a
Η ζωή δείχνει να αποκτά κανονικούς ρυθμούς, το ίδιο και οι αγαπημένοι μας σκοτεινοί ήχοι. Το “Beyond The Pale” λοιπόν επιστρέφει και πάλι και αυτή τη φορά, με ένα ξεχωριστό comeback. Με έμφαση στον ηλεκτρονικό ήχο, αλλά με τέσσερις κυκλοφορίες που, τουλάχιστον οι δύο, έχουν προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον σε παγκόσμιο επίπεδο και έχουν καβατζώσει και μια περίοπτη θέση στη φετινή δεκάδα μου. Μια από αυτές τις κυκλοφορίες είναι και το album των HAIL SPIRIT NOIR, που μεταλλάχθηκαν σε κάτι εντελώς στα δικά μας “χωράφια” και ο καλός φίλος Γιώργος Δρογγίτης φιλοξενείται για να μας εξηγήσει τα (όχι και τόσο) ανεξήγητα.
Φυσικά και αυτή την εβδομάδα έχουμε το καθιερωμένο μας, ραδιοφωνικό ραντεβού, με το “Beyond The Pale” radio show, στο διαδικτυακό ραδιόφωνο του rockhard.gr (βρίσκεται στο κάτω μέρος όπως διαβάζετε αυτές τις γραμμές), το οποίο μπορείτε να ακούστε επίσης μέσω της εφαρμογής “Vradio” για Android/iOs, πληκτρολογώντας “Rock Hard Radio” στην αναζήτηση. Πέρα από τα όσα θα διαβάσετε παρακάτω, κάτι μου λέει ότι τα πλήκτρα θα έχουν πρωταρχικό ρόλο στις 9 το βράδυ.
Μέχρι την επόμενη φορά, καλή ακρόαση/ανάγνωση.
NEW RELEASES
PERTURBATOR – “Lustful sacraments” (Blood Music)
Σε όσους και όσες ακολουθούν αυτή τη στήλη, γνωρίζουν την υψηλή εκτίμηση που υπάρχει για τον κατά κόσμο James Kent ή PERTURBATOR. Ένα λαμπρό καλλιτέχνη και εξαιρετικά ανήσυχο πνεύμα, που από τότε που έκανε τα πρώτα δειλά του βήματα με το “Nocturne city” EP και το τεράστιο breakthrough του με το αριστουργηματικό “Dangerous days”, δε μας επιτρέπει να μην τον έχουμε κάτω από τα ραντάρ μας. Θεωρείται άλλωστε, και όχι άδικα, ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ευρύτερη synthwave σκηνή και με την αξία του.
Το “Lustful sacraments” είναι το επόμενό του βήμα που το περίμεναν αρκετοί με αγωνία, μιας και δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε ότι το synthwave πέθανε και λοιπές ανοησίες. Μια σκηνή που είναι η πλέον ζωντανή και δραστήρια, που δίνει ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 2-3 κυκλοφορίες στα διάφορα υποείδη της και αυτός που έχει ένα σχετικό εκπαιδευμένο αυτί, μπορεί να ξεχωρίσει τι είναι καλό και τι όχι. Μέχρι και ο ίδιος ο PERTURBATOR μπήκε στη διαδικασία να δηλώσει κάτι παρόμοιο πρόσφατα, ισχύουν όμως όλα αυτά;
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Kent στη νέα του δουλειά όχι μόνο δεν απομακρύνεται από το μουσικό είδος που τον ανέδειξε, αλλά το επαναπροσδιορίζει, δίνοντάς του μια πολύ δυνατή κλωτσιά στα οπίσθια και παραδίδοντάς το στη νέα γενιά μουσικών που θα ακολουθήσουν. Μπολιάζει λοιπόν τα ηλεκτρονικά του ηχοτόπια με παραδοσιακό post punk και gothic rock, διανθίζει τα περισσότερα κομμάτια με φωνητικά και ρίχνει άπλετο σκοτάδι σε ένα είδος που, με εξαίρεση το darksynth, έχει για κύρια χαρακτηριστικά τη νοσταλγία και τη χαλαρή διάθεση. Εδώ θα συναντήσεις σε διάφορα σημεία τους CLAN OF XYMOX (βλέπε το ομώνυμο τραγούδι ως χαρακτηριστικό παράδειγμα), τους ύστερους BAUHAUS και JOY DIVISION, μέχρι και τις “Floodland” ημέρες του Andrew Eldritch και της Patricia Morrison.
