Monday, December 15, 2025




Home Blog Page 3

MIRROR – PASSAGE – STYGIAN PATH live in Athens

0
Mirror

Mirror

OCCULT OVER ATHENS

MIRROR – PASSAGE – STYGIAN PATH

ΣΑΒΒΑΤΟ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ – PIRAEUS ACADEMY

 

Τη νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου, το Piraeus Academy θα ζήσει τη δύναμη, την ενέργεια και το σκοτάδι του heavy metal. Οι MIRROR, το κυπριακό συγκρότημα που αναβιώνει το πνεύμα του κλασικού ήχου, επιστρέφουν στην Ελλάδα για μια μοναδική εμφάνιση. Στο πλευρό τους, οι Passage ανοίγουν την πύλη προς το σκοτάδι με τον δραματικό, ατμοσφαιρικό ήχο τους και οι Stygian Path, με επικές κιθάρες και πολεμικούς ύμνους.

Τρεις μπάντες. Μία τελετή πίστης στο αληθινό metal.

 

MIRROR

Οι Mirror είναι ένα κυπριακό heavy metal συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 2015 από τον μπασίστα και παραγωγό Tas Danazoglou (Satan’s Wrath, Electric Wizard), με στόχο να συνδυάσει τον επικό, παραδοσιακό ήχο του ’70 και ’80 με σύγχρονη δυναμική. Η μπάντα, με έδρα την Κύπρο αλλά με διεθνή σύνθεση, αντλεί επιρροές από συγκροτήματα όπως Iron Maiden, Rainbow και Mercyful Fate.

Το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ Mirror (2015) κυκλοφόρησε από την Metal Blade Records και καθιέρωσε τον ιδιαίτερο, νοσταλγικό ήχο του συγκροτήματος. Το 2019 ακολούθησε το Pyramid of Terror, ένα πιο ώριμο και καλοδουλεμένο άλμπουμ, με έμφαση στη μελωδία, τη μυθολογία και τις occult θεματικές. Το τρίτο τους άλμπουμ, The Day Bastard Leaders Die (2022), είναι πιο πολιτικοποιημένο, με καυστικά σχόλια για την εξουσία και έντονο επικό στοιχείο.

Οι Mirror ξεχωρίζουν για τις θεατρικές τους ερμηνείες, τις κλασικές κιθάρες και τη vintage παραγωγή. Έχουν εμφανιστεί σε φεστιβάλ και συναυλίες ανά την Ευρώπη, κερδίζοντας το ενδιαφέρον του underground κοινού για τη συνέπεια και την αισθητική τους. Με στιχουργικό βάθος, επιβλητική ατμόσφαιρα και αφοσίωση στο παλιό σχολείο του metal, οι Mirror συνεχίζουν να χτίζουν ένα ιδιαίτερο καλλιτεχνικό στίγμα στην ευρωπαϊκή σκηνή.

 

PASSAGE

Οι Passage είναι ένα ελληνικό occult heavy metal συγκρότημα που σχηματίστηκε στην Αθήνα το 2022. Με βαθιές επιρροές από το κλασικό ευρωπαϊκό metal των ’80s και ’90s, αλλά και με έντονα θεατρική και σκοτεινή αισθητική, οι Passage ξεχωρίζουν για τον δραματικό τους ήχο, την ατμοσφαιρική παραγωγή και τη στιχουργική τους εμβάθυνση σε θέματα όπως ο μυστικισμός, η υπαρξιακή αγωνία και η αποκάλυψη.

Το ντεμπούτο άλμπουμ τους κυκλοφόρησε το 2025 και έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από το underground κοινό, αποσπώντας θετικά σχόλια για την ωριμότητα της σύνθεσης, την έντονη μελωδικότητα και τον νοσταλγικό αλλά φρέσκο χαρακτήρα του. Η μουσική τους συνδυάζει επιρροές από συγκροτήματα όπως οι Mercyful Fate, Satan, Iron Maiden, Candlemass περασμένα όμως μέσα από ένα προσωπικό φίλτρο που τους δίνει έντομο προσωπικό χαρακτήρα.

Παρότι νέο συγκρότημα, οι Passage έχουν αρχίσει ήδη να διαμορφώνουν το δικό τους στίγμα στην ευρωπαϊκή σκηνή. Με αφοσίωση στο αυθεντικό metal συναίσθημα και με ιδιαίτερη προσοχή στην καλλιτεχνική τους ταυτότητα, αποτελούν μια πολλά υποσχόμενη παρουσία στον χώρο του ελληνικού underground.

 

STYGIAN PATH

Οι Stygian Path είναι ένα ελληνικό συγκρότημα heavy/power/epic metal που δημιουργήθηκε με στόχο να τιμήσει τις επικές ρίζες του είδους και να προσφέρει μια σκοτεινή αλλά ηρωική μουσική εμπειρία. Με έντονες επιρροές από κλασικά συγκροτήματα όπως οι Manowar, Warlord και Blind Guardian, οι Stygian Path συνδυάζουν βαριές κιθάρες, επικές μελωδίες και θεματολογία εμπνευσμένη από τη μυθολογία, το φανταστικό και την ιστορία. Η ατμόσφαιρά τους είναι δραματική, γεμάτη πάθος και ένταση, με στίχους που ταξιδεύουν τον ακροατή σε κόσμους μαγείας, πολέμου και δόξας. Οι Stygian Path είναι μια φρέσκια αλλά πιστή φωνή στο ελληνικό επικό metal τοπίο.

Εισιτήρια: https://www.more.com/gr-el/tickets/music/mirror-passage-stygianpath/

HELSTAR, DESERT NEAR THE END, THE SILENT RAGE (An Club, 30 Νοεμβρίου 2025)

0
Helstar

Helstar

Το τετραήμερο 28/11 – 1/12, πρέπει να έγιναν στην πρωτεύουσα έξι, επτά, ούτε που θυμάμαι πόσες συναυλίες, οι οποίες αφορούσαν τον rock και metal κόσμο… Το λέω αυτό, στον πρόλογό μου, για δύο λόγους: Πρώτον, ως αντίλογο σε όσους αναμασάνε την καραμέλα του «στην Ελλάδα το metal καταδιώκεται, είμαστε κάτι σαν παράνομοι, η κοινωνία μας έχει απόκληρους, μάνα γιατί με γέννησες» και όλα αυτά τα γραφικά που ακόμη και σήμερα, εν έτει 2025, ακούμε από άτομα τα οποία λογικά, την Πρωτοχρονιά θα γιορτάσουν τον ερχομό του 1982. Δεύτερον, επειδή «έπιασα» δω και κει κάποια σχόλια περί μη ικανοποιητικής προσέλευσης σε κάποιες από αυτές. Κοιτάξτε, τα πράγματα είναι πολύ απλά: Μέσα σε αυτήν την πληθώρα συναυλιών, το κοινό θα διαμοιραστεί και επειδή πάντα τα γούστα θα παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο, όχι ισόποσα. Πού είναι το περίεργο;

Έτσι, είτε μιλάμε για τη λογική Παρασκευή, είτε για την ημέρα – φιλέτο που ονομάζεται Σάββατο είτε για δύσκολες για live ημέρες, όπως είναι εκ των πραγμάτων η Κυριακή και η Δευτέρα, κάναμε όλοι τις επιλογές μας. Και για μένα, βάσει γούστου, όλα έμοιαζαν δεδομένα άμα τη ανακοινώσει, που λένε και οι εραστές της καθαρεύουσας: INNERWISH το Σάββατο 29 του μηνός, HELSTAR την επομένη. Ελληνικό metal για αρχόντους τη μια μέρα, Τεξανό ατσάλι για ιδιαίτερα γούστα, την επομένη. Για τους μεν, τα έγραψα εκτενώς στην αντίστοιχη ανταπόκριση. Μαζευτείτε τώρα να σας πω και τι έγινε στο An club και για τους δε, μια συναυλιακή Κυριακή που θα θυμάμαι για διαφόρους λόγους.

Φτάνοντας στο An club, βλέπω κόσμο έξω να περιμένει και τις πόρτες να ανοίγουν με καθυστέρηση είκοσι – τριάντα λεπτών. Κακό σημάδι μα το παραβλέπω, πολλά μπορούν να συμβούν και να καθυστερήσει η έναρξη ενός live. Άλλωστε είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, στις ουκ ολίγες συναυλίες της πάντοτε τυπικής σε όλα Demon’s Gate Productions. Λίγη κουβεντούλα με φίλους, λίγος ακόμη χρόνος για να ελεγχθούν κάποιες μικρολεπτομέρειες και στην σκηνή ανεβαίνουν οι THE SILENT RAGE, στην πολλοστή φορά που τους βλέπω «ζωντανά».

Όσον αφορά τα παιδιά, ξέρω πως έχω να κάνω με μια μπάντα που δισκογραφικά, είναι αξιόλογη. Θεωρητικά, οι THE SILENT RAGE έχουν πολλά καλά στοιχεία: Ωραίες riff-άτες κιθάρες, καλό rhythm section τεχνικά και έναν πραγματικά πάρα πολύ καλό τραγουδιστή, που άλλες μπάντες στη χώρα μας θα «σκότωναν» για να τον έχουν. Επίσης ο ήχος τους, που λατρεύει τον αντίστοιχο των ICED EARTH, FIREWIND και MYSTIC PROPHECY, κάνει ιδιαίτερο γκελ στο ελληνικό κοινό και το τελευταίο τους πόνημα, “Nuances of Life”, έχει θετικότατο πρόσημο. Έχοντας λοιπόν νωπές στο νου τις πιο πρόσφατες εμφανίσεις τους ως support των KAMELOT στο Fuzz και των ANGRA και ELEGY στο Κύτταρο, περίμενα να δω σε τι φάση θα τους βρω.

Οι THE SILENT RAGE λοιπόν δεν απέδωσαν στα αναμενόμενα standards. Σίγουρα, δεν είχαν σύμμαχό τους τον ήχο, όπως δεν τον είχαν ούτε οι επόμενοι και ούτε οι μεθεπόμενοι. Αλλά δεν έφταιγε όμως μόνον αυτό, για την όπως απεδείχθη, μέτρια εμφάνισή τους. Άκουσα και λάθη στις εκτελέσεις των κομματιών, που ήταν «χτυπητά». Ίσως ήταν απλώς μια κακή βραδιά, ίσως αποσυντονίστηκαν ή ξενέρωσαν από το λιγοστό και δυστυχώς «ψυχρό» κοινό, δεν ξέρω που βρίσκεται η αιτία, πάντως η μπάντα «κούναγε». Σε αντίθεση με τον Μιχάλη Ρινακάκη ο οποίος έδειχνε ανεπηρέαστος, «κάρφωνε» κάθε νότα (με βάση ό,τι ακούγαμε βέβαια από τις ερμηνείες του) και «σήκωνε» όσο γινόταν τους υπολοίπους. Αλλά ok, όπως δεν είμαστε εδώ για να αποθεώνουμε τους πάντες, δεν είμαστε εδώ και για να παίρνουμε κεφάλια, προς Θεού, ένα ντεφορμάρισμα όλοι το δικαιούνται.

