Την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου, ο ηγέτης και frontman των θρυλικών WARRIOR SOUL και τραγουδιστής των doom metal ηρώων TROUBLE, θα πραγματοποιήσει ένα μοναδικό ηλεκτρακουστικό show στο Rainbow Rock Bar (Δεκελέων 40, Γκάζι, δίπλα στη στάση μετρό «Κεραμεικός»), με ελεύθερη είσοδο!!!

Ο Kory Clarke, είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, ενός από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα της δεκαετίας του ’90 στον ευρύτερο χώρο της rock μουσικής, των WARRIOR SOUL, οι οποίοι έβγαλαν μία σειρά από μνημειώδεις δίσκους ψυχεδελικής rock/acid punk (όπως περιγράφει ο ίδιος ο Clarke τη μουσική τους), με απίστευτα μεγάλο εύρος επιρροών, όπως το “Last decade dead century”, “Drugs, God and the new Republic”, “Salutations from the ghetto nation” και “Space age playboys”, με το τελευταίο να υμνείται από τον Lars Ulrich των METALLICA, που το είχε χαρακτηρίσει ως το πιο αγαπημένο άλμπουμ του και είχε πάρει τους WARRIOR SOUL ως support στους METALLICA την περίοδο της κατακόρυφης ανόδου τους!

Η εμβληματική φυσιογνωμία του Clarke ξεδιπλώνεται με τον σκληρό λόγο του ενάντια στο αμερικάνικο κράτος και τον τότε πρόεδρό του George Bush (και όχι μόνο), τον έντονα ποιητικό του λόγο και την πρόζα στα live shows. Επαναστάτης, αντάρτης των πόλεων, άνθρωπος που δεν μασάει τα λόγια του, καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης, έχει έρθει άπειρες φορές σε σύγκρουση με το κατεστημένο, με αποτέλεσμα οι δουλειές του να μην προωθούνται στο ευρύ κοινό όπως όφειλαν να κάνουν οι εταιρίες του και να γίνει ένα cult είδωλο, με φανατικούς, όμως, θαυμαστές, πολλοί εκ των οποίων είναι και στη χώρα μας!

Τα τελευταία χρόνια, τραγουδάει με τους θρυλικούς doom metallers TROUBLE (με τους οποίους παίζει στη χώρα μας), στους WARRIOR SOUL φυσικά, αλλά κάνει και σόλο καριέρα, γράφει ποιήματα και ζωγραφίζει… Στην πολύ special βραδιά που ετοιμάζει ειδικά για το ελληνικό κοινό, θα έχει δύο κιθάρες, πλήκτρα και drums, ενώ θα παίζει και percussion. Το show θα είναι πειραματικό, θα περιλαμβάνει τραγούδια από τη σόλο καριέρα του και τους WARRIOR SOUL και ο ίδιος το περιγράφει ως “The DOORS on crack”!!!

Ώρα έναρξης 22.30

Είσοδος ΕΛΕΥΘΕΡΗ

8,5 / 10

Είχα υποδεχτεί, πριν από ένα μερικούς μήνες, με ανάμεικτα συναισθήματα την είδηση της συνεργασίας του John Arch με τον Jim Matheos. Από τη μία, ήμουν ελαφρώς απογοητευμένος διότι θα καθυστερούσε ακόμη περισσότερο η ήδη αργοπορημένη δουλειά των FATES WARNING όμως, από την άλλη, δεν γινόταν να μη χαρώ με την επιστροφή του John Arch και τη συνεργασία του με τον παλιόφιλο του Jim Matheos. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η παρουσία των υπόλοιπων μελών των FATES (με εξαίρεση φυσικά τον Ray Alder) αλλά και το γεγονός ότι ο Matheos προόριζε αρχικά αυτά τα κομμάτια για τη νέα δουλειά της σταθερής του μπάντας.

