a
Το ξέρω, είμαι απαράδεκτος. Έχουν περάσει δύο μήνες από τότε που τα είπαμε μέσα από το ΒΤΡ, αλλά διάφορα θέματα προσωπικής φύσης ήταν απαγορευτικά, ώστε να είμαι συνεπής σχετικά με την εβδομαδιαία ανανέωσή του. Υπόσχομαι να κάνω από εδώ και στο εξής ότι καλύτερο περνάει από το χέρι μου για να τα λέμε τακτικά.
Πέρα από τις όποιες εκκρεμότητες έχουν υπάρξει αυτό το διάστημα της απουσίας μου (παρουσιάσεις και ανταποκρίσεις), καθώς και τα αμέτρητα events που θα συμβούν λόγω των εορτών, αναμφισβήτητα το γεγονός της εβδομάδας είναι ο αποχαιρετισμός του Second Skin Club αυτό το Σάββατο. Άλλωστε τα μέρη όπου μπορεί να ακούσει σκοτεινή μουσική κάποιος είναι μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού, οπότε όπως και να το κάνουμε, είναι μια πολύ σημαντική απώλεια για τον χώρο το κλείσιμο του χώρου αυτού. Είμαι σίγουρος όμως ότι ο Γιώργος Φακίνος ήδη έχει ετοιμάσει τις επόμενες κινήσεις του και δεν θα μείνει με σταυρωμένα χέρια. Αναμένουμε λοιπόν!
Μέχρι την επόμενη εβδομάδα (αυτό είναι δέσμευση), ευχές για να περάσετε τέλεια αυτές τις γιορτινές ημέρες, απολαύστε ένα άκρως χορταστικό BTP και να ακούτε πολλή μουσική.
NEW RELEASES
DIE KRUPPS – “Vision 2020 vision” (Oblivion)
Η παρέα του Jurgen Engler αποτελεί μια σταθερή αξία εδώ και τέσσερεις δεκαετίες και έτσι, κάθε κυκλοφορία τους αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός για την industrial σκηνή. Ρωτήστε απλά τους RAMMSTEIN για το ποιο συγκρότημα αποτελεί τη βασική τους επιρροή. Οι DIE KRUPPS λοιπόν στιγματίζουν και το 2019 με το ενδέκατο ολοκληρωμένο album τους και να είμαι ειλικρινής, νιώθω πολύ άσχημα που δεν το συμπεριέλαβα στην φετινή εικοσάδα μου, λαμβάνοντας υπόψη ότι είναι παρασάγγας ανώτερο από την ομώνυμη μετριότητα που μας έδωσαν τα πνευματικά τους παιδιά. Industrial metal πολύ υψηλής ποιότητας, με κιθάρες που σκίζουν στα δύο τα πολλά bpm των ηλεκτρονικών ρυθμών. Όλα τα τραγούδια διακρίνονται για τους up-tempo ρυθμούς τους και όλα τους είναι εν δυνάμει dancefloor hits. Άλλο ένα κλασικό DIE KRUPPS album που διαιωνίζει τον μύθο τους και εσείς φροντίστε να τους δείτε επί σκηνής στην πρώτη ευκαιρία που θα σας δοθεί.