Προσωπικά, παρακάμπτω τούτη την ατυχή στιγμή και θα περιμένω την επόμενη κίνηση των THE SILENT RAGE, στο στούντιο ή στο συναυλιακό “terrain”. Ξέρω τις δυνατότητές τους, είναι ικανοί για πολύ καλύτερα πράγματα.

SETLIST: 1. The Serpent Lord 2. Code of destruction 3. Wings of tragedy 4. Sin of a pilgrim 5. Exhaling fear 6. The man in the mirror 7. StormWarrior 8. Leading the legions

Μετά τους THE SILENT RAGE και με μια ακόμη καθυστέρηση να διαταράσσει τη ροή του event, σειρά είχαν οι DESERT NEAR THE END. Τελευταία φορά που τους είδα, ήταν πέρυσι, πάλι Νοέμβριο μήνα, όταν άνοιξαν για τους θεούς WITHERFALL. Ή μάλλον δεν τους είδα στην ουσία, αφού λόγω ανωτέρας βίας δεν τους πρόλαβα παρά για 1-2 κομμάτια. Θυμάμαι όμως να μου έχει κάνει εντύπωση ο πολύ κακός ήχος που στάθηκε τότε τροχοπέδη και δεν τους άφησε να παίξουν όπως μπορούν κι όπως ακούμε στους πολύ αξιόλογους δίσκους τους. Ευελπιστούσα λοιπόν να τους ξαναδώ σε δικό τους live, σε εννοείται απείρως καλύτερες συνθήκες…

… οι οποίες ούτε τώρα υπήρξαν. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω. Δεύτερο σερί live για τους DESERT NEAR THE END όπου ο ήχος είναι ΚΑΚΙΣΤΟΣ, σε διαφορετικό venue μάλιστα. Μιλάμε για ήχο τόσο κακό, απείρως χειρότερος του ήχου που είχαν οι THE SILENT RAGE, όπου τα όργανα ακούγονταν σκέτος αχταρμάς και η φωνή, αντί για μια φωνή πολύ δυναμική και κοντινή σε χροιά με αυτήν του Matt Barlow, όπως την ξέρω, ή δεν ακουγόταν καθόλου ή πνιγόταν σε ένα ανυπόφορο echo. Έναν ήχο τόσο κακό, που δεν σε άφηνε να ξεχωρίσεις ούτε τα τραγούδια, ούτε την ηχητική κατεύθυνση του συγκροτήματος. Όσοι ξέρουμε πως η μπάντα ενώνει το USPM των ICED EARTH με το thrash και το death metal, αδυνατούσαμε να ακούσουμε αυτό που ακούμε στους δίσκους, ενώ όσοι ήταν ξένοι ως προς το υλικό του γκρουπ, αδυνατούσαν να καταλάβουν την ηχητική του κατεύθυνση.

Ίσως να έφταιγε το club. Ίσως πάλι, να μη μπορεί να βγει σωστά επί σκηνής το metal που τα παιδιά παίζουν στο studio και να πρέπει να το προσαρμόσουν, το έχουμε δει να συμβαίνει αυτό. Όπως και να ’χει πάντως, είναι άδικο για μια μπάντα η οποία δεν στερείται μουσικής ικανότητας, πάθους και «ιδρώνει τη φανέλα» με το παραπάνω, να χαντακώνεται έτσι. Είχα πολύ καιρό να βρεθώ σε live που αρκετοί βγήκαν εκτός club, όχι λόγω κακού performing, αλλά μη μπορώντας να αντέξουν την ηχορύπανση. Συνεπώς, τι να γράψω που να αφορά τη μουσική… Κρίμα κι άδικο θα ήταν.

SETLIST: 1. Ascension 2. Rise for dominion 3. Oceans of Time 4. Iron rain 5. Half learned and long forgotten 6. In the north of every man’s heart 7. Throne of Martyrdom 8. Point of no return

Επιτέλους, έφτασε η ώρα των headliners, η ώρα των Τεξανών θρύλων HELSTAR. Οι HELSTAR, ως γνωστόν, ισοδυναμούν με «εγγύηση» επί σκηνής. Θα τους χαρακτήριζα ως μια παγκόσμια «σταθερά», η οποία δεν αλλάζει και δεν μεταβάλλεται, ο κόσμος να έρθει ανάποδα. Φέτος, θα είχαμε τη χαρά και την τιμή να τους δούμε στα πλαίσια της προώθησης του “The Devil’s Masquerade”, με εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη, Αγρίνιο και Αθήνα, με πολύ δυνατά νέα κομμάτια και με μια πλουσιότατη «αρμαθιά» από κλασσικούς ύμνους στις αποσκευές τους.

Σε σχέση με την προηγούμενη φορά που τους απολαύσαμε, στο σαρωτικό live του 2023 στο Κύτταρο, οι HELSTAR μας ήρθαν αλλαγμένοι κατά τα 2/5. Τους ιδρυτές της μπάντας, Larry Barragan και James Rivera πλαισίωναν ο πιτσιρικάς Alan DeLeon Jr. στην κιθάρα, ο οποίος έχει περίπου τα μισά χρόνια όχι της ηλικίας, μα της καριέρας (!) των δύο θρύλων του αμερικανικού metal, ο γνώριμος πια drummer Alex Erhardt και ο Matej Susnik στην επιστροφή του στο μπάσο, τον οποίο τρόμαξα να αναγνωρίσω, αφού από μακρυμάλλης metalhead μοιάζει πια με κοντοκουρεμένο μουσικό της σκηνής του Manchester!

Με το “The Devil’s Masquerade” να μπαίνει δυναμικά και να σηκώνει αυλαία, οι παρευρισκόμενοι, που ευτυχώς είχαν πληθύνει τις τάξεις τους, είχαν κάθε διάθεση να αφεθούν στις ορέξεις της super μπάντας από το Texas. Ωστόσο, πάλι ο ήχος (θα βαρεθώ να το λέω) είχε άλλη άποψη. Στα δύο πρώτα τραγούδια, το μικρόφωνο του Rivera δεν λειτουργούσε καθόλου, η βαβούρα συνεχιζόταν και πότε η κατάσταση βελτιωνόταν και πότε χειροτέρευε πάλι, χωρίς να φτιάξει, ως το τέλος…

Όταν όμως λέγεσαι HELSTAR, δεν καταλαβαίνεις ούτε από κακούς ήχους, ούτε από κακές συνθήκες. Παίζεις σαν να μην υπάρχει αύριο και προκαλείς πανζουρλισμό στο ίδιο κοινό που μέχρι να βγεις εσύ, έμοιαζε να αδιαφορεί ή να δυσανασχετεί με όσα έβλεπε και άκουγε. Barragan και DeLeon Jr. είχαν πάρει στην κυριολεξία φωτιά, ο Susnik έπαιζε «τις κάλτσες του» και ο Erhardt ήταν σαρωτικός, στο απλό και λιτό drum kit του, με μια απόδοση που αντίστοιχή της θυμάμαι, στον ίδιο χώρο, από τον έτερο μικρό θεό Austen Krater των SLOUGH FEG!

Όταν λέγεσαι HELSTAR, δεν καταλαβαίνεις ούτε από κρυολογήματα! Τι κι αν ο Rivera τραγούδησε άρρωστος… Η μορφή του, η χροιά του, οι κινήσεις του, οι ενδυματολογικές του προτιμήσεις (εξαίσιο το rococo σακάκι, 10/10), οι μυτεροί του κυνόδοντες (!), έφταναν και περίσσευαν για να μαγνητίσουν τους πάντες! Τα ολοκαίνουργια τραγούδια έδειξαν πως μπορούν να σταθούν επάξια δίπλα στο παλαιό υλικό (με αποκορύφωμα το λυρικό “Black wings of Solitude”), ενώ τα all time classics, δε χάνουν το λούστρο τους με καμία δύναμη και πάντα θα είναι τα απόλυτα highlights…

Σιχτίρισα το ρημάδι το μικρόφωνο που μου στέρησε το αγαπημένο μου “Evil reign”, αλλά αποζημιώθηκα με τα “Winds of War” και “Burning star”, που συμπεριλήφθηκαν στο set μόνο για χάρη του ελληνικού κοινού (το δεύτερο ειδικότερα για χάρη του φίλου Σάκη Νίκα, όπως είπε ο ίδιος ο Rivera), με το εφιαλτικό “To sleep, per chance to scream”, το ξεσηκωτικό “Run with the pack” και εννοείται με τον ύμνο των ύμνων “Baptized in blood”, το οποίο όποτε παίζεται θα στέλνει ολόκληρο το black metal στη μπανιέρα, να κλαίει σε εμβρυακή στάση!

Αν μου έλειψαν κομμάτια; Μα φυσικά! Αλλά τι να πιάσεις και τι να αφήσεις, όταν πρόκειται για τους Rivera, Barragan and Co… Μακάρι να υπήρχε η δυνατότητα για τρίωρο show. Τέτοια συγκροτήματα, με τέτοια κληρονομιά πίσω τους, δεν τα χορταίνεις όσο και να παίξουν. Είναι και η άτιμη η σύνδεση που γίνεται με τα εφηβικά μας χρόνια, αυτό το ταξίδι πίσω στον χρόνο που κάνουμε όταν τα ακούμε, που κάνει τις συναυλίες τους τόσο ιδιαίτερες!

Κάπως έτσι κύλησαν τα γεγονότα, στο αναμφισβήτητα… χειρότερο HELSTAR live στην Αθήνα. Όντως, κάθε σύγκριση με τα αντίστοιχα του παρελθόντος, είναι περιττή. Ωστόσο, στο τέλος η βαριά Ιστορία μέτρησε διπλά, η ομάδα ισοφάρισε στην τελευταία φάση, το ματς σώθηκε και τουλάχιστον, πήραμε το Χ. Δε βοήθησε καθόλου ο χώρος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, κάποια πράγματα θα μπορούσαν να έχουν γίνει διαφορετικά αλλά και οι αναποδιές ή τα λάθη, στο πρόγραμμα είναι. Μακάρι την επόμενη φορά, λογικά σε 2-3 χρόνια όπως είπε ο Barragan, με τον καινούργιο δίσκο, να τους ξαναδούμε όπως τους πρέπει.

Long live HELSTAR!

