Οι Νορβηγοί COMMUNIC είναι μια μπάντα που μου έκανε πολύ καλή εντύπωση από το ντεμπούτο τους, “Conspiracy in mind” το 2005. Τα δύο επόμενα άλμπουμ τους, “Waves of visual decay” (2006) και “Payment of existence” (2008), απλά σταθεροποίησαν τη γνώμη μου γι’ αυτούς… Μια σύγχρονη ηχητικά μπάντα, από τις πλέον αξιόλογες στο χώρο της και με σταθερά πολύ καλή και ανοδική δουλειά.

Για όσους δεν έχουν επαφή με τους Νορβηγούς, οι COMMUNIC ακούγονται σαν τους NEVERMORE (κύρια επιρροή τους), αλλά με περισσότερo σύγχρονα στοιχεία, καθώς και αρκετές prog αναφορές. Heavy, μελωδικοί, λυρικοί… Όλο το πακέτο. Όμως το 2011, και το νέο τους άλμπουμ, “The bottom deep”, τους παρουσιάζει αρκετά αλλαγμένους…

Η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο άκουσμα, αυτή η αλλαγή στον ήχο τους με ξένισε κάπως. Δε μιλάμε για τραγική αλλαγή, αλλά εμφανέστατη σίγουρα. Οι COMMUNIC πειραματίστηκαν ακόμα περισσότερο σε αυτό το άλμπουμ. Τα NEVERMORE στοιχεία παραμένουν ως έχουν, αλλά έχουν πέσει αρκετά οι ταχύτητες, και έχουν κάνει την εμφάνισή τους αρκετά πιο prog, αλλά και doom στο ύφος των CANDLEMASS των πιο λυρικών στιγμών τους. Τα φωνητικά του Oddleif, έχουν βελτιωθεί, και αυτή τη φορά και ο ίδιος «προκαλεί» παραπάνω τον εαυτό του, καλύπτοντας μια ευρύτερη γκάμα, προσπαθώντας να κάνει κάτι το διαφορετικό ανάλογα το κομμάτι και τελικά με αρκετή επιτυχία. Μέσα στα πλαίσια του διαφορετικού που προσφέρουν οι COMMUNIC στο “The bottom deep”, είναι και η αλλαγή της ατμόσφαιρας του άλμπουμ. Γενικά ρίχνοντας τις ταχύτητες (κυρίως mid τα κομμάτια) και δίνοντας περισσότερη έμφαση στη λυρικότητα, αλλά και το groove (που κυριαρχεί), έχουν δημιουργήσει μια πιο «σκοτεινή» αν μπορεί να χαρακτηριστεί ατμόσφαιρα και το έχουν κάνει και πολύ καλά μάλιστα.

Σε γενικές γραμμές, το “The bottom deep” είναι ένα άλμπουμ-πρόκληση για τους Νορβηγούς. Ένα άλμπουμ διαφορετικό από τα προηγούμενά τους ως ένα αρκετά μεγάλο βαθμό, αλλά στο τέλος εξίσου καλό. Δυστυχώς, τα 3 τελευταία κομμάτια του άλμπουμ χαλάνε αρκετά το σύνολο, αφού δεν έχουν κάτι να προσφέρουν. Και τα 3 στο σύνολο 9 κομματιών, δεν είναι μικρό ποσοστό. Όμως είναι η προσπάθεια για κάτι «νέο» από τη μπάντα και καλύτερα να είμαστε πιο επιεικείς σε αυτό. Γιατί έχει και κομματάρες μέσα, όπως τα 2 πρώτα (“Facing tomorrow” και “Denial”), ενώ και τα υπόλοιπα 4 δεν υστερούν και πολύ σε αξία.

Δε ξέρω αν αυτό το άλμπουμ θα κάνει μεγαλύτερο «γκελ» στον κόσμο από τα προηγούμενά τους. Ξέρω όμως ότι οι COMMUNIC συνεχίζουν να μας προσφέρουν αν μη τι άλλο ποιοτικές δουλειές.

Μεγάλη μπάντα οι NEVERMORE, αλλά τελείωσαν. Και οι COMMUNIC είναι ίσως ό,τι κοντινότερο σε αυτόν τον ήχο και χωρίς να καταλήγει σε φθηνή αντιγραφή. Δεν είναι κακό λοιπόν να δώσουμε ευκαιρία σε μια νέα σχετικά μπάντα που δείχνει ότι η προσπάθεια που κάνει είναι το λιγότερο σοβαρή και προσεγμένη. Και προσωπική άποψη, το ταλέντο υπάρχει και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.

7 / 10

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Για μένα, και το ξεκαθαρίζω από την αρχή, αυτή τη χρονική στιγμή τουλάχιστον, οι SYMPHONY X είναι η κορυφαία prog metal μπάντα, όσο και αν με πείτε «ιερόσυλο» οι περισσότεροι. Το 2007 όταν και κυκλοφόρησαν τον (ίσως) κορυφαίο prog metal δίσκο της τελευταίας πενταετίας, το “Paradise lost”, απογείωσαν κυριολεκτικά την καριέρα τους, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές τόσο από τον μεταλλικό Τύπο, όσο και από τους οπαδούς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το άλμπουμ βρισκόταν σχεδόν σε όλες τις λίστες με τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς στα metal έντυπα, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του ROCK HARD.

Καιρός ήταν λοιπόν, οι Αμερικάνοι, να τύχουν της αναγνώρισης που πραγματικά τους αξίζει και να σταματήσουν να είναι στη «σκιά» των DREAM THEATER, γιατί δεν έχουν και πολλά να ζηλέψουν κατά την ταπεινή μου άποψη. Είτε δισκογραφικά σε επίπεδο άλμπουμ, αλλά είτε σε επίπεδο τεχνικών ικανοτήτων. Και έχουν και πολύ καλύτερο τραγουδιστή… Αλλά ας μην ανοίξουμε καμία τέτοια κόντρα τώρα και με βάλει στη «μαύρη λίστα» το μισό (και βάλε) περιοδικό!