Facebook: https://www.facebook.com/diekruppsofficial/
Bandcamp: https://diekrupps.bandcamp.com/album/vision-2020-vision
Spotify: https://open.spotify.com/album/2xxQ6XUC11Rl0tU9mcd7Pw
OCCAMS LASER – “Tension”/”Occult ‘89” (Self-Released)
Όπως έχω ξαναπεί, δεν ξέρω τα πάντα. Έτσι, όταν ανακαλύπτω κάτι πραγματικά, πανηγυρίζω σα να κέρδισα το τζακ ποτ. Κάτι αντίστοιχο συνέβη όταν έπεσε στα χέρια μου η διπλή κυκλοφορία των OCCAMS LASER, του one-man project πίσω από το οποίο κρύβεται ο παραγωγός Tom Stuart από το Portsmouth. Ο οποίος Stuart είναι υπερπαραγωγικός, αφού από το 2014 μέχρι και σήμερα έχει κυκλοφορήσει συνολικά είκοσι τρία (!!!) albums και EΡs. Μέχρι και πριν την κυκλοφορία του “Occult ‘86” οι OCCAMS LASER ήταν ένα ακόμη retrowave project, όμως αμέσως μετά η πορεία του project ήταν μόνο ανοδική, ενώ και ο ήχος “σκοτείνιασε” δραματικά. Το 2019, που πρόκειται να μας αποχαιρετήσει σε μερικές ημέρες, ο Stuart έδωσε στο φως της δημοσιότητας το τελευταίο μέρος του Occult concept. Κι εδώ οι σκοτεινές μελωδίες από τα πλήκτρα του δημιουργού σου σφηνώνονται και δε λένε να σε αφήσουν. Από την άλλη το “Tension” για εμένα είναι η κορυφαία κυκλοφορία της χρονιάς στον ευρύτερο synthwave χώρο και θα το είδατε άλλωστε στην εικοσάδα που παρέδωσα φέτος. Εδώ υπάρχει μια πιο αισιόδοξη νότα στα κομμάτια, αλλά όλα τους είναι υψηλής ποιότητας και χωρίς υπερβολές, δεν έχει υπάρξει ημέρα που να μην κάνει τη βόλτρα του από τα ηχεία του σπιτιού μου το album αυτό. Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, ο Stuart ήδη έχει έτοιμο το επόμενο album του κι εσείς δεν έχετε να κάνετε κάτι άλλο, από το να πάτε στο Bandcamp του και να αγοράσετε όλη τη δισκογραφία του, την οποία και προσφέρει σε άκρως δελεαστική τιμή. Αν πάλι είσαστε πιο παραδοσιακοί, η Time Slave Recodings κυκλοφορεί τα δύο τελευταία albums του σε περιορισμένη αριθμό κασετών και βινυλίου.
Facebook: https://www.facebook.com/occamslaserband/
Bandcamp: https://occamslaser.bandcamp.com/music
Spotify: https://open.spotify.com/artist/64qCw2HNCDMQeN2rx9YSSG
XIII. STOLETI – “Frankestein” (Warner Music)
Αν δε σας λέει κάτι το όνομα XIII. STOLETI, να σας ενημερώσω ότι πρόκειται για το δημοφιλέστερο συγκρότημα της παγωμένης αυτόν τον καιρό Τσεχίας, με το πρώτο τους album να τοποθετείται χρονολογικά πίσω στο 1992, σχεδόν ταυτόχρονα δηλαδή με την ίδρυση της χώρας τους. Μουσικά ανήκουν στον χώρο του traditional gothic rock, με μπόλικες επιρροές από gothic metal, ενώ εκείνο που τους κάνει ξεχωριστούς είναι ότι όλοι οι στίχοι τους είναι στη μητρική τους γλώσσα. Το “Frankestein” είναι το υπ’ αριθμόν 14 album τους και, όπως μπορείτε να υποθέσετε από τον τίτλο και το εξώφυλλο, είναι cvoncept και αναφέρεται στο ομώνυμο, κλασικό μυθιστόρημα της Mary Shelley. Οι μυημένοι στον χώρο ήδη το έχουν προσθέσει το album αυτό στη συλλογή τους, για όλους τους υπόλοιπους όμως, θα συνιστούσα πρώτα να το ακούσετε, καθώς τα τσέχικα μπορεί να αποτελέσουν αποτρεπτικό παράγοντα στην απόλαυση του “Frankestein”.
Facebook: https://www.facebook.com/XIII-století-360042804400256/
Spotify: https://open.spotify.com/album/6e2IJL4qGE7IozGivsUSXK
LIVE REPORTS
DRAB MAJESTY/DATA FRAGMENTS, Temple Athens, 11/10/2019
Με το που μπήκα στο Temple, μου έκανε εντύπωση η χαμηλή προσέλευση. Βέβαια, μέχρι και το πέρας της συναυλίας, ο κόσμος έφτασε στα αναμενόμενα επίπεδα, οπότε κατά την εκτίμησή μου, η συναυλία κρίνεται ως επιτυχής.
