Τα δύο πρώτα άλμπουμ των SANCTUARY τα θεωρώ πολύ καλά. Ιδιαίτερα δε, το “Into the mirror black”, από εκείνο το βράδυ που είδα το video του “Future tense” στο Headbanger’s Ball, το λάτρεψα. Βέβαια, το γκρουπ πέρασε στη λήθη για αρκετά χρόνια, διαλύθηκε αμέσως μετά το “Into the mirror black” για να δημιουργηθούν οι NEVERMORE. Μην ξεγελιέστε, δημιούργησαν δικούς τους οπαδούς, αφού οι περισσότεροι, δεν ήξεραν τους SANCTUARY. Ναι κι αυτοί οι πρωτοδισκάκηδες που τώρα εξυμνούν το “Refuge denied” και ούτε που βρίσκονταν εν ζωή τότε… Όσο και να μου αρέσουν όμως, πέρα από την τραγική παραγωγή του Dave Mustaine στο ντεμπούτο, δεν μπορώ να μην στηλιτεύσω την τεμπελιά τους (ή την έλλειψη έμπνευσης), που τους έκανε να είναι ανενεργοί για πολλά χρόνια μετά την επανασύνδεσή τους και να περιμένουν όλοι το “The year the sun died” (το οποίο παρεμπιπτόντως μου άρεσε ακόμα και για τη διαφορετικότητά του). Και τώρα, προφανώς επειδή βλέπουν ότι έχουν περάσει 2,5 χρόνια γεμάτα από εκείνο το άλμπουμ και δεν έχουν τίποτα έτοιμο, ανακάλυψαν demo του “Refuge denied” και τα έβγαλαν στην αγορά για να μην είναι τεράστιο το κενό… Ασχολίαστο, όπως και οι περιοδείες του Dane με ντόπιους μουσικούς σε διάφορες χώρες, λες και είναι συνταξιούχος που πάει να βγάλει τα τελευταία ένσημα… Για τραγούδι, δεν μπορώ να επιλέξω άλλο τραγούδι από το “Future tense”…
Σάκης Φράγκος
H αγάπη μου για τον Warrel Dane, είναι γνωστή σε όλο το σύμπαν…χμμμ όχι;
Αλλά εδώ που τα λέμε, ποτέ δεν συμπάθησα τους NEVERMORE, πόσο μάλλον τις δουλειές τους μετά το 2000. Αν με ρωτήσετε δεν έχω να σας δώσω μια σαφή απάντηση. Ίσως είναι αυτό που συμβαίνει αρκετές φορές να μη σου κάθεται καλά κάτι στο αυτί σου…
Αλήθεια όμως είναι ότι αγαπώ υπερβολικά τους SANCTUARY. Ίσως να είναι και αυτός ένας λόγος που ποτέ δεν μπόρεσα να δω τους NEVERMORE με καλό μάτι. Αλλά ειλικρινά τώρα τι σχέση έχει ο Warrel των NEVERMORE, με τον Warrel των SANCTUARY;
Βάλε και στα παραπάνω ότι τα τελευταία χρονιά, περιφέρεται σαν θίασος για μερικά ευρώ και καταστρέφει την όποια καλή εικόνα είχε απομείνει στο μυαλό μας, βάλε και την κάκιστη απόδοση του στο τελευταίο live των SANCTUARY στο Gagarin…Ε, δε θέλει και πολύ να πάρεις ανάποδες.
Αν ήταν καλό που επέστρεψαν οι SANCTUARY; Χμμμ…το άλμπουμ ήταν το καλύτερο άλμπουμ που οι NEVERMORE δεν έβγαλαν ποτέ. Μιλώ φυσικά για το “The year the sun died”. H πρώτη εμφάνισή τους στο Gagarin από την άλλη, ήταν το λιγότερο συγκινητική. Ίσως ήταν και η τελευταία φορά που είδα τον Warrel, να αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια το παρελθόν του και να αποδίδει ικανοποιητικά τους ύμνους των SANCTUARY. Ενθουσιάστηκα επίσης από την κυκλοφορία, μόλις πριν λίγες μέρες, του “Inception” με demo του 1986. Μπορεί τα κομμάτια να τα γνωρίζεις αλλά πραγματικά ο τρόπος που αποδίδονται είναι τελείως διαφορετικός και βγάζει όλη αυτή την νεανική ορμή που οδηγεί σε headbanging χωρίς αύριο. Οπότε η ψαλίδα γέρνει προς το ναι. Καλό θα ήταν βέβαια, όλο αυτό να σταματήσει εκεί, αν και από όσο γνωρίζω περιμένουμε να κυκλοφορήσει νέο άλμπουμ, κάτι το οποίο με φοβίζει έντονα.
