Συνεχίζουμε την αντίστροφη μέτρηση για τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, όπως τα ψήφισε η συντακτική ομάδα του Rock Hard. Σειρά έχουν οι δίσκοι που βρέθηκαν στις θέσεις από τη 11η μέχρι την 15η.
(Ο τρόπος βαθμολόγησης είναι ο εξής: Σε κάθε λίστα ο πρώτος δίσκος παίρνει 20 βαθμούς, ο δεύτερος 19, ο τρίτος 18 κ.ο.κ. Για κάθε επανεμφάνιση σε λίστα, υπάρχει bonus δύο βαθμών. Σε περίπτωση ισοβαθμίας, μετράμε α) ποιος δίσκος υπάρχει σε περισσότερες λίστες και β) ποιος είχε υψηλότερη θέση.
15. VOLA – “Friend of a phantom” (90 πόντοι) “Εγώ σας τα είπα, η ευθύνη είναι δική σας. Πόσο μάλλον όταν είναι τόσο εύκολο να κλικάρετε και να γνωρίσετε ένα συγκρότημα που θα γίνει μόνιμη συντροφιά σας (αν δεν είναι ήδη).”
(9 / 10, Σάκης Φράγκος)
14. LEPROUS – “Melodies of atomenent” (93 πόντοι) “Είκοσι τρία χρόνια μετά την ίδρυσή τους, όχι μόνο δεν έχουν βρει ταβάνι, αλλά ίσως και να μην υπάρχει στη περίπτωσή τους. Η έμπνευση, η δημιουργικότητα και η μουσικότητά τους δεν έχουν όρια ούτε στεγανά.”
(9 / 10, Φίλιππος Φίλης)
13. NIGHTWISH – “Yesterwynde” (106 πόντοι) “Νομίζω ότι το αποτέλεσμα τους δικαιώνει για άλλη μια φορά και όσο ο Tuomas έχει υγεία, έμπνευση και αυτή την ομάδα από πίσω του, εγώ προσωπικά δεν φοβάμαι για την ποιότητα των μελλοντικών ΝΙGHTWISH δίσκων.”
(8 / 10, Γιάννης Παπαευθυμίου, μέρος ομαδικής κριτικής)
12. BLOOD INCANTATION – “Absolute elsewhere” (108 πόντοι) “Ως πρώτη απόπειρα συγχώνευσης αυτών των δύο κόσμων, του βορβορώδους death metal και του κοσμικού art/progressive rock, το αποτέλεσμα κρίνεται απολύτως πετυχημένο και προκαλεί την ίδια στιγμή ανυπομονησία για το επόμενο πόνημά τους.”
(9 / 10, Κώστας Αλατάς)
11. TRIUMPHER – “Spirit invictus” (121 πόντοι) “Ξέχωρα από το ποιος κρατά τα σκήπτρα του επικού μεταλλικού ήχου εν έτει 2024, οι TRIUMPHER έχουν πετύχει κάτι το φαινομενικά πολύ δύσκολο, ως και περίπου ακατόρθωτο: Να φτιάξουν δικό τους ήχο. Να παίζουν ένα συντριπτικό “TRIUMPHER metal”. Και αυτό, να είσαι βέβαιος πως ο μουσικός ιστορικός του μέλλοντος, θα το εκτιμήσει πιότερο από όλα.”
(9,5 / 10, Δημήτρης Τσέλλος)
Τη Δευτέρα, θα ανακοινώσουμε τη συνέχεια της λίστας, με τα άλμπουμ που βγήκαν στις θέσεις 6 – 10.
Συνεπείς, εξελισσόμενοι δίσκο με δίσκο και πάντα ποιοτικοί, οι DESERT NEAR THE END, επιστρέφουν στην εκπνοή της χρονιάς, με το “Tides of time”. Τα του δίσκου όπως τα ακούσαμε, τα περιγράφουμε στην κριτική που διαβάσατε ήδη. Το ROCK HARD άδραξε την ευκαιρία να μιλήσει με τον μπασίστα του σχήματος Άκη Πρασινίκα, για όλα όσα λαμβάνουν χώρα στο στρατόπεδο του σχήματος.
Γεια σας παιδιά, καλωσορίσατε στο ROCK HARD! Τα θερμά μου συγχαρητήρια, πολύ δυνατός και φιλόδοξος ο νέος σας δίσκος “Tides of time”! Καλοτάξιδος να ευχηθώ!
Σε ευχαριστούμε πολύ! Είναι αρκετά ιδιαίτερος δίσκος και για εμάς και χαιρόμαστε πολύ που καταφέραμε να βγει όπως θέλαμε. Είναι το δικό μας άλμπουμ της “καραντίνας”! Δεν βγήκε τότε μεν αλλά τότε γράφτηκε.
Ως τώρα που γίνεται η συνέντευξη, έχει βγει μόνο το “Oceans of time”. Από τα πλέον ευθεία κομμάτια του δίσκου, δίνει κατευθείαν το στίγμα του. Πέραν αυτού όμως, με ποιο σκεπτικό επιλέχθηκε εκείνο;
Με αυτό το σκεπτικό ακριβώς επιλέχθηκε! Είναι από τα επιθετικά κομμάτια του άλμπουμ αλλά ταυτόχρονα έχει και την πιο μελωδική/ατμοσφαιρική προσέγγιση που επιχειρήσαμε σε αυτόν τον δίσκο. Άρα πατάει και στο παρελθόν μας και στο σήμερα οπότε ήταν από την αρχή υποψήφιο για πρώτο δείγμα του νέου υλικού. Από την άλλη πλευρά το επόμενο κομμάτι που θα βγει ακριβώς πριν κυκλοφορήσει το άλμπουμ, άρα θα έχει βγει κι αυτό μέχρι να δημοσιευθεί αυτή η κουβέντα, είναι το ακριβώς αντίθετο! Είναι μια μπαλάντα, κάτι που έχουμε να επιχειρήσουμε πολλά χρόνια, αλλά ταυτόχρονα και ένα από τα πιο DESERT NEAR THE END στην καρδιά τραγούδια που έχουμε δημιουργήσει ποτέ!
