Η αρχή έγινε με το “Master of puppets”, που ήταν ο πρώτος δίσκος που κάναμε “Band of the week” στο Rock Hard. Σαν σήμερα, στις 22 Μαρτίου 1982, κυκλοφόρησε ένας ακόμα απίστευτα σημαντικός δίσκος για την ιστορία του heavy metal. Το “The number of the beast” των IRON MAIDEN, ο τρίτος δίσκος του σχήματος, που μαζί με το “Master…”, μονοπωλούν τις ψηφοφορίες για τον καλύτερο δίσκο στο heavy metal. Δείτε τι είχαν να πουν οι συντάκτες του Rock Hard για το άλμπουμ και από κάτω, μπορείτε να ψηφίζετε το αγαπημένο σας τραγούδι από τον δίσκο!!!

Για εμένα, το “Number of the beast”, δεν είναι καν στην τριάδα των αγαπημένων μου δίσκων από τους IRON MAIDEN. Νομίζω όμως ότι είναι ο πιο σημαντικός τους. Η αλλαγή από το «αλάνι», Paul DiAnno στον απόλυτο συνδυασμό τραγουδιστή/frontman, Bruce Dickinson, αυτόματα τους ανέβασε επίπεδο. Ο Steve Harris, ήξερε που πήγαινε η μουσική που έγραφε και το μοντέλο αυτό, δεν μπορούσε να το ακολουθήσει (ακόμα και να μην είχε τα διάφορα προβλήματα με τις ουσίες) ο DiAnno και πλέον είχε την ευκαιρία να μας δώσει απλόχερα τραγουδάρες. “Hallowed by thy name”, “The number of the beast”, “Children of the damned”, “Prisoner”, “22 Acacia Avenue”, “Run to the hills”. Πλέον οι MAIDEN εκτοξεύθηκαν στην στρατόσφαιρα… Μόνιμη απορία μου όμως: Ποιος αποφάσισε ότι ΑΥΤΟ το άλμπουμ, θα ξεκινά με το “Invaders”, ένα κομμάτι που στην καλύτερη θα μπορούσε να είναι b’ side και ποιος αποφάσισε να μπει το “Gangland”, το κατ’ εμέ, χειρότερο τραγούδι των MAIDEN τη δεκαετία του ’80; Κάθε φορά που ακούω τραγούδια του “TNOTB”, μου έρχεται στο μυαλό ο μικρός Σάκης, να χαζεύει το εξώφυλλο του δίσκου, να φωνάζει την εισαγωγή του “Prisoner”, να τραγουδά το sing-along του “Hallowed be thy name”… Τι άλλο να γράψει κανείς για τον δίσκο και να μην έχει ήδη γραφτεί; Η αρχή (για εμένα) ενός σερί τέλειων δίσκων που κράτησε μέχρι και το “Seventh son…”. Ευχαριστούμε για όλα…

Σάκης Φράγκος

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Μυαλό αχταρμάς, σκέψεις που η αλληλουχία τους αλλάζει κάθε δευτερόλεπτο.
IRON MAIDEN – “The number of the beast”. Ένα από τα μεγαλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, ένα από τα εφτά συνεχόμενα διαμάντια που κυκλοφόρησε το «Θηρίο». Το άλμπουμ που έβαλε σε θέση οδηγού τους Άγγλους Θεούς και που ποτέ δεν έφυγαν από εκεί. Ο καθένας μπορεί να γράφει ότι θέλει μα η αλήθεια είναι αυτή που ανέφερα παραπάνω και δε μπα να λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Άλλωστε, η δημιουργία εντυπώσεων είναι αυτή που «χειροκροτείται» στις μέρες μας και όχι τα γεγονότα όπως τα έγραψε η ιστορία. Και όσο και να θέλουν ορισμένοι να την αλλάξουν, το μόνο που καταφέρνουν είναι να εκτίθενται στα μάτια αυτών που ξέρουν την αλήθεια.
Το άλμπουμ είναι ακατέβατο δεκάρι. Κάποιοι θα γράψουν για τα «Fillers» τραγούδια, το “Invaders” και το “Gangland” και θα βγουν να κράξουν γιατί δεν μπήκε το “Total eclipse”, που αν δεν υπήρχε η επανέκδοση του ’98, η πλειονότητα όλων αυτών ούτε που θα το γνώριζε σαν κομμάτι. Ένας δίσκος ο οποίος όρισε το heavy metal την δεκαετία του ’80. Ένας δίσκος που δημιούργησε εκατομμύρια οπαδών ανά την υφήλιο, ένας δίσκος που περιέχει το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών για την αγαπημένη μας μουσική (“Hallowed be thy name”), ένας δίσκος που έκανε τόσο μεγάλο κρότο που 38 χρόνια μετά τον ακούς με δέος και κατάνυξη. Ένα άλμπουμ κολοσσός, παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά, ένα άλμπουμ που «γεννήθηκε» από ένα όνειρο του Steve Harris, ένα άλμπουμ που ήταν το πρώτο στο heavy metal που έφτασε στην κορυφή των charts (Μη πεταχτεί κάποιος και αναφέρει το “Paranoid” ή κάποιο hard rock των 70’s, μιλάμε για HEAVY METAL). Ένα άλμπουμ που η περιοδεία του κράτησε 10 μήνες, 188 συναυλίες και το άκουσε κόσμος σε 18 χώρες.
Ένα άφταστο δημιούργημα που έκανε τους IRON MAIDEN το μεγαλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών. Ένα δημιούργημα που ακόμα και στις μέρες μας κοσμεί το set list των ΘΕΩΝ με τρία τραγούδια. Ένα δημιούργημα που ξεπεράστηκε μόνο από τους ίδιους και από κανέναν άλλο, όσο και να προσπάθησαν οι λοιπές δυνάμεις του metal.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή. Απολύτως τίποτα. Και η ιστορία έχει γραφτεί από τότε και δεν αλλάζει με τίποτα. Πώς να το κάνουμε τώρα. Γιατί εδώ μιλάμε για πραγματικά τεράστιο μέγεθος σε παγκόσμια κλίμακα και όχι για κάτι που αρέσει σε μειονότητες. Και εν πάση περιπτώσει όποιος αναφέρει ότι δεν του αρέσει είναι είτε κουφός είτε ψεύτης. Μέση λύση δεν υπάρχει. Ζητώ συγγνώμη αν πειράζει το κείμενό μου κάποιους αλλά δεν γίνεται αν μείνω αμέτοχος σε όλο αυτό.
Υ.Γ. Μέχρι και οι METALLICA έγραψαν ολόκληρο τραγούδι βασισμένο στο “Hallowed be thy name”, αυτό που ονομάζεται “Atlas, rise”. Έτσι, για να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους! Τα υπόλοιπα για τον δίσκο όταν έρθει η ώρα του!