Το “Iconoclast” ήταν ο δίσκος-παγίδα για τους SYMPHONY X κι αυτό γιατί ο επόμενος δίσκος μιας μπάντας από τον (εμπορικά τουλάχιστον) κορυφαίο της, είναι και ο πιο δύσκολος. Θέλετε γιατί οι συγκρίσεις είναι μεγαλύτερες, θέλετε γιατί και η ίδια η μπάντα πολλές φορές «κάθεται» στην επιτυχία, της, ο κανόνας είναι αυτός. Και οι SYMPHONY Χ με το “Iconoclast” αποδεικνύουν όχι μόνο ότι δεν έπεσαν στην παγίδα, αλλά ότι η επιτυχία του “Paradise lost” μόνο τυχαία δεν ήταν και βρίσκονται ίσως στην καλύτερη περίοδό τους αν συνδυάσουμε εμπορικότητα και ποιότητα δισκογραφικών δουλειών.

Συνεχίζοντας λοιπόν ουσιαστικά από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχός του, το “Iconoclast” δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερα καινούργιο στον ήχο των Αμερικάνων. Είναι σίγουρα λιγότερο «εμπορικό» άλμπουμ, αρκετά πιο progressive από τον προκάτοχό του και με λιγότερα “hit” τραγούδια αν θέλετε, αλλά ποιοτικά στέκεται και αυτό με τη σειρά του σε τρομερό επίπεδο.

Έχοντας (ξανά) εκπληκτική παραγωγή, η οποία είναι όσο ογκώδης και ταυτόχρονα καθαρή χρειάζεται, στα 7 κομμάτια του άλμπουμ, οι Αμερικανοί ξεδιπλώνουν ακόμα μια φορά το ταλέντο τους. Progressive/power metal με ουσία, ψυχή αλλά και εντυπωσιασμό στα παιξίματα και κομμάτια όπως τα “When all is lost” (από τις κορυφαίες power ballads των τελευταίων ετών και με εκπληκτικό στίχο), “Iconoclast” (εντεκάλεπτο prog όργιο) και “Bastards of the machine” (prog/power δυναμίτης), συνιστούν ένα άλμπουμ που θα ικανοποιήσει στο έπακρο τους οπαδούς της μπάντας, αλλά και όποιον γουστάρει το καλό progressive metal.

Μπορεί το “Iconoclast” να μην είναι ισάξιο του “Paradise lost” (στα δικά μου αυτιά) και να μην οριοθετεί κάτι το καινούργιο για τον ήχο των SYMPHONY X, όμως είναι ακόμα ένα διαμάντι στη δισκογραφία τους και μια ακόμα απόδειξη/πειστήριο ότι αυτή η μπάντα σίγουρα δικαιούται πολλά περισσότερα από αυτά που της αναλογούν μέχρι τώρα. Είπαμε… Προσωπικά η κορυφαία prog metal μπάντα του πλανήτη, τουλάχιστον τα τελευταία 5 χρόνια! Μας αρρώστησαν πάλι και θα μας αποτελειώσουν στις 28 Οκτωβρίου από κοντά!!!

8,5 / 10

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Y.Γ.: Προτιμήστε τις limited editions… τα bonus κομμάτια είναι επίσης super!

Οι POWERWOLF είναι μια μπάντα με σταθερά πολύ καλή και ανοδική πορεία στο χώρο του heavy/power metal και ειδικά τα “Lupus dei” (2007) και “Bible of the beast” (2009) μου είχαν αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις.

Το “Blood of the saints” λοιπόν, είναι το τέταρτο άλμπουμ τους σε έξι χρόνια (όχι κι άσχημα, δεν συμφωνείτε;) και το πιο σημαντικό τους μέχρι το επόμενο τουλάχιστον. Ο λόγος είναι απλός… Το “Bible of the beast” τους έδωσε μια ώθηση (μπήκαν στα charts της Γερμανίας, περιοδεία, συμμετοχή στα μεγαλύτερα festival) την οποία εκμεταλλεύονται τώρα ή ποτέ. Δε ξέρω αν θα τα καταφέρουν, εμένα όμως δε με έπεισαν και τόσο αυτή τη φορά.

Προσπερνώντας το στιχουργικό κομμάτι του άλμπουμ, το οποίο είναι γραφικό σε πάρα πολλές περιπτώσεις και θα ταίριαζε καλύτερα σε τίποτα φθηνές τηλεοπτικές σαπουνόπερες με βαμπίρ και λοιπά (ξέρετε για τι είδους σειρές μιλάμε), στα μουσικά που μας ενδιαφέρουν περισσότερο στους POWERWOLF, το άλμπουμ είναι σίγουρα δουλεμένο αρκετά.

Προσεγμένες ενορχηστρώσεις, και όλα τα στοιχεία που περιμένει κάποιος από τη μπάντα. Heavy metal κατά βάση, με power και πιο μελωδικές αναφορές και με τις πιο συμφωνικές επιρροές να κάνουν πάλι την εμφάνισή τους, κυρίως λόγω της χρήσης του εκκλησιαστικού (το οποίο σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου του άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε εκκλησία), αλλά και της 40μελούς χωρωδίας η οποία (πάλι σύμφωνα με το Δ.Τ.) ηχογραφήθηκε και αυτή με τη σειρά της σε μια εκκλησία του 13^ου αιώνα. Το αποτέλεσμα πάντως δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όσο τουλάχιστον θα περίμεναν οι ίδιοι. Αλλά τέλος πάντων.

Στο “Blood of the saints” υπάρχουν μερικά πολύ καλά κομμάτια, όπως το εξαιρετικό “Ira sancti (when the saints are going wild)” (το οποίο είναι και το καλύτερο του δίσκου κατά την ταπεινή μου άποψη), το mid/melodic “We drink your blood”, το MAIDEN-ικό “Murder at midnight” και το power-ίζον “Dead boys don’t cry”. Από εκεί και πέρα όμως, υπάρχουν και κομμάτια που είναι είτε κακά, είτε ανούσια, όπως τα “Son of a wolf”, “Night of the werewolves” και “Die, die, crucified” και ο δίσκος γενικότερα παρουσιάζει μια αρκετά εμφανή διαφορά ανάμεσα στις καλές και κακές στιγμές του. Και είναι κρίμα, γιατί οι καλές στιγμές του είναι πολύ καλές!