“Tides of time” ο τίτλος. Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου, παρότι δεν είναι concept άλμπουμ, καταπιάνεται με “την ανθρωπότητα, το πεπρωμένο και τις δυνάμεις της ιστορίας που μας διαμορφώνουν”. Άρα, πρόκειται περί θεματικού δίσκου θα λέγαμε;
Δεν θα το έλεγα ακριβώς θεματικό… Δεν υπάρχει κάποιο κοινό θέμα πίσω από τα τραγούδια πέρα από την ιδέα της θνητότητας ή της πτώσης αν προτιμάς, πραγμάτων και αξιών, αλλά και αυτό είναι δοσμένο μέσα από το φίλτρο άλλων ιστοριών είτε πραγματικών, όπως η πολιορκία και η πτώση μιας πόλης, είτε μέσα από αγαπημένα βιβλία, ταινίες και κόμικς. Αν ψάξει κανείς στους στίχους του άλμπουμ θα βρει αναφορές σε Moorcock, σε Conan, σε Excalibur αλλά και στο Camelot 3000! Οπότε ίσως όχι θεματικό αλλά σίγουρα έχει μια “ατμόσφαιρα” αν θέλει κανείς να την βρει!
Θεματικό άλμπουμ, που ενισχύεται από το εξαίρετο εξώφυλλο του Παναγιώτη Βλάμη, ενώ το layout ανέλαβε ο γνωστός και μη εξαιρετέος Γιάννης Νάκος. Φαίνεται “κλασσικό” και μοντέρνο συνάμα. Ποια ήταν η αρχική ιδέα πίσω από αυτό;
Με τον Παναγιώτη, ο οποίος είναι παιδικός μου φίλος, έχουμε συνεργαστεί άλλες δύο φορές, στα εξώφυλλα του “Theater of war” και του “Dawning of the son” οπότε ήταν σχεδόν μονόδρομος του να του ζητήσουμε να μας κάνει το “Tides of Time” ειδικά λαμβάνοντας υπόψη την πιο επική/μελωδική κατεύθυνση του υλικού. Το κλασικό και μοντέρνο ταυτόχρονα στα αυτιά μου ακούγεται σαν διαχρονικό! Και πιστεύω ότι με το να είναι φτιαγμένο στο χέρι, αλλά με ένα ξεκάθαρα προσωπικό στυλ, το πετυχαίνει. Όσο για το θέμα του εξωφύλλου αναφέρεται στο opening track του άλμπουμ “City of eternal flame”. Όσο για τον Γιάννη τι να πω… Διαχρονική αξία με ότι και ασχοληθεί! Έχουμε κάνει μαζί εξώφυλλα, μπλούζες ακόμα και το logo μας οπότε άλλη μια αυτονόητη επιλογή!
Όπως είπα και στην αρχή, μιλάμε για ένα πολύ φιλόδοξο, σχεδόν σινεματικό άλμπουμ με έντονη όσο ποτέ την ατμόσφαιρα. Συνθετικά ωστόσο, τι άλλο κάνατε διαφορετικά αυτή τη φορά, ακόμα και σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν σας;
Δεν λειτουργήσαμε διαφορετικά, η διαδικασία ήταν ακριβώς η ίδια, έγραψα την μουσική και έφτιαξα demo για όλα τα τραγούδια, τα έδωσα στον Αλέξανδρο για να δουλέψει τα φωνητικά και μετά κάναμε αλλαγές όπου χρειάζονταν και στο τέλος γράφτηκαν οι στίχοι, ακριβώς όπως στα προηγούμενα τρία άλμπουμ! Αυτό που διαφέρει λίγο αυτή την φορά είναι ότι τα τραγούδια τα ίδια έβγαιναν λίγο διαφορετικά από την αρχή, πιο αργά, πιο ατμοσφαιρικά, πιο μελωδικά αν θες. Και σίγουρα κάτι που δεν θα έκανα ποτέ είναι να αλλάξω τις ιδέες όταν από μόνες τους ήθελαν να πάνε κάπου αλλού! Μπορεί να ήταν και υποσυνείδητη επιθυμία μου να πατηθεί λίγο φρένο γιατί είχαμε γίνει μια κινητή τενοντίτιδα! Πάντως χαίρομαι που προέκυψε φυσικά όλο αυτό γιατί αν έπρεπε να βγάλω κομμάτια σαν του προηγούμενου άλμπουμ, μας που παρεμπιπτόντως είναι και το αγαπημένο μου, θα κατέληγα να αντιγράψω τον εαυτό μου και να πρέπει να βρω τρόπο να μην ακούγεται αυτό!
