Sammy Hagar, Joe Satriani, Chad Smith και Michael Anthony δεν χρειάζονται συστάσεις. Εάν δεν τους ξέρετε, απλά αλλάξτε άθλημα! Ως CHICKENFOOT λοιπόν, κυκλοφορούν το δεύτερο τους άλμπουμ με τίτλο … “III”!!! Χάνει λοιπόν κανείς την ευκαιρία να μιλήσει με τον Michael Anthony τον άνθρωπο που κρατούσε το μπάσο σε μια από τις πιο πετυχημένες μπάντες στην ιστορία της μουσικής (VAN HALEN) και σήμερα διαπρέπει με τους CHICKENFOOT; Ε, όχι βέβαια! Here we go!
Καλησπέρα Michael, πως είσαι;
Μια χαρά, εδώ στο Λος Άντζελες, κάνει πολύ ζέστη! Στην Αθήνα, έχετε πολύ ζέστη τώρα το καλοκαίρι;
Πάρα πολύ και κάθε χρόνο γίνεται ακόμα πιο έντονη! Είναι πολύ δύσκολο ακόμα και να κυκλοφορήσεις μερικές μέρες!
Θα ήθελα πολύ να ερχόμουν ξανά στην Ελλάδα, έχω πολύ ωριαίες αναμνήσεις από την χώρα σου, είχαμε έρθει μόνο μια φορά με τους VAN HALEN, καλεσμένοι της δισκογραφικής μας εταιρίας στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 και είχαμε όλοι μεθύσει από το ούζο!!!
Και είχατε κάνει κάποια γυρίσματα και συνεντεύξεις για την Ελληνική τηλεόραση!
Δεν θυμάμαι τι είχαμε κάνει, λογικά ναι, κάτι τέτοιο θα κάναμε, αλλά δεν μπορώ να σου πω και με σιγουριά, ειλικρινά όμως θυμάμαι πως είχαμε περάσει εκπληκτικά και πως είχαμε πιει πάρα πολύ ούζο!!!
Εγώ γνωρίζω όμως και άλλη μια λεπτομέρεια της επίσκεψης σας τότε στην Αθήνα! Πως σας είχαν φέρει πίτσες να φάτε και αντί να φάτε τις πετούσατε ο ένας στον άλλον! (σ.σ: Από τις ιστορίες που μπορεί να σας διηγηθεί ο Αλέξανδρος Ριχάρδος!)
Ω! Πολύ πιθανό! Τότε οι VAN HALEN ήταν μια πραγματική παρέα και κάναμε πολλές πλάκες και χαβαλέ μεταξύ μας, οπότε δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως θα κάναμε κάτι τέτοιο! Δημήτρη το άλμπουμ μας το άκουσες;
Το “III” ναι, το άκουσα φυσικά! Μου άρεσε πάρα πολύ! Μπορώ να σου πω πως μου αρέσει πιο πολύ από το πρώτο σας που ήταν εξαιρετικό!!
Χαίρομαι πάρα πολύ! Εγώ πιστεύω πως κάναμε ένα εκπληκτικό rock άλμπουμ, βασισμένο πιο πολύ στον κλασσικό rock ήχο, εκεί κάπου στα seventies!! Είμαι πραγματικά ικανοποιημένος από το “III” από την άποψη πως οι CHICKENFOOT είναι το συγκρότημα που παίζει ακριβώς αυτό που γουστάρει! Δεν παίζουμε για κάποιον manager ή κάποια εταιρία, παίζουμε ότι ακριβώς θα μας άρεσε να ακούσουμε κιόλας! Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ!
Απολύτως! Αυτό είναι κάτι που σου είχε λείψει τα προηγούμενα χρόνια;
Δεν θα έλεγα πως μου έλειψε ποτέ, άλλοτε ήταν πιο δύσκολα και κάποτε πιο εύκολα τα προηγούμενα χρόνια! Αυτό που θέλω να πω είναι πως οι CHIKENFOOT είναι μια παρέα που παίζει μουσική, είμαστε φίλοι που μαζευόμαστε, γράφουμε τραγούδια που γουστάρουμε, βγάζουμε τα άλμπουμ μας και κάνουμε περιοδείες! Αυτό ακριβώς όπως σου το λέω είναι. Καταλαβαίνω πως ο κόσμος μας συγκρίνει με τις μπάντες με τις οποίες ήμασταν στο παρελθόν, αλλά αυτό δεν μπορούμε ούτως ή αλλιώς να το αποφύγουμε. Μερικοί μας αποκαλούνε supergroup, από την μια OK, μπορώ να το δεχτώ, από την άλλη όμως, θα σου ξαναπώ πως είμαστε φίλοι πάνω απ’ όλα που κάνουμε την μουσική που γουστάρουμε και όχι μια μπάντα που ακολουθεί ένα πρόγραμμα επειδή έχει υποχρεώσεις!
