Ο κιθαρίστας των SLAYER, Kerry King, ανέβηκε στη σκηνή και «τζάμαρε» με τους EXODUS, στο live των τελευταίων στις 6 Αυγούστου στο WaMu Theatre του Seattle. Μάλιστα έκλεισαν μαζί το σετ, παίζοντας το “Strike of the beast”. Μπορείτε να απολαύσετε το βιντεάκι, τραβηγμένο από τον drum tech του drummer των EXODUS… ωραία πράγματα!
Ο πρώην τραγουδιστής των WARRANT, Jani Lane, βρέθηκε νεκρός χθες το απόγευμα σε ξενοδοχείο του Los Angeles. Τα αίτια του θανάτου του δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστά. Ο Lane ήταν 47 χρονών και δυστυχώς αφήνει πίσω του δύο κοριτσάκια…
Με το που έγιναν γνωστά τα νέα, αρκετοί μουσικοί έκαναν δηλώσεις:
Nikki Sixx (MOTLEY CRUE, SIXX: A.M.): “Μόλις έμαθα τα λυπηρά νέα σχετικά με τον Jani Lane. Είναι τόσο δύσκολο να το αποδεχθείς όταν οι άνθρωποι έχουν παιδιά. RIP.”
Steven Adler (GUNS N’ ROSES, ADLER’S APPETITE): “Jani Lane ήσουν ένα σπουδαίο ταλέντο. Θα λείψεις στον κόσμο. R.I.P. αδερφέ μου.”
Glenn Hughes (DEEP PURPLE, BLACK SABBATH, BLACK COUNTRY COMMUNION): “R.I.P. Jani Lane… ακόμα ένας χάθηκε… πρέπει να θυμόμαστε ότι οι ατυχείς που χάνουν τη ζωή τους στο αλκοολ και τα ναρκωτικά, είναι εκείνοι που δε μπορούν να παραδωθούν τελειώς. Λυπηρή μέρα.”
Bret Michaels (POISON): “Θα θέλαμε να προσφέρουμε τα βαθύτερα συλλυπητήρια στην οικογένεια του Jani Lane σχετικά με την απώλειά του”.
Jamey Jasta (HATEBREED, KINGDOM OF SORROW): “Λυπηρά νέα σχετικά με τον Jani Lane. Στα 47 είσαι πολύ μικρός για να φύγεις”
Zach Myers (SHINEDOWN): “Φρικτά νέα για τον Jani Lane. Η ζωή είναι εύθραυστη άνθρωποι… βοηθήστε κάποιον σε όποια ευκαιρία σας δωθεί…”
Οι Γερμανοί melodic death metallers NIGHT IN GALES, επιστρέφουν, υπογράφοντας στην Lifeforce Recods. Το επερχόμενο, πέμπτο, άλμπουμ της μπάντας, θα ονομάζεται “Five scars” και αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 7 Νοεμβρίου. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, το CD θα “συνδυάζει επιτυχημένα όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία του παρελθόντος της μπάντας μέσα στον τυπικό Σουηδικό μελωδικό death metal ήχο, χωρίς να απορρίπτει νέες επιρροές, κάνοντάς το την πιο μελωδική και επιθετική ταυτόχρονα προσπάθεια στην ιστορία της μπάντας μέχρι τώρα. Όλα αυτά όμορφα περιτυλιγμένα από μια δολοφονική μίξη του icon της σκηνής, Dan Swano (EDGE OF SANITY, BLOODBATH)”.
O κιθαρίστας της μπάντας, Jens Basten, δήλωσε: “Επιστρέψαμε! Fuck yeah! 17 χρόνια αφότου ξεκινήσαμε να μαγειρεύουμε το προσωπικό μας είδος Γερμανικού μελωδικού death metal, ένα νέο άλμπουμ των NIGHT IN GALES έρχεται προς το μέρος σας! Το ‘Five Scars’ θα είναι σίγουρα μια γιορτή για τους melo–death καλοφαγάδες οι οποίοι ίσως έχουν σιχαθεί όλους τους wannabes που οδήγησαν αυτό το σπουδαίο είδος του metal στην απόλυτη ασημαντότητα!”
Μεγάλα λόγια Jens… μακάρι να τα υποστηρίξετε και δισκογραφικά, γιατί κι εσείς είχατε πάρει την κάτω βόλτα στο τελευταίο… και ο melo-death χρειάζεται μία γερή αφύπνιση!
Να θυμίσουμε ότι το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας, “Necrodynamic”, είχε κυκλοφορήσει το 2001 από την Massacre Records, ενώ πριν από αυτό, οι Γερμανοί είχαν κυκλοφορήσει ακόμα 3 άλμπουμ μέσω της Nuclear Blast, τα “Toward the twilight” (1997), “Thunderbeast” (1998) και “Nailwork” (2000).
Ένα νέο κομμάτι από το επερχόμενο άλμπουμ των Αμερικανών metalcorers THE DEVIL WEARS PRADA, “Dead throne”, «διέρρευσε» και είναι διαθέσιμο πλέον online. Το κομμάτι λέγεται “R.I.T.”.