Να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή: όσοι περιμένετε να ακούσετε κάτι στο συνθετικό ύφος των mid-80s (λόγω φυσικά της παρουσίας του Arch), σκεφτείτε το λίγο καλύτερα! Ο Matheos δεν επιστρέφει σε τέτοιο στυλ –θα ήταν άλλωστε και υποκριτικό- και η νέα συνεργασία θυμίζει ελαφρώς το ύφος του “A twist of fate” και περισσότερο την τεχνοτροπία των FATES μετά το 1997. Η φωνή, δε, του Arch είναι ίδια και απαράλλακτη! Είναι σχεδόν απίστευτο αλλά δεν έχει αλλοιωθεί καθόλου από το πέρασμα του χρόνου (ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν έχει «καεί» από τις περιοδείες και τις ηχογραφήσεις). Ο Matheos καταθέτει 6 κομμάτια συνολικής διάρκειας 55 περίπου λεπτών και είναι όλα (μα όλα) στο γνώριμο στυλ του Matheos. Με μία διάχυτη μουντή ή αν προτιμάτε μελαγχολική διάθεση σε σημεία, ο Matheos συνθέτει τρία κομμάτια (“Neurotically wired”, “Stained glass sky”, “Any given day”) που περιλαμβάνουν ισάριθμα τουλάχιστον διαφορετικά θέματα το καθένα και αποδεικνύουν περίτρανα τον οίστρο του.

Συνολικά, το “Sympathetic resonance” δεν ηχεί απλά συμπαθητικά αλλά είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ που μπορεί να είναι δύσπεπτο αλλά σε κερδίζει μετά από λίγες ακροάσεις. Και μπορεί να μην είμαι ο μεγαλύτερος prog fan αλλά όταν μιλάμε για FATES και Matheos το πράγμα αλλάζει, γι’ αυτό δεν μπορώ να είμαι και καθ’ όλα αντικειμενικός.

Σάκης Νίκας

7,5 / 10

Πως να ξεκινήσεις να γράφεις για έναν ζωντανό θρύλο όταν μάλιστα κυκλοφορεί τη συνέχεια ενός εξίσου θρυλικού δίσκου; Η σκηνή από το “Wayne’s world” και την ατάκα “We’re not worthy” όταν οι δύο ήρωες μας συναντούν τον Alice Cooper μου έρχεται σχεδόν συνειρμικά… Ας συνεχίσουμε όμως. Να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα από την αρχή: το “Welcome to my nightmare” είναι ο αγαπημένος μου δίσκος του Alice και προσωπικά τον κατατάσσω μέσα στους 10 καλύτερους classic rock δίσκους όλων των εποχών. Επιπλέον, ο Bob Ezrin είναι μακράν ο αγαπημένος μου παραγωγός και τέλος, είμαι πάντα επιφυλακτικός (αν όχι καχύποπτος) όταν ένας καλλιτέχνης αποφασίζει να γράψει τη συνέχεια ενός υπερπετυχημένου άλμπουμ.

Στα του δίσκου τώρα: αν περιμένετε την ατμόσφαιρα του πρώτου μέρους ή την “horror” αισθητική του, αφήστε το καλύτερα! Το “Welcome 2 my nightmare” είναι περισσότερο χιουμοριστικό παρά… εφιαλτικό! Δηλαδή, μπορεί ο Alice να μας μεταφέρει στον κόσμο του Steven αλλά σίγουρα τα πράγματα δεν είναι και τόσο τρομακτικά όπως πριν από 36 χρόνια. Αμιγώς μουσικά, αν θέλετε ή αν προσδοκάτε μία ροή κομματιών που θα δένουν –μιλάω πάντα συνθετικά- με το όλο concept, αφήστε το καλύτερα… πάλι! Το άλμπουμ είναι μουσικά πολυδιάστατο, ποικιλόμορφο… Σχεδόν άνισο! Με λίγα λόγια, δεν θυμίζει σε τίποτα ένα concept άλμπουμ. Έχουμε κομμάτια που θυμίζουν RAMONES (“Ghouls gone wild”), STONES (“I’ll bite your face off”), ακόμη και BRITNEY SPEARS (!) (“What baby wants”). Το περίεργο εδώ είναι ότι το ντουέτο με την pop star Ke$ha στο “What baby wants” είναι η κορυφαία στιγμή στο δίσκο, το κομμάτι με το οποίο κόλλησα και άκουγα συνέχεια! Disco, rock, hard rock στοιχεία συνθέτουν το περίεργο αυτό μουσικό πόνημα του Alice… Όπως περίεργος άλλωστε είναι και ο κόσμος του Steven!