Παρθενική κυκλοφορία από την Πολωνική Theogonia Records. Μια εταιρεία που έχει αγκαλιάσει το νεότερο αίμα της σκηνής μας (SEREMENT, AMONGRUINS, HYPNAGOGIA, CULT OF ORPIST αναφέρονται ενδεικτικά). Έπαιξε ρόλο αυτό στην απόφαση σας να συνεργαστείτε μαζί τους ή ήταν ούτως ή άλλως στις εταιρείες που είχατε κατά νου να προσεγγίσετε;
Την είχαμε ήδη κατά νου λόγω της κυκλοφορίας των AMONGRUINS που είναι πολύ φίλοι αλλά δεν ήμασταν σε φάση να προσεγγίσουμε κάποια εταιρεία ακόμα, το άλμπουμ ήταν σε πρώιμη μορφή ακόμα και όλα έμοιαζαν λίγο μακρινά. Τότε εντελώς στα ξαφνικά ήρθαν σε επαφή μαζί μας για να συζητήσουμε μια πιθανή συνεργασία και τότε όλα πήραν τον δρόμο τους τρέχοντας! Όλα έχουν πάει περίφημα με την Theogonia Records! Εμφανίστηκαν στον δρόμο μας ακριβώς την κατάλληλη στιγμή και πρέπει να ευχαριστήσω τον Μάκη Κύρκο προσωπικά και για το ενδιαφέρον του και την υποστήριξη!
Έχοντας έρθει σε επαφή με τη μουσική σας (σε συναυλιακό επίπεδο κυρίως), σε διάφορες φάσεις του σχήματος, παρατηρώ μια εξέλιξη του ύφους σας, σε ένα ιδιαίτερο power/thrash, με αρκετή αγάπη για τον ακραίο ήχο. Αυτά τα στοιχεία, πως μπόρεσαν εν τέλει να βρουν το δρόμο τους στη μουσική σας;
Ήρθε πολύ φυσικά, ποτέ δεν σκεφτήκαμε το τι θα βάλουμε ή το πώς θα ακουστεί ή αν μας κολλάει, σε μας ή σε κάποιο ασαφές ηχητικό στρατόπεδο που μπορεί να ανήκουμε. Δεν έχουμε κρύψει ποτέ σε όσους μας ξέρουν και βγάζει και “αυτί” ηχητικά που λένε, ότι οι μεγαλύτερες μας αγάπες είναι οι BLIND GUARDIAN, οι ICED EARTH, οι MANOWAR, οι CANDLEMASS όπου αν βάλεις και τους VIRGIN STEELE έχεις την ιερή πεντάδα των DESERT NEAR THE END! αλλά ακριβώς μετά έρχονται οι ROTTING CHRIST, οι KREATOR, οι EMPEROR, οι NILE και τόσοι άλλοι οπότε είναι αναμενόμενο όλα αυτά να βρουν τον δρόμο τους, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, στην μουσική μας. Και σε μένα προσωπικά δεν είναι αντικρουόμενα όλα αυτά, αναλόγως την στιγμή και ανεξάρτητα από το ποιο είναι πιο “αγαπημένο”, μπορούν να μιλήσουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.
Μιλώντας για εξέλιξη, δεν μπορούσα να μην σταθώ στους δύο καλεσμένους που προσθέσανε τη δική τους νότα στο δίσκο: την Ruby Bouzioti και τον Nik Rock. Πως προέκυψαν οι δύο αυτές συνεργασίες;
Εύκολα! Η Ruby είχε τραγουδήσει και στο προηγούμενο άλμπουμ μας “Dawning of the Son” στο τραγούδι “Break the chains” και το αποτέλεσμα μας είχε αφήσει τόσο ευχαριστημένους που ήταν φυσικό να το επαναλάβουμε, σε ένα αρκετά διαφορετικό τραγούδι αυτή την φορά, αλλά κατά την γνώμη μου με το ίδιο καλά αποτελέσματα! Όσο για τον Νίκο είναι ο πρώτος μας κιθαρίστας και αυτός που μας έμαθε ότι ξέρουμε για ψηφιακές ηχογραφήσεις και ότι άλλο πάει μαζί τους και είναι silent partner σε όλα μας τα άλμπουμ και συγκεκριμένα το σημείο που συμμετέχει είχε πρώτο γραφτεί πριν πολλά χρόνια και ήταν λογικό να το επαναλάβουμε μαζί του τώρα που μπήκε επιτέλους σε άλμπουμ. Πρόσφατα ανοίξατε για WITHERFALL. Ποιες οι εμπειρίες που αποκομίσατε από μια εμφάνιση σαν κι αυτή;
Πήγαν όλα καλά οπότε αυτό από μόνο το κάνει καλή εμπειρία! Ήταν σημαντικό live για εμάς γιατί είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε για πρώτη φορά αρκετά τραγούδια από το καινούριο άλμπουμ και να τα τεστάρουμε στο σανίδι και μας έβγαλαν ασπροπρόσωπους! Αλλά ήταν όλα καλά η διοργάνωση άψογη και οι WITHERFALL πολύ καλά άτομα πέρα από μουσικοί και άξιζαν σίγουρα να έχουν περισσότερους κόσμο αλλά λίγοι και καλοί!!
Ποια τα επόμενα σχέδια των DESERT NEAR THE END με το άλμπουμ προ των πυλών;
Όσα περισσότερα live μας δοθεί η δυνατότητα να κάνουμε!
Αυτά από εμένα κύριοι, σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. Ο επίλογος είναι δικός σας!
Σε ευχαριστούμε για την συνέντευξη και θέλουμε επίσης να ευχαριστήσουμε πάρα πολύ όποιον και όποια αφιέρωσε λίγο χρόνο στην μουσική μας και ελπίζουμε να ευχαριστηθούν το καινούριο υλικό και όπως λέμε πάντα: Follow the path across the Desert!
Συνεχίζουμε την αντίστροφη μέτρηση για τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, όπως τα ψήφισε η συντακτική ομάδα του Rock Hard. Σειρά έχουν οι δίσκοι που βρέθηκαν στις θέσεις από τη 16η μέχρι την 20η.
