Ο Σάκης Φράγκος, στο “Brand New Metal”, με τη χορηγία της Kopparberg, κάνει μία video παρουσίαση των άλμπουμ που βγαίνουν κάθε Παρασκευή. Στη δεύτερη εκδοχή του νέου κύκλου, μας μιλά για τους δίσκους που κυκλοφόρησαν στις 14 Φεβρουαρίου και συγκεκριμένα για τα νέα άλμπουμ των: LACUNA COIL, MANTAR, DYNAZTY, DAWN OF SOLACE, SCORPION CHILD, CRAZY LIXX, LOANSHARK και PATTERN-SEEKING ANIMALS.
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “War of kings” – EUROPE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2015
ΕΤΑΙΡΙΑ: UDR
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Dave Cobb
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Joey Tempest
Κιθάρες –John Norum
Μπάσο – John Leven
Κρουστά – Ian Haugland
Πλήκτρα – Mic Michaeli
Αν υπάρχει ένας δίσκος των EUROPE στην εποχή της επανένωσης τους που αποτελεί σημείο αναφοράς, αυτός είναι αναμφίβολα το “War of kings”. Μετά το απλώς καλό “Bag of bones” που κυκλοφόρησαν το 2012, οι προσδοκίες για το “War of kings” ήταν τεράστιες. Με παραγωγό τον Dave Cobb ο οποίος είναι γνωστός για το φετίχ που έχει με τον αναλογικό τρόπο ηχογράφησης αλλά και οδηγό την λατρεία των μελών του συγκροτήματος για τον πιο κλασσικό rock ήχο με τον οποίον γαλουχήθηκαν τη δεκαετία του ’70, το “War of kings” είναι ένας δίσκος όπου οι EUROPE βγάζουν όλη την ψυχή τους και την αγάπη για την μουσική.
Το συγκρότημα είχε συναντηθεί με τον Cobb στην Σουηδία και συμφώνησαν να ηχογραφήσουν τον δίσκο. Όταν όμως ο Joey Tempest έστειλε τα πρώτα demos που είχε γράψει στο κινητό του, ο Cobb αρνήθηκε να τα ακούσει. Δεν ξέρω αν χρειάστηκε να του τα στείλει σε … κασέτα για να τα ακούσει, το σίγουρο είναι πως τελικά πείστηκε και μάλιστα εντυπωσιάστηκε από το αποτέλεσμα. Ως παραγωγός που θέλει να έχει τον πλήρη έλεγχο, συνεργάστηκε με το συγκρότημα βάζοντας και δικές του πινελιές στα τραγούδια που είχαν ήδη γραφτεί. Ο Cobb είχε συμμετοχή τόσο στη σύνθεση και τους στίχους κάποιων τραγουδιών (“War of kings”, “Praise you”, “Children of the mind”, “Angels (with broken hearts)”) όσο και παίζοντας πλήκτρα στο “Second day”.
Το πρώτο single που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο 2015 είναι το ομότιτλο “War of kings”, ένα τραγούδι σε μεσαίο τέμπο αλλά εξαιρετικό από κάθε άποψη έχοντας μια πιο επική αίσθηση. Άψογη σύνθεση με δυνατότερο σημείο τα φωνητικά του Tempest που ακούγεται καλύτερα από ποτέ περνώντας μια δεύτερη νιότη. Το δεύτερο single, “Days of rock’n’roll”, είναι ένα τραγούδι σήμα κατατεθέν του Tempest που για άλλη μια φορά εκφράζει μουσικά την αγάπη του για τους THIN LIZZY και το είδωλο του Phil Lynott. Σε γενικές γραμμές, ο δίσκος είναι πιο κοντά στον ήχο με τον οποίο μεγάλωσαν τα μέλη του συγκροτήματος αλλά δεν λείπουν και πιο σύγχρονα στοιχεία.
Κάποια από τα τραγούδια υπήρχαν σαν ιδέες από την δεκαετία του ’80 όπως το προαναφερθέν “Days of rock’n’roll” ή εμπνεύστηκαν από τον τρόπο ζωής του συγκροτήματος τη δεκαετία του ’90 όσο βρίσκονταν στην Αμερική (California 405). Μερικά είναι ιδιαίτερα συναισθηματικά με κορυφαίο το “Angels (with broken hearts)” στο οποίο ο Cobb άλλαξε τους στίχους όταν κατά την ηχογράφηση πληροφορήθηκαν τον θάνατο του Jack Bruce, τραγουδιστή των CREAM. Η σύνθεση φωνάζει John Norum με την κιθάρα να βγάζει όλο το συναίσθημα που πρέπει σε ένα τραγούδι με θέμα τους αγαπημένους που φεύγουν από κοντά μας.
Αν και το “Last look at Εden” είχε κάποια τραγούδια που προσωπικά βάζω στα καλύτερα που έχει γράψει το συγκρότημα στο δεύτερο πέρασμά του από την μουσική σκηνή, θεωρώ το “War of kings” το πληρέστερο δίσκο της ίδιας περιόδου. Έχει ένταση, έχει μελωδία, έχει συναίσθημα ενώ και το συγκρότημα φαίνεται να το απολαμβάνει και να δίνει το 100% τόσο στιχουργικά όσο κι εκτελεστικά. Αν μπορώ να γκρινιάξω λίγο, θα το κάνω για το εξώφυλλο που προσωπικά δεν το θεωρώ ισάξιο του μουσικού αποτελέσματος. Ασφαλώς και δεν αλλάζει κάτι στην εικόνα μου για τον δίσκο που είναι από τους καλύτερους των Σουηδών rockers.
Did you know that:
Νίκος Ανδρέου
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια παρέα από μια μικρή πόλη, κοντά στο Αννόβερο. Βρέθηκαν με συμβόλαιο σε μια μικρή, αλλά ανερχόμενη δισκογραφική εταιρία, που προσπαθούσε να καταξιωθεί και να καταξιώσει τους καλλιτέχνες της. Λεγόταν No Remorse (καμία σχέση με την σύγχρονη Ελληνική συνονόματη).
Σε αυτό το παραμύθι, πρωταγωνιστούν οι HEAVENS GATE. Μετά την παραμυθένια Ουράνια πόρτα του πρώτου δίσκου, είπαν να βάλουν και δράκους στην ιστορία τους (αγοράζοντας το εξώφυλλο, από έναν κατάλογο του διάσημου Richard Corben). Βέβαια, έπρεπε να γράψουν και μερικά τραγούδια. Με την εμπειρία που τους είχε δώσει το ντεμπούτο τους, τελικά μας έγραψαν πολλά και καλύτερα κεφάλαια στην δική τους ιστορία. Έτσι, το “Livin’ in hysteria” έμελλε να γίνει, ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα power metal άλμπουμ της Γερμανικής σκηνής και να παραμένει μέχρι σήμερα, ως σημείο αναφοράς. Αν οι μπαμπάδες τους οι HELLOWEEN, το είχαν κυκλοφορήσει μετά από τα “Keepers…” θα είχε γίνει πολυ-πλατινένιο.
Αν θέλετε να θυμηθείτε, τι μας είχαν πει οι ίδιοι οι συντελεστές, στην τριακοστή επέτειο κυκλοφορίας του “Livin’ in hysteria”, κάνετε κλικ εδώ
The “Livin’ in hysteria” countdown:
Τι μπορεί να σημαίνει ο τίτλος αυτός; Είναι το μοναδικό κομμάτι χωρίς φωνητικά. Ε, και ποιο ήταν το ψευδώνυμο τους τραγουδιστή; Fredl, οπότε Fredless, σημαίνει ουσιαστικά «δίχως τον Fredl». Έξυπνο, όπως και τα σολαρίσματα των Paeth/Bilski και άπειρες δισολίες.