Οι POWERWOLF είναι μια πολύ καλή μπάντα και το απέδειξαν αυτό οι προηγούμενες δουλειές τους και φαίνεται επίσης και σε πολλές στιγμές αυτού του άλμπουμ. Δε νομίζω όμως ότι είναι ακόμα αυτή η μπάντα την οποία θέλει να παρουσιάσει η Metal Blade ως το next big thing ουσιαστικά στο χώρο του κλασικού (κατά κύριο λόγο) heavy metal. Ίσως η υπερβολή που τους ακολουθεί (όχι από τους ίδιους) τους κάνει περισσότερο κακό παρά καλό και τους κρατήσει πίσω. Γιατί τα προσόντα τα έχουν σα μπάντα και έχουν έναν πολύ καλό τραγουδιστή (βασικότατο), τον Attila Dorn, ο οποίος ξεχωρίζει. Για το μεγάλο άλμα όμως, σίγουρα θα περιμένουμε το επόμενο άλμπουμ για να διαπιστώσουμε αν μπορούν να το κάνουν. Περίεργο άλμπουμ το “Blood of the saints”…

6.5/10

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

Πιστεύω ότι κάποτε θα πρέπει να μπούμε στον κόπο να ανοίξουμε μία κουβέντα αναφορικά με το black metal τη σημερινή εποχή, πώς το αντιλαμβάνεται ο κόσμος, πού το βλέπει να κινείται ως ήχο και αν νιώθει ότι πραγματικά τον εκφράζουν οι δουλειές, που κυκλοφορούν. Ακόμη μεγαλύτερη κουβέντα οφείλει να γίνει για το ελληνικό black metal και αν ο κόσμος πραγματικά πιστεύει ότι υπάρχει ελληνική σκηνή… Δεν το εννοώ τόσο με τον αριθμό (αξιόλογων) σχημάτων, όσο πολύ περισσότερο ως ξεχωριστός ήχος μέσα στο γενικότερο ύφος του black metal;

Προσωπικά αισθάνομαι ένα τεράστιο κενό στο συγκεκριμένο είδος μουσικής, με μεγάλη εξαίρεση τους Αμερικανούς NEGATIVE PLANE, για τους οποίους πολύ ορθά τα γράφει και τα λέει ο Λευτέρης Τσουρέας σε άλλο μέρος του site, και περιμένω μία στο τόσο κάποιο από τα παλιότερα ονόματα να βγάλει δίσκο, είτε πρόκειται για τους πιο παραδοσιακούς MARDUK, είτε όπως πέρυσι με τους πολυαγαπημένους μου MASTER’S HAMMER, είτε για τους κορυφαίους Έλληνες black metallers NERGAL. Από εκεί και πέρα υπάρχουν καλά και ενδιαφέροντα σχήματα – ορισμένα ελληνική επίσης – τα περισσότερα όμως δείχνουν χωρίς ταυτότητα, χωρίς ουσία και κυρίως χωρίς φιλοσοφία. Το black metal στα δικά μου μάτια είναι κάτι παραπάνω από μουσική. Η μουσική είναι σε κάθε περίπτωση η ουσία – μην καταλήξουμε σαν τους Γερμανούς με λίγα λόγια – αλλά δεν είναι τα πάντα. Οι Βραζιλιάνοι MYSTIFIER μουσικά δεν ήταν και το καλύτερο συγκρότημα του κόσμου, ή μήπως ήταν οι Καναδοί BLASPHEMY, υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι ωστόσο για τους οποίους θεωρούνται από τα κορυφαία ονόματα της σκηνής (τουλάχιστον της black metal σκηνής που αναγνωρίζω και γνωρίζω εγώ) … εσείς μπορεί να ξεκινήσατε με τους THORNS ή να πιστεύετε ότι ο Snorre έχει συνθέσει μέρη του “De mysteriis dom Sathanas”. Εγώ, δεν ξέρω! Απλά δεν θυμάμαι ΠΑΛΙΑ, όταν ζούσε ο Euronymous, να βγαίνει κάποιος και να υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Τελικά τι ισχύει; Ή είμαι υποχρεωμένος να πιστέψω τον Snorre, ο οποίος είναι αποδεδειγμένα ψεύτης; Ή καλούμαι να πιστέψω ένα-δύο συντάκτες που απροκάλυπτα προπαγανδίζουν τέτοια πράγματα τα τελευταία δέκα χρόνια σε σημείο, που έχουν δημιουργήσει δικούς τους οπαδούς και έχουν θρέψει πεποιθήσεις; Ας μιλήσουμε για τους NERGAL καλύτερα.

Το “Absinthos” ήταν μονάχα η αρχή της επιστροφής των NERGAL. Και μιλάμε για μεγαλειώδη επιστροφή, αφού στα αυτιά μου – ενός οπαδού του σχήματος από το πρώτο τους demo (“In the name of Nergal” – 1992) – ακούγονται ισχυρότεροι από ποτέ άλλοτε. Οι NERGAL ρίσκαραν, για όσους τους γνωρίζουν, πέτυχαν και δικαιώθηκαν για τις επιλογές τους. Όταν αποφασίζουν μετά από 20 περίπου χρόνια ύπαρξης της μπάντας, να πάρουν μόνιμο κιθαρίστα, να βάλουν στην άκρη τα πλήκτρα (ο ήχος τον οποίων από ένα σημείο και μετά ήταν σήμα κατατεθέν γι’ αυτούς), να πάρουν τραγουδιστή και να συγκεντρωθεί ο Antipatros μονάχα στο μπάσο (και τι μπάσο φίλοι μου!!!), τότε θέλει πραγματικά κότσια για να μην πω αυτό που σκέφτομαι! Ξέρετε όμως για ποιο λόγο πέτυχαν; Μίλησα με τον Παναγιώτη (Antipatros) για το δίσκο και δεν μου έκανε καμία εντύπωση ο ενθουσιασμός με τον οποίο μιλούσε για τη μπάντα και το δίσκο. Ο Παναγιώτης έτσι μιλούσε για τους NERGAL και το 1992 και το 1993. Τον θυμάμαι! Πέτυχαν διότι οι NERGAL αποτελούν ένα κομμάτι της ζωής του Παναγιώτη και του Γρηγόρη (EXPULSION ANGEL). Δεν έχουν πρόβλημα να βάλουν στην άκρη προσωπικούς εγωισμούς ή ιδέες, για το καλό της μπάντας. Και εδώ παίζουν στα σίγουρα, αφού στην κιθάρα τους συνοδεύει η «παλιά καραβάνα» Βασίλης Ζόμπολας (και που δεν έχει παίξει… ROTTING CHRIST, WAMPYRE SHADOW WOLF, SOULSKINNER και καμιά 20αριά ακόμη γνωστές μπάντες) και τα φωνητικά έχει αναλάβει ο γνωστός από τους KAWIR, Porphyrion. Και για να αφήσει φίλοι μου ο Antipatros τα φωνητικά, να παραδώσει τη σκυτάλη του μικροφώνου των NERGAL, τότε κάτι ιδιαίτερο πρέπει να παίζει… Ακούστε απλά τις φωνές στο “Saetan 666” και θα καταλάβετε. Ακούστε όμως και το μπάσο… παραμορφωμένο, κανονικό… ένας χαμός από μπάσο στο συγκεκριμένο CD.