(Ο τρόπος βαθμολόγησης είναι ο εξής: Σε κάθε λίστα ο πρώτος δίσκος παίρνει 20 βαθμούς, ο δεύτερος 19, ο τρίτος 18 κ.ο.κ. Για κάθε επανεμφάνιση σε λίστα, υπάρχει bonus δύο βαθμών. Σε περίπτωση ισοβαθμίας, μετράμε α) ποιος δίσκος υπάρχει σε περισσότερες λίστες και β) ποιος είχε υψηλότερη θέση).
20. LUCIFER – “Lucifer V” (80 πόντοι) “Τουλάχιστον ισάξιο του “I”, το “V” είναι καλύτερο από όλα τα υπόλοιπα LUCIFER albums, χωρίς δεύτερη σκέψη και συζήτηση, κάτι που το κατατάσσει αυτομάτως ανάμεσα στις σπουδαίες κυκλοφορίες του vintage/retro κινήματος. Αλλά έχει ένα πολύ μεγάλο avantage, έναντι των προκατόχων του: Δεν χρειάζεται να είσαι 70s freak για να το λατρέψεις!”
(9,5 / 10, Δημήτρης Τσέλλος)
19. MOTHER OF MILLIONS – “Magna mater” (81 πόντοι) “Ένα έργο που σε καθηλώνει σε κάθε νότα του, σε ταξιδεύει, σε μαγεύει, σε προκαλεί να το ρουφήξεις μέχρι το μεδούλι. Κι εκεί που νομίζεις πως έχεις κατανοήσει το ποιόν του, έρχονται οι αλλεπάλληλες ακροάσεις να σου υπενθυμίσουν πως υπάρχει ακόμα άπλετο φως και σκοτάδι να ανακαλύψεις.”
(9 / 10, Γρηγόρης Μπαξεβανίδης)
18. TRIBULATION – “Sub rosa in aeternum” (83 πόντοι) “Αυτό είναι το άλμπουμ με το οποίο κάνουν αμέτρητα βήματα προόδου και με το οποίο o κατά τα άλλα κολλητός τους Papa Emeritus να νιώθει την καυτή ανάσα τους.”
(9,5 / 10, Γιώργος Κόης)
17. WITHERFALL – “Sounds of the forgotten” (83 πόντοι) “Με το “Sounds of the forgotten”, το power metal που λατρεύουμε, έρχεται εις γάμου κοινωνίαν με το progressive που μας λείπει. Με το “Sounds of the forgotten”, το metal ως ολότητα, αποθεώνεται. Τί μουσική, τί ήχος, τι άλμπουμ… τι μπάντα!”
(9 / 10, Δημήτρης Τσέλλος)
16. SUICIDAL ANGELS – “Profane prayer” (88 πόντοι) “Μια μπάντα που κάποτε, προ δεκαπενταετίας τουλάχιστον, άνοιξε το δρόμο για όλους να ξαναπαίξουν thrash και να προσέξουν τη χώρα μας ως μια thrash σκηνή, πλέον εκτός του ότι την εκπροσωπεί επάξια σαν εμπορικό μέγεθος στο εξωτερικό, δεν δρέπει αποκλειστικά και μόνο τις δάφνες του παρελθόντος της, αλλά κοιτάζει μπροστά με αισιοδοξία, με φρεσκάδα μα και δολοφονικό ένστικτο.”
(8,5 / 10, Γιάννης Σαββίδης)
Αύριο, θα ανακοινώσουμε τη συνέχεια της λίστας, με τα άλμπουμ που βγήκαν στις θέσεις 11-15.
Φτάνει το τέλος της χρονιάς και όπως συμβαίνει εδώ και χρόνια, όλοι οι συντάκτες έφτιαξαν αυτό που σχεδόν όλοι μας αγαπάμε να κάνουμε. Να φτιάχνουμε λίστες, δηλαδή, με τα αγαπημένα μας άλμπουμ για το 2024. Αυτά που γουστάραμε και ακούσαμε περισσότερο. Κληθήκαμε, λοιπόν, και φέτος να στείλουμε τα 20 αγαπημένα τους άλμπουμ και τις 3 μεγαλύτερες απογοητεύσεις μας, τα αποτελέσματα έχουν ήδη βγει και ξεκινάμε από σήμερα την αντίστροφη μέτρηση, που θα διαρκέσει πέντε ημέρες. Ξεκινάμε με τις θέσεις 21-25.
Ο τρόπος βαθμολόγησης είναι ο εξής: Σε κάθε λίστα ο πρώτος δίσκος παίρνει 20 βαθμούς, ο δεύτερος 19, ο τρίτος 18 κ.ο.κ. Για κάθε επανεμφάνιση σε λίστα, υπάρχει bonus δύο βαθμών. Σε περίπτωση ισοβαθμίας, μετράμε α) ποιος δίσκος υπάρχει σε περισσότερες λίστες και β) ποιος είχε υψηλότερη θέση.
25. DARK TRANQUILLITY – “Endtime signals” (74 πόντοι) Από τους κορυφαίους δίσκους των τελευταίων ετών από τους αγαπημένους Σουηδούς, με ανανεωμένη σύνθεση που δείχνει να έχει δώσει νέο αέρα στο συγκρότημα.