Το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει στις 12 Σεπτεμβρίου μέσω της Roadrunner Records και το track listing του θα είναι το εξής:
01. Dead Throne
02. Untidaled
03. Mammoth
04. Vengeance
05. R.I.T.
06. My Questions
07. Kansas
08. Born To Lose
09. Forever Decay
10. Chicago
11. Constance
12. Pretenders
13. Hold Fast
6,5 / 10
Είμαι ένας από αυτούς που παρακολουθούν τους TRIVIUM από τα πρώτα τους βήματα και δεν περίμενα την εκπληκτική τους εξέλιξη στο “The crusade” και το “Shogun”. Δεν είναι τυχαίο ότι στην έντυπη έκδοση του ROCK HARD τους είχαμε παρουσιάσει στο εξώφυλλό μας και για τις δύο αυτές κυκλοφορίες, στηρίζοντας ένα νέο, ελπιδοφόρο όνομα στο metal. Προσωπική μου άποψη είναι ότι οι TRIVIUM, θα μπορούσαν να γίνουν το νέο μεγάλο όνομα στο metal, αφού έχουν απεριόριστες παικτικές και συνθετικές ικανότητες, νεαρή ηλικία και αρκετά μεγάλο fan base. Βασική προϋπόθεση ήταν αυτός εδώ ο δίσκος τους. Το “In waves” όμως, δεν θα έλεγα ότι με άφησε ικανοποιημένο, αφού το βρίσκω ένα βήμα πίσω και από τις δύο τελευταίες κυκλοφορίες του. Αν εξαιρέσει κανείς την απίστευτα καλή παραγωγή του άλμπουμ, για μία ακόμη φορά, θα παρατηρήσει ότι οι συνθέσεις είναι αρκετά μονότονες, στο ίδιο μοτίβο, με τα ακραία φωνητικά να υστερούν απελπιστικά (σαφές μειονέκτημα του γκρουπ σε σχέση με γκρουπ παρομοίου ύφους) και λείπουν οι συνθέσεις που θα ξεχωρίσουν μετά τις πρώτες ακροάσεις. Το πρώτο δείγμα γραφής από το “Shattering the skies above”, το οποίο είχε κυκλοφορήσει πριν μερικούς μήνες, δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικό, το ίδιο και το ομώνυμο video clip του δίσκου.
Δεν λέω, πολύ καλοπαιγμένο άλμπουμ, σίγουρα θα αρέσει στις νεότερες ηλικίες, περιέχει την κομματάρα “Built to fall”, φανταστική κιθαριστική δουλειά, αλλά μέχρι εκεί. Για ένα οποιοδήποτε συγκρότημα, θα ήταν πιθανώς κοσμοϊστορικό γεγονός μία τέτοια κυκλοφορία, όχι όμως για τους TRIVIUM. Κάτι πρέπει να κάνουν να εξελίξουν το στυλ τους ή να το τελειοποιήσουν. Όχι να μένουν στάσιμοι και με συνθέσεις κατώτερες από τις προηγούμενες. Μόνο έτσι θα αποδείξουν ότι αξίζουν μία θέση στο πάνθεον των μεγάλων συγκροτημάτων του χώρου. Είναι ακόμη πολύ μικροί σε ηλικία και θα περιμένω και τον επόμενο δίσκο τους.
Σάκης Φράγκος
Αυτό που γράφαμε το πρωί, επιβεβαιώθηκε πριν λίγο. Ο Tony Iommi, επιβεβαίωσε ότι οι BLACK SABBATH με την αυθεντική τους σύνθεση (Iommi, Butler, Ozzy, Ward), επανασυνδέθηκαν, έχουν γράψει ήδη υλικό το οποίο παραπέμπει στις πρώτες τους μέρες από τον Ιούνιο κιόλας και θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2012. Ο μοναδικός φόβος τους, είναι η υγεία του Bill Ward, ο οποίος υπεβλήθη σε εγχείρηση πριν λίγους μήνες και δεν είναι 100% έτοιμος. Λογικά θα ακολουθήσει και περιοδεία.
Ήμουν βαθιά συναισθηματικά συνδεδεμένος με το περιοδικό ROCK HARD – παραμένω με το γερμανικό έντυπο φυσικά – ωστόσο το site μας λύνει κατά τρόπο τα χέρια, ειδικά σε περιπτώσεις σαν κι αυτή, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πώς να συνεχίσω, και μας δίνει τη δυνατότητα να μιλήσουμε περί μουσικής χωρίς περιορισμούς. Διότι ορισμένες φορές τρελαίνομαι όταν ακούω δίσκους, τόσο εξαιρετικούς και πλούσιους μουσικά, τόσο εξαίσιους και πολύπλοκους όσο το “Oceana” και είμαι υποχρεωμένος να τηρήσω τα «όρια» και να γράψω μερικές εκατοντάδες λέξεις. Αυτό που πάντα σκεφτόμουν ήταν, μπορεί να πει κανείς στους DREAM THEATER να μη γράψουν συνθέσεις μεγαλύτερες των 10 λεπτών για παράδειγμα; Ε, πώς είναι τότε δυνατόν να αναλύσω εγώ τις δουλειές τους μέσα σε λίγες λέξεις; Χάνουμε την ουσία και το νόημα. Οπότε, όποιος είναι έτοιμος, αποφασισμένος και γουστάρει να διαβάσει για μουσική και τίποτα άλλο, ας βάλει το αγαπημένο του ποτό και ας αράξει πίσω. Μου αρέσει να λέω πως εμείς μαθαίνουμε από εσάς κι εσείς από εμάς. Αυτό είναι το υπέροχο μουσικό ταξίδι που ακολουθούμε δεκαετίες τώρα. Ένα ταξίδι γεμάτο νέες εμπειρίες και γεύσεις.