Γούσταρα τρελά την κυκλοφορία τους, διότι οι στίχοι είναι στα ελληνικά – σύντομοι και περιεκτικοί, η ατμόσφαιρα δημιουργείται φυσιολογικά, κυρίως μέσα από τη μουσική και τα απίστευτα φωνητικά, ενώ η παραγωγή θεωρώ ότι είναι υποδειγματική για το ύφος (σε μερικά σημεία προσωπικά θα γούσταρα τα φωνητικά λίγο πιο δυνατά στην τελική μίξη, ωστόσο αυτό είναι ξεκάθαρα προσωπικό βίτσιο και όχι κριτική).

Κλείνοντας ας ενημερώσω τον κόσμο για το «Μεσαίωνας» split που έβγαλαν με τους LYKAIONAS και το οποίο περιλαμβάνει επίσης καταπληκτικό υλικό από πλευράς NERGAL, ενώ τον Οκτώβριο του 2011 αναμένεται από την Bowel Of Noise Records το “Diavolou stigma” CD, το οποίο θα περιλαμβάνει τα 7” των NERGAL αλλά και τη ζωντανή τους εμφάνιση στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ως support στους Ιταλούς MORTUARY DRAPE.

8 / 10

Μίλτος Λυμπιτσούνης

7,5 / 10

Ας ξεκινήσουμε αναφέροντας σε τι μορφή κυκλοφορεί το “Hermeticism” και από ποιες εταιρείες συγκεκριμένα. Σε 7”EP έχει κυκλοφορήσει από την World Terror Committee Records. Σε CD single το έχει βγάλει η Agonia Records, όλα μπορούν όμως να βρεθούν στο Bowel Of Noise Store, οπότε ξεπερνάμε τα μπερδέματα και πάμε στην ουσία, η οποία είναι πως οι Αθηναίοι ACHERONTAS με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία γιορτάζουν 15 χρόνια ζωής, αφού το σχήμα στην ουσία συνέχισε την πορεία των STUTTHOF. Κι αν κάποιοι έχουν ήδη μπερδευτεί και έχουν χάσει τη μπάλα, είναι διότι κακώς προφανώς αγνοούν την ύπαρξή τους και κατά τη συνέπεια την καταπλητική μουσική τους. Όσους δεν κατάφερε να πείσει το “Tat tvam asi (universal omniscience)” του 2007, τότε σίγουρα θα ταρακουνήθηκαν λίγο με το “… for the temple of the serpent skull” split με τους μεγάλους NECROMANTIA. Κι ας θέσω σ’αυτό το σημείο το ερώτημα: πότε άλλοτε μοιράστηκαν κυκλοφορία οι NECROMANTIA του Morbid (εγώ συνεχίζω να τον αποκαλώ έτσι) με άλλη μπάντα; Μήπως στο “Black arts lead to everlasting sins” με τους VARATHRON; Πάμε παρακάτω… Χτυπάει αυτό ένα καμπανάκι και λέει κάτι για τη μουσική αξία των ACHERONTAS;

Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός, πως οι ACHERONTAS θεωρούνται οι συνεχιστές της παράδοσης των NECROMANTIA στο λεγόμενο occult black metal, αν και ο κόσμος δεν θα πρέπει να περιμένει να ακούσει κάτι σαν NECROMANTIA – βασικά καμία σχέση. Οι ACHERONTAS βασίζονται στις κιθάρες, έχουν αρκετά ατμοσφαιρικές συνθέσεις, με μυστηριακή θεματολογία, αβυσσυλέα φωνητικά που κάνουν κυριολεκτικά τη διαφορά και όσοι αγνόησαν το “Theosis” του 2010, δύσκολα θα πράξουν το ίδιο με το ολοκαίνουργιο full length “Vamachara”, που βγαίνει στα τέλη Οκτωβρίου. Οι παραγωγές τους ακούγονται ολίγον τι νορβηγικές και μ’ αυτό θέλω να πω, πως οι κιθάρες σίγουρα «ξύνουν» αρκετά και το ακροατήριο εγγυημένα θα γουστάρει. Σ’αυτά τα ηχητικά μονοπάτια κινείται αδιαμφισβήτητα το “Hermeticism”. Η δεύτερη πλευρά του 7”EP (Side sorcery) με το “Meum nomen dues” είναι περισσότερο τελετουργική … πάλι όμως βασισμένη στις κιθάρες, τα τύμπανα και τα φωνητικά. Γρήγορη και μαύρη σύνθεση, με αργά, σχεδόν απαγγελτά, ωστόσο φωνητικά, που δημιουργούν αυτή την εφιαλτική ατμόσφαιρα. Κορυφαίο! Μου άρεσε περισσότερο από το “Hermeticism”, ειδικά στο τελείωμά του με το γρήγορο drumming και riffing, που σβήνει με το fade out. Riffάρα από τους Αθηναίους.