Δεν υπήρξε ποτέ ένα μεγάλο marketing plan για τους CHICKENFOOT από τη μουσική βιομηχανία δηλαδή που να δημιουργήσει την μπάντα και να το ακολουθήσετε…
Όχι ποτέ δεν λειτούργησε έτσι η μπάντα. Καταλαβαίνω τι λες. Παλιά, τα 80’s, πολλά supergroup και project ήταν ιδέες των δισκογραφικών εταιριών προκειμένου να πουλήσουν δίσκους και όντως κάποια πέτυχαν (σ.σ.: ASIA) και κάποια απέτυχαν παταγωδώς (σ.σ.: GTR). Εμείς όμως δεν έχουμε απολύτως καμιά σχέση με αυτό. Κανείς δεν ήρθε να μας πει πως ο Sammy, εγώ, o Chad και ο Joe πρέπει να μπούμε στο στούντιο και να γράψουμε άλμπουμ! Πως θα κάναμε το ένα ή θα κάναμε το άλλο. Απλά γουστάρουμε ο ένας την παρέα του άλλου, τζαμάρουμε καλά και αφού ισχύουν αυτά τα δυο τότε δημιουργήθηκαν οι CHICKENFOOT και γράψαμε τα τραγούδια για τα οποία τζαμάραμε και μας είχαν προκύψει!
Να ρωτήσω, τελικά το όνομα CHICKENFOOT, πως σας προέκυψε. Ο Sammy Hagar μου είχε πει πως ήταν η πρώτη του μπάντα στο σχολείο, αλλά από τότε άκουσα και πολλές άλλες εκδοχές!
Χα, χα, χα! Η πρώτη του μπάντα; Δεν ξέρω εάν όντως ισχύει κάτι τέτοιο για να είμαι ειλικρινής, αλλά όντως νομίζω πως αυτός το είχε προτείνει, πριν καν ηχογραφήσουμε τα πρώτα μας τραγούδια μια βραδιά που είχαμε πιεί όλοι μας πολύ τεκίλα και ήμασταν μεθυσμένοι! Ήταν απλά μια πρόταση και ένα όνομα που το χρησιμοποιούσαμε απλά χωρίς να ήταν κάτι το οριστικό, αλλά μετά διέρρευσε και άρχισαν όλοι να λένε για τους CHICKENFOOT με τον Sammy, τον Satriani κλ.π. οπότε και εμείς δεν βρήκαμε τον λόγο γιατί να το αλλάξουμε αφού όλοι έτσι μας αποκαλούσαν, ανεπισήμως, και αποφασίσαμε να το κρατήσουμε!
Να γυρίσουμε και λίγο στο δεύτερο και νέο σας άλμπουμ. Πες μου εσύ, τώρα που το ακούς ξανά και λίγο πριν κυκλοφορήσει, πως θα το χαρακτήριζες;
Θα σου έλεγα πως είναι πιο 70’s rock ακόμα πιο πολύ και από το πρώτο με φυσικά την αμερικάνικη αίσθηση του rock και όχι την ευρωπαϊκή ή βρετανική έννοια εάν θες! Πήγαμε λίγο πιο βαθιά αυτή τη φορά γιατί απλά μας αρέσει πολύ αυτό το στυλ μουσικής, σκληρό 70’s rock με σύγχρονη παραγωγή! Μας εκφράζει απόλυτα!
Παρόλα αυτά, έχετε και πολλά υποσχόμενα hit στο άλμπουμ. Υπάρχει μια διάχυτη εμπορικότητα…
Αυτό είναι λογική συνέπεια των ανθρώπων που δουλεύουμε τις συνθέσεις, δηλαδή όλων μας! Ο Sammy, o Joe, o Chad και εγώ πάντα παίζαμε σε μελωδικές γραμμές, οπότε καταλαβαίνεις πως δεν θα άλλαζε η κατεύθυνση μας τώρα. Άλλωστε όπως σου είπα γράφουμε την μουσική που μας αρέσει, εάν αυτό παράγει hits ή πιο εμπορική μουσική που ο άλλος την ακούει πιο εύκολα σε σχέση με κάποια άλλη, αυτό δεν το βρίσκω κακό, ίσα-ίσα το αντίθετο! Σου αρέσει το πρώτο single, το “Bigfoot”;
Ναι, μου αρέσει πάρα πολύ! Είναι τρελό hit, αλλά και το “Different devil” δεν πάει πίσω..