Ναι, ναι ξέρω θα μπορούσε να είναι και δέκατο. Από τα πιο ροκ κομμάτια τους, με έντονο Αμερικάνικο ύφος, από ένα συγκρότημα που ποτέ δεν δίστασε να πειραματιστεί. Αποπηράθηκαν και στον επόμενο δίσκο να γραψουν κάτι τέτοιο, αλλά για μένα δεν τους πάει. Εδώ βέβαια, έχει και περισσότερο χώρο ο Manni Jordan, ο μπασίστας τους. Ο Charlie Bauerfeind, κατάφερε να φέρει το μπάσο του αρκετά μπροστά, σε όλο τον δίσκο, με έξοχο αποτέλεσμα και του αξίζουν συγχαρητήρια.
Και αυτό είναι αρκετά ροκ, αλλά σίγουρα πολλά σκαλοπάτια ανώτερο. Ροκάρει και τα σπάει. Αν ψάξετε τους στίχους του, θα βρείτε αναφορές σε παλαιότερα, αλλά και μελλοντικά κομμάτια, κάτι που δεν έγινε επιτηδευμένα. Το ρεφραίν είναι απόλυτα συναυλιακό, αλλά για μένα, είναι το καλύτερο από τα τρία χειρότερα του δίσκου.
Kαλπάζων, mid tempo, με εξαιρετικά κοψίματα στα τύμπανα, που μπορεί σήμερα να ακούγεται κάπως ξεπερασμένο, όμως για την εποχή του είναι τραγουδάρα ολκής.
H γέφυρα, είναι ιδανική για να σε ξεσηκώσει.
“Βut you will find a way, you had time enough to worry,
Watch out for the future, it has something to say”
Μετά μπαίνει το ρεφραίν, με τα χορωδιακά, α λα SCORPIONS φωνητικά, ενώ το έξυπνο κόψιμο πριν έρθουν τα σόλο ήταν πρωτοποριακό (και μετά το επανέλαβαν στο “Hell for sale”). Ναι, ξέρω, θυμίζει “A little time”….
Εκρηκτικό, γρήγορο:
“We’re human dynamite, exploding everywhere”
και γεμάτο κλισέ:
“We rock, we roll, we’re taking control”
Όμως με δυο ύμνους όπως το ομώνυμο και το “Gate of Heaven”, δεν μπορεί παρά να πέσει πιο χαμηλά. Πραγματικά, το “Flashes” άλλοι θα ονειρεύονταν να το έχουν κυκλοφορήσει ως το καλύτερο τραγούδι τους. Ονόματα δεν λέμε. Το δίδυμο των Bonny Bilski και Sascha Paeth ηχούν σαν το ξανθό δίδυμο των JUDAS PRIEST με πολυβόλα! Από τα πιο γρήγορα τραγούδια τους
Μάλλον το πιο JUDAS PRIEST ριφ του δίσκου, με αρκετή διπλομποτιά από την αρχή μέχρι το τέλος. Το “Empty way to nowhere” έγινε συναυλιακό αγαπημένο του κοινού, που περισσότερο κλίνει προς GAMMA RAY, παρά προς HELLOWEEN. Ακόμα και στο a capella ρεφραίν, το τραγούδι υπερχειλίζει από ενθουσιασμό και πάθος. Ο Thorsten Müller, σε όλο τον δίσκο, φανερώνει την πρόοδό του στα τύμπανα. Είναι ο τρόπος που κάνει break, όπως και ο τρόπος που αλλάζει μέτρημα. Έχει βελτιωθεί αισθητά τόσο στα πόδια, όσο και στα χέρια. Τραγουδάρα!
Το πιο επικό κομμάτι του δίσκου που απογειώνεται με τα παθιασμένα φωνητικά του Thomas Rettke – του Fredl που λέγαμε – έρχεται τρίτο στην ροή του δίσκου, για να επιβεβαιώσει την διευρυμένη προσαρμοστικότητα των Γερμανών. Όντας η συνέχεια του επίσης επικού “Path of glory”, που βρισκόταν στο προηγούμενο “In control”, παραπέμει σε αυτό τόσο στιχουργικά, όσο και μουσικά. Είναι τόσο κλασικό, που αν διάλεγα μόνο ένα τραγουδι με πιο χαμηλή ταχύτητα, για να παρουσιάσω από όλη τους την δισκογραφία, μάλλον θα διάλεγα αυτό.
Οι πιο παραδοσιακοί θα ξαφνιαστούν που βρίσκεται η μπαλάντα τόσο ψηλά. Όμως το “Best days of my life”, είναι πραγματικά ανατριχιαστικό. Ρεαλιστικοί στίχοι, γήινη ατμόσφαιρα αλλά θεϊκό τραγούδι. Παράτολμα θα το βάφτιζα ως το “More than words” των HEAVENS GATE. Οι μπαλάντες δεν απουσίαζαν από τους συνοδοιπόρους τους, όμως η συγκεκριμένη, είναι πιο περιπετειώδης και κλείνει το μάτι στο ραδιόφωνο (αν και ποτέ δεν κυκλοφόρησε ως single). Ένας ύμνος στο σήμερα και την ίδια την ζωή:
“Believing in the best days of my life”
Ο δίσκος ολοκληρώνεται, με ένα τραγούδι που συγκρίνεται με αυτό που τον εκκινεί. Το “Gate of Heaven”, είναι ο ορισμός του Γερμανικού power. Βλέπετε, οι HEAVENS GATE, είχαν πλέον κατεβάσει όλο το μπουκαλάκι με το μαγικό φίλτρο του Αστερίξ και ήταν άτρωτοι. Πατάνε γκάζι και θερίζουν τα πάντα στο πέρασμά τους, λες και είναι Ρωμαίοι που τρέχουν να σωθούν. Η τραγουδάρα αυτή, έχει μια έξυπνη εναλλαγή στο μέτρημα, που για εκείνη την εποχή, ήταν πολύ μπροστά! Μετά, ανάλογα έπραξαν τόσοι άλλοι. Προσέξτε τον πόλεμο στις κιθάρες, που σαν τα μουστάκια του Αστερίξ, τρομάζουν ακόμα και τους Γαλάτες.
Είναι το ομώνυμο τραγούδι, ένας από τους πιο διαχρονικούς ύμνους του power metal; Είναι. Είναι υπόδειγμα και σημείο αναφοράς και σίγουρα το ένα και μοναδικό τραγούδι, που γνωρίζουν ακόμα και αυτοί που αγνοούν την υπόλοιπη δισκογραφία τους. Δεν είναι απλά ένας ύμνος. Έχει και τις καινοτομίες του, το μέρος στην μέση που σκάει αναπάντεχα και προσδίδει άλλη διάσταση.
Αυτός ο δυναμίτης, σε ξεσηκώνει και την εκατομμυριοστή φορά που θα βάλεις να το ακούσεις. Υποκλίνονται στην μεγάλη των HELLOWEEN σχολή, όμως ταυτόχρονα θέτουν το δικό τους επίπεδο. Για αυτό το τραγούδι, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι, που θα ταξίδευαν χιλιάδες χιλιόμετρα για να τους δουν να το παίζουν ζωντανά (λέμε τώρα!). Είναι η επιτομή της γρήγορης, μελωδικής και ξεσηκωτικής σύνθεσης. “We’re all living in hysteria, we’re the children of the night”!