Καταλαβαίνω πως αρκετοί από νεότερους ακροατές ίσως δεν είναι συνηθισμένοι σε 7”EPs, ωστόσο για εμένα και για πολλούς ακόμη αποτελούν την πεμπτουσία του black metal και ένα τεράστιο φετίχ. Προσωπικά τα προτιμώ από τα full lengths και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα εφόσον μία μπάντα αποφάσιζε να κινηθεί αποκλειστικά με κυκλοφορίες 7”EPs σε τακτά χρονικά διαστήματα εντός του έτους. Κάτι που σκέφτονταν να κάνουν οι ROTTING CHRIST, άντε το μαρτύρησα κι αυτό, δεν ξέρω όμως κατά πόσο θα υποταχθούν στη θέλησή τους ή απλά θα συμβιβαστούν με το «σύστημα» και το κοινό που τους γνωρίζει.

Μίλτος Λυμπιτσούνης

Δεν μπορούμε να αποφύγουμε μια εκτενή αναφορά στο μουσικό γεγονός του καλοκαιριού. Οι BON JOVI ήρθαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στις 20 Ιουλίου, στα πλαίσια της περιοδείας “Bon Jovi live” και πραγματικά απέδειξαν πως παραμένουν ένα από τα καλύτερα συναυλιακά θεάματα στον κόσμο. Ευτυχώς!

Περίμενα την ηλεκτρονική κυκλοφορία του εκσυγχρονισμένου ROCK HARD για να γράψω τις απόψεις μου σχετικά με το συγκρότημα που παρακολουθώ στενά εδώ και πολλά χρόνια.

Ας αρχίσουμε από την προσέλευση του κόσμου. Ένα κοινό που ξεπέρασε κάθε μου εκτίμηση. Φίλοι μου, όσες ελπίδες κι αν έκρυβα για μια εμπορικά επιτυχημένη διοργάνωση, πρέπει να πω πως δεν περίμενα πριν από ένα χρόνο, οτι οι BON JOVI θα ξεπερνούσαν τις 60 χιλιάδες στο ΟΑΚΑ. Ναι, πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε όταν ήταν πρώτο όνομα σε τηλεόραση και ραδιόφωνο. Λιγότεροι από εμάς ταξίδεψαν στο εξωτερικό για να τους δουν ζωντανά. Όσοι πάντως κι αν τους θυμήθηκαν το 2000 με το “It’s my life”, δεν παύει να σημαίνει πως τους είχαν ξεγραμμένους. Άλλωστε κι αυτή η επιτυχία ήταν πριν από 11 χρόνια! Επειδή όμως ακόμα και η Ελλάδα τείνει σιγά-σιγά να ακολουθεί τις συναυλιακές τάσεις της υπόλοιπης Ευρώπης, ευτυχώς αποδειχτήκαμε αντάξιοι να φιλοξενήσουμε την μεγαλύτερη (σε τζίρο) συναυλιακή εμπειρία στον κόσμο.

Επειδή αναφερόμαστε πάντα στα συγκροτήματα που ανοίγουν τις συναυλίες που παρακολουθούμε, το θεωρώ σωστό να το κάνω και στην παρούσα περίπτωση. Εδώ όμως η απογοήτευση ήταν έκδηλη. Γιατί κύριε JBJ να μην φέρεις μαζί σου μια μπάντα που μπορεί να σηκώσει αξιοπρεπώς το βάρος της περίστασης; Γιατί δεν είναι και λίγο να ανοίγεις τις βραδιές μπροστά σε 30 με 40 χιλιάδες κόσμο κάθε βράδυ. Καλή η τάση να συστήνουμε νέα παιδιά, αλλά τουλάχιστον να είναι αξιόλογα και με μια δόση προοπτικής. Μένω σε αυτά.

Όταν έφτασε η ώρα (λίγο μετά τις 9) για να βγει στη σκηνή η παρέα από το New Jersey, με την θερμοκρασία ακόμα σε υψηλά επίπεδα, η Αθήνα σιγόβραζε. Αν και το είχαμε μυριστεί, το “Raise your hands” ήταν από τις καλύτερες επιλογές. Ένα τραγούδι που δεν ακουγόταν συχνά σε παλαιότερες περιοδείες, αλλά και κατάλληλο για να μεταφέρει την αίσθηση ότι η βραδιά θα στηριχτεί στο παρελθόν, περισσότερο από το παρόν.

Εκτός από την τετράδα των Tico Torres, David Bryan, Richie Sambora και Jon Bon Jovi η σκηνή γέμισε από την συνήθη (πλέον) παρουσία του Hugh McDonald στο μπάσο, αλλά και (περισσότερο απ’ όσο περιμέναμε) του Bobby Bandiera στη δεύτερη κιθάρα. Κανένας όμως δεν πρόσεχε τους τελευταίους δυο, ιδιαίτερα καθώς το “(You give love a) bad name” έκανε τους πάντες να προσηλωθούν στον ξανθομάλλη ηγέτη της μπάντας. Δυστυχώς ένα πρόβλημα με την κιθάρα του Richie, τον αποσυντόνισε λίγο, αλλά δεν πτόησε κοινό και μπάντα.

Το καλολαδωμένο όπλο, πυροβολούσε ασταμάτητα και, μετά την διήμερη ξεκούραση, όλοι φαινόταν σε φόρμα. Το “Born to be my baby” ήταν η τρίτη και τελευταία – για την ώρα – αναφορά στην ένδοξη 80’s ιστορία τους, αφού ακολούθησαν τα πιο φρέσκα αλλά εξίσου stadium–rock anthems “We weren’t born to follow”, “Lost highway” και το “It’s my life”. Το τραγούδι που ξανάδωσε πνοή στο συγκρότημα με την είσοδο της νέας χιλιετίας, είχε τρομερή ανταπόκριση από την νέα γεννιά των οπαδών τους και ολοκλήρωσε μια σειρά εξαιρετικών εκτελέσεων.

