντυπο και από το 2011 και μετά, ως webzine. To Rock Hard, είναι ένα από τα μεγαλύτερα franchise παγκοσμίως στη heavy metal μουσική και θέλουμε να πιστεύουμε ότι όλα αυτά τα χρόνια ενημερώνουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όλους τους λάτρεις της αγαπημένης μας μουσικής. Ζητήσαμε λοιπόν από τους συντάκτες μας, απλά να γράψουν τις πρώτες τους σκέψεις για τα χρόνια αυτά και τις εμπειρίες τους.

Αυτή τη φορά, δεν έχω καμία «αποψάρα» για συγκρότημα ή καλλιτέχνη. Αφήνω τη συντακτική ομάδα να μιλήσει για τα 15 χρόνια του Rock Hard. Ενός franchise που φέραμε στην Ελλάδα μαζί με τον Δημήτρη Σειρηνάκη ως εκδότες και το συνέχισα εγώ διαδικτυακά. Το μόνο που θέλω να πω είναι ένα τεράστιο ευχαριστώ, πρώτα απ’ όλα στη συντακτική μας ομάδα που βάζει πολλή αγάπη και μεράκι σε καθημερινή βάση, αλλά και σε όλους εσάς που μας διαβάζετε καθημερινά και μας στηρίζετε, όπως και σε όλους τους συνεργάτες μας σε κάθε πόστο. Πάμε για τα υπόλοιπα 15(0)!!!
Σάκης Φράγκος

Τι να γράψεις, τι να πεις, τι να θυμηθείς, τι να βάλεις σαν καλύτερη στιγμή, σαν στήλη, σαν οτιδήποτε; Πραγματικά, δεν ξέρω καν πώς να αρχίσω αυτό το κείμενο. Αλλά μάλλον ξέρω.
Αρχικά λοιπόν, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Σάκη Φράγκο, που πριν 15 χρόνια έκανε το μοιραίο λάθος της ζωής του και με πήρε στο περιοδικό. Με μόλις ένα τεύχος να έχει ήδη βγει, αποφάσισε ο καημένος να με βάλει στην ομάδα. Σαν να προκαλούσε την τύχη του! Και φυσικά ένα μεγάλο ευχαριστώ στην πάντα αγαπημένη Αρετή Μποταΐτη, που με «πλάσαρε» στον Σάκη, μας έφερε σε επαφή και τα υπόλοιπα πήραν το δρόμο τους, εκεί, κάπου στη Λ. Μεσογείων τότε, αν δε με απατά η μνήμη μου. Ήταν και ο θείος Σειρηνάκης (δε φταίω που είναι γέρος) εκεί και ο καημένος με δέχθηκε επίσης. Όχι με τις τσόντες παιδιά (αν και η μουσική που ακούει θα μπορούσε να είναι και soundtrack για ταινίες όπως «Το κορίτσι και το άλογο»)!
15 χρόνια στο Rock Hard λοιπόν, μετά από 8 χρόνια σε διάφορα fanzines και μέσα, όπως το Avopolis Metal. 15 χρόνια ραδιοφώνου επίσης, αφού με το «καλωσόρισες», να και η ευκαιρία για ραδιοφωνική εκπομπή στον Atlantis, όπου πέρασα άλλα 10 χρόνια χοντρικά. Και άντε, πες ότι αυτός ο τύπος, ο Σακ, δεν ήξερε τότε. Το ότι καταλήξαμε να κάνουμε παρέα ραδιόφωνο τα τελευταία χρόνια όμως, το λες και μαζοχισμό! Μέγιστο!
Δεν κρατάω πρωτίστως τις στήλες, τα αφιερώματα, τις κριτικές, τις συνεντεύξεις και όλα τα συναφή του περιοδικού. Ναι, είχα την ευκαιρία και την τιμή να γνωρίσω από κοντά λατρεμένους μου καλλιτέχνες, να θαυμάσω τον άνθρωπο πίσω από τον καλλιτέχνη σε πάρα πολλές περιπτώσεις (και σε αρκετές προς μεγάλη μου έκπληξη), αλλά και να απομυθοποιήσω άλλους, που κατάφερναν είτε face to face, είτε μέσω skype, είτε μέσω τηλεφώνου, στη λίγη ώρα που είχαμε, να δείξουν έναν εαυτό τόσο διαφορετικό, αλλά τελικά μάλλον πραγματικό. Ναι, έζησα ΠΟΛΛΕΣ περισσότερες συναυλίες απ’ ότι θα σήκωνε η τσέπη μου. Ναι, τις έζησα πολλές από αυτές με καλύτερες συνθήκες, σε μεγαλύτερο βαθμό, ναι σε πολλά. Ναι, ακόμα και τώρα, 39 χρονών μαντράχαλος, τρελαίνομαι να γράφω για μπάντες, για δίσκους, για αφιερώματα. Είναι μικρόβιο, πώς να το κάνουμε. Μικρόβιο 23 χρόνων. Όλα αυτά είναι η αγάπη για αυτή τη μουσική και η ευκαιρία να τη ζεις ακόμα περισσότερο. Όμως το μεγαλύτερο πράγμα από αυτά τα 15 χρόνια, είναι οι άνθρωποι. Οι φίλοι που απέκτησα, οι πραγματικοί φίλοι και όχι του συμφέροντος. Αυτοί μεταξύ των οποίων υπάρχει απόλυτος σεβασμός, όσο και αν μπορούμε σε κλάσματα δευτερολέπτου να γίνουμε το αγαπημένο Γαλατικό χωριό όταν μιλάμε για μουσική εννοείται! Αυτοί που στηρίζουν ο ένας τον άλλο και που ακούνε φυσικά ο ένας τον άλλο και θα ξαναπώ τη λεξούλα, που σέβονται, χωρίς να κοιτάνε προσωπική προβολή και λοιπές γραφικές μετά από ένα βαθμό ματαιόδοξες τάσεις της εποχής μας. Είμαστε μία καλή ομάδα, είναι η αλήθεια.
Ναι, τα πράγματα δεν είναι όπως κάποτε. Το internet, τα social media, όλα τα όμορφα πράγματα της τεχνολογίας, έχουν φέρει και μερικές κακές αλλαγές. Αλλά η δίψα είναι εκεί, λες και είμαστε ακόμα έφηβοι. Και όσο εμείς νιώθουμε έτσι, το ROCK HARD θα συνεχίζει να προχωράει. Άλλωστε πάνω από όλα είναι το μεράκι μας, η φάση μας και τίποτα περισσότερο από αυτό. Όλα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Έχω χάσει τον αριθμό από τα χρόνια που συνεργάζομαι με τον Σάκη Φράγκο αλλά και τον Δημήτρη Σειρηνάκη. Σε έντυπα, ραδιόφωνο, ηλεκτρονικά, σε κάθε μορφή που σχετίζεται με την σκληρή μουσική, τη μουσική γενικότερα αλλά και την ίδια τη ζωή. Γάμοι, γεννήσεις, διαζύγια, γλέντια, τσιμπούσια, απολύσεις, εγκαίνια, κλεισίματα μαγαζιών, ταξίδια, γέλια, δάκρυα και πάνω και πριν από όλα, μια αγάπη αδελφική που βασίστηκε στο κοινό πάθος για τη μουσική και συνέχισε με αμοιβαία (ελπίζω) αλληλεκτίμηση για την στάση μας στη ζωή. Χάρη στο Rock Hard κατάφερα να συνεχίσω να γράφω, με ελάχιστες παρεμβάσεις, διορθώσεις, συγκρατήσεις, κείμενα για τη μουσική αλλά και ταινίες, βιβλία και να υλοποιώ ιδέες χάρη στο δίδυμο στην αρχή και τον Σάκη Φράγκο στη συνέχεια, στην ηλεκτρονική του μορφή. Αν υπάρχει ορισμός για αυτή τη συνεργασία θα έλεγα οικογένεια και το εννοώ. Περήφανος που το όνομα μου, έχει μπει σε κείμενα κάτω από το δικό τους και το όνομα του Rock Hard. Η αναγνωρισιμότητά του έγινε εμφανής όπως και η αποδοχή του και από το μητρικό, Γερμανικό περιοδικό. Αν κάτι χαρακτήριζε πάντα το Rock Hard είναι ότι καθοδηγείται από έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων, δουλευταρά και άνθρωπο. Όνειρο μου να μείνει ενεργό, ώστε να γράψουν σε μερικά χρόνια, αν ενδιαφέρονται και αξίζουν τα παιδιά μου. Γιατί πολλοί δήλωσαν μεταλοπατέρες και άλλα συναφή και όντας στην πιάτσα από το ‘88, έχω γνωρίσει τους περισσότερους. Λίγοι όμως έχουν το βάθος των γνώσεων και το ηθικό ανάστημα του Φράγκου, αλλά και την ώριμη γοητεία του Δ. Σειρηνάκη (όχι όπως στις ταινίες, της ομώνυμης εταιρίας, αλλά δεν πειράζει).
Για όσους με ξέρετε δεν έχω πει καλό λόγο ,ούτε για τον αδελφό μου, αλλά Rock Hard σημαίνει Αλατάς και αφιερώματα σε ΜETALLICA, Νίκας, Κουκουλάκης και μελωδικό ροκ, Παπαευθυμίου για τα περίεργα, Σαμοΐλης και ΝIGHTWISH η ατέλειωτη στρατιά των μυροφόρων για την μαυρίλα του Τσουρέα και των λοιπών, Ζέρης, Χασούρας και πιο αριστερά από τον πιο αριστερό πλανήτη του σύμπαντος, Τσέλλος και ασπίδες, αξίνες και κασμάδες, Γανίτης και σέξι ατμόσφαιρα από τις ντίσκο των 80ς, Κλώνης και η χρυσή νεολαία Σαββίδης, Κατσούρας για θρας και αλητεία, Κόης για την κρυφή γοητεία του μαύρου και τις τεχνολογικές λύσεις μαζί με Τσουρέα , Βασιλάκη για τη δουλειά των παρασκηνίων και το εικαστικό παρανάλωμα , Φαλέκα, Σμυρνιώτη , Νέτη εδώ ενεργές ή ωσεί παρόντες, Παναγιώτης Γιώτας να φυλά τα σύνορα, Μπαξεβανίδης να ελέγχει τις πύλες της Βαλχάλα, παλιοί συνεργάτες, περαστικοί, όλοι βάλαμε το λιθαράκι στο να υπάρχει ένα περιοδικό, που δικαίωμα γνώμης έχουν όλοι και αγαπά πριν και πάνω από όλα τη μουσική. Όσοι δεν γράψατε εδώ, ελπίζω να νιώσετε τί σημαίνει να είσαι ενεργό μέλος μιας πραγματικής μουσικής οικογένειας.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης

15 χρόνια…και όμως πέρασαν. Είμαι σχεδόν από την αρχή στο περιοδικό. Από τις μέρες της έντυπης μορφής του. Γνωρίζω τον Φράγκο από το 1997 τότε που έκανε τις εκπομπές στον Silver FM της Αργυρούπολης… Τελείωνε αυτός με τις progressive παραξενιές του και μετά έπαιζα εγώ τη σωστή, αντρική μουσική (JOURNEY, FOREIGNER, DAMN YANKEES, RATT…μόνο Αμερική)! Ωραίο ταξίδι με τα πάνω και τα κάτω του αλλά πάντα με γνώμονα ένα αστείρευτο μεράκι από το Φράγκο που αποτελούσε φυσικά την κινητήριο δύναμη του περιοδικού. Κάπου εκεί ήταν και ο συναγωνιστής Σειρηνάκης.
Δεν υπάρχουν για μένα καλές και κακές στήλες. Σε ό,τι μπλεκόμουν και όπου φαινόταν το όνομά μου ήθελα να υπάρχει πάντα μία ποιότητα, μία εγκυρότητα. Ο Φράγκος το ξέρει καλά αυτό. Οι εποχές μας επιτάσσουν συχνά άλλα πράγματα και όλοι παρασυρόμαστε λίγο ή πολύ. Πάντα υπάρχουν επιλογές και πάντα θα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Ωστόσο, έχουμε καταφέρει πολλά και είμαι σίγουρος ότι θα καταφέρουμε περισσότερα… Αρκεί να μην ξεχάσουμε από που ξεκινήσαμε και ποιοι ήταν από την αρχή οι στόχοι μας. Τι κρατάω όλα αυτά τα χρόνια; Τις γνωριμίες με κάποια εξαιρετικά παιδιά και ας έχουμε χαθεί στην πάροδο του χρόνου αλλά και το ότι κάτάφερα, προσωπικά, να κάνω αρκετά από τα όνειρά μου πραγματικότητα. Πάμε και για τα επόμενα 15!
Σάκης Νίκας

Τα 15 χρόνια που γιορτάζουμε, είναι χρόνια γεμάτα μουσική, χιούμορ, παρέες, ταξίδια και πολλές στιγμές ευτυχίας, χαραγμένες στην μνήμη μου. Βλέπετε, από τον καιρό που γράφαμε στο Rock On, που είναι ουσιαστικά η αφετηρία για το ROCK HARD, υπήρχε η σπίθα να δημιουργήσουμε κάτι καινοτόμο, ιδιαίτερο και προσωπικό. Με γνώμονα την αντικειμενικότητα όταν πρέπει, αλλά και την υποκειμενικότητα όταν μπορούσαμε, με ενθουσιασμό, σοβαρότητα και διάθεση να φέρουμε στην χώρα μας τις τάσεις που επικρατούσαν στο εξωτερικό. Από την συνέντευξη με τους BON JOVI, μέχρι τα εξώφυλλα στους SLIPKNOT, τα επετειακά τεύχη στους Τιτάνες, αλλά και τα εμπεριστατωμένα αφιερώματα, η διαδρομή είχε σκοπό την ενημέρωσή σας όσο και τις εγκυκλοπαιδικές σας γνώσεις. Για να μην πω για τα εξωφρενικά πάρτι. Τα περισσότερα από αυτά τα χρόνια, εγώ τα πέρασα στο εξωτερικό, δίνοντας το παρόν όσο μπορούσα με συνεντεύξεις και δισκοπαρουσιάσεις, κάτι το οποίο γινόταν όλο και πιο εύκολο, όσο βελτιωνόταν η τεχνολογία. Άλλωστε φτάσαμε από το να στέλνουμε αρχεία με CD στα email και από την αποστολή ταχυδρομικώς των φωτογραφιών, ή των promo CD, στο downloading. Στα χρόνια αυτά, έστειλα ανταποκρίσεις από συναυλίες των IRON MAIDEN στο Τόκυο, των ARCH ENEMY στην Μπανγκόκ, των METALLICA στο Αμπου Ντάμπι, των MEGADETH στην Νέα Υόρκη, των ANGRA με τους FIREWIND στην Βαρκελώνη και αμέτρητες ακόμη. Η ικανοποίηση του να ασχολούμαι ενεργά με την μουσική είναι τεράστια για μένα, αλλά περισσότερο απ’ όλα, είναι οι φιλίες που χτίσαμε εδώ. Ο Κώστας Αλατάς, ο Γιάννης Παπαευθυμίου, ο Στέλιος Μπασμπαγιάννης, ο Γιώργος Κόης, ο Πέτρος Καραλής, ο Φραγκίσκος Σαμοΐλης, ο Δημήτρης Σειρηνάκης, ο Σάκης Φράγκος και τόσα ακόμα παιδιά. Το ROCK HARD είναι η δεύτερή μας οικογένεια. Μια οικογένεια που μεγαλώνει με τα χρόνια, εξελίσσεται, με τα social media να είναι αναπόσπαστο μέρος της πλέον. Ευχαριστώ όλους εσάς που μας διαβάζετε και μας ακούτε. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες και σε όλους σας. Ας πιούμε στα επόμενα 15 χρόνια του ROCK HARD GREECE!
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης

15 χρόνια Rock Hard. Mια σχέση ζωής θα έλεγα καλύτερα που ξεκίνησε για μένα πολύ πιο πίσω, από το πρώτο κιόλας τεύχος του Rock On, του έντυπου που εξελίχθητε τα επόμενα χρόνια σαν Rock Hard.
Mέσω του περιοδικού είχα την τύχη να γνωρίσω κάποια παιδιά που με τους περισσότερους είμαστε πλέον φίλοι και ας βρισκόμαστε με πολλούς από αυτούς μόνο σε κάποια από τα meetings ή σε συναυλίες. Υπάρχει μια αμοιβαία εκτίμηση και χαίρομαι που έχουν περάσει τόσα χρόνια και όταν βρισκόμαστε νιώθεις το δέσιμο μιας παρέας. Και αυτό ισχύει και για τα νέα παιδιά που μπαίνουν στις τάξεις του περιοδικού ανά κάποια χρονικά διαστήματα.
Επί εποχής εντύπου τα πράγματα ήταν πιο πιεστικά για έναν συντάκτη απ’ ότι σήμερα στην διαδικτυακή εποχή. Υπήρχε η ημερομηνία του deadline για να τυπωθεί το τεύχος και έπρεπε σε αυτό το διάστημα να έχουν παραδοθεί συνεντεύξεις (που πολλές γινόταν στο κλείσιμο του τεύχους) και ότι άλλη ύλη σου είχε δοθεί από τον αρχισυντάκτη. Δεν ήταν λίγα τα Σαββατοκύριακα που κλεινόμουν μέσα για να παραδώσω την ύλη που μου είχε ανατεθεί, μιας και θεωρούσα ότι από την στιγμή που είχα αναλάβει μια δουλειά και είχα πει το οk, δεν είχα δικαιολογία για το αντίθετο. Χαρακτηριστικό ήταν ένα άρθρο που είχα γράψει για το NWOBHM για την χρονιά του 1980 και μόλις το είχα τελειώσει, κράσαρε ο υπολογιστής. Το τρέξιμο και το άγχος που είχα στο να μπορέσω να το ανακτήσω για να είμαι on time στην παράδοση του, ακόμα το θυμάμαι.
Μέσω τον συνεντεύξεων που έκανα για το περιοδικό είχα την τύχη να μιλήσω τηλεφωνικά με μερικά ινδάλματα μου όπως ο King Diamond, o Udo, ο Leif Edling, ο Βlackie Lawless και η Αnneke. Eπίσης μερικά αγαπημένα ονόματα που μίλησα μαζί τους ήταν οι Tim “Ripper” Owens εποχής ICED EARTH (o oποίος με ξαναπήρε μετά την συνέντευξη για να μου πει “αν θυμηθείς κάτι άλλο και θες να με ρωτήσεις, μην διαστάσεις να με πάρεις”), o Andy Cairns (THERARY?) , o Charles Rytkonen (MORGANA LEFAY), o ΜIke Croeger  από τους NICKELBACK, ο Stewart Chatwood από τους ΤΕΑ PARTY και κάμποσες φορές με τον ΝIck van Dyk από τους REDEMPTION.
Aπό κοντά είχα την χαρά να συναντήσω τον Brian Tatler από τους DIAMOND HEAD και την Floor Jansen την εποχή που ήταν στους ΑFTER FOREVER και άλλοι φυσικά που μου διαφεύγουν αυτήν την στιγμή.
Ατελείωτη η δουλειά που είχαμε κάνει για το “Roadrunner united” τον Δεκέμβριο του 2005, αγαπημένη  μου στήλη επί εντύπου υπήρξε η στήλη Blast From The Past που αναφερόταν σε δίσκους  από τις προηγούμενες δεκαετίες και έπρεπε να βρούμε αυτούς  που να είχαν κυκλοφορήσει στον εκάστοτε μήνα που έβγαινε το περιοδικό. Ένα ψάξιμο αγχωτικό θα έλεγα αλλά πολύ δημιουργικό εν τέλει. Επίσης μια άλλη στήλη που μου άρεσε ήταν αυτή που κάναμε κάθε Δεκέμβριο , ένα Christmas shopping που χωριζόταν ανά είδη. Εγώ είχα την χαρά να αναλαμβάνω να γράψω για τα πιο εναλλακτικά, και μέσα από αυτή την πρόταση έβρισκα την ευκαιρία να αναφερθώ σε σχήματα όπως  οι CLUTCH, ALKALINE TRIO, WHITE STRIPES, πολλά από τα οποία δεν ήταν ευρέως γνωστά και δεν τα διάβαζες σε hard rock/metal έντυπα. Όσοι μπορείτε να ανατρέξετε σε κάποια από αυτά τα τεύχη, θα διαπιστώσετε μια ποιότητα σε όλους τους τομείς.
Αν και λόγω ηλικίας είμαι πολύ πιο ένθερμος οπαδός του έντυπου τύπου, η μετάβαση του περιοδικού στην ηλεκτρονική μορφή ήταν εκτός από επιβεβλημένη και επιτυχημένη. Μέσω του site μας, υπάρχουν πάρα πολλές ενδιαφέρουσες στήλες για όλα τα γούστα. Από το Band of the week  που ανεβαίνει κάθε εβδομάδα, στο 90’s metal που μπορείτε να διαβάσετε όσοι έχετε όρεξη, δίσκους που οι περισσότεροι από αυτούς έχουν χαραχθεί στην ιστορία του χώρου. Βουτιά δε δίσκους τους παρελθόντος με το Α Day to remember και καινούργια πράγματα μέσω του Underground scans. Aπο δίσκους ξεχασμένους στην λήθη όπως αυτοί που βρίσκονται στην στήλη Υοu don’t remember, I’ll never forget μέχρι μπόλικες δισκοκριτικές, συνεντεύξεις, άρθρα απόψεων των συντακτών και δεκάδες αλλά θα βρείτε εδώ μέσα. Θεωρώ το rockhard.gr πολύ πλούσιο σε ποικιλία θεμάτων , τόσο που η αλήθεια είναι ότι δεν προλαβαίνω ούτε εγώ να διαβάσω αρκετά από αυτά. Επίσης το πιο σημαντικό είναι ότι υπάρχουν συντάκτες με γνώση και άποψη, ένα από τα πράγματα που μας κάνει να ξεχωρίζουμε πιστεύω.
Εύχομαι πραγματικά το Rock Hard να συνεχίσει το ίδιο δυναμικά όπως κάνει πλέον δεκαπέντε ολάκερα χρόνια. Και εμείς να είμαστε υγιείς και να έχουμε διάθεση να προσφέρουμε και για τα επόμενα 15 χρόνια τουλάχιστον. Προσωπικά, η αρχή μου απ’ όταν ξεκίνησα να αρθρογραφώ πίσω στο 2001 με το babylon.gr  ήταν και παραμένει όπως την έθεσαν οι HOLOCAUST  στο γνωστό άσμα τους ”I’ ve got Heavy Metal music in my blood, and I’d like to give it to you if I could”.
Γιάννης Παπαευθυμίου