Την βραδιά την άνοιξαν οι Έλληνες DATA FRAGMENTS, με τους οποίους πρώτη φορά ερχόμουν σε επαφή. Το στυλ τους θα το περιέγραφα ως μια μίξη του αρχέγονου darkwave των THE CURE με την ηλεκτρονική τους μετεξέλιξη, τους CLAN OF XYMOX δηλαδή. Για να το πω λίγο πιο “λαϊκά”, το στυλ που έκανε γνωστούς τους SHE PAST AWAY, αλλά με αγγλικούς στίχους. Με μεγάλη αυτοπεποίθηση στο σανίδι, ανέλαβαν τον ρόλο να ζεστάνουν το κοινό και αυτό θα τολμούσα να πω ότι το κατάφεραν, μέχρι που είχαν την ατυχία και ο τραγουδιστής χρειάστηκε να αλλάξει χορδή στην κιθάρα του. Η αλλαγή κράτησε παραπάνω από το αναμενόμενο κι έτσι χάθηκε το momentum το οποίο είχαν κτίσει μέχρι τότε. Πολύ καλή εμφάνιση και είμαι σίγουρος ότι την επόμενη φορά που θα τους πετύχω, τα πάντα θα είναι άψογα.
Όπως είπα και στη σχετική κριτική, το “Modern mirror” των DRAB MAJESTY είναι ένα καταπληκτικό album που δεν πρέπει να αγνοήσετε. Και επί σκηνής, το εξ Αμερικής ορμώμενο ντουέτο, απέδειξε γιατί όλος αυτός ο ντόρος που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά τους είναι δικαιολογημένος. Με το που ξεκίνησαν οι πρώτες νότες του “A dialogue” και για την επόμενη μία ώρα και κάτι ψιλά, βυθιστήκαμε στις υπέροχες μελωδίες τους και συγχρονιστήκαμε στον ρυθμό τους. Οι πληθωρικές περσόνες των Deb DeMure και Mona D είναι τόσο αρμονικά δεμένες μαζί τους, ώστε να μη μπορείς να ξεκολλήσεις από πάνω τους ούτε τα μάτια, ούτε τα αυτιά σου.
Αναμενόμενη ήταν η υποστήριξη του υλικού της πρόσφατης δισκογραφικής δουλειάς από το ντουέτο, αλλά αυτό δεν έδειξε να ενοχλεί κανέναν, σε μια ακόμα μεστή εμφάνιση των DRAB MAJESTY. Επίσης, πολύ θετική εντύπωση άφησε η διάθεση hard copy εισιτηρίων κατά την έξοδο μας από το Temple, για όσους τα κρατούν για αναμνηστικά (καλή ώρα σαν την αφεντιά μου). Ένα πολύ καλό συναυλιακό βράδυ λοιπόν!
BURNING GATES/HANEKE TWINS, Death Disco, 12/10/2019
Οι μέχρι εκείνη τη στιγμή άγνωστοι σε εμένα HANEKE TWINS ανέλαβαν να ζεστάνουν το κοινό. Το οποίο ήταν πολυπληθές, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις μου. Βλέπετε, το gothic rock σαν είδος δεν είναι και ότι πιο δημοφιλές στην χώρα μας. Παρ’ όλα αυτά και προς τιμή των HANEKE TWINS, η πλειοψηφία του κόσμου είχε έρθει για να παρακολουθήσει αυτούς. Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν για τη συσπείρωση που πέτυχαν. Στο δια ταύτα, η εμφάνισή τους είχε όλα τα φόντα για να είναι πετυχημένη. Αν και βρίσκονται στα πρώτα μουσικά τους βήματα, η μουσική τους είναι καλοπαιγμένη, με τις πλούσιες post punk/dark wave επιρροές και μόνο θετικές εντυπώσεις άφησαν σε όλους τους παρευρισκόμενους. Οι μόνιμα εγκατεστημένοι στη Γενεύη HANEKE TWINS έχουν όλες τις προϋποθέσεις να κάνουν σπουδαία πράγματα κι εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε, είναι να τους τσεκάρετε άμεσα, κατεβάζοντας εντελώς δωρεάν το παρθενικό τους ΕΡ από το Bandcamp. Σε ότι αφορά εμένα, αναμένω το πρώτο album τους και τους εύχομαι μόνο τα καλύτερα.
Οι Ιταλοί BURNING GATES από την άλλη, ήταν από τα λίγα συναυλιακά απωθημένα που είχα σε ότι αφορά τον gothic rock χώρο. Και για ενενήντα λεπτά έδωσαν μια ΤΙΜΙΑ συναυλία, με όλη τη σημασία της λέξης. Με άψογο ήχο, πολύ μεγάλη όρεξη και ένα πολύ εκδηλωτικό κοινό από κάτω, μας παρουσίασαν τα καλύτερα τραγούδια τους από όλη την πλούσια δισκογραφία τους. Προσωπικά ξεχώρισα τους ύμνους “Waxfire” και “Shadows of the past” από το αγαπημένο “Wounds” και τα “Twilight” και “Burn” από τον καλύτερο δίσκο τους “Aurora borealis”.