SETLIST: 1. The Devil’s Masquerade 2. Evil reign 3. The king is dead 4. Carcass for a king 5. Fall of Dominion 6. The King of Hell 7. Black wings of Solitude 8. To sleep, per chance to scream 9. Seek out your sins 10. Pandemonium 11. Black Cathedral 12. Winds of War 13. Baptized in blood 14. Run with the pack 15. Burning Star

Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Ηρώ Καλλιγέρη (@irokalligeriphotography)

Weekly Metal Meltdown (22-28/11, AIRBOURNE, HALESTORM, GUS DRAX and more)

0
Weekly 22-28

Weekly 22-28

Για άλλη μια εβδομάδα η στήλη επιστρέφει με καινούργια και ωραία κομμάτια από όλα τα είδη του σκληρού ήχου. ΤΗΕ GEMS, PONTE DEL DIAVOLO, VISIONS OF ATLANTIS, HALESTORM, SYLOSIS, GUS DRAX, AIRBOURNE, IRON SAVIOR, Chez Kane, VOID DROID και REFLECTION BLACK έχουν νέα κομμάτια για να ακούσετε.Enjoy!

Photo by Mikael Hulten

Η Σουηδική hard rock μπάντα THE GEMS ανακοινώνει το πολυαναμενόμενο δεύτερο άλμπουμ της “Year Of The Snake” που κυκλοφορεί στις 13 Μαρτίου μέσω της Napalm Records! Για να σηματοδοτήσει την περίσταση, το τρίο αποκάλυψε ένα νέο single, το “Hot Bait”, ένα δυνατό old-school blues rock τραγούδι. Αναγεννημένο από τις στάχτες των THUNDERMOTHER, το τρίο έχει διανύσει μια εξαιρετική πορεία από την ίδρυσή του το 2023. Οι THE GEMS συνεχίζουν να κερδίζουν δυναμική, έχοντας ήδη εμφανιστεί στις μεγαλύτερες σκηνές φεστιβάλ της Ευρώπης και ανεβαίνοντας στην κορυφή των rock airplay charts.
Σε λιγότερο από τρία χρόνια ύπαρξης ως συγκρότημα, οι THE GEMS έχουν καταφέρει να διαμορφώσουν τη σύγχρονη rock όπως λίγα άλλα συγκροτήματα. Το “Year Of The Snake” είναι μια εντυπωσιακή συνέχεια του ντεμπούτου τους, γεμάτη με πιασάρικους ύμνους και groovy επιτυχίες. Αυτό το Σουηδικό τρίο βρίσκεται καθ’ οδόν προς την άξια κορυφή. Γυναικείο, φλογερό, αξέχαστο.

Photo by Tasos Anestis

Η Theogonia Records με υπερηφάνεια κυκλοφόρησε επίσημα το πρώτο single και μουσικό βίντεο από το επερχόμενο ορχηστρικό άλμπουμ του Gus Drax, με τίτλο “Theories of Imperfection”. Το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, “Sentio Ergo Sum”, είναι πλέον διαθέσιμο αποκλειστικά στο YouTube για τους fans σε όλο τον κόσμο.
Με παγκόσμια κυκλοφορία προγραμματισμένη για τις 3 Απριλίου 2026, το “Theories of Imperfection” σηματοδοτεί την εντυπωσιακή επιστροφή του Gus Drax ως solo καλλιτέχνη και παρουσιάζει έναν από τους πιο αναγνωρισμένους Έλληνες κιθαρίστες στην κορυφή της καλλιτεχνικής του έκφρασης. Γνωστός από τη δουλειά του με τους Sunburst, Black Fate, καθώς και από τη δεκαετή παγκόσμια περιοδεία του ως βασικός κιθαρίστας των Suicidal Angels, ο Drax εγκαινιάζει μια νέα solo εποχή που συνδυάζει τεχνική αρτιότητα, συναίσθημα και κινηματογραφική ατμόσφαιρα.
Το “Sentio Ergo Sum” ανοίγει το άλμπουμ με ένταση και ακρίβεια, μια δυναμική μίξη καταιγιστικής κιθαριστικής δεξιοτεχνίας, ατμοσφαιρικής ενορχήστρωσης και μελωδικής αφήγησης. Τα ορχηστρικά στοιχεία, σε ενορχήστρωση του John Koutselinis, εμπλουτίζουν το κομμάτι με βάθος και δραματική ένταση, ενισχύοντας τη μουσική του κλίμακα και τον κινηματογραφικό του χαρακτήρα.
Το τραγούδι – όπως και ολόκληρο το επερχόμενο άλμπουμ – μίχθηκε και έγινε master από τον καταξιωμένο παραγωγό Simone Mularoni, εξασφαλίζοντας μέγιστη καθαρότητα, δύναμη και λεπτομέρεια στον ήχο.
Το νέο μουσικό βίντεο είναι μια υψηλής ενέργειας, performance-driven παραγωγή, δημιουργημένη από μια εξαιρετική δημιουργική ομάδα. Οι Bob Katsionis (Progressive Vision Group) και Alexander Haritakis σκηνοθέτησαν και παρήγαγαν το βίντεο, προσφέροντας καθηλωτικά visuals που αποτυπώνουν τη δυναμική του κομματιού. Τα γυρίσματα έγιναν στο MBS Studio στην Αθήνα, με τον Nick Kodizas να υπογράφει τον σχεδιασμό του εντυπωσιακού stage lighting, που προσθέτει ατμόσφαιρα, αντίθεση και ένταση.
Τη φωτογράφιση για το βίντεο και το προωθητικό υλικό ανέλαβε ο Tasos Anestis, του οποίου οι εκφραστικές εικόνες ενισχύουν περαιτέρω την οπτική ταυτότητα της κυκλοφορίας.
Στο βίντεο συμμετέχουν οι μουσικοί:
Gus Drax – Κιθάρες
George Charalampidis – Μπάσο
George Kollias – Τύμπανα

Photo by Sergio Bertani

Οι Iταλοί PONTE DEL DIAVOLO  κυκλοφόρησαν το πρώτο single από το πολυαναμενόμενο δεύτερο άλμπουμ τους. Το “De Venom Natura” ανεβάζει την χαρακτηριστική πινελιά του blackened post-punk του συγκροτήματος σε μυστηριώδη νέα ύψη. Σφυρηλατημένο στις φλόγες των τελετουργικών εμφανίσεων του συγκροτήματος στο Roadburn και το Inferno Festival, το κύριο single, “Spirit, Blood, Poison, Ferment!”, συμπυκνώνει την δηλητηριώδη ουσία του άλμπουμ σε έναν πυρετώδη ύμνο παρακμής και αναγέννησης.
Οι PONTE DEL DIAVOLO δημιουργούν ένα εστιασμένο μείγμα doom, black metal, post-punk και wave, μια αισθητική που αποκαλούν «μαυρισμένο post-punk». Γυναικεία φωνητικά με κυματιστές αποχρώσεις αγκυροβολούν τον φλεγόμενο πυρήνα του project, υποστηριζόμενα από ένα ασυνήθιστο dual-bass setup που γειώνει τις ρυθμικές κιθάρες και έναν ακατέργαστο, δυναμικό παλμό στα τύμπανα.

Οι συμφωνικοί metal πειρατές VISIONS OF ATLANTIS παρουσιάζουν ένα μνημειώδες νέο ορχηστρικό άλμπουμ με τίτλο “Armada-An Orchestral Voyage” που κυκλοφορεί στις 6 Φεβρουαρίου μέσω της Napalm Records! Τα τελευταία στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος, “Pirates” (2022) και “Pirates II -Armada” (2024), έτυχαν θερμής υποδοχής από την συνεχώς αυξανόμενη πιστή βάση θαυμαστών και κριτικών, με το τελευταίο να μπαίνει στο top 5 των επίσημων γερμανικών και αυστριακών charts άλμπουμ. Το 2025, γιόρτασαν την εποχή των Πειρατών με το Armada Live Over Europe, το οποίο μπήκε στα charts διεθνώς παρά το γεγονός ότι ήταν μια ζωντανή κυκλοφορία. Τώρα, οι VISIONS OF ATLANTIS συνεχίζουν, το άλμπουμ επαναπροσδιορίζεται με ένα εντελώς νέο ορχηστρικό mix στο “Armada -An Orchestral Voyage”, τέλειο ως soundtrack για τις βραδιές gaming, για τα βιβλία περιπέτειών σας ή ακόμα και για μια στιγμή χαλάρωσης!
Στο “Armada -An Orchestral Voyage”, οι φωνητικές μελωδίες του “Pirates II-Armada” παίζονται με πρωτοποριακό τρόπο με μια τεράστια ποικιλία ορχηστρικών οργάνων, όπως ατμοσφαιρικά φλάουτα (από τον Sandro Friedrich), δραματικό βιολί (από τον Fabio Polo από τους ELVENKING) και ακόμη και αρχαία όργανα όπως το Duduk, επιτρέποντας στον ακροατή να βυθιστεί σε αυτή την όμορφη θάλασσα ήχων. Ζωντανά ηχοτοπία μεταφέρουν το άλμπουμ σαν τα δραματικά κύματα του ωκεανού, μεταβαλλόμενα μέσα από πολύπλευρα συναισθηματικά σκηνικά. Από το επικό εναρκτήριο τραγούδι “To Those Who Choose to Fight” μέχρι τα highlights στα μέσα του άλμπουμ, όπως το στοιχειωτικά όμορφο single “Ashes to the Sea” (που παρατίθεται παρακάτω) , και τέλος στο εντυπωσιακό κομμάτι κλεισίματος “Where the Sky and Ocean Blend”, αυτό το υπέροχο ταξίδι που εκτείνεται σε 12 κομμάτια δεν πρέπει να χάσετε.

Οι Aθηναίοι VOID DROID έδωσαν στη δημοσιότητα ένα ακόμη τραγούδι, από την επερχόμενη δισκογραφική κυκλοφορία, με τίτλο “Mythic” που αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 5 Δεκεμβρίου μέσω της One Little Victory Records.
Το “Whisper of Stars” είναι ένα από τα πλέον ώριμα δείγματα δουλειάς που έχει δώσει το κουαρτέτο και στα 8 και πλέον λεπτά του ξετυλίγει τα πάντα από μία power ballad διάθεση και μία σειρά prog ξεσπασμάτων, μέχρι κάποιες άκρως λυρικές πολυφωνίες, διατηρώντας όμως το γνώριμο heavy ύφος των VOID DROID.
Το τραγούδι, όπως και το άλμπουμ ηχογραφήθηκε υπό την επίβλεψη του μηχανικού ήχου Γιάννη Δαμιανού, ο οποίος ανέλαβε και την μίξη. Οι φωνές ηχογραφήθηκαν από τον Βασίλη Φαλαρά, ενώ το mastering έγινε από τον Γιάννη Χριστοδουλάτο στα Sweetspot Studios. Το video που συνοδεύει το τραγούδι είναι μια δημιουργία του mainman του σχήματος Αντρέα Κώστα και του Martin V.S.
“Αυτή είναι μια πραγματικά ξεχωριστή στιγμή για εμάς. Μία στιγμή που περιμέναμε για πάρα πολύ καιρό. Είμαστε πάρα πολύ ενθουσιασμένοι και τίποτα δεν μας κάνει πιο περήφανους, από το ότι μοιραζόμαστε με εσάς το τελευταίο τραγούδι από το επερχόμενο άλμπουμ μας, αυτό που θεωρούμε το πιο πολύτιμο έργο μας μέχρι σήμερα. Καμία άλλη δημιουργία μας δεν έχει λάβει τόση αγάπη, προσοχή, χρόνο και προσπάθεια όσο το “Whisper of Stars”. Αυτό το τραγούδι είναι για εμάς το απόλυτο σημείο αναφοράς!”