Γιώργος “The neverending” Κουκουλάκης
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Stabbing the drama” – SOILWORK
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2005
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Daniel Bergstrand
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Bjorn “Speed” Strid
Κιθάρες – Peter Wichers
Κιθάρες – Ola Frenning
Μπάσο – Ola Flink
Πλήκτρα – Sven Karlsson
Ντραμς – Dirk Verbeuren
Οι SOILWORK για πολλά χρόνια είχαν να διαχειριστούν από την μεταλλική κοινότητα την σύγκριση τους με τους IN FLAMES. Και η αλήθεια είναι πως εκεί κάπου στα μέσα των 00s φαινόταν πως ακολουθούσαν τα βήματα των συμπατριωτών τους. Πέρα όμως από κάποιες ομοιότητες, οι SOILWORK πάντα ήταν διαφορετικοί και τελικά πορεύθηκαν με διαφορετικό μουσικό προσανατολισμό από την μπάντα του Gothenburg. Το σημείο αναφοράς τους, ως προς την προσέγγιση που θα ακολουθούσαν, την έθεσε το πολύ αγαπημένο μου “Figure number five”. Το “Stabbing the drama” που κυκλοφόρησε δύο χρόνια μετά και πιο συγκεκριμένα σαν σήμερα το 2005, ήταν το επόμενο βήμα του “Figure number five”, απλά στην πιο απλοϊκή του εκδοχή.
Οι SOILWORK ακολούθησαν έναν πιο άμεσο τρόπο σύνθεσης, με τις κιθάρες να groove-άρουν πολύ περισσότερο, θυσιάζοντας τις αρμονίες και τις μελωδίες που μας είχαν συνηθίσει. Σε συνδυασμό με τα φωνητικά του Bjorn “Speed” Strid, που έδωσε ίσως την πιο ισορροπημένη του ερμηνεία μέχρι τότε, εναλλάσσοντας με χαρακτηριστική άνεση τα growls με τα καθαρά φωνητικά του, προσέγγισαν έναν πιο μοντέρνο αμερικάνικο ήχο, προς την metalcore πλευρά του. Από το πρώτο δευτερόλεπτο του ομώνυμου κομματιού, είναι εύκολα αντιληπτό πως έχουμε να κάνουμε με μια πιο σύγχρονη, groovy προσέγγιση, χωρίς όμως να θυσιάζεται η επιθετικότητα. Επίσης η παραγωγή από τον Daniel Bergstrand θεωρώ πως ήταν υποδειγματική, δίνοντας ένα καλογυαλισμένο προϊόν αλλά με χώρο σε όλα τα όργανα να αναδειχθούν.
Τέτοιες προσεγγίσεις βέβαια, τις περισσότερες φορές φέρνουν έναν διχασμό στις τάξεις των οπαδών της μπάντας. Προσωπικά εμένα το “Stabbing the drama” δεν με χάλασε καθόλου και είκοσι χρόνια μετά το ακούω το ίδιο ευχάριστα όπως την πρώτη φορά που κυκλοφόρησε. Το ότι είναι πιο απλό, δεν το κάνει απαραίτητα λιγότερο ενδιαφέρον. Αντιθέτως εκτιμώ ότι οι SOILWORK κέρδισαν περισσότερους νέους οπαδούς και έβαλαν στον κατάλογο τους μερικά πολύ ωραία hit όπως το ομώνυμο τραγούδι, το “Nerve” και το υπέροχο “Distance”.
Did you know that:
Δημήτρης Μπούκης
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Power from hell” – ONSLAUGHT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1985
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Children of the Revolution
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Les Hunt
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Paul Mahoney, Nige Rockett
Κιθάρες – Nige Rockett
Μπάσο – Jason Stallard
Drums – Steve Grice
Αν και το heavy metal ξεκίνησε την πορεία του από τη Γηραιά Αλβιώνα, όσον αφορά το thrash, τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο διαφορετικά. Μπορεί οι πρώτοι σπόροι να είχαν φυτευτεί από τους MOTORHEAD αρχικά και κυρίως από τους VENOM αργότερα, ήταν όμως η άλλη μεριά του Ατλαντικού που παρουσίασε το thrash όπως το ξέρουμε με μπάντες όπως οι EXODUS, METALLICA και SLAYER. H Μεγάλη Βρετανία δεν θα έμενε ανεπηρέαστη από την εξέλιξη αυτή και η αρχή έγινε με τους ONSLAUGHT που, κάπου μέσα στον Φεβρουάριο του 1985 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, το ιστορικό “Power from hell” που για πολλούς θεωρείται ο πρώτος Βρετανικός αμιγώς thrash δίσκος.
Με καταγωγή από το Μπρίστολ οι ONSLAUGHT ιδρύθηκαν το 1982 ως μια punk hardcore μπάντα, και μάλιστα κυκλοφόρησαν και αρκετά demos σε αυτό το στυλ. Όλα αυτά μέχρι που οι συμπατριώτες τους VENOM μπήκαν στη ζωή τους και σε συνδυασμό με το Αμερικάνικο thrash αποφάσισαν να αλλάξουν τον ήχο τους και το αποτέλεσμα ήταν το “Power from hell”. Ο ήχος είναι ωμός, σχεδόν πρωτόγονος, η παραγωγή είναι μέτρια αλλά ποιος νοιάζεται; Εδώ υπάρχουν κομματάρες όπως το “Onslaught (Power from hell)”, τα δύο εκπληκτικά instrumental “Skullcrusher I “ και “Skullcrusher II”, το κολασμένο “Steel meets steel” και βέβαια το τίγκα EXCITER “Death metal” που παίρνουν κεφάλια.
Σαφώς και οι punk καταβολές εξακολουθούν και υφίστανται σε κομμάτια όπως το “Thermonuclear devastation”, όμως είναι ξεκάθαρο ότι το thrash έχει πάρει τα ηνία. Οι ταχύτητες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, χτυπούν κόκκινο, ενώ τα δυναμικά riffs ήταν από τότε το δυνατό όπλο των ONSLAUGHT. Προσθέστε σε όλα αυτά το επιβλητικό εξώφυλλο και την ανάλογη θεματολογία (έντονη εδώ η επιρροή από τους VENOM και τους SLAYER) και… έτοιμο το πακέτο!
Το “Power from hell” μπορεί με τα σημερινά δεδομένα να θεωρείται ένα άγουρο ντεμπούτο, είναι όμως ένας ιστορικός, από κάθε άποψη, δίσκος. Έδειξε ότι και οι Βρετανοί μπορούν να παίξουν thrash, και πολύ καλά μάλιστα, και τοποθέτησε τους ONSLAUGHT στους “Big 4” του Βρετανικού thrash, μαζί με τους ACID REIGN, SABBAT και XENTRIX. Κυρίως όμως έθεσε τις βάσεις για το μνημειώδες “The force” που κυκλοφόρησε έναν χρόνο αργότερα. Για αυτόν όμως θα μιλήσουμε όταν έρθει η ώρα. Μέχρι τότε…
With the wrath of Satan in our minds we take the stage to play for our lives
When the power racks hit overdrive the banging heads they look toward the sky
Thrashing metal savage screams yeah this is hell it’s not just a dream
Hammers pound at breakneck speed to crush the souls of those who disbelieve
Did you know that:
Θοδωρής Κλώνης
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Pentagram” (“Relentless” στις επανεκδόσεις)
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1985
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Pentagram Records (Peaceville στις επανεκδόσεις)
ΠΑΡΑΓΩΓΟI: Bobby Liebling, Victor Griffin, Tim Kidwell
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Bobby Liebling
Κιθάρες – Victor Griffin
Μπάσο – Martin Swaney
Drums – Joe Hasselvander
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, αυτή η μπάντα θα έχαιρε τόσης εκτίμησης όσο και οι BLACK SABBATH ως οι πρωτοπόροι όχι μόνο του doom μαζί με τους CATHEDRAL, SAINT VITUS και TROUBLE, αλλά και του heavy metal γενικότερα, μιας που ξεκίνησαν μαζί σχεδόν με τους τέσσερις από το Birmingham, και όπως κι εκείνοι, πήραν τις επιρροές τους από μπάντες που θεωρούνται ως proto-metal ή αρχέγονο metal, όπως οι CREAM και οι BLUE CHEER και του έδωσαν έναν ακόμα πιο βαρύ και σκοτεινό τόνο, τόσο στην μουσική όσο και στους στίχους.