24. CEMETERY SKYLINE – “Nordic gothic” (75 πόντοι)
“Από τους δίσκους αυτούς που θα τους λιώσεις στην αρχή και στα επόμενα χρόνια θα τους ανασύρεις μια στο τόσο για να περάσεις καλά. Αυτό άλλωστε δεν είναι και το νόημα για να επενδύσεις σε ένα δίσκο χωρίς να μετανιώσεις για τα χρήματα που έδωσες;”
(8 / 10, Γιώργος Κόης)
23. DISSIMULATOR – “Lower form resistance” (77 πόντοι) Μακράν του δευτέρου, ο κορυφαίος δίσκος τεχνικού death/thrash ανήκει στο ντεμπούτο του Καναδέζικου τρίο από το Μόντρεαλ, που δείχνει ότι έχει τα φόντα να γράψει ιστορία.
22. ULCERATE – “Cutting the throat of God” (79 πόντοι)
Οι Νεοζηλανδοί death metallers, εδραιώνονται πλέον στα κορυφαία ονόματα του είδους με το πρόσφατο άλμπουμ τους, αφήνοντας κι εξαιρετικές εντυπώσεις στις συναυλίες τους επί ελληνικού εδάφους.
21. CRYPT SERMON – “The Stygian rose” (79 πόντοι) “Ο δίσκος αυτός είναι ικανότατος στο να ενθουσιάσει και να οδηγήσει σε αντιδράσεις υπέρμετρου θαυμασμού.”
(9 / 10, Δημήτρης Τσέλλος)
Αύριο, θα ανακοινώσουμε τη συνέχεια της λίστας, με τα άλμπουμ που βγήκαν στις θέσεις 16-20.
Μετά την επανένταξη παλαιότερων μελών στο προηγούμενο άλμπουμ τους, οι Δανοί KONKHRA επιστρέφουν δισκογραφικά, πέντε χρόνια μετά, με το “Sad plight of Lucifer”. Από την αρχή της καριέρας τους οι KONKHRA είχαν μία αρκετά πιο μοντέρνα υφή συγκριτικά με άλλα συγκροτήματα της γενιάς τους στο πως απέδιδαν το thrashy death metal τους, έχοντας ένα αξιόλογο σερί κυκλοφοριών στα 90s.
Στο “Weed out the weak” του 1997 θα θυμούνται κάποιοι τη συμμετοχή των James Murphy (DEATH, OBITUARY, DISINCARNATE) και Chris Kontos (MACHINE HEAD, FORBIDDEN, ATTITUDE ADJUSTMENT) σε κιθάρα και τύμπανα αντίστοιχα. Στην όγδοη κυκλοφορία τους οι KONKHRA αν και ακούγονται αμετανόητα σταθεροί στο μουσικό τους ύφος, ίσως το «μοντέρνο» στοιχείο που τους χαρακτήριζε πάντα να ακούγεται παρωχημένο σε κάποιους πλέον και το death metal τους λιγότερο ακραίο τουλάχιστον από τον προκάτοχό του.
Αν ψάχναμε να παρομοιάσουμε το “Sad plight of Lucifer” με κάποιο παραπλήσιο άλμπουμ αυτό θα ήταν το “Demonic” των TESTAMENT, υιοθετώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά που το χαρακτηρίζουν ως κυκλοφορία, εκτός των προφανών επιρροών από τους Bay Area thrashers. Έχει γίνει αρκετά καλή δουλειά στις κιθάρες με όμορφα μελωδικά περάσματα κυρίως στα lead, ομαλές διακυμάνσεις σε ταχύτητα και καφρίλα και αρκετά ισορροπημένο στο πως διατηρούν τις MORBID ANGEL/GOREFEST επιρροές τους με τις πιο THE HAUNTED αναφορές.
Πρόκειται για κλασικό παράδειγμα groove-άτου σκανδιναβικού extreme metal, όπως το συναντούσαμε αρκετά συχνά στα μέσα των 90s με τους KONKHRA ως πρεσβευτές του εν λόγω ήχου να απευθύνονται αποκλειστικά στο ακροατήριο που αρέσκεται σε αυτόν.
Ο King Diamond κυκλοφόρησε μόλις το νέο του single, “Spider Lilly”. Το επίσημο μουσικό βίντεο για το κομμάτι, το οποίο σκηνοθέτησε η My Good Eye Visuals, μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω.
Το “Spider Lilly” αποτελεί το πρώτο single και βίντεο από την επερχόμενη τριλογία τρόμου του King Diamond, το πρώτο μέρος της οποίας φέρει τον τίτλο “Saint Lucifer’s Hospital 1920”. Η πρώτη συνεργασία στο mixing με τον Arthur Rizk, ο οποίος έκανε και το mastering του κομματιού, έχει αποδώσει έναν απίστευτα ισχυρό ηχητικό καμβά. Η μουσική και οι στίχοι ανήκουν στον King Diamond.
Το lineup της ηχογράφησης του “Spider Lilly” παραμένει ίδιο: o King Diamond στα κύρια και δεύτερα φωνητικά καθώς και στο Hammond, οι Andy La Rocque και Mike Wead στις κιθάρες, ο Pontus Egberg στο μπάσο κι ο Matt Thompson στα τύμπανα. Επίσης, υπάρχει ειδική συμμετοχή από τη Δανή τραγουδίστρια Myrkur, η οποία προσθέτει εκπληκτικά δεύτερα φωνητικά.
Ένα μέρος του νέου βίντεο για το “Spider Lilly” γυρίστηκε στο στοιχειωμένο Pennhurst Asylum έξω από τη Φιλαδέλφεια, κατά τη διάρκεια μιας μέρας ξεκούρασης στην πρόσφατη περιοδεία της μπάντας στη Βόρεια Αμερική, δύο μέρες πριν το Halloween. Εκείνη τη μέρα συμμετείχαν μόνο ο King Diamond και η ηθοποιός Jodi Cachia, μαζί με τον παραγωγό David Brodsky, την Allie Woest και το εξαιρετικό συνεργείο τους.