Ντίνος Γανίτης

Για πάμε να γράψουμε μερικά πρωτότυπα πράγματα που δεν τα έχετε διαβάσει ή ακούσει πουθενά μέχρι σήμερα (αστειεύομαι προφανώς). Οι MAIDEN ήταν, είναι και θα είναι το σημαντικότερο metal συγκρότημα όλων των εποχών. Έστω, για χάρη αντικειμενικού λόγου, για μένα τουλάχιστον είναι το σημαντικότερο. Πάμε στο δεύτερο…το “The number of the beast” είναι μέσα στα τρία σημαντικότερα metal άλμπουμ όλων των εποχών. Νομίζω εδώ συμφωνούν οι περισσότεροι, έτσι; Πάμε σε ένα τρίτο. Ο Dickinson ανεβάζει το συγκρότημα και συμβάλει καθοριστικά στη γιγάντωση του ονόματος της Σιδηράς Παρθένου καθ’ όλη τη δεκαετία του 80 (και όχι μόνο). Άντε και ένα τέταρτο. Ο Αρχηγός γράφει ένα δίσκο μόνο με διαχρονικά κομμάτια. Ναι, ξέρω…κάποιοι θα αμφισβητήσουν την αξία του “Gangland” έναντι του “Total eclipse”. Ίσως ανήκω και εγώ σε αυτούς. Δεν έχω καταλήξει ακόμη όλα αυτά τα χρόνια. Όμως το 80% των συγκροτημάτων θα ήθελαν πάρα πολύ να είχαν γράψει ένα “Gangland”. Αυτή είναι η αλήθεια.
Πάμε σε μερικά πιο προσωπικά. Όπως όλοι οι σοβαροί metalheads εκεί έξω, έτσι και εγώ λατρεύω το “The number of the beast”. Ποτέ δεν έκρυψα το πόσο μεγάλη σημασία αποδίδω στη βιωματική σχέση που έχει ένας ακροατής με ένα δίσκο. Ακούς κάτι και αμέσως σου “σκάνε” εικόνες και αναμνήσεις. Για παράδειγμα, κάθε φορά που ακούω το “The prisoner”, γίνομαι πάλι 11 χρονών στο δωμάτιο μου στο Ρέντη και να φωνάζω: “I’m not a number, I’m a free man”! Βασικά το μόνο που έχει αλλάξει από τότε είναι ο τόπος διαμονής και η ηλικία…δεν θα ξεχάσω, επίσης, ότι έψαχνα μανιωδώς να βρω την ομώνυμη σειρά με τον Patrick McGoohan. Αν δεν την έχετε δει, τσεκάρετε την…είναι φανταστική και πολύ μπροστά από την εποχή της. Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο. Δεν θα πρωτοτυπήσω αν πω ότι το αγαπημένο μου ever τραγούδι όχι μόνο του δίσκου…όχι μόνο των MAIDEN αλλά και ολόκληρου του heavy metal είναι το “Hallowed be thy name”. Ωστόσο, είναι το “Children of the damned” το κομμάτι εκείνο που με πηγαίνει πίσω στην εφηβεία μου. Πίσω στην Ελλάδα της δεκαετίας του ‘80. Τότε που ο Γιάννης Κουτουβός μας μάθαινε πολλά πράγματα και για πάντα θα είμαστε ευγνώμονες για αυτό. Up The Irons!