Όμως, όσα μετάλλια και να έχει κερδίσει ο Bobby Liebling, ο χαρισματικός συνθέτης και frontman τους, άλλοι τόσοι λόγοι υπάρχουν για να του αποδώσουν την χρονική δυσλειτουργία και αιώνια παραμονή της μπάντας στον χώρο του underground και καμιά φορά ακόμα και τις «καλτίλας». Από την κατάχρηση τοξικών ουσιών μέχρι την έλλειψη τακτ όταν έχει να κάνει με τα μεγάλα ψάρια της μουσικής βιομηχανίας και την αλλαγή των μάνατζερ, των μελών της μπάντας αλλά και του ίδιου του ονόματος σαν τα πουκάμισα, η μπάντα ήταν καταδικασμένη (doomed) από την αρχή. Για περισσότερες πληροφορίες για όλα τα ανωτέρω, συνιστώ να δείτε το βραβευμένο ντοκιμαντέρ “Last Days Here” (2011).
Έτσι λοιπόν, η μπάντα θα έπρεπε να περιμένει 15 χρόνια σχεδόν για να δει το πρώτο επίσημο δίσκο να κυκλοφορεί, κι αυτό βγαλμένο από τους ίδιους, χωρίς την βοήθεια μιας δισκογραφικής (αν και είχαν στο ενεργητικό τους κάποια singles και διάφορες συλλογές, επίσημες και ανεπίσημες). Βασικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με την μερικώς επαναηχογραφημένη και ολοκλήρως ξαναμιξαρισμένη εκδοχή της demo “All Your Sins” της μπάντας DEATH ROW, όπου τα μέλη της Griffin, Swaney και Hasselvander είχαν ηχογραφήσει με τον Liebling το 1982.
Σε μια περίοδο που ήδη είχαν υπάρξει μπάντες όπως WITCHFINDER GENERAL ή CIRITH UNGOL, εκτός από τις προαναφερόμενες, το impact αυτού του δίσκου στην σκηνή ήταν αρχικά πολύ μικρό, αν και με τον καιρό απόκτησε cult status και ομολογουμένως παραμένει αξεπέραστο στην δισκογραφία τους (με την εξαίρεση του φετινού τους δίσκου, έτσι όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Η αλήθεια είναι ότι τα χαμηλά standards της παραγωγής δεν βοήθησαν στην προώθηση του δίσκου, σε μια εποχή που όσο πιο πολύ τεχνολογία υπήρχε σε μια ηχογράφηση, τόσο πιο πολύ μέσα στην μόδα ήταν μια μπάντα, αλλά από την άλλη βοήθησε στο να φτάσει στο επίπεδο cult, βασικά από όλους τους “true”.
Το πρώτο κομμάτι, “Relentless” είναι σχεδόν μια ανθολογία κλασσικών doom riffs που κάνει το headbanging αναπόφευκτο και βεβαίως όλα τώρα μόλις τώρα αρχίζουν. Το “Sign of the Wolf (Pentagram)” είναι η τέλεια μίξη μεταξύ των BLACK SABBATH και των πρώιμων JUDAS PRIEST. Το “All Your Sins” έχει riffs που θα ζήλευε και ο ίδιος ο Tony Iommi, το “The Ghoul” είναι ένας doom ύμνος τόσο από μουσικής όσο και στιχουργικής άποψης κι εάν θέλετε να εξηγήσετε σε κάποιον τι εστί doom, μετά από ένα τραγούδι των BLACK SABBATH, βάλτε του αυτό. Η επιρροή του δίσκου ήταν τέτοια που το “20 Buck Spin”, το πιο bluesy και πιο κοντά στους CREAM κομμάτι του δίσκου, έδωσε το όνομά του στην γνωστή ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία. Το “Sinister” είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος, μια διακήρυξη αρχών από τον ίδιο τον Πρίγκηπα του Σκότους, και δεν αναφέρομαι στον Ozzy.
Κλείνοντας, αξίζει να πούμε ότι η εταιρεία Peaceville έβγαλε μια επανέκδοση με τον τίτλο “Relentless”, με τις αρχικές μίξεις και σειρά τραγουδιών της demo κι έκτοτε όλες οι επανεκδόσεις του δίσκου έχουν το format του αρχικής demo· ενός demo που περικλείει με σχεδόν αριστουργηματικό τρόπο το doom, την ψυχεδέλεια και το New Wave of British Heavy Metal. Απαραίτητη ακρόαση για όσους θεωρούν τους εαυτούς τους λάτρεις του rock γενικώς.
Γιώργος Γκούμας
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “From beyond” – ENFORCER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2015
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Nuclear Blast
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Olof Wikstrand, Jonas Wikstrand
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Olof Wikstrand – Φωνητικά, κιθάρα
Josef Tholl – Κιθάρες
Tobias Lindkvist – Μπάσο
Jonas Wikstrand – Τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Johan Wikstrand – Ακουστικές κιθάρες
N(ew) W(ave) O(f) T(raditional) H(eavy) M(etal).
Ναι, όπως κατάλαβες, πρόκειται γι’ αυτό το ρημάδι το NWOTHM, που παντού το βλέπεις τα τελευταία 15+ χρόνια. Το αναφέρω διότι για αρκετούς εκεί έξω, τούτοι δω οι Σουηδοί «τσόγλανοι» είναι οι κύριοι υπαίτιοι – υπεύθυνοι για τη δημιουργία του εν λόγω κινήματος που «αναβίωσε το κλασσικό heavy metal». Τώρα, σε αυτό το σημείο, πρέπει κι εγώ να πω τη γνώμη μου, ε; Ας την πω, αφού τη θες. Μπούρδες. Ναι, καλά διάβασες, δεν κάνουν «πουλάκια» τα μάτια σου. ΜΠΟΥΡΔΕΣ. Κολοκύθια εις το πάτερο, πως το λένε!
Όταν μπάντες σαν τους HAMMERFALL, PRIMAL FEAR, SACRED STEEL, THE LORD WEIRD SLOUGH FEG, WOLF, IRONSWORD, SKULLVIEW, WOTAN και σταματώ εδώ γιατί είναι όντως μεγάλη η λίστα, έπαιζαν αγνό, ανόθευτο heavy metal, σε εποχές δύσκολες ως «εχθρικές» για το είδος (από το 1994 ως το 2004 βάλε χονδρικά, αυτήν τη δεκαετία), οι ENFORCER και ΟΛΟΙ οι ENFORCER του ντουνιά, έπαιζαν πεντόβολα (παλαιό παιχνίδι με βόλους ή βότσαλα). Οφείλουμε όμως, έστω και με αυτό ως δεδομένο, να τους αναγνωρίσουμε πως όταν ξεκίνησαν, ήταν ίσως το συγκρότημα που έκανε τον μεγαλύτερο «κρότο» και παρέσυρε ένα μεγάλο μέρος της τότε πιτσιρικαρίας, ώστε να παίξει κλασσικότροπα. Και δεν το λες και λίγο αυτό!