Εννοείται ότι πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν τα trademark synths του PERTURBATOR, για να μας θυμίζει ποιος βρίσκεται πίσω από τη σύνθεση, αλλά αυτά συνδυάζονται με μικρή «χαλάρωση» στην ποσότητα από νότες, η οποία ισοσταθμίζεται από το upgrade που παίρνουν εδώ τα goth κιθαριστικά θέματα και τα φωνητικά. Είτε αυτά προέρχονται από τον ίδιο δημιουργό των τραγουδιών, είτε από τους στοχευμένους καλεσμένους που υπάρχουν εδώ.
Τα πράγματα είναι απλά: Το “Lustful sacraments” είναι ένα από τα κορυφαία albums της χρονιάς, ανεξαρτήτου μουσικού είδους και δε χωρούν πολλές αμφισβητήσεις πάνω σε αυτό το ζήτημα. Η αναμονή άξιζε στο 100% και είμαι σχεδόν πεπεισμένος ότι από εδώ και στο εξής, ο PERTURBATOR θα γνωρίσει την παγκόσμια αναγνώριση, για την οποία το μοναδικό διαπιστευτήριο που έχει να δώσει, είναι η μοναδική ποιότητα της δουλειάς του. Να τολμήσω να πω ότι αυτό το album είναι αριστούργημα;
ΥΓ: Για τους όποιους δύσπιστους, το album υπάρχει στο Bandcamp σε Name Your Price τιμή. Σπεύστε!
Facebook
Bandcamp
Spotify
HAIL SPIRIT NOIR – “Mannequins” (Agonia Records)
Το καλοκαίρι του 2020, οι HAIL SPIRIT NOIR είχαν κυκλοφορήσει τον τέταρτο κατά σειρά δίσκο τους “Eden in reverse”, ο οποίος όπως και οι τρεις προκάτοχοι του, μας απέδειξε πόσο μοναδική μπάντα είναι. Τι και αν άλλαξαν αρκετά τον ήχο τους, κατάφεραν για άλλη μια φορά να μας καταπλήξουν. Και εκεί που λες τι άλλο θα μπορούσε να κάνει διαφορετικό αυτή η μπάντα, έρχεται το “Mannequins” και σε κολλά στο τοίχο.
Κλείνοντας μία δεκαετία στο χώρο, η μπάντα αποφάσισε αντί να κυκλοφορήσει μια συλλογή, όπως είθισται, να γράψει ένα synth/pop άλμπουμ βασισμένο σε μια ιστορία του κιθαρίστα και βασικού στιχουργού της μπάντας Θεοχάρη. Αυτός ο άνθρωπος έχει ένα μοναδικό τρόπο να γράψει σκοτεινές ιστορίες, μεταφέροντας σε νοερά στο δικό του κόσμο. Έτσι λοιπόν το “Mannequins” είναι ένα retro/horror soundtrack, το οποίο μας γυρίζει πίσω στη δεκαετία του ’80, όπου αυτό το genre μεσουρανούσε. Μουσικά ο δίσκος είναι βασισμένος στις ιδέες του Χάρη και του Σάκη (HORIZON’S END). Γνωρίζοντας την λατρεία του Χάρη για CARPENTER BRUT και PERTURBATOR, αλλά και το αστείρευτο ταλέντο του Σάκη, δεν περίμενα το αποτέλεσμα να μην είναι κάτι παρακάτω από εκπληκτικό και επιβλητικό.