Το κυρίως set έκλεισε με ένα ακόμη τραγούδι από το “Aurora borealis”, που ήταν φυσικά η διασκευή στο “The wait” των KILLING JOKE και το ξύλο κάτω από τη σκηνή έδινε κι έπαιρνε. Το ότι θα γίνονταν λοιπόν encore ήταν δεδομένο και θέλοντας να διαλύσουν τα πάντα ακόμη πιο πολύ, πάρε και ένα “Trees come down” από FIELDS OF THE NEPHILIM και κάπου εκεί, ο γραφών ξέφυγε. Η βραδιά έκλεισε σε πλήρη αποθέωση με το “Oblivion door” επίσης από το “Wounds” και με μια ακόμη διασκευή, τον διαχρονικό, επαναστατικό ύμνο “51st state” των NEW MODEL ARMY.
Με φωνή βραχνιασμένη, μπόλικο ιδρώτα και με μερικές μπύρες που ήπιαμε όλοι μαζί, παρέα με τα μέλη των BURNING GATES, απορώ αν θα υπήρξε κάποιος που δεν έφυγε με ένα τεράστιο χαμόγελο εκείνο το βράδυ από το Death Disco….
PERTURBATOR/ ΤΗΕ ALGORITHM, Gagarin 205, 16/10/2019
Δεύτερη επίσκεψη του Γάλλου άρχοντα του synthwave που ακούει στο όνομα James Kent, αλλά πάνω στην σκηνή έχει στήσει τον «θρύλο» (σχεδόν) πλέον του PERTUBATOR. Την πρώτη φορά δεν μπόρεσα για διάφορους λόγους να βρεθώ στο πολυπόθητο συναυλιακό γεγονός, αλλά τούτη την φορά δεν επέτρεπα τίποτα να με εμποδίσει από το να ζήσω την απόλυτη synthwave εμπειρία που λέγεται PERTUBATOR. Από ότι έμαθα σε σχέση με την προηγούμενη φορά, ο κόσμος ήταν κάπως λιγότερος (λογικό ίσως αν σκεφτεί κανείς ότι ήρθε ξανά αρκετά σύντομα, χωρίς να έχει κάποια νέα δουλειά να παρουσιάσει), αλλά σίγουρα μόλις αντικρίσουν το μεγαλείο του τρομερού light show που είχε στις αποσκευές του αυτή την φορά ο Γάλλος μάστορας των keyboards, μάλλον θα το μετανιώνουν για μια ζωή.
Την συναυλία άνοιξαν οι έτεροι Γάλλοι THE ALGORITHM, οι οποίοι και αυτοί είναι από τα πιο προοδευτικά σχήματα που μπορεί να βρει κανείς εκεί έξω, μιας και το πάντρεμα του progressive metal με την ηλεκτρονική χορευτική μουσική, δεν έχει ξαναγίνει τόσο επιτυχημένα. Το πνευματικό παιδί του Rémi Gallego, που κάνει τα πάντα σχεδόν πάνω στην σκηνή, εκτός από τα τεχνικότατα ντραμς που έχει αναλάβει ο φοβερός Jean Ferry, είναι από τα σχήματα που ζωντανά ανεβαίνουν δέκα σκαλοπάτια πιο πάνω από ότι ακούς στο στούντιο. Ακόμη και αν πολλά παιδιά δεν είχαν ιδιαίτερη γνώση της μουσικής τους, η εμφάνιση τους ήταν παραπάνω από πειστική για τις δυνατότητες τους και είμαι σίγουρος ότι κέρδισαν εκείνο το βράδυ αρκετούς νέους φίλους. Κάποια μικρά προβληματάκια στον ήχο δε μας χάλασαν καθόλου, αλλά ούτε και τους ίδιους, οι οποίοι μετά από ένα σκληρό 45λεπτό τεστ, πλήρους αρτιότητας βγήκαν νικητές. Μπράβο τους!