Το λέω αυτό, γιατί η πρώτη απογοήτευση ήρθε στην εκτέλεση του “Blaze of glory”, από το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του JBJ. Ο ήρωάς μας, δεν κατάφερε να αποδώσει καλά τις μελωδίες και απέδειξε πόσο δύσκολο είναι στην ερμηνεία του το πολυβραβευμένο αυτό τραγούδι. Μια εξίσου τραυματική εμπειρία, θα χαρακτήριζα και το “I’ll sleep when I’m dead”. Ένα καταπληκτικό κομμάτι, με εξαιρετικούς στίχους, του οποίου η επιλογή αποτέλεσε την πιο ευχάριστη έκπληξη για μένα. Όμως δεν μπορώ να κρύψω πως ο Johnny το σκότωσε. Κρίμα γιατί πρόκειται για κρυμμένο διαμαντάκι.

Ευτυχώς όμως, μεταξύ των δύο, βρέθηκαν αρκετές καλές στιγμές. Από το ανθεμικό (ουχούχου, ουχούχου) “Captain Crash” από το “Crush”, το ευχάριστο “Who says you can’t go home” (“Have a nice day”), το απαραίτητο διάλειμμα του “When we were beautiful” (“Circle”) ως το παρεξηγημένο αλλά κιθαριστικό “We got it going on” (“Lost highway”). Για μένα το “In these arms” παραμένει από τα πιο αισθησιακά και γεμάτα τραγούδια που έχει γράψει η μπάντα και χάρηκα που δεν παραβλέφθηκε απόψε.

Δυο μπαλάντες έλαμψαν στο καλοκαιρινό αυτό βράδυ του καυτού Ιούλη. Δυο τραγούδια που σημάδεψαν τους BON JOVI με την εμπορική τους επιτυχία, αλλά και την διαχρονικότητά τους. Δυο συνθέσεις που επιτρέπουν στην ήρεμη δύναμη του συγκροτήματος, τον Richie Sambora, να λάμψει. Το “I’ll be there for you” και το “Bed of roses” ακούστηκαν απανωτά κι έκαναν τα κορίτσια (ακόμα και τα 40άχρονα κορίτσια) να λιώσουν. Οι εκτελέσεις άψογες, αν και κάποιοι από μας περιμέναμε τον Sambora να αναλάβει το μικρόφωνο στο πρώτο από αυτά.

Κι αν το “When we were beautiful” ήταν διάλειμμα, τότε το “Work for the working man” ήταν αχρείαστο (αν και πιστεύω ο πολιτικοποιημένος Jovi το έβαλε στο σετ σαν αναφορά στην οικονομική κατάστασή μας). Όμως ανταμειφθήκαμε με το δυνατό κλείσιμο και τα “Have a nice day” και “Keep the faith” από τα ομώνυμα αντίστοιχα άλμπουμ.

Κάπου εδώ πρέπει να τονίσω οτι σχεδόν σε ολόκληρη την περιοδεία, οι BON JOVI έκαναν 2 encore. Δυστυχώς στην Αθήνα ζήσαμε μόνο το ένα. Η απογοήτευση του υποφαινόμενου, ήταν η παράλειψη του “Dry county”. Της πιο άρτιας, hard rock στιγμής της ιστορίας τους, που ακούστηκε σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη και δυστυχώς δεν έχω ευχαριστηθεί σε προηγούμενη συναυλία τους. Οι θεωρίες για την υψηλή θερμοκρασία της βραδιάς δεν ισχύουν. Απλά ανατρέξτε στην εκπληκτική ερμηνεία του Jon Bon Jovi στο “Always” στο encore παρακαλώ. Αν και δεν συζητήθηκε αρκετά, ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, δεν είχε προβλέψει για πολλά μεταμεσονύκτια δρομολόγια, εξού και η παράλειψη των “These days” “Blood on blood” (και τα δυο από τις κορυφαίες τους στιγμές) αλλά και του “Love’s the only rule” που είχαν προγραμματίσει.

Σίγουρα τα “Wanted (dead or alive)” και “Livin’ on a prayer” ήταν το αποκορύφωμα της βραδιάς και παρότι μια πικράδα έμεινε σε μερικούς μας, η βραδιά έκλεισε “on a high”. Δεν ήταν υπέροχο που κάναμε τον JBJ να απαρνηθεί το μικρόφωνο στο “Wanted”?

Μια τέτοια βραδιά, με 60 χιλιάδες κόσμο, κι άλλους τόσους που δεν μπορούσαν να παρευρεθούν, τα σχόλια ήταν σίγουρο πως θα έδιναν και θα ‘περναν. Μα γίνεται να μην προσέλκυσαν άσχετους, ποζεράδες (με την κακή έννοια) και κάθε διάττοντα αστέρα της εμπορικής τηλεόρασης; Ε, και; Αυτοί θα μας απασχολούν; Κι αν κάποιοι από εσάς ήξεραν κάθε στίχο και κίνηση των BON JOVI, γιατί σας δίνει το δικαίωμα να ευχαριστηθείτε τη συναυλία παραπάνω; Χίλια μπράβο στους γονείς των παιδιών που βρέθηκαν και ήξεραν μόνο τα μισά από τα τραγούδια. Συγχαρητήρια σε όσους πλήρωσαν για να ευχαριστηθούν ένα συναυλιακό γεγονός, σε μια εποχή κρίσης (αξιών, οικονομική, κλπ). Μπράβο σε όλους, που πήγαν για να διασκεδάσουν κι όχι για να κάνουν κριτική.

Μπορεί ο κύριος Bon Jovi, να απομακρύνεται από τις κορυφαίες συνθετικές του μέρες, να τείνει να εξελιχθεί σε μοντέρνο Springsteen (άλλωστε είναι δηλωμένος φαν) και να εμβαθύνει μόνο στην συναυλιακή υστεροφημία του συγκροτήματος, όμως, μετά από 28 χρόνια συνεχής παρουσίας, εξακολουθεί να βρίσκεται σε φόρμα. Με 40 βαθμούς, ποιος άλλος θα χτυπιόταν για 2 ώρες στην Αθήνα και θα απέδιδα τόσο καλά μια μπαλάντα σαν το “Always” προς το τέλος;

Καμιά κλασική μπάντα δεν αποδίδει σήμερα όπως πριν από 20 και 30 χρόνια στο απώγειο της δόξας τους (και μην ακούσω κάποιες εξαιρέσεις, γιατί οι εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα), αλλά πολλές από αυτές (……………..χώρος για να προσθέσετε όποιο όνομα θέλετε), φροντίζουν να επενδύουν στην live εμπειρία που προσφέρουν, γιατί φίλοι μου, το rock n’ roll είναι για να παίζεται ζωντανά. Είναι μια γιορτή, που όσο κι αν την ευχαριστηθείς από το στερεοφωνικό σου, τελικά είναι γραμμένη για να μεταφέρεται στη σκηνή.