Πέρασαν κιόλας 15 χρόνια από την ημέρα που ξεκίνησε η ελληνική έκδοση του Rock Hard. Έχω πάρα πολλά να θυμάμαι από το καλοκαίρι του 2007 που μπήκα στο περιοδικό και ομολογώ αυτά που έχω βιώσει όντας στην οικογένειά του, δεν θα μπορούσα να φανταστώ ούτε στο πιο τρελό μου όνειρο. Είμαι από εκείνους που θεωρώ ότι το motto που έχει (“More than a magazine”) έχει επιβεβαιωθεί με όλους τους πιθανούς τρόπους. Έχουμε καταφέρει να κάνουμε events και κινήσεις που είναι πέρα από την καθημερινότητα ενός περιοδικού (συνεντεύξεις, αφιερώματα, δισκοπαρουσιάσεις) και αποδεικνύεται ότι το μεράκι που έχει ο Σάκης Φράγκος είναι απλά αστείρευτο! Πώς να ξεχάσω την ακουστική βραδιά του Arjen Lucassen με την Anneke van Giesbergen που ήταν μοναδικό στον κόσμο όπως και το ακουστικό show των BLIND GUARDIAN; Και άλλα τόσα που τώρα ξεχνάω και έχουν μπει στη λήθη! Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι είμαστε μια οικογένεια που η σχέση που έχουμε μεταξύ μας, έχει οδηγήσει σε τρομακτικά αποτελέσματα όπως το ειδικό τεύχος των METALLICA που ακόμα και σήμερα μου το ζητάνε φίλοι! Δεν θα ξεχάσω την φιλοξενία των Γερμανών το 2010 όταν ανέβηκα να καλύψω το Rock Hard festival – μακράν η καλύτερη τοποθεσία για festival! Δεν θα ξεχάσω τον τρόμο των Φραγκοσειρηνάκηδων όταν έφτασα να έχω 9 σελίδες περιοδικού σε 4 συνεχόμενα τεύχη την ιστορία του “Into the pandemonium” των CELTIC FROST – ακόμα ο Σειρηνάκης με πειράζει γι’ αυτό όποτε με βλέπει! Σημαντικό το γεγονός ότι καταφέραμε να μεταφέρουμε την ποιότητα του έντυπου στη ηλεκτρονική του μορφή και τολμώ να πω ότι είμαστε καλύτεροι από τότε, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι δεν υπάρχει περιορισμός για την έκταση των κειμένων! Αυτό εμένα με απελευθέρωσε τελείως και μου έδωσε την δυνατότητα να γράφω πολλά άρθρα! Για τελευταίο αφήνω τα ταξίδια για συναυλίες στο εξωτερικό και τις φωτογραφήσεις που έχω κάνω για λογαριασμό του Rock Hard. Ανεπανάληπτες στιγμές! Άντε να είμαστε παρόντες και στα 30 του χρόνια και να έχουμε να λέμε ιστορίες πολλές… Χρόνια πολλά Rock Hard!
Λευτέρης Τσουρέας

Σταμάτησα να διαβάζω μουσικά περιοδικά από το 2001-2002. Από τα πρώτα μου βήματα ως και εκείνη την χρονιά, ό,τι έπεφτε στα χέρια μου το «ξεκοκκάλιζα». Έκτοτε, έχασα κάθε ενδιαφέρον. Οι γνώσεις έρχονταν με πλείστους άλλους τρόπους (κυρίως με το προσωπικό ψάξιμο), είχε ξεκινήσει και το internet να μπαίνει σιγά σιγά στην ζωή μας… Έτσι, ήξερα το Rock Hard μόνο κατ’ όνομα. Αλήθεια, δεν έχω διαβάσει ούτε μισή γραμμή, ποτέ μου. Όταν το έντυπο έκλεισε, είδα πως έκανε μια νέα αρχή σε ηλεκτρονική μορφή, αλλά ούτε τότε έδωσα ιδιαίτερη σημασία (Σάκη πάνω απ’όλα υπήρχε εκτίμηση, όπως βλέπεις), διάβαζα απλά κάπου-κάπου. Το θεωρούσα πάντως αξιόλογο ως site, όπως και να’ χει, όταν το γερμανικό Rock Hard που είναι το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό περιοδικό στον χώρο σου δίνει δικαιώματα, κάτι κάνεις καλά. Μέχρι που ήρθε εκείνη η μεγάλη στιγμή, και έγινα μέλος του. Ήταν η εποχή που ήμουν συντάκτης στο Rock ‘n’ Roll Monuments του φίλου μου, γείτονα και προσωπικού δασκάλου περί τα μουσικά, Χρήστου Κισατζεκιάν. Τότε ο Φράγκος ήρθε στα γραφεία του site, έσπασε την ρήτρα και με αγόρασε. Πλήρωσε 12.000 ευρώ και τέσσερα τραπεζώματα σε ταβέρνες τις επιλογής του προέδρου των Δειπνοσοφιστών, πράγμα που μετάνιωσε την επόμενη κιόλας στιγμή, αφού τα τραπεζώματα στοίχισαν περισσότερο από τα δώδεκα χιλιάρικα (δεν ήξερε ο καψερός). Υπογράφοντας λοιπόν ένα χρυσό συμβόλαιο στην κλασσική καφετέρια δίπλα από το σπίτι του Φράγκου (δεν κινείται σε απόσταση μεγαλύτερη των 500 μ. από την βάση του ο άνθρωπος, θα πάθει τίποτα), έγινα μέλος μιας πολύ δυνατής ομάδας, όπου και διαπίστωσα πως όλοι ανεξαιρέτως είναι παντελώς βλαμμένοι. Και εκεί που πίστευα δεν γίνεται χειρότερα, ήρθαν μετά από μένα κάτι Κατσούρες και κάτι Σαββίδηδες, και ανοίξαμε παράρτημα του ΨΝΑ. Τα meetings μας είναι πλέον θρυλικά. Μαζευόμαστε όλοι, λέμε τις απόψεις μας, βριζόμαστε, βρίζουμε μετά εν χορώ τον Φράγκο (ορισμένοι κιοτίζουν βέβαια), και πάμε σπίτια μας. Για τον αρχισυντάκτη μου δεν έχω να πω κάτι. Ακούει μόνο progressive (μη σε παραμυθιάζει με τα βιντεάκια που ανεβάζει, άλλοι του λένε τι θα πει για οτιδήποτε ΔΕΝ εμπεριέχει τις λέξεις “Dream” και “Theater”), είναι μονοκόμματος, μονόχνωτος, στρίντζος, αλλά βρες μου εσύ ένα μαγαζί που το αφεντικό του να τρώει απροκάλυπτο κράξιμο από τους υφισταμένους του όσο ο Φράγκος από μας και να μην κομπλεξάρεται και θα σε παραδεχτώ! Επίσης τον εκτιμώ ιδιαίτερα γιατί δεν έχει παρέμβει ποτέ, ΜΑ ΠΟΤΕ, σε ό,τι έχω γράψει, μου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη, έχω απόλυτη ελευθερία κινήσεων και μου έχει πει πράγματα που δυστυχώς δεν λέγονται, σημάδι πως με υπολογίζει. Επιπροσθέτως, τον ευχαριστώ για πολλές εμπειρίες που χωρίς το brand name “Rock Hard”, δεν θα ζούσα. Με αυτή του την στάση, έχει εξασφαλίσει μακροημέρευση. Όταν κάνω κάποια στιγμή πραξικόπημα με τον Κατσούρα (εντελώς για τα πανηγύρια τύπος, αλλά δεν μπορώ να τα κάνω όλα εγώ) και αναλάβουμε την ηγεσία του Rock Hard, θα τον αφήσουμε επίτιμο πρόεδρο, χωρίς αρμοδιότητες. Μόνο θα αναλαμβάνει την κριτική κάθε νέου Dream Theater δίσκου και συνέντευξη με το group, γιατί πολύ απλά ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ γι’ αυτούς πια; Δεκαπέντε χρόνια Rock Hard λοιπόν και, όπως είπε και σε πρόσφατη συνέντευξή του ο big boss, το περιοδικό είναι στα καλύτερά του. Χαίρομαι πολύ που έβαλα το προσωπικό μου λιθαράκι σε όλη αυτή την προσπάθεια και να ξέρεις, ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, οπότε να περιμένεις ανάλογη συνέχεια. Επόμενοι στόχοι; Να ντυθεί (σκέτο) ο Γανίτης, και να μάθει να βάζει κολλύριο στα μάτια του ο Νίκας. Χρόνια πολλά Rock Hard, τιμή μου που είμαι μέλος σου.
Δημήτρης Τσέλλος

