Αφού έκανε διακοπές και η στήλη, επιστρέψαμε μ’ ένα συγκρότημα που μόλις κυκλοφορεί τον δεύτερο δίσκο του, ενώ έχει κι ένα live άλμπουμ. Ο λόγος για τους SONS OF APOLLO, που βγάζουν το “MMXX” έχοντας στις τάξεις τους μέλη που ένα «φυσιολογικό», «γήινο» συγκρότημα θα «σκότωνε» να τους έχει έστω κι ως guests. Mike Portnoy, Derek Sherinian, Ron “Bumblefoot” Thal, Billy Sheehan, Jeff Scott Soto. Οι συντάκτες του Rock Hard, έγραψαν τη γνώμη τους για το σχήμα και από κάτω, μπορείτε όλοι να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο, συμπεριλαμβανομένου και του live CD/DVD που κυκλοφόρησαν πέρυσι.
Τα λέω και τα έχω γράψει και στις τρεις παρουσιάσεις που έχω κάνει στους SONS OF APOLLO. Το σχήμα αυτό, είναι ο πιο εύκολος στόχος για κάθε κομπλεξικό παντός είδους, που απλά κρίνει για να πετάξει την εξυπνάδα του. Θεμιτό και αποδεκτό είναι να μην σου αρέσει οτιδήποτε, αλλά όταν επιχειρούμε να αλλάξουμε τα αυτονόητα, ξεπερνάμε τα εσκαμμένα. Όταν μαζεύονται τέτοιοι μουσικοί, εγώ, προσωπικά, θέλω να ακούσω κάτι που να αναδεικνύει τα στοιχεία που αγαπήσαμε από το κάθε μέλος, μέσα από τα συγκροτήματά του. Στην πορεία, οι SONS OF APOLLO, περιόδευσαν πολύ, έδεσαν ως σχήμα και αυτό φάνηκε στο “MMXX”, που ακούγεται ακόμα πιο ώριμο, ακόμα πιο δουλεμένο. Όσοι αγαπούν τους Portnoyσμούς, είναι βέβαιο ότι τους γουστάρουν όσο ελάχιστα σχήματα. Το ίδιο και όσοι γούσταραν το “Falling into infinity”. Δώστε τις ευκαιρίες που χρειάζονται και θα ανακαλύψετε ένα σχήμα που θα λατρέψετε. Σε ότι αφορά το τραγούδι, η επιλογή μου θα είναι εντελώς περίεργη, αφού θα ποστάρω τη διασκευή στο “Comfortably numb”, που δεν μπήκε στο live CD/DVD με την συμφωνική ορχήστρα του Plovdiv, λόγω δικαιωμάτων.
Σάκης Φράγκος
SONS OF APOLLO ή αλλιώς, ένα ακόμη super group απ’ όσα έχουμε κατά καιρούς δει. Μόνο που τούτοι δω οι βιρτουόζοι έχουν αποδείξει πως η σύναξή τους δεν είναι αποτέλεσμα της θέλησης για μια ακόμη επίδειξη, αλλά η δημιουργία πολύ ωραίας μουσικής, και δίσκων που θα μείνουν στην ιστορία της progressive metal σκηνής. Η αξία ενός εκάστου άλλωστε, εγγυάται το τελικό αποτέλεσμα. Δεν θα κρυφτώ, ο λόγος που ασχολήθηκα μαζί τους είναι ο JSS, ο Billy Sheehan και ο Sherinian, καθώς ο Ron Thal δεν μπορώ να πω πως αποτελεί όνομα που ακολουθώ πιστά και ο Portnoy… εντάξει, δεν μπορώ, βαριέμαι το νιοστό επεισόδιο της σαπουνόπερας “Portnoy – Dream Theater”. Καλό ντεμπούτο (το “Psychotic symphony” του 2017), ένα εντυπωσιακό live album, ακόμη καλύτερος ο νέος δίσκος, το φετινό, ολόφρεσκο “MMXX”. Σε γενικές γραμμές, μια μπάντα με την οποία αξίζει να ασχολούμαστε. Αν είναι με ενθουσιασμό ή χωρίς, έγκειται στα βίτσια του καθενός. Εγώ παραμένω ψυχραιμότατος (βασικά και να διαλυθούν αύριο, δεν θα κλάψω), ο Φράγκος τα κάνει πάνω του με μια νότα. Τι να κάνουμε, είμαστε η πεμπτουσία του δόγματος «οι απόψεις των συντακτών δεν ταυτίζονται κατ’ ανάγκη μεταξύ τους».