Σάκης Νίκας

Πόσες αράδες έχουν γραφτεί για το συγκεκριμένο άλμπουμ των IRON MAIDEN; Πόσοι δεν έχουν διασκευάσει κάποιο από τα τραγούδια του; Σίγουρα είναι από τα αγαπημένα των οπαδών τους, κάτι που εκτός από την ποιότητά τους, οφείλεται και στο ότι είναι ντεμπούτο του Bruce Dickinson. Μια αλλαγή που βοήθησε τον Harris να κάνει ένα σημαντικό βήμα προς την μουσική κατεύθηνση που ήθελε, αλλά έδωσε κι ένα εύρος που ο προκάτοχός του δεν είχε. Μιλάμε για ένα άλμπουμ που έχει οκτώ τραγούδια, τρία εκ των οποίων βρίσκονται ακλόνητα στις εμφανίσεις τους μέχρι σήμερα, ενώ ακόμα και στα υπόλοιπα είναι φανερή η πρόοδος της συνθετικής ικανότητας του μπασίστα.
Μιλάμε για ένα αριστούργημα που ανοίγει με το “Invaders” ένα από τα χειρότερα ρεφραίν των Βρετανών, σε ένα καθ’ όλα δυνατό τραγούδι και αμέσως μετά έρχεται η πιο BLACK SABBATH στιγμή, όλης της δισκογραφίας τους. Μπορεί το “Heaven and Hell” να ήταν σχετικά πρόσφατο, όμως το “Children of the damned” είναι το δικό τους “Children of the sea” με την επική του ατμόσφαιρα, τον τρόπο που τραγουδά ο Dickinson αλλά και τον ρυθμό του. Ακόμα θυμάμαι την ανατριχίλα μου στην εισαγωγή του “The prisoner”, ένα τραγούδι με καθηλωτική μελωδία, παρόλη την βαριά του ατμόσφαιρα. Σε σχέση με μεταγενέστερες συνθέσεις του Adrian Smith, εδώ – στην πρώτη του συνθετική συμμετοχή – είναι πιο συγκρατημένος, αν και στο σόλο του ζωγραφίζει. Η πρώτη πλευρά κλείνει με το “22 Acacia avenue”, που όπως λέγεται βασίζεται σε παλαιότερη ιδέα του Smith, που ο Harris ήθελε να δουλέψουν μαζί, κι έμελλε να γίνει η συνέχεια του “Charlotte the harlot”.
Το “The number of the beast” όσο κι αν πέτυχε εμπορικά στην Βρετανία, τόσο κυνηγήθηκε από τους θρησκόληπτους στις ΗΠΑ, κυρίως για το εξώφυλλό του Derek Riggs και το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο όμως περισσότερο τους αποπροσανατόλισε. Άλλωστε οι IRON MAIDEN, όσο και αρέσκονταν στο να σοκάρουν και να προκαλούν, ποτέ δεν ήταν πολέμιοι του Χριστιανισμού. Βέβαια, ακούγοντας το σκοτεινό και βαρύ τραγούδι, να ανοίγει την δεύτερη πλευρά, πίσω στο 1982, το ίδιο πίστεψαν και πολλοί έφηβοι πιστεύω. Τα “Run to the hills” και “Hallowed by thy name” δεν χρειάζονται σχόλια από μένα. Έθεσαν τα στάνταρ για το πόσο μακριά μπορούσε να πάει αυτό το συγκρότημα.
Ο συνθετικός οργασμός του συγκροτήματος είχε μόλις αρχίσει, ο Adrian Smith μόλις είχε αρχίσει να προσφέρει ιδέες, ο Bruce Dickinson εκτός από το λαρύγγι, έφερε τραγούδια αλλά και στίχους και η υφήλιος ετοιμαζόταν να προσκυνήσει την νέα θρησκεία των MAIDEN.

Γιώργος “The prisoner” Κουκουλάκης

Και τι δεν έχει γραφτεί για αυτόν εδώ τον δίσκο… και τι δεν θα γράψουν οι υπόλοιποι συνάδελφοι. Εγώ λοιπόν θα είμαι σχεδόν λακωνικός, και θα σας τα πω επιγραμματικά. Το “The number of the Beast” χαρακτηρίζεται ως μνημείο γιατί:
1. Είναι ένα από τα καλύτερα, ίσως το καλύτερο, NWOBHM album. Γιατί NWOBHM είναι.
2. Είναι η επίσημη «πρώτη» του Dickinson στην Α’ Εθνική Κατηγορία. Οι SAMSON καλοί, χρυσοί και άγιοι, αλλά Β’ Εθνική.
3. Το ομώνυμο κομμάτι έχει μέσα ίσως την πιο trademark τσιρίδα όλων των εποχών.
4. Ο Clive Burr βρίσκεται σε απίστευτη φόρμα.
5. Η ρυθμική κιθάρα παραδίδει σεμινάριο.
6. Έδειξε πού θέλει να πάει το πλοίο ο Harris, με μεγάλα, επικά τραγούδια.
7. Οι MAIDEN βρήκαν τον δικό τους πια ήχο, χωρίς να ακούγονται τόσο έντονα οι επιρροές τους.
8. Περιέχεται σε αυτό το “Children of the Damned”
9. To “22, Acacia Avenue”
10. Και το “Hallowed be Thy Name”
Και εκεί που τα έχεις ακούσει όλα, να το παρακάτω κομμάτι που δεν χώρεσε στον δίσκο. Τι να πεις… Up the irons!

