Πολύ ωραία η βραδιά, ανήμερα της εορτής του Αγίου Νικολάου, για τους φίλους του ελληνικού metal. «Ζεστή», «οικογενειακή», που θύμισε άλλες εποχές. Για όσους ήταν παρόντες και ξέρουν, δε χρειάζεται περαιτέρω επεξήγηση, σίγουρα έχουν καταλάβει ποιες είναι οι «εποχές» στις οποίες αναφέρομαι. Αλλά για όσους είναι μικροί ηλικιακά, να εξηγήσω πως μιλάμε για τη δεκαετία του ’90, μέχρι «βαριά-βαριά» τη χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, σημαδιακό έτος για πάμπολλους λόγους τελικά. Τότε που πηγαίναμε με τους φίλους μας στις συναυλίες των δικών μας συγκροτημάτων για να περάσουμε ένα όμορφο βράδυ και να πιούμε τη μπύρα μας. Τότε που όλα μας φαίνονταν, ίσως, πολύ «μεγαλύτερα» από όσο στην πραγματικότητα ήταν.
Λογικό που λες να υπήρχε τέτοιο κλίμα, εκείνο το Σάββατο. Κλίμα που το δημιουργούν πρωτίστως οι μπάντες σε συνδυασμό με τις παρέες, την συνεισφορά όμως του μέρους στο οποίο εμφανίζονται, μόνο αμελητέα δεν τη λες. Και για το “Occult over Athens”, το οποίο δεν ξέρω αν θα έχει συνέχεια ή ήταν μια διοργάνωση «μια κι έξω», μπορεί το Piraeus Club Academy να δείχνει εκ πρώτης όψεως μικρό, απεδείχθη όμως ιδανική «έδρα» για τέτοιου είδους «ματς».
Ολοκληρώνοντας τις «ποδοσφαιρικές» παρομοιώσεις, που δεν τις λες και τόσο ταιριαστές, πρώτοι «πάτησαν χορτάρι» οι STYGIAN PATH. Πρόκειται για το ένα από τα δύο ελλαδίτικα συγκροτήματα της βραδιάς, που κυκλοφόρησαν αμφότερα φέτος τις παρθενικές τους δουλειές. “The Lorekeeper” λοιπόν για τους STYGIAN PATH και μόνο θετικές οι εντυπώσεις μου. Καταρχάς, πέραν των μουσικών πλαισίων, με «κέρδισαν» με την πρώτη διότι είχαν μια συνεσταλμένη στάση/συμπεριφορά επί σκηνής – ειδικά ο τραγουδιστής – που έδειξε ανθρώπους χαμηλών τόνων. Όχι σαν ορισμένους που καβαλάνε καλάμι κι ας έχουν κυκλοφορήσει δίσκους που δεν κάνουν ούτε για φρίσμπι…
Δεύτερον, με θεματολογία εμπνευσμένη από τη μυθολογία, τον χώρο του φανταστικού αλλά και από ιστορικά θέματα, το heavy/power metal της πεντάδας είναι όμορφο, προσεγμένο και ακούγεται τόσο retro, όσο πρέπει. Και ως retro, έχει ένα έντονο “late 90s–early 00s vibe”, που λένε και στα χωριά, στοιχείο που εντείνει τη ρομαντική διάθεση υπό την οποία το αντιλαμβάνεσαι και το ακούς. Σε αρκετούς μάλιστα, όσους δηλαδή ήταν παρόντες στο ξεκίνημα της αναγέννησης του επικού metal 25-30 χρόνια πριν, σίγουρα θα χτυπήσει και κάποιες πιο… ευαίσθητες χορδές.