Η παρουσία των Dennis Dunaway, Michael Bruce και Neal Smith σε τρία κομμάτια ικανοποιεί το νοσταλγικό μας αίσθημα ενώ ο Ezrin πίσω από την κονσόλα μας έχει προσφέρει πολύ καλύτερες στιγμές. Δυστυχώς, οι μουσικές «σφήνες» από το πρώτο μέρος δεν φτάνουν για να αγγίξουν το μεγαλείο του 1975. Για μένα το “Welcome 2 my nightmare” αποτιμάται μεν θετικά αλλά ως εκεί! Βλέπετε, είναι βαρύς ο τίτλος που κουβαλάει!

Σάκης Νίκας

8 / 10

Υπάρχουν κάποιες χρονικές περίοδοι όπου αποτυπώνονται με τον πλέον ανεξίτηλο τρόπο στο μυαλό μας για διάφορους λόγους. Ας πάρουμε για παράδειγμα το 1980… Ίσως ήταν η καλύτερη χρονιά για το παραδοσιακό hard rock και heavy metal με δίσκους-ορόσημα από μεγαθήρια σαν τους IRON MAIDEN, OZZY, AC/DC, MOTORHEAD, SAXON, PRIEST, SCORPIONS κτλ. Για το αμερικάνικο thrash, ωστόσο, η ιδανική χρονιά ήταν σίγουρα το 1986 με αξεπέραστες κυκλοφορίες σαν τα “Master of puppets”, “Reign in blood” και “Peace sells…”. Αν μάλιστα, οι ANTHRAX είχαν προλάβει να βγάλουν το “Among the living” ένα χρόνο νωρίτερα τότε θα μιλούσαμε για τον απόλυτο thrash οργασμό από τους Big Four!

25 χρόνια από την αρχική κυκλοφορία του, λοιπόν, και το “Peace sells…” επανακυκλοφορεί (για μία ακόμη φορά) και μας «αναγκάζει» να ασχοληθούμε ξανά μαζί του (όχι ότι δεν θέλαμε ή ότι το αφήσαμε ποτέ, αλλά λέμε τώρα!). Φυσικά, δεν θα σχολιάσουμε καν τα κομμάτια αυτά καθαυτά γιατί όλοι τα ξέρετε. Το υπόλοιπο περιεχόμενο, όμως, είναι πραγματικά εξαιρετικό. Με liner notes από τους Mustaine & Ulrich (πως αλλάζουν οι καιροί, ε;), το “Peace sells…” κυκλοφορεί σε διάφορες εκδόσεις με πιο εντυπωσιακή αυτή που περιλαμβάνει 5 (!) CD (το άλμπουμ, το full remix του 2004, άλλες ακυκλοφόρητες μίξεις, μία συναυλία στο Cleveland το 1987 και ξανά το άλμπουμ σε ακόμη καλύτερη ποιότητα ήχου) + 3 βινύλια (άλμπουμ + live 1987). Σε όλα αυτά προσθέστε ένα 20-σέλιδο booklet, 2 promo photos, 2 flyers και 1 εισιτήριο εποχής (επανατυπώσεις) και συμπληρώνεται το πακέτο…ξέχασα να αναφερθώ στο απίστευτο artwork με τον Vic να…ξαναζωντανεύει σε αυτό το αψεγάδιαστο cover sleeve!