Ο δίσκος αποτελείται από δώδεκα τραγούδια, συν ένα bonus track στο digi CD. Τα περισσότερα τραγούδια, είναι synth/pop επανεκτελέσεις τραγουδιών από όλη τη δισκογραφία της μπάντας. Ένας οπαδός δύσκολα θα καταλάβει μόνο και από τους τίτλους, για ποια πρόκειται, αφού πολύ έξυπνα η μπάντα έχει αλλάξει τους τίτλους τους, παίζοντας με τους αρχικούς. “Against your will, my blade”, “The monsters came from the sky”, “Visitors of horror”, “Alien cell charging” είναι μερικά από αυτά, καθώς και το “On the loose again”, το οποίο δεν κατάλαβα σε ποιο αντιστοιχεί, αλλά με τη… «βοήθεια του κοινού», μπήκα στο νόημα. Φυσικά δε θα κάνω spoiler όμως. Ούτως ή άλλως, ανεξαρτήτως του πόσο αλλαγμένος είναι ο ήχος, η μουσική μοναδικότητα των HAIL SPIRIT NOIR, διέπει όλα τα τραγούδια. Όλα αυτά, μαζί με κάτι ιντερλούδια, εισαγωγές κτλ., είναι κατά βάση instrumental. Το δίδυμο Χάρης και Σάκης, αποδεικνύουν πόσο πολυσχιδείς προσωπικότητες είναι, αλλάζοντας κατά πολύ τα κομμάτια, κατεβάζοντας την ένταση και ανεβάζοντας το ρυθμό, χωρίς να αλλοιώνουν την κύρια, πρωτότυπη μορφή των τραγουδιών. Υπάρχουν όμως δύο εντελώς καινούρια κομμάτια, το ομώνυμο και το “Enter disco inferno”. Όσον αφορά το πρώτο, εύκολα καταλάβαινα ότι είναι HSN. Από την άλλη το δεύτερο, ούτε κατά διάνοια. Κοινή συνισταμένη και των δύο; Άκρως εθιστικά και χορευτικά! Αν και τη δεκαετία του ‘80 ήμουν πολύ μικρός, με βάζουν άμεσα στο hype και δεν ντρέπομαι να αρχίζω να χορεύω στους ρυθμούς τους. Εδώ πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στον Cons Marg (UNTIL RAIN), ο οποίος έχει προσαρμόσει τη φωνή του στο ύφος, αγγίζοντας την τελειότητα. Επιρροές, αν και δε είμαι ειδήμων του ήχου όσο και να τον λατρεύω, δεν είναι άλλες από τους Γάλλους CARPENTER BRUT και PERTUBATOR, σε πιο pop προσέγγιση.
Αν σε δέκα χρόνια από τώρα, οι HAIL SPIRIT NOIR, κάνουν παρόμοια κίνηση, αλλά σε ρεμπέτικη version, δεν θα απορήσω, αν και πάλι θα μου άρεσε πολύ κάτι τέτοιο! Τόσο τυφλά εμπιστεύομαι τη μπάντα και το μοναδικό ταλέντο που τη διέπει, που θεωρώ ότι, με ότι και να καταπιαστούν, θα το απογειώσουν. Το one off syntn/pop “Mannequins” είναι τρανή απόδειξη! «When they come for you, there is no escape, you‘ve been warned, never come alone, never, never alone!»
Γιώργος Δρογγίτης
GosT – “Rites of love and reverence” (Century Media)
Με την περίπτωση του James Lollar ή GosT, όπως είναι ευρέως γνωστός, είχαμε ασχοληθεί πίσω στο μακρινό 2018, στα πρώτα βήματα αυτής της στήλης, με αφορμή την κυκλοφορία του τότε φρέσκου “Possessor”, που ήταν και η τελευταία κάτω από τη στέγη της στοργικής για τον darksynth ήχο Blood Music. Ναι μεν, μεσολάβησε και το “Valediction” album πριν δύο χρόνια, αλλά τότε μετά από ώριμη σκέψη και με τις λοιπές υγιείς δυνάμεις του Rock Hard, είπαμε να το παραλείψουμε, μιας και ακούγονταν αρκετά αποπροσανατολισμένο. Ήταν αρκετά στα όρια του death/black (!!!), όπου ο GosT απέτινε φόρο τιμής στις μουσικές του ρίζες, όμως δεν ήταν και το βήμα παραπάνω που όλοι περιμέναμε. Από την άλλη φορά, έδειχνε να το ψάχνει για να εξελίξει τον ήχο του.
Και αυτή η εξέλιξη έρχεται φέτος με το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ “Rites of love and reverence”. Ένα album που, όπως και του PERTURBATOR, έχει έναν ξεκάθαρο goth προσανατολισμό, αλλά η βάση του παραμένει στον χαρακτηριστικό GosT ήχο. Αυτόν δηλαδή τον ήχο όπου οι ρυθμοί είναι τίγκα πριμαριστοί και διαπερνούν βίαια κάθε ακουστικό σου πόρο, ενώ τα πλήκτρα “ξύνουν” σαν να προέρχονται από νορβηγικό black metal σχήμα επιπέδου τετρακάναλου demo tape. Μην μπερδεύεστε, τα πράγματα είναι απλούστερα, από όσο φαίνονται.