Πολύ ωραίες επικολυρικές μελωδίες, ιδιαίτερα φωνητικά με δική τους χροιά (πολύ σημαντικό αυτό), αναφορές στους BLIND GUARDIAN, WARLORD και σε δικά μας επικά σχήματα όπως οι BATTLEROAR, AIRGHED LAMH και REFLECTION (οι ευαίσθητες χορδές που έλεγα πιο πάνω), επαρκής τεχνική κατάρτιση, «μεσαιωνικό» συναίσθημα… Ειλικρινά, δε βλέπω τον λόγο αυτή η μπάντα να μην πετύχει και να μην διαγράψει μια αξιοπρόσεκτη πορεία στον χώρο της, υπό την προϋπόθεση να συνεχίσει να δουλεύει σωστά και να αποβάλει το έντονο τρακ. Παιδιά, χαλαρώστε!
Άλλωστε κομμάτια σαν τα “Prometheus”, “Tides of Time” (ας το ακούσει ο Hansi Kürsch μπας και θυμηθεί τα ένδοξα χρόνια της μπάντας του) και “Rhapsody XXII: The Eagle and the Lion”, μπορούν εύκολα να παίξουν ρόλο οδηγού για το μέλλον. Extra credit για την αξιόλογη διασκευή που επιχείρησαν στο “Days of high adventure”. Οι DOOMSWORD δεν είναι «εύκολη υπόθεση»! Αυτά από/για τους STYGIAN PATH και εγώ πλέον ακούω το “The Lorekeeper” με ακόμη πιο θετική διάθεση.
Συνέχεια με τους PASSAGE, την έτερη νεότατη, με έτος ίδρυσης το 2022, μπάντα του billing. Τους κύριους οικοδεσπότες του “Occult over Athens”, μιας και τούτο ήταν δική τους ιδέα και ουσιαστικά μια πρώτης τάξεως αφορμή για να παρουσιάσουν επισήμως το ομώνυμο, φετινό τους ντεμπούτο. Περί του «τι και πως» σχετικά με τους PASSAGE, αν θέλαμε να τους περιγράψουμε, μια φράση θα ήταν υπέρ το δέον αρκετή: Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι «οι Έλληνες PORTRAIT» και να είμαστε καλυμμένοι.
Βέβαια, καθώς έχουμε το χούι να τα κάνουμε όλα ακόμη πιο λιανά, θα συμπληρώσουμε πως λατρεύουν καταρχήν τους MERCYFUL FATE και σε δεύτερο χρόνο συγκροτήματα σαν τους SATAN, ATTIC και HELL, ακολουθώντας και την ανάλογη στιχουργική κατεύθυνση. Η εκκίνηση δεν ήταν τόσο πολύ με το μέρος τους, μιας και «νέκρωσε» το μικρόφωνο του τραγουδιστή, ωστόσο στην πορεία «ανένηψε» κι ο ήχος, ο οποίος κυμαινόταν καθόλη τη βραδιά σε πολύ καλά επίπεδα, έδωσε το «ελεύθερο» στο γκρουπ να μας δείξει τις αρετές του.
Το “Passage” είναι ένα θεατρικό άλμπουμ, με ιδιαίτερο ηχόχρωμα, ωραία τραγούδια (μεταξύ αυτών, τα “Tempter from Heaven”, “Fates reveal”, “Eternal frost” και “Dawning war” παίζουν αρκετά στις λίστες – συλλογές μου) και αποδόθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό. Ακόμη, βρίσκω θετικό το ότι οι PASSAGE δεν κάνουν εκπτώσεις στις νότες, προς χάρη του μυστικιστικού ύφους. Δεν είναι δηλαδή θιασώτες του «περισσότερο image, λιγότερη μουσική», όπως γίνεται ουκ ολίγες φορές. Αν δε, βελτιώσουν την σκηνική τους παρουσία αποκτώντας περισσότερη κίνηση και άνεση – κάτι που θα γίνει, αφού είμαστε ακόμη στην αρχή – έχουν όλα τα φόντα ώστε να εξελιχθούν σε μια από τις θετικά ξεχωριστές περιπτώσεις της ελληνικής σκηνής.