Photo by Jimmy Fontaine

Oι πρόσφατα ενταχθέντες στο Rock And Roll Hall of Fame, BAD COMPANY γιορτάζουν με το tribute album που μόλις κυκλοφόρησε σε αυτούς και συμμετέχουν μεγάλα ονόματα της εποχής μας. Το “Can’t Get Enough: A Tribute To Bad Company” περιλαμβάνει θρυλικούς και σύγχρονους καλλιτέχνες από τη rock, την country και την americana, είδη που έχουν επηρεαστεί βαθιά από τους BAD COMPANY, συμπεριλαμβανομένων των HARDY, THE PRETTY RECKLESS, Joe Elliott και Phil Collen από τους DEF LEPPARD, SLASH ft MYLES KENNEDY & THE CONSPIRATORS, Charley Crockett, HALESTORM και άλλων, προσφέροντας νέες εκδοχές των εμβληματικών τραγουδιών του συγκροτήματος. Ο τραγουδιστής των BAD COMPANY, Paul Rodgers, και ο ντράμερ Simon Kirke εμφανίζονται επίσης στο άλμπουμ, κλείνοντας τον κύκλο του αφιερώματος. To παρακάτω κομμάτι είναι η διασκευή στο “Shooting star” που έκαναν παρακολουθούμε οι HALESTORM με τη συμμετοχή του μεγάλου τραγουδιστή Paul Rodgers και το παρακάτω.

Photo by Danny Rexon

Η Βρετανίδα rocker Chez Kane  ανακοινώνει την κυκλοφορία του νέου της άλμπουμ, με τίτλο “Reckless” που θα κυκλοφορήσει στις 27 Μαρτίου μέσω της Frontiers.
Η Chez είπε: “Επιτέλους, μπορώ να σας το πω! Η επίσημη ανακοίνωση του τρίτου μου άλμπουμ, “Reckless” είναι εδώ! Το τελευταίο μου άλμπουμ “Powerzone” κυκλοφόρησε το 2022 και έχω εξελιχθεί πολύ από τότε. Αυτή τη φορά, συνεργάστηκα ενεργά και γράφοντας. Πίεσα τον εαυτό μου σκληρά για να δημιουργήσω κάτι που είναι μεγαλύτερο, πιο τολμηρό και ναι… απίστευτα σέξι. Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Danny Rexon (CRAZY LIXX) για άλλη μια φορά που ήταν απίστευτος στη συνεργασία. Η δημιουργία αυτού μαζί του ήταν μαγεία, ανυπομονώ να ακούσετε τι έχουμε φτιάξει!»
Για άλλη μια φορά,  τα τραγούδια γράφθηκαν από τον Danny Rexon, frontman των Σουηδών hard rockers CRAZY LIXX,  το “Reckless” διοχετεύει τη χρυσή εποχή του μελωδικού rock ενώ της προσδίδει φρέσκια ενέργεια και μοντέρνα παραγωγή. Η χημεία μεταξύ της Chez και του Danny συνεχίζει να λάμπει, με αποτέλεσμα ένα δίσκο που συνδυάζει ύμνους εμπνευσμένους από τη δεκαετία του ’80, κολλητικά hooks και εκρηκτικά φωνητικά σε μια μοντέρνα rock δήλωση με attitude. Από glam bangers μέχρι συναισθηματικά slow burners, το “Reckless” αναδεικνύει την αυξανόμενη αυτοπεποίθηση και το αναμφισβήτητο χάρισμα της Chez, αποδεικνύοντας ότι δεν ακολουθεί απλώς το κύμα της αναβίωσης, το ηγείται.
Για του λόγου το αληθές ακούστε και δείτε το “Love tornado” παρακάτω και κρίνεται και μόνοι σας.

Οι REFLECTION BLACK επιστρέφουν για να παραδώσουν ξανά τα σκοτεινά μουσικά διαπιστευτήριά τους με το νέο single “Dreams Fade to Nothing” που θα ενθουσιάσει τους fans τους. Το κομμάτι συνεχίζει την καταβύθιση του συγκροτήματος στα γνώριμα ηχοτόπια του post-Punk και του gothic rock, αυτή τη φορά με μια πιο άμεση και έντονη προσέγγιση σε σύγκριση με την ατμόσφαιρα γεμάτη synths και machine beats του full-length άλμπουμ του 2023 “Last Stop to Nowhere”.
Το “Dreams Fade to Nothing” είναι πλούσιο σε καταιγιστικές μελωδίες, κολληματικές κιθαριστικές συνθέσεις και εθιστικά φωνητικά hooks. Η υπνωτιστική του ατμόσφαιρα στηρίζεται στο δυνατό δέσιμο μπάσου και ντραμς, που δημιουργούν μια οργανική και στιβαρή βάση κάτω από την λαμπερή επιφάνεια του κομματιού. Ο ήχος του κομματιού αντλεί την έμπνευσή του από την αύρα συγκροτημάτων όπως οι GRAVE PREASURES και BEASTMILK, μπολιάζοντάς την με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα συγκροτημάτων όπως οι UNTO OTHERS και TRIBULATION υπό το πέπλο του απόκοσμου, occult imagery των REFLECTION BLACK.
Ο Alex σχολιάζει: “Δύο χρόνια μετά την τελευταία μας κυκλοφορία, αυτό το κομμάτι σηματοδοτεί ένα νέο κεφάλαιο για εμάς, καθώς είναι η πρώτη μας ηχογράφηση ως τετραμελής πλέον σύνθεση. Το “Dreams Fade to Nothing” εξερευνά την αστρική προβολή — ένα ταξίδι του πνεύματος προς την αναζήτηση της υπέρβασης, όπου η ολοκλήρωση έρχεται μόνο μέσα από την αποδοχή του κενού των ανώτερων επιπέδων».

Οι Βρετανοί SYLOSIS αποκάλυψαν τις πρώτες λεπτομέρειες για το έβδομο άλμπουμ τους, με τίτλο “The New Flesh” που έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει στις 20 Φεβρουαρίου μέσω της Nuclear Blast Records.
Η μπάντα με τους Josh Middleton (κιθάρα/φωνητικά), Ali Richardson (ντραμς), Conor Marshall (κιθάρα) και Ben Thomas (μπάσο), κυκλοφόρησε επίσης ένα single, το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ “The New Flesh”.
Οι SYLOSIS δήλωσαν: “Παρουσιάζουμε το “The New Flesh”. Είμαστε εμείς που εδραιώνουμε τη σύνθεση του συγκροτήματος και προχωράμε μπροστά με μια νέα αίσθηση σκοπού και επιθετικότητας. Αφού περάσαμε τόσο μεγάλο μέρος των τελευταίων 2 ετών στο δρόμο, το “The New Flesh” και τα τραγούδια που θα ακολουθήσουν από το άλμπουμ, έχουν γραφτεί με γνώμονα το ζωντανό περιβάλλον. Υπάρχει μια ενέργεια που διατρέχει αυτά τα τραγούδια που δεν έχουμε νιώσει ποτέ σε άλμπουμ των SYLOSIS μέχρι τώρα. Θα σας δούμε όλους το 2026”.

Photo by Andy Ford

Οι Αυστραλοί hard rockers AIRBOURNE επέστρεψαν νωρίτερα φέτος με το τρομερό “Gutsy”, το πρώτο τους νέο τραγούδι μετά από έξι χρόνια… αλλά περιμένετε.. Με λιγότερες από 40 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα, οι AIRBOURNE προσφέρουν στους θαυμαστές – άτακτους και καλούς – μια εποχιακή έκπληξη με το “Christmas Bonus” το ζωηρό νέο τους single. Το κομμάτι όχι μόνο περιέχει ένα solo κιθάρας έξυπνα κατασκευασμένο για να απελευθερώσει καλή διάθεση, ακόμη και από απόσταση, αλλά περιέχει επίσης αναφορές στην πρώτη ταινία “Die Hard”, σίγουρα την πιο εκρηκτική εορταστική ταινία από όλες.
Ο frontman Joel O’Keeffe μας λέει: «Τα Χριστούγεννα είναι η εποχή του rock n roll! Θυμάμαι ότι ήμουν μικρό παιδί και δεν μου άρεσαν καθόλου τα κάλαντα, τα θεωρούσα ενοχλητικά. Ήθελα απλώς να ακούω AC/DC και BLACK SABBATH. Αλλά μετά πήρα αυτόν τον νέο δίσκο των AC/DC, το “The Razor’s Edge” και υπήρχε αυτό το τραγούδι “Mistress for Christmas”. Δεν είχα ιδέα τι σήμαινε, αλλά αυτό έπαιζα για τα Χριστούγεννα εκείνη τη χρονιά. Το rock στα Χριστούγεννα είναι μια από τις καλύτερες εποχές του χρόνου για rock, ας κάνουμε όλοι headbanging γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο!”

Source: Band

Μετά την προηγούμενη διασκευή του ύμνου της δεκαετίας του ’80 της Irene Cara, “Fame” που είχαμε παρουσιάσει και σε αυτή την στήλη, οι  power metallers IRON SAVIOR από το Αμβούργο παρουσιάζουν το ολοκαίνουργιο single τους “Forever Young”, μια δυνατή εκδοχή του κλασικού ALPHAVILLE!  Το κομμάτι είναι η τελευταία προεπισκόπηση του επερχόμενου άλμπουμ του συγκροτήματος “Awesome Anthems of the Galaxy”, που πρόκειται να κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Μάρτιο μέσω της PERCEPTION – A Division Of Reigning Phoenix Music.
Ο frontman των IRON SAVIOR, Piet Sielck, αποκαλύπτει: “Όταν ήρθε η ώρα να επιλέξουμε τα τραγούδια για το “Awesome Anthems”, το “Forever Young” των ALPHAVILLE ήταν ένα από τα τραγούδια που σχεδόν εμφανίστηκαν αμέσως. Νομίζω ότι κάναμε μια πολύ ενδιαφέρουσα αλλά δυνατή εκδοχή αυτού του κλασικού άλμπουμ με όλα τα τυπικά εμπορικά σήματα των IRON SAVIOUR. Ανυπομονούμε να λάβουμε τα σχόλιά σας…”

Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα.

GODSMACK: Έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στα πλαίσια του Ejekt!!!