Δημήτρης Τσέλλος
Πάντα απεχθανόμουν τον όρο “supergroup”. Ίσως επειδή πολλές φορές η ορολογία αυτή στο παρελθόν δεν έχει ικανοποιήσει τις προσδοκίες μου σε μπάντες που τους έχει αποδοθεί αυτή η ετικέτα. Για αυτόν τον λόγο αντιμετώπισα με σκεπτικισμό, αν όχι με αδιαφορία, το άκουσμα της ίδρυσης των SONS OF APOLLO το 2017 και, για να είμαι ειλικρινής, το ντεμπούτο τους “Psychotic symphony” δεν μου άρεσε. Λογικό λοιπόν η είδηση της κυκλοφορίας του νέου τους άλμπουμ “MMXX” να μην μου δημιουργήσει και κύματα ενθουσιασμού. Παρόλα αυτά, και ύστερα από παροτρύνσεις φίλων και συναδέλφων του στυλ « Άκου ρε ούγκανε και τίποτα ποιοτικό στη ζωή σου και ξεκόλλα από τους VENOM» και πέρα από την προφανή μου απάντηση «Δεν κατάλαβα, δεν είναι ποιοτικοί οι VENOM;» (Τυχόν αντιρρήσεις ΔΕΝ γίνονται δεκτές!) αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία. Το αποτέλεσμα, χωρίς να με ξετρελάνει κιόλας, με ικανοποίησε πλήρως. Σαφέστατα καλύτερο από το ντεμπούτο τους και πιο επιθετικό, χωρίς να ξεχνούν τις prog καταβολές τους, το νέο άλμπουμ των SONS OF APOLLO είμαι σίγουρος ότι θα έχει τεράστιο αντίκτυπο στους φίλους του είδους καθώς είναι μια εξαιρετική και προσεγμένη δουλειά. Και μάλλον θα ανατρέχω αρκετά συχνά σε αυτό μέσα στη χρονιά όταν θα θέλω να κάνω ένα διάλειμμα από τις… ποιοτικές καφρίλες που συνήθως ακούω.
Θοδωρής Κλώνης
O ειδικός σε αυτά τα πράγματα ονομάζεται Σάκης Φράγκος και το γνωρίζουν και οι πέτρες. Οι λόγοι που γράφω για μία μπάντα σαν και του λόγου τους είναι γιατί ακούγοντας τον πρόσφατο δίσκο τους βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα. Αν και για να μπορέσω να τον «χωνέψω» θα περάσει αρκετό διάστημα, με χαροποίησε ιδιαίτερα ότι πέρασα ευχάριστα ακούγοντας καλή μουσική. Δεν ξέρω αν θα αγαπήσω ποτέ την μπάντα ή τον δίσκο. Ξέρω πως μιλάμε για ένα συγκρότημα που με τα ονόματα που το απαρτίζουν είναι για μεγάλα πράγματα. Τα υπόλοιπα από τους ειδικούς!
Ντίνος Γανίτης
Παίζει να μιλάμε για το καλύτερο supergroup των τελευταίων 20 ετών. Αν όχι το καλύτερο, τότε μέσα στα 5-10 καλύτερα ευκολότατα. Οδηγός τους, η αβίαστη ροή των συνθέσεων, η υποδειγματική τεχνική κατάρτιση των μελών σαν μονάδες, καθώς και το φοβερό δέσιμο της μπάντας, που παίζει και παίρνει κεφάλια. Ο λόγος για τους progsters SONS OF APOLLO. Bumblefoot, Sherinian, Portnoy, Sheehan, Soto. Φτασμένοι μουσικοί, με πλούσιο βιογραφικό και μακρά ιστορία έκαστος εντός του rock/metal φάσματος, που μαζεύτηκαν να γράψουν και να παίξουν μουσική. Η ακριβώς προηγούμενη πρόταση, όμως, θα μπορούσε να περιγράψει κάθε supergroup που υπήρξε ποτέ.