Όπως καταλαβαίνετε με τους SANCTUARY είμαι εντελώς λάτρης των δυο πρώτων άλμπουμ και ιδιαίτερα του “Refuge Denied”. Αλλά πραγματικά τι να πεις για την κολασμένη απόδοση της μπάντας τότε; Αυτό το φοβερό κράμα, thrash/power metal που λίγες μπάντες έχουν καταφέρει να αποδώσουν με επιτυχία, σε απογειώνει με την ένταση και το πάθος του. Τα φωνητικά του Warrel είναι από άλλο πλανήτη και για να μη το ψάχνουμε το θέμα και πάρα πολύ , εδώ φίλε μου έβαλε το χεράκι του στην παραγωγή ο Dave Mustaine! Θέλεις κάτι άλλο;
Γιώργος Καραγιάννης
Πολύ σπάνια ένα σχήμα, με δύο μόνο άλμπουμ στα χρόνια της ακμής, θα δημιουργήσει τέτοιο θόρυβο αλλά και τέτοια μουσική κληρονομιά. Οι Αμερικανοί power metallers ξεχώρισαν εξ αρχής για δύο πράγματα. Τα μακριά μαλλιά τους και την ατόφια επιθετικότητα του ήχου τους. Το πρώτο άλμπουμ “Refuge denied” ήταν ένα ακατέργαστο υβρίδιο με στοιχεία από το Bay Area thrash αλλά και την Power metal κληρονομιά των Η.Π.Α και της Ευρώπης.
Το δεύτερο άλμπουμ “In to the mirror black” δημιούργησε τον θρύλο. Το αποτελεί ένα άλμπουμ ορόσημο για το power metal. Σκοτεινός ήχος με άμεση επιρροή από τους BLACK SABBATH, JUDAS PRIEST αισθητική στις κιθάρες, όλα περασμένα από την λογική της μεταλλικής μπετονιέρας που αποτέλεσε το ηχητικό σήμα κατατεθέν των NEVERMORE.O Warrel Dane δίνει μια μοναδική ερμηνεία, δίχως να αφήνει κανέναν δυσαρεστημένο. Η thrash δυναμική συναντά το κλασικό metal και υπερβαίνουν τα εσκαμμένα . Τα όρια καταρρίπτονται και δημιουργούνται νέα μουσικά υπερκείμενα, από ένα σχήμα που αναμορφώνει το power metal και επεκτείνει τα όρια του, με μουσικές επιμειξίες που ακόμη και σήμερα το καθιστούν μοντέρνο και φρέσκο και ουσιαστικά προοδευτικό. Η συνέχεια με τους NEVERMORE θα είναι πιο σκληρή και σκοτεινή, χωρίς ποτέ να έχει την λάμψη του δεύτερου κλασικού άλμπουμ-ορόσημου των SANCTUARY.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Μέγιστοι SANCTUARY αυτή την εβδομάδα. Ακόμα θυμάμαι τα αλλεπάλληλα παιξίματα του ”Into the mirror black” όταν είχε βγει, ένας δίσκος τρελό κόλλημα, ένα αριστούργημα του μεταλλικού ήχου, που διατηρεί μέχρι σήμερα, 27 χρόνια μετά ακέραια την φρεσκάδα του και την δυναμική του.
Κατά την άποψη μου το “Ιnto the mirror black” είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους των 90’s και του Αμερικάνικου power metal γενικότερα και διαθέτει επίσης ένα από τα πιο αγαπημένα μου εξώφυλλα ever.
Δεν πάει πίσω σε αξία το ντεμπούτο τους “Refuge denied”, παρότι η παραγωγή του Μustaine μπορεί να τους έδωσε κάποια απαραίτητα credits εκείνη την εποχή, αλλά δυστυχώς χαντάκωσε τον ήχο του δίσκου.