Το “Different devil” ήταν η επόμενη επιλογή μας για single! Ήταν να διαλέξουμε ανάμεσα στα δυο τραγούδια και διαλέξαμε τελικά να βγει πρώτα το “Bigfoot” και πιθανότατα το δεύτερο single να είναι το “Different devil”, το οποίο αποτελεί και την αγαπημένη μου στιγμή του “III”! Απλά επειδή είναι tempo τραγούδι, σίγουρα ως single και μάλιστα πρώτο, το “Bigfoot” θα λειτουργήσει πιο καλά. Το άλμπουμ κυκλοφορεί τέλη Σεπτεμβρίου, αλλά το πρώτο μας single είναι ήδη στην αγορά, για αυτό λέω πως ως τραγούδι, το “Bigfoot” είναι πιο καλός προπομπός για το “III”!
Ο καθένας από σας έχει πολλές υποχρεώσεις, πως καταφέρνετε να γράψετε τα τραγούδια;
Χρειάζεται μια πολύ καλή οργάνωση για να είναι οι CHICKENFOOT αυτό που είναι και να μπορούμε να περιοδεύουμε κιόλας! Βασικά ο Sammy γράφει τους πιο πολλούς στίχους και ο Joe φέρνει την πιο πολύ μουσική! Όσο διάστημα είμαστε ο ένας μακριά από τον άλλον ανταλλάσσουμε τις ιδέες μας με mail και mp3, οπότε υπάρχει πάντα μια μαγιά πάνω στην οποία δουλεύουμε και όταν μπούμε στο στούντιο όλοι μαζί τότε πραγματικά αρχίζουμε να γραφούμε, να δίνουμε ζωή σε όλες αυτές τις ιδέες που έχουμε ανταλλάξει όσο καιρό ο καθένας έτρεχε με τα δικά του σχήματα και project ή άλλες υποχρεώσεις!
Με τον Mike Fraser (AC/DC, METALLICA), στην παραγωγή, πως προέκυψε η συνεργασία;
Με τον Mike, είμαστε πολύ καλοί φίλοι από τότε που ήταν μηχανικός ήχου στους VAN HALEN και πάντοτε κρατήσαμε ζωντανή την φιλία μας, πάντα συνεργαζόμαστε και γιατί είμαστε φίλοι αλλά και γιατί είναι εξαιρετικός μηχανικός ήχου! Απλά αυτή τη φορά ανακατεύτηκε και στην παραγωγή του άλμπουμ, είναι κάτι σαν συμπαραγωγός μαζί με μας.
Να σε ρωτήσω και για τους VAN HALEN, για ποιο λόγο τελικά δεν παίζεις μαζί τους μετά από τόσα χρόνια φιλίας και συμμετοχής σου στην μπάντα;
Βασικά από τους VAN HALEN δεν παραιτήθηκα ποτέ! Απλά παρεξηγήθηκαν κάποια πράγματα. Ήταν μια περίοδος που η μπάντα ήταν εντελώς ανενεργή και δεν κάναμε τίποτα. Ο Sammy και εγώ ήμασταν και είμαστε πολύ κοντινοί φίλοι και μου πρότεινε αφού οι VAN HALEN δεν έκαναν κάτι να έπαιζα μαζί του, αφού δεν είχα ούτως ή αλλιώς κάποια άλλη υποχρέωση. Εγώ φυσικά και δέχτηκα, όμως οι VAN HALEN το είδαν πως ήθελα να φύγω από αυτούς και έτσι οι δρόμοι μας χώρισαν κάπως απότομα θα έλεγα!
Θα μας έρθετε Ευρώπη;
Ναι, οπωσδήποτε γιατί μας αρέσει πολύ να παίζουμε στην Ευρώπη. Όταν κυκλοφορήσει το άλμπουμ θα περιοδεύσουμε μέχρι και τους πρώτους μήνες του 2012 εδώ στην Αμερική και μετά θα έρθουμε Ευρώπη! Θέλουμε να παίξουμε στα περισσότερα μεγάλα φεστιβάλ και μάλλον έτσι θα γίνει! Οπότε να μας περιμένετε, ειδικά στην Ελλάδα θα ήθελα πάρα πολύ να ξανάρθα και να ξαναπιώ ούζο!