It was one wild night!

Κείμενο – φωτογραφίες: Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης

3 / 10

Οι VAN CANTO είναι μια μπάντα που έχω σε μεγάλη εκτίμηση, κυρίως λόγω του διαφορετικού που μας παρουσίασαν και των εκπληκτικών είναι η αλήθεια φωνητικών ικανοτήτων των μελών τους. Όμως το “Break the silence” με απογοήτευσε πλήρως!

Για όσους δε ξέρουν τη μπάντα, οι VAN CANTO είναι μια μπάντα η οποία αποτελείται μόνο από τραγουδιστές κι έναν ντράμερ. Οι φωνές κάνουν όλη τη δουλειά όσον αφορά τα όργανα (μπάσο, κιθάρες, πλήκτρα) και το μόνο πραγματικό όργανο είναι τα drums. Έχουν παρουσιάσει πάρα πολύ ενδιαφέρουσες και ωραίες δουλειές, τόσο σε δικά τους κομμάτια (“Speed of light” για παράδειγμα), όσο φυσικά και στις διασκευές που τους έκαναν άλλωστε και πιο γνωστούς (παραδείγματα πάρα πολλά… “Rebellion”, “Kings of metal”, “Wishmaster” κλπ).

Είχα κάνει και την κριτική του προηγούμενου άλμπουμ τους, “Tribe of force”, το οποίο και μου άρεσε πάρα πολύ. Επομένως, βάζοντας να ακούσω τη νέα δουλειά τους, ήμουν πολύ θετικά προκατειλημένος. Δεν περίμενα σε καμία περίπτωση τέτοια απογοήτευση όμως.

Οι VAN CANTO τείνουν να γίνουν (ή καλύτερα έγιναν για την ακρίβεια) APOCALYPTICA. Τι εννοώ; Ότι αυτό που τους έκανε ξεχωριστούς και έδινε ενδιαφέρον στη μουσική τους, τους κατέντησε πλέον κουραστικούς και βαρετά επαναλήψιμους. Με μία διαφορά όμως από τους APOCALYPTICA. Οι APOCALYPTICA γράφουν τουλάχιστον ακόμα πολύ ωραία κομμάτια, ενώ οι VAN CANTO δυστυχώς όχι. Και ακόμα και οι διασκευές στο άλμπουμ αυτό είναι κακές.

Από τα 7 νέα κομμάτια τους στο “Break the silence”, αξίζουν/ακούγονται τα 2 (“Black wings of hate” και “Spelled in waters” με τον Markus Siepen των BLIND GUARDIAN στην ακουστική κιθάρα) και αυτά χωρίς να είναι κάτι το πολύ καλό. Οι τρείς διασκευές τώρα, είναι πλην μίας πονεμένη ιστορία. Το “Primo Victoria” των SABATON (συμμετέχει ο Joakim Broden των Σουηδών) είναι σαφώς κατώτερο του αυθεντικού και ανούσιο. Το “Bed of nails” του ALICE COOPER μπορεί να μην το κατακρεούργησαν όπως η Tarja, αλλά και πάλι είναι μετριότατο. Η μόνη διασκευή που αξίζει, είναι αυτή στο “Master of the wind” των MANOWAR, η οποία μου άρεσε πραγματικά πάρα πολύ. Βέβαια, δε νομίζω οι οπαδοί της μπάντας να έχουν την ίδια άποψη με εμένα, μιας και η εκτέλεση των VAN CANTO έχει γυναικεία φωνητικά, αλλά όσοι δεν το βρείτε «ιεροσυλία» κλπ, θα το απολαύσετε.

Το “Break the silence” είναι ένα κουραστικό, μονότονο, ανούσιο άλμπουμ και ένα βήμα πίσω για τους VAN CANTO. Έφτασαν αισίως τα 4 άλμπουμ μαζι με αυτό και καλό θα ήταν να προσπαθήσουν να κάνουν και κάτι άλλο, γιατί αυτό που τους έκανε γνωστούς και διαφορετικούς, πλέον τους κάνει βαρετούς και επαναλήψιμους δυστυχώς με την κακή έννοια. Απογοήτευση…

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

8 / 10

Έχοντας τη χαρά να γνωρίζω τον Daniel Gildenlow πολλά-πολλά χρόνια κι έχοντας κάνει ατέρμονες συζητήσεις γύρω από τη μουσική, είμαι βέβαιος ότι το “Road salt two” είναι ο απόλυτος δίσκος που θα ήθελε να δημιουργήσει, με βάση τα μουσικά του γούστα. Όσοι είχατε ακούσει το “Road salt one” και είχατε ξενερώσει, μπορείτε να προχωρήσετε παρακάτω, αφού το δεύτερο μέρος του δίσκου δεν είναι παρά η φυσική του συνέχεια όπως είναι και αναμενόμενο. Οτιδήποτε άλλο, θα με εξέπληττε δυσάρεστα. Οι μουσικοί προσανατολισμοί των PAIN OF SALVATION είναι καθαρά rock, αλλά η ποικιλία εδώ είναι μεγαλύτερη, η ατμόσφαιρα πιο σκοτεινή και οι συνθέσεις λίγο πιο «σκληρές». Έχουμε το φοβερό folk “To the shoreline”, το ασύλληπτο “Healing now” με το μαντολίνο, το “The deeper cut” και το “The physics of gridlock”, που θα μπορούσαν να βρίσκονται στους τέσσερις πρώτους δίσκους τους, το “Mortar grind” που θυμίζει το “Ashes”, το ατμοσφαιρικό ακουστικό “1979” και το “Mortar grind” που είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό του νέου τους ύφους.