Δημήτρης Τσέλλος

“Woe to you oh earth and sea…”  Και ποιος δεν έχει ανατριχιάσει ακούγοντας αυτήν την επιβλητική εισαγωγή του ομώνυμου κομματιού από τον τρίτο δίσκο των IRON MAIDEN  που κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1982. Προσωπικά μιλώντας, το “The number of the beast” δεν είναι το αγαπημένο μου MAIDEN άλμπουμ, δεν θεωρώ καν ότι είναι το καλύτερό τους. Είναι όμως το πιο σημαντικό άλμπουμ στην καριέρα των Βρετανών καθώς σηματοδότησε μια τεράστια αλλαγή στην πορεία τους. Είναι ο πρώτος δίσκος με τον Bruce Dickinson πίσω από το μικρόφωνο (και δυστυχώς τελευταίος με τον Clive Burr στα τύμπανα) που έδωσε την δυνατότητα στον Steve Harris να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις φωνητικές του δυνατότητες γράφοντας κομμάτια κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του. Και όσο και αν γουστάρω το αλήτικο attitude που είχαν στο “Killers”  δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι το “The number of the beast” ήταν ο δίσκος που έβαλε τους MAIDEN σε τροχιά εκτόξευσης προς την κορυφή και έθεσε τις βάσεις για την ένδοξη πορεία τους. Με άλλα λόγια, αν δεν υπήρχε το “The number of the beast” πολύ πιθανόν οι MAIDEN να μην είχαν την εξέλιξη που είχαν. Και μόνο για αυτό του χρωστάμε πολλά.

Θοδωρής Κλώνης

“Woe to you oh earth and sea… for the devil sends the beast with wrath, because he knows the time is short… let him who hath understanding reckon the number of the beast… for it is a human number… it’s number is six hundred and sixty six…
Δηλαδή τι να αναλύσεις μετά από αυτό; Τι να πεις για την απόλυτη στιγμή της απόλυτης εκείνη τη στιγμή μπάντας στον πλανήτη; Οι IRON MAIDEN άλλαζαν για πάντα σελίδα, άφηναν κατά μέρος την (πάντα ευπρόσδεκτη) αλητεία της Di Anno εποχής και με τον Bruce Dickinson στις επάλξεις να τους παίρνει από το χέρι και να τους οδηγεί σε θρίαμβο που μόνο στη φαντασία τους υπήρχε ως τότε, εξελίχθηκαν σε ένα ανεξάντλητο rollercoaster που μέχρι το 1985 πήρε τα πάντα αμπάριζα, και μετά την κούραση της “World slavery tour ‘85”, το καύσιμο άντεξε ως τα τέλη των ‘80s και τους κράτησε στον αφρό ως άφθαρτους. Το (πάντα κρίσιμο για κάθε μπάντα) τρίτο άλμπουμ, έμελλε να είναι αυτό που θα έφερνε την προσοχή όλου του πλανήτη πάνω τους. Πλέον οι δομές ήταν σημαντικότερες από την αναρχία, αυξήθηκε η μουσικότητα, οι συνθέσεις «φύσαγαν» από την αρχή ως το τέλος (και τι τέλος, με το “Hallowed be thy name” να είναι ένα από τα δύο απόλυτα κομμάτια που μπορεί να ακούσει κάποιος σε αυτή τη ζωή) και πλέον το μόνο όριο γι’ αυτούς ήταν ο ουρανός. 38 χρόνια μετά, αν και είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί θεωρητικά το καλύτερο άλμπουμ τους, σίγουρα το σημαντικότερο όλων είναι το “The number of the beast”, το οποίο και στη δική μου συνείδηση δεν ξεπεράστηκε ποτέ από το συγκρότημα. Λίγη σημασία έχουν τα παραπάνω και κάπου σε τέτοιες περιπτώσεις είναι και λίγο μάταιο να πιάνεις στο στόμα σου (ή στο πληκτρολόγιο σου στην προκειμένη) τέτοια δημιουργήματα. Θα εκτεθείς είτε προσθέσεις, είτε ξεχάσεις το οτιδήποτε. Το ότι μαζί με το “Master of puppers” θεωρείται ότι καλύτερο βγήκε ποτέ στον ήχο μας, νομίζω ότι τα λέει όλα, άσχετα από το ποιες μπάντες προτιμάει ο καθένας. Το κέρδισε με την αξία του τέτοιο βραβείο και σε 2 χρόνια που θα κλείνει τα 40, πάλι το ίδιο νεανικό κι ολόφρεσκο θα ακούγεται.
Up the good old Irons!