Δημήτρης Σειρηνάκης
Όταν διαλύθηκαν οι SANCTUARY, σταματήσαμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλο και δεν είχαμε μιλήσει για πάρα πολλά χρόνια. Τα τελευταία χρόνια αρχίσαμε να βρισκόμαστε σε πάρτι και σε διάφορες άλλες φάσεις, να μιλάμε και να συζητάμε την περίπτωση να ξαναφτιάξουμε το συγκρότημα. Κουβέντα στην κουβέντα, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι θα είχε ενδιαφέρον να γράφαμε καινούργια μουσική και για εμάς και για τον κόσμο.
Ποιος παίζει ντραμς τώρα στους SANCTUARY, γιατί δεν το βλέπω πουθενά γραμμένο;
Με τους NEVERMORE είχε μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση των φωνητικών σου σε σχέση με το παρελθόν. Πιστεύεις ότι μπορείς να τραγουδήσεις αυτά τα τόσο ψιλά φωνητικά στις μέρες μας, ιδιαίτερα από τη στιγμή που έχεις σταματήσει να το κάνεις εδώ και χρόνια;
Ίσως είσαι αναγκασμένος να ακολουθήσεις κι έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στα νέα δεδομένα;
Για να επανέλθω στο ζήτημα της επανένωσης των SANCTUARY, μήπως τελικά δεν ήσουν ικανοποιημένος από τον τελευταίο δίσκο των NEVERMORE, γι’ αυτό επέλεξες αυτόν το δρόμο; Μήπως το “The obsidian conspiracy” ήταν ο πιο ασφαλής δίσκος που μπορούσατε να κάνετε; Εμένα μου ακούγεται σαν δίσκος που γράφτηκε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, πολύ ασφαλής και προϊόν συμβιβασμού.
Τα εσωτερικά προβλήματα που οδήγησαν στην αποχώρηση του Loomis και του Van Williams, εμφανίστηκαν μετά την κυκλοφορία του τελευταίου σας άλμπουμ, ή προϋπήρχαν;
Να σε ρωτήσω για τον Van Williams… Έκανες πολύ υποτιμητικά σχόλια γι’ αυτόν, ενώ εκείνος με τη σειρά του, κράτησε πολύ ήπιους τόνους. Η στάση σου όμως, δείχνει ότι είχατε πολύ μεγάλα προβλήματα στις σχέσεις σας στο συγκρότημα.
Στη μουσική βιομηχανία, λένε ότι τα μουσικά ιδιώματα ξαναέρχονται στη μόδα κάθε είκοσι χρόνια κι έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που έγινε το μπαμ με το grunge. Δεν βρίσκεις ότι το timing είναι λίγο λάθος;
Είσαι ευχαριστημένος με τη ζήτηση που υπάρχει για τους SANCTUARY από live και από τις δισκογραφικές εταιρίες που μπορεί να σας προσφέρουν συμβόλαια ή νιώθεις ότι θα πρέπει να δουλέψεις πολύ περισσότερο για να φτάσεις στο σημείο που ήσουν με τους NEVERMORE;
Όταν λες μαζί μας, εννοείς τους NEVERMORE και τους SANCTUARY ή εσένα και τον Jim Sheppard;
Πιστεύεις ότι το αλκοόλ και οι διάφορες ουσίες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να μην αναπτυχθούν πάρα πολύ οι NEVERMORE;
Μιλώντας για τον Jim Sheppard, πως είναι στην υγεία του; Γενικότερα οι NEVERMORE δεν έχουν υπάρξει και το πιο υγιές συγκρότημα στο χώρο της μουσικής…
Ναι, αλλά πριν από αυτό, είχατε δουλέψει με έναν νέο τραγουδιστή, τον Dan Nelson, είχαμε κάνει και συνεντεύξεις μαζί για τον δίσκο που θα κυκλοφορούσατε και ξαφνικά σταματήσαμε να ακούμε για τους ANTHRAX, ώσπου έσκασε το νέο ότι τον διώξατε και πάει πίσω η κυκλοφορία… Πιστεύω ότι ήταν πολύ δύσκολη περίοδος για εσάς και παραλίγο να σας οδηγήσει στη διάλυση (σ.σ. όπως είχαν δηλώσει στο γερμανικό ROCK HARD).