Εφόσον κάποιος έλεγε στον Derek Sherinian το 1999, ότι θα βρισκόταν εν έτει 2011 σε αυτό το σημείο ακριβώς, με μία απίστευτη προσωπική δισκογραφία στις πλάτες του, με μία κορυφαία μουσικά μπάντα, η μόνη ίσως που παρουσίασε ένα αποκλειστικά δικό της μουσικό ύφος (progressive fusion) τα τελευταία χρόνια, τους PLANET X, πως θα σημείωνε τεράστια επιτυχία με τον Billy Idol (κάτι που του εξασφαλίζει άνετη ζωή), πως θα παρέμενε για χρόνια στο πλευρό του ιδιότροπου αλλά μεγαλοφυούς Yngwie Malmsteen (ένα από τα κιθαριστικά του είδωλα) και πως θα έπαιζε σε μία από τις κορυφαίες (νέες) rock μπάντες της εποχής μας, τους BLACK COUNTRY COMMUNION, τότε σίγουρα θα τον περνούσε για τρελό. Ο Derek Sherinian ζει με λίγα λόγια ένα μικρό όνειρο, εφόσον προσθέσουμε σε όλα τα παραπάνω και τον σεβασμό που επιτέλους κέρδισε από τη λεγόμενη Dream Theater Community και τους fans του σχήματος. Όλα αυτά τα κατάφερε βέβαια με πάρα πολύ σκληρή δουλειά … κι εκμεταλλευόμενος σωστά τις πολλές γνωριμίες. Διότι δεν μπορώ να παραβλέψω, πως η γνωριμία του με τον Virgil Donati υπήρξε καθοριστικότατη για την καριέρα του ή ότι η φιλία του με τον Simon Phillips και κυρίως με τους Steve Lukather & Tony Franklin έχει παίξει τεράστιο ρόλο στην ποιότητα των προσωπικών του δίσκων.
Όταν μιλάω με τον Derek Sherinian βλέπω στο πρόσωπό του έναν φανατικό μουσικόφιλο. Αισθάνομαι σαν να μιλάω με τον Σάκη Φράγκο ή τον Λευτέρη Τσουρέα, δηλαδή γνωρίζω πως ο συνομιλητής μου ζει και αναπνέει για τη μουσική και μάλιστα την καλή και ποιοτική μουσική. Υπάρχει και μία ειδοποιός διαφορά… Ο Derek Sherinian είναι φανατικός μεταλάς. Ο περισσότερο κόσμος δεν με πιστεύει όταν το λέω, αυτό συμβαίνει όμως διότι προφανώς δεν τον γνωρίζει αρκετά καλά. Όποιος συνεχίζει να πιστεύει ότι ο Derek Sherinian έφταιγε για την «εμπορική» χροιά του “Falling into infinity” ή πως αυτός ήταν ο αδύναμος κρίκος της μπάντας, ας συνεχίσει να κοιμάται ήρεμα τον ύπνο του δικαίου. Το έχω ξαναγράψει σ’ ένα τεράστιο κείμενο που είχα συντάξει με το φίλο μου Χρήστο Καραδημήτρη, θεωρώ πως το “Falling into infinity” είναι από τις πιο προοδευτικές και ανοιχτόμυαλες δουλειές των DREAM THEATER. Και πριν αρχίσουν να βγαίνουν από ορισμένους τα τσεκούρια του πολέμου, ας τονίσω απλά πως μουσικά η μπάντα επιχειρούσε να πάει χιλιόμετρα μακριά. Το τελικό αποτέλεσμα ακούγεται απλούστατα λιγάκι μπερδεμένο, διότι ενώ το υλικό αυτό καθ’αυτό είναι επαναστατικό για τα δεδομένα της εποχής και προοδευτικό, ορισμένοι (πάνω κάτω είναι γνωστό ποιοι και πώς) επιχείρησαν να τιθασεύσουν το θηρίο που λέγεται DREAM THEATER και έβαλαν τα πάντα σε πλαίσια. Η μουσική των DREAM THEATER και το πνεύμα επιχειρήθηκε να μπει σε «όρια». Μεγάλο λάθος. Το “Scenes from a memory”, που από τους περισσότερους θεωρείται η πλέον άρτια κυκλοφορία τους, είναι στην πραγματικότητα και καθαρά μουσικά πιο safe και λιγότερο prog από το “Falling into infinity”, ΑΛΛΑ εκεί ακούει ο ακροατής τους πραγματικούς DREAM THEATER, χωρίς εξωγενείς παράγοντες και τυπάδες με γνώμες!
Τα ξεπερνάμε όλα αυτά και πάμε στην ουσία του θέματος. Ο Derek Sherinian ξεκίνησε το μοναχικό του ταξίδι το 1999 με το άλμπουμ “Planet X”, έχοντας τον Brett Garsed στις κιθάρες, τον Tony Franklin στο μπάσο και το φρεσκοαφιχθέντα στο Λος Άντζελες Virgil Donati στα τύμπανα, με τον οποίο συνέθεσε όλα τα κομμάτια. Ουσιαστικά όμως το “Inertia” του 2001 ήταν αυτό που κατά κάποιο τρόπο του έδειξε το δρόμο, που θα ακολουθούσε στη συνέχεια στις προσωπικές του κυκλοφορίες. Εκεί πρωτοδουλεύει με τον Simon Phillips, καλεί τον Steve Lukather και τον κολλητό του Zakk Wylde, ενώ βλέπει το ίνδαλμά του Jerry Goodman να παίζει το βιολί στα κομμάτια “Inertia” και “Astroglide”. Για εμένα παραμένει το “Inertia” μέχρι σήμερα μία από τις κορυφαίες του δουλειές και ένα εξαιρετικό δείγμα instrumental progressive metal μουσικής. Ειδικά το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, το τρομερό και φοβερό “Rhapsody in black” (το έγραψε μαζί με τον Virgil Donati), τα σπάει πολύ άσχημα.