Μπορεί να διέλυσαν σχετικά σύντομα μετά τους δύο δίσκους αλλά αξίζουν συγχαρητήρια στον Warrel Dane για την επιμονή του και την δημιουργία των ΝΕVERMORE και όλα όσα με κόπο και σκληρή δουλειά κατάφερε.
Η επιστροφή τους το 2014 με το “The year the sun died” ήταν πάρα πολύ ικανοποιητική, αν και σε πολλούς ξένισε το γεγονός ότι οι συνθέσεις “διέθεταν” μια παραπάνω δόση NEVERMORE από το κανονικό. Είχαμε και την τύχη εκείνη την περίοδο να τους απολαύσουμε και στην Αθήνα, οπότε μια χαρά.
Το “Inception” έρχεται για να θυμίσει σε αυτούς που τους είχαν ξεχάσει αλλά και στην καινούργια γενιά που δεν είχε προλάβει να ασχοληθεί μαζί τους, το πόσο θεϊκό metal έγραφαν, ακόμη και όταν έπαιζαν στο garage του σπιτιού τους. Garage days re-revisited καταστάσεις δηλαδή.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Ποτέ μου δεν συμπάθησα τους NEVERMORE. Με εξαίρεση το εκπληκτικό “Dead Heart In A Dead World” εκτιμώ ότι είναι μια υπερεκτιμημένη μπάντα που, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τον ντόρο γύρω τους. Ίσως να είμαι προκατειλημμένος. Ίσως πάλι αυτό να οφείλεται στην αδυναμία μου στη μπάντα από όπου ξεκίνησαν. Στους SANCTUARY. Μια εκπληκτική heavy/power μπάντα, με τα δύο πρώτα άλμπουμ να θεωρούνται απαραίτητα σε κάθε ενημερωμένη δισκοθήκη. Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη όταν επανασυνδέθηκαν που ακόμα και το μέτριο “The Year the Sun Died” που κυκλοφόρησε το 2014 δεν κατάφερε να με προσγειώσει. Όμως η συλλογή “Inception” που κυκλοφορεί μέσα στο μήνα με διάφορα σπάνια καλούδια, από τη μία θα κάνει όλους τους οπαδούς της μπάντας να φρεσκάρουν τη μνήμη τους βουτώντας στο ένδοξο παρελθόν και από την άλλη δημιουργούνται και οι προσδοκίες για ανάλογη συνέχεια στο μέλλον. Φυσικά δεν θα μπορούσα να μη διαλέξω ένα κομμάτι από αυτή τη συλλογή και πιο συγκεκριμένα το “Dream Of The Incubus”, ένα κομμάτι του 1986 που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από καμία κυκλοφορία του 2017. Πραγματικό metal σεμινάριο από τους μάστορες του είδους, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Θοδωρής Κλώνης
Ο «πολυμήχανος» Warrell Dane ότι έχει κυκλοφορήσει με τους SANCTUARY είναι δισκάρες. Δεν υπάρχει δίσκος με filler-songs. Μακράν ο αγαπημένος μου είναι ο “Into The Mirror-Black”. Παρόλα αυτά με έκανε να του «βγάλω το καπέλο», καθώς ο “The Year the Sun Died” ήταν κλωτσιά στα δόντια. Από το πρώτο τραγούδι με καθήλωσε και έσβησε όποια υπόνοια ή κρυφή σκέψη, ότι πάει για αρπαχτή βεβηλώνοντας το όνομα των SANCTUARY για σίγουρα λεφτά. Όποιος δεν τον έχει ακούσει, έχει «εγκληματήσει». Με ανυπομονησία αναμένω για τον επόμενο δίσκο του. Το “I Am Low” είναι από τα τραγούδια που με είχε «σκαλώσει» άσχημα και έπαιζε μόνιμα το 2014 στο αυτοκίνητο, στο σπίτι…στον ύπνο μου, σχεδόν όπου βρισκόμουν.
«. . . Make the time to feel alone again
The river flows and the world is so low!»