15 χρόνια ROCK HARD λοιπόν και ως ο νεότερος όλων που έχω εισέλθει στο περιοδικό, θα ήθελα να πω τη γνώμη μου στο πως αντιλαμβάνομαι μερικά πράγματα. Αρχικά να πω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στο Σάκη Φράγκο που με δέχτηκε στην «οικογένεια» του και που με καλωσόρισε θερμά. Επίσης ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ οφείλω στους συναδέλφους και κυρίως φίλους που πριν μπω στο περιοδικό, είχαν εκφραστεί στο Σάκη με τα καλύτερα λόγια και τον έπεισαν μια ώρα αρχύτερα. Τον Γιάννη Σαββίδη που έκανε το «κονέ», τον Δημήτρη Τσέλλο, τον Λευτέρη Τσουρέα και τον Κώστα Αλατά που βάλανε «πλάτη» για πάρτη μου και μόνο που δεν του είπαν «πάρτον χθες». Στο ROCK HARD βρέθηκα μετά από οικειοθελή (σε φιλικά πλαίσια) αποχώρηση μου από άλλο μέσο. Είδα ότι είχαμε κοινή γραμμή πλεύσης όσον αφορά το πώς θέλουμε να γίνονται κάποια πράγματα. Εκτιμώ ότι σκοπός του ROCK HARD και κάθε μέσου (θα πρέπει να) είναι πρωτίστως η σωστή και αντικειμενική ενημέρωση. Θα πει τώρα κάποιος «και πως ορίζεται το σωστό και το αντικειμενικό ρε φίλε;» και θα έχει δίκιο. Σωστό αρχικά είναι να λέμε τα πράγματα όπως έχουν κι όχι όπως θα θέλαμε να έχουν ή όπως θα μας έκανε να λάβουμε κοινοποιήσεις και προβολές.
Εν έτει 2020 τα πάντα έχουν γίνει views, clicks, shares και τα συναφή. Σύμφωνοι, κάπως πρέπει να φαίνεται και η απήχηση σε όλα, αλλά προσωπικά δε με ενδιέφερε τίποτα από τα παραπάνω αν δεν ήταν πρωτίστως σωστά όσα προηγούνται αυτών. Ο Σάκης αφού μου έδωσε σωστές συμβουλές κι αφού με έχει κρατήσει λίγο παραπάνω απ’ όσο θέλω στον τρόπο και όγκο που εκφράζομαι, με άφησε από την άλλη να κάνω το κομμάτι μου όπως ξέρω και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Τώρα το ότι έτυχε η δική μου παρουσία (όπως και κάθε συναδέλφου) να αυξήσει προβολές, κοινοποιήσεις και τα σχετικά, ναι μεν με χαροποιεί για χάρη του περιοδικού, αλλά σαν Κατσούρα δε μου λέει κάτι. Κι αυτό γιατί αν εγώ γράψω μια βλακεία η οποία θα πάρει προβολές, δεn θα με γεμίσει σαν άνθρωπο. Μπορεί πολλές φορές να δείτε διάφορα γραμμένα κι από μένα κι από τους λοιπούς συναδέλφους, αλλά κοινό μας γνώρισμα είναι η προσωπική άποψη που οφείλει να έχει άμεση σχέση με την αλήθεια. Τρανό παράδειγμα ειλικρίνειας θεωρώ από πλευράς μου την ανταπόκριση των ALICE IN CHAINS, μιας μπάντας που λατρεύω περισσότερο από το 90% του μεταλλικού ήχου, αλλά που η παρουσία της πέρυσι στη χώρα μας με απογοήτευσε πλήρως.
Πρέπει να διαχωρίζουμε κοινώς την αγάπη για μια μπάντα (και πιστέψτε με, αγαπώ χιλιάδες μπάντες) από το αν και κατά πόσο μια δεδομένη στιγμή έκανε σωστά τη δουλειά της. Από την άλλη προφανώς και χάρηκα τα δεκάρια που έβαλα στους XENTRIX ή τους NOCTURNUS (A.D) ή στους SCHAMMASCH που δεν το περίμενα στις αντίστοιχες δισκοκριτικές. Δεν είναι όλα όμως πάντα ρόδινα ή απαραίτητα σωστά. Η γνώμη μας αποτυπώνεται σε πολλές στήλες, είτε για τη μπάντα της εβδομάδας, είτε διαλέγοντας ανάμεσα σε δυο μπάντες, είτε σε επετειακά κείμενα 10/20/30/40 ετών από ένα δίσκο, είτε από ξεχωριστές δισκοκριτικές, είτε από ανταποκρίσεις συναυλιών. Όντας κι εγώ αναγνώστης περιοδικών, αυτό που ήθελα είναι να καταλαβαίνω ΤΟ ΓΙΑΤΙ κάθε φορά γράφεται κάτι και ΓΙΑΤΙ μπαίνει ένας καλός/κακός βαθμός ή μια συναυλία ήταν σούπερ/μπλούπερ αντίστοιχα. Ο κόσμος πλέον έχει πρόσβαση σε κάθε νέο ή κυκλοφορία με το πάτημα ενός κουμπιού και δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις. Δεn μπορείς να πεις ότι ένα άλμπουμ σπέρνει αν είναι φόλα ή ότι είναι χάλι αν είναι σούπερ επειδή έχει θέματα με το Χ συγκρότημα. Ακόμα περισσότερο ισχύει αυτό για μια συναυλία, που με 1000 πχ άτομα, αν είσαι ο ένας που αποθεώνει ή κράζει το αντίθετο που είδαν οι άλλοι, υπάρχει πρόβλημα και το έχεις εσύ.
Το ROCK HARD δεν ανακάλυψε τον τροχό όσον αφορά την ενημέρωση, δεν το έπαιξε ή θα το παίξει ποτέ ιστορία για το τι κάνει ή δεν κάνει υπέρ ή εναντίον κάποιου/ων και γι’ αυτό νιώθω χαρούμενος που είμαι σε αυτή την «οικογένεια». Έχω την τύχη να απολαμβάνω την πλήρη εμπιστοσύνη του αρχισυντάκτη μου (με δική του ευθύνη αν και πότε θα πάθει εγκεφαλικό αλλά κατά βάθος το ξέρει και του αρέσει, μαζόχας γαρ) και την ακόμα μεγαλύτερη τύχη να έχω φίλους μέσα στο περιοδικό και να μπορούμε να συνυπάρχουμε και εκτός αυτού. Είναι πολύ λογικό η γνώμη ή τα χνώτα όλων μας να μην ταιριάζουν πάντα και απόλυτα μεταξύ τους, αλλά η διαφορετικότητα είναι που προσθέτει το αλατοπίπερο που λέμε σε όλα και από τη στιγμή που υπάρχει σεβασμός παρά την εκάστοτε διαφωνία και καλό κλίμα, θεωρώ ότι πετυχαίνουμε στο μέτρο του δυνατού (ή και αδύνατου κάποιες φορές) και πως ο κόσμος με τη σειρά του έχει δείξει γιατί προτιμάει το δικό μας μέσο ενημέρωσης. Σκοπός του ROCK HARD δεν είναι να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη αλλά με τον δικό του τρόπο να δείξει τι και πως συμβαίνει εκεί έξω και αυτό πάντα θα είναι το σημαντικότερο όλων.
Εύχομαι με τη σειρά μου χρόνια πολλά κι αμέτρητα στο ROCK HARD, στους 18 μήνες που είμαι μέλος του έχω δει πολλά που δικαιώνουν την απόφαση μου να γίνω μέλος του και κάθε φορά που ο Σάκης (γιατί κακά τα ψέματα, αυτός είναι το ROCK HARD) θεωρεί ότι με τη σειρά μου τον δικαιώνω για την επιλογή του, απλά χαμογελάω και παίρνω κίνητρο για να κάνω ότι μπορώ ακόμα καλύτερα. Γιατί εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο και όταν έχεις κίνητρο τη συνεχή βελτίωση χωρίς να είσαι ψεύτης με τον εαυτό σου, τότε μόνο κάτι θετικό θα προκύψει στο τέλος.
Άγγελος Κατσούρας