Αν πάλι, δεν σας έπεισαν όλα αυτά ή είναι πολύ ακριβή έκδοση για το πορτοφόλι σας, κυκλοφορεί και διπλό CD με το άλμπουμ + το live του 1987. Προσωπικά, θεωρώ ότι η deluxe edition περιλαμβάνει και αχρείαστα πράγματα μόνο και μόνο για να γεμίσει το box–set και να «δικαιολογηθεί» εν μέρει η υψηλή τιμή. Επίσης, για να μην ξεχνιόμαστε και επειδή περνάμε δύσκολες μέρες, υπάρχει και η επανακυκλοφορία του 2004 που είναι άριστη και κοστίζει ελάχιστα χρήματα, οπότε, η επιλογή είναι δική σας!

Σάκης Νίκας

7 / 10

Λίγους μόνο μήνες μετά την κυκλοφορία του πολύ καλού –κατά την προσωπική μου εκτίμηση- “Forevermore”, οι WHITESNAKE μας προσφέρουν σε μία ειδική έκδοση τη ζωντανή ηχογράφηση του 1990 στο ιστορικό festival του Donington. Τότε ο κ. Coverdale και η παρέα του βρίσκονταν στην απόλυτη ακμή έχοντας κυκλοφορήσει back to back τους δύο πιο εμπορικούς τους δίσκους: το “1987” και το “Slip of the tongue”. Στα πλαίσια, λοιπόν, της προώθησης του “Slip of the tongue”, οι Whitesnake εμφανίζονται σαν headliners στο Donington έχοντας μαζί τους τον διαστημικό Steve Vai στην κιθάρα.

Το οπλοστάσιο των WHITESNAKE περιλαμβάνει εκείνη τη βραδιά στη συντριπτική του πλειοψηφία κομμάτια της περιόδου 1984-1989 με την πρώτη περίοδο να αντιπροσωπεύεται από τα “Ain’t no love in the heart of the city, “Fool for your lovin’”, “Here I go again” και “Crying in the rain” (αν και τα τρία τελευταία παρουσιάζονται στην εκδοχή των late 80’s). Η φωνή του Coverdale είναι πολύ καλή με τα υπόλοιπα μέλη (Vandenberg, Aldridge, Sarzo) να πιάνουν τη γνωστή αψεγάδιαστη απόδοση. Η αλήθεια, πάντως, να λέγεται… Ο Vai είναι σε σημεία κουραστικός και ελαφρώς παράταιρος με τους WHITESNAKE.

Το συνοδευτικό DVD μπορεί να σε «τραβάει» λόγω του νοσταλγικού του χαρακτήρα αλλά ο ήχος και η εικόνα είναι μετριότατα και καταλαβαίνω γιατί δεν είχε διαρρεύσει τόσα χρόνια το υλικό. Πάντως το βλέπεις άνετα… Όπως έβλεπες μία βιντεοκασέτα εκείνη την εποχή. Στα θετικά συγκαταλέγεται και το φανταχτερό εξώφυλλο μίας κυκλοφορίας που σου δίνει την εντύπωση (και ίσως έτσι είναι) ότι μία εποχή τελειώνει (βλ. hair metal) και μία άλλη ήταν έτοιμη να ξεκινήσει (βλ. grunge, σε 1 ½ χρόνο από τότε).

Σάκης Νίκας

Ααααχχχχ τι γλυκό!!! Μαζεύτηκαν 5 κορίτσια να παίξουν την αγαπημένη τους μουσική και να την προσφέρουν απλόχερα στο κόσμο!!! Κάτσε μισό…δεν είναι δωρεάν το CD; Ας σοβαρευτώ τότε!! Οι Γερμανίδες κυκλοφόρησαν ένα demo το 2008 που περιέργως τράβηξε την προσοχή δισκογραφικής εταιρίας με αποτέλεσμα φέτος να κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους “Music of light”. Προσπαθούν να παίξουν μελωδικό power με folk στοιχεία που θυμίζουν NIGHTWISH περιόδου “Oceanborn” & “Wishmaster”. Η παραγωγή καθαρή, τίποτα ιδιαίτερο τα φωνητικά, βαρετά τραγούδια με ελάχιστες ενδιαφέρουσες στιγμές και ρομαντικούς σαχλούς στίχους!!! Το δε εξώφυλλο στα πρότυπα της pop μουσικής δείχνοντας τα κορίτσια και έναν κακόμοιρο άντρα (drums). Μόνο που στη pop μπορείς να κάνεις καριέρα και χωρίς να είσαι καλλιτεχνικά ιδιαίτερο μόνο και μόνο με την εμφάνισή σου. Στο metal δύσκολα!!! Βελτιωθείτε πάρα πολύ και τότε θα σας πάρουμε και εμείς στα σοβαρά.