Αρκετά εξ αυτών, θα έμεναν απλά στα ονόματα, ως selling points, και θα αδιαφορούσαν στη χειρότερη για τη ποιότητα του υλικού. Στη περίπτωση των δύο αισίως δίσκων των SONS OF APOLLO, συμβαίνει ακριβώς το ανάποδο. Ακούμε μια μπάντα πεινασμένη, δημιουργική, με μια μαγική ικανότητα να γράφει και τζαζεμένα μέρη, αλλά και εθιστικές μελωδίες και ρεφρέν, από αυτά που σου μένουν και τα μουρμουράς για μέρες. Ο δεύτερος δίσκος “MMXX” μας κόλλησε στο τοίχο ακόμα πιο δυνατά από το “Psychotic Symphony” (2017), και μας έκανε να αναμένουμε εκ νέου επίσκεψη στη χώρα μας, για να χαρούμε την υπερ-ομάδα να πετάει στα ουράνια ξανά!
Γιάννης Σαββίδης
Δεν χωρά αμφιβολία πως οι SONS OF APOLLO είναι σπουδαία μπάντα εν γένει. Μπορεί να έχουν κατηγοριοποιηθεί στο χώρο του progressive (πράγμα που ο ίδιος ο Portnoy έχει δηλώσει) αλλά με τις προφανέστατες DEEP PURPLE επιρροές τους, ηχούν και σαν μια προοδευτική μπάντα που μεγάλωσε με DEEP PURPLE και άλλα τέρατα του hard rock. Είναι επιπλέον ένα super group, όσο και αν ο όρος συχνά είναι άδικος ή δεν αρέσει στους καλλιτέχνες. Πως αλλιώς να βαφτίσεις ένα συγκρότημα όταν έχεις μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ μαζί; Η φήμη που τους ακολουθεί έκαστος, ευθύνεται σε μεγάλο ποσοστό και για την επιτυχία του πολύ καλού ντεμπούτου τους που οδήγησε και σε ένα εκπληκτικό live DVD. Έθεσαν το πήχη ψηλά με το “Psychotic symphony” και έτσι οι προσδοκίες για έναν καινούργιο δίσκο μόλις δύο χρόνια μετά ήταν πολλές και μεγάλες. Και μπορώ να πω πως έχουν ανταποκριθεί σ’ αυτές.
Έχω όμως κάποια παράπονα που θα μοιραστώ διότι από μια τόσο καλή μπάντα αναμένω μόνο τελειότητα. Πρώτον, ο Jeff Scot Soto δεν έχει μεγάλο εύρος στη φωνή του για να τραγουδάει σε μια progressive μπάντα. Εννοείται πως είναι σπουδαίος και με τρομερή καριέρα, μη πέσετε να με φάτε. Αλλά έχει χάσει το εύρος στη φωνή του πλέον και συχνά ακούγεται σαν να γκαρίζει, με πέραν του δέοντος γρέζο και μπάσες συχνότητες. Θα ήθελα να τον ακούσω να χτυπάει πιο ψιλές νότες και να δίνει μεγαλύτερο βάρος στην ερμηνεία. Απ’ αυτή την άποψη, γιατί δεν έχει πιο πρωταγωνιστικό ρόλο ο Bumblefoot που είναι υψίφωνος; Και μιας και αναφέρθηκα στον απίστευτο αυτό κιθαρίστα, να εκφράσω το εξής παράπονο: γιατί επιμένει να παίζει heavy metal σε άταστη κιθάρα που προσφέρεται περισσότερο για τζαζ; Δεν μπορώ συχνά να διακρίνω το riff επειδή η άταστη κιθάρα δεν προσφέρεται για ευκρίνεια ήχου, ειδικά αν παίζει με παραμόρφωση. Απεναντίας, τα riff του Bumblefoot στην εξάχορδη κιθάρα είναι τρομερά και εμπνευσμένα. Το μπάσο του Billy Sheehan, επίσης διπλό, ακούγεται υπέρ του δέοντος και συχνά σαν να βγαίνει από έναν βάλτο (κανένας δεν φτάνει από αυτή την άποψη τον John Myung).