Λες να χωρίζαμε κάποτε το κίνημα του NWOTHM σε δυο φάσεις; Μήπως θα ήταν καλύτερα; Αλλά τί κάθομαι και σκέφτομαι τώρα, θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο… Τέλος πάντων!
“Into the night”, “Diamonds”, “Death by fire”. Δίσκοι φτιαγμένοι από καψωμένους πιτσιρικάδες, για καψωμένους πιτσιρικάδες αλλά και για όσους ήθελαν να νιώσουν ξανά… καψωμένοι πιτσιρικάδες. Ταχύτητες μεγάλες, σπασμένα φρένα, άγνοια κινδύνου, λύσσα, μανία, πάθος, σωστές αναφορές και επιρροές, τσιρίδες, σφαίρες και δερμάτινα. Μια μουσική προορισμένη για να παιχτεί «ζωντανά» από το πιο σκοτεινό και μικρό club μέχρι τη μεγαλύτερη αρένα του κόσμου. Στην «αυγή» του 2015, οι Σουηδοί είχαν ήδη κυκλοφορήσει ένα super ντεμπούτο, τον διάδοχό του που εξέπληξε θετικά ακόμη κι όσους περίμεναν κάτι ανάλογο, τα είχαν πάει περίφημα στο τρίτο και πλέον κρίσιμο άλμπουμ, δεν είχαν να φοβηθούν για κάτι.
Το “From beyond” ήρθε λοιπόν πολύ ομαλά, αβίαστα θα έλεγε κανείς, να συμπληρώσει το καρέ. Με το βρετανικό heavy metal των early ‘80s και το speed metal να είναι και πάλι τα σημεία αναφοράς και η αφετηρία της μουσικής τους κατεύθυνσης, έμελλε να είναι το πλέον πολυσύνθετο και πολυποίκιλο (όσο μπορούσε δηλαδή, βάσει ύφους) άλμπουμ του συγκροτήματος ως τότε, το πιο «μεστό» και «ώριμο». Οι ENFORCER ακούγονταν πιο κοντρολαρισμένοι, χωρίς ταυτόχρονα να στερούνται ορμητικότητας. Έπαιξαν με τις ταχύτητες και τις μελωδίες, άφησαν την ατμόσφαιρα να διεισδύσει και να «διευρύνει» το ηχοτοπίο, «πήραν όγκο» λόγω της άψογης παραγωγής.
Η κατάληξη; Σπουδαία τραγούδια όπως το “Destroyer”, το θεϊκό “Undying evil”, το υποβλητικό “Below the slumber”, το περιπετειώδες “Mask of Red Death”. Μη γελιέσαι όμως, ολόκληρο το “From beyond” είναι ένας ύμνος στο heavy metal, όπου θα πρέπει να ψάξεις πάρα πολύ, μέχρι να βρεις ένα ψεγάδι ή μια αδυναμία. Με κορυφαία στιγμή, εννοείται, το ομώνυμο κομμάτι που στην ουσία είναι η αγγλόφωνη εκδοχή του “Slovo” των TERMINAL, ενός side project του μπασίστα Tobias Lindqvist το οποίο δημιουργήθηκε ως φόρος τιμής στη metal σκηνή των κομμουνιστικών κρατών, ανατολικά του Παραπετάσματος. Εξού και η χρήση της σλοβακικής γλώσσας. Αν θες να διαπιστώσεις τι σημαίνει αυτό που οι αγγλόφωνοι ονομάζουν “already classic”, δες μια live εκτέλεση του “From beyond”. Λογικά, μια μικρή έστω, ανατριχίλα, θα τη νιώσεις!
Το “From beyond” βρήκε τους ENFORCER στην καλύτερη φάση της μέχρι τότε καριέρας τους. Είχε τη μεγαλύτερη εμπορική απήχηση συγκρινόμενο με τους προκατόχους του, τους έστειλε για δεύτερη φορά στις ΗΠΑ, για πρώτη στον Καναδά… Έδειξε μάλιστα τη θέληση της μπάντας να ανοίξει κι άλλο το οπτικό της πεδίο, κάτι που θα φαινόταν περίτρανα στο επόμενο και αμφιλεγόμενο “Zenith”, που δίχασε. Τα έλεγε βέβαια ο Olof δω και κει, πως καλοβλέπει το hard rock και το A.O.R, αλλά ποιος τον άκουγε… Όσο για το “From beyond”, ας κλείσουμε το αφιέρωμά μας με μια φράση που το περιγράφει απόλυτα:
«Σύγχρονο μνημείο».
Δημήτρης Τσέλλος
«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το άλμπουμ; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: CHRISTIAN MISTRESS
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Children of the Earth”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Cruz Del Sur
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Christine Davis – Φωνητικά
Tim Diedrich – Κιθάρα
Jonny Wulf – Κιθάρα, μπάσο
Reuben Storey – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Spotify
Deezer
Η επανασύνδεση των Αμερικανών CHRISTIAN MISTRESS το 2022, έξι χρόνια μετά την διάλυσή τους το 2016, σίγουρα ευχαρίστησε μια ικανοποιητική μερίδα ακροατών που παρακολουθούν στενά το underground heavy metal της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Οι CHRISTIAN MISTRESS, πριν 10-15 χρόνια, στη γιγάντωση της επανόδου του 70s-80s ήχου, έφτασαν να θεωρούνται από αυτές τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που θα μπορούσαν εύκολα να κρατήσουν την ταμπέλα του “next big thing” και να γράψουν τη δική τους ιστορία. Έγινε έτσι; Όχι.
Δεν θα εξετάσουμε το πώς και το γιατί, αλλά η μπάντα που τρέλανε κόσμο και κοσμάκη (incl. Fenriz) κι έδωσε υπέροχους δίσκους σαν το “Possession” (το οποίο σημειωτέον είχε κυκλοφορήσει από την «μεγάλη» Relapse Records, το 2012), μπορεί καλλιτεχνικά να τα πήγε εξαίσια, εμπορικά όμως, κάπου «βάλτωσε». Να ’ταν βέβαια η μόνη… πόσες και πόσες αντίστοιχες περιπτώσεις δεν έχουμε δει, πόσα και πόσα αξιόλογα συγκροτήματα δεν έχουμε «θρηνήσει» επειδή δεν τα κατάφεραν, είτε με υπαιτιότητα δική τους, είτε λόγω ατυχίας και άλλων συγκυριών.
Από την τότε σύνθεση, υπάρχουν η Christine Davis, ο Jonny Wulf και ο Reuben Storey, με τον Tim Diedrich να έχει έρθει στη μια, προς το παρόν, κιθάρα και να περιμένουμε ένα ακόμη μέλος ή να συμπληρώσει το κιθαριστικό δίδυμο. Οι CHRISTIAN MISTRESS ανέκαθεν είχαν και στηρίζονταν σε διπλό κιθαριστικό ήχο, συνεπώς μια ακόμη κιθάρα τους είναι απαραίτητη. Ή έστω, το νέο μέλος να αναλάβει το μπάσο και να πάρει την εξάχορδη ο διπλοθεσίτης Jonny Wulf, που τα πάει καλά και στα δύο.