Στο “Black utopia”, 2 χρόνια αργότερα, κράτησε την ίδια συνταγή, τα ίδια άτομα πάνω κάτω, έγινε όμως πλέον ΜΕΤΑΛ. Το γράφω με κεφαλαία για να το δουν κι αυτοί που χρειάζονται γυαλιά. Στα τύμπανα ήρθε να συνεισφέρει και ο κολλητός του Brian Tichy – ακόμη πιο στακάτο παίξιμο από τον Simon Phillips, ενώ στο μπάσο κατάφερε να αγγαρέψει τον Billy Sheehan, πέρα από τον πάντα συμμετέχοντα Tony Franklin. Aς τονιστεί εδώ πως στα περισσότερα κομμάτια ο Tony Franklin παίζει σχεδόν πάντα άταστο και ένα εκπαιδευμένο αυτί θα καταλάβει άμεσα τη διαφορά στον ήχο. Η μεγάλη έκπληξη ωστόσο ήταν στις κιθάρες: οι Steve Lukather & Zakk Wylde δεν αποχωρούν φυσικά, αλλά βρίσκουμε στο “Black utopia” τον Yngwie J. Malmsteen και τον… Al DiMeola. Πόσους δίσκους γνωρίζετε στους οποίους έχουν συμμετάσχει ως guests οι συγκεκριμένοι δύο κιθαρίστες; Ειδικά ο περίεργος Σουηδός.
Στο “Mythology” «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει» συνεχίστηκε η γνωστή τακτική, το ύφος χαλάρωσε λιγάκι, έγινε περισσότερο πειραματικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Derek Sherinian μάσησε να κλείσει το άλμπουμ με το SABBATH-ικό “The river song” και τον Zakk Wylde να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει. Ο Steve Stevens, o μεγάλος Allan Holdsworth, ο John Sykes αλλά και ο Marco Mendoza έδωσαν ένα διαφορετικό χρώμα στο αφιερωμένο στην Ελλάδα (για όσους το αγνοούν) “Mythology”. Το “Blood of the snake” ήταν η επιτομή όλων όσων είχε δοκιμάσει μέχρι τότε, περιλαμβάνοντας τόσο σκληρές μέταλ συνθέσεις, όσο και περισσότερο συναισθηματικά, ατμοσφαιρικά κομμάτια. Οι περισσότερο περίεργοι θα θυμούνται σαφέστατα τη συμμετοχή του John Petrucci στο “Czar of steel”, εγώ θα μείνω πιο πολύ όμως στο φανταστικό “On the moon” με τον Brandon Fields στο σαξόφωνο. Θυμάμαι ότι στην τότε μας κουβέντα τον παρότρυνα να γράψει κι άλλα τέτοια κομμάτια στο μέλλον. Η συνεργασία εν τω μεταξύ με τον Σουηδό συνεχίστηκε και τον βρήκε να παίζει σχεδόν στο μισό δίσκο, ενώ στο τελευταίο τραγούδι, τη διασκευή στο “In the summertime” (αφιερωμένη στην κορούλα του) ακούγαμε τον Billy Idol στα φωνητικά και τον Slash στις κιθάρες.
Τι να αναφέρω για το “Molecular heinosity”; Έχετε δει το εξώφυλλο; Ανοίγει με το καταπλητικό “Antarctica”, κομμάτι που με ξάφνιασε, αφού το γνώριζα από τους VIRGIL DONATI BAND και γνώριζα επίσης την απέχθεια του Derek Sherinian προς τη jazz. Ο ίδιος το άκουσε, του άρεσε και έκατσε με τον Αυστραλό, του άλλαξαν τα φώτα, το έφεραν στα μέτρα των δίσκων του και το συμπεριέλαβαν. Αυτό όμως που κλέβει την παράσταση είναι για εμένα το “So far gone”. Τον Νοέμβριο του 2008 είχε έρθει ο Derek Sherinian στην Αθήνα για συναυλίες και καθόμασταν μέρα μεσημέρι σε μια καφετέρια στο κέντρο της πόλης. Μου έλεγε για το κομμάτι αυτό και έλαμπε όλο του το πρόσωπο. Μου είπε χαρακτηριστικά ότι το ηχογράφησε ο Zakk Wylde (κιθάρα και φωνητικά) στο στούντιό του, το βράδυ ακριβώς πριν εισέλθει την επόμενη ημέρα σε κέντρο αποτοξίνωσης (από το αλκοόλ). «Δεν θέλεις να ξέρεις, πώς ήταν, πώς έδειχνε, τι οργή έβγαζε από μέσα του». Θυμάμαι τα λόγια του σαν σήμερα. Μου λέει ότι το έκαναν one take, παρά τα λάθη και τα φάλτσα, αφού παραήταν φοβερή η εκτέλεση για να την καταστρέψουν ή να την πειράξουν. Ο Zakk Wylde βγάζει στην κυριολεξία όλα του τα σωθικά. Στο τέλος μάλιστα της ερμηνείας του είχε πέσει φαρδύς πλατύς κάτω στο στούντιο. Χρειάστηκε ο κόσμος να περιμένει βέβαια μερικούς μήνες, μέχρι τον Μάρτιο του 2009, για να το ακούσει, αλλά με αυτό έμεινε τόσο ο Derek Sherinian όσο και ο Zakk Wylde στην ιστορία. Όποιος επιθυμεί να ακούσει τον Zakk Wylde στα καλύτερα του, δεν χρειάζεται να χάνει το χρόνο του με τους BLACK LABEL SOCIETY. Αυτό είναι ένα από τα πιο μοχθηρά και σκοτεινά κομμάτια, που έχει ποτέ ηχογραφήσει.