Θάνος Κολοκυθάς
Σωτήριο έτος 1987. Τα πράγματα είχαν ως εξής. Το metal ζει τις δόξες του σε όλο του το μεγαλείο. Οι DEF LEPPARD έχουν κυκλοφορήσει το “Hysteria”, oι BON JOVI γεμίζουν αρένες, οι IRON MAIDEN στην κορυφή, το thrash ζει και βασιλεύει και όλα δείχνουν υπέροχα! Στο Seattle εκείνη την εποχή ξεπήδησε ένα νέο συγκρότημα που τάραξε για τα καλά τα ήρεμα έως τότε νερά του σκληρού ήχου. Και με μόνο δύο δίσκους παρακαλώ! Παίζοντας «σοβαρό» metal, ξεφεύγοντας από τις ιστορίες μαχών, δράκων, γυναικών κτλ, αφήνουν αμέσως το στίγμα τους στο χώρο. Τα μη προσαρμοσμένα τους riff, σύμφωνα πάντα με την εποχή εκείνη, τους κάνει αυτόματα να ξεχωρίσουν και κεντρίζουν την περιέργεια του φίλτατου Dave Mustaine, ο οποίος επιμελείται την παραγωγή του “Refuge denied”. Ασυμβίβαστο metal το οποίο απογειώνεται στον επόμενο δίσκο τους. Το “Into the mirror black” είναι μαύρο και σκοτεινό όπως πρέπει να είναι. Στίχοι που έχουν να κάνουν με προβλήματα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος καθημερινά, κοινωνικά θέματα που παρουσιάζονται με τους πλέον καυστικούς στίχους και μια μουσική παράνοια-πανδαισία άνευ προηγουμένου. Μπάντα η οποία πνίγηκε στο βωμό του Grunge αλλά άφησα το σημάδι της με τον πλέον εμφατικό τρόπο, δείχνοντας στις μετέπειτα γενιές ότι το metal δεν είναι μόνο φρου φρου και αρώματα αλλά μία μουσική πάνω από όλα σοβαρή και αξιοσέβαστη που μπορεί να εκφράσει κανείς οτιδήποτε θέλει.
Ντίνος ‘’Benjamin Breeg’’ Γανίτης
Οι SANCTUARY με την κυκλοφορία του παρθενικού τους album, “Refuge denied”,έθεσαν νέα standards στον Αμερικάνικο heavy metal ήχο. Τα εξαιρετικά τραγούδια αυτού του δίσκου με την απίθανη φωνή του Warrel Dane ήταν ικανά για να δημιουργήσουν έναν μικρό ντόρο γύρω από το όνομα του συγκροτήματος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός πως για το δεύτερο album που κυκλοφόρησαν, “Into the mirror black”, πούλησαν 34.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του! Μετά βέβαια το συγκρότημα διαλύθηκε επειδή για τον Warrel Daneκαι τον Jim Sheppard προέκυψαν οι NEVERMORE, αλλά και πάλι μετά από τόσα χρόνια το ντεμπούτο τους ακούγεται τόσο τέλειο και διαφορετικό. Εν έτη λοιπόν 2017 έρχεται το “Inception” να μας αποδείξει πόσο γαμάτος δίσκος ήταν το “Refuge denied” και αυτό γιατί μας παρουσιάζουν τραγούδια από τα πρώτα τους ακυκλοφόρητα demo, που τα περισσότερα ήταν στο πρώτο τους album, που έχουν γίνει remixed και remastered. Το αποτέλεσμα…… απλό, ωραίο και αγνό heavy metal!
Δημήτρης Μπούκης
Είναι λίγες οι φορές που μπορείς να γράψεις πολλά για ένα σχήμα όπως οι SANCTUARY που κατάφερε με μόνο δυο albums να μπει για πάντα στο πάνθεον όσων θέλουν να έχουν μια πλήρη άποψη για το πώς ηχούσε το Αμερικάνικο heavy/power metal την δεκαετία του 1980. Όποιος και αν σε ρωτήσει δεν γίνεται να μην αναφερθείς σε αυτούς με άκρως τιμητικά σχόλια. Τα “Refuge Denied” του 1988 και “Into The Mirror Black” του 1989 είναι δυο από τα καλύτερα δημιουργήματα σε όλο το heavy metal. Με τραγούδια που είχαν αρχή, μέση και τέλος, σωστά δομημένα και δοσμένα στο κοινό από μουσικούς που ήξεραν τι ήθελαν. Δυο δίσκοι που δεν έχουν fillers πουθενά και πρέπει αν ακούγονται από τις νεότερες γενιές ανελλιπώς και ασταμάτητα. Αν δεν τα έχετε ακούσει σταματήστε ότι κάνετε και βρείτε το μέσο που θα σας μεταφέρει νοερά στον κόσμο τους.
Θοδωρής Μηνιάτης