Κάπου μεταξύ 70s heavy rock, proto-metal και NWOBHM και με ένα εντελώς retro/vintage ύφος να διακατέχει συνθέσεις και εικόνα, οι Αμερικανοί καταθέτουν οκτώ νέα τραγούδια, στα οποία ξεχωρίζουν όπως πάντα τα φωνητικά της Christine Davis, οι πρώιμες Maiden-ικές δισολίες, η riff-ολογία των DIAMOND HEAD και U.F.O, το μπάσο που «βγαίνει μπροστά», τα γκρουβάτα τύμπανα… Και όσον αφορά τις συνθέσεις; “Voiceless”, “Demon’s night”, “Mythmaker” (θα ακουστεί πολύ φέτος στα «στέκια» που πρέπει, σημείωσέ το), “Lake of memory”, “Shadow”… έχει πολλά κομμάτια ο δίσκος για να σε «κερδίσει»!
Οι CHRISTIAN MISTRESS θέλουν, με το καινούργιο τους άλμπουμ, να αποδείξουν και να πετύχουν. Να αποδείξουν πως η μπάντα που, δεν έχει ξοφλήσει. Να πετύχουν στην επανεκκίνησή τους και να δουν το μέλλον με αισιοδοξία. Μπορούν να το κάνουν, άραγε; Το “Children of the Earth” έχει την ποιότητα να μπει μπροστά και να διεκδικήσει ό,τι καλύτερο για τους Αμερικανούς. Οι καιροί, είναι ακόμη κατάλληλοι. Αλλά όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, «ο χρόνος θα δείξει».
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: MALACATH
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Eternal roar of the thunder and rain”,
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Eternal Death Records/Fólkvangr Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Lykos – Κιθάρες, μπάσο, φωνητικά
Hiraeth – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Eternal Death Bandcamp
Malacath Bandcamp
Facebook
Instagram
Spotify
“Forged in dedication to the old ways of black metal…”
Νέο άλμπουμ για τους MALACATH. Μην επηρεάζεστε από το όνομα, πονηροί, η λέξη “mal’akh” είναι εβραϊκή και σημαίνει «άγγελος» (σ. Δ.Τ: Μήπως όμως μιλάει για τον Malacath, τον θεό των Orcs και προστάτη των περιφρονημένων και εξοστρακισμένων στο Elder Scrolls; Λέω μήπως;) (σ.Σ.Φ: μήπως απλά εννοούμε αυτό που οι περισσότεροι καταλαβαίνουν;). Το “Eternal roar of the thunder and rain“, είναι το πέμπτο κατά σειρά άλμπουμ του συγκροτήματος από το New Hampshire και αποτελεί μια επιβλητική προσθήκη στη δισκογραφία τους, προσφέροντας μια βαθιά εξερεύνηση στον κόσμο του ατμοσφαιρικού και μελαγχολικού black metal.
Το “Eternal roar of the thunder and rain” αποτελείται από τέσσερα εκτενή κομμάτια, συνολικής διάρκειας 54 λεπτών, που οδηγούν τον ακροατή σε ένα επίπονο ταξίδι θριάμβου και τραγωδίας. Η μουσική τους συνδυάζει στοιχεία από funeral doom και παγανιστικό black metal, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που κυμαίνεται από μελαγχολική μελωδία έως μυστικιστική ατμόσφαιρα. Η παραγωγή είναι επαγγελματική, αναδεικνύοντας την ισχύ των οργάνων και την ένταση των συνθέσεων.
Οι στίχοι του άλμπουμ επικεντρώνονται σε θέματα παγανισμού και φύσης, ενισχύοντας την ατμοσφαιρική εμπειρία που προσφέρει η μουσική. Οι ερμηνείες χαρακτηρίζονται από υψηλής έντασης φωνητικά, που μεταφέρουν συναισθήματα απόγνωσης και μελαγχολίας, ενώ οι μελωδικές κιθάρες και τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα δημιουργούν ένα πλούσιο ηχητικό τοπίο.
Το άλμπουμ κλείνει με το κομμάτι “Eleusis”, μια ήρεμη ακουστική σύνθεση που λειτουργεί ως καταληκτική νότα σε αυτό το μουσικό ταξίδι. Η επιλογή αυτή προσφέρει μια στιγμή ανάπαυλας και περισυλλογής, ολοκληρώνοντας με επιτυχία την αφήγηση που εξελίσσεται σε ολόκληρο το άλμπουμ.
Συνολικά, το “Eternal roar of the thunder and rain” αναδεικνύει την ικανότητα των MALACATH να δημιουργούν πολυδιάστατες και συναισθηματικά φορτισμένες συνθέσεις, παραμένοντας πιστοί στις ρίζες του black metal, ενώ ταυτόχρονα εξερευνούν νέες μουσικές κατευθύνσεις. Αυτό το άλμπουμ αποτελεί μια σημαντική προσθήκη στη δισκογραφία τους και αναμένεται να εντυπωσιάσει τόσο τους παλιούς όσο και τους νέους ακροατές.
(8 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: MORAX
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The Amulet”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: High Roller Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Remi A. Nygård – Τα πάντα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
Οι MORAX από το Μπέργκεν (Bergen) της Νορβηγίας είναι το πνευματικό παιδί του Remi A. Nygård. Ως φίλος της αλήθειας που είμαι, θα πω ότι πρώτη φορά ακούω το όνομά του και θέλοντας να μάθω περισσότερα για την καλλιτεχνική του υπόσταση, διάβασα πως παίζει σε διάφορες μπάντες για αρκετό καιρό, με σημαντικότερες ενασχολήσεις του να είναι οι thrashers INCULTER και οι Viking metallers HJELVIK. Διαφορετικά τα projects μεταξύ τους, όπως βλέπεις (και θα δεις ακόμη καλύτερα παρακάτω) και συ ο ίδιος, άρα ο Remi, ο οποίος να πούμε εδώ ότι στους MORAX παίζει όλα τα όργανα και τραγουδά, είναι «πολύπλευρη» μουσική προσωπικότητα.
Πληροφορούμαι επίσης ότι η πρώτη προσπάθεια των MORAX ήταν το EP “Rites and curses“ που κυκλοφόρησε κι αυτό από την High Roller Records, τον Οκτώβριο του 2023. Τώρα, ακολουθεί το πρώτο full-length άλμπουμ, με την ονομασία “The Amulet”. Με πλήρη άγνοια λοιπόν, πράγμα καλό αλλά και κακό ταυτόχρονα, αναλόγως τι θα τύχει, πατώ το “play” και στα σαράντα μουσικά λεπτά που ακολούθησαν, έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με μια ακόμη πτυχή των καλλιτεχνικών ανησυχιών του Remi: αυτήν του occult heavy metal.
Οι μπάντες που κυριαρχούν στις επιρροές για τη δημιουργία του “The Amulet”, είναι οι MERCYFUL FATE, οι JUDAS PRIEST της δεκαετίας του ’70, οι BLACK SABBATH της περιόδου 1980-1982 και από σύγχρονες με τους MORAX περιπτώσεις, οι MIRROR, FRIENDS OF HELL, IN SOLITUDE, PORTRAIT και TRIBULATION. Άρα, έχουμε εκ των πραγμάτων σκοτεινή ατμόσφαιρα, αιχμηρές κιθάρες, αποκρυφιστικούς στίχους και μυστικιστικές μελωδίες, κάποιες εκ των οποίων είναι αρκούντως «πιασάρικες» και «κολλητικές», όπως για παράδειγμα αυτές στο δεύτερο μισό των τραγουδιών “Belial rising” και “A thousand names”. Δύο από αυτά που ξεχώρισα, μαζί με τα “The descent”, “Seven pierced hearts” και “Inverted church”.