Αφού έβγαλα από τη μέση τα παράπονά μου, να πω άλλη μια φορά πως η μπάντα των Portnoy και Sherinian είναι τρομερή και πως φυσικά και ανυπομονώ να τους δω ζωντανά στην ερχόμενη περιοδεία τους!
Φίλιππος Φίλης
Ένα ακόμα supergroup αλλά τι supergroup, ένας κι ένας πραγματικά να το απαρτίζουν και μάλιστα πλην του νέου «πουλέν» Ron “Bumblefoot” Thal, οι υπόλοιποι έχουν αποτελέσει μέρος της ζωής μου για δεκαετίες. Παλιότερος όλων ο Jeff Scott Soto, λατρεμένος από τις εποχές που ανέβασε τον Yngwie Malmsteen στα ουράνια, φωνάρα μέχρι σήμερα, απίστευτο εύρος, αβίαστη παρουσία, το βαμμένο νύχι να μην είχε… O Neil Peart του μπάσου ονόματι Billy Sheehan είναι για μένα ο κορυφαίος όλων των εποχών στο τετράχορδο (αν και το έχει κάνει σαραντάχορδο όπως παίζει) και φυσικά δεν τίθεται θέμα για τους Derek Sherinian και Mike Portnoy. Αν θεωρήσουμε ότι στο πρώτο θετικότατο άλμπουμ “Psychotic symphony” υπήρχαν ιδέες από παλιά, το νέο κορυφαίο ήδη άλμπουμ “MMXX” (το οποίο πάει καρφωτό από τις πρώτες μέρες της χρονιάς για το τοπ 20 στο τέλος αυτής) έρχεται να αποδείξει ότι αυτοί οι τύποι κάθε άλλο παρά για τυχόν φράγκα και υστεροφημία μαζεύτηκαν. Δεν έχουν να αποδείξουν απολύτως τίποτα και σε κανέναν. Ακόμα κι ο Portnoy που ας μη γελιόμαστε, όλοι θα θέλαμε πίσω στο Θέατρο Του Ονείρου, αλλά θεωρώ ότι από τη φυγή του και μετά έχει υπάρξει (κατά πολύ) ποιοτικότερος από τους παλιούς του συνοδοιπόρους (το λέω με βαριά καρδιά αλλά αντικειμενικότητα υπεράνω όλων). Το “MMXX” μάλιστα είναι καλύτερο ακόμα κι από το τελευταίο DT το οποίο ήταν ότι καλύτερο κάνανε τα τελευταία 8 χρόνια. Για την εμφάνιση τους στην Αθήνα τι να πει κανείς, πεμπτουσία συναυλιακού οργασμού με θερμοπίδακες… έκρηξης συναισθημάτων για κάθε οπαδό που σέβεται τον εαυτό του και μάλιστα με τον Portnoy πρησμένο λόγω πονόδοντου και με χτυπημένο το ένα χέρι να διδάσκει αυταπάρνηση. Δείχνουν ορεξάτοι, έχουν χαρά στο παίξιμο τους και ομορφαίνουν το ηχητικό μας περιβάλλον, εκτός πια αν είσαι κάποιος που θεωρεί ότι πρέπει ακόμα να ασχολείται με υπέρμαχους της «σπαθί ψηλά» λογικής και προ 1990…
Tο κομμάτι που επιλέγω έχει θέση σε οποιοδήποτε DT άλμπουμ μετά ’99.
Άγγελος Κατσούρας