3 / 10

Παναγιώτης Δημητρόπουλος

4 / 10

Οι Γερμανοί MESSENGER κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους 1994, χωρίς να εντυπωσιάσουν, ενώ ο δεύτερος δίσκος κυκλοφορεί μετά από 12 χρόνια, ελαφρώς ανώτερος αλλά και πάλι τίποτα το σπουδαίο στο χώρο του heavy metal. Φέτος κυκλοφορούν την τρίτη τους δουλειά “See you in hell” παραμένοντας πιστοί στο κλασσικό heavy metal με τα μελωδικά ρεφρέν. Όμως κανένα τραγούδι δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, μένοντας όλα στο ίδιο επίπεδο. Μπορεί στο πρώτο άκουσμα να τον ευχαριστηθείς, κάτι που βοηθάει η καλή παραγωγή, αλλά στο δεύτερο πριν από το μισό του δίσκου έχεις αρχίσει να βαριέσαι. Και είναι κρίμα τώρα που το κλασσικό heavy metal κάνει βήματα να ξανά βγει στην επιφάνεια με συγκροτήματα όπως οι ENFORCER, να μην μπορούν να ακολουθήσουν βετεράνοι όπως οι MESSENGER. Δεν υπάρχει κάτι που να σου μείνει από το δίσκο, απλά η ακρόασή του δεν προσφέρει κάτι ωφέλιμο και το χάσιμο πολύτιμης ώρας από τη ζωή σου δεδομένη!!! Το προτείνω μόνο στους πολύ φανατικούς του ήχου. Για heavy metal προσωπικά θα κοιτάξω αλλού!!

Παναγιώτης Δημητρόπουλος

Προσπαθώ!! Ειλικρινά προσπαθώ να βρω ένα ψεγάδι στη φιλανδική σκηνή τα τελευταία χρόνια, να αποδείξω ότι δεν είναι αχτύπητη, ότι μπορεί κάποια άλλη σκηνή να την ανταγωνιστεί στα ίσα, όμως κάθε φορά αποτυγχάνω!!! Ένας από τους πολλούς λόγους της αποτυχίας μου είναι οι INSOMNIUM. Κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο το 2002 με τίτλο “In the halls of awaiting”, ένας από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών στο μελωδικό death metal. Από τότε κυκλοφόρησαν τρεις ακόμα δίσκους, αποφεύγοντας να μένουν στάσιμοι εμπλουτίζοντας την μουσική τους, χωρίς να υποβαθμίζουν την ποιότητά τους και έχοντας πάντα ως βάση το μελωδικό death. Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησαν το single “Weather the storm” το οποίο περιέχει 2 τραγούδια τυπικού μελωδικού death (στο ομώνυμο συμμετέχει και ο Mikael Stanne από τους DARK TRANQUILLITY), που μας ανησύχησαν, καθώς δεν παρουσίαζαν κάτι το εξαιρετικό. Ευτυχώς ο πέμπτος τους δίσκος μας διέψευσε με το καλύτερο τρόπο.