Αν και θα πρέπει ο φίλος μας να βρει συνεργάτες, σε περίπτωση που θέλει οι MORAX να μην είναι ένα studio project, εντούτοις η απόδοσή του σε όλα τα πόστα είναι πολύ αξιόλογη και μπράβο του που τόλμησε κάτι τέτοιο, αρνούμενος να αποταθεί στη βοήθεια της τεχνολογίας (“programming”), ειδικά για τα τύμπανα. Χίλιες φορές ένα φυσικό παίξιμο με ατέλειες, παρά ένα «τέλειο» από κάποιον Γιαπωνέζο «μουσικό» με κουμπιά, if you know what I mean…
Κλείνοντας, θα ήθελα να «απαντήσω» σε κάτι που θίγει ο ίδιος ο Remi. Θα ήθελε, όπως γράφει, να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στο “The descent”, όχι μόνο επειδή το θεωρεί μια από τις καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ, αλλά επειδή βρίσκεται στο τέλος του. Δυστυχώς, λέει με παράπονο, πολύ συχνά στις μέρες μας, ο ακροατής δεν φτάνει ως το τέλος του δίσκου ή αν φτάσει, δεν δίνει την ίδια σημασία και προσοχή. Αγαπητέ Remi, μην ανησυχείς για μας εδώ στο Rock Hard. Για να παρουσιαστεί ένα άλμπουμ, το έχουμε ακούσει τόσες φορές, που και να σου έλεγα τον αριθμό, δεν θα τον πίστευες. Καλή αρχή και περιμένουμε ακόμη καλύτερα πράγματα στο μέλλον!
(7,5 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: PREHISTORIA
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Cryptic halo”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Stormspell Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Alonso Zo Donoso – Φωνητικά
Shaun Cothron – Κιθάρα
Max Otworth – Κιθάρα
Ian Bender – Μπάσο
Kevin Cody Johns – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
Deezer
Άλλο ένα καινούργιο συγκρότημα, κάνει την εμφάνισή του στην στήλη μας. Πρόκειται για τους PREHISTORIA, οι οποίοι δημιουργήθηκαν στην Indiana των Η.Π.Α πριν πέντε χρόνια, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP (“Cursed lands”) δύο χρόνια μετά και τώρα έφτασε η στιγμή για την πρώτη τους, ολοκληρωμένη δουλειά, το “Cryptic halo”. “Power metal” γράφουν τα κιτάπια, Αμερική η χώρα προέλευσης, φαντάζεσαι και συ, βάζοντας μπροστά τη λογική, πως θα ακούσεις USPM ή «με μπλε κολλάρο» (JAG PANZER, OMEN, HELSTAR για παράδειγμα) ή «με λευκό» (QUEENSRYCHE, FATES WARNING, SAVATAGE κλπ).
Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι! Γιατί, αν σου έλεγα να πάμε μέχρι την Indiana των Η.Π.Α, για να ακούσουμε ΣΟΒΑΡΟ, ευρωπαϊκό κατά βάση, power/speed metal, μάλλον θα με κοιτούσες περίεργα! Όντως, οι PREHISTORIA είναι «μάστορες» σε ένα είδος metal το οποίο δημιουργήθηκε στη Γηραιά Ήπειρο στα μέσα της δεκαετίας του ’80, άνθισε, ήκμασε και αποθεώθηκε στα ‘90s, για να περάσει σε σχεδόν πλήρη ανυποληψία μετά τα πρώτα (λίγα) χρόνια της νέας χιλιετίας. Και είναι «μάστορες», γιατί ξέρουν από ΠΟΥ θα πάρουν και ΤΙ.
Η πρώτη επιρροή που «πιάνει» το αυτί, είναι οι BLIND GUARDIAN και κάποια από τα «παιδιά» τους, όπως οι SAVAGE CIRCUS και οι PERSUADER. Έχουν την ίδια προσέγγιση, με τις υψηλές ταχύτητες, τη μελωδικότητα και τα «τραγουδιστά» leads, το Wagner-ικό ύφος. Μετά, έρχονται οι ICED EARTH, ή πιο σωστά, οι DEMONS AND WIZARDS, οπότε πάλι σε αυτό το στυλ επανερχόμαστε και αν ψάξεις λίγο καλύτερα, θα βρεις και στοιχεία thrash και black (!) metal. Το drumming είναι δυναμικό και ενίοτε ξέφρενο, τα «γεμίσματά» εντυπωσιακά και αλλάζει από κλασικούς heavy ρυθμούς σε blast beats με χαρακτηριστική άνεση.
Οι κιθάρες προσκυνούν τους BLIND GUARDIAN και τα φωνητικά επίσης λατρεύουν τον Hansi, ειδικότερα την εποχή που ακουγόταν πιο «άγουρος» και «γηπεδικός» (δηλαδή την καλύτερη εποχή των BLIND GUARDIAN). Αν ακουγόταν και λίγο περισσότερο το μπάσο, θα ήταν ακόμη πιο ελκυστικό, στα δικά μου αυτιά, το τελικό αποτέλεσμα. Αν όμως δεν είσαι σαν εμένα και δεν έχεις πρόβλημα με αυτό, απλά προσπέρασε την τελευταία παρατήρηση.
Σαφώς και δεν πρόκειται για αριστούργημα. Το “Cryptic halo” είναι δίσκος συγκεκριμένου ύφους, συγκεκριμένων δυνατοτήτων που απευθύνεται σε συγκεκριμένους ακροατές. Αυτοί, που ξέρουν και οι ίδιοι ποιοι είναι, θα περάσουν 44 ποιοτικά λεπτά, με την ακρόασή του. Για τους υπολοίπους, αρκεί να πατηθεί το “play” 1-2 φορές για να βγουν τα όποια συμπεράσματα. Εύκολο, άμεσο άλμπουμ, θα σε κερδίσει αμέσως αν είσαι fan.
(7,5 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
45th Anniversary Tour 2025
GRAVE DIGGER (Germany)
+TRIUMPHER (Greece)
Κυριακή 18 Μαΐου 2025 – Αθήνα – Κύτταρο Live
“The Clans Still March”
Οι θρυλικοί Γερμανοί heavy / power metallers GRAVE DIGGER επιστρέφουν στη χώρα μας για μία εκρηκτική συναυλία τον Μάιο του 2025 που υπόσχεται να μείνει χαραγμένη στη μνήμη όσων την παρακολουθήσουν. Μαζί τους, οι ανερχόμενοι Έλληνες epic metallers TRIUMPHER, που θα προετοιμάσουν το έδαφος με τις δυναμικές τους συνθέσεις.
Όταν ένα συγκρότημα επισκέπτεται επανειλημμένα την Ελλάδα, αυτό δεν είναι τυχαίο. Οι GRAVE DIGGER και ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης τους, Chris Boltendahl, έχουν χτίσει μια ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό. Από τις αξέχαστες εμφανίσεις τους σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Χανιά και Βόλο, μέχρι τη διασκευή του κλασικού “Ελλάς” σε συνεργασία με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, η σύνδεση τους με την Ελλάδα είναι βαθιά και αυθεντική. Η αγάπη τους για το ελληνικό κοινό είναι αμοιβαία, καθώς οι συναυλίες τους είναι πάντα γεμάτες ενθουσιασμό, πάθος και τρομερή συμμετοχή.