0
Godsmack

Godsmack

23.07.2026
Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού

GODSMACK

Οι Godsmack για πρώτη φορά στην Ελλάδα!

Οι Godsmack έρχονται για πρώτη φορά στη χώρα μας για μια μοναδική εμφάνιση την Πέμπτη 23 Ιουλίου στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού!

Ένα από μεγαλύτερα ονόματα της rock και metal μουσικής παγκοσμίως από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 ως σήμερα, οι Godsmack έχουν διαγραψει μια απίστευτα επιτυχημένη πορεία με αριθμούς που ζαλιζουν.

Το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους του 1998 πούλησε 4.000.000 αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ, έγινε 5 (!) φορές πλατινένιο και τους ανέδειξε σε αστέρες πρώτου μεγέθους. Η συνέχεια ηταν εξίσου εντυπωσιακή, με ένα απίθανο σερί με 3 συνεχόμενους δίσκους (“Faceless”, “IV”, “The Oracle”) να ανεβαίνουν στο νο1 των Αμερικανικών album charts, ένα επίτευγμα που έχουν καταφέρει μόλις άλλα 9 συγκροτήματα στην ιστορία!

Φυσικά, οι Godsmack είναι ένα συγκρότημα που το λατρεύει το ραδιόφωνο: για αυτό και έχουν 12(!) τραγούδια που έχουν ανέβει στο νο1 των αμερικάνικων rock-radio hits, ενώ 25 τραγούδια τους έχουν μπει στο top10! Και πώς να μην είναι τόσο δημοφιλείς, όταν έχουν γράψει ύμνους όπως τα: “I Stand Alone”, “Monsters”, “Voodoo”, “Bad Magick”, “Greed”, “Cryin’ Like A Bitch”, “When Legends Rise”, “Under Your Scars”, “Bulletproof”, “Awake”, “Keep Away”.

Ο συνδυασμός της φωνής του Sully Enra και αυτού του χαρακτηριστικού “επικού” στοιχείου της μουσικής τους, τους έχουν φέρει και σε πολλά soundtracks παιχνιδιών, όπως στα “Guitar Hero”, “Rock Band”, “Prince of Persia”, “Madden”, “WWE Smackdown! Vs Raw 2007”, “Rocksmith”, αλλά και ταινιών όπως το “The Scorpion King”.

Την Πέμπτη 23 Ιουλίου στη συναυλία τους στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού θα ερμηνεύσουν υλικό από ολόκληρη τη δισκογραφία τους και όλα τα μεγάλα hits τους.

Περισσότερες πληροφορίες θα ανακοινωθούν σύντομα.

ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ
47 Ευρώ , 50 Ευρώ , 52 Ευρώ

Η προπώληση εισιτηρίων γίνεται από τo www.more.com, τα καταστήματα Public και το υπόλοιπό δίκτυο του More.

A day to remember…01/12 [AC/DC]

0

ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “T.N.T.” – AC/DC
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1975
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Atlantic
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Harry Vanda, George Young
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Bon Scott
Κιθάρες – Malcolm Young
Κιθάρες – Angus Young
Μπάσο – Mark Evans (κομμάτια 1-7), George Young (κομμάτι 6-8)
Drums – Phil Rudd (κομμάτια 1-7), Tony Currenti (8-9)

Αντικείμενο του παρόντος κειμένου είναι μια από τις 3 αγαπημένες μου rock μπάντες όλων των εποχών. Οι θεοί AC/DC. Σήμερα, γυρίζουμε πίσω στο χρόνο, στα ξεκινήματα τους. Στις 17 Φεβρουαρίου 1975, θα έβγαινε το “High voltage” ντεμπούτο. ΠΡΟΣΟΧΗ, όχι το συνώνυμο άλμπουμ του 1976 που βγήκε διεθνώς. Αυτό, το πρώιμο “High voltage” ήταν πιο άγουρο, με άλλο μπασίστα (Rob Bailey) και drummers (Peter Clack, Tony Currenti). Χώρια που κυκλοφόρησε μόνο στην Αυστραλία. Κοινά σημεία του “High voltage” του ‘75 με το “High voltage” του ‘76, το “Little lover” και το “She’s got balls”. Αλλά φυσικά, κάθε αρχή και δύσκολη, τι να κάνεις; Το νερό ωστόσο είχε μπει στο αυλάκι. Δεν θα αργούσε η στιγμή που οι Αυστραλιανοί θα απασχολούσαν περισσότερο κόσμο.

Και έρχεται η μέρα, ούτε 10 μήνες μετά, στη πρώτη του Δεκέμβρη του ‘75, όπου οι AC/DC παρουσιάζουν τον Phil Rudd στα drums και τον Mark Evans στο μπάσο. Το όνομα του δίσκου; “T.N.T.”. Και διάολε αυτό ακριβώς που απεικονίζει το εξώφυλλο του Richard Ford ήταν και ο δίσκος. Ένα κουτί με TNT στα μούτρα του σκληρού ήχου, που έφερε φαρδιά πλατιά την σφραγίδα κάτι τυπάδων από την Αυστραλία, που ήθελαν να τους ακούσει όλος ο κόσμος. Ατόφια rock n’ roll αλητεία, blues ψυχή και τσιτωμένοι ενισχυτές. Τα “It’s a long way to the top (if you wanna rock’n’roll)”, “T.N.T” και το bluesy μεγαλείο “The jack” έγιναν rock ύμνοι, βρίσκοντας συχνά στα επόμενα 50 χρόνια θέση στα setlist των AC/DC. Τα δε κρυμμένα διαμαντάκια “Live wire” και “Rock’n’roll singer”, δίνουν το στίγμα της μπάντας.

AC/DC

“Το επέλεξα, αυτό θα γίνω, άμα σου αρέσει”. Και φυσικά, όταν μπροστάρης είναι ένας Bon Scott, αυτό το μήνυμα μεταφέρεται με τον πλέον αυθεντικό τρόπο. Εδώ ο Scott, γίνεται στη πραγματικότητα, ο αλήτης γόης που θα κάψει γυναικείες καρδιές και θα προκαλέσει εγκεφαλικά σε πολλούς πατεράδες εκεί έξω. Το “Rocker” είναι ερωτικό γράμμα στις απευθείας ρίζες των AC/DC, το αυτό και το “Can I sit next to you girl”, που ξεχωρίζει μέσα στο ιδιαίτερο riffing του. Και για φινάλε, έχουμε την δήλωση των AC/DC. HIGH VOLTAGE ROCK’N’ROLL. Απλά, λιτά και κατανοητά. Ένα ατόφια AC/DC κομμάτι, από τα κρυφά διαμάντια του δίσκου, που όποιος κάτσει να το μάθει στη κιθάρα, θα παρατηρήσει ότι οι συγχορδίες στο ρεφρέν, σχηματίζουν το όνομα του συγκροτήματος, με τη σειρά που παίζονται: Λα (A), Ντο (C), Ρε (D), Ντο (C).

Ή όχι ακριβώς φινάλε, μια και ακολουθεί μια διασκευή στο “School days” του Chuck Berry (οι απευθείας ρίζες που λέγαμε προηγουμένως), για τίτλους τέλους. Τόσο το “T.N.T.” όσο και το “High voltage” θα ήταν άκρως πετυχημένα εντός των ορίων της Αυστραλίας. Όταν θα λάμβαναν πρόταση για διεθνές συμβόλαιο από τον Phil Carson του Βρετανικού παραρτήματος της Atlantic, τότε ήταν η τεράστια ευκαιρία. Φυσικά, την άρπαξαν από τα μαλλιά και εγένετο…η international εκδοχή του “High voltage”, με δύο κομμάτια από το “High voltage” του ‘75 (“Little lover”, “She’s got balls”) και τα λοιπά κομμάτια από το “T.N.T.” (παραλείποντας το “Rocker” και τη διασκευή του “School days”), η οποία θα κυκλοφορούσε στις 17 Μαίου 1976. Η μπάντα θα ξεκινούσε περιοδεία στην Αγγλία εν μέσω του punk παροξυσμού.

Γιάννης Σαββίδης

The Offspring, Bad Religion & more (7.07.2026) – Πλατεία Νερού

0
Offspring

Offspring

Το Release Athens 2026 υποδέχεται τους The Offspring και τους Bad Religion, την Τρίτη 7 Ιουλίου, στην Πλατεία Νερού. Δύο μπάντες–πυλώνες του αμερικανικού punk rock, με τεράστια ιστορία και επιρροή, συναντιούνται για μια ηλεκτρισμένη βραδιά ασταμάτητης έντασης, που προμηνύεται ήδη ως μία από τις κορυφαίες στιγμές του καλοκαιριού.

Περισσότερα ονόματα θα ανακοινωθούν σύντομα!

Οι The Offspring είναι ένα από τα πιο καθοριστικά συγκροτήματα στην ιστορία του σύγχρονου punk rock και από εκείνα που σφράγισαν ανεξίτηλα τον ήχο και την αισθητική των 90s. Προερχόμενοι από την Καλιφόρνια, κατάφεραν να μετατρέψουν την ωμή ενέργεια του punk σε παγκόσμιο φαινόμενο, με τραγούδια που συνδύαζαν εκρηκτικότητα, χιούμορ, ειρωνεία και κοινωνικό σχόλιο.

Με δεκάδες εκατομμύρια πωλήσεις, αμέτρητες επιτυχίες στα charts παγκοσμίως και διαχρονικά anthems που εξακολουθούν να ξεσηκώνουν μουσικές αρένες και φεστιβάλ, οι The Offspring απέδειξαν ότι το punk μπορεί να είναι ταυτόχρονα ακατέργαστο και μαζικό, αυθεντικό και απολύτως διαχρονικό. Η χαρακτηριστική φωνή του Dexter Holland, τα κοφτερά riffs του Noodles και οι καυστικοί στίχοι δημιούργησαν έναν άμεσα αναγνωρίσιμο ήχο που μίλησε σε περισσότερες από μία γενιές.

Το 2024, οι Αμερικανοί γιόρτασαν μαζί μας τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του ανυπέρβλητου “Smash”, σε μία βραδιά που έχει ήδη βρει τη θέση της στη δεκαετή πορεία του Release Athens Festival. Τώρα, επιστρέφουν στην Πλατεία Νερού με νέο δίσκο, το εξαιρετικό “Supercharged”, και την ίδια αστείρευτη διάθεση να μας υπενθυμίσουν γιατί το punk παραμένει ζωντανό, επίκαιρο και εθιστικό.

Follow The Offspring:

Official Website

Instagram

X

YouTube

Spotify

 

Οι Bad Religion δεν είναι απλώς μια μεγάλη punk μπάντα αλλά ένα από τα πιο ξεχωριστά κεφάλαια ολόκληρης της σκηνής. Αποτέλεσαν έναν από τους βασικότερους πυλώνες πάνω στους οποίους χτίστηκε ολόκληρη η φιλοσοφία του σύγχρονου αμερικανικού punk και επηρέασαν αμέτρητες μπάντες – ανάμεσά τους, φυσικά, και οι The Offspring. 