Επίσης θεωρώ ότι προϊόντος του χρόνου θα αποκτήσει καλύτερο χειρισμό της φωνής και περισσότερες ανάσες ο τραγουδιστής τους, ο οποίος έχει κι αυτός πολύ «χτυπητή» και συνάμα ταιριαστή χροιά για το metal με την έντονα θεατρική και σκοτεινή αισθητική που θέλουν να παίξουν, οπότε θα αποκτήσουν άλλο ένα «ατού» στα χαρακτηριστικά τους. Όπως και στους STYGIAN OATH, τους εύχομαι τα καλύτερα για την συνέχεια. Εμένα, τουλάχιστον, δείχνουν να με πείθουν από νωρίς. Άξιοι και στην προσπάθειά τους να διασκευάσουν CANDLEMASS και το “At the gallow’s end”.
Και φτάνουμε στους τυπικούς headliners. Για όσους ακολουθούν πιστά, ακούν και μελετούν όχι μονάχα το New Wave Of Traditional Heavy Metal (το γνωστό μας NWOTHM) αλλά και το ευρύτερο κίνημα αναβίωσης του vintage/retro rock και metal ήχου, οι MIRROR αποτελούν ένα από τα καλύτερα σχήματα των τελευταίων δέκα ετών, από το 2015 δηλαδή που μπήκε ο «θεμέλιος λίθος» με το ομώνυμο, καταπληκτικό τους ντεμπούτο. Τα “Pyramid of terror” και “The day bastard leaders die” που ακολούθησαν ήταν μάλιστα τόσο καλά που αν ρωτήσουμε τους οπαδούς του group ποιο θεωρούν το καλύτερο της τριάδας, πιθανότατα να αρνηθούν να προβληματιστούν τόσο πολύ, ώστε να καταλήξουν σε μια απάντηση!
Εμφάνιση ειδικού σκοπού μα και ειδικής φύσεως λοιπόν για τους Κυπρίους, αφού ήταν καλεσμένοι μεν σε τούτη την άτυπη γιορτή, αλλά το κάλεσμα μετουσιώθηκε και στο πρώτο τους εν Ελλάδι headline show. Για τη μουσική και τους στίχους των MIRROR, τι να πούμε που δεν το έχουμε πει και τι να πούμε που να περιγράφει στο 100% την ταυτότητα και την ποιότητά τους. Κοίταξε… Με μια μικρή ίσως δόση υπερβολής, μικρή όμως, μουσικά οι Κύπριοι καταπίνουν αμάσητη την συντριπτική πλειοψηφία των μπαντών του NWOTHM, μαζί με τα κουκούτσια. Στιχουργικά δε, επειδή η «γραμμή» που ακολουθούν είναι αυτή του occult, κάνουν την επίσης πλειοψηφία όσων καμώνονται για μάγιστροι, τέκνα του Κακού και εκπρόσωποι επί γης των καταχθονίων δυνάμεων (τσουτσουριάσαμε), να μοιάζουν περισσότερο με παιδάκια που τραγουδούν την «Τσιγκολελέτα» στον βρεφονηπιακό σταθμό «Φωτεινή Ηλιαχτίδα», παρά με όλα τα προαναφερθέντα. Αντιλαβού;
Στο φανταστικό/φαντασιακό (γιατί τέτοια σύμπαντα, εξελίσσονται σε φαντασιώσεις πραγματικές) σύμπαν όπου ενώνεται το heavy metal των MERCYFUL FATE, πρώιμων IRON MAIDEN και εξίσου πρώιμων CLOVEN HOOF με το hard rock των DEEP PURPLE, RAINBOW και SCORPIONS του Uli Roth, οι MIRROR είναι οι αδιαφιλονίκητοι βασιλείς. Δεν έχουν αντίπαλο, δεν έχουν όμοιο. Αν αυτή η μπάντα ήταν από τη Γερμανία ή την Αγγλία, τώρα θα προσκυνούσε όλος ο «γλόμπος». Η σκηνική τους παρουσία, απόρροια πολυετούς πείρας τόσο του συνόλου όσο και κάθε μέλους ξεχωριστά, πάντα θα εγγυάται ένα άψογο σε όλα του, live. Ήχο είχαν αυτόν που έπρεπε και ήμασταν διπλά τυχεροί, αφού τους πετύχαμε σε τρομερή φόρμα, μετά από την ηγετική τους εμφάνιση στο The Abyss Festival στην Σουηδία. Ειδικά ο Δημήτρης Μαυρομάτης στα φωνητικά, ήταν από άλλο ανέκδοτο!