Αυτή η εβδομάδα είναι πολύ σημαντική για το Rock Hard, αφού στις 21/06, έσβησε τα δέκατα πέμπτα κεράκια του. Ειλικρινά ακόμα δεν έχω καταλάβει πως πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια. Πολύ πριν ενταχτώ στην συντακτική ομάδα, διάβαζα το περιοδικό με μεγάλη χαρά, αφού πριν από χρόνια δεν υπήρχε η τόσο εύκολη και γρήγορη παροχή πληροφορίας όπως τώρα, οπότε το κάθε περιοδικό που ασχολιόταν με την ευρύτερη rock και metal μουσική, πέρα από την ημερήσια παρέα ανά μήνα, ήταν και το μέσο που σε μάθαινε πολλά αλλά και σε «γνώριζε» καλύτερα, μέσα από τις συνεντεύξεις του, με τους αγαπημένους σου μουσικούς. Κάποτε η αναμονή για τα θέματα που θα εμπεριέχονταν στο κάθε περιοδικό ήταν μεγάλη αφού περίμενες πως και πώς να δεις πόσα άρθρα θα ήταν της αρεσκείας σου. Και φυσικά τα περιοδικά είχαν κάποτε και λίγο την έννοια της εγκυκλοπαίδειας αφού όντας αποθηκευτικό μέσο, μπορούσες ανά πάσα στιγμή να ανατρέξεις σε κάτι που ήθελες.
Τα τελευταία χρόνια, σαν συντάκτης του Rock Hard, έχω αποκομίσει πολλές εμπειρίες. Είναι κρίμα που οι συναντήσεις που κάνουμε δεν είναι «ανοιχτές» για το κοινό. Αν ήταν νομίζω ότι όλοι εσείς που μας διαβάζετε, θα περνούσατε πολύ ευχάριστα, όπως άλλωστε και εμείς. Το πιο συναρπαστικό σε κάθε μας συνάντηση, πέρα από τα φλέγοντα θέματα του αρχισυντάκτη και ιδιοκτήτη του Rock Hard, Σάκη Φράγκου, είναι η –κάθε φορά- ευγενείς καυγάδες/αψιμαχίες που έχουν σχεδόν όλοι με τους υπόλοιπους για albums ή μουσικούς, δυναμιτίζοντας το κλίμα σε δευτερόλεπτα αλλά πάντα σε επίπεδα σεβασμού για τον καθένα. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά όλων όσων συμμετέχουν ενεργά στην online πια έκδοση/εκδοχή του Rock Hard, είναι το πολύ καλό κλίμα που υπάρχει μεταξύ των συντακτών, που έχουν δημιουργήσει μια άκρως πολύ δυνατή και συμπαγής ομάδα με τεράστιο εύρος ακουσμάτων για όλα τα γούστα.
Στο Rock Hard οι αγαπημένες μου στήλες είναι ότι έχει να κάνει με τα εκπαιδευτικά άρθρα που έχουμε. Από μικρός ήθελα σαν σφουγγάρι να μαζεύω γνώση. Έτσι όλα τα άρθρα που εμπεριέχουν την οποιαδήποτε πληροφορία μπορεί να πάρει ο κάθε νεότερος για κάτι που δεν έχει γνωρίσει ή ακούσει, θεωρώ πως είναι το πιο σημαντικό μέρος σε όλο το site και άτυπα είναι και ο ρόλος μας να μεταφέρουμε γνώση, με όποιο τρόπο μπορεί και θέλει ο καθένας μας, στις γενιές που έρχονται ή και σε αυτές που έχουν «χάσει» το οτιδήποτε αφορά την αγαπημένη μας μουσική. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ROCK HARD!  Ευχαριστούμε όλους εσάς που μας διαβάζετε! Να είστε καλά!
Θοδωρής Μηνιάτης