Άγγελος Κατσούρας

38 χρόνια από το “The number of the beast”. Kαι όμως, τόσα ακριβώς! Τι να πεις για ένα δίσκο που ακόμα και τόσα χρόνια μετά από την κυκλοφορία του ψηφίζεται στους  2-3 πιο σημαντικούς δίσκους της metal μουσικής; Για έναν δίσκο που ξεκίνησε να εκτοξεύει την φήμη των IRON MAIDEN  στα ουράνια και την καθιέρωση τους ως τους απόλυτους σημαιοφόρους της μουσικής αυτής στην δεκαετία του ‘80. Για την συνθέσεις που περιέχει και πόσο αυτές ήρθαν την κατάλληλη στιγμή για να εξαπλώσουν και να γιγαντώσουν το heavy metal σε κάθε μέρος του κόσμου.
To “Τhe number of the beast” σημαίνει πολλά για κάθε ακροατή αυτής της μουσικής, η αξία του έχει καταγραφεί και φυσικά θα παραμένει διαχρονική για πάντα. Ο καθένας διατηρεί στην μνήμη του το πότε τον άκουσε, σε ποια φάση της ζωής του βρισκόταν, σε πια ηλικία και ου το κάθε εξής. Σε προσωπικό επίπεδο το “The number of the beast” αποτέλεσε την πρώτη  μου κασέτα, λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του (Ιανουάριος 1983) σε ηλικία 10 ετών και όπως γινόταν τότε κάθε κασέτα που ερχόταν στο κασετόφωνο δεν έβγαινε από αυτό παρά όταν περνούσαν καμιά δεκαπενταριά ημέρες και ερχόταν η επόμενη. Ενημέρωση δεν υπήρχε εκείνη την εποχή, παρά ελάχιστη. Υπήρχε το κρατικό ραδιόφωνο στο οποίο θυμάμαι την εκπομπή του Άκη Έβενη που έπαιζε τα charts Βρετανίας και Αμερικής να παίζει το “Run to the hills” όπως και το Ποπ +Ροκ που παρουσίαζε μερικά επιτυχημένα σχήματα του είδους στις σελίδες του.
Επίσης δεν μπορώ να μην αναφέρω την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στο Α’  πρόγραμμα,  που το καλοκαίρι του 1982 έκανε αφιέρωμα για το heavy metal (UFO, MOTORHEAD, IRON MAIDEN ) ανοίγοντας μου σε μικρή ηλικία ένα παράθυρο σε αυτήν την μουσική. Δημιουργήθηκε έκτοτε μια σχέση ζωής με την μουσική και κατά κύριο λόγο με το heavy metal. Ακούγοντας ξανά  τον δίσκο την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν μπορώ να μην υπογραμμίσω  και να θαυμάσω ταυτόχρονα την αξιοθαύμαστη νιότη, φρεσκάδα και ορμή  που έχουν αποτυπωθεί και σφραγιστεί στα αυλάκια του. Το “The number of the beast” κατά την άποψή μου είναι ένα από τα πιο σημαντικά μουσικά έργα του 20ου  αιώνα και σαν τέτοιο θα παραμείνει και στους αιώνες που θα έρθουν.