Το “One for sorrow” δεν περιέχει κανένα από τα δύο τραγούδια του single και είναι απλά ένα αριστούργημα!!! Προσωπικά δεν περίμενα έναν τόσο καλά δουλεμένο και ποιοτικό δίσκο. Το συγκρότημα κατάφερε να «παντρέψει» ιδανικά το μελωδικό death με μια μελαγχολική ατμόσφαιρα, χωρίς να χάσει σε δύναμη και να ακούγεται «γλυκανάλατο». Επίσης δεν έχουν χαθεί στοιχεία που τους χαρακτήριζαν ανέκαθεν, όπως οι παύσεις κατά την διάρκεια των τραγουδιών για να ακολουθήσουν τα ακουστικά μέρη και με τη σειρά τους να ακολουθήσουν δυνατά riffs. Σε κάθε τους τραγούδι η μελωδία και τα lead γεμίσματα είναι διάχυτα προσφέροντας ένα «πλούσιο» ηχητικό αποτέλεσμα. Σε όλα αυτά μια γλυκιά μελαγχολία είναι πάντα παρούσα, θυμίζοντας μου αρκετές φορές την χρυσή εποχή των AMORPHIS. Ο δίσκος περιέχει οκτώ τραγούδια συν δύο instrumental (το ένα intro). Μου είναι δύσκολο να διαλέξω αντιπροσωπευτικά τραγούδια, καθώς όλα τα αγάπησα. Ίσως η πιο αδύναμή τους στιγμή να είναι το προτελευταίο τραγούδι, “Regain the fire”, που αν έλειπε δεν θα με χάλαγε. Από εκεί και πέρα υπάρχουν τα εξαιρετικά δείγματα μελωδικού death “Only one who waits” και “Every hour wounds”, το τραγούδι ύμνος “Lay the ghost to rest” που απλά σε σαγηνεύει με τα δυναμικά riffs και τις μελαγχολικές ακουστικές μελωδίες του και τέλος το αγαπημένο μου ομώνυμο, το οποίο λειτουργεί σαν την μπαλάντα του δίσκου, ταιριάζει απίστευτα με το εξώφυλλο και άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το τραγούδι του φθινοπώρου!!! Το “One for sorrow” αποδεικνύει ότι δεν χρειάζεται να φορέσεις πουλοβεράκι και την τραγιάσκα του παππού για να ακούγεσαι μοντέρνος!! Η καλύτερη δουλειά τους και εξαιρετικό δείγμα σύγχρονου metal που θα αγαπηθεί.

8.5/10

Παναγιώτης Δημητρόπουλος

8 / 10

Αυτό ναι, ήταν ένα ανέλπιστα ευχάριστο χτύπημα! Δεν περίμενα ότι αυτό το «πτώμα» θα μπορούσε επιτέλους να σηκωθεί και να πατήσει γερά στα πόδια του, όμως ο Jon Schaffer μετά από πολλά χρόνια βάλθηκε να αποδείξει ότι ακόμα «το ‘χει»!

Το “Dystopia” είναι το δέκα το καλό για τους ICED EARTH. Όχι γιατί είναι το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους. Ούτε καν. Ούτε επειδή είναι το άλμπουμ που θα τους κάνει παγκόσμια γνωστούς. Αυτό έγινε αρκετά χρόνια πριν. Πολύ απλά το “Dystopia” είναι το άλμπουμ που θα ξαναβάλει στις συνειδήσεις των μεταλλάδων τους ICED EARTH ως μία από τις μεγάλες δυνάμεις του χώρου. Και φυσικά θα ξαναφέρει τους οπαδούς της χρυσής εποχής τους (μέχρι δηλαδή το 2001) πίσω… Τουλάχιστον όσους έφυγαν (συμπεριλαμβανομένου και εμένα) και σταμάτησαν να ασχολούνται μετά τα απογοητευτικά το λιγότερο τελευταία άλμπουμ τους. Και πολλοί ίσως διαφωνείται, αλλά πώς να το κάνουμε. Κάθε προηγούμενο άλμπουμ ήταν και καλύτερο για τους ICED EARTH στη μετα- “Horror show” εποχή.