Στο μικρό διάλειμμα το οποίο ήταν ιδανικό για να προετοιμαστούμε ψυχολογικά για αυτό που θα επακολουθούσε, μια παρατήρηση στο κοινό έβγαζε το ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Ότι η καλή μουσική μπορεί να ενώσει τους πάντες. Το κοινό των PERTUBATOR είναι μάλλον από τα πιο ετερόκλητα που μπορεί να συναντήσει κανείς. Άτομα με μπλουζάκια από black metal μέχρι power metal μπάντες μέχρι παιδιά που θα έβλεπες σε techno party στην υπόγα της Παντείου. Προσωπικά χαίρομαι απίστευτα όταν κάποιες μπάντες μπορούν να συγκινήσουν τόσο διαφορετικές κατηγορίες ακροατών. Εν τέλει έχουμε 2019, ας αφήσουμε πίσω τις ταμπέλες και ας αφήσουμε την μουσική να μιλήσει.
Τυπικότατος στην ώρα εμφάνισης του ο James Kent, ανέβηκε στην σκηνή ακριβώς στις 10 και για τα επόμενα 75 λεπτά ξεκίνησε ένα ξέφρενο πανηγύρι από strobelights και laser, που με το συνδυασμό της μοναδικής έντασης της μουσικής του, οδήγησε το κοινό σε ένα παραλήρημα χορού που μερικές στιγμές έφτανε σε επίπεδο circle pit! Ο άνθρωπος ζούσε και ο ίδιος στο δικό του, παράλληλο σύμπαν, με ένα ανελέητο headbanging που συναγωνιζόταν άνετα οποιονδήποτε death metal καλλιτέχνη εκεί έξω. Προσωπικά βρέθηκα χαμένος σε έναν sci-fi κόσμο, όπου οι ήχοι δημιουργούσαν μια πανδαισία χρωμάτων, όπου ο χώρος και ο χρόνος απέκτησαν την δική τους σχετικότητα. Δεν είναι τυχαίο που στο 75λεπτο αυτό ταξίδι, υπήρχαν στιγμές που ένιωθες ότι είσαι μόνιμο κομμάτι αυτού και δεν μπορείς να ξεφύγεις, ενώ από την άλλη όλο αυτό ήταν μια στιγμή.
Θα ήθελα να σταθώ στο light show, μιας και πραγματικά πιστεύω ότι η δουλειά που έγινε στο όλο αυτό project αξίζει κάτι παραπάνω από συγχαρητήρια. Δεν είναι μόνο οι συνθέσεις των χρωμάτων. Δεν είναι τα παιχνιδίσματα τους. Είναι τα συναισθήματα που έβγαιναν σε κάποιες στιγμές, που ένιωθες ότι γινόντουσαν ακόμη και «μάχες» μεταξύ των χρωμάτων, μέχρι το ένα να επικρατήσει του άλλου. Είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο δεν έχουμε ξαναδεί στην χώρα μας και λυπάμαι που πολλοί δεν βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο GAGARIN. Ο ήχος ήταν αψεγάδιαστος και ιδιαίτερα εκκωφαντικός, που έδενε με τις κραυγές του κόσμου.
Με ιδιαίτερη αγωνία πλέον περιμένω την επόμενη δουλειά του James Kent, μιας και το επόμενο του άλμπουμ είναι για μένα κομβικής σημασίας και θα καθορίσει πολλά για το μέλλον της μπάντας. Μπορεί να φτάσει πέρα από τον γαλαξιακό κόσμο που έχει δημιουργήσει; Μετά από αυτή την εμφάνιση δε χωρά καμία αμφιβολία…
Υ.Γ.: Πριν την είσοδο των PERTUBATOR στη σκηνή, ακούσαμε από τα ηχεία MGLA, SATYRICON και άλλες γνωστές black metal μπάντες. Ένα τεράστιο respect σε αυτόν που είχε την ιδέα, αν και μάλλον το χεράκι του έβαλε ο ίδιος ο James Kent, αφού στο ξεκίνημα της καριέρας του ασχολήθηκε με το black metal και φροντίζει να μας το υπενθυμίζει φορώντας διάφορα t-shirt black metal συγκροτημάτων on stage.
Γιώργος Καραγιάννης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
VIDEO OF THE WEEK
Τιμής ένεκεν για το Second Skin Club που μας αποχαιρετά οριστικά αυτό το Σάββατο, παρακάτω μπορείτε να απολαύσετε τον ομότιτλο, διαχρονικό ύμνο των THE CHAMELEONS, από μια ζωντανή εμφάνισή τους στο Camden Palace, πίσω στο μακρινό 1985.