Αυτός ο εντελώς ωμός ήχος του GosT, σε συνδυασμό με τα φωνητικά, που υπάρχουν σε όλα τα τραγούδια, μετατρέπουν το “Rites of love and reverence” σε ένα traditional electro/goth rock κομψοτέχνημα, από αυτά που έβγαιναν μια φορά κι έναν καιρό, πίσω στα μακρινά 90s, από εταιρίες όπως η Cleopatra και η Nightbreed και πλέον είναι ζήτημα να κυκλοφορούν 1-2 κάθε χρόνο. Όλα τα τραγούδια είναι το ένα καλύτερο από το άλλο, ενώ κάποια, όπως το “A fleeting whisper” ή το “Blessed be” έχουν άνετα μια θέση σε ένα οποιοδήποτε gothic rock DJ set, κάπου εκεί ανάμεσα στους SUSPIRIA, τους THE CASSANDRA COMPLEX και τους LONDON AFTER MIDNIGHT.
Ακόμη και αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, διχάζομαι πραγματικά αν αυτό εδώ το album είναι καλύτερο από τη νέα δουλειά του PERTUBATOR. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, με κάτι τέτοιες τρελές δισκάρες, βγαίνουν κερδισμένοι αυτοί που αγαπούν την καλή μουσική χωρίς ταμπέλες. Το 2021 εξελίσσεται σε ένα καταπληκτικό έτος…
ULVER – “Hexahedron (Live at Henie Onstad Kunstsenter)” (House of Mythology)
Πριν από μερικούς μήνες, στις ετήσιες λίστες που παραδίδουμε εδώ στο Rock Hard, το “Flowers of evil” είχε μια σχετικά υψηλή θέση τόσο στη δική μου, όσο και σε αυτές μερικών άλλων συναδέλφων. Πιστεύω ακράδαντα ότι το συγκεκριμένο album πέρα από το εμπορικό του σκέλος, είναι και το πλέον εμπνευσμένο της παρέας του Garm. Ακόμη και τώρα το ακούω με απίστευτη ευχαρίστηση κι ας έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την κυκλοφορία του.
Οι ULVER γενικά είναι μια μοναδική περίπτωση, που χρήζει ειδικής μελέτης. Η κάθε δουλειά τους είναι εντελώς διαφορετική από την προηγούμενη, αλλά πάντα προσεγμένη μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Αυτό ισχύει και για τα live albums τους, που μόνο τυπικά δεν τα λες και που η ατμόσφαιρα αποτελεί την απόλυτη προτεραιότητα. Το ίδιο συμβαίνει φυσικά και με το “Hexahedron”.
Ηχογραφημένο στο επιβλητικό μουσείο τέχνης Henie Onstad του Oslo, πίσω στο 2018 όπου υπήρχε μια κανονικότητα στις ζωές μας και το οποίο “Hexagedron” το κυκλοφορούν με αφορμή τον εορτασμό της επίσημης, έντυπης βιογραφίας τους. Για να πω την αμαρτία μου, όταν το άκουσα για πρώτη φορά, πίστευα ότι ήταν ένα, κατά κάποιο τρόπο, remix album του “Flowers of evil”, αφού εδώ υπάρχουν αυτούσιες μελωδίες και στίχοι από αυτό, όπως για παράδειγμα στο “Aeon blue” που είναι το δίδυμο αδερφάκι του “One last dance” ή στο “A fearful symmetry” που έχει συγγένεια εξ αίματος με το ομώνυμο έπος του προαναφερθέντος, στουντιακού παιδιού των ULVER. Μετά αντιλήφθηκα ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Αυτοί εδώ οι πειραματισμοί έστρωσαν τον δρόμο για τον περσινό θρίαμβο.
Τα μόλις πέντε κομμάτια που υπάρχουν εδώ είναι μαγευτικά, καθηλωτικά και δεν καταλαβαίνεις για ποτέ τελειώνουν. Μιλάμε δηλαδή για μια ολοκληρωμένη ULVER εμπειρία, όπως ήταν και οι τρεις αξέχαστες συναυλίες τους επί αθηναϊκού εδάφους. Το “Hexahedron” αποτελεί το απαραίτητο συμπλήρωμα για όσους λάτρεψαν το “Flowers of evil” και, ξέρω πολύ καλά ότι, στη χώρα μας είμαστε πολλοί.
VIDEO OF THE WEEK
Αν κι έχω αυτόν τον μήνα καλεσμένο τον Δρογγίτη, θα φανώ αγενής οικοδεσπότης και θα προτιμήσω κάτι από τη νέα δισκάρα του GosT. Τέσσερα επίσημα video clips κυκλοφόρησαν μέσα από το “Rites of love and reverence”, όμως το “A fleeting whisper” παραείναι αγαπημένο τραγούδι για να αγνοηθεί.
BEYOND THE PALE WEEKLY PLAYLIST
Γιώργος Κόης