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο φετινό “Oceana”, με το καταπληκτικό εξώφυλλο. Ο Simon Phillips επιστρέφει τόσο στη θέση του πίσω από τα τύμπανα όσο και στη θέση του παραγωγού. Τεράστια στρατηγική κίνηση! Μονάχα γνωρίζοντας το συγκεκριμένο γεγονός με είχε πιάσει έξαψη και γνώριζα, πως ο δίσκος θα σκοτώνει. Θεωρώ τον Simon Phillips τεράστιο μουσικό και πάνω απ’ όλα κορυφαίο μουσικό μυαλό. Παρά την ηλικία του, είναι από τους πλέον μοντέρνους ανθρώπους και ανοιχτόμυαλους παραγωγούς. Λατρεύω τον ήχο στους δίσκους που επιμελείται, ενώ τον θεωρώ υπεύθυνο για το πλέον άρτιο και απαιτητικό ντραμιστικά CD, που έχω ακούσει, το “Moon babies” των PLANET X (το αμερικανικό Modern Drummer ψιλιαζόμενο τη δουλειά, είχε στείλει ειδικό απεσταλμένο στο σπίτι του Simon Phillips και είχε κάνει ειδικό αφιέρωμα για τις ηχογραφήσεις, αν αυτό σας λέει κάτι). Το “Oceana” είναι όλο instrumental και με κάθε σιγουριά η λιγότερο metal κυκλοφορία του Derek Sherinian απ’ όλες. Η συμμετοχή άλλωστε των Steve Lukather, Steve Stevens, Doug Aldrich & Tony MacAlpine, με τον τελευταίο να είναι ο πιο σκληρός τα λέει όλα. Για τα τυπικά ας πούμε, πως το μπάσο παίζει σε όλα τα κομμάτια ο Jimmy Johnson, εκτός από τα “Ghost summer” & “Oceana”, στα οποία ακούμε τον Tony Franklin (ο μοναδικός που έχει δηλώσει παρόν σε κάθε κυκλοφορία).
Ηχητικά ο δίσκος είναι άριστος – πρότυπο για το πώς οφείλει να ακούγεται σήμερα ένα σωστά ηχογραφημένο και μιξαρισμένο άλμπουμ. Το “Five elements” θα μπορούσε χαλαρά να είναι κομμάτι PLANET X, με τα γνωστά κοψίματα, ωστόσο η εκδοχή του Simon Phillips με ένα αρκετά ροκάδικο παίξιμο, κάνει το τραγούδι υπερβολικά groovy και catchy. Ο Tony MacAlpine κόβει και ράβει στην 7χορδη, τον έχουν μιξάρει σωστά όμως και έτσι κρατάνε τα προσχήματα. Κορυφαίο το σημείο στη μέση με τα πιάνα του Derek Sherinian, στο οποίο δίνει ρέστα (να κάτι που θα γούσταρα τρελά να ακούσω στους DREAM THEATER), και το οποίο με αναγκάζει να αναρωτιέμαι πώς θα ακουγόταν άραγε με τον Virgil Donati στα τύμπανα και ορισμένα από τα πολυρυθμικά του (;;;) (κάτι σαν το jazz μέρος του “Ten seconds to mercury” του Tony MacAlpine;). Τρομερό! Από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου. Το “Five elements” είναι απλό, αλλά κολλητικό και σχεδόν γελάω όταν διαβάζω κάτι σχόλια στο ίντερνετ, πως ο Derek Sherinian επιλέγει στους δίσκους του να έχει τα πλήκτρα πάντα στο background. Ορισμένοι μάλλον δεν γνωρίζουν πώς ακούγονται τα πλήκτρα καν. Το “Mercury 7” συνεχίζει στο ίδιο ύφος, αρκετά γρήγορα στο ρυθμό, με τρομερά groovy παίξιμο από τον Simon Phillips και απίστευτα shuffles, που οδηγούν σε μια άνευ προηγουμένου κόντρα ανάμεσα σε Derek Sherinian & Tony MacAlpine. Θυμίζει λίγο τις συνθέσεις του Tony MacAlpine στο “Madness”, το κομμάτι ροκάρει άσχημα, είναι για χτύπημα σε συναυλίες και τα σόλος πηγαίνουν σύννεφο, με τα χαρακτηριστικά ανεβοκατεβάσματα στην ταστιέρα του Tony να ξεχωρίζουν.
Στο “Mulholland” τη σκυτάλη παίρνει ο Steve Lukather και ταυτόχρονα αλλάζει το ύφος. Πολύ ωραία σύνθεση καταρχήν, με τους Steve Lukather & Simon Phillips να δείχνουν πως συνενοούνται με κλειστά μάτια. Μου αρέσει που ο Steve Lukather είναι ένας τόσο μοντέρνος κιθαρίστας και δεν έχει κανένα πρόβλημα να ανταποκριθεί σε διαφορετικές από τις συνηθισμένες γι’ αυτόν συνθέσεις. Το instrumental rock στα καλύτερά του φίλοι μου! Για να φτάσουμε κάπως έτσι στο “Euphoria”, όπου ο Steve Lukather παραμένει, και αποτελεί για εμένα ίσως την κορυφαία σύνθεση όλου του δίσκου. Ναι, για άλλη μία φορά επιλέγω μπαλάντα, αλλά θεωρώ πως ως σύνθεση είναι απλά σοκαριστική. Χαίρομαι που ο Derek Sherinian είναι τόσο ομαδικός και ξέρει να παίζει για το σύνολο και όχι για την πάρτη του. Στο “Euphoria” κάθεται σε δεύτερο ρόλο και αφήνει τον Steve Lukather να οδηγήσει. Απλά ακούστε το! Θα έλεγα πως πρόκειται για μία τυπική Derek Sherinian σύνθεση, όμως αρέσει! Είναι πολύ καλό.