Ο Schaffer έκατσε επιτέλους και έγραψε ωραία κομμάτια! Δούλεψε τις ενορχηστρώσεις, έγραψε ξανά ωραία ρεφρέν, αποφάσισε να μην είναι τραγικά επαναλήψιμος πλέον (εδώ έχει δύο μπαλαντοειδή και δε μοιάζει κανένα με τα αντίστοιχα προηγούμενα!!!) και να προσπαθήσει να πειραματιστεί, πάντα με μέτρο όμως και χωρίς να χάνει η μουσική την ταυτότητα των ICED EARTH σε κανένα σημείο.

Το καλύτερο πράγμα όμως που έκανε ο ίδιος για τη μουσική του την τελευταία δεκαετία, ήταν η πρόσληψη του κα-τα-πλη-κτι-κού Stu Block (ο οποίος τόσα χρόνια μας τρέλαινε με τους σπουδαίους INTO ETERNITY) πίσω από το μικρόφωνο! Ο άνθρωπος πραγματικά ξεπέρασε σε αυτό το άλμουμ ό,τι προσδοκίες είχα, και σαν οπαδός του. Όσοι δεν τον γνωρίζετε, φανταστείτε εδώ μια μίξη των χαμηλών και μεσαίων του Barlow, με τις ψηλές να φτάνουν επίπεδα Halford και καλύτερες από του “Ripper”, χωρίς όμως να είναι «μίμος» κάποιου από αυτούς, έχοντας το χαρακτηριστικό του ύφος, και προσθέτωντας και πιο «άγριες» στιγμές! Πως λέμε ο «τα πάντα όλα»; Αυτό ακριβώς είναι ο άνθρωπος! Παίρνει τα τραγούδια από το χεράκι και τα απογειώνει με μια από τις καλύτερες φωνητικές ερμηνείες που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό σε metal δίσκο. Μια φωνή που επιτέλους αξίζει να γίνει ευρέως γνωστή!

Πίσω στα κομμάτια τώρα, το άλμπουμ δεν κινείται πολύ γρήγορες ταχύτητες γενικά, με δύο μόνο τραγούδια να είναι speed-αριστά και να θυμίζουν έντονα εποχές “Dark saga” και πίσω (“Boiling point” και “Days of rage”). Με εξαίρεση ενός μέτριου (“V”), το άλμπουμ έχει μια σταθερά πολύ καλή ποιότητα και ποικιλία κομματιών που το κάνει ακόμα πιο ευχάριστο στο άκουσμα. Ειδικά το εξαιρετικό “Anguish of youth” (power ballad, η καλύτερη από την εποχή του “Dark saga” και ναι, δε θυμίζει καμία από τις προηγούμενες παρακαλώ!), το speed “Boiling point”, αλλά και το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, “Tragedy and triumph” (το οποίο είναι ιδιαιτέρως ευχάριστα περίεργο για ICED EARTH!) είναι κομμάτια που χρόνια είχαμε να ακούσουμε από αυτούς.

Δε ξέρω αν είναι «έμπνευση της στιγμής» ή όχι, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι οι ICED EARTH με το “Dystopia” δείχνουν ότι είναι ακόμα εδώ! Και αυτό μόνο καλό είναι για τους οπαδούς του heavy metal! Μην περιμένετε την «αποκάλυψη» ή κανένα νέο “Burnt offerings”, “Dark saga” ή “Something wicked…”. Απολαύστε ένα πολύ καλό άλμπουμ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ από τους ICED EARTH! Well done Mr Schaffer!

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Οι Ιταλοί CADAVERIA, μπάντα των πρώην μελών των OPERA IX, Cadaveria (φωνητικά) και Marcelo Santos (a.k.a. Flegias, drums, τραγουδιστής στους NECRODEATH), θα κυκλοφορήσουν το πρώτο τους αναδρομικό DVD.

Το DVD θα έχει τον τίτλο “Karma” (εξώφυλλο στις φωτογραφίες) και θα κυκλοφορήσει στις 22 Οκτωβρίου μέσω της Scarlet Records.

Μπορείτε να βρείτε περισσότερες λεπτομέρειες και πληροφορίες για την κυκλοφορία με ένα κλικ εδώ