Η ιστορία των GRAVE DIGGER είναι γεμάτη από επιτυχίες, πειραματισμούς αλλά και αφοσίωση στον σκληρό ήχο. Το ντεμπούτο τους, “Heavy Metal Breakdown” (1984), παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα πιο εμβληματικά άλμπουμ του τευτονικού heavy metal. Η τριλογία με τα “Tunes Of War” (1996), “Knights Of The Cross” (1998) και “Excalibur” (1999), καθιέρωσε το συγκρότημα ως μια από τις πιο σημαντικές μπάντες της παγκόσμιας σκηνής. Ιδιαίτερα το “Tunes Of War” είναι ένα από τα μοσχοπουλημένα heavy metal άλμπουμς της δεκαετίας του ’90 στη χώρα μας, η πρώτη τους επίσκεψη στο Ρόδον Club είναι μία από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές στη metal συναυλιακή ιστορία μας και τα “Rebellion” και “The Clans Are Marching”, δύο από τα πιο δημοφιλή τραγούδια όλων των εποχών.
Η συνέχεια της καριέρας τους, μπορεί να μην είχε τις ίδιες μεγάλες επιτυχίες, αλλά η συνέπεια και η σταθερότητά τους, τους βοήθησαν να χτίσουν ένα φανατικό κοινό σε πολλές χώρες του κόσμου, που τους ακολουθεί πιστά, ενώ παράλληλα έβγαλαν άλμπουμς σε πολύ μεγάλες εταιρίες του χώρου.
Φέτος, οι GRAVE DIGGER γιορτάζουν 45 χρόνια αδιάκοπης πορείας με την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ, “Bone Collector”. Επιστρέφουν στις ρίζες τους, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά ένα άλμπουμ χωρίς καθόλου πλήκτρα, με κομμάτια που ξεχειλίζουν από ενέργεια, δυναμισμό και old-school ατμόσφαιρα. Τραγούδια όπως τα “Bone Collector”, “Made Of Madness” και “Riders Of Doom” αναμένεται να ξεσηκώσουν το κοινό, ενώ ο ύμνος “Kingdom Of Skulls” αποτίνει φόρο τιμής στη φιγούρα του Χάρου, που συνοδεύει εικαστικά το συγκρότημα από την πρώτη στιγμή.
Πριν ανέβουν στη σκηνή οι βετεράνοι GRAVE DIGGER, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει τους TRIUMPHER. Με επικές συνθέσεις, υμνικά ρεφρέν και δυναμικά riffs, το συγκρότημα έχει ήδη αρχίσει να κερδίζει τις εντυπώσεις εντός και εκτός συνόρων. Οι TRIUMPHER, έχοντας ήδη στις αποσκευές τους δύο άλμπουμς που έχουν αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων και ιδιαίτερα το πρόσφατο “Spirit Invictus”, θα ανοίξουν τη συναυλία με τρόπο που αρμόζει σε μια βραδιά αφιερωμένη στον ηρωισμό, την επική αφήγηση και τον ατόφιο metal ήχο.
Ώρα έναρξης: 21:00 – Τιμή εισιτηρίου: 28 Ευρώ (Περιορισμένη προπώληση) – 30 Ευρώ (Λοιπή προπώληση) – 32 Ευρώ (Ταμείο)
Η online προπώληση εισιτηρίων Θα ξεκινήσει την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2025 στις 11:00 μέσω του www.ticketservices.gr
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Σύντομα θα ξεκινήσει και η προπώληση εισιτηρίων μέσω των παρακάτω φυσικών σημείων πώλησης.
Προπώληση Εισιτηρίων
Ticket Services (Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσμαζόγλου), Αθήνα / Τηλ: 210-7234567)
Metal Era (Εμμανουήλ Μπενάκη 22, Αθήνα / Τηλ: 210-3304133)
No Remorse Records (Ακαδημίας 81, Αθήνα / Τηλ. 210-3830981)
Reload Store (Ακαδημίας 81, Αθήνα / Τηλ: 210-3801464)
Bowel Of Noise (Θεμιστοκλέους 25, Αθήνα / Τηλ. 210-3846783)
Le Disque Noir (Θεμιστοκλέους 29, Αθήνα / Τηλ: 211 2143554)
Cinema Libre Filmstore (Θεμιστοκλέους 34, Αθήνα / Τηλ: 210-3803833)
Monsterville (Αγίας Ειρήνης 13, Μοναστηράκι / Τηλ: 210-3648180)
Facebook event: https://www.facebook.com/events/936689255320385/
Επέλεξα να περάσουν οι πρώτες μέρες ακρόασης, ώστε να κατασταλάξει ο αρχικός ενθουσιασμός και να το δω πιο απομακρυσμένα. Θα μιλήσω σεμνά, λιτά και απέριττα: Ο νέος δίσκος των LABYRINTH που μόλις κυκλοφόρησε, αποτελεί ήδη από Φεβρουάριο μήνα μια σίγουρη υποψηφιότητα για δίσκος της χρονιάς που μόλις ξεκίνησε! Και αυτό γιατί, πατώντας από την μία στα 90s και τα αριστουργήματα “No Limits” και “Return to Heaven Denied”, από την άλλη στο 2025, παραδίδει μαθήματα σύγχρονου prog/power metal, δημιουργώντας ξανά έναν μαγευτικό ήχο σαν και αυτόν που αγαπήσαμε κάποτε στους Ιταλούς.
Με την εμπειρία που έχουν αποκτήσει εδώ και δεκαετίες, καθώς και με μια ανεξήγητη νέα δόση έμπνευσης, οι LABYRINTH καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα αψεγάδιαστο μουσικό έργο που κινείται πανέξυπνα μια στο παρελθόν και μια το παρόν, κάτι που γίνεται αμέσως αντιληπτό στο εναρκτήριο “Welcome Twilight” και κορυφώνεται αμέσως μετά στο καταπληκτικό “Accept the Changes”, δηλαδή ένα από τα καλύτερα prog/power άσματα που γράφτηκαν ποτέ! Καθώς προχωράει το tracklist ο ακροατής ταξιδεύει σε έναν κόσμο απέραντων συναισθηματικών εξάρσεων, εμπνευσμένων μελωδιών και εξαιρετικών ενορχηστρώσεων (τι έφτιαξες πάλι τεράστιε Olaf Thorsen), ενώ ο Roberto Tiranti επιβεβαιώνει ξανά γιατί αποτελεί έναν από τους κορυφαίους metal τραγουδιστές των τελευταίων δεκαετιών.
Είτε ακούμε το μπαλαντοειδές και THEATERικό “Out of Place”, το bombastic “At the Rainbows End” ή το δραματικό “The Right Side of this World”, οι LABYRINTH δείχνουν πιο ώριμοι από κάθε άλλη φορά και μας παραδίδουν συνθέσεις που μιλάνε αμέσως στη ψυχή και την καρδιά. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο εν έτει 2025, καθώς τα περισσότερα συγκροτήματα παρότι διαθέτουν εξαιρετικές παραγωγές και σούπερ παιξίματα χάνουν ακριβώς εκεί που κερδίζουν οι LABYRINTH, δηλαδή στην επίτευξη καθοριστικά συναισθηματικών πανέμορφων συνθέσεων. Δεν θα μιλήσω για άλλα τραγούδια συγκεκριμένα (αν και θα έπρεπε να κάνω ξεχωριστή αναφορά πχ στα «Heading for Nowhere» ή το «Inhuman Race”), θα κλείσω όμως λέγοντας ότι συνολικά ο νέος δίσκος των LABYRINTH αποτελεί ένα πραγματικό θρίαμβο για τη σκηνή και μια υπενθύμιση αφενός της σπουδαίας αξίας του σχήματος, αφετέρου ότι όταν υπάρχει ο κατάλληλος συνδυασμός παράγονται εξαιρετικά άλμπουμ ακόμη και σήμερα.
9 / 10
Δημήτρης Μελίδης