Κάτι διαφορετικό ζητήθηκε αυτή τη φορά, από το μεγάλο αφεντικό. Ούτε για καλλιτέχνες, ούτε για επετείους δίσκων, ούτε για τίποτα τέτοιο. 21/06/2005 βλέπετε ήταν μια σημαδιακή ημερομηνία για εκείνον. Ιδρύθηκε το ROCK HARD, ως έντυπο, την ημέρα των γενεθλίων του. 15 χρόνια μετά, πολλές συνεντεύξεις, πολλές εκπομπές, πολλά πάρτι, πολλές όμορφες στιγμές, το έντυπο, έγινε webzine, στέγασε και έδωσε βήμα σε πολλές άξιες “πένες”, παραμένοντας πιστό σε αρχές και αξίες που θυμάμαι ακόμα και εγώ ως πιτσιρικάς όταν έβλεπα την έντυπη μορφή του. Ως ο πλέον “νέος” στο zine, γνωρίζοντας ήδη κάποιους συναδέλφους από πριν, το μόνο που θέλω να πω, είναι ένα γιγάντιο ευχαριστώ στον Σάκη για την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο μου (δες εδώ μούτρα που εμπιστεύτηκε ο άνθρωπος… τέλος πάντων!), στους υπολοίπους συναδέλφους για το καλό κλίμα παρέας, και για την υποδοχή που μου επεφύλαξαν πριν ενάμιση περίπου χρόνο. Αγαπημένη στήλη τώρα…. δύσκολο…. είμαι ανάμεσα σε One way or another και σε A day to remember. Το μεν πρώτο βγάζει οπαδικά γούστα και είναι σπαζοκεφαλιά τις περισσότερες φορές, το δε δεύτερο είναι ευκαιρία να μάθει κάποιος τρελή μπάλα για το εκάστοτε συγκρότημα και δίσκο που παρουσιάζεται. Επίσης, οι κριτικές είναι πολύ ψηλά στα γούστα μου, με πολύ έντονο το στοιχείο του οπαδισμού αλλά και επαγγελματισμού. Κάτι που θεωρώ ότι δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε σαν συντάκτες, γιατί, ρε παιδιά, αν τα αποστειρώσουμε όλα από τα συναισθήματα που μας προκαλούν, τι μένει; Όπως και να έχει, χρόνια πολλά ROCK HARD, άλλα 15 κατ’ ελάχιστον, για τα οποία θέλω πολύ να παραμείνω ένα περήφανο μέλος του. Και επειδή ΚΑΝΕΝΑ άλλο κομμάτι δεν ταιριάζει τόσο όσο αυτό, και επειδή είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, πάμε πάνω προς Birmingham. Εκεί, που οι βιομηχανίες και ο ήχος του καυτού υγρού μετάλλου μετουσιώθηκαν σε νότες, τραγούδια και συντρόφους μιας ζωής. JUDAS PRIEST – ROCK HARD, RIDE FREE!
Γιάννης Σαββίδης

Πάνε σχεδόν τρία χρόνια που έγινα δεκτός στην οικογένεια του Rock Hard και ευγνωμονώ τον αρχισυντάκτη του περιοδικού μας που με υποδέχτηκε. Είμαι κάτοικος εξωτερικού εδώ και δέκα χρόνια και η ευκαιρία να γράφω για ένα ελληνικό περιοδικό, πάνω στην αγαπημένη μου μουσική και μάλιστα στα Ελληνικά (κάτι που αρχίζει και σου λείπει τρομερά μετά από τόσα χρόνια μακριά) είναι τουλάχιστον πολύτιμη και κάτι που εκτιμώ τρομερά. Το γεγονός πως έχω την ευκαιρία να γράφω πλάι σε ανθρώπους μεγαλύτερους από μένα που είναι παλιές καραβάνες στο χώρο της ελληνικής rock και metal δημοσιογραφίας με τιμά ακόμα περισσότερο διότι διάβαζα τα κείμενα τους όταν μεγάλωνα ακούγοντας τη μουσική αυτή ως έφηβος. Έτσι λοιπόν, στα τέλη των 90s και στα πρώιμα 00s, διάβαζα φανατικά το περιοδικό Metal Invader και, για να σας δώσω ένα παράδειγμα, διάβαζα δισκοκριτικές και άλλα κείμενα συντακτών που σήμερα αποκαλώ συναδέλφους μου και ύστερα έτρεχα στα δισκοπωλεία αναζητώντας τους δίσκους του εκάστοτε συγκροτήματος. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τη κριτική του Σάκη Φράγκου στο “Twilight in Olympus” των SYMPHONY X στο Metal Invader που με οδήγησε στο δισκοπωλείο! Είναι τιμή μου λοιπόν που γράφω πλάι του και για το περιοδικό που έχτισε και που (ποιος θα το περίμενε) επανέφερε το ενδιαφέρον μου για τον ελληνικό rock/metal τύπο. Και τιμή μου που γράφω με ανθρώπους που αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής μου παιδείας και που συνεχίζω και μαθαίνω νέες μουσικές ως συντάκτης και αναγνώστης του περιοδικού. Χρόνια πολλά παιδιά, σας ευχαριστώ εκ βαθέων!
Φίλιππος Φίλης

Επέτειος 15 χρόνων για το αγαπημένο μας περιοδικό και το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι πόσο πολύ χαίρομαι που είμαι ενεργό μέλος, στο πιο αξιόπιστο και ποιοτικό ελληνικό site για την hard rock και metal μουσική. Πραγματικά, όσο κι αν κάποιος δυσκολευτεί να το πιστέψει, δεν είναι ότι θέλω να ευλογήσω τα γένια μας. Όποιος έχει διαβάσει και έχει ασχοληθεί με το Rock Hard, από την εποχή ακόμα που κυκλοφορούσε ως έντυπο, θα έχει διαπιστώσει πως αν για κάτι ξεχωρίζει, είναι η ποιότητα, η εγκυρότητα και η σοβαρότητά του. Τόσο όσον αφορά τις ειδήσεις της μουσικής επικαιρότητας (ποτέ δεν υπήρξαμε οι κουτσομπόληδες του διαδικτύου), όσο και τις κριτικές στους δίσκους, αφού ποτέ δεν έχει βαθμολογηθεί δίσκος (δεν έπεσε ποτέ στην αντίληψή μου κάτι τέτοιο τουλάχιστον) κατόπιν υπόδειξης ή λόγω συμφερόντων. Γνωρίζω από πρώτο χέρι στα έξι χρόνια που έχω την τύχη να βρίσκομαι στο Rock Hard, πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράσει ελεύθερα την – τεκμηριωμένη – άποψή του, όσο κι αν αυτή δεν αρέσει σε κάποιους. Φυσικά, η κινητήρια δύναμη μας, ο ιθύνων νους για όλο αυτό, δεν είναι άλλος από τον τετραπέρατο και αγαπημένο αρχισυντάκτη μας, Σάκη Φράγκο, τον οποίο επίσης νιώθω τυχερή που γνωρίζω.
Πολλές φορές έχω ευχηθεί να ήμουν μέλος του Rock Hard από την εποχή του έντυπου, παρ’ όλα αυτά έστω και σε αυτά τα έξι χρόνια, είχα την χαρά να ζήσω πολλές όμορφες στιγμές, με αποκορύφωμα το secret live show των λατρεμένων BLIND GUARDIAN, το 2015 και φυσικά να γνωρίσω εξαιρετικούς ανθρώπους, μια και όλα τα παιδιά που γράφουν στο site είναι χαρισματικές προσωπικότητες με σπουδαίες γνώσεις πάνω στη μουσική.
Ένα πράγμα που επίσης γουστάρω πολύ στο περιοδικό μας, είναι το ότι πάντα υπάρχει κάτι καινούριο, πρωτότυπο πολλές φορές, για να αποφευχθεί η μονοτονία και η επανάληψη. Δεν είναι τυχαίο που διατηρούνται εν ενεργεία σχεδόν 20 έξτρα στήλες, η καθεμία από τις οποίες έχει το δικό της ενδιαφέρον. Σε όλες βρίσκω υλικό να με ελκύσει να το διαβάσω, οι δύο όμως που πραγματικά με καθηλώνουν περισσότερο, είναι νομίζω το “What if” και το  “One way or another” αφού στο δεύτερο κυρίως μπορούμε να κονταροχτυπηθούμε και χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα, να αναδειχθούμε νικητές ή ηττημένοι!
Η ευχή μου για το Rock Hard είναι να συνεχίσει διατηρώντας τον πήχη τόσο ψηλά για πολλά ακόμη χρόνια, με βασική προϋπόθεση φυσικά, να συνεχίσουν να υπάρχουν άνθρωποι να ενδιαφέρονται για τη μουσική που ακούμε!
Χαρά Νέτη