Γιάννης Παπαευθυμίου

Ο γράφων, βάζει ένα από τα CD που έχει από 14 χρονών, να παίξει για την εκατομμυριοστή φορά. Αναμνήσεις, μουσικές και μη, γεμίζουν μονομιάς το μυαλό του. Εκείνα τα χρόνια, που πολλά ήταν διαφορετικά για εκείνον. Πιο ξέγνοιαστα, πιο αθώα, και φυσικά τα καθαρά μουσικά πιο πρωτόγνωρα από ποτέ, ειδικά στο χώρο του heavy metal, όπου κάθε μέρα ήταν και κάτι καινούργιο. To CD αυτό, είναι το “The number of the beast” των IRON MAIDEN. Ακόμα θυμάμαι που πήγα να το αγοράσω, αγκαζέ με το “A real live dead one”, το “Painkiller” των JUDAS PRIEST και το “The triumph of steel” των MANOWAR, από το χαρτζιλίκι που μου έδιναν οι γονείς μου εκείνο το καιρό (γυμνασιόπαιδο, βλέπετε). Ακόμα θυμάμαι το πως αντέδρασε η μητέρα μου με τους διαβόλους στο εξώφυλλο.
Πέραν βιωμάτων, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι IRON MAIDEN, στέλνουν τον Paul Di Anno σπίτι του, μετά από δύο άλμπουμ ΑΤΟΦΙΟΥ NWOBHM. Ο λόγος ήταν ότι το αλητήριο ομορφόπαιδο με τις punk ρίζες, αδυνατούσε να ανταπεξέλθει στις πιο μελωδικές και λυρικές συνθέσεις του αρχηγού Steve Harris που διαφαίνονταν από ύμνους όπως ”Strange world” και “Remember tomorrow”. Έπρεπε κάτι να κάνουν, προκειμένου να μη πέσουν στον λάκκο με τα λοιπά Βρετανικά συγκροτήματα – πυροτεχνήματα της φουρνιάς τους. Κάνουν τότε τη κίνηση – ματ και παίρνουν τον Bruce Dickinson (με το παρατσούκλι Bruce Bruce τον καιρό εκείνο) από τους SAMSON. Το αστείο είναι ότι ο ίδιος ο Bruce βλέποντας την επιτυχία που πήγαιναν να αποκτήσουν οι IRON MAIDEN, σκεφτόταν από καιρό “τι ωραία πράγματα θα μπορούσα να κάνω με το συγκρότημα αυτό αν τραγουδούσα μαζί τους”. Και λες και το ήξερε.
Μπαίνει στις τάξεις των θρύλων από το East End του Λονδίνου, και στις 22 Μαρτίου 1982, κυκλοφορεί το μεγάλο game-changer άλμπουμ τους. “The number of the beast”. Το εμβληματικό εξώφυλλο του Κυρίου Derek Riggs, με τον Eddie, να ελέγχει τον διάβολο, και ο διάβολος με τη σειρά του να ελέγχει τον μικρότερο Eddie, είναι από τις πιο έξυπνες αλληγορίες που έχουν αποτυπωθεί ποτέ σε εξώφυλλο γενικά. Περνώντας στα μουσικά τώρα, από το γκαζωμένο μπάσιμο του “Invaders”, του “Gangland” και του “The prisoner”,  στη λυρική θρηνωδία των “Children of the damned” και “Hallowed be thy name”, στο αλήτικο έπος που λέγεται “22 Acacia avenue”, και στα επιβεβλημένα live classics που είναι το ομώνυμο και το “Run to the hills” (με b-side το εκπληκτικό, ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΛΕΓΩ “Total eclipse”, που συμπεριέλαβαν σε επανεκδόσεις του δίσκου, διορθώνοντας μια ιστορική αδικία), οι MAIDEN αποδεικνύουν γιατί έκαναν την κατάλληλη κίνηση τη κατάλληλη στιγμή, προκειμένου να φτάσουν ψηλά.
Αποτελεί, όχι μόνο τον τελευταίο δίσκο που έπαιξε τύμπανα ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ Clive Burr (από τους μεγαλύτερους καταλύτες στη πρώιμη πορεία τους, φοβερός παίκτης), αλλά και τον τελευταίο δίσκο που έχει αυτή την NWOBHM ατμόσφαιρα στη μουσική του. Για να γίνω πιο σαφής, κομμάτια όπως το “Gangland”, “22 Acacia avenue” στιχουργικά, έχουν βγει από τα σοκάκια του East End, με μαχαιροβγάλτες, πόρνες και κακόφημα μπαράκια. Εδώ όμως αυτό αποχαιρετίζεται από τη μπάντα, χάριν κομματιών για εφιάλτες, για τις τελευταίες στιγμές ενός θανατοποινίτη, για τον φυλακισμένο της τηλεοπτικής σειράς “The prisoner”, την ταινία “Children of the damned” (1964), την σφαγή των Ινδιάνων και τον πόλεμο Σαξόνων και Vikings. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς λοιπόν, την αλλαγή επιπέδου που συντελέστηκε εδώ και στο στιχουργικό κομμάτι. Σε κάτι τέτοια άλμπουμ, ξεχωρίζουν οι cult/underground ήρωες από αυτούς που γίνονται πραγματικά τεράστιοι. Όπου όλα ευθυγραμμίζονται, όλα βρίσκουν το δρόμο τους και απλά η μπάντα μεγαλουργεί ανεβαίνοντας επίπεδο.
Για τα επόμενα 6 χρόνια ο ουρανός είναι το όριο για τη μπάντα, με το “Seventh son of a seventh son”, να αποτελεί τη κορωνίδα της δισκογραφίας τους κατά τον γράφοντα. Αλλά για όλα όσα ακολούθησαν, υπεύθυνος ήταν είναι και θα είναι ο δίσκος – ορόσημο στη δισκογραφία τους, που ονομάζεται “The number of the beast”. Επιλέγοντας κομμάτι από αυτό το διαμάντι, θα πάω με το απόλυτο αγαπημένο μου κομμάτι που πάντα με ανατρίχιαζε και παρακαλούσα να το ακούσω live. “Children of the damned”, δομή για σεμινάριο, τύμπανα για σεμινάριο, μπαλάντα, ξέσπασμα, λυρισμός, και το φινάλε που ανατριχιάζει ότι αναπνέει: “you’re children of the damned. like candles watch them burn, burning in the light, you’ll burn again tonight…CHIIILDREEEN OOOF THEEE DAAAAAAAAAAAAAAAAAMNED”.
Υ.Γ.: Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στη μνήμη του Clive Burr που τόσο άδικα χάσαμε από σκλήρυνση κατά πλάκας. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.