Επομένως, αναγνωρίζεις ότι είχατε κάνει λάθος επιλογή…
Ναι, αλλά στη συνέχεια μου θυμίζει και κάτι από STONE SOUR!
Δεν είχατε πίεση για να γράψετε αυτόν το δίσκο, μετά από τόσα χρόνια αναμονής και από τους οπαδούς και από τον Τύπο και από τη δισκογραφική σας εταιρία; Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να αντεπεξέλθετε;
Σε έχω ακούσει να χαρακτηρίζεις το “In the end”, ως ένα από τα καλύτερα τραγούδια των ANTHRAX που έχουν γραφτεί ποτέ, αλλά δεν το έχω ακούσει ακόμα. Αυτό που ξέρω είναι ότι μιλά για τον Ronnie James Dio και τον Dimebag Darrell.
Και νομίζω ότι εσείς είχατε το μεγαλύτερο περιθώριο να κερδίσετε…
Το Ευρωπαϊκό κοινό ανέκαθεν έτρεφε μεγάλη συμπάθεια στον Αμερικανικό metal ήχο και μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ της ηπείρου, μπάντες από την άλλη όχθη του Ατλαντικού έχουν την τιμητική τους στο billing. Oι Γερμανοί 
Παραπάνω από μία δεκαετία στο κουρμπέτι οι Βραζιλιάνοι 
Οι εποχές που η Βελγική heavy metal σκηνή είχε ως εμπροσθοφυλακή συγκροτήματα όπως οι OSTROGOTH, CROSSFIRE, LIONSPRIDE, BAD LIZZARD, PALASS έχει περάσει ανεπιστρεπτί… Μια γλυκιά ανάμνηση ορισμένων εξαιρετικά σημαντικών άλμπουμ για το Ευρωπαϊκό heavy metal, που δεν στάθηκε ωστόσο ικανή στο να βγάλει την χώρα από το καβούκι της και ν’ ακολουθήσει σε ποσότητα αλλά κυρίως σε ποιότητα την συγκομιδή των γειτόνων Ολλανδίας, Γαλλίας και ακόμα περισσότερο της Γερμανίας… Η εμφάνιση των 
Κλείνοντας τα πεπραγμένα του πρώτου internetικού Brotherhood of steel, ας κάνουμε μία στάση στην άλλοτε κραταιά Αμερική και συγκεκριμένα στους 
Πότε να περιμένουμε τον full length δίσκο;
Στις προηγούμενες δουλειές των DREAM THEATER, ακούγαμε τραγούδια που έμοιαζαν πάρα πολύ με τους TOOL, MUSE, METALLICA, PANTERA, είχαμε αρκετά background brutal φωνητικά, πολύ πιο σκληρό ήχο σε αρκετά σημεία. Αυτά είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά τα οποία ΔΕΝ μπορεί να ακούσει κανείς στο καινούργιο τους άλμπουμ. Μήπως έπαιζαν κάποια πράγματα εξαιτίας σου και δεν τους άρεσαν στην πραγματικότητα και αφού έφυγες τα εξάλειψαν από τη μουσική τους; Αυτό άφησαν να υπαινιχτεί κάποια μέλη της μπάντας που είχα την ευκαιρία να μιλήσω…
Έχοντας μιλήσει με τον Petrucci κι έχοντας διαβάσει όσες συνεντεύξεις του υπάρχουν στο διαδίκτυο, μάλλον είναι το μοναδικό μέλος των DREAM THEATER που δεν έχει πει κάτι κακό για εσένα και πραγματικά λυπήθηκε που έφυγες…
Νιώθεις ανανεωμένος στους ADRENALINE MOB; Έχουν τα στοιχεία που σου έλειπαν όλα αυτά τα χρόνια;
Πως αισθάνεσαι που το «μωρό» σου –όπως τους αποκαλείς- οι DREAM THEATER, βγάζουν δίσκο χωρίς εσένα;
Γνωρίζω πάρα πολύ καλά πόσο ενδιαφέρεσαι για τους οπαδούς, αφού από το 1996 κάνουμε συνεντεύξεις για κάθε δίσκο των DREAM THEATER, για κάθε project σου και σε κάθε περιοδεία… Αυτό που είναι όμως περίεργο, είναι ότι αυτή ήταν η πρώτη περιοδεία των DREAM THEATER που έπαιζαν ακριβώς το ίδιο set list κάθε βραδιά…