«Τι σκοτεινή αλλά υπέροχη εμπειρία», δηλώνει ο King. «Ελπίζω να μην είναι το τελευταίο βίντεο που θα μπορέσουμε να γυρίσουμε εκεί».
Ήδη υπάρχουν πολλές ιστορίες που περιμένουν να ειπωθούν για όλα όσα συνέβησαν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη γέννηση του τραγουδιού “Spider Lilly”…
MY DYING BRIDE. Τα νέα της προσωρινής παύσης του συγκροτήματος που τόσο πολύ αγαπά όχι μόνο το Ελληνικό κοινό αλλά και κάθε φίλος της καλής μουσικής και της γοτθικής ατμόσφαιρας απανταχού, προ καιρού ανακοίνωσε μια απόφαση του η οποία πάγωσε τους προαναφερθέντες. Σε αυτήν την αρκετά «μαγκωμένη» ανακοίνωση, οι εκ των μαέστρων της μελαγχολίας, ανακοίνωσαν την προσωρινή παύση των δραστηριοτήτων της μπάντας, κι εν τέλει την επαναδραστηριοποίησή τους, δίχως όμως τον Aaron Stainthorpe. Αυτό, παρότι δυσάρεστο, τουλάχιστον όσον αφορά το στρατόπεδο των MY DYING BRIDE, έδωσε χώρο και χρόνο στα μέλη της μπάντας να απασχοληθούν δημιουργικά εκτός του βασικού τους συγκροτήματος.
Περίπου ενάμιση χρόνο πριν, ο εμβληματικός frontman των MY DYING BRIDE, ανακοίνωσε λιτά και απέριττα την δημιουργία ενός σχήματος, το οποίο θα ονομαζόταν HIGH PARASITE. Μία διόλου κολακευτική για το ανθρώπινο είδος ονομασία, καθώς αυτό που το όνομα του συγκροτήματος θέλει να εννοήσει είναι ότι, η ανθρωπότητα δεν είμαστε παρά το κυριότερο και καταστροφικότερο είδος παρασίτου επί γης.
Οι HIGH PARASITE, δεν είναι μία side project μπάντα του Aaron Stainthorpe, είναι μία καινούργια ολοκληρωμένη οντότητα, με κανονική μορφή. Ένα ολοκαίνουργιο σχήμα, με κανονικά μέλη. Και μάλιστα πολύ ενδιαφέροντα μέλη. Με τον Jonny Hunter των BLACK FALCON στις κιθάρες, τον Dan Brown (ex – IRONTOOTH) στα τύμπανα, τον Sam Hill των HELLBOUND HEARTS στις ρυθμικές κιθάρες και φυσικά τον Tombs (aka Danny Lambert), επίσης των HELLBOUND HEARTS και NIGHTSHADOWS LAMENT στο μπάσο, τις κιθάρες αλλά και τα δεύτερα φωνητικά. Ο ρόλος του Tombs μάλιστα, δεν τελειώνει εδώ, καθώς είναι και ο βασικός συνθέτης της μουσικής των HIGH PARASITE, με το μεγαλύτερο μέρος των τραγουδιών, να φέρουν την υπογραφή του.
Αν όλα τα παραπάνω δεν είναι ενθαρρυντικά για το ξεκίνημα των Βρετανών, ίσως το παρακάτω να αποτελέσει ακόμα ένα κίνητρο.
PARADISE LOST. Ακόμα ένα συγκρότημα εκ των τριών της Peaceville. Ηγέτες του ήχου τους. Βασικός συνθέτης τους ο Gregor Mackintosh, βασικός στιχουργός ο Nick Holmes. Πως συνδέονται όμως τώρα εδώ; Η παραγωγή του “Forever we burn”, όπως ονομάζεται το ντεμπούτο άλμπουμ των HIGH PARASITE, είναι δουλειά του Greg. Και επειδή ίσως ούτε και αυτό να είναι αρκετό, έχει βάλει το θεϊκό αριστερό του χέρι και στις συνθέσεις του δίσκου. Η ακρόαση του “Wasn’t human”, του τέταρτου τραγουδιού του άλμπουμ, αποτελεί την πιο ξεκάθαρη απόδειξη αυτού.
Τι μας παρουσιάζει το “Forever we burn” όμως; Ή καλύτερα, τι καινούργιο μας παρουσιάζει; Πρόκειται για έναν δίσκο ο οποίος ναι μεν έχει στοιχεία MY DYING BRIDE (δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς άλλωστε), αλλά η τυπική μελαγχολία των BRIDE, το αργόσυρτο και θανατερό ύφος τους και οι μακρόσυρτες συνθέσεις, εδώ είναι απούσες. Το άλμπουμ είναι απίστευτα άμεσο, με συνθέσεις μικρότερες των πέντε λεπτών. Τα δέκα τραγούδια του, τρέχον σε μόλις σαράντα τρία λεπτά. Αυτό, πέραν της παρουσίας του Tombs και του καθοριστικού του ρόλου, δείχνει και την θέληση του Stainthorpe να κάνει κάτι διαφορετικό. Να φύγει από το κλίμα των MY DYING BRIDE και να παρουσιάσει ιδέες του που δεν θα μπορούσαν ίσως να παρουσιαστούν με το κυρίως συγκρότημά του.