Προσωπικά, τους PoS τους λατρεύω όπως ήταν στο “Entropia”, το “Remedy lane” και το “The perfect element part 1”. Δέχομαι όμως απόλυτα τις καλλιτεχνικές ανησυχίες, ενός χαρισματικού μουσικού όπως ο Daniel Gildenlow, ο οποίος πειραματίζεται και αλλάζει στυλ από δίσκο σε δίσκο, έχοντας μία πραγματική progressive κουλτούρα. Αυτό όμως ακριβώς το γεγονός, ίσως να είναι και ανασταλτικός παράγοντας γι’ αυτούς, γιατί πέρα από την Ελλάδα, δεν έχουν κατορθώσει να αποκτήσουν ένα γερό fan base και η όλη αντιαμερικάνικη στάση του Gildenlow, τους έχει στοιχίσει σε δημοφιλία στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όπως και να έχει, το “Road salt two”, είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, τον οποίο όμως, οι παραδοσιακοί οπαδοί των PAIN OF SALVATION, θα δυσκολευτούν να χωνέψουν και διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο θα αγκαλιαστεί όσο οι προηγούμενες δουλειές τους, ιδιαίτερα εκείνες στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Εκτιμώ αφάνταστα τον δίσκο, αλλά θα προτιμήσω τις παλαιότερες δουλειές τους για τα προσωπικά μου γούστα. Γι’ αυτό άλλωστε και πέρα από το αντικειμενικό της παρουσίασης, που αφορά το μουσικό ύφος, ο βαθμός είναι καθαρά υποκειμενικός και αφορά τα προσωπικά μου γούστα…

Σάκης Φράγκος

8,5 / 10

Όταν έσκασε το ντεμπούτο των REDEMPTION το 2003, θορυβημένος από τα σπουδαία ονόματα που συμμετείχαν (Mark Zonder, Michael Romeo, Ray Alder κτλ), έψαξα, ρώτησα κι έμαθα μέσα από συνεντεύξεις και από φίλους του κυκλώματος, το ποιον του Nick van Dyk, κιθαρίστα, κύριου συνθέτη και ηγέτη του σχήματος. Ο Nick van Dyk, είναι λοιπόν, ένας εξαιρετικός κιθαρίστας, ο οποίος είχε μία σημαντική οικονομική επιφάνεια και μπόρεσε να πληρώσει τους εν λόγω μουσικούς, να συμμετέχουν στους δίσκους του, ώστε να μπορέσει να κυκλοφορήσει έναν σημαντικό δίσκο. Με τα χρόνια, η ποιότητα των δίσκων των REDEMPTION τελειοποιούνταν και η σύνθεση του σχήματος γινόταν ολοένα και πιο σταθερή, με αποκορύφωμα το απίστευτα καλό “Snowfall on judgment day” του 2009, με τον Ray Alder μόνιμο τραγουδιστή, ένα ντουέτο με τον James LaBrie στο “Another day dies” κι ένα από τα καλύτερα prog άσματα της τελευταίας δεκαετίας, το “What will you say”.

Εκεί όμως που περιμέναμε να κάνουν το «μπαμ» οι REDEMPTION, έσκασε σαν κεραυνός αν αιθρία η είδηση ότι ο Nick van Dyck, πάσχει από μία σπάνια μορφή λευχαιμίας και δεν έχει πάνω από τρία χρόνια ζωής… Ο καλλιτέχνης όμως, δεν το έβαλε κάτω. Βρήκε τους καλύτερους γιατρούς και φαίνεται να ξεπέρασε το πρόβλημά του και δύο χρόνια μετά το προηγούμενο αριστούργημά του, μας χαρίζει το “This mortal coil”. Είναι εμφανές ότι η ατμόσφαιρα έχει επηρεαστεί από την πολύ δυσάρεστη εμπειρία της ασθένειας που είχε και σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι επιθετικά, με πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα απ’ ότι στο παρελθόν και τίτλους που φανερώνουν ότι έψαχνε εναγωνίως να βρει διέξοδο στο πρόβλημά του μέσα από τη μουσική. Πως αλλιώς άλλωστε εξηγούνται τίτλοι όπως το “No tickets for my funeral”, “Departure of the pale horse” ή το “Stronger than death”, που δείχνουν ότι ο Nick van Dyck, πάλεψε με τον θάνατο κι έστω και προσωρινά τον νίκησε… Εννοείται ότι η μουσική τους είναι μία μίξη DREAM THEATER (που ανέκαθεν υπήρξαν η κυρίαρχη επιρροή τους), FATES WARNING των τελευταίων δίσκων και SYMPHONY X, εννοείται ότι ο Ray Alder ξεδιπλώνει για μία ακόμη φορά το απίστευτο ταλέντο του, το οποίο στερούμαστε τόσα χρόνια λόγω της «ανομβρίας» των FATES WARNING, εννοείται ότι το εξώφυλλο του Travis Smith είναι φανταστικό. Για την παραγωγή του Neil Kernon, είχα μερικές επιφυλάξεις μέχρι να ακούσω το δίσκο (μετά τα ανοσιουργήματα στο “Enemies of reality” των NEVERMORE και στο “Sons of thunder” των LABYRINTH, έχω χάσει την εμπιστοσύνη που είχα στο πρόσωπό του), αλλά εξαλείφθηκε με τις πρώτες νότες.

Εν κατακλείδι, το “This mortal coil”, ΔΕΝ είναι καλύτερο από τον προκάτοχό του, παραμένει όμως ένα εξαιρετικό δείγμα progressive metal κατηγορίας Champion’s League, έχοντας υπόψη και το γεγονός της «προσωπικής νίκης» του Nick van Dyk, που κάνει το δίσκο αυτό κομβικής σημασίας. Αρχικά με ενδιαφέρει ότι επέστρεψε δυνατός και με ένα άλμπουμ που δύσκολα γράφεται στις μέρες μας. Είμαι σχεδόν πεπεισμένος, ότι το “Snowfall…” θα το ξεπεράσει στον επόμενο δίσκο του. Γιατί είναι winner!

Σάκης Φράγκος