Πότε θα κυκλοφορήσει ο δίσκος σου με τον John Sykes;
Έχετε γράψει πολλή και εκπληκτική μουσική με τον John Petrucci όμως και πολλοί οπαδοί σας πιστεύουν ότι τώρα που χωρίσατε, αυτή η μαγεία θα χαθεί. Τι πιστεύεις εσύ;
Matt, για την προώθηση του “In waves” βρέθηκες πριν λίγο καιρό στην Ιαπωνία δίνοντας συνεντεύξεις και μιλώντας στον τύπο. Τι εντυπώσεις αποκόμισες από το ταξίδι αυτό;
Δεν έχω κάποιο πρόβλημα μ’ αυτό. Περισσότερο μ’ ενοχλεί όταν οι ακροατές τραβάνε μία κόκκινη γραμμή και ακούνε μονάχα ένα είδος metal, σνομπάροντας τα υπόλοιπα. Δέχομαι το γεγονός ότι κι εγώ ως 15χρονος black metaller το ίδιο έκανα, έξω όμως από τα όρια της συγκεκριμένης σκηνής υπάρχουν τόσα καλά πράγματα να ανακαλύψει και να ακούσει κάποιος. Μου θυμίζει κατά κάποιον τρόπο τη νοοτροπία ορισμένων αμερικανικών σχημάτων. Όταν περιοδεύουν στην Ευρώπη, αντί να δοκιμάσουν το ντόπιο φαγητό, προτιμούν να πάνε στα McDonalds ή στα Burger King. Εκεί γνωρίζουν τι τους περιμένει, τι θα φάνε και τι γεύση θα έχει, ποτέ δεν πρόκειται όμως να γνωρίσουν κάτι νέο. Όταν συνθέταμε το “In waves” μεγάλη πηγή έμπνευσης για εμάς ήτανε όλες οι ταινίες του David Lynch και του Lars Von Trier. Ένας φίλος φωτογράφος, ο οποίος είχε σπουδάsει κινηματογραφία στο παρελθόν, μας έδειξε ουσιαστικά το δρόμο. Μπορείς να βρεις στοιχεία από τις ταινίες τους στα κομμάτια μας, στο artwork, στα βίντεο και στις φωτογραφίες μας. Οπότε θα με ρωτούσε λογικά κάποιος και για ποιο λόγο επέλεξα να κόψω τα μαλλιά μου (γέλια).
Μήπως αυτό είναι τελικά το βαθύτερο νόημα πίσω από το “In waves”; Ότι τα πάντα βρίσκονται εν κινήσει, εξελίσσονται και μεταλλάσσονται και κάποιος δεν μπορεί να γνωρίζει πώς θα καταλήξουν στο τέλος;
Robert, πότε ξεκίνησες με τη σύνθεση νέων κομματιών;
Ποια παιδιά ακούμε λοιπόν;
Λονδίνο, μέσα Ιουλίου, στο σικάτο προάστιο Belsize Park, όπου διαμένουν κάποιοι άσημοι όπως οι Tim Burton, Kate Winslet, Jude Law και Kate Moss, συναντάμε στο control room των AIR Studios (Peter Gabriel, JAMIROQUAI και Katie Melua) τον Steven Wilson, o οποίος δείχνει αρκετά ήρεμος, φοράει ένα επετειακό t-shirt του prog-avant garde online shop Burning Shed, παρακαλεί τον μάνατζέρ του να του φέρει ένα μπουκαλάκι νερό και δείχνει κάτι παραπάνω από έτοιμος και ορεξάτος να ξεκινήσουμε.
Το αποτέλεσμα όμως μιλάει από μόνο του, αφού στο “Grace for drowning” έρχεται ο ακροατής αντιμέτωπος με 83 λεπτά μουσικής, τα οποία απλώνονται σε 12 κομμάτια, 2 διαφορετικά CDs, ενώ θα υπάρχει και μία blue ray έκδοση με διάφορα φιλμάκια και multimedia καλούδια για τους οπαδούς του ήχου του Steven Wilson.
Συνέντευξη : Βoris Kaiser
Συνεχώς περιγράφεις το άλμπουμ σου «κατά μεγάλο ποσοστό αυτοβιογραφικό». Μπορείς να μας δώσεις μερικά παραδείγματα;