Από τα πρώτα τους βήματα συνέβαλαν καθοριστικά στη διαμόρφωση του ήχου της Καλιφόρνιας, συνδυάζοντας την ωμή ενέργεια του hardcore με μελωδικά riffs και πολιτικοποιημένους, αιχμηρούς στίχους. Με περισσότερα από 17 άλμπουμ και αδιάκοπη παρουσία πάνω στη σκηνή, παραμένουν μία από τις πιο ισχυρές και αξιόπιστες live μπάντες στον κόσμο, καταφέρνοντας έτσι όχι μόνο να διατηρήσουν το πιστό παλιό κοινό τους, αλλά να συνεχίσουν να εμπνέουν νέες γενιές μουσικών και ακροατών.

Η συνύπαρξη των Bad Religion με τους The Offspring στην ίδια σκηνή, την ίδια βραδιά, δεν είναι απλώς μια μεγάλη συναυλιακή σύμπραξη, αλλά μια συνάντηση δύο συγκροτημάτων που διαμόρφωσαν, από διαφορετικές πλευρές, το σύγχρονο αμερικανικό punk.

Follow Bad Religion:

Official Website

Instagram

X

YouTube

 

Η διάθεση των εισιτηρίων ξεκινάει την Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου, στις 12:00, προς 55€. Οι επόμενες φάσεις θα ανακοινωθούν στην πορεία. 

 

Επίσης, διατίθεται περιορισμένος αριθμός VIP εισιτηρίων, με πρώτη τιμή τα 120€.

 

Στη συγκεκριμένη κατηγορία περιλαμβάνονται οι εξής προνομιακές παροχές:

  • Ξεχωριστή υπερυψωμένη περιοχή διαμορφωμένη με stands & stools για όλους
  • Open-bar
  • Ξεχωριστή πύλη εισόδου
  • Ιδιωτικό parking
  • Ξεχωριστές τουαλέτες
  • Αναμνηστικό δώρο

 

Σημαντικό: Μέχρι τις 25 Ιανουαρίου, μπορείς να αποκτήσεις όποιο εισιτήριο επιθυμείς για το Release Athens 2026 (γενικής εισόδου, VIP, συνδυαστικό και ΑμεΑ), σε 4 άτοκες δόσεις αποκλειστικά με τη χρήση πιστωτικής κάρτας. Για όλες τις πληροφορίες:

https://www.releaseathens.gr/4-atokes/

 

Διάθεση εισιτηρίων:

 

Τηλεφωνικά στο 211770000

Online / releaseathens.grmore.com

Φυσικά σημεία: https://www.more.com/el/physical-spots/

 

Όλες οι πληροφορίες (τιμές, πρόγραμμα, πρόσβαση) στο releaseathens.gr

 

Διάθεση εισιτηρίων ΑμεΑ:

 

Το Φεστιβάλ φροντίζει για την πρόσβαση Ατόμων με Αναπηρία, προσφέροντας ειδικό χώρο με ανεμπόδιστη θέα προς τη σκηνή. Ο ειδικός χώρος είναι προσβάσιμος με αμαξίδιο, διαθέτει καθίσματα, ξεχωριστές τουαλέτες & δωρεάν parking.

 

Για την αγορά εισιτηρίων ΑμεΑ, παρακαλούμε να προωθήσετε το αίτημά σας ηλεκτρονικά στο support@releaseathens.gr, επισυνάπτοντας την κάρτα αναπηρίας σας. Για την είσοδό σας στους χώρους ΑμεΑ, η κάρτα αυτή θα χρειαστεί να επιδειχθεί κατά την άφιξή σας στο Φεστιβάλ.

 

Follow Release Athens: 

Official Website

Facebook

Instagram 

TikTok 

YouTube 

Spotify 

DREAM THEATER – “Quarantième: Live à Paris” (Inside Out)

0
Theater

Theater

Οι DREAM THEATER το 2024 περιόδευσαν γιορτάζοντας τα σαράντα χρόνια τους και τώρα μας προσφέρουν ένα δείγμα αυτής της γιορτής με ένα ομολογουμένως συγκινητικό live άλμπουμ μιας και πρόκειται για το πρώτο ζωντανά ηχογραφημένο με τον Mike Portnoy μετά από το “Chaos in motion” που βγήκε πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, το 2008. Ο τίτλος (που προφέρεται κα-ραν-τι-εμ) σημαίνει τα τεσσαρακοστά και μας λέει από το ξεκίνημα πως πρόκειται πράγματι για μια γιορτή. Και αυτό είναι αυτό που εκλαμβάνει ο ακροατής. Μιας και ήμουν κι εγώ ο ίδιος παρών στο Adidas Arena του Παρισιού εκείνη τη μαγική νύχτα, πρέπει να σας πω πως, από τις έντεκα συνολικά φορές που έχω δει τη μπάντα ζωντανά, αυτή ήταν και η καλύτερη λόγω της διάχυτης συγκίνησης και της ενέργειας που η μπάντα εξέπεμπε.

Είναι μάλλον αυτονόητο αλλά οφείλω να πω ότι η επιστροφή του Portnoy στα τύμπανα αλλά και στο πόστο του setlist maker επανέφερε έναν δυναμισμό και μια χαρά στη μπάντα που έλειπαν όλα αυτά τα χρόνια και που δεν ακούγαμε στα live άλμπουμ την περίοδο 2010 – 2020. Με τον Portnoy επιτέλους στο θρόνο του, η μπάντα παίζει χωρίς click track (κοινώς μετρονόμο), με μια φυσικότητα και ενέργεια που καθηλώνουν και φωνάζουν τρανταχτά πως ακόμα και στα εξήντα τους, οι τέσσερις μουσικοί της μπάντας βρίσκονται στο ζενίθ, ξεχωριστά και ως ομάδα (περισσότερα για τον James LaBrie παρακάτω).

Το αίσθημα γιορτής μεταλαμπαδεύεται ειδικά χάρη στο ονειρεμένο setlist που μας ταξιδεύει σε σχεδόν όλη τη δισκογραφία του γκρουπ με μερικές εκπλήξεις από το κιτάπι της ιστορίας, όπως την demo εκδοχή του “Hollow years” που φτάνει στα δεκατέσσερα λεπτά με ένα εντυπωσιακό τζαμάρισμα στο τέλος που μας λέει πως αυτή η μπάντα βρίσκεται στο στοιχείο της. Ειλικρινά, πόσο μας έλειπε αυτός ο αυθορμητισμός στα άλμπουμ της Mangini era; Είναι η πρώτη φορά που παίζεται ζωντανά και το “Octavarium” (δάκρυα συγκίνησης για τον γράφοντας) ύστερα από το “Score” δίσκο, για να μη πω για την deep cut έκπληξη του instrumental “Stream of consciousness” ή του “Constant motion” όπου ο Portnoy κάνει τα backing φωνητικά με τη γνωστή αγριοφωνάρα του βγάζοντας και μια σχεδόν παιδική χαρά. Για τις σχεδόν τρεις ώρες του δίσκου, είχα την αίσθηση πως άκουγα μια μπάντα που βγήκε από λήθαργο για να μας πει πως είναι εδώ, πιο δυνατή από ποτέ και κάτι παραπάνω από χαρούμενη που μπορεί να το μοιραστεί με την κοινότητα των οπαδών της (γύρω στους 8.000 θεατές εκείνο το βράδυ). Το νιώσατε και όσοι βρεθήκατε στην Αθήνα το περασμένο καλοκαίρι, έστω και μ’ ένα μικρότερο setlist. Αυτό που βέβαια δεν νιώθω ακούγοντας το άλμπουμ είναι το μπάσο αλλά αυτό ουδέποτε μας εξέπλησσε.

Αυτό που μάλλον νιώσατε στην Αθήνα ήταν και πως ο James LaBrie, η γνωστή αχίλλειος πτέρνα του γκρουπ, ήταν πραγματικά παραπάνω από αξιοπρεπής. Αλλά με ένα μουσικό σύνολο που βρίσκεται στη στρατόσφαιρα, το παραπάνω από αξιοπρεπής ίσως να μη φτάνει. Ευτυχώς, πρόσφατα ο LaBrie έκανε κάποιες συνεδρίες με έναν vocal coach που επανέφερε τη φωνή του τραγουδιστή σε επίπεδα που κανείς δεν θα φανταζόταν (δείτε όλα τα βίντεο στο YouTube και θα καταλάβετε). Προσωπικά, δεν με ενοχλεί που ο LaBrie ακούγεται σε μερικά σημεία σαν να ζορίζεται ούτε που τραγουδά με περισσότερα φαλτσέτα ή λίγο πιο επίπεδα σε κομμάτια όπως “Metropolis” ή στο “Under a glass moon”. Είναι όντως 63 ετών, με φωνητικές χορδές που έχουν περάσει από πολλές δοκιμασίες και είναι γνωστό πως ήταν πάντοτε ένας καλύτερος studio τραγουδιστής παρά live.

Εδώ, αυτό που παρατηρώ είναι πως, αφού καταφέρνει να ζεσταθεί στα πρώτα κομμάτια, σταδιακά βρίσκει την απαραίτητη ισορροπία και την αυτοπεποίθηση για να φέρει εις πέρας το δικό του ιδιαιτέρως απαιτητικό ρόλο με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Άλλοτε όμως τραγουδά με πιο έξυπνο τρόπο ώστε να μη ζοριστεί αφήνοντας τις κορώνες στο παρελθόν. Στο “Octavarium” όμως, με τις κραυγές στο τέλος, είναι απλά συγκλονιστικός όπως και στα πιο απαλά κομμάτια, βλέπε “This is the life” με τον Portnoy να ερμηνεύει με το δικό του τρόπο το παίξιμο του Mike Mangini (στο “Barstool warrior” απλά υποκλινόμαστε). Στο encore, o LaBrie σε συνεπαίρνει σε ένα sing along στα “Home” και φυσικά στο “The spirit carries on” (ανατριχίλα). Τραγουδά χωρίς κανένα playback, είναι αυθεντικός, με όλα τα συν και πλην του και η πραγματική και μόνη φωνή των DREAM THEATER. Και σαν σύνολο, όλη η μπάντα παίζει live με τη σιγουριά και το στόμφο μιας ανίκητης ομάδας. Χρόνια πολλά και του χρόνου πάλι!