Μία τιμή την αισθάνομαι. Μέλος του Rock Hard τα τελευταία πέντε χρόνια μετά από αρκετές προσπάθειες και πρήξιμο στον Σάκη τον Φράγκο. Οι παλαιότεροι μπορούν να πουν πολλά περισσότερα απ’ ότι εγώ. Από τη μεριά μου, χαίρομαι γιατί γνώρισα άτομα με τα οποία κάνουμε πλέον παρέα και αυτό είναι το πιο σημαντικό, πάνω απ’ όλα τα άλλα. Εντάχθηκα σε ένα δυναμικό, το οποίο γουστάρω να είμαι, με τα καλά και τα άσχημα που υπάρχουν σε τέτοιες καταστάσεις. Και αυτό, διότι, μόνο καλά δεν θα βρεις πουθενά. Να το πω λαϊκά, γουστάρω να είμαι δίπλα στον Φράγκο. Απλά και όμορφα. Που με έχει εμπιστευτεί για τα party του Rock Hard. Που ζητάει τη γνώμη μου αλλά και των συντακτών. Που με (μας) έχει βοηθήσει σε προσωπικό επίπεδο. Αυτό είναι το Rock Hard. Και έτσι θέλω να μείνει. Και να γράφουμε και κάποιο κείμενο έτσι για την ανάγνωση βρε αδερφέ. Σάκη, φίλε μου καλέ, πάμε μαζί για τα επόμενα 15 χρόνια!
Ντίνος Γανίτης

Δεν είμαι καλός στα λόγια σε τέτοιες περιστάσεις, για αυτό θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και περιεκτικός. 15 χρόνια ζωής για το Ελληνικό Rock Hard και έχω την τιμή να είμαι μέλος του εδώ και τέσσερα χρόνια. Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια έχω κάνει καλούς φίλους, είχα την ευκαιρία να μιλήσω με πολύ αγαπημένους μου μουσικούς και καλλιτέχνες, να καλύψω αρκετές συναυλίες και φυσικά, να γράψω κείμενα παραθέτοντας την άποψη μου, προσπαθώντας να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός και πάντα να τεκμηριώνω τα λεγόμενά μου. Φυσικά, ως αναγνώστης του περιοδικού όταν ακόμα ήταν έντυπο, η χαρά μου να συνεισφέρω με τον δικό μου τρόπο, άλλες φορές περισσότερο και άλλες φορές λιγότερο, ανάλογα με τις στροφές και τις αλλαγές της καθημερινότητας, είναι μεγάλη και νιώθω πραγματικά τιμή να είμαι μέλος αυτής της οικογένειας,  δίπλα σε ανθρώπους που εκτός από την εξαιρετική τους γραφή, διαθέτουν και απίστευτες γνώσεις. Ευχαριστώ πλέον και δημοσίως τον άνθρωπο που μου έδωσε το καλοκαίρι του 2016 αυτή την ευκαιρία και εύχομαι να συνεχίσουμε το ίδιο δημιουργικά, με νέες ιδέες και στήλες, υπηρετώντας πάντα την αγαπημένη μας μουσική και φέρνοντας σε εσάς τους αναγνώστες πάντα φρέσκο υλικό προς ανάγνωση. Χρόνια μας πολλά και ελπίζω η φετινή περιπέτεια της παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, να κλείσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τον κύκλο της, για να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, η μουσική να αναπνεύσει μέσω νέων κυκλοφοριών και να ζωντανέψει μέσω των συναυλιών, και να τα λέμε πάλι από κοντά στα γνωστά μας στέκια, σε συναυλιακούς χώρους και μέσω των κειμένων μας. Rock Hard Ride Free!
Δημήτρης Μπούκης

Πολύ σημαντική η σημερινή ημέρα για όλους εμάς εδώ στο ROCK HARD, καθώς το σημαντικότερο metal έντυπο της Ευρώπης κλείνει 15 χρόνια παρουσίας στον ελληνικό χώρο, αρχικά σε έντυπη και αργότερα σε διαδικτυακή μορφή, φροντίζοντας για την καλύτερη ενημέρωση του κοινού, πάντα με εγκυρότητα και αξιοπιστία. Προσωπικά ανήκω στην οικογένεια (γιατί περί ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ πρόκειται) του ROCK HARD από το 2016 και είμαι πολύ υπερήφανος για αυτό. Εκτιμώ ότι γίνεται μια πολύ καλή προσπάθεια από όλους μας για να παρουσιάσουμε κάτι το ξεχωριστό, το διαφορετικό και ο κόσμος δείχνει να το αναγνωρίζει αυτό οπότε ένα απλό ευχαριστώ προς όλους όσους μας στηρίζουν είναι λίγο. Λάθη, παραλείψεις, φυσικά και θα υπάρχουν, όμως εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο και να είστε σίγουροι ότι ο Σάκης Φράγκος προσπαθεί καθημερινά να σας παρουσιάσει ό, τι πιο άρτιο στο χώρο, με πρωτότυπες ιδέες και καινοτομίες. Δεν θα σταθώ στους φίλους συντάκτες, που όπως προανέφερα, τους θεωρώ πλέον οικογένεια αλλά σαν οπαδός, οι στήλες που λατρεύω να διαβάζω είναι οι εβδομαδιαίες Band of the week και One way or another όπου αντικατοπτρίζονται με τον καλύτερο τρόπο η προσωπικότητα και οι απόψεις των συντακτών, που καμιά φορά οδηγούν και στην παράνοια με τα γραφόμενα τους! Παρόλα αυτά και επειδή στις παραπάνω στήλες συμμετέχω και εγώ και δεν μου αρέσει να ευλογώ τα γένια μου, η αγαπημένη μου στηλη είναι το Underground scans του Δημήτρη Τσέλλου όπου μπορεί κανείς να ανακαλύψει πραγματικά πολύ χορταστικό υλικό για κάθε γούστο.
Cheers to another 15 years!
Θοδωρής Κλώνης