Βρεθήκαμε στην Κόλαση (“Infernal deceiver”), σε πύργους μαύρης μαγείας (“Black magic tower”), είδαμε πλάσματα πέραν πάσης φαντασίας και στοιχειωμένα πλοία να αναδύονται από τα άδυτα των θαλασσών (“Masters of the deep”, “Galleon”), βιώσαμε αρχαίες τσιγγάνικες κατάρες (“Curse of the gypsy” – το αγαπημένο μου ολόκληρης της δισκογραφίας τους), ακούσαμε ψυχές αδίκων να ουρλιάζουν (“Souls of Megiddo” – τι τίτλος!), ανταμώσαμε δερματοντυμένους ήρωες των δρόμων (“Heavy king”, “Running from the law”)… τι άλλο να ζητήσουμε;
Ίσως μεγαλύτερο set και όχι δώδεκα κομμάτια σε μια μόλις ώρα, αλλά είπαμε, πέσαμε σε εμφάνιση ειδικού σκοπού. Το περιορισμένο της ώρας βέβαια, είχε και ένα καλό: Μηδαμινές, σχεδόν, παύσεις. Τι τα θες, τι τα γυρεύεις… αν πατάς το “pause” μεταξύ των τραγουδιών, χάνεται όλη η έξαψη! Το live είχε τέτοια εξαιρετική ροή, που δε γινόταν να πάρουμε τα μάτια μας από την σκηνή. Και το εντελώς party finale, με το γκρουπ να κερνά/ποτίζει ζιβανία (ένα παραδοσιακό κυπριακό απόσταγμα που είναι σαν το ούζο αλλά δεν είναι ούζο) το κοινό, ήταν ό,τι πιο ταιριαστό για να κλείσει όπως πρέπει η βραδιά.
Έχω δει πολλές φορές τους MIRROR και είμαι σίγουρος πως ποτέ δε θα βαρεθώ να τους βλέπω. Στα μάτια μου, όταν παίζουν, αντικατοπτρίζεται ο απόλυτος συνδυασμός της άψογης επαγγελματικότητας με το αυθόρμητο συναίσθημα του οπαδού. Αυτό λοιπόν θα ευχηθώ, εν είδει επιλόγου, όχι μόνο για τους STYGIAN PATH και PASSAGE που συμπλήρωσαν την τριάδα του “Occult over Athens”, αλλά και για κάθε σχήμα που ασχολείται ή θέλει να ασχοληθεί με τον «σκληρό ήχο» στη χώρα μας: Να συμπεριφέρεται με άψογο επαγγελματισμό, χωρίς να χάνει τον οπαδισμό του.
Αυτά τα ολίγα. Ευχαριστούμε διά τον χρόνο σας και εις το επανιδείν!
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Ελένη Κανέλλου (@eleni.knll)
ΥΓ 1: Λες ο επερχόμενος δίσκος των MIRROR που είναι στα «σκαριά», να είναι όντως ο χαμένος δίσκος μεταξύ του “Melissa” και του “Don’t break the oath”; Τί μας είπε εδώ ο αρχηγός;
ΥΓ 2: Τάσο, τώρα που γυρίζει, διασκευάστε το “Gates of Gehenna”, βάλτε το bonus track να μην ξέρουμε που να κρυφτούμε.
ΥΓ 3: Διοργανωτές, με όλη την καλή διάθεση, δείτε λίγο το φαινόμενο των καθυστερήσεων. Πάλι τρία τέταρτα αργότερα της αναγραφόμενης ώρας, άνοιξαν οι πόρτες.