Στο “Ghost runner” πιάνει δουλειά ο Steve Stevens και όπως υποδηλώνει ο τίτλος, πρόκειται για μία χύμα rock σύνθεση με τρομερές αλλαγές ανάμεσα σε κιθάρα και πλήκτρα. Το “El camino Diablo” είναι το μόνο με τον Doug Aldrich και είναι επίσης hard rock με φοβερό groove και στακάτο μπάσο, το οποίο επίτηδες είναι δυνατά στη μίξη. Χαχαχαχα, το “I heart that” θα σκάσει τα πρώτα χαμόγελα στα πρόσωπά σας – αναγκαστικά. Είναι από τα κομμάτια, που ακούει κάποιος σε ένα μπαρ και πίνει 3 ποτήρια μπύρας μέχρι να τελειώσουν. Χαρακτηριστική σύνθεση τζαμαρίσματος με τον μοναδικό Joe Bonamassa. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ! Απλούστατο, κολλητικό, groovy, χαλαρό και χαρούμενο. Ακριβώς αυτό, που θέλουμε να ακούμε για να περνάμε καλά. Ο Joe Bonamassa κάνει την κιθάρα του να μιλάει… Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια κιόλας. Περισσότερο όμως μου αρέσει ο Simon Phillips, εκεί πίσω, τον οποίο φαντάζομαι να έχει πεθάνει στα γέλια βλέποντας τους άλλους να ιδρώνουν και να τα χώνουν. Χαρακτηριστικό κομμάτι για ατελείωτο «χώσιμο» στην κιθάρα.
Η αρχή του “Seven sins” με τα πλήκτρα και τα τύμπανα μας προϊδεάζει για κάτι αρκετά prog. Το τραγούδι είναι τελικά αρκετά πιο soft και ρυθμικό. Αν και στην αρχή δείχνει να μην κολλάει στον Steve Lukather, ακούστε τη συνέχεια και θα αντιληφθείτε την ορθότητα της επιλογής. Ο δίσκος κλείνει φυσικά με το ομώνυμο, στο οποίο ακούμε τον Steve Stevens και τον Tony Franklin με το άταστό του (βάλτε ακουστικά και απολαύστε τις μπασογραμμές στο background). Το λατρεύω το κομμάτι! Και ναι, είναι μπαλάντα γαμώτο μου! Το παραδέχομαι ότι κάτι τέτοιες συνθέσεις με κάνουν να γονατίσω. Δεν πρέπει να το ακούσει κάποιος που είναι στεναχωρεμένος. Είναι επικίνδυνο. Εγώ το έγραψα. Απίστευτες μελωδίες και μοναδική ροή. Πάρα πολύ όμορφη σύνθεση, η οποία δείχνει πάνω απ’ όλα την ωριμότητα που χαρακτηρίζει τον Derek Sherinian ως μουσικό.
Αυτά τα λίγα προς στιγμήν, περισσότερο λογικά θα πούμε σε μία προσωπική συζήτηση μαζί του. Καλή ακρόαση και προσοχή… Μην αρχίσετε από το τελευταίο κομμάτι. Αφήστε το CD να παίξει από την αρχή, αφού είναι σημαντικό να ακούσετε το “Oceana” τελευταίο! Είναι το κερασάκι στην τούρτα που λέμε.
9 / 10
Μίλτος Λυμπιτσούνης
Οι Νορβηγοί COMMUNIC είναι μια μπάντα που μου έκανε πολύ καλή εντύπωση από το ντεμπούτο τους, “Conspiracy in mind” το 2005. Τα δύο επόμενα άλμπουμ τους, “Waves of visual decay” (2006) και “Payment of existence” (2008), απλά σταθεροποίησαν τη γνώμη μου γι’ αυτούς… Μια σύγχρονη ηχητικά μπάντα, από τις πλέον αξιόλογες στο χώρο της και με σταθερά πολύ καλή και ανοδική δουλειά.
Για όσους δεν έχουν επαφή με τους Νορβηγούς, οι COMMUNIC ακούγονται σαν τους NEVERMORE (κύρια επιρροή τους), αλλά με περισσότερo σύγχρονα στοιχεία, καθώς και αρκετές prog αναφορές. Heavy, μελωδικοί, λυρικοί… Όλο το πακέτο. Όμως το 2011, και το νέο τους άλμπουμ, “The bottom deep”, τους παρουσιάζει αρκετά αλλαγμένους…
Η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο άκουσμα, αυτή η αλλαγή στον ήχο τους με ξένισε κάπως. Δε μιλάμε για τραγική αλλαγή, αλλά εμφανέστατη σίγουρα. Οι COMMUNIC πειραματίστηκαν ακόμα περισσότερο σε αυτό το άλμπουμ. Τα NEVERMORE στοιχεία παραμένουν ως έχουν, αλλά έχουν πέσει αρκετά οι ταχύτητες, και έχουν κάνει την εμφάνισή τους αρκετά πιο prog, αλλά και doom στο ύφος των CANDLEMASS των πιο λυρικών στιγμών τους. Τα φωνητικά του Oddleif, έχουν βελτιωθεί, και αυτή τη φορά και ο ίδιος «προκαλεί» παραπάνω τον εαυτό του, καλύπτοντας μια ευρύτερη γκάμα, προσπαθώντας να κάνει κάτι το διαφορετικό ανάλογα το κομμάτι και τελικά με αρκετή επιτυχία. Μέσα στα πλαίσια του διαφορετικού που προσφέρουν οι COMMUNIC στο “The bottom deep”, είναι και η αλλαγή της ατμόσφαιρας του άλμπουμ. Γενικά ρίχνοντας τις ταχύτητες (κυρίως mid τα κομμάτια) και δίνοντας περισσότερη έμφαση στη λυρικότητα, αλλά και το groove (που κυριαρχεί), έχουν δημιουργήσει μια πιο «σκοτεινή» αν μπορεί να χαρακτηριστεί ατμόσφαιρα και το έχουν κάνει και πολύ καλά μάλιστα.