Γιάννης Σαββίδης

Μεγάλη επέτειος για τους Τεράστιους IRON MAIDEN σήμερα, καθώς είναι η ιστορική στιγμή που κατακτούν την κορυφή, όταν πριν από 38 χρόνια κυκλοφορούσαν το έπος ”The Number of the beast”. Γι’ αυτό κατόπιν απόφασης του τιμημένου αρχισυντάκτη μας Σάκη Φράγκου, είπαμε και εμείς να αναφερθούμε για αυτό τον δίσκο στην στήλη BOTW.
Ο συγκεκριμένος δίσκος για τον γράφοντα, πέραν του πόσο μεγάλο ρόλο έπαιξε και εξακολουθεί να παίζει μέχρι και σήμερα στην ηχητική μου προσέγγιση, έχει και την ιδιαιτερότητα να συμπίπτει η επέτειος του μαζί με τα γενέθλια της μητέρας μου, χρόνια σου πολλά μαμά. Δε νομίζω γενικά πως υπάρχει λόγος να πω πολλά πράγματα γι’ αυτήν την δισκάρα, για την οποία άλλωστε έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα. Είναι η στιγμή που οι IRON MAIDEN κάνουν το μεγάλο βήμα, φτάνοντας στην κορυφή, το μαθαίνουν μάλιστα κάπου στο πουθενά ενώ σπρώχνουν το χαλασμένο tour bus τους. Είναι η στιγμή που γράφουν ιστορία κάνοντας έναν από τους πολλούς δίσκους τους που θα μείνουν στο πάνθεον του heavy metal. Είναι η στιγμή που, μετά από την εκπληκτική δυάδα ”Iron Maiden” και ”Killers”, οι MAIDEN δείχνουν σε όλο τον κόσμο πως είναι και θα παραμείνουν η κορυφαία μπάντα στο metal. Είναι η στιγμή που το ταλέντο του Bruce Dickinson δείχνει πως μέσα από τους MAIDEN θα φτάσει μαζί τους σε δυσθεώρητα ύψη. Είναι η στιγμή που γράφεται ένας δίσκος που θα επιδρά και θα επηρεάζει στο διηνεκές όλους τους επίδοξους μουσικούς που θέλουν να παίξουν heavy metal. Είναι ένας δίσκος που θα προσφέρει μερικά από τα κορυφαία κομμάτια στο χώρο του metal: ”Children of the damned”, ”The number of the beast”, ”22 Acacia Avenue”, ”Hallowed be thy name”, ”Run to the hills”, ”The Prisoner”, ”Gangland”, ”Invaders”, βρίσκονται όλα εδώ, μεταξύ μας άλλωστε άλλοι θα έκαναν έναν best of δίσκο μόνο με αυτά. Χρόνια πολλά λοιπόν ”The number of the beast” και χρόνια πολλά μαμά και πάλι. Ευκαιρία είναι λοιπόν να το ξανακούσουμε όλοι μας, μιας και, όπως είναι και το σλόγκαν των ημερών δυστυχώς, ”Μένουμε σπίτι”. Υγεία σε όλους και καλά ακούσματα! Να διαλέξω κομμάτι είναι μάλλον απίθανο με τέτοιον αψεγάδιαστο δίσκο, αλλά για το καλό και μόνο, ”22 Acacia avenue”. Οι τελευταίες λέξεις του κειμένου ανήκουν στο κορυφαίο κατ’ εμέ metal συγκρότημα:
”Woe to you, oh earth and sea
For the Devil sends the beast with wrath
Because he knows the time is short
Let him who hath understanding
Reckon the number of the beast
For it is a human number
Its number is six hundred and sixty six”

Παναγιώτης ”The Unknown Force” Γιώτας

Το “Number of the beast” είναι ο αγαπημένος μου IRON MAIDEN δίσκος. Όχι επειδή είναι αντικειμενικά ο καλύτερος τους δίσκος (η πλειοψηφία μάλλον θα συμφωνούσε με τη μπάντα πως ο νικητής, μετά και από την επιλογή τεσσάρων τραγουδιών για την “Legacy of the beast tour”, είναι το “Piece of mind”) αλλά επειδή με συντρόφευσε όσο κανένας άλλος στην εφηβεία μου. Γύρω στο 1997 ανακάλυψα τον αριθμό του τέρατος και ο έρωτας ήταν ακαριαίος. Μα αφού είναι ο δίσκος με το ΕΠΟΣ “Hallowed be thy name”, κομμάτι που μου προκαλεί ανατριχίλα και σήμερα. Μια από τις καλύτερες και πιο συγκινητικές ερμηνείες στην ιστορία της heavy metal μουσικής και ακόμα περισσότερο, στις συναυλίες όπου ο Bruceαρας αφήνει ψυχή και σώμα στη σκηνή διηγώντας τις τελευταίες στιγμές και σκέψεις ενός καταδικασμένου σε θάνατο, που περιμένει να τον πάνε στην αγχόνη. Όταν έβαζα το cd να παίξει στο παλιό μου CD player (από κείνα που ήταν κασετόφωνο, ράδιο και CD player σε ένα) το άκουγα από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς παύση, δεν πα να με φώναζε η μάνα μου να βοηθήσω στη κουζίνα ή δεν ξέρω τι άλλο. Η ζωντανή εμφάνιση των IRON MAIDEN στο Λυκαβηττό το 1998, έστω και με τον Blaze Bayley στα φωνητικά, ήταν η απόλυτη επιβράβευση για τον μικρό Φίλιππο. Ακόμα θυμάμαι τα δάκρυα την ώρα που παίχτηκε το “Hallowed be thy name”. Το “Number of the beast”, λοιπόν, είναι για τον γράφοντα η απόλυτη εφηβική ανάμνηση και ένας από τους μεγαλύτερους έρωτες της ζωής του.