Φίλιππος Φίλης

ACID DEATH – “Evolution” (7hard)

0

Λίγους μόλις μήνες, μετά την προακρόαση του “Evolution” των progressive death metal θρύλων ACID DEATH, βρισκόμαστε πάλι εδώ, να μιλήσουμε για εκείνους. Αυτή τη φορά με τον δίσκο ανά χείρας και τους στίχους από δίπλα. Τα “τεχνικά” (ποιος έκανε εξώφυλλο, ποιος τη παραγωγή και πάει λέγοντας) τα καλύψαμε εκτιμώ στο κείμενο της προακρόασης προ δύο μηνών, οπότε δεν θα σας κουράσω με αυτά, πάμε στο ψητό λοιπόν. Να σημειώσουμε εδώ, πως ο τρόπος που θα το προσεγγίσουμε αυτή τη φορά, είναι κάπως διαφορετικός απ’ ότι συνήθως, δεδομένου ότι ανέλαβε και τα δύο κείμενα, ο ίδιος άνθρωπος (δηλαδή, εγώ).

Αρχικά, η εμπειρία των δύο ακροάσεων είναι διαφορετική. Ως προς τι; Στην πρώτη ακρόαση, εκτός του ότι ακούσαμε όλο το δίσκο μια μόλις φορά, τον ακούσαμε με ενδιάμεσους προλόγους, συζητήσεις, σχόλια και πάει λέγοντας (είτε από συναδέλφους συντάκτες που ήταν παρόντες, είτε από τους ίδιους τους δημιουργούς). Τώρα, έχω την ευκαιρία να το ακούσω σαν ένα ενιαίο δημιούργημα, χωρίς τίποτα να αποσπά τη προσοχή μου, εξετάζοντας από άλλη οπτική το υλικό του. Πόσο καλά ρέει σαν σύνολο, πάντα εν συγκρίσει με το παρελθόν (πρόσφατο και μη) της μπάντας; Τι διαφορετικό δίνει ετούτη τη φορά στον ακροατή;

Αλλάζω παράγραφο και απαντάω σε μια-μια τις ερωτήσεις μου. Το σύνολο κυλάει “αέρας”, το οποίο σημαίνει πάρα πολλά δεδομένου του πόσο εύκολο είναι να χαθείς στις αλλαγές, κόντρα αλλαγές στο πιο προοδευτικό κομμάτι του metal και δη του death metal. Οριακά κάτω από 48 λεπτά, ο πιο άμεσος και πιο σύντομος δίσκος της επανένωσης των ACID DEATH. Σε αυτό βοηθάνε και τα τέσσερα ιντερλούδια που χωρίζουν τον δίσκο σε τέσσερις “ενότητες”, ενισχύοντας τη θεματική φύση του δίσκου (για πρώτη φορά στην ιστορία της μπάντας), αλλά δίνοντας και στον ακροατή ίσα-ίσα ανάσες προκειμένου να αφομοιώσει όσα άκουσε.

Για να απαντήσω στην δεύτερη ερώτησή μου πλήρως, το διαφορετικό που δίνει αυτή τη φορά στον ακροατή, είναι πως, πέρα από τα ιντερλούδια του, η μπάντα κατάφερε να εντάξει επιτυχημένα και ορισμένους πειραματισμούς εντός της διάρκειας του, χωρίς να νιώθει σε κανένα σημείο ο ακροατής ότι ακούει κάτι μη συνεκτικό, μα κάτι πολυδιάστατο. Τα καθαρά φωνητικά του Δημοσθένη Κωστόπουλου π.χ. στο “(Walking) the path to certainty” (από τα πλέον διαφορετικά κομμάτια του δίσκου εν γένει, που προσθέτει το κάτι διαφορετικό στη ροή του) και στο “Shadows of our despair” ή τα πιο μελωδικά death metal σημεία στο “Flesh dancing in the fire”.

Από τη πρώτη νότα του “Coded dominion” ως και το φινάλε του σαρωτικού “Forging the chains” αυτό το οποίο αντιμετωπίζουμε είναι ίσως, το καλύτερο άλμπουμ των ACID DEATH μετά την επανένωση, σαν να συμπυκνώσανε όλες τις αρετές των προηγούμενων δίσκων και όλες τις εμπειρίες της δεύτερης περιόδου τους, σε ένα άλμπουμ φτιαγμένο με απίστευτο μεράκι και με τρομερή προσοχή στις λεπτομέρειες, από το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ εξώφυλλο ως και το που έγινε η παραγωγή και πόσο φιλόδοξα χτίστηκε αυτός ο δίσκος. Και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει στο μέγιστο βαθμό, δείχνοντας την διαρκή διάθεση εξέλιξης που διέπει τους ACID DEATH σαν μπάντα.

9 / 10

Γιάννης Σαββίδης

MOTLEY CRUE – “Theatre of pain 40th anniversary box set” (BMG)

0
Motley

Motley

Οι απόλυτοι ηγέτες ενός ολόκληρου κινήματος αλλά και περήφανοι εκπρόσωποι του Sunset Strip της δεκαετίας του ‘80, γιορτάζουν τα 40 χρόνια από το κλασικό “Theatre of pain” με ένα box set το οποίο θα έλεγα αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα στους φανατικούς οπαδούς και συλλέκτες της μπάντας. Το γεγονός είναι, πάντως, ότι οι MOTLEY CRUE συνεχίζουν και διαχειρίζονται άριστα το legacy ενώ τους αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια όσον αφορά το πώς εκμεταλλεύονται το brand.

Στο ίδιο στυλ με το box set του “Shout at the devil” έρχεται ο διάδοχος του που μπορεί τότε να πούλησε αρκετά και να άφησε πίσω του την απόλυτη power ballad αλλά η αλήθεια είναι ότι απέχει χιλιόμετρα από την ποιότητα του “Shout…” και φυσικά του “Dr. Feelgood”. Αυτό, εν προκειμένω, δεν μας απασχολεί βέβαια. Αυτό που μας απασχολεί είναι το περιεχόμενο του box set το οποίο μας προσφέρει τη remastered μορφή του δίσκου, μία ολόκληρη συναυλία στο Long Beach το 1985 καθώς και ορισμένα demos. Λίγο πιο πάνω, έκανα λόγο για «ανάμεικτα συναισθήματα». Ο λόγος είναι ο εξής: η συναυλία στο Long Beach ήταν διαθέσιμη στους κύκλους των συλλεκτών και μάλιστα, θα πρόσθετα, με καλύτερο ήχο ενώ το ίδιο ισχύει και για τα ελάχιστα demos που περιλαμβάνονται στο box set. Στα θετικά σημεία συγκαταλέγεται το hard cover book που εμπεριέχει πολλές ακυκλοφόρητες φωτογραφίες και σημειώσεις από εκείνη την περίοδο.

Θεωρώ ότι δεν τίθεται καν θέμα αναφορικά με την αγορά του εν λόγω box set από τους συλλέκτες. Οι υπόλοιποι μπορούν να επιλέξουν κάποια από τις απλές εκδόσεις ή αν προτιμάτε μπορείτε να παραμείνετε πιστοί σε κάποια από τις παλιές που ήδη έχετε στη συλλογή σας. Το ερώτημα παραμένει: η δισκογραφία των CRUE τελειώνει στο “Dr. Feelgood”; Αναρωτιέμαι γιατί η έμφαση δίνεται αποκλειστικά στην περίοδο 1981-1989 που ναι μεν είναι με διαφορά η καλύτερη για το συγκρότημα αλλά έτσι ξεχνιούνται αξιόλογες προσπάθειες προεξεχούσης της ομώνυμης κυκλοφορίας του 1994.

Σάκης Νίκας

INNERWISH, ELYSION (Floyd, Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2025)

0
Innerwish

Innerwish

Όταν ένα συγκρότημα που αγαπάς και ακολουθείς από μικρός, που έχεις μεγαλώσει μαζί του και αυτό μαζί σου, φτάνει σε σημείο να γίνει μεγάλο και τρανό, δικαιούσαι να αισθάνεσαι μέρος της όλης εξελικτικής διαδικασίας; Έχεις δικαίωμα να λες πως έβαλες και συ το δικό σου, πολύ μικρό λιθαράκι, για να βοηθήσεις; Για ένα από τα ιστορικότερα και σημαντικότερα συγκροτήματα της Ελληνικής heavy metal σκηνής, τους INNERWISH, η απάντηση προς τους οπαδούς και φίλους τους, είναι οπωσδήποτε καταφατική. Και η απόδειξη αυτού, ήρθε για μια ακόμη φορά, στη γιορτή που στήθηκε στο FLOYD, για τα «τριακοστά γενέθλια» της μπάντας.

Αυτοί που μας υποδέχτηκαν, αποδείχτηκαν ιδανικοί για τον ρόλο τους: Οι ELYSION είναι, ανεξαρτήτως μουσικών προτιμήσεων, μια από τις πλέον ποιοτικές και επαγγελματικές μπάντες που έχει να επιδείξει τούτος ο τόπος και ένας από τους επιφανείς εκπροσώπους του “female fronted metal”, παγκοσμίως (υπογραμμισμένο αυτό). Τον οποίο όρο, βέβαια, ποτέ δεν κατάλαβα. «Τί παίζουν;» ρωτάς εσύ, «metal με γυναίκα τραγουδίστρια», σου απαντά ο άλλος. Άρα, εγώ μπορώ ανετότατα να πω ότι το αγαπημένο μου “female fronted metal” συγκρότημα είναι οι… CHASTAIN. Σωστά; (πόντος)

Οι ELYSION βέβαια, ουδεμία σχέση έχουν με τους CHASTAIN, αλλά ακολουθούν το μονοπάτι που μας έμαθαν οι WITHIN TEMPTATION, EVANESCENCE, EPICA, LACUNA COIL και όλα αυτά τα υπέροχα σχήματα που από τα 90s μέχρι σήμερα είναι υπεύθυνα για μια άλλη, ατμοσφαιρική και ρομαντική, πτυχή του «σκληρού» ήχου. Συμφωνικό gothic metal ακούσαμε, με rock, pop και electro προεκτάσεις, πολύ ωραίες μελωδίες, καθαρότητα στον ήχο, προσωπική ταυτότητα και με δεδομένη την επί σκηνής άνεση. Άλλωστε, το γκρουπ έχει δώσει πάμπολλες συναυλίες στη δική του, εξίσου πολύχρονη (20 τον αριθμό) πορεία, λογικό το βρίσκω να νιώθει άνετο επάνω στο σανίδι. Η παρουσία δε οπαδών που ήρθαν από το εξωτερικό, γι’ αυτό και τα Αγγλικά της Χριστιάνας, ήταν ένα ακόμη στοιχείο που έκανε εντύπωση και συνηγόρησε ως προς τα ανωτέρω επιχειρήματα, περί της αξίας της μπάντας.

Αν τα φωνητικά και η σκηνική παρουσία της ικανότατης frontwoman ήταν αυτά που τραβούσαν με την πρώτη το μάτι για τους περισσότερους, για κάποιους άλλους, «βλαμμένους» σαν εμένα, αυτό που «χτύπησε» πρώτο ήταν η απουσία μπάσου και αμέσως μετά, η απουσία πλήκτρων! Αν με ρωτάς, εννοείται πως θα ήθελα να υπάρχουν μουσικοί και για τα δύο αυτά όργανα επί σκηνής, αλλά εφόσον η μπάντα θέλει να πορεύεται έτσι, το όλο θέμα με τα backing tracks δείχνει να δουλεύει καλά και η τετράδα νιώθει πολύ άνετα, κάθε σχόλιο περνά αυτομάτως στην «σφαίρα» του «κουβέντα να γίνεται».