Σε γενικές γραμμές, το “The bottom deep” είναι ένα άλμπουμ-πρόκληση για τους Νορβηγούς. Ένα άλμπουμ διαφορετικό από τα προηγούμενά τους ως ένα αρκετά μεγάλο βαθμό, αλλά στο τέλος εξίσου καλό. Δυστυχώς, τα 3 τελευταία κομμάτια του άλμπουμ χαλάνε αρκετά το σύνολο, αφού δεν έχουν κάτι να προσφέρουν. Και τα 3 στο σύνολο 9 κομματιών, δεν είναι μικρό ποσοστό. Όμως είναι η προσπάθεια για κάτι «νέο» από τη μπάντα και καλύτερα να είμαστε πιο επιεικείς σε αυτό. Γιατί έχει και κομματάρες μέσα, όπως τα 2 πρώτα (“Facing tomorrow” και “Denial”), ενώ και τα υπόλοιπα 4 δεν υστερούν και πολύ σε αξία.
Δε ξέρω αν αυτό το άλμπουμ θα κάνει μεγαλύτερο «γκελ» στον κόσμο από τα προηγούμενά τους. Ξέρω όμως ότι οι COMMUNIC συνεχίζουν να μας προσφέρουν αν μη τι άλλο ποιοτικές δουλειές.
Μεγάλη μπάντα οι NEVERMORE, αλλά τελείωσαν. Και οι COMMUNIC είναι ίσως ό,τι κοντινότερο σε αυτόν τον ήχο και χωρίς να καταλήγει σε φθηνή αντιγραφή. Δεν είναι κακό λοιπόν να δώσουμε ευκαιρία σε μια νέα σχετικά μπάντα που δείχνει ότι η προσπάθεια που κάνει είναι το λιγότερο σοβαρή και προσεγμένη. Και προσωπική άποψη, το ταλέντο υπάρχει και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.
7 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Για μένα, και το ξεκαθαρίζω από την αρχή, αυτή τη χρονική στιγμή τουλάχιστον, οι SYMPHONY X είναι η κορυφαία prog metal μπάντα, όσο και αν με πείτε «ιερόσυλο» οι περισσότεροι. Το 2007 όταν και κυκλοφόρησαν τον (ίσως) κορυφαίο prog metal δίσκο της τελευταίας πενταετίας, το “Paradise lost”, απογείωσαν κυριολεκτικά την καριέρα τους, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές τόσο από τον μεταλλικό Τύπο, όσο και από τους οπαδούς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το άλμπουμ βρισκόταν σχεδόν σε όλες τις λίστες με τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς στα metal έντυπα, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του ROCK HARD.
Καιρός ήταν λοιπόν, οι Αμερικάνοι, να τύχουν της αναγνώρισης που πραγματικά τους αξίζει και να σταματήσουν να είναι στη «σκιά» των DREAM THEATER, γιατί δεν έχουν και πολλά να ζηλέψουν κατά την ταπεινή μου άποψη. Είτε δισκογραφικά σε επίπεδο άλμπουμ, αλλά είτε σε επίπεδο τεχνικών ικανοτήτων. Και έχουν και πολύ καλύτερο τραγουδιστή… Αλλά ας μην ανοίξουμε καμία τέτοια κόντρα τώρα και με βάλει στη «μαύρη λίστα» το μισό (και βάλε) περιοδικό!
Το “Iconoclast” ήταν ο δίσκος-παγίδα για τους SYMPHONY X κι αυτό γιατί ο επόμενος δίσκος μιας μπάντας από τον (εμπορικά τουλάχιστον) κορυφαίο της, είναι και ο πιο δύσκολος. Θέλετε γιατί οι συγκρίσεις είναι μεγαλύτερες, θέλετε γιατί και η ίδια η μπάντα πολλές φορές «κάθεται» στην επιτυχία, της, ο κανόνας είναι αυτός. Και οι SYMPHONY Χ με το “Iconoclast” αποδεικνύουν όχι μόνο ότι δεν έπεσαν στην παγίδα, αλλά ότι η επιτυχία του “Paradise lost” μόνο τυχαία δεν ήταν και βρίσκονται ίσως στην καλύτερη περίοδό τους αν συνδυάσουμε εμπορικότητα και ποιότητα δισκογραφικών δουλειών.
Συνεχίζοντας λοιπόν ουσιαστικά από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχός του, το “Iconoclast” δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερα καινούργιο στον ήχο των Αμερικάνων. Είναι σίγουρα λιγότερο «εμπορικό» άλμπουμ, αρκετά πιο progressive από τον προκάτοχό του και με λιγότερα “hit” τραγούδια αν θέλετε, αλλά ποιοτικά στέκεται και αυτό με τη σειρά του σε τρομερό επίπεδο.