Φίλιππος Φίλης

Αν αύριο καταστρεφόταν ο κόσμος και έπρεπε να βάλουμε μέσα σε ένα κουτί σημαντικά πολιτιστικά κειμήλια , έτσι ώστε να διασωθούν για τις επόμενες γενεές τα σπουδαιότερα έργα του πολιτισμού μας, μέσα σε αυτά θα ήταν το άλμπουμ “Number of the beast” των IRON MAIDEN. Ναι ξέρω, υπερβολές και γραφικότητες. Ε, δεν γίνεται να μην υπερβάλλεις με το “Number of the beast”. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ όλων των εποχών. Το άλμπουμ που είναι συνώνυμο με το κλασικό heavy metal. Εδώ είναι η στροφή των IRON MAIDEN προς το μεγαλείο. Για να μην παρεξηγηθώ, το ομώνυμο και το “Killers” μια χαρά δισκάρες είναι, απλά δεν συγκρίνονται με αυτά που ακολούθησαν. Συνθετικά τα τραγούδια άλλαξαν επίπεδο και η φωνή του τότε νεοφερμένου Dickinson, επέτρεψε, κυρίως στον Harris, να γράψει τραγούδια σε διαφορετικές φόρμες. Φόρμες που έδωσαν στους Maiden τη δυνατότητα να ξεδιπλώσουν ολόκληρη τη μουσική ιδιοφυία τους. Το “Hallowed be thy name” προσωπικά θεωρώ ότι είναι το καλύτερο παράδειγμα της συνθετικής αλλαγής των MAIDEN στο “Number of the beast”, που φυσικά δεν είναι απλά ένα από τα καλύτερα τραγούδια της σιδηράς παρθένου, αλλά και ένα από τα καλύτερα τραγούδια σε ολόκληρο το heavy metal. Όσες λέξεις όμως και να αραδιάσω, την ποιότητα και την αξία αυτού του δίσκου δεν μπορώ να τα αποτυπώσω όπως τους αξίζουν. Σε αυτές τις περιπτώσεις και ειδικά για τους IRON MAIDEN που είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα, ένα μόνο πράγμα έχω να πω. Ευχαριστώ για όλα.

Δημήτρης Μπούκης

Φιλοξενούμενος αυτής της εβδομάδας στην στήλη δεν είναι ένας καλλιτέχνης ή ένα συγκρότημα αλλά ένα album, που χωρίς αυτό, ίσως το heavy metal να ήταν διαφορετικό. Οι IRON MAIDEN δυο χρόνια μετά το δισκογραφικό τους ντεμπούτο αποφασίζουν να κάνουν μια δραστική αλλαγή στην σύνθεση τους. Ο μέχρι πρότινος τραγουδιστής τους Paul Di’Anno αποχαιρετά το σχήμα και την θέση του παίρνει ο Bruce Dickinson από τους SAMSON. Αλλαγή που θα έκανε τον Steve Harris, τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για την συγγραφή των συνθέσεων του group, να κάνει μια ηχητική στροφή στον ήχο τους, να αφήσει τα πιο «αλήτικα», punk στοιχεία και να γράψει τραγούδια που ταίριαζαν στην φωνή του τραγουδιστή που είχε πια επιλέξει. Το αποτέλεσμα γνωστό: Στις 22 Μαρτίου του 1982 στα ράφια των δισκοπωλείων υπήρχε το “Number of the beast”, ένα από τα πιο αψεγάδιαστα albums στην σκληρή μουσική. Ένας δίσκος που είτε τον ακούσεις από το 1 έως το 8, είτε ανάποδα, είτε βάλεις πρώτα την δεύτερη πλευρά του βινυλίου και μετά την πρώτη, θα έχεις την ίδια απόλαυση. Νομίζω ότι πια δεν υπάρχει κάτι να αναφερθεί για αυτόν τον δίσκο, αφού έχει τόσο συζητηθεί και αναλυθεί από τους πάντες, οπότε ότι και να «πει» ο καθένας θα είναι περιττό. Για τον γράφοντα το “Number of the beast”, δεν ήταν το πρώτο album που άκουσε από το συγκρότημα αφού ηλικιακά «μεγάλωσε» με τους δίσκους τους από το 1986 και μετά, αλλά θα είναι για πάντα μια δουλειά που εμπεριέχει τραγούδια που σε κάνουν να αναφωνείς με χαρά πολλούς λόγους που όσοι δεν ακούνε heavy metal δεν καταλαβαίνουν, και ούτε πρόκειται ποτέ. Συνθέσεις που έχουν αντέξει στο χρόνο και θα ορίζουν για πάντα ένα ολόκληρο είδος. Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη φορά που άκουσα τα “Prisoner” και “22 Acacia avenue”, δυο από τα τραγούδια που για μένα έπρεπε να ακούγονται «ζωντανά» μέχρι και σήμερα, και έμεινα ακούνητος μην πιστεύοντας τι έβγαινε από τα ηχεία. Σαφώς και όλα τα άλλα τραγούδια θα είναι για πάντα αξιομνημόνευτα, αλλά εμένα αυτά τα δυο με «τάραξαν» περισσότερο. Το “Number of the beast” είναι άρτιο στα πάντα, και αποδεικνύει περίτρανα κάτι που οι σκεπτόμενοι οπαδοί «κατάλαβαν» αργότερα, το πόσο ευφυέστατος, ταλαντούχος αλλά και σωστά οραματιστής ήταν ο Steve Harris, ο οποίος με την βοήθεια του manager Rod Smallwood, έκανε κομβικές κινήσεις για να δημιουργήσει το IRON MAIDEN brand. Το “Number of the beast” ήταν η ουσιαστική για μένα αρχή μιας πορείας που όλοι γνωρίζουμε από ένα συγκρότημα που όπως λέμε «δεν υπάρχει». Ένας δίσκος που θα παραμείνει κλασσικός μέχρι να σβήσει ο ήλιος.

Θοδωρής Μηνιάτης