Τώρα, μένει να ακούσουμε τον διάδοχο των “Silent scream” (2009), “Someplace better” (2014) και “Bring out your dead” (2023), ο οποίος, όπως ενημερωθήκαμε, είναι καθ’ οδόν. Σίγουρα, θα πρόκειται για μια ακόμη υπέροχη δουλειά, στα συνηθισμένα δεδομένα του γκρουπ. Μακάρι να πάνε όλα κατ’ ευχήν και οι ELYSION να συνεχίσουν την ολοένα ανοδική τους πορεία, ηχογραφώντας συχνότερα. Ως μεγαλύτερο επιχείρημα/κομπλιμέντο για την αξία τους πάντως, θα καταθέσω κάτι που ναι μεν είναι καθαρά προσωπικό, αλλά είναι οπωσδήποτε ενδεικτικό:

Έχοντας ακούσει άπειρο (ΑΠΕΙΡΟ όμως κι ας μη μου φαίνεται, χεχε) “female fronted metal” (το γράφω και γελάω) επί πολλά χρόνια και έχοντας περάσει πλέον σε φάση που η συντριπτική πλειοψηφία αυτού που βγαίνει στις μέρες μας μου φέρνει χασμουρητά, δηλώνω με πάσα ειλικρίνεια ότι οι ELYSION είναι ένα συγκρότημα του οποίου ΚΑΙ τον νέο δίσκο θα ακούσω, σαν βγει με το καλό ΚΑΙ θα το ξαναδώ live, με την πρώτη ευκαιρία. Καλή συνέχεια, παίδες!

SETLIST: 1. Dreamer 2. Far away 3. Raid the universe 4. Made of lies 5. Someplace better 6. The promise 7. Never forever 8. Killing my dreams 9. Crossing over

Και πάμε στα «πρόσωπα της βραδιάς»… Τριάντα χρόνια πορείας, έξι δίσκοι, πολλές συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, περιοδείες που έφεραν την αναγνώριση εκτός συνόρων, συνεργασίες με κορυφαία ονόματα του metal χώρου, ακλόνητη πίστη, ατράνταχτη στάση, σεβασμός προς τον ακροατή και πραγματικό πάθος γι’ αυτήν τη μουσική… Οι INNERWISH έχουν διανύσει μία διαδρομή τόσο «γεμάτη» κι όμως, εξακολουθούν να στύβουν την έμπνευσή τους επάνω στις παρτιτούρες και να στάζουν τη φανέλα, παίζοντας το ίδιο είτε μπροστά σε 50, είτε σε 5.000 άτομα. Μακριά από εφησυχασμούς κάθε είδους, ύφος χιλίων καρδιναλίων ή ακόμη-ακόμη τάσεις ξεκάθαρης κοροϊδίας προς τον κόσμο, με όργανο την καλλιτεχνική τους «άποψη».

Μιας και τούτη η συναυλία δόθηκε με σκοπό των εορτασμό αυτών των τριάντα ετών, ήταν φυσικό η ατμόσφαιρα στο Floyd να είναι πέρα για πέρα ρομαντική, ως και φορτισμένη συγκινησιακά. Δεν ήταν μόνον η μπάντα που από σκηνής έβλεπε οπαδούς και φίλους, ήμασταν κι όλοι εμείς με θύμησες προσωπικές, τις οποίες ανακαλέσαμε στα επιτόπια «πηγαδάκια» πριν την έναρξη του show. Θύμησες στις οποίες οι INNERWISH ήταν παρόντες, είτε εκούσια, είτε ακούσια. Λογικό λοιπόν, σε αυτές τις μνήμες, να υπάρχουν και δικές μου…

Η γραμμένη κασσέτα με το “Waiting for the dawn”, που έφερε στο σχολείο ο συμμαθητής μου ο Νίκος, «μπαλάκι» για ομαδική αντιγραφή και έναυσμα/αφορμή της αγάπης μου για τη μπάντα, που κρατά ως τώρα. Εκείνο το “battle of the bands” στο ΑΝ club, το 1998, μαζί με τους JERICHO και τους συμμαθητές μου, TURNING POINT και το demo τους “A jester’s secret”. Δε «χαλαστήκαμε» που οι δικοί μας έχασαν, χαλάλι… Κέρδισαν οι INNERWISH και ξέραμε πως το μέλλον θα δείξει ότι όντως, εκείνη την ημέρα, κέρδισε ο καλύτερος! Όλες οι φορές που βρέθηκα ανάμεσα στο κοινό και πάντοτε, έφευγα με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Είτε έβλεπα τους INNERWISH σε κάποιο μικρό, σκοτεινό club, είτε σε μια μεγάλη αρένα, όλα αυτά τα 27 συναυλιακά χρόνια…

Έχουμε δει μεγάλα sets, έχουμε παραστεί σε αντίστοιχους εορτασμούς, αλλά σαν αυτόν των INNERWISH, σπάνια… Δυόμιση ώρες, 23 (!) τραγούδια και επειδή είναι λίγο δύσκολο να θυμηθώ την σειρά με την οποία παίχτηκαν και να την παραθέσω, ας το πάμε δίσκο-δίσκο, κατά σειρά «αρχαιότητας»: 1. Waiting for the dawn 2. Ready for attack 3. Lord of truth (υποτιμημένο έπος) 4. Silent faces 5. Dancer of the storm (yes!) 6. If I could turn back time 7. Inner strength 8. Travellers in Time (χάθηκα) 9. Bleeding soul (ωπ!) 10. Eye of the storm (ανέλπιστο encore, μετά από λαϊκή απαίτηση) 11. Chosen one 12. Burning desires (κλασσικά) 13. Sirens 14. Needles in my mind (ο κόσμος ήξερε κάθε λέξη του) 15. Modern Babylon (σείστηκε το Floyd από το riff και μόνο) 16. Tame the Seven Seas (ρίγος) 17. Rain of a thousand years 18. Through my eyes (ντουέτο με την Χριστιάνα των ELYSION) 19. The hands of doom 20. Soul asunder 21. Higher 22. Sea of lies 23. The enemy inside. Είπες κάτι;

Για μένα, ανεξάρτητα του πως αποδόθηκε, που αποδόθηκε αλήθεια τέλεια, η καλύτερη στιγμή του live ήταν το “Higher”. Ίσως το καλύτερο τραγούδι του 2024, έλαβε άλλες διαστάσεις, όταν αφιερώθηκε στον εκλιπόντα αδερφό του κιθαρίστα Θύμιου Κρίκου, Βασίλη, ως το αγαπημένο του από το πρόσφατο “Ash of Eternal Flame”. Έπρεπε να υπάρχει κάμερα να «συλλάβει» τις εκφράσεις των μελών της μπάντας αλλά και του κόσμου την ώρα που παιζόταν, τα «σπασμένα» πρόσωπα, τα δάκρυα, το νόημα και τη χειρονομία του Αντώνη προς τον Θύμιο, που μεταφραζόταν «εδώ είμαστε, δίπλα σου». Συγκλονιστική στιγμή, ξαναλέω…

Ας ελαφρύνουμε όμως λίγο το κλίμα, ναι; Γιατί οι INNERWISH είναι πρωτίστως χαρά, αισιοδοξία… και μελωδίες! Γέμισε μελωδίες το Floyd από τα παιδιά αυτά. Ok, κάποια λίγο μεγαλύτερα, κάποια λίγο μικρότερα, αλλά πάντα… παιδιά. Μελωδίες επικές, μελωδίες λυρικές, άλλες φορές δυναμικές και άλλες «δαντελένιες». Αποθεώθηκε η αρχέγονη τέχνη του refrain και του solo. Του refrain που σου «καρφώνεται» στο νου και το σιγοτραγουδάς σε άσχετες φάσεις μες στη μέρα σου, του solo που επίσης το τραγουδάς, γιατί είναι ένα «τραγούδι μέσα στο τραγούδι»! Πόσους ξέρεις να το κάνουν αυτό γενικά και πόσους, ειδικότερα, να το κάνουν τόσο καλά;

Ο Γιώργος Εικοσιπεντάκης στα φωνητικά, άνετος και επικοινωνιακός. Οι Θύμιος Κρίκος και Μανώλης Τσίγκος, το αιώνιο, σεβάσμιο κιθαριστικό δίδυμο. Ο Αντώνης Μαζαράκης στο μπάσο, ο έτερος στυλοβάτης, οι τρεις τους, «ζώσα ιστορία» της ελληνικής σκηνής. Ο αμίλητος μαέστρος Γιώργος Γεωργίου στα πλήκτρα και ο καλός φίλος, εκλεκτός συνάδελφος στο Rock Hard, με εξαιρετικές ικανότητες στα τύμπανα και σχεδόν κακό γούστο στη μουσική, Φραγκίσκος Σαμοΐλης. Αν και ανέκαθεν η μπάντα είχε πολύ καλούς μουσικούς στις τάξεις της, νομίζω πως η παρούσα σύνθεση, είναι η καλύτερη που είχε ποτέ. Κι όπως είπε από μικροφώνου ο Μανώλης, ακόμη κι αν πήγαιναν πίσω στον χρόνο, πάλι οι έξι τους θα έσμιγαν για να παίξουν μουσική!

Μετά από όλα αυτά, τι παράπονα να έχει κανείς… Ίσως μόνο, τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα ήθελα κάποια επιπλέον special guests, από πρώην μέλη που βρίσκονταν στο κοινό. Ακούστηκε ως σχόλιο αυτό κι από άλλους παρευρισκόμενους, γι’ αυτό και το μεταφέρω. Κατά τα λοιπά, τώρα πια που έχω συμβιβαστεί με την ιδέα πως δεν πρόκειται να ακούσω live το “Dreamer of the night”, είμαι μια χαρά! Ναι, ακριβώς Φραγκίσκο, «τα λέω στη νύφη, να τα ακούσει η πεθερά» για τα επόμενα «γενέθλιά» σας, που μπορείτε να παίξετε και κάτι από το demo των GROWING ORDER… το “Black leather” θα ήταν μια εξαίσια προσθήκη!

Φίλοι INNERWISH, χρόνια σας πολλά! Σας εύχομαι να είστε για πολλά ακόμη χρόνια ακμαίοι και να μας χαρίζετε βραδιές σαν και τούτη. Το Αργυρό Ιωβηλαίο το έχουμε ξεπεράσει, πάμε τώρα για το Ρουμπινένιο!

Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη

  • https://noc.ezhellas.com:44450/live
  • Rock Hard Radio
  • rock hard greece