Έχοντας (ξανά) εκπληκτική παραγωγή, η οποία είναι όσο ογκώδης και ταυτόχρονα καθαρή χρειάζεται, στα 7 κομμάτια του άλμπουμ, οι Αμερικανοί ξεδιπλώνουν ακόμα μια φορά το ταλέντο τους. Progressive/power metal με ουσία, ψυχή αλλά και εντυπωσιασμό στα παιξίματα και κομμάτια όπως τα “When all is lost” (από τις κορυφαίες power ballads των τελευταίων ετών και με εκπληκτικό στίχο), “Iconoclast” (εντεκάλεπτο prog όργιο) και “Bastards of the machine” (prog/power δυναμίτης), συνιστούν ένα άλμπουμ που θα ικανοποιήσει στο έπακρο τους οπαδούς της μπάντας, αλλά και όποιον γουστάρει το καλό progressive metal.
Μπορεί το “Iconoclast” να μην είναι ισάξιο του “Paradise lost” (στα δικά μου αυτιά) και να μην οριοθετεί κάτι το καινούργιο για τον ήχο των SYMPHONY X, όμως είναι ακόμα ένα διαμάντι στη δισκογραφία τους και μια ακόμα απόδειξη/πειστήριο ότι αυτή η μπάντα σίγουρα δικαιούται πολλά περισσότερα από αυτά που της αναλογούν μέχρι τώρα. Είπαμε… Προσωπικά η κορυφαία prog metal μπάντα του πλανήτη, τουλάχιστον τα τελευταία 5 χρόνια! Μας αρρώστησαν πάλι και θα μας αποτελειώσουν στις 28 Οκτωβρίου από κοντά!!!
8,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Y.Γ.: Προτιμήστε τις limited editions… τα bonus κομμάτια είναι επίσης super!
Οι POWERWOLF είναι μια μπάντα με σταθερά πολύ καλή και ανοδική πορεία στο χώρο του heavy/power metal και ειδικά τα “Lupus dei” (2007) και “Bible of the beast” (2009) μου είχαν αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις.
Το “Blood of the saints” λοιπόν, είναι το τέταρτο άλμπουμ τους σε έξι χρόνια (όχι κι άσχημα, δεν συμφωνείτε;) και το πιο σημαντικό τους μέχρι το επόμενο τουλάχιστον. Ο λόγος είναι απλός… Το “Bible of the beast” τους έδωσε μια ώθηση (μπήκαν στα charts της Γερμανίας, περιοδεία, συμμετοχή στα μεγαλύτερα festival) την οποία εκμεταλλεύονται τώρα ή ποτέ. Δε ξέρω αν θα τα καταφέρουν, εμένα όμως δε με έπεισαν και τόσο αυτή τη φορά.
Προσπερνώντας το στιχουργικό κομμάτι του άλμπουμ, το οποίο είναι γραφικό σε πάρα πολλές περιπτώσεις και θα ταίριαζε καλύτερα σε τίποτα φθηνές τηλεοπτικές σαπουνόπερες με βαμπίρ και λοιπά (ξέρετε για τι είδους σειρές μιλάμε), στα μουσικά που μας ενδιαφέρουν περισσότερο στους POWERWOLF, το άλμπουμ είναι σίγουρα δουλεμένο αρκετά.
Προσεγμένες ενορχηστρώσεις, και όλα τα στοιχεία που περιμένει κάποιος από τη μπάντα. Heavy metal κατά βάση, με power και πιο μελωδικές αναφορές και με τις πιο συμφωνικές επιρροές να κάνουν πάλι την εμφάνισή τους, κυρίως λόγω της χρήσης του εκκλησιαστικού (το οποίο σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου του άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε εκκλησία), αλλά και της 40μελούς χωρωδίας η οποία (πάλι σύμφωνα με το Δ.Τ.) ηχογραφήθηκε και αυτή με τη σειρά της σε μια εκκλησία του 13ου αιώνα. Το αποτέλεσμα πάντως δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όσο τουλάχιστον θα περίμεναν οι ίδιοι. Αλλά τέλος πάντων.
Στο “Blood of the saints” υπάρχουν μερικά πολύ καλά κομμάτια, όπως το εξαιρετικό “Ira sancti (when the saints are going wild)” (το οποίο είναι και το καλύτερο του δίσκου κατά την ταπεινή μου άποψη), το mid/melodic “We drink your blood”, το MAIDEN-ικό “Murder at midnight” και το power-ίζον “Dead boys don’t cry”. Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχουν και κομμάτια που είναι είτε κακά, είτε ανούσια, όπως τα “Son of a wolf”, “Night of the werewolves” και “Die, die, crucified” και ο δίσκος γενικότερα παρουσιάζει μια αρκετά εμφανή διαφορά ανάμεσα στις καλές και κακές στιγμές του. Και είναι κρίμα, γιατί οι καλές στιγμές του είναι πολύ καλές!
Οι POWERWOLF είναι μια πολύ καλή μπάντα και το απέδειξαν αυτό οι προηγούμενες δουλειές τους και φαίνεται επίσης και σε πολλές στιγμές αυτού του άλμπουμ. Δε νομίζω όμως ότι είναι ακόμα αυτή η μπάντα την οποία θέλει να παρουσιάσει η Metal Blade ως το next big thing ουσιαστικά στο χώρο του κλασικού (κατά κύριο λόγο) heavy metal. Ίσως η υπερβολή που τους ακολουθεί (όχι από τους ίδιους) τους κάνει περισσότερο κακό παρά καλό και τους κρατήσει πίσω. Γιατί τα προσόντα τα έχουν σα μπάντα και έχουν έναν πολύ καλό τραγουδιστή (βασικότατο), τον Attila Dorn, ο οποίος ξεχωρίζει. Για το μεγάλο άλμα όμως, σίγουρα θα περιμένουμε το επόμενο άλμπουμ για να διαπιστώσουμε αν μπορούν να το κάνουν. Περίεργο άλμπουμ το “Blood of the saints”…
6.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