Γοτθική ατμόσφαιρα, φωνητικά από growl μέχρι μελωδικά και καθαρά, μελωδίες κοφτές και απόλυτες, αλλά και ταξιδιάρικα σημεία πιο ατμοσφαιρικά. Μία ατμόσφαιρα που φαίνεται να αρχίσει να χτίζεται με το ομώνυμο opener, τουλάχιστον στα πρώτα δευτερόλεπτα του, γιατί με το που μπαίνει ο Stainthorpe και ο βρυχηθμός του, όλα έρχονται τα πάνω – κάτω. Electro-pop, σχετικά αδιόρατα στοιχεία και gothic ατμόσφαιρα βγαλμένη ξεκάθαρα από τα 90s, εμπνευσμένες συνθέσεις και μια δημιουργική διάθεση από την μπάντα, που είναι τόσο προφανής που δείχνει ότι οι Βρετανοί δεν είναι απλά περαστικοί από την δισκογραφία.
Ναι, αξίζει τον κόπο και της προσοχής σας. Και με το παραπάνω.
Πως τα φέρνει έτσι η ζωή τα τελευταία 10 χρόνια πάνω κάτω, οι Αθηναίοι DESERT NEAR THE END βρίσκονται διαρκώς στο δρόμο μου, συναυλιακά κατά κύριο λόγο. Πότε όταν ανοίγουν τους WOLFHEART, πότε όταν ανοίγουν τους WITHERFALL, πότε όταν ανοίγουν τους FLOTSAM AND JETSAM, ο μοντέρνος power/thrash ήχος τους με τα έντονα ακραία γνωρίσματα που πατάει και στη παράδοση και στο “σήμερα”, τους καθιστά πολύ ωραία επιλογή για να “κουμπώσουν” με την ηχητική κατεύθυνση πλείστων όσων μπαντών. Ειδικά με WITHERFALL, δεν μπορούσα να φανταστώ ιδανικότερο support (ίσως τους SUNBURST). Η δε δισκογραφική τους εξέλιξη, τους έχει αναγάγει σε υπολογίσιμη δύναμη στην ελληνική σκηνή, μια και έχουν φτιάξει ένα δικό τους ήχο.
Δύο μόλις χρόνια μετά το “The dawning of the son”, επιστρέφουν με το “Tides of time”, που μόλις κυκλοφόρησε μέσω της Πολωνικής Theogonia Records. Η εν λόγω εταιρεία, έχει ήδη δείξει τη στήριξη της σε ελληνικές μπάντες (SEREMENT, AMONGRUINS, HYPNAGOGIA, CULT OF ORPIST αναφέρονται ενδεικτικά), οπότε εκτιμώ πως ήταν το επόμενο λογικό βήμα για το σχήμα. Ένα σχήμα που ανοίγει φιλόδοξα το άλμπουμ με το σχεδόν 8λεπτο “City of eternal flame”. Πολύ δύσκολο να κερδίσεις το ενδιαφέρον του ακροατή από την αρχή με κάτι τέτοιο. Ετούτο το άσμα ωστόσο, με την επική του διάθεση που περικλείει μέσα του τους πρώιμους, ορθόδοξους ICED EARTH και death/black σφήνες, το πετυχαίνει και με το παραπάνω.
Τα “Ascension” και “Oceans of time” (πρώτο single κιόλας – σοφή επιλογή θα πω εγώ), σε μικρότερη διάρκεια, φανερώνουν πόσο δυνατοί είναι όταν thrash-άρουν (κάτι που τους κάνει και άκρως συναυλιακό σχήμα). Και κάπου εδώ, εμφανίζεται ο έντονος λυρισμός και η περιπετειώδης διάθεση με τα “Children of lethe” και “Half-learned and long forgotten” (τι ωραίο, στακάτο riffing) να σε ταξιδεύουν, με τη δραματική φωνή του Αλέξανδρου Παπανδρέου πάνω από όλα τα ενδιαφέροντα που λαμβάνουν χώρα συνθετικά. Κερασάκι στη τούρτα, οι χορωδίες και τα κινηματογραφικού τύπου εφέ, που το κάνουν να ακούγεται σαν soundtrack ταινίας σε σημεία! Ακούστε το “Sunset fields” για παράδειγμα.
Λίγο πριν το τέλος μας περιμένουν άλλα δύο μακροσκελή κομμάτια “Burn like the sun, shine like the dawn” και “Damnation”. 7 λεπτά το ένα, σχεδόν 8 λεπτά το άλλο. Κι όμως, κυλάνε νεράκι, χωρίς να βαριέσαι, με όμορφες αλλαγές που κρατάνε το ενδιαφέρον, σαν να αφηγούνται μια ιστορία που σε διατηρεί “εκεί” ως το τέλος. Χώρια που αναπνέει υπέροχα το μπάσο είχε κάτω από τις κιθάρες, είτε στα στακάτα σκασίματα (αυτά μου αρέσουν!). Στο δε “Damnation”, ακούμε μέχρι και γυναικεία φωνητικά από την Ruby Bouzioti, σε ένα πολύ όμορφο ντουέτο που προσδίδει μια άλλη διάσταση στο κομμάτι. Πολύ ωραία επιλογή θα πω εγώ! Και όπως με κάθε κινηματογραφική εμπειρία, ήρθε η ώρα για τους “τίτλους τέλους”, την “αυλαία” που λέμε.
Άλλος ένας καλεσμένος υπό το όνομα Nik Rock στις ακουστικές κιθάρες που ακούμε στο “In the north of every man’s heart..”. Ένα κομμάτι που ακούγεται σαν ένα μεγάλο outro του δίσκου, αποφορτίζοντας τον ακροατή εν τέλει μετά από 56 λεπτά μουσικής. Συνοψίζοντας, οι DESERT NEAR THE END, εξέλιξαν έτι περαιτέρω τον ήχο τους με το “Tides of time”, προλαβαίνοντας να ρίξουν αυτό που λέμε “γκολ στο ‘90”, μια και ο δίσκος βγαίνει στην εκπνοή της χρονιάς, προσθέτοντας έναν ευχάριστο “πονοκέφαλο” σε όσους θέλουν να φτιάξουν λίστα με τα αγαπημένα της χρονιάς τους. Παράλληλα, επιβεβαιώνει το σταθερά υψηλό επίπεδο της σκηνής μας τα τελευταία 10-15 χρόνια. Εύγε!
Με την 40ή επέτειο του εμβληματικού άλμπουμ των ACCEPT, “Balls To The Wall”, ο Udo Dirkschneider, ιδρυτικό μέλος και πρώην τραγουδιστής των ACCEPT, δίνει νέα πνοή σε ένα μουσικό αριστούργημα. Αυτή η αναδημιουργία δεν γεννήθηκε από την επιθυμία απλώς να επαναληφθεί το πρωτότυπο, αλλά προέκυψε μέσα από αμέτρητες συζητήσεις με καταξιωμένους καλλιτέχνες της διεθνούς rock και metal σκηνής.
Σε συναυλίες και φεστιβάλ, ένα ερώτημα ακουγόταν ξανά και ξανά: “Σχεδιάζεις κάτι ιδιαίτερο για τα 40 χρόνια του ‘Balls To The Wall’;” Αυτές οι συζητήσεις τελικά πυροδότησαν την ιδέα της ηχογράφησης των θρυλικών κομματιών του άλμπουμ με τη συμμετοχή μιας πληθώρας καλεσμένων μουσικών. Το αποτέλεσμα είναι ένας φόρος τιμής που έχει ξεχωριστή σημασία τόσο για τον Dirkschneider όσο και για τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες. Για αυτούς, η συμμετοχή στο έργο αυτό δεν είναι μόνο προσωπική τιμή, αλλά και μια ισχυρή αναγνώριση ενός πρωτοποριακού κεφαλαίου στην ιστορία της μουσικής.
Η νέα εκδοχή του “Balls To The Wall” διαθέτει ένα εντυπωσιακό lineup που προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη λάμψη στην επανέκδοση:
Balls To The Wall – Joakim Brodén (Sabaton)
London Leatherboys – Biff Byford (Saxon)
Fight It Back – Mille Petrozza (Kreator)
Head Over Heels – Nils Molin (Dynazty/Amaranthe)
Losing More Than You’ve Ever Had – Michael Kiske (Helloween)
Love Child – Ylva Eriksson (Brothers Of Metal)
Turn Me On – Danko Jones
Losers and Winners – Dee Snider (Twisted Sister)
Guardian Of The Night – Tim “Ripper” Owens (πρώην Judas Priest)
Winter Dreams – Doro Pesch
Αυτή η επανερμηνεία του “Balls To The Wall” όχι μόνο κάνει τα πρωτότυπα κομμάτια να λάμψουν ξανά, αλλά και υπογραμμίζει τη διαχρονική σημασία και επιρροή του άλμπουμ στη metal σκηνή. Ταυτόχρονα, γίνεται σαφές ότι δεν πρόκειται για μια απλή προσπάθεια αναβίωσης ενός «ανέγγιχτου» έργου. Αντίθετα, είναι μια γιορτή της κληρονομιάς του “Balls To The Wall”, με την ευλογία και τον ενθουσιασμό πολλών σημαντικών φωνών του είδους.
Το αποτέλεσμα είναι ένας φόρος τιμής στην ιστορία του heavy metal και μια απόδειξη για το πόσο διαχρονικό και εμπνευσμένο παραμένει αυτό το άλμπουμ, ακόμα και τέσσερις δεκαετίες μετά.
Οι Acaste, είναι ένα συγκρότημα που προέκυψε από τις στάχτες των Sleepin Pillow, και μας συστήνεται μέσα από την κυκλοφορία του πρώτου τους EP, “Home”. Με μια πλούσια δισκογραφία και αμέτρητες εμφανίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, τα μέλη του συγκροτήματος φέρνουν μαζί τους μια τεράστια εμπειρία και ένα πάθος για τη μουσική που ξεχειλίζει από κάθε νότα.
Στην καρδιά των Acaste βρίσκονται τρία από τα πρώην μέλη των Sleepin Pillow: ο Πάρης Βασιλειάδης (Rispa) στις κιθάρες, ο Θοδωρής Αραμπατζής (Aisha-Sama) στο μπάσο και ο Μπάμπης Πετσίνης (Skinman) στα τύμπανα. H τριάδα συμπληρώνεται από τη Σοφία Γεωργαντά (Mora Hecate), μια ερμηνεύτρια με μια δυναμική φωνή και εντυπωσιακή σκηνική παρουσία που συναρπάζει.
Η μουσική των Acaste είναι ένα συναρπαστικό μείγμα από Art Rock, Progressive και Alternative Metal, που δημιουργεί μια μοναδική κι άκρως ακουστική εμπειρία. Οι μελωδίες τους είναι εθιστικές, γκρουβάτες και φλερτάρουν με το metalcore, εκπροσωπώντας επάξια την κοχλάζουσα ελληνική σκηνή με το Home.
Το ΕP αποτελείται από 4 τραγούδια σε μουσική, στίχους και παραγωγή του Πάρη Βασιλειάδη, ενώ η μίξη και το mastering έγινε από τον Θάνο Μυλωνά.
Δείτε εδώ το video για το The Last Day of your Life.
Πρόσφατα ανοίξατε για WITHERFALL. Ποιες οι εμπειρίες που αποκομίσατε από μια εμφάνιση σαν κι αυτή;
